tag:blogger.com,1999:blog-23428846762434013072024-03-26T23:38:17.463-07:00Saya MayAnkehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.comBlogger243125tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-62555588348458798792024-03-23T04:48:00.000-07:002024-03-23T04:48:21.266-07:00Helpen antibiotica tegen virussen?<p>Deze blog schreef ik een paar weken geleden: intussen ben ik weer helemaal het hennetje ;-)<br />Maar toch leek het me nog wel een goeie om te delen! <br /><br />----- <br /><br />Het is bijzonder hoeveel mensen deze blogs lezen. Het is ook altijd weer grappig als je iets tegen iemand begint te vertellen en ze zeggen: "ja, ik las het al op je blog."<br />Hierom dus voor de hele wereld de update ;-)</p><p>Op vorige week zaterdag begon ik me eindelijk <a href="https://saya-may.blogspot.com/2024/02/toch-een-keer-geveld.html">beter</a> te voelen. Ik was weer redelijk op de been, ik kon weer redelijk normaal praten, de koorts was weg. Ben was intussen ook ziek geworden en we hadden werklui over de vloer om de schade van de <a href="https://saya-may.blogspot.com/2024/01/als-onverlaten-een-vuurwerkbom-bij-je.html">vuurwerkbom</a> te herstellen dus we hielden een rustig weekendje. Op zondag ging het overdag best redelijk en ik dacht: we zijn er zowat doorheen. <br />Tot zondagavond. <br />Mijn luchtwegen vulden zich met narigheid. Ik kon amper ademhalen. Mijn hartslag schoot weer omhoog. En iets diep in mij zei: oh jee.</p><p>Op maandag ging ik naar de huisarts. Die keek naar me, luisterde naar mijn longen en zei dat ik het mocht aankijken. Maar ik werd niet beter. Op woensdag werd een foto gemaakt. En ik werd niet beter. Weet je die vreselijke dag in een fikse verkoudheid of griep, waar je de hele nacht slijm ophoest, niet slaapt, amper kan ademen, je neus zo dicht zit dat zelfs Otrivin niet helpt? Nou, daarin bleef ik hangen. Nachtenlang sliep ik niet en toen kwam de verhoging terug. En ik werd steeds zieker. </p><p>Dus op donderdag had ik een nieuwe afspraak bij de huisarts, om 15:15. Ik zat in mijn stoel de hele middag de klok vooruit te kijken. Ik kon het niet meer ophoesten en ademen werd steeds moeilijker. En je moet weten: ik neem echt helemaal niet graag antibiotica. Maar toen belde de assistente dat de huisarts was weggeroepen naar een spoedvisite en of ik om 16:00 kon komen, en plotseling vocht ik tegen de paniek, omdat ik nog 45 minuten extra moest wachten. En ik wist natuurlijk intussen: dit is bacterieel en mijn lijf krijgt dit niet opgelost. <br />De huisarts vond om 4 uur hetzelfde. En ik moest er toch aan geloven. <br /><br />Twee uur na de inname van de eerste twee pillen kon ik iets vrijer ademen. Die nacht was nog enorm benauwd maar op vrijdag wist ik al: het slaat aan. De ontstekingssmaak verdween gedurende de dag steeds meer. Ik kon makkelijker lopen en ik begon me weer een beetje mezelf te voelen. Intussen is het zondag en hoewel ik nog altijd veel moet hoesten doe ik het verder weer redelijk. </p><p>In conclusie: helpt antibiotica tegen virussen? Nee. Maar als je een virus hebt zwellen je slijmvliezen op. Dat creëert een omgeving die bacteriën heel prettig vinden. Als je dan dus de pech hebt dat zo'n bacterie zich daar nestelt krijg je precies dit. Je denkt dat je herstelt maar in ene word je steeds zieker. En hierdoor sterven mensen dus aan longontsteking na griep. Griep/influenza is een virus, maar de onsteking komt door een bacterie die er bijkomt. <br /><br />Lieve mensen, het heerst enorm en de bacteriën die ontstekingen veroorzaken zijn dit seizoen heel veel aanwezig, dus pas asjeblieft goed op jezelf <3</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTdHJY6klRBbjkUiObFKtziwJTOhgF1MFqYv2h4Aikk1JRPlR26uB7HOmoy-KEAV6erICYCwR_4orzJBtDQyjkaafwtlW746l24bRjN8dNn32SYlBsQimccvHf6cZomR6dJoOwqoTVkPHsdnzGnKlQjPGWQavNA5ERGnTE2b0A34SfMqCJdUpmTL9AWuw/s1600/WhatsApp%20Image%202024-03-19%20at%2015.08.00.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTdHJY6klRBbjkUiObFKtziwJTOhgF1MFqYv2h4Aikk1JRPlR26uB7HOmoy-KEAV6erICYCwR_4orzJBtDQyjkaafwtlW746l24bRjN8dNn32SYlBsQimccvHf6cZomR6dJoOwqoTVkPHsdnzGnKlQjPGWQavNA5ERGnTE2b0A34SfMqCJdUpmTL9AWuw/s320/WhatsApp%20Image%202024-03-19%20at%2015.08.00.jpeg" width="240" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"><i>Hennetje ;-)</i></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-13359264720176867522024-03-10T09:08:00.000-07:002024-03-10T09:08:02.249-07:00Een toevallige ontmoetingVorige week liep ik, zoals heel erg vaak, in het park. Plotseling kwam een man van een jaar of 50 me op een fiets tegemoet en sprak me aan. <br />"Hallo, mag ik even met je praten?" vroeg hij in het Nederlands, maar met een duidelijk accent. <br />Natuurlijk was ik terughoudend, maar vriendelijk, en vroeg waarover. <br />"Ik ben op zoek naar mensen die graag muziek willen maken."<br />Okee. Nu moest ik bijna hardop lachen. <div>"Hou je van muziek? Wil je graag muziek maken?" vroeg de man. <br />"Ik ben zelfs musicus." antwoordde ik, nog altijd wat afwerend. "Dus ik denk dat ik wel genoeg muziek maak."<br />De man liet zich echter niet afleiden en liep naast zijn fiets met me mee. Al snel begreep ik dat hij wellicht wat... laten we zeggen 'opener' was dan de meeste Nederlanders, maar ik zag geen kwaad of narigheid in hem. Dus ik vroeg:<br />"Waar kom je vandaan?"<br />"Uit Guatemala." sprak hij. "Ik heet Carlos."<br />Voor de tweede keer in evenzovele minuten moest ik glimlachen. Het is namelijk zo dat ik met Duolingo Spaans heb geleerd. Gewoon, omdat ik dat leuk vond. <br />"Ah!" zei ik dan ook. "Podemos hablar Español." (we kunnen Spaans praten)<br />De ogen vielen zowat uit Carlos' kassen. <br />"Oh!" zei hij in het Spaans. "Ik dacht: misschien kan ik je Spaans leren. Maar dat kun je dus al."</div><div><br /></div><div>We liepen verder. Ik vroeg hem wat over zijn leven, het bleek dat hij aan het conservatorium van New York had gestudeerd: gitaar. En eigenlijk zocht hij voornamelijk leerlingen. Ik nam zijn kaartje aan en beloofde hem te contacten als ik mensen zou tegenkomen die graag gitaar wilden spelen. </div><div><br /></div><div>Vervolgens stapte Carlos weer op zijn fiets en ging verder. <br />En dat is toch bijzonder? Vind je niet? Toevallig ben ik musicus. Toevallig spreek ik Spaans. Even een leuk contact, op een doordeweekse donderdag. <br />Ik hou daarvan.</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisCvuAYHOnpSCPV-B8jt7vUM5-__MLH2Gvo2azphkVp5CHqFiDltB_jOhVMOTsEY1py9gQD1dj2x-n8tFN-OolR9k2C8lw5hvE1MFBPY-v6j5SGpfxKetuM0BoHd9yrT5cSUjkWurUoLRDJlqu9qd8G0wUjUbxHQMGVXSSw5cnzE2zorYWAt5OVVcg0rc/s1600/WhatsApp%20Image%202024-03-10%20at%2017.06.07%20(1).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisCvuAYHOnpSCPV-B8jt7vUM5-__MLH2Gvo2azphkVp5CHqFiDltB_jOhVMOTsEY1py9gQD1dj2x-n8tFN-OolR9k2C8lw5hvE1MFBPY-v6j5SGpfxKetuM0BoHd9yrT5cSUjkWurUoLRDJlqu9qd8G0wUjUbxHQMGVXSSw5cnzE2zorYWAt5OVVcg0rc/s320/WhatsApp%20Image%202024-03-10%20at%2017.06.07%20(1).jpeg" width="320" /></a></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /><br /><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-48521026162202151452024-02-25T00:29:00.000-08:002024-02-25T00:58:04.222-08:0025 jaar bij elkaar<p>Vaak vier je als getrouwd stel vooral je trouwdag, en niet de dag dat je een stel werd. Toch? Of ligt dat aan ons?<br />Okee, misschien moet ik dat anders formuleren.<br />Sinds <i>wij</i> getrouwd zijn vieren we vooral onze trouwdag en in alle eerlijkheid hebben we zelfs daaraan wel eens alleen maar gedacht omdat mijn moeder appte met: <i>fijne trouwdag! <br /></i>Oeps.</p><p>Maar vandaag ligt dat toch een beetje anders. <br />Ik was jong, echt hartstikke jong nog toen ik Ben ontmoette. (Zie ook <a href="https://saya-may.blogspot.com/2018/09/hoe-vang-je-een-man-in-de-supermarkt.html?m=0">Hoe Vang Je Een Man In De Supermarkt?</a>) en nog maar achtien toen we een stel werden.<br />En dat is dus vandaag vijfentwintig jaar geleden. <br />Is dat niet een té bizar idee?<br /><br />Ik zie ons nóg, voor het eerst hand in hand, terwijl we naar de supermarkt in de Choorstraat liepen om ingrediënten voor het door hem beloofde diner te halen. Hoe groot het moment voelde, zijn grote hand verstrengeld met mijn veel kleinere, want hij is vijfentwintig centimeter langer dan ik. Dat laatste is nooit veranderd, natuurlijk. Veel andere dingen wel. De liefde niet.</p><p>Ik zie ons nóg, op de trap in het veredelde studentenhuis waar hij woonde, ik twee treden boven hem zodat we konden kussen zonder dat we kramp kregen in de nek. Ik zie ons fietsen naar de Duinen van Scheveningen of het centrum van Den Haag, de trein nemen van Delft naar Rotterdam op zondag om daar gezellig rond te lopen. Ik zie de bar quiz die we wekelijks bezochten en hoe we op de bonnefooi met een tentje naar Frankrijk gingen om de zonsverduistering te zien. Ik zie ons op reis naar een of andere obscure jeugdherberg waar het een uur lopen was tot de bushalte. We liepen en liepen en namen de trein naar Antwerpen en kochten kant en vogels op de markt (nee hoor, grapje. Geen vogels). </p><p>Ik zie ook nog hoe we samen gingen wonen. Oh, wat hebben we veel ruzie gemaakt dat eerste jaar maar de liefde bleef altijd. De ruzies verdwenen, we vonden een leven samen, verstrengeld zoals onze handen op die eerste avond. We trouwden, verhuisden, kregen een kind, verhuisden weer. De dochter werd een tiener en de man is nog altijd mijn rots. Door geluk en verdriet, door ziekte en gezondheid. Altijd. <br />Mijn leven is nog altijd zoveel beter mét hem. </p><p>Lieve Ben, <i>I love you, </i>en ik kijk uit naar de volgende vijfentwintig jaar samen <3. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZavYJyc4DtxixEGvJhcjeYLtp4b6zelDUdSv_IHFiBza7gFb7Thp0F9LC87CWhrdr5asnb5phx8ZJdAIH27gifDQhJwux8aL263mFLTtGw2-l1ulBViSZ9EN-raHThP5WCJLh1bf9repm-w9JfKnJCfdZh9zC87b80XKey2gQHnk_G8XJ7sx_bSKVCUg/s1266/WhatsApp%20Image%202024-02-25%20at%2009.24.47.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1266" data-original-width="585" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZavYJyc4DtxixEGvJhcjeYLtp4b6zelDUdSv_IHFiBza7gFb7Thp0F9LC87CWhrdr5asnb5phx8ZJdAIH27gifDQhJwux8aL263mFLTtGw2-l1ulBViSZ9EN-raHThP5WCJLh1bf9repm-w9JfKnJCfdZh9zC87b80XKey2gQHnk_G8XJ7sx_bSKVCUg/s320/WhatsApp%20Image%202024-02-25%20at%2009.24.47.jpeg" width="148" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-13675087186787849032024-02-18T00:44:00.000-08:002024-02-25T00:58:23.553-08:00Welke vreemdeling ben je nooit vergeten?<p>Ik weet niet meer waar, want wie kan ooit iets terugvinden op Facebook? Maar een of andere pagina had laatst een artikel met deze vraag en ik vond het een bijzondere, dus tik ik er vandaag een blogje over. </p><p>Toen ik 27 was zat ik in een operaproductie. Superleuk, was het. Zeven weken fulltime repeteren met toffe collega's, en verschillende uitvoeringen. Ik zal niet zeggen welke opera het was, voor de privacy van het gezelschap en zo. </p><p>Maar goed. De productie was nog maar net begonnen toen mijn moeder een ernstig ongeluk kreeg. Het was een poosje vreselijk spannend. Ik spendeerde mijn ene vrije dag aan heen en weer rijden tussen het ziekenhuis in Den Haag en thuis in Noord Holland, het opvangen van mijn vader, het praten met politie en verzekeringen. De volgende dag moest ik gewoon weer repeteren en de muziekwereld is er niet eentje die veel ruimte biedt voor persoonlijke noodgevallen. <br />Ik had dan ook niemand verteld wat er aan de hand was behalve mijn directe collega's. </p><p>We repeteerden die dag met het koor. Allemaal mensen die ik niet kende, natuurlijk. En in het begin van de opera moest ik middenin het koor staan, met een zak op mijn hoofd. Daar stond ik, opeens alleen tussen zoveel mensen, en voor het eerst had ik even een moment in alle stress om adem te halen. Om te reflecteren. Een onverwachte golf van emotie overspoelde me en ik moest even flink slikken om niet overstuur te raken. </p><p>Op dat moment greep iemand, ik heb geen idee wie, mijn hand en kneep er even in. Echt waar. Zomaar, ook al was geen enkele manier waarop die persoon door kon hebben wat er aan de hand was (want hee ik had een zak over mijn hoofd en meestal pak je niet zomaar iemands hand), maar toch was er in ene dat kneepje. Warm. Liefdevol. Zo warm dat het me helemaal opvulde. Ik ademde nog eens diep in. </p><p>Het hielp me op dat moment meer dan die persoon ooit zou kunnen weten. </p><p>Tot de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wie het deed en waarom, maar ik ben het nooit meer vergeten. </p><p><br /></p><p>Heb jij wel eens een vreemdeling ontmoet die je nooit meer vergeten bent? </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAcZ8Z9yUpzdbA9cohFz3hszKknpJsDlY2dgj7OVe2Feree7kcAp24l0MkMm4g9VhVhCsrhVNESkUK9sIVWfxtt_wwfW2GxWAWiLu5Jcp0LWLCeciJhvpS5aldP_G7Cit24UzlpjWcbodfzqBbUGNN5kNRIBHyyM94eEcz1zi98M35DLNQA3QlfU9mkHM/s626/WhatsApp%20Image%202024-02-18%20at%2009.47.23.