Wat zegt jouw fiets over jou?

 Deze week kwam ik deze vraag meermaals tegen: wat zegt jouw fiets over jou?
Ik vond het een interessante vraag, en eigenlijk ook best een goede. Want volgens mij zeggen onze fietsen inderdaad best veel over ons, als Neerlandsche Mensen.

Nou, laten we eens kijken dan naar de mijne.

Mijn fiets is een racefiets. Een hele goeie (maar intussen niet meer jonge) Koga Myata met futuristische spaken, die ik tweedehands kocht. Hij is precies de goede maat voor mij, namelijk maatje 52 (heel soms fietst mijn Ben van één meter tweeënnegentig er wel eens op en dat ziet er dan ongeveer uit als een clownfietsje). Hij is geel met blauw, in goede staat, geliefd en heeft een stuurtas die van oude banden gemaakt is, waar precies nog wat boodschappen in passen. Hij heeft een los gemonteerd spatbord van de Decathlon want hee, we wonen hier wel in Nederland. Heb je wel eens gezien wat er op een racefiets met je rug gebeurt als het regent en je hebt geen spatbord? 

Tja... de bovenstaande stelling klopt dus, want dit alles zegt inderdaad best veel over mij. Ik ben iemand die sportief is, graag een beetje opschiet en graag het beste van de situatie maakt. Een logge stadsfiets past me niet zo, een e-bike al helemaaaaal niet. Dat vind ik echt iets voor mensen die zelf anders niet meer kunnen fietsen, of die hele lange afstanden afleggen. 
Ik hecht er verder absoluut aan dat dingen van goede kwaliteit zijn, liefst ook nog ethisch geproduceerd, en daarom (en omdat we niet rijk zijn) koop ik graag dingen tweedehands. Liever iets tweedehands dat goed is, dan iets nieuws van mindere kwaliteit dat nieuwe grondstoffen gebruikte.
Praktisch ingesteld ben ik ook. De stuurtas vindt bijvoorbeeld misschien niet iedereen passen op zo'n fiets maar dat maakt me bijzonder weinig uit. Hij is superhandig! Ook heb ik nooit iets specifieks gedragen op de racefiets, behalve op langere ritjes een fietsbroekje onder mijn rok. De fiets heeft al die tijd al van die pedalen waar je speciale schoenen in zou kunnen klikken, maar zulke schoenen heb ik nooit gekocht, en ook heb ik de moeite nooit genomen om er andere pedalen op te zetten. Het gaat immers prima zo :-)
 
Uiteindelijk is het enige aan de fiets dat ik zelf anders zou hebben gekozen de kleur. Geel met blauw? Best leuk, maar liever had ik óf geel, óf blauw gehad. 
Ach, je kunt niet alles hebben ;-). En in de jaren ben ik de kleuren toch wel gaan waarderen. 

Járen, inderdaad, al best een hoop zo plotseling. Ik kocht mijn fiets namelijk via Marktplaats, toen ik nét zwanger was. Zó net zelfs dat ik het zelf nog niet eens wist. We kochten hem in Den Helder, van een vrouw die net een kind had gekregen en zichzelf voorlopig niet zag fietsen. Ik zie het kind nog in de box liggen voor het raam in de voor ons vreemde woonkamer, me afvragend of dat misschien ónze toekomst ook was, zo'n achtënhalve maand vanaf dat moment.
Overigens had die vrouw een beter punt dan ik toen had kunnen bevroeden want het duurde een goeie poos voordat ik zelf weer op pad kon. Ik fietste welgeteld één keer voordat ik spuugziek werd maar de fiets bleef, en toen Sophie een Sophietje was zat ze heel graag in de fietskar die ik aan de zadelpen kon hangen. En later kon ze op de aanhangfiets, waardoor ze zelfs mee kon trappen. 

Vroeger, toen ik mijn fiets net had, kreeg ik nog wel eens opmerkingen van passerende wielrenners als "wat een mooie fiets!" Ik vond dat wel grappig, hoewel het me daar absoluut niet om ging. Voor mij is een fiets geen statussymbool, maar een gebruiksvoorwerp wat me liefst precies past. En dat doet de mijne nu, 16 jaar later, nog altijd!