Hoe je Kerstversieringminimalisme jammerlijk mislukt ;)

Wat een heerlijke dag was het gisteren. Ik vond het weer een mooie ervaring in ¨geluk is een keuze¨

Tuurlijk was ik helemaal niet lekker. Tuurlijk had ik kiespijn, maar het was een móóie dag! We gingen alle Kerstspullen opzetten. Sowieso is dat zó gezellig en knus. We draaiden (Spotify-den bekt toch minder lekker, ook al is dat éigenlijk wat we deden) kerstalbums van pop tot carols tot country (jeugdsentiment :))

Vorig jaar heb ik een minimalistische kerstboom gemaakt, omdat ik niet teveel dingen in de kamer wilde én omdat ik zo´n houten kerstboom zo tof vond. En die was leuk gelukt, al zeg ik het zelf!
Ik heb de blanken houten kerstboom bij de Intratuin gekocht en heb die bewerkt met drie kleuren acrylverf. Vervolgens heb ik weer veel van die verf eraf geschuurd zodat je die mooie ¨gebruikt hout¨ look krijgt.

Boompje vorig jaar. Met troepjes op de achtergrond, want toen werd ons aanrecht vernieuwd dus lag alles verspreid over de kamer. 

Boompje dit jaar. Ben nog niet helemaal tevree, er mag nog iets bovenaan bij. 

Hartstikke leuk toch, zo´n minimalistische boom? Maar toen had ik buiten dochterlief gerekend... Sophie wilde zoooo graag de echte kerstboom. En wat doen je dan, als je dochter iets zo graag wil?

Sophie heeft dus, samen met mijn moeder, die langskwam om haar door mij gevilte engel te laten restaureren, die ten prooi was gevallen aan haar hondje die onze geur zo lekker vindt, de echte neppe kerstboom opgetuigd.
Het is echt leuk, want het is voor het eerst dat ik me helemaal niet bemoeid heb met de boom!

Engeltjes, van merinowol. Liev, toch? 

 Sophie´s boom! 

Vorig jaar maakten we nog een decoratie: we zochten een Mooie Tak in het park, en hingen daar ballen aan. Die mocht dit jaar wegens te leuk toch ook weer meedoen. 

En natuurlijk zette Sophie tot slot de Kerststal onder de boom. We waren een hele poos Jezus kwijt, maar die is gevonden! Alleen zijn we nu de kribbe kwijt... 

Daarom ligt Jezus mooi te zijn op wat wol. 

Affijn, daar sta je dan met je goede gedrag! Probeer je minimalistisch te zijn met Kerstmis, heeft dat plots tot gevolg dat je het jaar erna je hele kamer vol hebt met Kerstspul! 😉

En dan staat de door mij gehaakte kerststal nog niet eens...

 Gisterenavond zat ik in mijn stoel te hangen, mijn lieve Ben naast me, we keken Strictly Come Dancing op de BBC (waarvan ik een aantal jaar geleden nog zei dat het een guilty pleasure was, maar intussen schaam ik me nérgens meer voor 😊) en concludeerde ik dat het een ontzettend warme, liefdevolle dag was. 

Recyclen: nieuw syteem in Alkmaar

Adine van lekkerlevenmetminder.nl deelde vandaag een oude blog van haar over recyclen.
Ik wilde daar ook al even over schrijven, dus nu kwam de inspiratie bovendrijven.

Dat dat betekent dat er vandaag twee blogs zijn, nou, daar doen jullie het maar mee ;-)

Tuurlijk is het niet het meest spannende onderwerp. Maar het is wel een belangrijk onderwerp! Het zou lekker zijn als wij de aarde een beetje okee doorgeven aan onze kinderen. Als er niet binnen een aantal jaar geen oceaan meer is, maar nieuwe plastic continenten. Dus vandaar: een belangrijk onderwerp.

In Alkmaar is sinds binnenkort een nieuw systeem voor afvalscheiding. In het oude systeem waren er drie kliko´s: een grijze voor restafval, een groene voor GFT en een blauwe voor papier. Met die blauwe was ik al enorm blij, want eerder hadden we die niet.
Plastic moest je wegbrengen naar de grote containers bij het winkelcentrum.