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="455" data-original-width="626" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAcZ8Z9yUpzdbA9cohFz3hszKknpJsDlY2dgj7OVe2Feree7kcAp24l0MkMm4g9VhVhCsrhVNESkUK9sIVWfxtt_wwfW2GxWAWiLu5Jcp0LWLCeciJhvpS5aldP_G7Cit24UzlpjWcbodfzqBbUGNN5kNRIBHyyM94eEcz1zi98M35DLNQA3QlfU9mkHM/s320/WhatsApp%20Image%202024-02-18%20at%2009.47.23.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-41347360744383035392024-02-09T02:40:00.000-08:002024-02-09T02:40:19.014-08:00B.O.V.. Of: wat doe je tegen virussen?<p> Zo, zeg, wat een... hoe zeg ik dit op een manier waarop je het op je blog kunt zetten... Bijzonder Onvriendelijk Virus is dit. Nadat ik dus eigenwijs een leuk jurkje had aangetrokken in het vorige blog eindigde ik later die middag in ademnood bij de huisarts en daarna onder de douche, waar ik met een klein stemmetje tegen Ben verkondigde: "I'm sick, Bennie..."<br />Charmante tijden, dus ;-)</p><p>Maar! Daardoor vind je ook weer eens wat nieuwe dingen uit. Er zijn namelijk een aantal dingen die mij al jaren enorm goed helpen tegen virussen en die ik ook aan zangleerlingen aanraad, en dat lijstje is nu wat uitgebreid. <br />Allereerst jarenlang geluk:<br /><br />* Echinacea (ik heb die van Lucovitaal, druppels. Zit namelijk ook Cat's claw in, ook al zo'n weerstandkrachtpatser)<br />* Schüssler celzouten nummer 3. Ik hoor je denken: echt? Maar serieus, vroeger was ik regelmatig ziek en sinds die celzouten, elke keer als je iets voelt opkomen meteen nemen en meestal hou je 'm eronder. Te koop bij H en B of goede drogist. Of online, natuurlijk<br />* Thijmthee. Klinkt bizar maar helpt dus echt tegen hoesten. Kan ook met citroen er in (lost slijm op) en eventueel honing. Gewoon een theelepel gedroogde thijm in een thee-ei en even laten koken.<br />* Vitamine C (beetje evident maar toch).</p><p>Maar ondanks dit alles kon ik nog steeds amper ademhalen en ik was er klaar mee. Dus ik ging online op zoek en ik vond wat leek op een natuurlijke versie van Fluimucil (in Fluimucil zitten zoetstoffen namelijk, die mijn buik niet grappig vinden). <br />N-acetyl L-cysteïne heet het middel, en het is bijvoorbeeld verkrijgbaar bij de Holland and Barrett. Omdat ik niet naar de winkel kon en op de site niet meer mag staan waarvoor het middel werkt belde ik de klantenservice van dat etablissement en bijzonder genoeg ging het gesprek met de man die ik aan de telefoon kreeg ongeveer zo: <br /><br />"Hallo, met die en die van Holland en Barrett, waarmee kan ik u helpen?"<br />"Hallo, met Anke. Ik ben op zoek naar iets dat vastzittend slijm kan oplossen, en nu vond ik dit middel. Is dat inderdaad daarvoor?"<br />Er was even stilte aan de andere kant van de lijn. Toen kwam de stem terug.<br />"Uhm, ja. Het wordt vooral gebruikt door mensen met Ceeee Ooo Peee Deee." Zijn lippen vormden zich om de nieuwe letters alsof hij ze nooit eerder had uitgesproken. "Maar heeft u al geprobeerd om te gorgelen met zout water?"<br />Goh, dat was nou ook bijzonder. Ik dacht niet dat dat was wat ik vroeg en volgens mij gorgel je niet in je longen. Ik ontweek de vraag daarom maar een beetje en probeerde terug te gaan naar het onderwerp. Maar daar had de man weinig zin in. <br />"Rauwe ui en citroen kan ook helpen." sprak hij belerend. Volgens mij was hij van mening dat alleen mensen met Ceeee Ooo Peee Deee recht hebben op pillen.<br />"Daar kan ik helaas niet goed tegen."<br />"Gember! En honing!"<br />"Daar kan ik helaas ook niet goed tegen."<br />Nu werd de man geïrriteerd en vroeg op strenge toon: <br />"Waar kunt u dan wél tegen?"<br />Ik besloot om maar geen lijstje te geven en vroeg vriendelijk nogmaals: "Begrijp ik dus goed dat dit middel inderdaad werkt tegen vastzittend slijm?"<br />"Ja." gaf de man toe. <br />Ik bedankte hem, wenste hem vriendelijk een prettige dag en beëindigde het gesprek. </p><p>Goed. Lieve Ben is naar de winkel gegaan voor me, waar ze direct bevestigden dat dit inderdaad een heel goed middel is bij vastzittend slijm door virussen, en dat het bij COVID en griep ook veel gebruikt wordt. Top dus. Hij kwam thuis met een potje van Metagenics maar ze hebben het ook van eigen merk. En weet je wat? Het helpt ook nog! <br />Mocht jij dus nou ook ergens geveld worden door dit of een ander B.O.V. (hoop het niet), wie weet kan het helpen en dan hoef je niet eerst ziek in gesprek met eigenwijze klantenservicemannen ;-). Want ik kan in elk geval weer een beetje ademhalen. </p><p><br />Goed nummer twee! Intussen zijn we weer een dag verder, ben ik niet meer besmettelijk, en ben ik natuurlijk vreselijk geduldig, dat snap je. Altijd. Toch? Dus ik ga ook niet vandaag tóch even lekkere nieuwe venkel-en zoethoutthee halen bij Simon en Levelt. Nee joh. Natuurlijk niet. Zou niet durven! Nee hoor, ik blijf braaf de hele dag in pyjama. ;-). En ik ga óók al geen pakjes ophalen omdat Ben nu ook ziek aan het worden is. Nee. Zou echt niet durven. Geduld is namelijk mijn middelste naam! <br /></p><p><br />Dat allemaal eerlijk gezegd hebbende: kijk nou toch, wat het Fietje vandaag achterliet op de kruk bij mijn stoel:<br /><br /><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia8WFnbTP9DE8YiNnI2k5y-71IcUnMQaUbe6CFAODWgzdl4x8yLKDnokgVOyloi8MKjuxd22RBrZTi0mQw5GAc4eDTEiYcl9-9xzimwBTLzTkAPKLT-2CUKIswePA1suATUUZx1twis3l79CSOEbodqn_5vi9SUG96zY-f8Nc86FP1eIyIGChedSvpVfA/s2048/WhatsApp%20Image%202024-02-09%20at%2009.07.44.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia8WFnbTP9DE8YiNnI2k5y-71IcUnMQaUbe6CFAODWgzdl4x8yLKDnokgVOyloi8MKjuxd22RBrZTi0mQw5GAc4eDTEiYcl9-9xzimwBTLzTkAPKLT-2CUKIswePA1suATUUZx1twis3l79CSOEbodqn_5vi9SUG96zY-f8Nc86FP1eIyIGChedSvpVfA/s320/WhatsApp%20Image%202024-02-09%20at%2009.07.44.jpeg" width="180" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Sorry, dat is toch te lief?</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /><br /></div><br />Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-51773143962135719372024-02-07T01:41:00.000-08:002024-02-07T01:41:22.759-08:00Toch een keer geveld<p>Megagezond eten helpt dus echt enorm voor je weerstand, blijkt. Ik was namelijk echt al tijden niet ziek geweest, zelfs eigenlijk amper verkouden. Maar nu kwam er toch een bijzonder gemeen virus het huis binnen en ik werd echt ziek. Zo ziek als ik al jarenlang niet was. Dagenlang was ik echt helemaal uitgeschakeld met koorts, een hartslag die door het plafond wilde en natuurlijk de andere bekende symptomen. </p><p>Béétje jammer. </p><p>Vanmorgen werd ik wakker - gelukkig had ik vannacht een wat minder onplezierige nacht - en ik voelde me toch een eindje beter. Dus ik stond op. Ik keek naar de fleecetrui en slobberbroek, toen naar het leuke jurkje aan de hanger. <br />Hardop zei ik: "You know what? F... this, I'm OVER being sick."* en ik trok het jurkje aan. </p><p>Zo. Hoppa. </p><p>Natuurlijk ben ik nog niet beter, hoesten is echt niet grappig en ik ben een vaatdoekje, maar in elk geval dan wel een vaatdoekje met een leuk jurkje aan en dat helpt gewoon toch. Vind je niet? </p><p>Dit soort ongewenste grappen zijn trouwens wel bijzonder goed voor de weegschaal: mijn bmi is nu 23,8. Toch een kleine <i>silver lining. </i></p><p>Zo, dan ga ik nu nog even rustig uitzieken! </p><p><br /></p><p>*Voor hen die ons niet kennen: het is niet dat ik interessant probeer te doen met Engels of zo, maar dat de voertaal hier in huis overwegend Engels is omdat Ben daar vandaan komt. Intussen ben ik volledig tweetalig dus tja, er wil wel eens iets gemixt worden. Het grappigste daarin is Sophie en ik samen, die rustig halverwege een zin overschakelen naar de andere taal en weer terug. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaC01OlYq_uNQKhHmBajET85lpn2zT_Leum_kvwi9pwCuRJBBjncfjlIDxlak69vSxE-Q0k2GYJQVElZBPH4fdpaPYv9ok8mRpd5gy11a2q4ZyUniAUoLGmBbMVvW78P-_P2qil1SoIOM7vME9SGLY_gTPotcttTF7aQGB3ZXM3vhNR_YoqIoRRelqAxo/s2048/WhatsApp%20Image%202024-02-07%20at%2010.25.21.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1224" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaC01OlYq_uNQKhHmBajET85lpn2zT_Leum_kvwi9pwCuRJBBjncfjlIDxlak69vSxE-Q0k2GYJQVElZBPH4fdpaPYv9ok8mRpd5gy11a2q4ZyUniAUoLGmBbMVvW78P-_P2qil1SoIOM7vME9SGLY_gTPotcttTF7aQGB3ZXM3vhNR_YoqIoRRelqAxo/s320/WhatsApp%20Image%202024-02-07%20at%2010.25.21.jpeg" width="191" /></a></div><div><br /></div> <i>Wel een bleek bekkie ;-)</i><br /><p><br /></p><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-20173640251487161232024-01-17T07:18:00.000-08:002024-01-17T07:18:37.471-08:00Na de vuurwerkbom<p>Jongens, wat zijn de mensen om ons heen geweldig. Echt, hoor. Van berichtjes via app en Facebook en hier, tot mensen die bloemen brengen, of een lekker maskertje meenemen naar hun les met de boodschap: lekker om mee te ontspannen. <br />Ik schreef een deel van deze blog op zaterdag, de dag nadat het gebeurde. Daarvan deel ik eerst maar een stukje. </p><p>-----</p><p>De hele ochtend was het een komen en gaan van politie, recherche, wijkagenten, noem het maar op. We hebben veel vragen beantwoord, veel handen geschud. Er werd zeer uitgebreid forensisch onderzoek gedaan. Pas toen dat klaar was mochten we de verzekering inschakelen.</p><p>Intussen zat ik met de Den Haag plannen. Er is namelijk een probleem met mijn vioolstok dus ik moest echt dringend naar de vioolbouwer. Dus toen de recherche als laatste de deur achter zich dichttrok besloten we dat ik dan toch maar zou gaan, samen met mijn moeder en Sophie. <br />Het was ook wel fijn, een beetje afleiding. Ben bleef thuis om de schuur dicht te timmeren met board, en eventuele politie en zo te woord te staan en wij reden naar Den Haag.<br />L, de vioolbouwer, is simpelweg een superfijn mens. Ze keek naar de stok (helaas had ze daarover niet zulk goed nieuws maar daar gaat deze blog niet over) en we praatten even. <br />Praten helpt, sowieso. Appen met lieve vriendinnen, familie. Bloggen. Elke keer als je het even aanraakt wordt het lichter. </p><p>Na de vioolbouwer wilden we toch even een klein rondje lopen. Ik wilde graag naar Lush, dus we liepen die kant op. <br />Op de Grote Markt stond een politie-auto. Normaal registreer je dat niet eens. Nu schrok ik, en mijn hart zat in mijn keel. We liepen door de passage naar Lush en achter mij rende een tiener. Geschrokken draaide ik me om.<br />Oei.<br />Wellicht dat mijn lijf toch iets meer meekrijgt dan mijn rustige hoofd vindt. <br />Nog een politieauto en een bonzend hart later stonden we in de Lush. <br />Vriendelijk werden we begroet. Een oase van lekkere luchtjes omringde ons. Ik voelde me een beetje ontspannen. Een lieve medewerkster uit Amerika liet Sophie een bruisbal in het water gooien en vertelde me daarna over hoe zeer ze zelf van Lush houdt.<br /><i>"When I come home with a new product my mom says: 'Monica!'" </i>Ze wees op zichzelf en haalde haar schouders op<i>. "My name is Monica. 'We don't have space for more Lush stuff!'"</i><br />Ik keek haar aan en hoorde mezelf praten. <br /><i>"I'll tell you something. We had a firework bomb set off by our house last night. It's been a ridiculous day. This makes it a little better."<br /></i>Sprakeloos keek Monica me aan. Één, twee, drie seconden was ze stil. <br /><i>"That's terrible!"</i><br />Ik vertelde haar een beetje over wat er was gebeurd. Toen liep ze weg en kwam terug met het biggetjeszeepje dat ze me zojuist had zien bekijken en besnuffelen. Ze zei:<br /><i>"I'm going to give you this. We're allowed to, in special cases. I hope it helps some. I'm just going to get something."</i><br />En weg was ze. En in ene overspoelde het me even. Ze kwam terug en drukte een kaartje in mijn handen. <br /><i>"See, and </i>now <i>I'm crying f</i><i>or the first time." </i>zei ik dankbaar. </p><p>En dat is het, he. Er zijn zoveel fijne, goeie, lieve mensen. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_T2bH7DRxKCS0ls3qYavKdBxJ6H31dMpUuKZ2aQg8I02HcMQuwykdpuxF2Nwjc_OvU0HOfGfbKHlmGPVoTPy7-iMFmuMEk8RdnIv-BuzMCWQ_JvRY1vS1noXx_uoPQW167I3zduiaMIkiX8x1Xj9DIFdloYrV9U-oyYyGd2lfkshgD32j6-oZI0hs-lo/s2048/WhatsApp%20Image%202024-01-17%20at%2015.36.21.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1433" data-original-width="2048" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_T2bH7DRxKCS0ls3qYavKdBxJ6H31dMpUuKZ2aQg8I02HcMQuwykdpuxF2Nwjc_OvU0HOfGfbKHlmGPVoTPy7-iMFmuMEk8RdnIv-BuzMCWQ_JvRY1vS1noXx_uoPQW167I3zduiaMIkiX8x1Xj9DIFdloYrV9U-oyYyGd2lfkshgD32j6-oZI0hs-lo/s320/WhatsApp%20Image%202024-01-17%20at%2015.36.21.jpeg" width="320" /></a></div><i><div style="text-align: center;"><i><br /></i></div><div style="text-align: center;"><i>Echt, hoe bijzonder is dat? </i></div></i><p>--------</p><p>Intussen is het woensdag. Gedoe komt en gaat, emoties ook. Vooral de avonden zijn lastig, het wordt donker en dat is spannend. Er vliegt een heli en je schrikt. Je vraagt je af: wat als ze zich nog een keer vergissen?