Beetje uit balans

Ken je dat, dat je nét denkt: nou, volgens mij heb ik hem wel, en dat dan de omstandigheden veranderen?

Nu ja, dat dus. 

Het begon eigenlijk al met de griep in februari, en de daaropvolgende antibiotica waardoor ik drie kilo aan kwam. Ook al ging dat er de weken er na ook weer af, grappig vond ik het niet. 

Toen moesten natuurlijk mijn darmen herstellen van de antibiotica en als onderdeel daarvan nam ik glutamine. Daarover ga ik nog wel bloggen want het helpt als een tierelier. Maar de eerste week hád ik me er toch honger! Niet erg, op zich, en dat ging ook weer weg maar toen kwam de pièce de résistance (cue dramatic music here):

Een artikel

Het lezen van verschillende artikelen (even googlen levert er miljoenen op) vertelde mij dat van de mensen die flink gewicht verliezen maar 5-10% het gewicht er ook afhoudt én ze somberen allemaal dat je spijsvertering blijvend anders blijft dat dan van iemand die geen overgewicht heeft gehad. 
Dit vond ik dus helemaal niet grappig, zelfs niet terwijl ik heel blij ben met hoe ik eet, zeker geen honger lijd, en het eigenlijk gewoon hartstikke goed gaat. . 
Natuurlijk zeiden vrienden en familie, toen ik ze vertelde wat ik had gelezen: ja, maar jij bent niet het meest standaard geval (if such a thing exists). Je was niet te dik omdat je overat, maar omdat je spijsvertering het niet deed.
Ze hebben gelijk. Toch maakt het dat nog altijd... niet grappig.

Ik merk aan mezelf dat het me toch wat heeft gedaan, dat het me onzeker maakt, en dat heeft weer invloed op hoe relaxed je in je eetgedrag staat. Ik vraag me in ene weer af of ik het wel goed doe (is wel zo), of ik teveel eet (is niet zo), en soms kijk ik in de spiegel en zie ik iets veel groters dan er eigenlijk staat. 

Heeft dit blog een mooi afgerond einde en een oplossing? Nee. Nog niet. Vandaag doe ik Intermittent Fasting (daarover moet ik ook nog bloggen! Het is een prachtige tool om je systeem te resetten) en verder blijf ik gewoon doen wat ik deed. Komt de balans dan gewoon weer terug, in de komende dagen? Graag? Please, s'il vous plaît per favore por favor bitte? Dank u wel. 

redelijk in balans hier, toch, op de wortels van de boom? ;-)

Verdraagzaamheid

Sophie weet het heel goed: naar school word je alleen gebracht als het minstens code geel is.

Maar van de week liep ik op een ochtend al vrij vroeg in het park om de hardste wind te ontwijken; het zou namelijk in de middag windkracht zes worden. Sophie had toetsweek dus die was nog thuis, en toen waaide het toch in ene al zó hard dat ik de hand over mijn hart wreef en appte:

I'll take you to school. I'll be there in five. 

Het duurde niet lang voor er antwoord kwam. 

HEHEHEHEH

Denk je dat ze het fijn vond? ;-)

Vijf minuten later zaten we samen in de auto. Ook wel gezellig, vind ik altijd. Lekker nog even kletsen, want zo'n auto is er heel goed in om tijdelijk de hele wereld te worden. En wat heb je verder te doen dan echt even samen zijn? 
De spoorwegovergang op de Kanaal eh... kade? Dijk? Weg? Geen idee maar ik bedoel die bij het station, was dicht en midden op de weg, over de middenberm heen, lag een enorm stuk karton van zeker twee meter lang. Ik heb geen idee hoe lang het er al lag maar het lag daar echt te wachten om gedoe te veroorzaken. Niemand maakte aanstalten om daar even iets aan te doen maar ergens diep in mij woont nog de padvinder van vroeger die elke dag een goede daad behoorde te verrichten ;-). Ik zette de auto toen we eenmaal stilstonden in z'n vrij, deed de handrem er op en sprong uit de auto. Een snelle blik vertelde me dat er aan de andere kant van het fietspad, richting station, een container stond met karton. Daar kwam dit vast uit, dus ik liep daarheen en gooide het karton er weer in. Daarna had ik nog ruim genoeg tijd om terug in de auto te stappen voordat de overgang weer open ging. 

