Verdraagzaamheid

Sophie weet het heel goed: naar school word je alleen gebracht als het minstens code geel is.

Maar van de week liep ik op een ochtend al vrij vroeg in het park om de hardste wind te ontwijken; het zou namelijk in de middag windkracht zes worden. Sophie had toetsweek dus die was nog thuis, en toen waaide het toch in ene al zó hard dat ik de hand over mijn hart wreef en appte:

I'll take you to school. I'll be there in five. 

Het duurde niet lang voor er antwoord kwam. 

HEHEHEHEH

Denk je dat ze het fijn vond? ;-)

Vijf minuten later zaten we samen in de auto. Ook wel gezellig, vind ik altijd. Lekker nog even kletsen, want zo'n auto is er heel goed in om tijdelijk de hele wereld te worden. En wat heb je verder te doen dan echt even samen zijn? 
De spoorwegovergang op de Kanaal eh... kade? Dijk? Weg? Geen idee maar ik bedoel die bij het station, was dicht en midden op de weg, over de middenberm heen, lag een enorm stuk karton van zeker twee meter lang. Ik heb geen idee hoe lang het er al lag maar het lag daar echt te wachten om gedoe te veroorzaken. Niemand maakte aanstalten om daar even iets aan te doen maar ergens diep in mij woont nog de padvinder van vroeger die elke dag een goede daad behoorde te verrichten ;-). Ik zette de auto toen we eenmaal stilstonden in z'n vrij, deed de handrem er op en sprong uit de auto. Een snelle blik vertelde me dat er aan de andere kant van het fietspad, richting station, een container stond met karton. Daar kwam dit vast uit, dus ik liep daarheen en gooide het karton er weer in. Daarna had ik nog ruim genoeg tijd om terug in de auto te stappen voordat de overgang weer open ging. 

Zonder verder gedoe kwamen we bij school aan en Sophie laadde zichzelf uit. 
"Succes!" wenste ik haar, en ik reed het parkeerterrein weer af. 
Nu is er bij haar school echt een rotrotonde (nee, ik stotter niet ;-)). Natuurlijk heeft verkeer dat al op de rotonde rijdt voorrang, maar het kan daar echt goed druk zijn en voor je het weet staat het aan alle kanten vast. Vóór mij stond een witte bestelauto en die kwam er echt nergens tussen. Dertig, veertig, vijftig auto's reden voorbij en werkelijk níemand dacht: laat ik er even eentje voor laten. Totdat de bestuurder voor me blijkbaar doorhad dat hij anders wel tot Sint-Juttemis kon wachten en een vrij klein gaatje (maar toch, een gaatje) benutte om naar voren te rijden. 

Nou, hij had dus even buiten de bestuurster links van hem gerekend. Briesend gaf ze een dot gas om het gat dicht te rijden, toeterde en zwaaide heftig met haar handen over zoveel brutaliteit terwijl ze hem zowat aantikte met haar neus. 

En even hoor... dit is toch... gewoon niet zo leuk gedrag? Misschien was het de storm hoor maar ik verlangde in ene zo naar een wereld waar we gewoon allemaal voor elkaar zorgen. Waar op zo'n rotonde simpelweg geritst kan worden, als je gewoon even iemand ertussen laat kost het jou misschien drie seconden extra en hoeft er helemaal geen file te ontstaan. Waar je trouwens zelf ook weer wat aan hebt. 
Zo moeilijk kan dat toch nooit zijn? 

Fases van een Levensveranderende Gebeurtenis

 Degenen die al even meelezen weten het: ik ben nogal wat afgevallen de afgelopen 1 3/4 jaar. Om precies te zijn 45 kilo. 

Vijfenveertig kilo. Voor mij is het al zo gewoon geworden dat ik nu weer ben zoals ik voor mijn gevoel altijd hoorde te zijn dat het bijna onvoorstelbaar is.

Er is een foto van mij, van vlak voordat ik diverticulitis kreeg en mijn eetpatroon omgooide, in een jurkje dat ik zo ontzettend mooi en fijn vond. Een jurkje van King Louie, mijn favoriete merk, in het heerlijke stofje Ecovero, je raadt het al: mijn favoriete stofje, in een fijne, zachte kleur. 
Natuurlijk was de jurk in maat XXL intussen veeeel te groot geworden maar ik droeg hem soms toch nog, met een vest erover omdat het anders belachelijk was. 