Wij zijn nogal van de groene, zoals jullie weten, dus we scheidden alles altijd al netjes. En we brachten dus ook netjes het plastic weg. Met ons gezin hebben we in de twee weken dan ook een klein pedaalemmertje met restafval, en ik probeer om zo veel mogelijk plastic te vermijden. Dat is best lastig, en dus leefden er altijd wel zakken met PMD afval in onze schuur... niet zo fijn!

Veel mensen vinden het niet zo leuk om over milieu na te denken, dus gooi(d)en alles lekker makkelijk in de grijze container. En dát (en de zakken plastic in de schuur) is met het nieuwe systeem opgelost!
De grijze container is namelijk een PMD container (plastic, melkpakken, blik en zo) geworden, en restafval moet vanaf nu weggebracht worden naar een ondergrondse container in de straat.

Wat een geweldige uitvinding!! In plaats van gestraft te worden voor afval scheiden (namelijk slepen met zakken plastic naar een winkelcentrum), word je nu ¨gestraft¨ voor je restafval en is het veel aantrekkelijker geworden om netjes te scheiden.

Ik hoop dat ook heel erg dat dit goed werkt en mensen het ook echt doen!

Ik ben me ervan bewust dat er ook stemmen opgaan voor niets scheiden en dan scheiden in het overlaadstation. Ik weet daar te weinig van om daar iets onderbouwds over te kunnen zeggen. Ik weet alleen wel dat níets doen sowieso geen optie is. Want iedereen wil toch de aarde leefbaar houden?

Wij zijn in elk geval erg blij met het nieuwe systeem!

Kiespijn!

Ken je dat, dat je soms echt héél erg spijt kunt hebben van een beslissing die je nam?

Nou, dat heb ik nu dus.

Ik had al een poosje last van mijn linkerkies. Ik ben in de gezegende positie dat ik maar drie gevulde kiezen heb en een heel sterk gebit. Maar helaas heb ik wel gevoelige zenuwen. Dus snel last van gevoelige tanden. Die kies, was op zich nog wel te doen hoor. Maar het was gevoelig, en ik kon niet zo goed harde dingen eten.

Nou was ik al een keer bij de tandarts geweest, en die dacht dat er een barstje zat. Ik mocht het nog even aankijken, en als het niet wegging dan zou hij de ¨knobbels¨ aan de ene kant weghalen en opnieuw opbouwen. Hij dacht dat het daarmee zou weggaan.

Volgend weekend heb ik twee concerten op de MidWinterfeesten in De Rijp, dus ik dacht vorige week: laten we het dan nú maar doen, dan doet alles het weer goed tegen die tijd!

De tandarts boorde en vulde. Ik lag in de stoel me voor te stellen dat ik in een fijn bos was. Alles ging prima. Tot die avond. Jemig wat deed dat zeer.
De dag erna ben ik nog even langs gegaan. Hij zei dat het nog wel even kon duren.
Intussen heb ik al 9 dagen behoorlijke kiespijn. En het lijkt helemaal niet beter te worden. Ik kan er nog altijd niet met mijn tong aan komen, laat staan iets op kauwen. Zingen doet ook al zeer, wat nogal onhandig is ;-). Dus als het zo doorgaat wordt het een wortelkanaalbehandeling. Wat me trouwens altijd een schrikbeeld leek, maar intussen wil ik vooral dat het over is! Vooral omdat mijn lijf het niet zo leuk vindt, dat er ¨iets¨ is, terwijl ik nog altijd herstellende ben, wat voor een flinke terugslag zorgt in buikklachten.

Maar ja, wat doe je dan? Nog een week doorworstelen, zodat je na het concert uit komt? Of toch maandag bellen en zeggen: ik trek het niet meer? Ik weet het nog effe niet.