<br />Intussen weten we namelijk ook ongeveer wat er gebeurd is want er stond van alles in de krant: <br /><br /><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMqCFwD_Bxm98EBI-xlGRQgUHMzeMEQt2if9EHUcmnpzkqW08hEV8udYNXBxpRQtzuj3DG1QbzklXLF3PxIaAJ-MkUmnqfcYB6RF-swYfofjSJUnspEc4EGdBFocpy8DzK_Z4Ipq9hjZtzQnsR6e6zJL9i0j6aKHIs0P62rqVJaggS3MpO8F9E2ocroks/s1024/WhatsApp%20Image%202024-01-17%20at%2015.38.50.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="454" data-original-width="1024" height="142" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMqCFwD_Bxm98EBI-xlGRQgUHMzeMEQt2if9EHUcmnpzkqW08hEV8udYNXBxpRQtzuj3DG1QbzklXLF3PxIaAJ-MkUmnqfcYB6RF-swYfofjSJUnspEc4EGdBFocpy8DzK_Z4Ipq9hjZtzQnsR6e6zJL9i0j6aKHIs0P62rqVJaggS3MpO8F9E2ocroks/s320/WhatsApp%20Image%202024-01-17%20at%2015.38.50.jpeg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Ze hebben zich vergist. Zo simpel is het. Verkeerde straat, oeps, foutje, bedankt. Zo snel kan het gaan. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br />Sinds vandaag voel ik me weer redelijk mezelf. Ik geloof dat ik zowat alles heb geregeld. Het wachten is op de verzekering maar verder zijn we een eind. Het huis dat wél het doelwit was is momenteel gesloten. Er onstaat weer wat rust, en de West-Friezen zeggen het zo mooi: gewoon doorgaan met ademhalen. <br />Wat moet je anders? </div><br /><p><br /></p><p><br /><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-63342227582086569802024-01-13T03:28:00.000-08:002024-01-13T05:05:12.734-08:00Als onverlaten een vuurwerkbom bij je voordeur afsteken. <p>Vannacht rond half 1, ik lag al in bed, Ben was nog de deur op slot aan het doen en zo, klonk er in ene een enorme knal. Ik schoot mijn bed uit en rende de trap af. De deur was open en er hing een stuk hout voor. Overal was rook. Op de grond waren vlammen, die Ben aan het uittrappen was. Ik vloog terug naar boven om mijn telefoon te pakken en belde vast 112. <br />"Wilt u politie, brandweer of ambulance?"<br />"Doe eerst maar politie." antwoordde ik zelfs nog enigszins laconiek. Intussen riep ik naar buiten: is er niemand gewond?<br />Nee. Niemand was gewond. <br />Ik liep naar buiten en kreeg intussen de politie aan de lijn. Ik legde uit dat er een ontploffing was geweest en wat er nu aan de hand was. Twee deuren stuk. Het raam van de voordeur zat er wonder boven wonder nog in. Het keukenraam stuk. Het plafond van de windvang naar de schuur opengereten. <br />Ik rende nog eenmaal naar boven. Sophie was intussen wakker. Ik zei: "kom maar mee naar beneden. Het is okee, niemand is gewond." Ik schoot wat kleren aan en liep weer naar buiten. <br />De politie kwam aan en sommeerde ons direct om buiten te blijven. Maar.... Sophie was nog binnen.<br />Echt, he, wilde paarden hielden mij niet buiten. Ik riep naar Sophie om de achterdeur open te doen en ging achterom om haar mee te nemen. We waren alweer buiten en ik schoot nogmaals naar binnen. <br />Mijn viool. <br />Ik wist dat de brandweer onderweg was. Als die toch zouden gaan blussen? Ik wilde het niet riskeren. <br /><br />Buiten stonden we in een groepje buren. Het begon te miezeren. Gelukkig was het niet meer -6, zoals vorige week. We werden af en toe gevraagd om steeds verder weg te gaan staan. Toen de politie hoorde dat ik rook had ingeademd en dat zeer deed werd direct een ambulance gebeld. </p><p>De ambulance kwam aan en ik liep gedwee mee. Een aardige (maar kom, ze zijn altijd aardig. Iemand wel eens een onaardige ambulancebroeder meegemaakt?) broeder nodigde me uit te komen zitten. In zijn handen verscheen de saturatiemeter. <br />"Ik heb wel hele koude handen" zei ik, want ik weet dat die dingen niet denderend werken als je vingers koud zijn. Maar gelukkig: hij deed het prima. <br />"Dat mijn hartslag hoog is verbaast me niet zo." zei ik, toen ik 138 zag verschijnen. Maar de saturatie was 100. Prima dus. <br />"Doe je iets in het medische veld?" vroeg de broeder. <br />Nee. Maar ik weet wel wat van anatomie. </p><p>Ik werd goedgekeurd met de stethoscoop en toen ik weer buitenkwam was de straat verlaten. Iedereen was naar binnen gestuurd want de Explosieven Opruimingsdienst was er en had een perimeter ingesteld. Ik mocht naar binnen bij lieve buren een paar huizen verderop, waar onze buren ook al zaten. Zo lief. Echt, zo lief. De vrouw van het stel moest ook nog werken vandaag om 9 uur en het was intussen half 2. Het maakte haar niks uit. De buurman keek zo eens de kring rond die zich had verzameld midden in de nacht in zijn woonkamer en grapte: “nou, wie wil er taart?”</p><p>Politie liep in en uit en na een poosje kwam de man van de EOD. Ik zal hier niet schrijven wat die zei, want wil geen onderzoeken in gevaar brengen. <br />Blijkbaar is er een golf van explosies in de wijk. Niets persoonlijks naar ons, hoogstwaarschijnlijk. We zouden ook niet weten met wie we ruzie zouden hebben. De man van de EOD vertelde dat hij nog geen één nacht had geslapen deze weken. </p><p>En echt he, even hoor. Hoe kom je zo? Echt, serieus? Hoe zink je zo laag dat het je een grappig idee lijkt om mensen op deze manier te beschadigen? Is dat verkeerd gegaan groepsgedrag? Of bestaat er toch echt zoiets als kwaad in mensen?<br />Eigenlijk wil ik dat bijna niet geloven. <br />Maar tja... de feiten liggen er wel. <br />Deze mensen in dit huis dat aangevallen werd gingen rustig naar bed. Hadden vandaag leuke plannen om naar Den Haag te gaan en een gezellige dag te hebben. De man des huizens had een vrije dag, die hij ook prima kon gebruiken. Hij zou eindelijk naar de camerawinkel waar hij zo graag heen wil, voor filters. De dochter was net redelijk over haar vuurtrauma heen van een vorige nare gebeurtenis. De vrouw heeft een gezondheid die nog enigszins fragiel is en waar stress en een hele nacht wakker zijn niet bij helpt. Nu hebben we een beschadigd huis. Moet er van alles geregeld. Wellicht kost het ook nog allemaal veel geld. </p><p>De daders zullen vast niet tot mijn doelgroep lezers behoren. Maar ik schrijf het toch op. Want wie weet wat de kracht is van het geschreven woord. </p><p>Intussen worden we bedolven onder de lieve berichten van alle kanten. Wat een liefde. We zijn okee. Sophie is erg geschrokken en om haar maak ik me het meeste zorgen. Ben en ik zijn boelkloedig. Natuurlijk heb ik niet geslapen. Natuurlijk vond ik het heel naar om alleen naar beneden te lopen vanmorgen, omdat ik niemand wakker wilde maken, was het niet leuk om de luxaflex open te doen en alle ravage weer te zien. Natuurlijk voelt het onveilig dat iemand ons huis, ons thuis, onze veilige haven aanviel. <br />Maar we zijn ongedeerd. Het had heel anders kunnen afgelopen. Dus dat komt allemaal weer goed. Vandaag neemt slachtofferhulp contact op voor de afhandeling en voor dochterlief.</p><p>Geef elkaar maar een dikke knuffel, vandaag. Hier lopen agenten, forensisch onderzoek, recherche in en uit. We'll be okay. </p><p>En driewerf hoera voor de hulpdiensten. Helden, allemaal, stuk voor stuk. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwmJZbqz99f4jmby6ZJCeBgCVqNXEvPdGcHsCpBtzR-EhPki3adLLw2XzHxPzZ2mjcpbFE3kKeZmR-q1zDUjh2bPYEc1bDQ_FCxRSuMM3RqWeeXDx3GnR1e3mMiNxEj5NA4rcKYTFxMujFyTwZfsSN7YtZZgC3lDEdXevcf10Q29CbwkMxeKPq9wb2cGk/s1170/WhatsApp%20Image%202024-01-13%20at%2011.56.33.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="783" data-original-width="1170" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwmJZbqz99f4jmby6ZJCeBgCVqNXEvPdGcHsCpBtzR-EhPki3adLLw2XzHxPzZ2mjcpbFE3kKeZmR-q1zDUjh2bPYEc1bDQ_FCxRSuMM3RqWeeXDx3GnR1e3mMiNxEj5NA4rcKYTFxMujFyTwZfsSN7YtZZgC3lDEdXevcf10Q29CbwkMxeKPq9wb2cGk/s320/WhatsApp%20Image%202024-01-13%20at%2011.56.33.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p> </p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-84906598501465538482024-01-03T10:47:00.000-08:002024-01-07T03:09:48.853-08:00Je hebt een broek aan!!!<p>Dierbare vriendin J kwam vandaag met een jumpsuit aan die ze op Vinted had gescoord maar bij haar niet helemaal goed zat. En ik was sceptisch maar hee, passen kan altijd, toch? </p><p>Tot ze hem dichtritste bij me en hij zat alsof hij voor me gemaakt was. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6QhteSTvlhwR3KWLdFHM_lg-U0NedDYTodyRhGMLgWybG71rVE29Qkw3jTWNsEWSEkP7SqWXFFy_Isq3vSIEgB6wywh8cL-p-lj2vxntEck6Osy0-_ejNxNVWBT7509y3WPa95uCJBEe5P4ajF_876Md8OOqRTAAx6mfI4pLKqMaxA6kCHpIZzKoNcBE/s1293/WhatsApp%20Image%202024-01-03%20at%2014.29.10%20(1).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1293" data-original-width="881" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6QhteSTvlhwR3KWLdFHM_lg-U0NedDYTodyRhGMLgWybG71rVE29Qkw3jTWNsEWSEkP7SqWXFFy_Isq3vSIEgB6wywh8cL-p-lj2vxntEck6Osy0-_ejNxNVWBT7509y3WPa95uCJBEe5P4ajF_876Md8OOqRTAAx6mfI4pLKqMaxA6kCHpIZzKoNcBE/s320/WhatsApp%20Image%202024-01-03%20at%2014.29.10%20(1).jpeg" width="218" /></a></div><i><br /></i><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Wat tof! (En wat bizar, een Spaanse maat S :-O)</i></div><p><br />Ik stuurde de foto blij naar wat vriendinnen en mijn moeder en kreeg plots naast veel enthousiasme van alle kanten dezelfde opmerking terug in verschillende varianten: <br />"Je hebt een broek aan!!!"<br /><br />Oh ja, dat is waar ook. Degenen die al even meelezen en goed naar de foto's kijken die ik deel hebben het vast al opgemerkt: ik draag echt altijd jurkjes. Nou ja, ik draag in het <i>openbaar </i>altijd jurkjes, want ik heb wel lekkere yogabroeken voor thuis. Dat komt eigenlijk door geen enkele andere reden dan dat het simpelweg zo gegroeid is. Ik ben niet bijzonder religieus en vind dus niet dat vrouwen alleen rokjes zouden moeten dragen. Ik heb ook niet de behoefte om enorm vrouwelijk te zijn altijd (<i>as evidenced by the fact </i>dat ik vrijwel nooit make up draag en mijn haar hetzij los, hetzij in een slordige knot zit). </p>Maar waarom dan wel?<br /><br />Vroeger, pre Sophie, droeg ik meestal broeken. Vooral spijkerbroeken van Only, hoewel ik er eigenlijk niet echt het juiste figuur voor had. Zandlopers en jeans zijn nu eenmaal geen vriendjes. Maar na mijn zwangerschap kwam ik veel aan en ik wilde eigenlijk niet steeds grotere kleding kopen. Dus kocht ik jarenlang alleen maar kleding waarvan ik dacht: als ik eenmaal ben afgevallen pas ik ze ook nog! <br />Ten tweede had ik lang last van mijn bekken, en het dragen van spijkerbroeken was daarvoor echt bijzonder onplezierig. <br />Gedurende de jaren raakte ik steeds meer gewend aan het comfort van heerlijke stofjes en geen strakke taillebanden en toen ik eenmaal de geweldige ethische jurkjes van King Louie en Lien & Giel ontdekte liep ik al snel alleen nog maar in die kleding. Het zit lekker, ik vind ze (ook bij anderen) prachtig en ik voel me er fijn en elegant in. <br />Logisch dus dat iedereen mij intussen zo kent. <br />Het is dus niet dat ik principieel geen broeken wil dragen, maar meer dat ik dat... tja. Gewoon niet doe. <div><br /></div><div>Tot vandaag, dus, want nu heb ik een geweldige jumpsuit die binnenkort naar een recital of zoiets ongetwijfeld uit de kast mag!</div><div><br /></div><div><br /></div><div>Draag jij graag jurkjes? Of juist niet?</div><div><br /></div>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-59960984948353891692023-12-31T00:54:00.000-08:002023-12-31T00:54:54.016-08:00Jongens, wat een mazzel...<p> Dit jaar zijn wij met Kerstmis naar Engeland gegaan. Ben's familie komt daar natuurlijk vandaan, en we waren er al veel te lang niet met Kerst geweest. We besloten om dit keer niet te vliegen, maar te rijden. Groener, en het leek ons handig om de auto daar te hebben.