Tot twee weken geleden. Twee weken geleden zag ik hem plots op Vinted, een maatje of vier/vijf kleiner. Mijn hart sloeg een slag over en ik wist: deze kan ik niet laten schieten. Een paar klikken en de jurk was weer van mij. 
Een paar dagen later kwam hij. Zat als gegoten, dat wist ik al want ik ken het model, en nog altijd zo mooi. Ik hou van dit model, van deze kleur. Ik maakte een snelle foto en ging toen eens vergelijken met hoe het was. 

Okee. Er is wel het een en ander veranderd. 

mei 2022 - begin 2023 - nu

Het is toch wat? Natuurlijk was ik van plan om de "oude" te verkopen op Vinted maar Ben zag mij zo eens kijken van foto naar jurk en terug en sprak wijs: Maybe you should keep this one. You can keep *one* too big dress, right? 
En gelijk heeft hij ook. Hij mag blijven, als herinnering. Hij mag gevouwen in de kast liggen, onderop de stapel, een begeleiding bij de foto die ik zal koesteren. 

Helpen antibiotica tegen virussen?

Deze blog schreef ik een paar weken geleden: intussen ben ik weer helemaal het hennetje ;-)
Maar toch leek het me nog wel een goeie om te delen! 

----- 

Het is bijzonder hoeveel mensen deze blogs lezen. Het is ook altijd weer grappig als je iets tegen iemand begint te vertellen en ze zeggen: "ja, ik las het al op je blog."
Hierom dus voor de hele wereld de update ;-)

Op vorige week zaterdag begon ik me eindelijk beter te voelen. Ik was weer redelijk op de been, ik kon weer redelijk normaal praten, de koorts was weg. Ben was intussen ook ziek geworden en we hadden werklui over de vloer om de schade van de vuurwerkbom te herstellen dus we hielden een rustig weekendje. Op zondag ging het overdag best redelijk en ik dacht: we zijn er zowat doorheen. 
Tot zondagavond. 
Mijn luchtwegen vulden zich met narigheid. Ik kon amper ademhalen. Mijn hartslag schoot weer omhoog. En iets diep in mij zei: oh jee.

Op maandag ging ik naar de huisarts. Die keek naar me, luisterde naar mijn longen en zei dat ik het mocht aankijken. Maar ik werd niet beter. Op woensdag werd een foto gemaakt. En ik werd niet beter. Weet je die vreselijke dag in een fikse verkoudheid of griep, waar je de hele nacht slijm ophoest, niet slaapt, amper kan ademen, je neus zo dicht zit dat zelfs Otrivin niet helpt? Nou, daarin bleef ik hangen. Nachtenlang sliep ik niet en toen kwam de verhoging terug. En ik werd steeds zieker. 

Dus op donderdag had ik een nieuwe afspraak bij de huisarts, om 15:15. Ik zat in mijn stoel de hele middag de klok vooruit te kijken. Ik kon het niet meer ophoesten en ademen werd steeds moeilijker. En je moet weten: ik neem echt helemaal niet graag antibiotica. Maar toen belde de assistente dat de huisarts was weggeroepen naar een spoedvisite en of ik om 16:00 kon komen, en plotseling vocht ik tegen de paniek, omdat ik nog 45 minuten extra moest wachten. En ik wist natuurlijk intussen: dit is bacterieel en mijn lijf krijgt dit niet opgelost. 
De huisarts vond om 4 uur hetzelfde. En ik moest er toch aan geloven. 

Twee uur na de inname van de eerste twee pillen kon ik iets vrijer ademen. Die nacht was nog enorm benauwd maar op vrijdag wist ik al: het slaat aan. De ontstekingssmaak verdween gedurende de dag steeds meer. Ik kon makkelijker lopen en ik begon me weer een beetje mezelf te voelen. Intussen is het zondag en hoewel ik nog altijd veel moet hoesten doe ik het verder weer redelijk. 

In conclusie: helpt antibiotica tegen virussen? Nee. Maar als je een virus hebt zwellen je slijmvliezen op. Dat creëert een omgeving die bacteriën heel prettig vinden. Als je dan dus de pech hebt dat zo'n bacterie zich daar nestelt krijg je precies dit. Je denkt dat je herstelt maar in ene word je steeds zieker. En hierdoor sterven mensen dus aan longontsteking na griep. Griep/influenza is een virus, maar de onsteking komt door een bacterie die er bijkomt. 

Lieve mensen, het heerst enorm en de bacteriën die ontstekingen veroorzaken zijn dit seizoen heel veel aanwezig, dus pas asjeblieft goed op jezelf <3

Hennetje ;-)

Een toevallige ontmoeting

Vorige week liep ik, zoals heel erg vaak, in het park. Plotseling kwam een man van een jaar of 50 me op een fiets tegemoet en sprak me aan. 
"Hallo, mag ik even met je praten?" vroeg hij in het Nederlands, maar met een duidelijk accent. 
Natuurlijk was ik terughoudend, maar vriendelijk, en vroeg waarover. 
"Ik ben op zoek naar mensen die graag muziek willen maken."
Okee. Nu moest ik bijna hardop lachen. 

