Drie maanden geleden gaf ze zichzelf spontaan en zonder al te kunnen spelen op voor het schoolorkest, je kunt hier lezen hoe dat ging. Heerlijk kind. Ze had dus een week of acht, uiteindelijk, om te leren blokfluit te spelen.
We hebben de hele zomervakantie bijna elke dag geoefend. Soms zij alleen, soms samen. En ze vond het superleuk!! Ik vond het ook leuk, want ik zag haar zelfvertrouwen en plezier, én haar muzikale kennis en inzicht groeien. Waar ze het in de eerste instantie heel spannend vond om een nieuw liedje te doen, begon ze te zien dat ze het heus wel kon en ervan te genieten. Ze speelt haar liedjes, maar ze pakt hem ook vaak om gewoon iets te verzinnen.
Enne... het is haar/ons gelukt! Maandag had ze de eerste repetitie en ze kwam enthousiast terug. Juf is ook enthousiast. En vroeg of ze in het volgende stuk sopranino* wil spelen.
Dat is dus de volgende uitdaging... tussen de regels door heb je vast al gelezen dat we wel houden van uitdagingen. We hebben tien dagen :-D.
Ik ben echt hartstikke trots. Natuurlijk is ze hartstikke muzikaal en gaat het haar makkelijk af, en daarmee heeft ze simpelweg mazzel. Maar ze heeft zich er ook gewoon echt voor ingezet. En dat vind ik echt ontzettend goed van haar. Trotse mama dus!
*Een sopranino is een kleine blokfluit. Het is een blokfluit die niet in C maar in F staat. Dit betekent dat alle grepen anders zijn: wat op de sopraanblokfluit een c is is op de sopranino een f. Even omschakelen in je hoofd dus.
Sopraan en tenorblokfluit staan in C, sopranino, alt en bas in F.
vlnr: Sopranino, sopranen en alten.
Dat is het mooiste he, als je ziet dat ze er écht hun best voor hebben gedaan. De mijne heeft nog steeds last van "als het niet gelijk goed gaat begin ik er maar niet aan".
BeantwoordenVerwijderenHeeeeeeel herkenbaar. Het was en is ook echt wel een Ding voor haar om daardoorheen te komen. Wat mij dan wel extra trots maakt. Op school doen ze veel met wat ze noemen de ¨leerkuil¨.
VerwijderenHet schijnt een veel voorkomend HB gedrag te zijn hè?