</p><p>Nou, ik kan je vertellen dat dat dus best een eindje is. Zijn familie woont namelijk in het zuidelijkste puntje van Devon. Na de Channel Tunnel is dat nog zeker vijf uur rijden. </p><p>Kerstmis was heel erg fijn. We hebben alle familie gezien, gezellig gegeten en spelletjes gedaan, gewandeld op kliffen bij windkracht zeven en in het prachtige estuarium in de buurt. Voldaan gingen we eergisteren weer op de terugweg. </p><p>En ik had al zo'n gevoel. Ken je dat, zo'n gevoel dat lichtjes aan de deur klopt? De dag ervoor al. "Ben, waarom maakt de motor dat geluid als 'ie stationair loopt?" Ik maakte me zorgen om de auto - die op de heenweg probleemloos naar Devon reed - zonder duidelijke reden. <br />Tot die ochtend. Ik zou het eerste stuk rijden en draaide de sleutel om. Een zielig hinnikje was alles wat ik kreeg. En ook al wist ik heus direct dat de accu leeg was poogde ik het toch nogmaals. <br />Hinnik. <br />Yep. Accu leeg. Ik keek Ben verschrikt aan en die zei rustig dat hij tijdens het laden blijkbaar het groot licht nog aan had gehad van de avond ervoor. De wegen daar zijn namelijk zo: </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dzlQ_SHNhs7J4aZfLnoswoKHKoizRHB-AqN1ETDelverxrPCYsFirSomD_-wncTKPcK5zsgcX4e37VmPyzv6g' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Okee. Ik was niet gerustgesteld maar vol goede moed gingen we proberen de auto te pushstarten. Ben en Sophie duwden de auto naar achteren, ik kreeg hem met moeite gedraaid, en ik kon de heuvel afrollen. In z'n twee, koppeling op laten komen maar ik kreeg alleen een nieuw hinnikje. Maar ik was nog niet onderaan, ik had nog een kans! In z'n twee, koppeling op laten komen en ja! De auto startte. Stap één was genomen. Snel klommen Ben en Sophie in de auto en we gingen op weg over de smalle, kronkelende landweggetjes tussen hoge wallen, waar de bomen die alles al eerder gezien hadden hun takken lui boven de auto uitstrekten. Pas na het eerste benzinestation - waar de auto uit moest natuurlijk en daarna gelukkig probleemloos startte - werd ik er wat geruster op. Maar we moesten een eindje, he, door vier landen heen én een tunnel. Voor de zekerheid hield ik de lampen zolang het licht was maar uit. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Het duurde eeuwen. Overal was file. De Chunnel bleek enorme vertragingen te hebben en uiteindelijk reden we pas om half 7 Frankrijk binnen, intussen met Ben achter het stuur. We gingen nog maar eens tanken - natuurlijk nog in België, we zijn wel goed maar niet gek - en om 11 uur kwamen we dan eindelijk thuis aan, zo'n 14 uur nadat we vertrokken waren. Ben zette de auto even voor de deur om uit te laden. Opgelucht trok ik koffers mee naar binnen en begon meteen de beneden- en keukenspullen uit te pakken. <br />Toen kwam Ben binnen. <br /><i>"Well."</i> sprak hij op serieuze toon. <i>"We'll have to push the car into its spot."</i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Ja dames en heren, jongens en meisjes. De accu was wel degelijk stuk, want twee minuten knipperen had die al leeg gemaakt. We hadden op elk moment stil kunnen staan als we startten. In de Channel tunnel, bijvoorbeeld, of langs de weg in het pikkedonker in België. In plaats daarvan was het gewoon bij ons thuis, veilig voor de deur. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><b>........ </b>(deze puntjes laat ik hier even staan voor dramatisch effect ;-).) <br /><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Gisteren pushstartten we de auto nogmaals en Ben reed naar de garage, waar inderdaad gelukkig niets meer dan een kaduuke accu aan de hand bleek. <br /><br />Okee maar even he, hoeveel engeltjes hadden wij op onze schouders? </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9beAKOYfd82uQSBNcuUiGMvi2oBiRXqV8J0ZS6FsGm_AA6Jd_4K0gArL5HFM5xpSLqxq35TZC1dSeooQO-xbqcEoEiaojTw0GJCBxUm10ynswsW2Ap6gp3xNo5EvPomcJi0GiI2dhpQbXeU_G1t9_I-1zYnxM5gY1R_E3SsyUDBuhVjtxmKokAJMbgGo/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-31%20at%2009.44.59.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9beAKOYfd82uQSBNcuUiGMvi2oBiRXqV8J0ZS6FsGm_AA6Jd_4K0gArL5HFM5xpSLqxq35TZC1dSeooQO-xbqcEoEiaojTw0GJCBxUm10ynswsW2Ap6gp3xNo5EvPomcJi0GiI2dhpQbXeU_G1t9_I-1zYnxM5gY1R_E3SsyUDBuhVjtxmKokAJMbgGo/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-31%20at%2009.44.59.jpeg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i><br /></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Estuarium</i></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><br /><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-86707949143148061492023-12-22T12:02:00.000-08:002023-12-22T12:02:19.007-08:00Als je een gezond gewicht hebt <p> Ik ga niet uitgebreid bloggen want kerstdrukte en zo maar... de dag die je hoopte dat zou komen is vandaag dan echt... <i>gekomen</i>. </p><p>Ik val de laatste tijd niet meer zo snel af. Logisch ook na zoveel kilo's. Maar toch nog wel een beetje, en deze week een beetje meer want mijn buik deed niet zo gezellig. En zo kwam het dat ik vanmorgen op de weegschaal stond en het laatste beetje (en dus dat beetje meer) er zomaar in ene toch af is. </p><p>En zo kwam het dat ik dit zag: </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJqhcDs5UyKGbnwqyXYrhGvGTtd1ibKdw1DnAgYyelX7Tycs5ilRiRD-0FR7WyZt6SrJc5v_PvX9W1U3S6Tq5Uk4koF0U0DqbQzlI2Vc0dntrzoBXCYSwfc7XASNh1wrRSCczMylj9RTB8o8_n-LfIcq4AVEmW2qkhPKS6ZHDtJJpsy1XjQ_kfmaDr42c/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-22%20at%2020.48.56.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="367" data-original-width="1024" height="115" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJqhcDs5UyKGbnwqyXYrhGvGTtd1ibKdw1DnAgYyelX7Tycs5ilRiRD-0FR7WyZt6SrJc5v_PvX9W1U3S6Tq5Uk4koF0U0DqbQzlI2Vc0dntrzoBXCYSwfc7XASNh1wrRSCczMylj9RTB8o8_n-LfIcq4AVEmW2qkhPKS6ZHDtJJpsy1XjQ_kfmaDr42c/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-22%20at%2020.48.56.jpeg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Cue een moment of tien van ongebreidelde vreugde. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Kijk. Tuurlijk had de fysio me 5 kilo geleden al verteld dat mijn visceraal vet prachtig gezond was. Natuurlijk weet ik dat mijn tailleomtrek al een poosje prima is. Natuurlijk weet ik dat ik toch wat vel over heb en dat dat ook wat weegt en dat ik veel gespierder ben dan vroeger dus dat ik eigenlijk er al was. Heus. Tuurlijk. Ik wist het allemaal maar nee, nee. Nee. Zo werkt het niet. Je wilt gewoon toch dat getal. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Nou, vandaag is het dus zover. Ik heb officieel een gezond gewicht. Na 15 jaar. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Het is me toch wat?</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-80021564467420030852023-12-10T01:36:00.000-08:002023-12-10T01:36:09.709-08:00Wat hebben een park en een pretzel met elkaar te maken?<p>Toen we zochten naar een huis in Alkmaar, <i>way back when </i>in 2010, ging ik meestal eerst alleen kijken naar de huizen die we vonden op Funda. Ben werkte toen namelijk fulltime in Amsterdam, en zijn dagen met reis/filetijd waren lang, zijn vakantiedagen zeldzaam. Dus ik nam (toen nog baby) Sophie mee en ging allerlei huizen langs om een voorselectie te maken. Als het dan een tof huis was gingen we later met z'n allen kijken. </p><p>Tot ik bij dit huis binnenkwam. Een fijn huis, goed ingedeeld, maar wat de deal eigenlijk direct sealde was het uitzicht over het water en een groenpartij aan de overkant. Wat een oase! Niet veel later gingen we met z'n allen - inclusief mijn ouders - kijken en was het snel beklonken.</p><p>Wat we toen echter nog niet wisten was hoe handig de locatie was! Pas toen we aan het klussen waren, en ik met Sophie in de kinderwagen naar het winkelcentrum in de buurt liep (ik wist alleen nog maar dat het bestond en liep er met behulp van Google Maps heen), ontdekte ik hoe prachtig het park is dat naast ons huis ligt. </p><p>In de jaren er na ontdekte ik elk plekje van het park en intussen is het zo ongeveer mijn tweede thuis. Ik wandel graag en veel; gemiddeld zo'n 7-9 km per dag, tegenwoordig. Ik heb dan ook meerdere vaste routes door het park, waarvan de drie belangrijkste zijn:<br />*The Circle. Je loopt het park in en... loopt een rondje. Hoe kom ik op de naam, he? De originaliteit spat ervan af! <br />*The Pretzel. Je loopt het park in, loopt de helft van het rondje, dan een rondje er aan vast, dan terug. Zie je een thema hier, qua naamgeving?<br />*The Full Pretzel. Tja. <i>What can I say. </i>Ik ontdekte dat je het tweede rondje van the Pretzel kunt uitbreiden naar de verste uithoek van het park. Intussen zit je dan al meanderend op ruim vijf kilometer. </p><p>Nu ja, daar ben ik dus vrijwel elke dag te vinden, zomer en winter, regen of zon. Maar ik zal eerlijk zijn: ik ben echt wel een zomerkind... ik prefereer de warmte en ik prefereer de zon. <br />Zo buiten leer je de seizoenen eigenlijk nog beter kennen. Je leert dat, als het regent, het meestal niet constant regent en je best tussen de buien door kunt lopen. (Meestal dan... natuurlijk kom ik ook wel eens terug als verzopen kat). Je leert dat wind, hoewel vervelend, tussen de bomen doorgaans wel meevalt. Je leert hoeveel laagjes je nodig hebt om warm te blijven in welke temperatuur.<br />En het grootste wat je leert is de schoonheid van elk seizoen. In de winter is dat het licht. Oh, het licht, dat prachtige licht dat door kale takken schijnt. </p><p>Van de week had ik mazzel. Ik ging -dik ingepakt- vrij vroeg lopen, want ik moest boodschappen doen voor de lunch met een lieve vriendin. Het was werkelijk prachtig buiten. Etherisch, <i>hauntingly beautiful </i>zoals ze in het Engels zo mooi zeggen. Ik genoot -heen en weer- met volle teugen. </p><p>Ik deed de boodschappen, ruimde ze weer thuis weg, keek nog eens naar buiten en wat denk je? Mist. Dikke, dikke mist lag als een wattendeken over de bomen aan de overkant, die ik nog amper kon zien. <br />Had ik even poepmazzel gehad?</p><p> <br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOMnOX62-6QnCE_rqZVjxNaLm8EyGo1rpwcWrbgZucUCHgSjT5gy4FXrtObC5y7MkLdSeh3raJ5xILrRddiqkro_pzsW3tl9rl_RvalktcihS9cJt6n0Y-OFIB1nwN02DGSanaLzg_S1iZRS5nDMiA6_6-NkwrhMAUJyXhNKL8g0k1ClZx2K8L6oM9GkU/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOMnOX62-6QnCE_rqZVjxNaLm8EyGo1rpwcWrbgZucUCHgSjT5gy4FXrtObC5y7MkLdSeh3raJ5xILrRddiqkro_pzsW3tl9rl_RvalktcihS9cJt6n0Y-OFIB1nwN02DGSanaLzg_S1iZRS5nDMiA6_6-NkwrhMAUJyXhNKL8g0k1ClZx2K8L6oM9GkU/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38.jpeg" width="240" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_3Tjd2UQhm7cHK5j83Y8G9j0NMTm6tpdLKzHYVVuoZd98_f6Ta3AF5P4qOzwH6UmDn3p8mhGxvYPKtmtYVa05Yr5MmFRgHm2OahTTHhVAVo0j3KQdxYLBOd3bkhUl8-6nthN4W-aEvLBMNDQ9RLzFPFQJTJD0F2U6rEloJi0Pf-zt3lmQfwifF97SwQA/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(7).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_3Tjd2UQhm7cHK5j83Y8G9j0NMTm6tpdLKzHYVVuoZd98_f6Ta3AF5P4qOzwH6UmDn3p8mhGxvYPKtmtYVa05Yr5MmFRgHm2OahTTHhVAVo0j3KQdxYLBOd3bkhUl8-6nthN4W-aEvLBMNDQ9RLzFPFQJTJD0F2U6rEloJi0Pf-zt3lmQfwifF97SwQA/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(7).jpeg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_dtI6DiZsIZjrHn3kUXv1sZ23zUyLjIHW4AYnjaBXbWQ-JBqBO1fiQSWyvnO36kFOpRwCf1MzLLCvzww6pB00GE58QZxs851ffAwPVJhwmuDL2YlkcIf9qwRLWUrjNrziJene126q4OCQTjNKwpx7TRU1ihima5Whrm-TbO3998Be5HvDfpATx_4zTHs/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(6).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_dtI6DiZsIZjrHn3kUXv1sZ23zUyLjIHW4AYnjaBXbWQ-JBqBO1fiQSWyvnO36kFOpRwCf1MzLLCvzww6pB00GE58QZxs851ffAwPVJhwmuDL2YlkcIf9qwRLWUrjNrziJene126q4OCQTjNKwpx7TRU1ihima5Whrm-TbO3998Be5HvDfpATx_4zTHs/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(6).jpeg" width="240" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA5_Wdo0kYcX7TsoiJ-lWf0fBhyphenhyphenvORJYoR8gFdg_wQIFaSCygQP5muHEAB_8JVceKtQo85MQKKxBx7hzvNNRhCt9NHT_HSq4tLOb3gL3UwnC-ap-gKXat73YIpZZBSB3nZs_W-by_OXzdJ8YSunKzMxutH4NV7zBw2qsXDm9lxSXcB_2F6yj_JsY4t9Vk/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(5).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA5_Wdo0kYcX7TsoiJ-lWf0fBhyphenhyphenvORJYoR8gFdg_wQIFaSCygQP5muHEAB_8JVceKtQo85MQKKxBx7hzvNNRhCt9NHT_HSq4tLOb3gL3UwnC-ap-gKXat73YIpZZBSB3nZs_W-by_OXzdJ8YSunKzMxutH4NV7zBw2qsXDm9lxSXcB_2F6yj_JsY4t9Vk/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(5).jpeg" width="240" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyet6uu1C91oHhWap2Xb1CusRlM8rUVtf0FszYktDVJZvMHbB5BW-7CzBYcMxu53TzVrf1-c2UgSKRWdNgk_DVinCxpitZE35qigfNKwjleflVFM1rw1Ttp3QvYN0ewaepfCpGw45aMhgcaAFNR-WxNCt9B9l_ALOuVMBD_ItQhzgiVlYWDW3T6tu9AKY/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(4).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyet6uu1C91oHhWap2Xb1CusRlM8rUVtf0FszYktDVJZvMHbB5BW-7CzBYcMxu53TzVrf1-c2UgSKRWdNgk_DVinCxpitZE35qigfNKwjleflVFM1rw1Ttp3QvYN0ewaepfCpGw45aMhgcaAFNR-WxNCt9B9l_ALOuVMBD_ItQhzgiVlYWDW3T6tu9AKY/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(4).jpeg" width="240" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYgfNAum2uRyqldeqxE9zxGuPU8LaYoMwl8LQvldZAoIckdIMfhXYHtQ-2d3Zxkhyt5pdSskUVuHsKOT_EjsTVTGpJ4C-0fm7Wt9dNLSOxd8pE6uPZPF4ZgorOQO3F8rtdNRUedj9XsbwiYAZitb8Urk6ezp8m3A7B6cnZu80vL4KttsceQmitUYVqiNU/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(3).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYgfNAum2uRyqldeqxE9zxGuPU8LaYoMwl8LQvldZAoIckdIMfhXYHtQ-2d3Zxkhyt5pdSskUVuHsKOT_EjsTVTGpJ4C-0fm7Wt9dNLSOxd8pE6uPZPF4ZgorOQO3F8rtdNRUedj9XsbwiYAZitb8Urk6ezp8m3A7B6cnZu80vL4KttsceQmitUYVqiNU/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(3).jpeg" width="240" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNLgOwEjOWI2aVs8eljNxNiVDdsPyPyJxf1wAEdo1dtgGhg7QqSXzV8Jl1FCNb8E_sJIH0p4tNQ-3bz9BBAxr5QqVihVf6wabOj2kKJqp8TLmLL3VL1f9mMq-adgNwRiLLQOdlBWw92c6h3n_vHwOsjVL1OG_GwFkZySFGN1p1RXvq0QViUArWdRclnDg/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(2).