"Hou je van muziek? Wil je graag muziek maken?" vroeg de man. 
"Ik ben zelfs musicus." antwoordde ik, nog altijd wat afwerend. "Dus ik denk dat ik wel genoeg muziek maak."
De man liet zich echter niet afleiden en liep naast zijn fiets met me mee. Al snel begreep ik dat hij wellicht wat... laten we zeggen 'opener' was dan de meeste Nederlanders, maar ik zag geen kwaad of narigheid in hem. Dus ik vroeg:
"Waar kom je vandaan?"
"Uit Guatemala." sprak hij. "Ik heet Carlos."
Voor de tweede keer in evenzovele minuten moest ik glimlachen. Het is namelijk zo dat ik met Duolingo Spaans heb geleerd. Gewoon, omdat ik dat leuk vond. 
"Ah!" zei ik dan ook. "Podemos hablar Español." (we kunnen Spaans praten)
De ogen vielen zowat uit Carlos' kassen. 
"Oh!" zei hij in het Spaans. "Ik dacht: misschien kan ik je Spaans leren. Maar dat kun je dus al."

We liepen verder. Ik vroeg hem wat over zijn leven, het bleek dat hij aan het conservatorium van New York had gestudeerd: gitaar. En eigenlijk zocht hij voornamelijk leerlingen. Ik nam zijn kaartje aan en beloofde hem te contacten als ik mensen zou tegenkomen die graag gitaar wilden spelen. 

Vervolgens stapte Carlos weer op zijn fiets en ging verder. 
En dat is toch bijzonder? Vind je niet? Toevallig ben ik musicus. Toevallig spreek ik Spaans. Even een leuk contact, op een doordeweekse donderdag. 
Ik hou daarvan.

25 jaar bij elkaar

Vaak vier je als getrouwd stel vooral je trouwdag, en niet de dag dat je een stel werd. Toch? Of ligt dat aan ons?
Okee, misschien moet ik dat anders formuleren.
Sinds wij getrouwd zijn vieren we vooral onze trouwdag en in alle eerlijkheid hebben we zelfs daaraan wel eens alleen maar gedacht omdat mijn moeder appte met: fijne trouwdag! 
Oeps.

Maar vandaag ligt dat toch een beetje anders. 
Ik was jong, echt hartstikke jong nog toen ik Ben ontmoette. (Zie ook Hoe Vang Je Een Man In De Supermarkt?) en nog maar achtien toen we een stel werden.
En dat is dus vandaag vijfentwintig jaar geleden. 
Is dat niet een té bizar idee?

Ik zie ons nóg, voor het eerst hand in hand, terwijl we naar de supermarkt in de Choorstraat liepen om ingrediënten voor het door hem beloofde diner te halen. Hoe groot het moment voelde, zijn grote hand verstrengeld met mijn veel kleinere, want hij is vijfentwintig centimeter langer dan ik. Dat laatste is nooit veranderd, natuurlijk. Veel andere dingen wel. De liefde niet.

Ik zie ons nóg, op de trap in het veredelde studentenhuis waar hij woonde, ik twee treden boven hem zodat we konden kussen zonder dat we kramp kregen in de nek. Ik zie ons fietsen naar de Duinen van Scheveningen of het centrum van Den Haag, de trein nemen van Delft naar Rotterdam op zondag om daar gezellig rond te lopen. Ik zie de bar quiz die we wekelijks bezochten en hoe we op de bonnefooi met een tentje naar Frankrijk gingen om de zonsverduistering te zien. Ik zie ons op reis naar een of andere obscure jeugdherberg waar het een uur lopen was tot de bushalte. We liepen en liepen en namen de trein naar Antwerpen en kochten kant en vogels op de markt (nee hoor, grapje. Geen vogels). 

Ik zie ook nog hoe we samen gingen wonen. Oh, wat hebben we veel ruzie gemaakt dat eerste jaar maar de liefde bleef altijd. De ruzies verdwenen, we vonden een leven samen, verstrengeld zoals onze handen op die eerste avond. We trouwden, verhuisden, kregen een kind, verhuisden weer. De dochter werd een tiener en de man is nog altijd mijn rots. Door geluk en verdriet, door ziekte en gezondheid. Altijd. 
Mijn leven is nog altijd zoveel beter mét hem.  

Lieve Ben, I love you, en ik kijk uit naar de volgende vijfentwintig jaar samen <3. 

