Drie porties jaloezie

Een paar weken geleden hadden de buren opeens nieuwe jaloezieën voor hun voorramen. En ik vond ze mooi! Dus toen ik de buurvrouw sprak vroeg ik waar ze vandaan waren gekomen en ze vertelde dat ze ze bij de Kwantum hadden gekocht voor weinig.

Ik was daarna al eens gaan kijken bij de Kwantum, maar had nog niets besloten of gekocht, ook al omdat ik zo slim was om níet van tevoren de maat te nemen. Maar mijn timmermansogen bleken prima te werken: ik had in de winkel geraden dat we een 60 centimeter en een 100 centimeter nodig hadden, en dat bleek exact te kloppen. Tien punten voor Anke ;-) 

En toen wilde mijn moeder zaterdag even naar de Leen Bakker voor een stoel, en daarnaast zit in Alkmaar, ja je raadt het nooit... de Kwantum.
We bekeken de jaloezieën, en wat me er zo ideaal aan leek was dat ze wat breder waren dan de Luxaflex die we hadden, waarvan het schoonmaken namelijk echt een crime was. Deze jaloezieën waren 5 centimeter breed en hadden een brede verticale band. Makkelijker schoonmaken, én makkelijker om het raam erachter te openen.

Wit was onze natuurlijkste keuze (de buren hebben lichtgrijs, ik ben niet zo van het lichtgrijs persoonlijk). Maar... het is de keuken hè. Wit en spetters: niet een heel fijne combi.

Grijs dan? Hmmm... zie boven, niet zo ons ding. Maar er was ook antracietgrijs. Ik hou wel van antraciet, het is een warme kleur, en duidelijk niet zo besmettelijk. Ben dacht eens diep na en vond ook: antraciet.

Dus plotseling, op zaterdagmiddag, stonden we jaloezieën op te hangen in de keuken. Één van de twee ramen maar, helaas, de andere maat moest besteld worden.

Die avond keken we eens naar onze nieuwe jaloeziën en we werden er blij van! Het geeft een beetje de indruk van zo´n mooi luik aan een huis.

Gisteren, zondag, waren we vrij. En toen gebeurde er een typische Anke-actie. We waren namelijk bezig om de woonkamer goed schoon te maken, mijn moeder was er toevallig ook, mét hondje, en toen dacht ik: joh, moeten we misschien de ramen van de woonkamer ook eens vervangen? Geen overbodige luxe, de oude Luxaflex zag er echt níet meer uit:

Gelukkig is mijn moeder precies hetzelfde als ik: gáán met die banaan. Dus zij begon met helpen stoffen, terwijl Ben zich naar de Kwantum spoedde voor drie porties jaloezie.

En zo hadden we aan het einde van de middag plotseling prachtige raambedekking, waar we gisteravond echt met z´n tweetjes van hebben zitten genieten:

Kijk, zo gaat het nou altijd hier. Ben wordt af en toe helemaal gestoord van ons. Maar niet van het resultaat! ;-)
Nu dus even afwachten tot de laatste binnen is, zodat alle ramen weer mooi bij elkaar passen.
(Je zult meteen begrijpen dat ik dat echt helemáál niet jammer vind, want ik ben altijd enorm geduldig en neem uitgebreid de tijd voor alles... uhuh....)