Mag je vragen naar iemand´s kinderwens?

Dit is nou typisch zo´n onderwerp waarover de meningen enorm uiteen lopen, dus ik dacht, hee, laat ik er ook eens iets over zeggen vanuit mijn ervaring :-D

Ik hoor vaak dat mensen met één kind heel snel gevraagd wordt: wanneer komt er een tweede? Dat zou ik zelf dus nooit doen. Maar ik moet tegelijkertijd zeggen dat ik daar zelf nooit last van heb gehad.

Toen wij trouwden was ik 22. Jong dus. Maar grappig genoeg dacht de halve wereld dat ik daarna wel gauw zwanger zou raken. Elke keer als ik zei: ¨oh, ik heb nieuws!¨ kreeg ik meteen de opmerking: ¨Je bent zwanger!!¨
Nou is dat echt wel een stomme reactie. Ik bedoel, zeg nou zelf, als je dan zwanger bent en je vertelt iemand dat je nieuws hebt, wil je toch niet dat zij al ¨Je bent zwanger!¨ eruit gooien?? Dat is jóuw nieuws! Ik zou dat dus echt nooit zeggen. Persoonlijk.

Maar goed, ik wilde dus nog lang niet zwanger worden, en ik vond het verder ook niet vervelend om dat te zeggen. Ik vind dat mensen best nieuwsgierig mogen zijn, en ik ben nogal van het ¨leven en laten leven¨.

Toen ik wel zwanger was geweest, werd al vrij snel duidelijk dat ik geen tweede kind meer kon/mocht krijgen. Ik had veel last van bekkeninstabiliteit (en nog altijd is dat niet helemaal verdwenen) en de fysio´s zeiden letterlijk: als je nu zwanger wordt kom je in een rolstoel. Tja. Weinig keuze dan... je kiest voor het kind dat er al is, die gebaat is bij een gezonde moeder!
Ik vond het niet altijd makkelijk, ik moest afscheid nemen van de wens voor een tweede kind.
Toen ik babykleertjes ging kopen met een zwangere vriendin stond ik in ene te grienen in de H&M. Maar toch heb ik het vrij pragmatisch opgepakt: ik heb een geweldig kind, ik ben moeder, maar vooral: ik accepteer het leven zoals het komt.
Ik denk dat ik het daarom ook nooit vervelend heb gevonden als mensen vroegen of ik nog meer kinderen wilde. Ik vertelde dan gewoon dat ik dat niet meer kon. Maar, ik kan me voorstellen als je bijvoorbeeld al 4 jaar in een IVF traject zit en niet zwanger wordt, dat zo´n vraag dan een klap voor je gezicht kan zijn. En precies daarom vraag ik er zelf niet snel naar.

Maar mag je het dan helemaal nooit vragen?

Ik denk dat er veel verschil is tussen of je iemand goed kent of niet. Persoonlijk denk ik dat het geen enkel probleem is om met iemand die je kent te spreken over dit soort dingen. Binnen een gesprek dat daarover gaat. Terwijl je iemand de ruimte laat om aan te geven dat dit een lastig onderwerp is.
Want stel je voor dat je helemaal niemand meer iets mag vragen uit angst dat dat toevallig een lastig onderwerp is? Dan kom je wel in een hele oppervlakkige situatie terecht. Ik ben ontzettend blij dat ik heb mogen meeleven met vriendinnen bij zwangerschappen, kinderwens, en ook bij onvruchtbaarheid.

Maar een (bijna) vreemde vragen naar een zwangerschap... ik doe het in elk geval nooit.
En laat ik dan meteen ook even noemen dat als iemand tegen mij zegt dat ze geen kinderen wil, dat ik daar nooit maar dan ook nooit iets over zou zeggen (of denken) als ¨Oh, als je ouder wordt komt het wel¨. Nee! Is haar keuze! En die is net zo legitiem als een andere.

Een grappige situatie hierin was trouwens de volgende. Ik was bij iemand die geen kinderen heeft. Ik maakte daarin de bewuste keuze om dat onderwerp met rust te laten. Totdat zij zelf vroeg: wilde je een tweede kind? Ik vond ´m erg leuk. Daarna ontstond een prettig gesprek over ons beider geschiedenis daarin.

Mijn conclusie? Wees sensitief. Zowel in de vragen die je stelt, áls in je begrip van vragen van anderen. Uiteindelijk heb je zelf een keuze in hoe persoonlijk je dingen neemt en hoe je dingen opvat en je aantrekt.

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen en visie!