Welke vreemdeling ben je nooit vergeten?

Ik weet niet meer waar, want wie kan ooit iets terugvinden op Facebook? Maar een of andere pagina had laatst een artikel met deze vraag en ik vond het een bijzondere, dus tik ik er vandaag een blogje over. 

Toen ik 27 was zat ik in een operaproductie. Superleuk, was het. Zeven weken fulltime repeteren met toffe collega's, en verschillende uitvoeringen. Ik zal niet zeggen welke opera het was, voor de privacy van het gezelschap en zo. 

Maar goed. De productie was nog maar net begonnen toen mijn moeder een ernstig ongeluk kreeg. Het was een poosje vreselijk spannend. Ik spendeerde mijn ene vrije dag aan heen en weer rijden tussen het ziekenhuis in Den Haag en thuis in Noord Holland, het opvangen van mijn vader, het praten met politie en verzekeringen. De volgende dag moest ik gewoon weer repeteren en de muziekwereld is er niet eentje die veel ruimte biedt voor persoonlijke noodgevallen. 
Ik had dan ook niemand verteld wat er aan de hand was behalve mijn directe collega's. 

We repeteerden die dag met het koor. Allemaal mensen die ik niet kende, natuurlijk. En in het begin van de opera moest ik middenin het koor staan, met een zak op mijn hoofd. Daar stond ik, opeens alleen tussen zoveel mensen, en voor het eerst had ik even een moment in alle stress om adem te halen. Om te reflecteren. Een onverwachte golf van emotie overspoelde me en ik moest even flink slikken om niet overstuur te raken. 

Op dat moment greep iemand, ik heb geen idee wie, mijn hand en kneep er even in. Echt waar. Zomaar, ook al was geen enkele manier waarop die persoon door kon hebben wat er aan de hand was (want hee ik had een zak over mijn hoofd en meestal pak je niet zomaar iemands hand), maar toch was er in ene dat kneepje. Warm. Liefdevol. Zo warm dat het me helemaal opvulde. Ik ademde nog eens diep in. 

Het hielp me op dat moment meer dan die persoon ooit zou kunnen weten. 

Tot de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wie het deed en waarom, maar ik ben het nooit meer vergeten. 

Heb jij wel eens een vreemdeling ontmoet die je nooit meer vergeten bent? 

B.O.V.. Of: wat doe je tegen virussen?

 Zo, zeg, wat een... hoe zeg ik dit op een manier waarop je het op je blog kunt zetten... Bijzonder Onvriendelijk Virus is dit. Nadat ik dus eigenwijs een leuk jurkje had aangetrokken in het vorige blog eindigde ik later die middag in ademnood bij de huisarts en daarna onder de douche, waar ik met een klein stemmetje tegen Ben verkondigde: "I'm sick, Bennie..."
Charmante tijden, dus ;-)

Maar! Daardoor vind je ook weer eens wat nieuwe dingen uit. Er zijn namelijk een aantal dingen die mij al jaren enorm goed helpen tegen virussen en die ik ook aan zangleerlingen aanraad, en dat lijstje is nu wat uitgebreid. 
Allereerst jarenlang geluk:

* Echinacea (ik heb die van Lucovitaal, druppels. Zit namelijk ook Cat's claw in, ook al zo'n weerstandkrachtpatser)
* Schüssler celzouten nummer 3. Ik hoor je denken: echt? Maar serieus, vroeger was ik regelmatig ziek en sinds die celzouten, elke keer als je iets voelt opkomen meteen nemen en meestal hou je 'm eronder. Te koop bij H en B of goede drogist. Of online, natuurlijk
* Thijmthee. Klinkt bizar maar helpt dus echt tegen hoesten. Kan ook met citroen er in (lost slijm op) en eventueel honing. Gewoon een theelepel gedroogde thijm in een thee-ei en even laten koken.
* Vitamine C (beetje evident maar toch).

Maar ondanks dit alles kon ik nog steeds amper ademhalen en ik was er klaar mee. Dus ik ging online op zoek en ik vond wat leek op een natuurlijke versie van Fluimucil (in Fluimucil zitten zoetstoffen namelijk, die mijn buik niet grappig vinden). 
N-acetyl L-cysteïne heet het middel, en het is bijvoorbeeld verkrijgbaar bij de Holland and Barrett. Omdat ik niet naar de winkel kon en op de site niet meer mag staan waarvoor het middel werkt belde ik de klantenservice van dat etablissement en bijzonder genoeg ging het gesprek met de man die ik aan de telefoon kreeg ongeveer zo: 