Ik hou niet zo heel erg van niet weten hoe dingen gaan lopen, én ik hou niet erg van mezelf door verantwoordelijkheden heen te worstelen. Ik wil vooral graag genieten van wat we gaan doen, want het wordt namelijk echt supertof en ik heb er zin in! Dus je snapt, dat ik spijt heb, van de beslissing. Ook al weet ik best dat ik dit van tevoren niet had kunnen zien aankomen.

Anyway, ik probeer om het precies te nemen zoals het komt. Me zorgen maken heeft geen zin, want zorgen maken verandert niks aan de feiten. En iets over doen kan ook al niet ;). Dus ik ga dit weekend lief voor mezelf zijn, en hopelijk daarmee in elk geval de buik al een eind herstellen.

En dan kijken we maandag wel weer verder!

Dan is het nu hóóg tijd om een kerstboom op te zetten!

Hoe Mijn Kind De Feestdagen Voor Mij Veranderde

Jaren geleden, toen ik nog thuis woonde, vierden we Sinterklaas en Kerst. Met Sinterklaas maakten we altijd suprises en een gedicht.
Mijn vader, die twee rechterhanden had, maakte altijd de allerbeste surprises. Soms maakte hij zelfs helemaal iets van hout!

Maar naarmate ik ouder werd gingen we steeds meer Kerst het leukste vinden, en uiteindelijk stopten we helemaal met Sinterklaas vieren.

Kerst bleef wel leuk, maar ik merkte wel dat het leven druk was, als musicus de tijd rond Kerst sowieso druk was, en eigenlijk was het meer een afterthought  dan dat we er echt mee bezig waren.

En toen kreeg ik een kind. En in ene ging, door haar ogen, de magie voor mij ook weer leven. Wat een prachtige tijd! Wat een fijne warmte en gezelligheid!
Luidkeels werden er weer Sinterklaasliedjes gezongen. Ik stopte met werken met Kerst, omdat ik mijn gezin belangrijker vond. De Kerstboom werd vroeger en vroeger opgezet. Reikhalzend kijken we uit naar 1 december, als we weer kerstliedjes mogen draaien.

Ik ben een echte soppy fool geworden als het gaat om december :-)

Ik heb het nooit een fijn idee gevonden te liegen* tegen Sophie, dus vanaf het moment dat ze gerichte vragen ging stellen over het wel - dan - niet bestaan van de Sint wist ze hoe het zat.
Daarvóór vertelde ik haar dat Sinterklaas een hele goede heilige was, die kindjes kadootjes en eten bracht op 5 december, en dat daarom de kindjes nu nog steeds kadootjes krijgen.
Zo kon ze geloven, zo lang ze wilde. Dat duurde maar net aan tot ze 5 was, want ze denkt altijd diep over dingen na.

Maar het leuke is dat daarna de magie haar net zo hard greep als ervoor! Nog altijd vond ze het geweldig dat er zomaar een zak met kadootjes voor de deur stond, zelfs al wist ze dat buurman Dick die daar neerzette.

Dus nu zijn we nu. 2018. Sophie is 9. De magie zal haar niet meer zó lang grijpen. Dus ik geniet. Heel hard.
De adventkalender met snoepjes en kleine kadootjes stond half november al, en ik zag haar er regelmatig verrukt naar kijken. Vierentwintig laatjes, helemaal voor haar! Op 1 december was ze al vroeg wakker (wij alleen niet, dus ze moest toch wachten, hihihi) zodat ze het eerste laatje kon openmaken.
De hele voorbereiding vind ik zo leuk. In november al kadootjes bedenken en lekker kneuteren. De voorpret is vaak minstens net zo leuk als de gebeurtenis zelf, toch?
Gisteravond heb ik de laatste dingen ingepakt, en vanmorgen heb ik gecrea-beaad met gedichten, die nu achter mij gezellig liggen te zijn. Ik kan ze tot half drie laten liggen (want dan komt Sophie thuis), en daarna mogen ze naar boven, bij de stapel kadootjes, verborgen onder een deken in onze slaapkamer.
Morgen komen dan mijn moeder en haar hondje en dan gaan we vieren. Samenzijn. Warmte. Liefde.