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNLgOwEjOWI2aVs8eljNxNiVDdsPyPyJxf1wAEdo1dtgGhg7QqSXzV8Jl1FCNb8E_sJIH0p4tNQ-3bz9BBAxr5QqVihVf6wabOj2kKJqp8TLmLL3VL1f9mMq-adgNwRiLLQOdlBWw92c6h3n_vHwOsjVL1OG_GwFkZySFGN1p1RXvq0QViUArWdRclnDg/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(2).jpeg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisf4ICAy4hTJ2VcZUoc94bEC2R6Utv2hPoWRGOQN2lD_wxMmJQTx7QjeIZsj_piciKhWOiwUke08QfjCuJz1r7tIVUbk3v3vJ1IUG6EarENnuq30l1W0TyMpKswmitebc2hJLStd14Gxdh8oM8SWmS3RKLsyp1qoymHkbfuu4MySh9njxN8RfAetLdhYU/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(1).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisf4ICAy4hTJ2VcZUoc94bEC2R6Utv2hPoWRGOQN2lD_wxMmJQTx7QjeIZsj_piciKhWOiwUke08QfjCuJz1r7tIVUbk3v3vJ1IUG6EarENnuq30l1W0TyMpKswmitebc2hJLStd14Gxdh8oM8SWmS3RKLsyp1qoymHkbfuu4MySh9njxN8RfAetLdhYU/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.38%20(1).jpeg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz5KCNgbZQGbwbWffA-dPjEk0hf9wXG1q5hC3RO_v2sWl6EZyXVZ0-QtZAaeCVAC4SufhYpKAR-ywidMhpKVm21y9447ijLzaKuE0w4JeM9HYVZWSDSF_MLbjXV0uoUGcYxRsoma0nYeemPoiilz1FPnwHPt02IRk4dKmEKNobd_tPiQ1_6DIjjhMkNhs/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.39.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz5KCNgbZQGbwbWffA-dPjEk0hf9wXG1q5hC3RO_v2sWl6EZyXVZ0-QtZAaeCVAC4SufhYpKAR-ywidMhpKVm21y9447ijLzaKuE0w4JeM9HYVZWSDSF_MLbjXV0uoUGcYxRsoma0nYeemPoiilz1FPnwHPt02IRk4dKmEKNobd_tPiQ1_6DIjjhMkNhs/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-10%20at%2009.13.39.jpeg" width="240" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><p></p><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-25919781461269037752023-12-03T01:19:00.000-08:002023-12-03T01:19:13.639-08:00Waarom "Mij maken die kilo's niks uit!" eigenlijk niet zo'n aardige opmerking is.<p>Dit is best een beladen onderwerp, maar ik wil er toch een keer over schrijven. <br /><br />Bijna alle opmerkingen die je krijgt als je veel afvalt zijn echt supertof. Lief, prettig, en heel vaak een <i>conversation starter </i>voor gesprekken over gezondheid en het leven die ik heel erg waardevol vind. <br />Maar toch krijg je die éne regelmatig. Die éne die stoort, zowel bij mij als bij vriendinnen en kennissen die veel zijn afgevallen. Het zijn de mensen die zeggen, eigenlijk altijd op een klein beetje strenge toon: "Mij maken die kilo's niks uit hoor! Ik vond je sowieso al mooi, of je nou 50 of 150 kilo weegt."<br /><br />En eigenlijk is dat dus niet zo aardig. <br />Stel je even voor dat iemand een anderssoortige prestatie heeft geleverd. Bijvoorbeeld een belangrijk examen heeft gehaald. Zou je dan zeggen: "Ik vond je daarvoor ook al goed, hoor! Mij maakt dat examen niks uit!"<br />Dat klinkt in ene heel onaardig, toch?<br />Natuurlijk vond je die persoon daarvoor ook al goed. Stel je voor. Maar daar ging het nu even niet om. </p><p>Bijna alle mensen die veel afvallen doen daar enorm hun best voor en zijn trots op het resultaat. Bijna alle mensen die afvallen horen dan ook graag dat dat zichtbaar is, maar los daarvan is het ook nog eens zo dat de persoon die deze opmerking maakt er eigenlijk vanzelf vanuit gaat dat je alleen af bent gevallen om esthetische redenen. En hoewel dat ergens begrijpelijk is, vooral als dat iemand is die zelf nooit een probleem met gewicht heeft gehad, is dat -sorry- grote onzin. Zoals ik in mijn vorige <a href="https://saya-may.blogspot.com/2023/11/als-je-van-de-trap-kunt-denderen.html">blog</a> al schreef is dik zijn gewoon echt niet leuk, dus word je er blij van als je van die beperkingen eindelijk geen last meer hebt. Dat de wereld dan met je meeviert is fijn! <br /></p><p>De kern van het verhaal is: het feit dat je iemand complimenteert met de prestatie die die heeft geleverd betekent niet dat je daarmee de dikkere persoon die ze waren afkeurt. </p><p><br /></p><p>N.B. Even voor de zekerheid: opmerkingen als "ik vond je altijd al prachtig, maar je straalt nu zo!" en dergelijke zijn helemaal goed, natuurlijk. En de andere kant van het verhaal: gelukkig heeft niemand tegen mij iets gezegd als "nou, gelukkig maar want je zag er ook echt niet uit." want dat zou wél het afkeuren van wie je was zijn, en ik weet dat dat óók bestaat in de wereld en fatshaming is evenmin aardig. <br />Het gaat hier even om een vrij specifieke manier van reageren die bij mensen die veel afvallen niet zo lekker binnenkomt en die daarom toch een keer beschreven mocht. </p><p>Zo! Dat gezegd hebbende een gezellig fotootje of twee en ik wens jullie allen een superfijne zondag! Glij niet uit! ;-)</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNewFVNaUx8l2qFglvXPDlC8wVbmf7MfklkLqTduFuFfCFGASWPl5RGXLdNVnLi-lWv35GktlhzpWnvM6goVW6bsdclJryhVW_5HmN0pD35jPFk1NqLePxtnONjUSoTZavlD53_ZftxZo_MuqSKnYFrP_icPKis-bKT2ixGvn4NL8DU2RD7voeOqx6dls/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-03%20at%2009.27.00.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="576" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNewFVNaUx8l2qFglvXPDlC8wVbmf7MfklkLqTduFuFfCFGASWPl5RGXLdNVnLi-lWv35GktlhzpWnvM6goVW6bsdclJryhVW_5HmN0pD35jPFk1NqLePxtnONjUSoTZavlD53_ZftxZo_MuqSKnYFrP_icPKis-bKT2ixGvn4NL8DU2RD7voeOqx6dls/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-03%20at%2009.27.00.jpeg" width="180" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaDDSOpL1V6uklXwSg9aQuHGOjNnKh-MXH_1YBWZjeMcKHBsp8PdOJIXIFaDcfYWIK1xJ3oAC6tcsDC2k1K_lFyu4gzSNSVVXDzMhCURzIeJoUI4lpRHn4H7qvRSDGbjQGAc2qi4mcCaFsRYHAg06zRH0Kxcm5I1kmxw8lVP89VewjKHDzhCKe7v_ef2A/s1024/WhatsApp%20Image%202023-12-03%20at%2009.30.21.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="634" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaDDSOpL1V6uklXwSg9aQuHGOjNnKh-MXH_1YBWZjeMcKHBsp8PdOJIXIFaDcfYWIK1xJ3oAC6tcsDC2k1K_lFyu4gzSNSVVXDzMhCURzIeJoUI4lpRHn4H7qvRSDGbjQGAc2qi4mcCaFsRYHAg06zRH0Kxcm5I1kmxw8lVP89VewjKHDzhCKe7v_ef2A/s320/WhatsApp%20Image%202023-12-03%20at%2009.30.21.jpeg" width="198" /></a></div><div style="text-align: center;"><i>Zo'n ontzettend leuk King Louie setje gescoord! Één keer raden waar ;-)</i></div><p><br /><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-61745286057559357212023-11-26T01:51:00.000-08:002023-11-26T01:51:07.696-08:00Als je van de trap kunt denderen<p> Vroegah, heel, heel lang geleden toen ik aan het conservatorium studeerde, was er een grote, hoge trap van de hal naar de bovenkantine, met vrij ondiepe treden. Mijn medestudenten kennen hem ongetwijfeld nog goed. Ik was een tiener, misschien begin twintig en ik had er op de een of andere manier schik in om zó snel van die trap te rennen dat mijn benen vrijwel stil leken te staan en ik heel goed wist dat ik zéker niet zou kunnen corrigeren, mocht er iets mis gaan. </p><p>Die hoge trap is nu waarschijnlijk al afgebroken want het conservatorium is verhuisd en het oude gebouw wordt gesloopt. Maar ook kon ik al heel lang niet meer zo snel van een trap. </p><p>Kijk, veel slanke mensen denken (en logisch ook, want hoe kun je voelen wat je niet hebt geleefd?) dat afvallen voor jezelf vooral te maken heeft met esthetiek. Daarom zeggen mensen denk ik ook zo vaak: "Ik vond je vroeger ook al mooi!" (daarover ga ik deze week nog bloggen.)<br />Maar eigenlijk is dat maar een klein stukje. Natuurlijk kan ik niet voor alle dikke mensen praten maar degenen die ik heb gesproken erover en ikzelf zijn het erover eens: <br />Dik zijn ZUIGT. <br />Echt, het zuigt. <br />Je kunt je als je slank bent niet voorstellen hoeveel je inlevert als je echt flink overgewicht hebt. Hoeveel dingen minder makkelijk of vervelender zijn, wat er allemaal pijn doet, hoe het je leven beperkt. <br />Dat ik hier aan tafel zit met mijn benen over elkaar, dat ik zojuist heerlijk heb geyogaad en alle houdingen kon, dat ik mezelf tijdens zonnegroeten simpel kan opdrukken?<br /> Dat is onbetaalbaar en waarschijnlijk ook onuitlegbaar. </p><p>Goed. Terug naar de trap. We waren vorige week in de IKEA, om kastjes te kopen voor onder Sophie's bureau. En ik weet niet of je wel eens in de IKEA in Haarlem geweest bent, maar daar is een hoge, ondiepe trap in drie delen. We liepen ernaartoe om naar beneden te gaan en in een opwelling riep ik naar Sophie, die achter mij liep: "Wie het eerst beneden is!" Voor ik antwoord heb gekregen begin ik al te rennen. Ik bedoel, kom op. Ze is veertien, denk je echt dat ze de uitdaging laat liggen? Ik hoor haar lachen en achter me aan komen terwijl ik de eerste trap af begin te denderen. Mijn voeten vallen zacht op elke trede, alsof het vanzelf gaat. De beweging is vloeiend, een cadans die moeiteloos werkt. <br />"I'm going to get you!" roept Sophie achter me. <br />"No way!" roep ik terug terwijl ik om een stel, dat op het onderste trapdeel loopt, heen ren. Uitgelaten kom ik op de begane grond aan en steek triomfantelijk mijn armen omhoog. <br />Niet omdat ik Sophie heb verslagen, natuurlijk. Maar het gloeit in mijn lijf. <br />Ik kan dit. <br />Ik kán dit. </p><p>Wauw, wat is het heerlijk om dat te ervaren. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjprw7_qBzbXtBsKWeCY6otUtb-0f4jmFv4I8FOI3Z4FDi7uNHW-1mMrRvVp-7k-Zekp1Wiw01nkr_rmuaOrB4D9mJxirRoinu8eJvLa004jOFkXOCXIES45bAtV5yg_kiaGFlptj4ica0-0DYJfjMzu3GO6UCwVGeBiSVq37Lgnww4X2lljVMXySnwwe0/s2048/WhatsApp%20Image%202023-11-26%20at%2010.20.02.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjprw7_qBzbXtBsKWeCY6otUtb-0f4jmFv4I8FOI3Z4FDi7uNHW-1mMrRvVp-7k-Zekp1Wiw01nkr_rmuaOrB4D9mJxirRoinu8eJvLa004jOFkXOCXIES45bAtV5yg_kiaGFlptj4ica0-0DYJfjMzu3GO6UCwVGeBiSVq37Lgnww4X2lljVMXySnwwe0/s320/WhatsApp%20Image%202023-11-26%20at%2010.20.02.jpeg" width="240" /></a></div><br /><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-14088548415590031682023-11-03T02:58:00.000-07:002023-11-03T02:58:05.320-07:00Als je 40 kilo bent afgevallen<p> Het is dus echt zo, vandaag. Ik voelde al een poosje dat ik was afgevallen (daarover heb ik gisteren een blogje geschreven maar dat komt later online, haha, dit moet er nu even uit!) maar vandaag zei de weegschaal het ook. <br />-40 kilo. Niet afgerond, niet ongeveer, nee, echt veer-tig kilo. Vanaf juni 2022 tot nu. </p><p>Ik ga dan nu nog maar één keer een voor/na foto delen maar daarna stop ik er denk ik mee. Ik merk namelijk dat ik niet meer steeds bezig wil zijn met dat ik zo dik ben geweest. Mensen om me heen zijn (gelukkig) niet meer steeds heel verbaasd, het wordt gewoon. En voor mij ook, en dat wíl ik ook graag. Mensen die me nu leren kennen kennen me zoals ik nu ben. En dat voelt goed.<br /><br />Ik zal zeker nog doorschrijven over het proces, dat wel. Natuurlijk. Ik zal zeker blijven praten en misschien wel meer doen met andere mensen en hún proces. Hoe dat vorm gaat krijgen weet ik nog niet goed. <br /><br />Maar voor nu ga ik gauw lesgeven en deel ik deze foto met veel liefs voor jullie allemaal: </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtyji0ejP95WhtsiIKiF2VaBiX-S1p8n1ltk12s1-ePgCSZXhSsXz7Ds_fjaIm5kJfd57R49bo-vAYNkngjvBmlWz_glOqceftcR-tCsjv7x5IHEYN7WfD0udF-6uVCNQ9XxvMhxHknmjSV0mdgV7ULfRf3VnsoCfVWmNWI-z9h3XznFjYWcLj_wu86Js/s1799/WhatsApp%20Image%202023-11-03%20at%2010.41.08.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1799" data-original-width="1439" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtyji0ejP95WhtsiIKiF2VaBiX-S1p8n1ltk12s1-ePgCSZXhSsXz7Ds_fjaIm5kJfd57R49bo-vAYNkngjvBmlWz_glOqceftcR-tCsjv7x5IHEYN7WfD0udF-6uVCNQ9XxvMhxHknmjSV0mdgV7ULfRf3VnsoCfVWmNWI-z9h3XznFjYWcLj_wu86Js/w352-h440/WhatsApp%20Image%202023-11-03%20at%2010.41.08.jpeg" width="352" /></a></div><br /> <p></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-69084782144349736902023-11-01T05:35:00.000-07:002023-11-01T05:35:52.171-07:00Als mensen vinden dat je nu wel dun genoeg bent<p>Okee, laat ik eerlijkheidshalve voorop stellen dat mijn hart elke keer weer een sprongetje maakt als iemand zoiets zegt. <br /><i>Wait. What?</i> zegt het hart, zegt mijn binnenste dat nog altijd niet helemaal gewend is aan wat de spiegel me vertelt. Zeggen ze dat nou echt? Over mij? <br />Vaak roep ik dan gauw dat ik officieel nog altijd een kilo te zwaar ben. </p><p>En dat is dus een interessante want ik geloof dat ik nu wel ongeveer hetzelfde figuur heb als voordat ik zwanger werd, zo'n 15 jaar geleden. Ik was toen zo'n vijf kilo lichter dan nu. <br />En dat kan dus misschien toch wel kloppen. <br />Laten we elkaar geen Pietje noemen (behalve als je toevallig Pietje heet, dan mag het ;-)), ik heb natuurlijk wat huid over. Ik heb alsnog mazzel want het valt alles mee, maar aan mijn bovenbenen, bovenarmen en onderbuik zie je gewoon wel dat er 40 kilo minder Anke is. <br />En los van dat ik niet kan helpen dat ik daarvan baal weegt die huid natuurlijk ook wat. <br /><br />Verder ben ik onnoemelijk veel fitter dan voordat ik zwanger werd. Ik wandel, fiets en yoga dat het een lust heeft, en mijn kuiten en armen worden echt flink gespierd. <br />Spieren zijn, zoals we allemaal weten, zwaarder dan vet. Mijn middelomtrek is prachtig gezond, mijn visceraal vet is laag. (Dat is orgaanvet, dat kunnen ze meten met zo'n supersonische weegschaal die ze bv in sportscholen hebben.). Dus dat BMI van 25,5 zegt eigenlijk niet zo heel veel. <br />Zegt iedereen.