"Hallo, met die en die van Holland en Barrett, waarmee kan ik u helpen?"
"Hallo, met Anke. Ik ben op zoek naar iets dat vastzittend slijm kan oplossen, en nu vond ik dit middel. Is dat inderdaad daarvoor?"
Er was even stilte aan de andere kant van de lijn. Toen kwam de stem terug.
"Uhm, ja. Het wordt vooral gebruikt door mensen met Ceeee Ooo Peee Deee." Zijn lippen vormden zich om de nieuwe letters alsof hij ze nooit eerder had uitgesproken. "Maar heeft u al geprobeerd om te gorgelen met zout water?"
Goh, dat was nou ook bijzonder. Ik dacht niet dat dat was wat ik vroeg en volgens mij gorgel je niet in je longen. Ik ontweek de vraag daarom maar een beetje en probeerde terug te gaan naar het onderwerp. Maar daar had de man weinig zin in. 
"Rauwe ui en citroen kan ook helpen." sprak hij belerend. Volgens mij was hij van mening dat alleen mensen met Ceeee Ooo Peee Deee recht hebben op pillen.
"Daar kan ik helaas niet goed tegen."
"Gember! En honing!"
"Daar kan ik helaas ook niet goed tegen."
Nu werd de man geïrriteerd en vroeg op strenge toon: 
"Waar kunt u dan wél tegen?"
Ik besloot om maar geen lijstje te geven en vroeg vriendelijk nogmaals: "Begrijp ik dus goed dat dit middel inderdaad werkt tegen vastzittend slijm?"
"Ja." gaf de man toe. 
Ik bedankte hem, wenste hem vriendelijk een prettige dag en beëindigde het gesprek. 

Goed. Lieve Ben is naar de winkel gegaan voor me, waar ze direct bevestigden dat dit inderdaad een heel goed middel is bij vastzittend slijm door virussen, en dat het bij COVID en griep ook veel gebruikt wordt. Top dus. Hij kwam thuis met een potje van Metagenics maar ze hebben het ook van eigen merk. En weet je wat? Het helpt ook nog! 
Mocht jij dus nou ook ergens geveld worden door dit of een ander B.O.V. (hoop het niet), wie weet kan het helpen en dan hoef je niet eerst ziek in gesprek met eigenwijze klantenservicemannen ;-). Want ik kan in elk geval weer een beetje ademhalen. 

Goed nummer twee! Intussen zijn we weer een dag verder, ben ik niet meer besmettelijk, en ben ik natuurlijk vreselijk geduldig, dat snap je. Altijd. Toch? Dus ik ga ook niet vandaag tóch even lekkere nieuwe venkel-en zoethoutthee halen bij Simon en Levelt. Nee joh. Natuurlijk niet. Zou niet durven! Nee hoor, ik blijf braaf de hele dag in pyjama. ;-). En ik ga óók al geen pakjes ophalen omdat Ben nu ook ziek aan het worden is. Nee. Zou echt niet durven. Geduld is namelijk mijn middelste naam! 

Dat allemaal eerlijk gezegd hebbende: kijk nou toch, wat het Fietje vandaag achterliet op de kruk bij mijn stoel:

Sorry, dat is toch te lief?

Toch een keer geveld

Megagezond eten helpt dus echt enorm voor je weerstand, blijkt. Ik was namelijk echt al tijden niet ziek geweest, zelfs eigenlijk amper verkouden. Maar nu kwam er toch een bijzonder gemeen virus het huis binnen en ik werd echt ziek. Zo ziek als ik al jarenlang niet was. Dagenlang was ik echt helemaal uitgeschakeld met koorts, een hartslag die door het plafond wilde en natuurlijk de andere bekende symptomen. 

Béétje jammer. 

Vanmorgen werd ik wakker - gelukkig had ik vannacht een wat minder onplezierige nacht - en ik voelde me toch een eindje beter. Dus ik stond op. Ik keek naar de fleecetrui en slobberbroek, toen naar het leuke jurkje aan de hanger. 
Hardop zei ik: "You know what? F... this, I'm OVER being sick."* en ik trok het jurkje aan. 

Zo. Hoppa. 

Natuurlijk ben ik nog niet beter, hoesten is echt niet grappig en ik ben een vaatdoekje, maar in elk geval dan wel een vaatdoekje met een leuk jurkje aan en dat helpt gewoon toch. Vind je niet? 

Dit soort ongewenste grappen zijn trouwens wel bijzonder goed voor de weegschaal: mijn bmi is nu 23,8. Toch een kleine silver lining. 

Zo, dan ga ik nu nog even rustig uitzieken! 

