Twee maanden geleden werd ik ziek. Nou heb ik sowieso een lastige buik, dus dat ik daar last van heb is niet nieuw, maar dit was wel een stukje heftiger. Lang verhaal kort: ik werd drie dagen opgenomen in het ziekenhuis met een ontsteking aan de dikke (what's in a name) darm; diverticulitis. Een week lang at ik eigenlijk niet tot vrijwel niet. Tot mijn verbijstering (want ik heb vaker dagenlang amper gegeten en viel dan geen gram af of kwam zelfs aan) bleek thuis dat ik enkele kilo's was afgevallen.
Intussen was ik me, door de ontsteking en alles wat ik daarover opzocht en las, bewust geworden van het feit dat ik veel te weinig vezels binnenkreeg.
Zoals gezegd, lastige buik, en ik kon daardoor lange tijd niet gemakkelijk veel groente eten. Als ik dat wel deed kreeg ik kramp, en pijn, en gedoe. Ik zal je de details besparen ;-). Dus ik at vrij hulpeloos vaak wat vlees, wat rijstwafels en dergelijke, fruit, een paar veilige groentes en eigenlijk vrij weinig andere dingen.
Ook was ik de laatste tijd een beetje aan het experimenteren met suiker. Dat had ik daarvoor 20 jaar niet gegeten, en dat dat nu weer redelijk ging was natuurlijk geweldig. Dus af en toe een ijsje (vegan: ik ben niet vegan maar kan niet tegen zuivel) bij een ijssalon, een keer een vegan magnum thuis... en omdat ik natuurlijk wist hoe snel ik aankom schrapte ik dan iets anders. Bijvoorbeeld het avondeten.
Soms wist ik gewoon echt niet meer wat ik moest eten en at ik heel weinig, bijvoorbeeld maar één maaltijd per dag. Zo at ik ongemerkt al een poosje niet teveel, maar eigenlijk ook niet de goede dingen voor mijn lijf. Heb ik daardoor een ontsteking gekregen? We zullen het nooit weten (hopelijk. Als ik toch weer een ontsteking krijg ondanks alles wat ik nu doe is dat een beetje jammer ;-))
Toen ik uit het ziekenhuis kwam heb ik dan ook subiet alles omgegooid. Allereerst heb ik een app gedownload (hij heet simpelweg "food") uit de app store, omdat ik werkelijk geen enkel idee meer had over wat nou te weinig, genoeg of teveel was. Natuurlijk had ik, toen ik eenmaal wat herstelde, veel honger, want zoals iedereen wel weet wil je lijf graag dat alles hetzelfde blijft, dus als je door ziekte kilo's verliest kun je die ook bijzonder snel weer terugvinden. Dat wilde ik uiteraard voorkomen.
Ik ben serieus gaan letten op vezels, en ben dat heel erg rustig gaan opbouwen. Eerst 50 gram groente. Dan 70. Dan 90. Dan kreeg ik een terugslag en at weer een paar dagen bijna niks. Dan weer beginnen met 70 gram. Etcetera. Het kostte veel tijd, geduld en liefde voor mijn lijf maar ik eet nu zo'n 300 gram groente per dag. Zelfs als ik niet zo lekker ben red ik het nog om groente te eten. En daarnaast eet ik ook nog flink fruit. Ik eet geen andere suikers dan het fruit (en een beetje wat in havermelk zit.)
Dan is dit misschien het moment om voor de eerste keer heel duidelijk stellen dat niets van wat ik doe met eten alleen bedoeld is om af te vallen. Ik ben slank niet meer of minder waardevol. In liefde naar mijn lijf wil ik werken aan gezondheid, aan het herstel van mijn buik. Dat ik afval is geweldig. Ik ben er enorm blij mee. Maar het is niet waaróm. Het is geen straf.
Het is liefde.
Te lang, véél te lang heb ik me schuldig gevoeld over alles wat ik in mijn mond stopte, hoe gezond ook. Hierover ga ik nog een blog schrijven. Maar ik denk dat dat voor heel veel mensen met overgewicht geldt.
In een ideale wereld wil ik graag tot het punt komen dat ik alleen op gevoel bepaal wat ik eet en hoeveel. Voor nu vind ik het erg prettig dat het tastbaar is. Dat ik kan tellen hoeveel vezels ik heb gegeten. Dat ik weet dat ik de juiste dingen at. Het maakt het rustiger. En dat vind ik geruststellend.
Werkt dit voor iedereen? Ongetwijfeld niet. Voor mij voorlopig wel :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat je een bericht achterlaat :)