Ik heb er ontzettend veel zin in :)



*Dit is mijn gevoel hè, iedereen heeft het recht om daar volledig anders over te denken en te handelen zonder enig oordeel mijnerzijds

Over anjers en de gang

De afgelopen weken was ik goed ziek. Een enorm onaardig virus drong mijn hoofd en longen binnen en reduceerde mij tot een hoestend en stikkend hoopje mens, wanhopig pogend enigzins functioneel te blijven en te laveren tussen alle verantwoordelijkheden.
Het goede nieuws is dat ik antibiotica heb weten te voorkomen! Yeah! Go me!

En nog meer goed nieuws is dat ik me een heel stuk beter voel. Er wordt nog goed gehoest en de stem is nog niet je-van-het maar hee, het is al heel wat.

Als ik ziek ben geweest krijg ik altijd een moment waarop alles. Schoon. Moet. Nu.
Ik had de afgelopen dagen al een hoop geruimd in huis, maar vanmorgen was ik er helemaal klaar mee.
De bedden zijn afgehaald en de was draait. Alle kleren die ik nog kon vinden zijn in de was. Ik rauste door de woonkamer, ruimde troepjes op, stak een lekker wierrookje aan en deed kaarsjes aan. Als het buiten guur en donker is, mag het binnen warm en gezellig zijn.

Het bosje trosanjertjes dat ik gisteren kocht is lieflijk verdeeld over verschillende kleine vaasjes op de eettafel, koffietafel en piano.

En toen liet ik mijn blik vallen op de gang.

We hebben een beetje een lastige verhouding met de gang. Het schijnt, dat als je je huis vergelijkt met je lijf, je daaraan goed kunt zien waar je stagneert. Heb je bijvoorbeeld altijd troep in je keuken, zou dat iets te maken hebben met voeding.
Ik weet niet of het allemaal zo is, maar feit blijft dat de gang bij ons snel een zooitje bleef worden, en de gang staat, las ik, voor je verleden. Heh. Ahem. Ook kom je er natuurlijk door naar binnen, en andere mensen die je huis in komen ook, het is daarom zonder meer fijn als dat een prettige ruimte is. Als je al binnenkomt in een zooitje...

Ik had daarom de laatste tijd met zachte hand mijn huisgenoten aangespoord om iets minder enthousiast hun schoenensloffenjassentassenmutsenhandschoenen te laten slingeren.
De plankjes waren afgestoft, spulletjes waren weggedaan.
Ik had een lief zeepstenen Boeddhaatje besteld, die deze week binnen was gekomen.

En toen deed ik vanmorgen dit:

De vuursteentjes vond ik op het strand. 

En Anke zag, dat het goed was ;-)

Waarom Ik Geen Nieuws Kijk

Op de middelbare school kregen we bij Maatschappijleer elke week een zogenaamde ¨Nieuwsquiz¨.

Ik had altijd een één, want ik keek nooit nieuws. Ik was toen al een groot fan van het Kinderen voor Kinderenliedje: Als ik de baas zou zijn van het journaal. Ik vond het journaal vooral erg sensationalistisch en negatief.

Intussen is er niet heel veel veranderd, en zou ik nog altijd die één halen voor de nieuwsquiz. Maar ik kan die mening net wat beter onderbouwen dan toen ik 14 was.

Weet je? Als ik het journaal kijk, zie ik veel negativiteit. Positieve dingen worden bijna niet belicht. Redacteuren bepalen wat wel en wat juist níet nieuws is. Hoe beter voor de kijkcijfers het is hoe meer het blijkbaar ¨nieuws¨ is. Drama sells. Ik word er niet blij van. Rampen in landen die we kennen: die zijn vreselijk!! Rampen in landen waar we nooit van gehoord hebben? Ook al gaan er 1000 keer zoveel mensen dood? Die doen er een stuk minder toe.

Ik word er bezorgd van, van nieuws kijken. Onrustig. Ik ga me zorgen maken over de wereld.