*Voor hen die ons niet kennen: het is niet dat ik interessant probeer te doen met Engels of zo, maar dat de voertaal hier in huis overwegend Engels is omdat Ben daar vandaan komt. Intussen ben ik volledig tweetalig dus tja, er wil wel eens iets gemixt worden. Het grappigste daarin is Sophie en ik samen, die rustig halverwege een zin overschakelen naar de andere taal en weer terug. 

                                                                 Wel een bleek bekkie ;-)

Na de vuurwerkbom

Jongens, wat zijn de mensen om ons heen geweldig. Echt, hoor. Van berichtjes via app en Facebook en hier, tot mensen die bloemen brengen, of een lekker maskertje meenemen naar hun les met de boodschap: lekker om mee te ontspannen. 
Ik schreef een deel van deze blog op zaterdag, de dag nadat het gebeurde. Daarvan deel ik eerst maar een stukje. 

-----

De hele ochtend was het een komen en gaan van politie, recherche, wijkagenten, noem het maar op. We hebben veel vragen beantwoord, veel handen geschud. Er werd zeer uitgebreid forensisch onderzoek gedaan. Pas toen dat klaar was mochten we de verzekering inschakelen.

Intussen zat ik met de Den Haag plannen. Er is namelijk een probleem met mijn vioolstok dus ik moest echt dringend naar de vioolbouwer. Dus toen de recherche als laatste de deur achter zich dichttrok besloten we dat ik dan toch maar zou gaan, samen met mijn moeder en Sophie. 
Het was ook wel fijn, een beetje afleiding. Ben bleef thuis om de schuur dicht te timmeren met board, en eventuele politie en zo te woord te staan en wij reden naar Den Haag.
L, de vioolbouwer, is simpelweg een superfijn mens. Ze keek naar de stok (helaas had ze daarover niet zulk goed nieuws maar daar gaat deze blog niet over) en we praatten even. 
Praten helpt, sowieso. Appen met lieve vriendinnen, familie. Bloggen. Elke keer als je het even aanraakt wordt het lichter. 

Na de vioolbouwer wilden we toch even een klein rondje lopen. Ik wilde graag naar Lush, dus we liepen die kant op. 
Op de Grote Markt stond een politie-auto. Normaal registreer je dat niet eens. Nu schrok ik, en mijn hart zat in mijn keel. We liepen door de passage naar Lush en achter mij rende een tiener. Geschrokken draaide ik me om.
Oei.
Wellicht dat mijn lijf toch iets meer meekrijgt dan mijn rustige hoofd vindt. 
Nog een politieauto en een bonzend hart later stonden we in de Lush. 
Vriendelijk werden we begroet. Een oase van lekkere luchtjes omringde ons. Ik voelde me een beetje ontspannen. Een lieve medewerkster uit Amerika liet Sophie een bruisbal in het water gooien en vertelde me daarna over hoe zeer ze zelf van Lush houdt.
"When I come home with a new product my mom says: 'Monica!'" Ze wees op zichzelf en haalde haar schouders op. "My name is Monica. 'We don't have space for more Lush stuff!'"
Ik keek haar aan en hoorde mezelf praten. 
"I'll tell you something. We had a firework bomb set off by our house last night. It's been a ridiculous day. This makes it a little better."
Sprakeloos keek Monica me aan. Één, twee, drie seconden was ze stil. 
"That's terrible!"
Ik vertelde haar een beetje over wat er was gebeurd. Toen liep ze weg en kwam terug met het biggetjeszeepje dat ze me zojuist had zien bekijken en besnuffelen. Ze zei:
"I'm going to give you this. We're allowed to, in special cases. I hope it helps some. I'm just going to get something."
En weg was ze. En in ene overspoelde het me even. Ze kwam terug en drukte een kaartje in mijn handen. 
"See, and now I'm crying for the first time." zei ik dankbaar. 

En dat is het, he. Er zijn zoveel fijne, goeie, lieve mensen. 

Echt, hoe bijzonder is dat? 

--------

Intussen is het woensdag. Gedoe komt en gaat, emoties ook. Vooral de avonden zijn lastig, het wordt donker en dat is spannend. Er vliegt een heli en je schrikt. Je vraagt je af: wat als ze zich nog een keer vergissen?
Intussen weten we namelijk ook ongeveer wat er gebeurd is want er stond van alles in de krant: 

Ze hebben zich vergist. Zo simpel is het. Verkeerde straat, oeps, foutje, bedankt. Zo snel kan het gaan. 

