We're not in Kansas anymore

 Ik ken Den Haag goed. Ooit studeerde ik er, aan het conservatorium. Ik groeide vlakbij op, in Delft, en in de weekends fietsten we graag naar Den Haag om te shoppen. 
Intussen komen we er niet zo vaak meer maar vandaag parkeren we weer eens op het Plein. 
We hebben een getalenteerde dochter. Nee, dat is geen opschepperij, of aandachttrekkerij. Dat is simpelweg hoe het is en met dat feit komen allerlei andere dingen mee. Gave dingen, soms ingewikkelde dingen. 
Muziek is haar passie. Niet geheel onverwacht, natuurlijk, gezien mijn beroep en hoe ze opgroeit maar dat ze zó muzikaal zou zijn wisten we van tevoren ook niet.

Zo komt het dat we onderweg zijn, want vandaag heeft ze een quatre mains pianorepetitie met de piepjonge winnares van een belangrijk concours en haar docente, voor een concert binnenkort. We besloten om van te voren een rondje te lopen en misschien even naar het Mauritshuis te gaan. Ik kan dat tegenwoordig, weet je, gewoon meerdere dingen op één dag doen (*doet een vreugdedansje*). 
Eerst lopen we een rondje door de stad en ik zoek intussen de info van het Mauritshuis. 
Oh, nee. Ook daar tegenwoordig de ellendige tijdssloten, een nare erfenis van de coronatijd die de musea maar wat graag op hun plaats houden. En uitverkocht, natuurlijk. 
Nou, dan maar een rondje extra door het centrum, heus niet zielig. Ben gaat met mijn moeder kijken in de camerawinkel terwijl Sophie en ik haringen kopen bij de Jumbo. We lopen de Lush in, de Sostrene Grene, Ananda, Dille en Kamille. Dan gaan mijn moeder en Ben koffie drinken terwijl ik met Sophie door de ambassadebuurt loop richting de repetitie. Ze kijkt haar ogen uit en stelt allerlei vragen. 
Wat is diplomatieke onschendbaarheid? Waarom bestaat dat eigenlijk? Waarom hebben diplomaten niet een gewoon nummerbord maar eentje die begint met CD? Wat kost een huis hier? De bomen in nieuw groen strekken zich rustig boven ons uit terwijl we lopen en praten. 
Voor een statig gebouw net voorbij de ambassades houden we stil. Het is druk buiten, auto's rijden af en aan door de straat, het ruikt naar grote stad. De deur gaat open en binnen ademt alles rust. 

Een prachtig, ruim appartement waarin bijna niets staat behalve een vleugel en een enorme bank. Een meisje, en een docente. 
"Oh, you look so alike!" zegt die. "I thought a little girl and her mother, but you're like sisters!"
Nou, bedankt. Altijd leuk zo'n kleine ego boost, zeg ik geen nee tegen hoor ;)
De repetitie begint, beide meisjes op één pianokruk, eentje groot, eentje klein. En ik zit op de bank en luister toe. 
Het niveau is hoog, zo hoog. Dit meisje waarmee Sophie repeteert is een toptalent, ontzettend bijzonder. De partij die ze speelt in deze stukken is niet zo moeilijk maar de manier waarop... nou, ik wou dat ik het zo kon spelen en ik denk dat dat voor velen geldt. De kleuren die ze uit de piano tovert, de helderheid van de snelle noten, zó clean, zó gelijkmatig. De volwassen muzikaliteit. Niet te filmen. De docente is streng maar vriendelijk en echt heel goed. Ik app naar mijn lieve duopartner J:
"Well, we're not in Kansas anymore."

En weet je? Sophie houdt zich nog staande ook in deze wereld. "You feel good, you play good ensemble." zegt de docente. De les gaat ook goed: het resultaat wordt beter en beter. 

Na drie kwartier zijn ze klaar. We praten nog even na en ik leg wat dingen uit over het aankomende concert. Ze vraagt hoe lang Sophie speelt en ik zal niet liegen, het is leuk om haar verbazing te zien als ik antwoord geef en weet je? 
Ik ben zo trots als een pauw. 
Niet eens zozeer om wat ze kan of hoe lang ze speelt maar veel meer om wat ze dóet. Dat ze het werk heeft gedaan. Dat ze niet onderuit ging maar goed werkte, dat ze alles absorbeerde en echt les nam. 

We lopen weer naar buiten, terug richting het Plein. Sophie zit vol verhalen, ze is in de zevende hemel. 
En ik? Ik vond het een topdag.