Puf komt en gaat, en ik beloof dat ik volgende week vertel hoe het verder ging bij de audioloog. Voor nu zo tussen alle hyperacusisgedoe in toch nog even gewoon een luchtig, gezellig blogje, want op een fysiek goede morgen eerder deze week moest ik even flink glimlachen om de rasechte Anke-actie die plaatsvond en schreef ik het volgende blog. En, voor wie het zich afvraagt, ja: mijn moeder heet ook Anke ;-). Wij zijn namelijk, moet je weten, nogal van de "wat ik in mijn kop heb heb ik niet in mijn kont", "niet l*llen maar poetsen" en "kan ik dit vast gisteren even oplossen?"
Elk jaar vul ik een oplopend aantal Adventkalenders. Het begon met een kleintje, voor Sophie, toen maakten Ben en ik samen van hout een grotere voor Sophie. Toen kwam er eentje bij voor Ben, die het toch ook wel erg leuk vond bij, en sinds vorig jaar maak ik er ook eentje voor Grote Anke (zoals mijn moeder vroeger wel genoemd werd). Er gaan kleine cadeautjes in, lekkers, gekkigheidjes etc.
Gisteren vulde ik ze voor dit jaar met goedjes die ik in de laatste tijd bij elkaar had gesprokkeld, maar eigenlijk vond ik toch opeens dat er nog iets ontbrak. En ik wilde hem eigenlijk straks aan mijn moeder geven want die heeft vandaag een Enge Afspraak en wel iets leuks verdiend. Dus vanmorgen keek ik op de klok. Ruim tien voor tien. Om kwart over tien moest ik de deur uit naar mijn eigen afspraak. Oei. Dat was krap.
Voordat ik de volgende gedachte had afgemaakt was ik mijn schoenen al aan het aantrekken.
Maar het is koud. Nee: het is KKKKOUD buiten, dus ik deed onder mijn wollen jas een extra sjaal en trok nog gauw een thermoshirt aan. Om 09:53 liep ik de voordeur uit en het park in.
Het miezerde een beetje maar ik liep stevig door. Zeven minuten zou toch vast voldoende zijn om naar de Albert Heijn te komen? Ik liep langs de klimspin. Halverwege. Oei. Er waren al vijf minuten verstreken.
Snel rekende ik uit. Moest ik omkeren? Drie over tien in de supermarkt, twee minuten om snel te pakken wat ik zoek, tien minuten terug. Moekunne. Ik liep door.
Precies volgens planning kwam ik om drie over tien in de supermarkt aan. Ik wist wat ik wilde en waar ik het kon vinden.
Oh! Eetrijpe mango's! Wil ik wel! Goed idee! Snel keek ik even of ze inderdaad rijp waren en greep een pakje mee. Toen gauw naar de gang waar de beoogde Adventkalenderingrediënten zich bevonden.
Hmmm. Wat ik zocht zag ik niet, maar hee, dát product* zou leuk zijn voor Ben, toch? En dan kunnen mijn moeder en Sophie die ene... allergieproof... ja! Leuk! Maar waar is die?! Op mijn hurken zocht ik het onderste schap na en ja! Daar! De buit was binnen.
Gauw scande ik de artikelen bij de zelfscan en hoopte vurig dat vandaag geen steekproefdag zou worden. Gelukkig, het ging soepel. Voor ik het wist stond ik weer buiten. Zes over tien. Oei. Één minuut na planning.
Maar goed. Het is tien minuten rijden naar de afspraak. Moekunne.
Ik liep met gezwinde pas naar huis en kwam daar om exact zestien over aan. Ik wist dat ik even moest plassen, en de spullen uit de tas moest halen. Verder kon ik meteen door. Hoppetee. Ik ging zelfs met jas en thermoshirt en twee sjaals direct door, de auto in.
In de auto trok ik de jas en de eerste sjaal toch maar uit. Bij het stoplicht voor de ring volgde de tweede sjaal. Om 10:29 stipt stopte ik de auto bij de afspraak, trok het thermoshirt uit en om exact half elf liep ik met een kleine glimlach naar binnen.
In de woorden van Hannibal van de A team (weet u nog?): I love it when a plan comes together.
Natuurlijk moest ik vervolgens tien minuten wachten maar hee: een kniesoor die daarop let.
Intussen is het twaalf uur, ben ik thuis, zijn de adventkalenders klaar, het blog geschreven dat in mijn hoofd borrelde en is de Anke tevree.
(N.B. Ik snap oprecht dat veel mensen dit enorm stressvol zouden vinden en natuurlijk had ik zeker kunnen wachten tot een rustiger moment en accepteren dat ik niet vandaag de kalender aan mijn moeder zou geven. Maar ik kan het niet helpen: ik wilde het wél vandaag en ik schep er een bepaald genoegen in om zo geconcentreerd even alles voor elkaar te krijgen. Weet je? Het is de schuld van mijn moeder, heus waar ;-))
*Ik kan natuurlijk hier niet vertellen wat, hè. Dan lezen ze het al vóór 1 december en dat moeten we niet hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat je een bericht achterlaat :)