Sinds vandaag voel ik me weer redelijk mezelf. Ik geloof dat ik zowat alles heb geregeld. Het wachten is op de verzekering maar verder zijn we een eind. Het huis dat wél het doelwit was is momenteel gesloten. Er onstaat weer wat rust, en de West-Friezen zeggen het zo mooi: gewoon doorgaan met ademhalen. 
Wat moet je anders? 

Als onverlaten een vuurwerkbom bij je voordeur afsteken.

Vannacht rond half 1, ik lag al in bed, Ben was nog de deur op slot aan het doen en zo, klonk er in ene een enorme knal. Ik schoot mijn bed uit en rende de trap af. De deur was open en er hing een stuk hout voor. Overal was rook. Op de grond waren vlammen, die Ben aan het uittrappen was. Ik vloog terug naar boven om mijn telefoon te pakken en belde vast 112. 
"Wilt u politie, brandweer of ambulance?"
"Doe eerst maar politie." antwoordde ik zelfs nog enigszins laconiek. Intussen riep ik naar buiten: is er niemand gewond?
Nee. Niemand was gewond. 
Ik liep naar buiten en kreeg intussen de politie aan de lijn. Ik legde uit dat er een ontploffing was geweest en wat er nu aan de hand was. Twee deuren stuk. Het raam van de voordeur zat er wonder boven wonder nog in. Het keukenraam stuk. Het plafond van de windvang naar de schuur opengereten. 
Ik rende nog eenmaal naar boven. Sophie was intussen wakker. Ik zei: "kom maar mee naar beneden. Het is okee, niemand is gewond." Ik schoot wat kleren aan en liep weer naar buiten. 
De politie kwam aan en sommeerde ons direct om buiten te blijven. Maar.... Sophie was nog binnen.
Echt, he, wilde paarden hielden mij niet buiten. Ik riep naar Sophie om de achterdeur open te doen en ging achterom om haar mee te nemen. We waren alweer buiten en ik schoot nogmaals naar binnen. 
Mijn viool. 
Ik wist dat de brandweer onderweg was. Als die toch zouden gaan blussen? Ik wilde het niet riskeren. 

Buiten stonden we in een groepje buren. Het begon te miezeren. Gelukkig was het niet meer -6, zoals vorige week. We werden af en toe gevraagd om steeds verder weg te gaan staan. Toen de politie hoorde dat ik rook had ingeademd en dat zeer deed werd direct een ambulance gebeld. 

De ambulance kwam aan en ik liep gedwee mee. Een aardige (maar kom, ze zijn altijd aardig. Iemand wel eens een onaardige ambulancebroeder meegemaakt?) broeder nodigde me uit te komen zitten. In zijn handen verscheen de saturatiemeter. 
"Ik heb wel hele koude handen" zei ik, want ik weet dat die dingen niet denderend werken als je vingers koud zijn. Maar gelukkig: hij deed het prima. 
"Dat mijn hartslag hoog is verbaast me niet zo." zei ik, toen ik 138 zag verschijnen. Maar de saturatie was 100. Prima dus. 
"Doe je iets in het medische veld?" vroeg de broeder. 
Nee. Maar ik weet wel wat van anatomie. 

Ik werd goedgekeurd met de stethoscoop en toen ik weer buitenkwam was de straat verlaten. Iedereen was naar binnen gestuurd want de Explosieven Opruimingsdienst was er en had een perimeter ingesteld. Ik mocht naar binnen bij lieve buren een paar huizen verderop, waar onze buren ook al zaten. Zo lief. Echt, zo lief. De vrouw van het stel moest ook nog werken vandaag om 9 uur en het was intussen half 2. Het maakte haar niks uit. De buurman keek zo eens de kring rond die zich had verzameld midden in de nacht in zijn woonkamer en grapte: “nou, wie wil er taart?”

Politie liep in en uit en na een poosje kwam de man van de EOD. Ik zal hier niet schrijven wat die zei, want wil geen onderzoeken in gevaar brengen. 
Blijkbaar is er een golf van explosies in de wijk. Niets persoonlijks naar ons, hoogstwaarschijnlijk. We zouden ook niet weten met wie we ruzie zouden hebben. De man van de EOD vertelde dat hij nog geen één nacht had geslapen deze weken. 