En wat helpt dat? Wie wordt daar beter van? Draag ik dan bij aan een betere wereld, omdat ik me zorgen maak?
Ik denk van niet.
Sterker nog.... ik denk dat ik veel meer bijdraag aan de wereld als ik blij ben. Als ik probeer goed te doen in mijn eigen wereld. Als ik positiviteit, blijdschap en liefde uitdraag.

Ik geloof dat, als ik dat doe, dat een positief effect heeft op de mensen om míj heen, die vervolgens een positiever effect hebben op de wereld om hén heen, en zo gaat het rippeleffect door.
Andersom werkt dat rippeleffect natuurlijk ook... en díe rippels vermijd ik graag.

Dus daarom leef ik soms onder een steen. Als ik er iets aan kon dóen? Als het nut zou hebben, de wereld zou helpen? Dan keek ik elke dag.

Maar dat kan ik niet. Het enige dat ik kan doen, is een zo goed mogelijk mens zijn. En dat probeer ik.

Ik denk dat de constante stroom nieuws die mensen tot zich kunnen nemen weinig goeds bijdraagt.
Hier een mooi artikel daarover: www.theguardian.com
In mijn eigen leven kan ik dit in elk geval volledig onderschrijven.

En daarom mag ik misschien, vanuit mijn eigen gezellige podiumpje, een klein pleidooi houden voor aandacht hier, nu, met de mensen om jóu heen, in de wereld waarin jíj leeft, waar je echt iets goeds kunt doen voor de wereld.

Peace out ;-)

Ziekenboeg, humorvolle dozen en grappige kinderen

Op dinsdagochtend kreeg ik het welbekende gevoel achterin mijn neus. Ah nee! En ik had nog wel een goeie winning streak: de laatste maanden heb ik alle virussen eruit gekickt voordat ze me ziek konden maken. 

Maar nu was het toch virus 1- Anke 0. 

Die avond begon Sophie te hoesten en de volgende ochtend meldde ze met een klein stemmetje dat ze misschien liever niet naar school wilde. 

Intussen wist ik ook al, na een uitermate prettige nacht, dat ik echt ziek was. Oh oh. 

Niet getreurd, we settelden ons lekker saampjes met een dekentje op de bank. Ben kon gelukkig thuis werken, dus ook mama mocht ziek zijn. 

Als we ons wat beter voelden speelden we Jenga. En verder keken we alle afleveringen van Strictly Come Dancing die Sophie nog niet had gezien. Sophie las twee boeken. Ik poogde eindelijk te leren om klaprozen te tekenen (ja, je kunt maar een gebrek hebben hè, je zult toch geen klaprozen kunnen tekenen??)

Het was gezellig! 

Zo gingen de afgelopen dagen voorbij, en hoewel ziek zijn ook in ons huis stom is was het wel echt hartstikke fijn om even volledig onverdeelde tijd met mijn dochter te hebben! Je hoeft niks, je wilt niks... gewoon lekker samen zijn. 

Op woensdagavond bestelden we een vaasje bloemen. Gewoon een keer, doen we eigenlijk nooit, maar er zat zo´n gave vierkante glazen vaas met patronen er in bij, dat ik voor de bijl ging. 

Dus op donderdag ging de bel. Yeah! Bloemen! 

Ik maakte de enorme doos open en... haalde er een rond vaasje uit met hele andere patronen. 

Oeps. Aangezien ik niet zo lekker praatte (*voeg hier grap naar keuze in*) bood mijn moeder aan om het bedrijf op te bellen. 

Zij boden excuses aan en beloofden om de dag erna nogmaals bloemen te bezorgen. 

Sophie was intussen helemaal blij. Want er was een gigantische doos! En deze doos bleek uitstekend een hele Sophie te kunnen bevatten en zorgde voor een grote hoeveelheid vermaak ende plezier. 

Dus toen de volgende dag de bel weer ging, was Sophie ook meteen blij. Want er kwam een tweede doos. 

Ik maakte de nieuwe enorme doos open en.... haalde er nog een rond vaasje uit. 

Sophie keek het eens aan. Haar gezicht lichtte helemaal op. ¨IK KRIJG NÓG EEN DOOS!!!!¨ klonk het toen luid.