<br />En iedereen heeft gelijk.</p><p>En toch, en toch, en toch. Ik zou zo blij worden als dat BMI toch ooit nog onder de 25 komt... ook al weet ik heel goed dat ik niet mag zeuren.<br />Mag ik dan even, op mijn eigen blog, toch een piepklein beetje zeuren? Ik hoop op nog een paar kilo, al was het alleen maar als buffertje, maar wees gerust: ik ben niet bereid om daarvoor iets te veranderen in een eetpatroon dat megagezond is en goed voor me voelt. Ik ga niet minder eten dan goed voor me is, alleen maar om een weegschaal, <i>no way</i>. Ik deed dit hele proces natuurlijk al nooit voor het afvallen maar voor mijn gezondheid, en dat is in de tijd niet veranderd. Dus in de tussentijd vind ik wat ik in de spiegel zie best okee, en verder wachten we af en we gaan het zien, de komende maanden :-)</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsLEogqP1nvcxpMwrFFBluMSx-I9bQ9fWMutSFBVmnAOkiD2NhUk23kGG0qmYFJZjzuFm7OU_3yhVVWQkmq1p-koPzqeWjxH29xorjrna-Nn3Ct08tBJOWKCM6uIpvtkNpppXa9Jst-07Og0fJP8_vRasJk_isKVLeT9TbWox1QJX_UrIZ1KjoPeJYaM4/s1024/WhatsApp%20Image%202023-11-01%20at%2012.42.43.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="819" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsLEogqP1nvcxpMwrFFBluMSx-I9bQ9fWMutSFBVmnAOkiD2NhUk23kGG0qmYFJZjzuFm7OU_3yhVVWQkmq1p-koPzqeWjxH29xorjrna-Nn3Ct08tBJOWKCM6uIpvtkNpppXa9Jst-07Og0fJP8_vRasJk_isKVLeT9TbWox1QJX_UrIZ1KjoPeJYaM4/s320/WhatsApp%20Image%202023-11-01%20at%2012.42.43.jpeg" width="256" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Omdat iedereen houdt van voor- en nafoto's ;)</i></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-39363400590531074942023-10-31T04:47:00.002-07:002023-10-31T15:16:43.134-07:00Als je vluchteling bent<p> Ik loop het park in, zoals ik elke dag minstens één keer doe. We hebben enorme mazzel dat we naast een prachtig park wonen waar je heel goed een pretzel van 5 kilometer kunt lopen, zo midden in de stad. Naast het park staat een winkelcentrum, het is tien minuten fietsen naar het centrum en met 20 autominuten ben je in het bos. Een betere locatie voor een huis is voor ons zowat niet te bedenken. </p><p>Ik loop over de brug en sla zoals altijd rechtsaf. Even verderop, rechtdoor op het fietspad staan twee jongens met fietsen die op een briefje kijken, en net als ik het pad neem dat van ze wegvoert roept er eentje: "Hello?"<br />Meteen hoor ik aan de toon dat ze verdwaald zijn, of iets anders nodig hebben. Ik loop naar ze toe en vraag: <br />"Are you okay?"<br />"Doctor." zegt de ene jongen, terwijl hij me het briefje aanreikt. Ze zijn denk ik een jaar of 25, gekleed in casual kleding, eentje breed gebouwd, eentje heel smal. De stem van de jongen die me aansprak is vriendelijk en beleefd, zijn vriend houdt zich verlegen op de achtergrond. Op het briefje staat 'tandarts de Mare.' Ik wijs in de verte en vraag ze in het Engels of ze dat gebouw daar zien, daar moeten ze links en dan rechts, maar in hun hulpeloze gezichten zie ik direct dat ze er geen iota van begrijpen. De jongen laat zijn telefoon zien, waarop regels vol met tekens staan die ík dan weer niet begrijp: een vertaal app. Ik probeer ertegen te praten maar hee, dit schiet niet op. <br />"Syria." zegt de jongen dan en mijn hart trekt zich samen. Want verder hoeft hij niks uit te leggen, niet waar? <br /><br />"I'll walk you there." besluit ik, en gebaar ze me te volgen. Ik bedoel, ik ga lopen, toch? Even 500 meter de andere kant op is geen punt. Ze volgen me dankbaar en zo lopen we stil, want ik spreek geen woord Syrisch en zij niks anders, met stevige pas richting de Mare. <br />Maar wacht. De jongen zei 'doctor', maar op het blaadje stond tandarts. Even checken. Dus ik wijs op mijn wang en vraag:<br />"Dentist?" <br />De jongen knikt. </p><p><br />"Centre!" zegt hij blij als de eerste gebouwen in zicht komen. Ze zetten hun fietsen gauw bij de rekken en we lopen de Mare in. Ik hou mijn hand uit voor het papiertje om te checken of we wel naar de goede plek gaan. Er staat dat de afspraak om 9:30 is. Ik kijk subtiel op mijn horloge: het is 9:38. De jongen naast mij, die misschien geen Nederlands spreekt maar beslist niet achterlijk is, grijnst ongemakkelijk. Hij weet dat hij te laat is. </p><p>Je zult toch vluchteling zijn? In een vreemd land waar je niemand kent, waar je de taal niet spreekt, waar je jezelf niet kunt helpen? Het grijpt me naar de keel. De praktijk komt in zicht en ik besluit even mee naar binnen te lopen. Er is ten slotte geen enkele manier waarop ze zelf kunnen uitleggen dat ze het niet konden vinden. <br />Achter de balie verschijnt een aardige mevrouw en ik leg snel uit dat ik de jongens in het park heb gevonden, dat ze als het goed is een afspraak hebben, ze verdwaald waren en ik hoop dat dat niet erg is. Ze knikt begrijpend en richt zich op de jongen.<br />"Mustafa?"<br />Mustafa knikt ook en ze bedanken me wel drie keer terwijl ik ze succes wens en weer naar buiten loop.</p><p>Waar ik vrij ben. Waar ik een huis heb. Waar geen oorlog is. Waar mijn hele gezin samen is. Waar ik de taal spreek, goed opgeleid ben, werk heb dat ik enorm graag doe. <br />Stel je toch eens voor dat je dat allemaal achter zou moeten laten omdat je land door oorlog verscheurd wordt? </p><p>Ik loop, weer alleen, het park in langs de andere kant van de Mare. Het is volle herfst, het ruikt aarderig, houterig, de bomen strekken zich kalend boven me uit. Een kleine bonte specht hupt tussen verkleurende bladeren van tak naar tak, zwart wit rood in een palet van oranje en geel. Een vlaamse gaai scheert langs me heen, op zoek naar zijn volgende bes. <br /><br />De wereld is voor mij helemaal gewoon. Maar toch moet ik er bijna van huilen. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjHiiFbC29KE8_MQdqfuSMSgoU1AV___UU-SkWatNfTTnvNu1v3hjG9pASC5-qtboaQq6F88NUzQboLt9AIuIqlQB-z0MJZhM3M3-LrpgvM-EZRjwyNH86CNeOu3AY_ZMPGz5M4uRr8e6WAp7mRT1xv8pilLcfmLcAy1_yTXiRclmyS5bW1jhOXHFaDgM/s1024/WhatsApp%20Image%202023-10-31%20at%2012.11.06.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjHiiFbC29KE8_MQdqfuSMSgoU1AV___UU-SkWatNfTTnvNu1v3hjG9pASC5-qtboaQq6F88NUzQboLt9AIuIqlQB-z0MJZhM3M3-LrpgvM-EZRjwyNH86CNeOu3AY_ZMPGz5M4uRr8e6WAp7mRT1xv8pilLcfmLcAy1_yTXiRclmyS5bW1jhOXHFaDgM/s320/WhatsApp%20Image%202023-10-31%20at%2012.11.06.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-77616472907496228472023-10-24T08:27:00.003-07:002023-10-24T08:44:13.810-07:00Als je voor de gek gehouden wordt<p>Ding, dong! Rond vijf uur gaat de bel. Ben komt net beneden na het werk en doet de deur open. Een jonge enthousiaste vrouwenstem vraagt wie er zo mooi muziek maakte. <br />Het gesprek gaat even door en ik word nieuwsgierig. Is dit een verkoopster? Zo klinkt het wel, en we hebben een sticker boven de bel dat die hier niet welkom zijn. Ik loop naar de kamerdeur en trek die open. <br /><br />Een meisje van een jaar of 20 staat voor de deur, jas een beetje open zodat Ben haar waren goed kan zien, en kijkt me aan alsof ze enorm blij is mij te zien.<br />"Maakte u zulke mooie muziek?"<br />"Nee, dat was mijn dochter. Maar komt u iets verkopen?"<br />"Nee hoor, nee." stelt ze gerust. "Ik kom voor een buurtonderzoek. U heeft vast wel gezien dat er in deze buurt een groot project is geweest?" Onschuldig kijkt ze Ben in de ogen. "Dat er met busjes gereden is?"<br />Ben schudt van nee. Hij blijft rustig maar ik ken hem te goed en voel zijn ongeduld. <br />"Oh! Als het goed is heeft u er ook een mailtje over gehad." vervolgt ze. <br />"Nee, ik heb helaas geen mail ontvangen." zeg ik. Ben beaamt: nee, geen mails hier. <br />"Oh! Goh!" zegt het meisje met de onschuldigste blik van Nederland. "Ik zie hier namelijk dat jullie als énige nog niet mee doen met de prijsverlaging van gas en licht!" Cue een kokette wimperknipper. "Hoe komt dat?"<br /><br />Ken je die van die aap en die mouw? Nou, die dus. <br /><br />"Sorry, ik vertrouw het niet." zeg ik rustig en vriendelijk. "Volgens mij ben je hier om ons een energiecontract aan te smeren en daar hebben we geen interesse in."<br /><br />Direct valt de onschuldige gezellige act van het meisje af. Haar ogen richten zich al op het volgende huis. <br />"In dat geval wens ik u een hele prettige dag." zegt ze op snerpende, boze toon, draait zich om en loopt de voortuin uit. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEineMEP0jYxO7LUD10OpLEQ1wVvqOQE-lNHoZ8C5wPBCgXZ4QJGCtd0E93gLhGujtirEsHAE_mj44u3SoWJYsBiN_qvry28e0Uiztxj0IbmU6vKufzWffRqYuU9cnVI83ry-wgLtFsD8W2rMw1cx36hYlPon8XTi5N82fGc3VFMijvu_4DgFKVFKCO1f4U/s1022/WhatsApp%20Image%202023-10-24%20at%2017.23.20.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1022" data-original-width="679" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEineMEP0jYxO7LUD10OpLEQ1wVvqOQE-lNHoZ8C5wPBCgXZ4QJGCtd0E93gLhGujtirEsHAE_mj44u3SoWJYsBiN_qvry28e0Uiztxj0IbmU6vKufzWffRqYuU9cnVI83ry-wgLtFsD8W2rMw1cx36hYlPon8XTi5N82fGc3VFMijvu_4DgFKVFKCO1f4U/s320/WhatsApp%20Image%202023-10-24%20at%2017.23.20.jpeg" width="213" /></a></div><br /><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-49245481306150745832023-10-10T01:25:00.005-07:002023-10-10T01:25:59.426-07:00Als je met een tijdbom leeft<p> Met ernstige ogen keek de MDL (maag-darm-lever) arts me aan. <br />"Ik zal je hier nog wel vaker zien met een onsteking." voorspelde ze, molto grave. Ik slikte en zei niets. <br /><br />Nee, een scan was nu niet nodig, voegde niets toe. Er was ook verder niks aan te doen behalve afwachten. Stil verliet ik de behandelkamer. Meteen deed mijn buik meer zeer. </p><p>Ik kwam thuis en ging douchen. Ik heb echt een rothekel aan ziekenhuizen en spoel ze dan ook graag meteen van me af. En ik wist, ik wist heel duidelijk dat wat ze zei niet per se de hele waarheid was, maar toch galmden de woorden door me heen. <br /><i>Ik zal je hier nog wel vaker zien. </i><br />Ik was ook boos, eigenlijk wel, want is dat nou echt iets handigs om te zeggen tegen een patiënt die niet gebaat is bij stress? Zelfs als je denkt dat wat je zegt waar is, wat voegt dat nou toe voor mij? </p><p>Uit de douche ging ik googlen. Op sites van gerenommeerde ziekenhuizen vond ik getallen. In Nederland zeggen ze: er is 20-25% kans op recidive van diverticulitis. In Amerika spreken ze van 11-16%. In Duitsland ook, en daar voegen ze toe dat de kans op complicaties bij nieuwe ontstekingen steeds kleiner wordt.</p><p>Kijk, dat klonk al heel anders dan de molto grave van de MDL.</p><p>Want hoe ga je er mee om, als er iets aan de hand is wat kán opspelen? Of dat nu diverticulitis is, of een ontstekingsziekte, of een autoimmuunziekte of wat dan ook?</p><p>In het begin vond ik het oprecht lastig. Elk moment kon een aanval me overvallen, en hoe moest ik nou weten of die gewoon weer overging of eindigde in het ziekenhuis? Elk pijntje wordt zo eenvoudig uitvergroot, het is zo makkelijk om angstig te worden. <br />En angst helpt nooit. Zelfs niet na maanden, als je een behandelkamer van een MDL uitloopt. </p><p>Voor mij zijn er hierin, nadat er tijd en reflectie overheen is gegaan, een aantal conclusies die ik wel graag wil delen.</p><p><b>1)</b> Knowledge is power. Zoals boven: het is niet zó dramatisch als de arts zei. Het helpt mij om de cijfers te weten. Maximaal 25% en dat zijn niet allemaal mensen die zoveel doen om gezond te blijven als ik. <br /><br /><b>2)</b> Doen wat ik zelf kan. Wat kan ik? Ik kan heel gezond eten, ik kan goed voor mezelf zorgen. Ik kan mediteren en yoga doen en heel veel bewegen en zo goed mogelijk in mijn vel zitten. Ik kan supplementen nemen tegen vervelende bacteriën en naar de osteopaat gaan die mijn organen helpt. <br /><br /><b>3)</b> Dan vervolgens helpt het te beseffen dat we nooit garanties hebben. Kijk, het kán dat ondanks al het bovenstaande het toch misgaat. Maar ieder "gezond" mens kan ook (doe maar liever niet hoor) morgen z'n been breken of blindedarmontsteking krijgen. <br /><br /><b>4)</b> Zelfs zonder dat ik zo gezond at als nu zat er vier jaar tussen aanvallen. Als ik me nu elke dag druk ga maken over een aanval die misschien nooit, misschien over jaren komt?