En echt he, even hoor. Hoe kom je zo? Echt, serieus? Hoe zink je zo laag dat het je een grappig idee lijkt om mensen op deze manier te beschadigen? Is dat verkeerd gegaan groepsgedrag? Of bestaat er toch echt zoiets als kwaad in mensen?
Eigenlijk wil ik dat bijna niet geloven. 
Maar tja... de feiten liggen er wel. 
Deze mensen in dit huis dat aangevallen werd gingen rustig naar bed. Hadden vandaag leuke plannen om naar Den Haag te gaan en een gezellige dag te hebben. De man des huizens had een vrije dag, die hij ook prima kon gebruiken. Hij zou eindelijk naar de camerawinkel waar hij zo graag heen wil, voor filters. De dochter was net redelijk over haar vuurtrauma heen van een vorige nare gebeurtenis. De vrouw heeft een gezondheid die nog enigszins fragiel is en waar stress en een hele nacht wakker zijn niet bij helpt. Nu hebben we een beschadigd huis. Moet er van alles geregeld. Wellicht kost het ook nog allemaal veel geld. 

De daders zullen vast niet tot mijn doelgroep lezers behoren. Maar ik schrijf het toch op. Want wie weet wat de kracht is van het geschreven woord. 

Intussen worden we bedolven onder de lieve berichten van alle kanten. Wat een liefde. We zijn okee. Sophie is erg geschrokken en om haar maak ik me het meeste zorgen. Ben en ik zijn boelkloedig. Natuurlijk heb ik niet geslapen. Natuurlijk vond ik het heel naar om alleen naar beneden te lopen vanmorgen, omdat ik niemand wakker wilde maken, was het niet leuk om de luxaflex open te doen en alle ravage weer te zien. Natuurlijk voelt het onveilig dat iemand ons huis, ons thuis, onze veilige haven aanviel. 
Maar we zijn ongedeerd. Het had heel anders kunnen afgelopen. Dus dat komt allemaal weer goed. Vandaag neemt slachtofferhulp contact op voor de afhandeling en voor dochterlief.

Geef elkaar maar een dikke knuffel, vandaag. Hier lopen agenten, forensisch onderzoek, recherche in en uit. We'll be okay. 

En driewerf hoera voor de hulpdiensten. Helden, allemaal, stuk voor stuk.  

 

Je hebt een broek aan!!!

Dierbare vriendin J kwam vandaag met een jumpsuit aan die ze op Vinted had gescoord maar bij haar niet helemaal goed zat. En ik was sceptisch maar hee, passen kan altijd, toch? 

Tot ze hem dichtritste bij me en hij zat alsof hij voor me gemaakt was. 

Wat tof! (En wat bizar, een Spaanse maat S :-O)

Ik stuurde de foto blij naar wat vriendinnen en mijn moeder en kreeg plots naast veel enthousiasme van alle kanten dezelfde opmerking terug in verschillende varianten:
"Je hebt een broek aan!!!"

Oh ja, dat is waar ook. Degenen die al even meelezen en goed naar de foto's kijken die ik deel hebben het vast al opgemerkt: ik draag echt altijd jurkjes. Nou ja, ik draag in het openbaar altijd jurkjes, want ik heb wel lekkere yogabroeken voor thuis. Dat komt eigenlijk door geen enkele andere reden dan dat het simpelweg zo gegroeid is. Ik ben niet bijzonder religieus en vind dus niet dat vrouwen alleen rokjes zouden moeten dragen. Ik heb ook niet de behoefte om enorm vrouwelijk te zijn altijd (as evidenced by the fact dat ik vrijwel nooit make up draag en mijn haar hetzij los, hetzij in een slordige knot zit). 

Maar waarom dan wel?

Vroeger, pre Sophie, droeg ik meestal broeken. Vooral spijkerbroeken van Only, hoewel ik er eigenlijk niet echt het juiste figuur voor had. Zandlopers en jeans zijn nu eenmaal geen vriendjes. Maar na mijn zwangerschap kwam ik veel aan en ik wilde eigenlijk niet steeds grotere kleding kopen. Dus kocht ik jarenlang alleen maar kleding waarvan ik dacht: als ik eenmaal ben afgevallen pas ik ze ook nog! 
Ten tweede had ik lang last van mijn bekken, en het dragen van spijkerbroeken was daarvoor echt bijzonder onplezierig. 
Gedurende de jaren raakte ik steeds meer gewend aan het comfort van heerlijke stofjes en geen strakke taillebanden en toen ik eenmaal de geweldige ethische jurkjes van King Louie en Lien & Giel ontdekte liep ik al snel alleen nog maar in die kleding. Het zit lekker, ik vind ze (ook bij anderen) prachtig en ik voel me er fijn en elegant in. 
Logisch dus dat iedereen mij intussen zo kent. 
Het is dus niet dat ik principieel geen broeken wil dragen, maar meer dat ik dat... tja. Gewoon niet doe. 

Tot vandaag, dus, want nu heb ik een geweldige jumpsuit die binnenkort naar een recital of zoiets ongetwijfeld uit de kast mag!

Draag jij graag jurkjes? Of juist niet?