Zonder verder gedoe kwamen we bij school aan en Sophie laadde zichzelf uit. 
"Succes!" wenste ik haar, en ik reed het parkeerterrein weer af. 
Nu is er bij haar school echt een rotrotonde (nee, ik stotter niet ;-)). Natuurlijk heeft verkeer dat al op de rotonde rijdt voorrang, maar het kan daar echt goed druk zijn en voor je het weet staat het aan alle kanten vast. Vóór mij stond een witte bestelauto en die kwam er echt nergens tussen. Dertig, veertig, vijftig auto's reden voorbij en werkelijk níemand dacht: laat ik er even eentje voor laten. Totdat de bestuurder voor me blijkbaar doorhad dat hij anders wel tot Sint-Juttemis kon wachten en een vrij klein gaatje (maar toch, een gaatje) benutte om naar voren te rijden. 

Nou, hij had dus even buiten de bestuurster links van hem gerekend. Briesend gaf ze een dot gas om het gat dicht te rijden, toeterde en zwaaide heftig met haar handen over zoveel brutaliteit terwijl ze hem zowat aantikte met haar neus. 

En even hoor... dit is toch... gewoon niet zo leuk gedrag? Misschien was het de storm hoor maar ik verlangde in ene zo naar een wereld waar we gewoon allemaal voor elkaar zorgen. Waar op zo'n rotonde simpelweg geritst kan worden, als je gewoon even iemand ertussen laat kost het jou misschien drie seconden extra en hoeft er helemaal geen file te ontstaan. Waar je trouwens zelf ook weer wat aan hebt. 
Zo moeilijk kan dat toch nooit zijn? 

Fases van een Levensveranderende Gebeurtenis

 Degenen die al even meelezen weten het: ik ben nogal wat afgevallen de afgelopen 1 3/4 jaar. Om precies te zijn 45 kilo. 

Vijfenveertig kilo. Voor mij is het al zo gewoon geworden dat ik nu weer ben zoals ik voor mijn gevoel altijd hoorde te zijn dat het bijna onvoorstelbaar is.

Er is een foto van mij, van vlak voordat ik diverticulitis kreeg en mijn eetpatroon omgooide, in een jurkje dat ik zo ontzettend mooi en fijn vond. Een jurkje van King Louie, mijn favoriete merk, in het heerlijke stofje Ecovero, je raadt het al: mijn favoriete stofje, in een fijne, zachte kleur. 
Natuurlijk was de jurk in maat XXL intussen veeeel te groot geworden maar ik droeg hem soms toch nog, met een vest erover omdat het anders belachelijk was. 

Tot twee weken geleden. Twee weken geleden zag ik hem plots op Vinted, een maatje of vier/vijf kleiner. Mijn hart sloeg een slag over en ik wist: deze kan ik niet laten schieten. Een paar klikken en de jurk was weer van mij. 
Een paar dagen later kwam hij. Zat als gegoten, dat wist ik al want ik ken het model, en nog altijd zo mooi. Ik hou van dit model, van deze kleur. Ik maakte een snelle foto en ging toen eens vergelijken met hoe het was. 

Okee. Er is wel het een en ander veranderd. 

mei 2022 - begin 2023 - nu

Het is toch wat? Natuurlijk was ik van plan om de "oude" te verkopen op Vinted maar Ben zag mij zo eens kijken van foto naar jurk en terug en sprak wijs: Maybe you should keep this one. You can keep *one* too big dress, right? 
En gelijk heeft hij ook. Hij mag blijven, als herinnering. Hij mag gevouwen in de kast liggen, onderop de stapel, een begeleiding bij de foto die ik zal koesteren.