<br />Juist, ja. <br /><br /><b>5)</b> Uiteindelijk gaat het dus wéér over vertrouwen. Vertrouwen in mijn lijf, maar ook vertrouwen in de rest van het leven. Vertrouwen dat ik elk moment kan nemen zoals het komt, zelf als het moment vervelend is. Vertrouwen ook in iets groters dan mijzelf dat misschien wel beter weet wat ik nodig heb dan ikzelf.</p><p>Intussen leef ik wat deze zorgen betreft grotendeels zoals vóórdat al dit gedoe gebeurde. Met bewustzijn, met bewaken (en oprekken ;-)) van de grenzen en veel aandacht. Maar ik geniet en leef meer dan ik in jaren heb gedaan en maak volop plannen. </p><p><br />Niemand heeft je een morgen beloofd. Dan kunnen we maar beter de angst loslaten en vandaag leven :-)</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Sukh91UXFzICF80DDqcMPbb66LwkrmzJmkG11URSMSKXVA7B_rLIxFftOD1MeBKirv3GYeZF3B6dIkc-s9Yc4F8do-4enVGd0O_ouSg_4FRjncb2TaKAyDRmQHsGoXcym0zPzDomi2pmINRdTDpC6a-RO6vVtvmYtXhY469cFW8zVNQlIOc4-FEgVEg/s2048/WhatsApp%20Image%202023-10-10%20at%2010.17.46.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0Sukh91UXFzICF80DDqcMPbb66LwkrmzJmkG11URSMSKXVA7B_rLIxFftOD1MeBKirv3GYeZF3B6dIkc-s9Yc4F8do-4enVGd0O_ouSg_4FRjncb2TaKAyDRmQHsGoXcym0zPzDomi2pmINRdTDpC6a-RO6vVtvmYtXhY469cFW8zVNQlIOc4-FEgVEg/s320/WhatsApp%20Image%202023-10-10%20at%2010.17.46.jpeg" width="240" /></a></div><p style="text-align: center;"><i>tijdens een heerlijke wandeling vorig weekend door bos en duinen bij Castricum</i></p><p> </p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-29109274416537078712023-10-06T00:39:00.001-07:002023-10-06T00:39:18.924-07:00Glutenvrij makkelijk brood dat wél gezond is (en lekker goedkoop)<p>Glutenvrije producten. Ja, ze bestaan en gelukkig steeds meer maar ze zijn zelden goed voor je. Brood, bijvoorbeeld, van Schär of AH is grotendeels aardappelzetmeel en maïsmeel. Het gaat niet om voedingswaarde maar om smaakbenadering (zoals zeker in het verleden ook vaak gold voor vegetarische burgers en zo, trouwens. Gelukkig is daar wel ontwikkeling in). Er zitten weinig vezels in en die zetmelen doen weinig goeds voor je. <br />Natuurlijk kun je het eten en is het ook lekker, maar de vraag is hoe blij je toch al kwetsbare buik ervan wordt. <br />Dan is er het Walhalla van glutenvrij brood, waar zelfs ík tegenkan: Yam desem. Ik vind het lekker (ik kan me voorstellen dat als je zacht witbrood gewend bent het even omschakelen is) en het is écht gezond. Vol vezels, gemaakt van echte ingrediënten en zuurdesem. <br /><br />Het kost ook 6 euro per minibroodje. </p><p>Kijk, het is heus lekker maar om dat nou dagelijks te doen? </p><p>Goed, zoals ik dus al meldde in de vorige <a href="https://saya-may.blogspot.com/2023/10/eenvoudig-zelf-maken-heerlijke-en.html">blog</a> ben ik behept met het "hoe moeilijk kan het zijn?" gen. Ik ben dan ook gaan experimenteren in de keuken en ik vind het resulterende onderstaande brood echt súperlekker, supersimpel en... het kost ook nog eens bijna niks! </p><p><br /><b>Ingrediënten.</b><br /><br />500 gram volkoren haver (wij zijn alleen gevoelig voor gluten, niet echt allergisch en kunnen dus gewoon die van de Appie gebruiken in zo'n pak van 69 cent of zo. Maar als je coeliakie hebt, neem dan zeker gecertificeerd glutenvrije haver)<br />30 gram kokosolie<br />4 eetlepels vlozaad (psyllium)<br />4 eetlepels lijnzaad<br />2 eetlepels chiazaad<br />1 theelepel zout<br />475 ml (2 cups) water <br /><br /><b>Methode</b></p><p>Je mengt alle ingrediënten door elkaar met een lepel of vork en gooit het hele zooitje in een ingevette ovenschaal. Druk goed aan en laat het dan een half uurtje staan zodat alles goed kan wellen en binden. Dan zet je de schaal in een opgewarmde oven op 180 graden voor 40 minuten</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4rofAtl24r1X55jFokMSYCMxhXvfe2sjKhxFRkRS6stTXdL54UaKzNosq3A7rfxAFdRSTwg3LK5AkCtbslqF4p7K82azZNbda6Jbe310eeG7Hq10wlU4fm6ZTa_gq2WzTXcpJ_v0Jv42HUzBzxNLNBeZWT_WRaaDiUGxiik_MEDFR-ZKQeLSYB7wYPDc/s1024/WhatsApp%20Image%202023-09-28%20at%2018.55.51.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4rofAtl24r1X55jFokMSYCMxhXvfe2sjKhxFRkRS6stTXdL54UaKzNosq3A7rfxAFdRSTwg3LK5AkCtbslqF4p7K82azZNbda6Jbe310eeG7Hq10wlU4fm6ZTa_gq2WzTXcpJ_v0Jv42HUzBzxNLNBeZWT_WRaaDiUGxiik_MEDFR-ZKQeLSYB7wYPDc/s320/WhatsApp%20Image%202023-09-28%20at%2018.55.51.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Dat is alles! Laat je brood een half uurtje afkoelen in de ovenschaal en haal dan even een mes langs de randen voordat je het brood er uitstort. Goed afkoelen (Sorry, ik weet dat dat moeilijk is en ik zou liegen als ik zou zeggen dat dat hier vaak lukt maar toch) voor je snijdt anders is het wat kruimelig. </p><p>That's all, folks! Een heerlijk brood vol vezels dat ongeveer een euro kost! </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM3FOMp4n9QCIpTzyKDXvvS6ZkSzsE9mCu7-Vnvhyzj6je2PQ9kKF8Hw7L9e66xK2nh-Y9dLKvtbMuJVPnlHu3P2hwcZpu0aoZhBaJ_sPvrkYqnUA0tjIyQGnIGeCiwMNXI7WWhJvDJBY9kIqLusIisLxb6opAsrtCWxv-l1O3nVFUepBsQcDG-7bTZK4/s1024/WhatsApp%20Image%202023-09-28%20at%2018.55.24.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="942" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM3FOMp4n9QCIpTzyKDXvvS6ZkSzsE9mCu7-Vnvhyzj6je2PQ9kKF8Hw7L9e66xK2nh-Y9dLKvtbMuJVPnlHu3P2hwcZpu0aoZhBaJ_sPvrkYqnUA0tjIyQGnIGeCiwMNXI7WWhJvDJBY9kIqLusIisLxb6opAsrtCWxv-l1O3nVFUepBsQcDG-7bTZK4/w184-h200/WhatsApp%20Image%202023-09-28%20at%2018.55.24.jpeg" width="184" /></a></div><br /><p><br /></p><p>N.B. 1) Mocht je nou niet alle zaden in huis (willen) hebben kan je ongetwijfeld ook meer van de zaden die je wel hebt gebruiken. Ik heb deze dingen standaard in huis, ze zijn heel gezond en helpen het brood samenhangend te zijn. </p><p>N.B. 2) Het is natuurlijk een vrij zwaar brood vergeleken met tarwebrood, omdat er geen rijsmiddel in zit, dus verwacht geen fluffy brioche. Maar het is zo moeilijk om glutenvrije dingen zónder bovengenoemde zetmelen te laten rijzen dat de aanwezigheid of afwezigheid van gist voor mij bijzonder weinig uitmaakt. De smaak van dit brood is overheerlijk en de textuur vind ik zelf erg prettig. </p><p>N.B. 3) Er zitten dus (joh) geen gluten in en dat betekent dat het vrij snel oud wordt. Ik raad je dan ook aan het brood, eenmaal helemaal afgekoeld, in plakken te snijden en in te vriezen zodat je het per portie kunt gebruiken. </p><p><br /></p><p>Mocht je 'm ook maken, laat je me weten wat je vindt? </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0ycVVQbrIbRodpFjJum08NwS_TaZKlVJdVZZkn5ZlkeoMqgXv0GXo59dF1NyiUU4dRgDLDVpcs_ANIi292-s6jWDLAJ7ZDDLQ34jdi57KCQ9Q6yQkH0RvDVMrXD_VDw-eq0G_ZBLgDEj561cNqc_M0PJ0m0sIbL_HMOHeYzQLiQojOCWgma32gx5QLZg/s1024/WhatsApp%20Image%202023-09-28%20at%2018.53.33.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="768" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0ycVVQbrIbRodpFjJum08NwS_TaZKlVJdVZZkn5ZlkeoMqgXv0GXo59dF1NyiUU4dRgDLDVpcs_ANIi292-s6jWDLAJ7ZDDLQ34jdi57KCQ9Q6yQkH0RvDVMrXD_VDw-eq0G_ZBLgDEj561cNqc_M0PJ0m0sIbL_HMOHeYzQLiQojOCWgma32gx5QLZg/s320/WhatsApp%20Image%202023-09-28%20at%2018.53.33.jpeg" width="240" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-87524716685878785712023-10-06T00:22:00.000-07:002023-10-06T00:22:11.631-07:00Eenvoudig zelf maken: heerlijke en goedkope glutenvrije oat cakes/ havercrackers (drie ingrediënten!)<p>In Engeland zijn ze een ding: Nairn's Oat Cakes. Superlekker, gezond en makkelijk.<br />En duur. Echt heel, heel bijzonder duur. Terwijl haver zelf echt hartstikke goedkoop is. </p><p>Ik zag een reel op Facebook, deze week, waarin een vrouw zei: "I've been blessed with the 'How Hard Can It Be' gene."<br />Ik vond dat nogal herkenbaar want zo doe ik dat ook altijd, met van alles. Hoe moeilijk kan het zijn? Laat ik het gewoon proberen. En intussen maak ik al jaren zelf oat cakes want raad eens? Het is dus inderdaad niet zo moeilijk.<br />Hierbij geef ik twee recepten, eentje voor gewoon standaard oat cakes en eentje voor net wat lastigere die ik zelf heel erg lekker vind. </p><p>Enjoy!</p><p><br /></p><p><b><u>Makkelijke Oat Cakes met Drie Ingrediënten:</u></b></p><p>Benodigd: 200 gram havervlokken, ongeveer een kopje water en een half theelepeltje zout. </p><p>Je roert het water en zout door de havervlokken en laat dit even staan zodat de haver welt. Dan maak je je handen nat onder de kraan (dan plakt het deeg niet aan je vingers) en je pakt een balletje van het mengsel. Dit druk je op een bakplaat waarop je bakpapier hebt gelegd en je drukt het balletje plat en enigszins rond. Worden ze zo perfect als die van Nairns? Vast niet. Is dat erg? Ik vind van niet maar je kunt er natuurlijk altijd een steekvorm bijpakken anders ;-)<br />Vervolgens maak je je handen weer nat en pakt het volgende balletje. Dit doe je totdat het deeg op is. Ik maak er zo'n 10 oat cakes van. <br />Ze gaan in de oven op 180 graden, zo'n 12-15 minuten totdat ze een klein beetje beginnen te kleuren. Ze kunnen dan nog wat zacht aanvoelen maar ze worden knapperig als ze afkoelen. <br />Dat is alles! </p><p><br /><b><u>Recept Voor Nog Steeds Best Hele Makkelijke Oat Cakes Met Iets Meer Ingrediënten: </u></b></p><p>160 gram haver <br />40 gram havermeel<br />30 gram (al dan niet vegan) boter<br />1 cup water<br />half theelepeltje zout</p><p>Je smelt de boter en voegt dan alle ingrediënten samen en roert ze goed door elkaar. Daarna is het proces exact hetzelfde: handen nat, balletje, platdrukken, oven. Deze oat cakes smaken (uiteraard) lekker boterig en ze zijn iets zachter. </p><p>Tip 1): ik vind het zelf ook lekker om wat zwarte peper over de oat cakes te doen voor ze de oven in gaan.</p><p>Tip 2): haver is van nature glutenvrij. Als je alleen maar gevoelig bent voor gluten is die uit de supermarkt dan meestal ook prima. Alleen is het vaak wel "besmet" met gluten dus bij coeliakie en ernstige allergie is het belangrijk gecertificeerd glutenvrij haver te gebruiken. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZGf9NzvWkwR5_LWonmt2Ew0GlTw1gsC9MEHVCS9iuOkOWsAmVMcA07KCU3P1F-t8sarFfq2FSlYoKeqDOHEQ3t_dDnE7DOvvnuHaBaeaydKVeCtrVzpxMy76tCzpV-dr0mFx3WamRXipwOwrprzuAMr_Gda744CDXTSy2096idH94_LbNeu_MrUM4kLc/s1024/WhatsApp%20Image%202023-10-05%20at%2009.54.36.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="624" data-original-width="1024" height="195" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZGf9NzvWkwR5_LWonmt2Ew0GlTw1gsC9MEHVCS9iuOkOWsAmVMcA07KCU3P1F-t8sarFfq2FSlYoKeqDOHEQ3t_dDnE7DOvvnuHaBaeaydKVeCtrVzpxMy76tCzpV-dr0mFx3WamRXipwOwrprzuAMr_Gda744CDXTSy2096idH94_LbNeu_MrUM4kLc/s320/WhatsApp%20Image%202023-10-05%20at%2009.54.36.jpeg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Enjoy! </div><br /><p><br /></p><p><br /></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-43836894511393739122023-09-21T05:13:00.003-07:002023-09-21T05:37:04.747-07:00Als je man je een hersenschudding bezorgt ;-)<p> Okee, deze titel was natuurlijk pure clickbait hoewel niet per sé onwaar. Maar goed, hier dan maar gewoon het verhaal! </p><p>Wij hebben al honderd jaar onze prachtige le Creusetpannen op de koelkast staan. Ze staan daar prima, uit de weg, en het staat ook nog eens mooi. <br />Gisteravond trok ik de koelkast open, en er viel pardoes een pan op mijn hoofd. </p><p>Oeps. </p><p>Blijkbaar was hij na het afwassen net niet helemaal goed teruggezet. Het was even flink schrikken en ik ging ook best even uit mijn spreekwoordelijke plaat, en toen was het inventariseren. Okee. Ik ben niet 'out' gegaan. Ik heb geen geheugenverlies. Ik ben wel misselijk. Mijn hoofd doet (gek he, heb je wel eens zo'n pan getild?) wel enorm zeer. <br />Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat ik wel gewoon kon gaan slapen. Nou, dat 'gewoon' lukte niet helemaal, ik schrok steeds misselijk en met bonzend hart wakker, maar toen het ochtend werd leefde ik nog, dus ik noem dat een succes. </p><p>Vanmorgen belde ik toch maar even de huisarts. Een bijzonder onbehulpzame assistente vertelde me dat ik wel het kon aankijken, en toen ik vroeg of ik mocht bewegen, wandelen, fietsen, sprak ze:<br />"op geleide van de klachten."</p><p>Ja. Daar kan ik dus precies helemaal niks mee. <br /><br /></p><p>Maar er was een geluk bij een ongeluk. Toen ik namelijk vanmorgen na de huisarts de fysio belde, om aan te geven dat het waarschijnlijk niet zo nuttig was dat ik zou komen, bleek dat fysiotherapeut L toevallig de hersenletselspecialist van de praktijk is. Ik mocht dus toch komen en mijn moeder was zo lief om mee te gaan. </p><p>L bleek (het was de eerste keer dat ik hem ontmoette) een kundige man. Hij deed allerlei tests om te checken of alles het nog deed. <br />Alles deed het nog. Godzijdank. <br />De conclusie van L: lichte hersenschudding. Ja, ik mag bewegen, graag zelfs, maar tot vijf procent vóór de grens (wat natuurlijk echt mijn grootste hobby is, dat moge duidelijk zijn ;-)) Waarschijnlijk gaat het binnen de komende weken beter. Ik hoop stiekum op nog wat sneller dan een paar weken, goed? <br /><br />Overigens hebben we natuurlijk ook nog humor toegevoegd aan de situatie, want hoe lang kennen jullie me nu? L pakte op een gegeven moment een grote stemvork en zette die op mijn schedel. <br />"Wat hoor je?" vroeg hij. <br />"Een A, klein octaaf." antwoordde ik. En voegde direct lachend toe: "Dat is waarschijnlijk niet het meest gegeven antwoord?"</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq0-ndkvQOEkkd7hlVfO9bhFd3dFsGsAXqI-apUZbQFRiKsm9o6Bi2wznqZwU8m_kpMTWZIP2VCTeUawfS45CLyvX-3RBIrm5LUMxtFam2pThw6BkFY4PO111EyUX21b2aqTe0cvwYVUCp6xZP_S5j-AcCC3lFTP0RBQybD5rlzCnIrPVOlEEWHcxGfbQ/s1600/WhatsApp%20Image%202023-09-21%20at%2014.06.00.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq0-ndkvQOEkkd7hlVfO9bhFd3dFsGsAXqI-apUZbQFRiKsm9o6Bi2wznqZwU8m_kpMTWZIP2VCTeUawfS45CLyvX-3RBIrm5LUMxtFam2pThw6BkFY4PO111EyUX21b2aqTe0cvwYVUCp6xZP_S5j-AcCC3lFTP0RBQybD5rlzCnIrPVOlEEWHcxGfbQ/s320/WhatsApp%20Image%202023-09-21%20at%2014.06.00.jpeg" width="240" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>De gele schuldige</i></div><p style="text-align: center;"><i><br /></i></p><p>Het gaat intussen alleszins redelijk met me, gezien het feit dat, zoals vriendin J treffend sprak, ik zomaar een pan op mijn pan had. Ik kan bijvoorbeeld best even gauw dit verhaal typen en zolang ik alles rustig aan doe functioneer ik heel behoorlijk. Ik blijf wel steeds misselijk, dat is een beetje jammer, en mijn hoofd is wattig, wat traag en natuurlijk pijnlijk. Maar hee... dit had ook heel anders kunnen aflopen! <br /><br />Hopelijk gaat het snel weer helemaal prima en kunnen we later nog eens glimlachen over de keer dat Ben me een hersenschudding gaf!</p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-38397991260321401602023-09-17T00:54:00.001-07:002023-09-17T00:54:08.644-07:00Kokosolie als oogcrème?<p>Degenen die hier al een poosje meelezen weten dat ik erg graag "groen" leef. Tweedehands ethische kleding, <a href="https://saya-may.blogspot.com/2013/04/zelf-maken-wasmiddel.html">zelf wasmiddel maken</a> (echt de grootste aanrader van vandaag), zoveel mogelijk bio kopen, bewust omgaan met energie en water, etc. etc. Daar hoort uiteraard ook natuurlijke cosmetica bij. <br />Ondanks dat bevond ik mij een poosje geleden in de gewone parfumerie, op zoek naar een goede oogcrème. Ik vond namelijk dat ik wat lijntjes kreeg en wat wallen, en de huid rondom mijn ogen is vaak best droog, terwijl ik voor de rest van mijn gezicht alleen maar een lik simpele lichte crème gebruik en verder eigenlijk niks. </p><p>Ik kreeg van een aardige mevrouw met veel make up op haar gezicht een crème opgesmeerd, een heule dure, en ik kreeg ook een testertje mee. Thuis keek ik wel even naar de ingrediëntenlijst uiteraard, en het bleek dat de crème vooral bestond uit parrafinum liquidum (oftewel vaseline, oftewel wat overblijft van de aardolie nadat alle benzine en zo eruit gehaald is). Ik ben geen fan, maar hee! De wallen leken wel minder, dus ik ging het in elk geval een poosje proberen.</p><p>Tot twee dagen later. Ik werd wakker alsof er ballonnen onder mijn oogleden waren ingebracht en opgeblazen. Ik kon mijn ogen amper open doen, zo opgezwollen waren ze. Een allergische reactie, duidelijk. <br />Aargh!<br />Zodra ik weer enigszins uit mijn ogen kon kijken ging ik naarstig op zoek naar een oplossing. Ik wilde natuurlijk tóch nog altijd iets voor die wallen en lijntjes, en ik wilde geen ballonnen meer. Intussen ging het de dagen er na steeds wel wat beter maar de huid werd (zoals je waarschijnlijk weet als je zelf wel eens zo'n reactie had) droog en schilferig. Een serum van de Body Shop bracht jammer genoeg geen soelaas. </p><p>En toen nam mijn innerlijke groenerd het eindelijk over. Ik heb al eerder kokosolie met succes gebruikt voor andere dingen. Dus waarom niet? Ik smeerde 's-avonds een beetje kokosolie op mijn oogleden én een beetje frambozenzalf.<br /><a href="https://www.puurmieke.nl/frambozenzalf-100ml.html?source=googlebase&utm_source=google&utm_medium=cpc&utm_campaign=PMax_Shopping&gclid=Cj0KCQjwx5qoBhDyARIsAPbMagBR4gH6Ae1LGKfSHX5F0msBJzOwS5iBPmL712NvezB43aLnlHsg860aAunYEALw_wcB">Deze</a>. Is echt superfijne zalf, trouwens. Hij schijnt zelfs een natuurlijke SPF te hebben, maar ik heb geen aandelen of zo. <br />Gesmeerd en wel ging ik naar bed. En... tromgeroffel... de volgende dag was de reactie weg en de lijntjes en wallen waren minstens zoveel beter als met de dure crème. </p><p>Duidelijk verhaal, toch? Ik kocht voor acht euro een prachtige enorme pot met biologische kokosolie, die ook nog eens heerlijk ruikt, en ik keek niet meer om naar dure crèmes. <br />Waarom uiteindelijk moeilijk doen als het ook makkelijk, gezonder en beterder voor de wereld kan?</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUYWkP7D2oT12M3hJJCiRskYumLRklcu1bumOS3gC42cciY0ki-5D490oJkoBGDWS5CdtPMWQbCV6NrLY3rvC3pf71HN9kflKabnHcD7UviIgsLlyajCPP1TMhPzYyxwLgixDHNN4QdK49wqgd0ELwqS2KYCDYfbJGlcxd0byI1d8wM2xpSOh5C-hZA68/s1024/WhatsApp%20Image%202023-09-17%20at%2009.20.18.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="809" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUYWkP7D2oT12M3hJJCiRskYumLRklcu1bumOS3gC42cciY0ki-5D490oJkoBGDWS5CdtPMWQbCV6NrLY3rvC3pf71HN9kflKabnHcD7UviIgsLlyajCPP1TMhPzYyxwLgixDHNN4QdK49wqgd0ELwqS2KYCDYfbJGlcxd0byI1d8wM2xpSOh5C-hZA68/s320/WhatsApp%20Image%202023-09-17%20at%2009.20.18.jpeg" width="253" /></a></div><br /><p><br /></p><p>N.B.. Het gaat zonder zeggen (om er maar eens een mooi Anglicisme in te gooien) dat mocht jij dit ook willen proberen je het niet ín je oog moet smeren, he? Geen idee, hoor, maar ik heb het verder niet dermatologisch getest of zo ;). Ik weet wel dat ik dit intussen al maanden doe zonder problemen.</p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-88504126920790591172023-09-07T02:12:00.000-07:002023-09-07T02:12:45.058-07:00Als je (al wel) jarig bent <p> In de kamer waar ik type hangen slingers, er staat een chocoladetaart* op de kleine tafel en om mijn pols prijkt een prachtig Swatch-horloge dat ik kreeg van mijn lieve gezinnetje, vanmorgen op bed.<br />Nou had ik het in de titel al gezegd dus sorry, er zijn geen punten meer te verdienen met raden dat ik vandaag jarig ben ;-)</p><p>Drie en veertig. Ik snap eigenlijk niet zo goed hoe dat kan. Tuurlijk, uren, dagen en daarmee jaren verstrijken en elk jaar komt er onvermijdelijk eentje bij, maar zo snel? Was ik niet net nog dertig? Maar goed, mijn bouwjaar liegt niet. </p><p>Ik vind het leuk, om jarig te zijn, ook al vier ik het nooit meer. Voor een feestje ben ik gewoonweg wat te introvert, ik word blijer van mijn gezin, van iets leuks doen met een vriendin, van lieve mensen die lieve dingen voor je doen waarmee ze laten zien: ik geef om jou. Het markeren van overgangen, het even stilstaan bij iets, maakt het leven bijzonder. <br /><br />Eigenlijk vind ik het nog leuker als Sophie jarig is. Eindeloos kadootjes verzamelen omdat zij echt de leukste en dankbaarste persoon is om voor te shoppen, voorbereiden, en uiteindelijk het "wakker maken" (wat natuurlijk nooit écht gebeurt want ze wordt van de spanning vanzelf vroeg wakker) op de dag zelf. Ze is vol verwondering, vol dankbaarheid. Ze is nog jong genoeg om puur te zijn, intussen wel te weten van de wereld en de narigheden die daar ook in bestaan maar ze is nog veilig, omarmd door ons, gelukkig in de wetenschap dat het allemaal nog niet op haar schouders rust. Of misschien blijft ze altijd wel zo veilig, omdat haar pad heel anders is dan het mijne, omdat haar wereld tot nog toe ook echt veilig is geweest?</p><p>Zouden wij dat dan ook kunnen, zelfs als volwassenen, zelfs met welke rugzak we ook dragen? Zoals de Beatles zo mooi zongen: <i>don't carry the world upon your shoulder? </i><br />Ik weet in elk geval dat ik daar niet heel erg goed in ben (<i>cue the maniacal laughter from the people who know me well) </i>maar het is wel mijn voornemen voor dit nieuwe jaar. Laat los! Geniet! Vertrouw! Wat nou als níet alles op het punt staat mis te gaan, omdat de meeste dingen gewoon goed gaan en goed komen? En sterker nog... wat nou als, zelfs als het wel "mis" gaat, zelfs als je verdrietig bent of pijn, ziek en zeer hebt, je dat ook neemt zoals het komt? Omdat het cliché waar is en de mens het meest lijdt onder het lijden dat hij vreest? Omdat dit moment het enige is dat echt bestaat?</p><p>Leven in vertrouwen, dansen door het leven, dát is mijn voornemen voor dit nieuwe levensjaar. </p><p>Zo. Dan ga ik nu snel lesgeven. Ik wens jullie allemaal een geweldige dag! </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ34resOFxNk7x-xKMB5OTNAFxSO3XhqNSbYyTyzAh_3NZlfKbHLNnI21pf_4YHB9FUEvc7EPadH3mahZ6IELNKB1rYWN9ctDaqolMKfgRht6sUE8cIBZ3z5YvvsByJPUb0l6WbC0xr02wIaMPpdkTXXLALzUN3SQovWdS9xcxPEAfjcRCaZxxA4aOOPU/s1024/WhatsApp%20Image%202023-09-07%20at%2009.19.29.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1005" data-original-width="1024" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ34resOFxNk7x-xKMB5OTNAFxSO3XhqNSbYyTyzAh_3NZlfKbHLNnI21pf_4YHB9FUEvc7EPadH3mahZ6IELNKB1rYWN9ctDaqolMKfgRht6sUE8cIBZ3z5YvvsByJPUb0l6WbC0xr02wIaMPpdkTXXLALzUN3SQovWdS9xcxPEAfjcRCaZxxA4aOOPU/s320/WhatsApp%20Image%202023-09-07%20at%2009.19.29.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p>*Chocoladetaart met gluten en suiker, niet voor Anke. Maar dat vindt die helemaal niet erg, ik doe liever "<a href="https://saya-may.blogspot.com/2022/09/waarom-ik-geen-taart-wilde-op-mijn.html">gewoon</a>"</p><p> </p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-2342884676243401307.post-55960848749228787592023-09-03T23:34:00.000-07:002023-09-03T23:34:18.833-07:00Als je een jurkje past<p> Ik heb het geloof ik al eerder gezegd: ik heb een Vintedprobleem. Nou mocht er ook wel wat want ik moest natuurlijk een hele nieuwe garderobe. En Sophie kreeg in ene binnen een jaar een volledig ander lijf dus die moest óók een nieuwe garderobe, vandaar dat dit wel een prachtige, ethische en circulaire (en betaalbare!) manier was om dat voor elkaar te krijgen. Maar dan zit je daar dus hè, op een doodgewone avond, terwijl je jurkjesrek intussen vol genoeg is, toch even te kijken. Dan zie je toch een geweldig jurkje van je favoriete merk King Louie, voor maar €7,50 en oooo, voor je het weet is 'ie toch in je winkelmand gevlogen.</p><p>Het jurkje kwam, maat M. Maat S en M zijn voor mij van dit merk allebei prima. Zolang het maar een A-lijn is want tja, die heupen die hou ik altijd, hoeveel ik ook afval. Ik paste het jurkje beneden even gauw voor het wassen maar oei... het zag er wel erg klein uit? En ook wel kort?<br />Oei, het is geen A lijn? Geweldige print en het jurkje is duidelijk nog helemaal nieuw maar dit gaat toch nooit werken? Dan zit 'ie straks strak om mijn heupen en dat gaat we dus écht niet doen. En te kort vind ik ook niet fijn. <br />Eigenlijk had ik dit in mijn hoofd al zo op een rijtje zonder dat ik zelfs maar in de spiegel had gekeken. Jammer, gave print maar gaat hem waarschijnlijk niet worden.<br /><br />Woensdag pakte ik 'm toch van het droogrekje. Bij ons droogde de was op dat moment ongeveer net zo snel als waarschijnlijk ook bij jou - niet dus - omdat de luchtvochtigheid zo hoog was buiten. Hij was dus nog een haartje vochtig op de zoom en het taillebandje. Ach. Kniesoor die daar op let. <br />Ik trok hem aan en dat voelde eigenlijk wel prima. Hij zat ook lekker, heerlijk stofje in 100% ecoviscose natuurlijk. Ik liep naar de overloop, waar de grote spiegel is. <br />Wait. What? <br />Wacht even. Huh? Hij past gewoon. <br />Nee, wacht. De spiegel zegt dat hij past en dat hij leuk staat én dat hij nergens strak zit?! </p><p>Ik fluisterde naar Ben die boven werkte, aangezien dochterlief nog sliep (en nog doorsliep terwijl ik dit schreef. Die verdween even later weer naar de volgende vriendin dus laammaarlekkerslapen) en die vond het ook mooi. Een foto later en mijn plan om een ander jurkje aan te doen verdween als sneeuw voor de zon. </p><p>Goh. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP9x3Pm87gbqcyAGSqV83Mx0S6el87DUK4xjGdfmimDORpF1ILu1uPe0BLM9vOKf-c6kASfx2eOM1cV_8_QTUyF7C3KJTQqID7vUDb_f6ETGCWwLKIef6Bls54_A9Efc2hYFuOXM31doK-lOMC4YODjdNgeBdI3wPeWhOUVzlY2T3ll3MIA2TSmh3BSE8/s1799/WhatsApp%20Image%202023-09-04%20at%2008.19.27.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1799" data-original-width="1439" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP9x3Pm87gbqcyAGSqV83Mx0S6el87DUK4xjGdfmimDORpF1ILu1uPe0BLM9vOKf-c6kASfx2eOM1cV_8_QTUyF7C3KJTQqID7vUDb_f6ETGCWwLKIef6Bls54_A9Efc2hYFuOXM31doK-lOMC4YODjdNgeBdI3wPeWhOUVzlY2T3ll3MIA2TSmh3BSE8/s320/WhatsApp%20Image%202023-09-04%20at%2008.19.27.jpeg" width="256" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /> <p></p>Ankehttp://www.blogger.com/profile/04548283128863928229noreply@blogger.com4