Gelukkig doen haar schattigheid en humor het nog prima!

(Het was trouwens niet zo. Er bleken geen vierkante vazen meer. First world problems ;-). Iemand nog behoefte aan een rond vaasje met wafelpatroon?)

Hoe Doe Je Sint Maarten Met Allergieën?

Sophie is echt he-le-maal waus van Sint-Maarten.

Hier in onze buurt wordt het (gelukkig!) uitbundig gevierd. Grote groepen kinderen trekken door de straten met hun lantarens, zingen liedjes en alles verloopt gezellig en gemoedelijk. 

Op de Vrije School wordt het ook vrij groots gevierd. Elk jaar mogen de kinderen op school hun pompoen versieren en de lagere klassen trekken mét lichtjes door de school. 

Ik vind het een tópfeest. Schattig, lief, gezellig, gemoedelijk, goedaardig. (Ik schreef al eerder dat ik Amerikaanse neef Hallowe´en niet zo´n succes vind)

Maar, Sophie kan niet goed tegen suiker, tarwe en melk. Groot onderdeel van veel van het snoep natuurlijk! Dus vanaf dat ze voor het eerst ging lopen, ik meen dat ze drie was, heb ik daarvoor de volgende oplossing bedacht: zij gaat lekker lopen zo lang ze wil, ze levert het snoep in en krijgt daarvoor in ruil een kado.

Intussen betekent dit van schrik dat ze eigenlijk aan alle kanten spekkoper is. Want? Veel huizen bieden ook iets gezonds aan, zoals een mandarijn of een appel, of iets dat ze wel mag, zoals een pakje rozijntjes of een zakje naturel chips. Én er zijn voldoende buren die weten waar ze tegen kan en al iets voor haar apart houden. Hoe lief is dat?
Plus, dat ze alles van chocola gretig aan papa geeft, want ze weet dat die daar heel blij van wordt.
Én.... de kinderen op school weten intussen dat Sophie de dag ná Sint Maarten op school komt met een zak snoep om uit te delen. Geluk alom ;-)

Zondag ging ze lopen met BFF I. Ze had haar een mooi Sint Maartenliedje geleerd van de Vrije School. Natuurlijk kregen ze daardoor overal complimenten, want het is ook wel leuk iets anders te horen dan ¨elf november is de dag...¨
Helemaal blij en gelukkig waren ze.

Sophie kreeg van de oma van een vriendinnetje zelfs een heel zakje suikervrije drop. Zei ik al iets over spekkoper?

Dit was de buit:

 De Dingen Die Sophie Mag

 Chocola Voor Spekkoper Papa

Snoep voor Spekkoper Klasgenootjes

Sophie vindt geloof ik Sint Maarten zelfs léuker dan Sinterklaas. Iets met een combinatie van mooie liedjes zingen, buiten mogen lopen in het donker, lekkers, gezelligheid én kado´s... 

Dit jaar kreeg ze trouwens heerlijk ruikende gezichtsolie. Dat zegt een hoop over hoe groot ze al wordt! 

Engelse Kerst-tradities

Of: wat er gebeurt als je trouwt met een Engelsman ;)

De tradities op het gebied van eten zijn in Engeland echt best heel anders dan hier. Dus toen wij een stel werden, zo´n honderd jaar geleden, kwam ik daar pas voor het eerst mee in aanraking.

Het duurde een paar jaar, intussen woonden we samen, voordat Ben zelf allerlei traditionele dingen ging maken. Ik weet nog goed dat ik hem vroeg wat ik dan moest doen om te helpen. Zijn antwoord? ¨Sit on the work surface (aanrecht) looking pretty!¨

Uit pure nostalgie ga ik nog altijd op deze dag even op het aanrecht zitten.

Want vandaag is het Kerst-kook-dag!

Ik stipte het gisteren al een beetje aan: Ben maakt Christmas pudding en Christmas cake. Natuurlijk kun je die in Engeland kant en klaar kopen, maar je kunt ze ook zelf maken! En da´s veel leuker en gezelliger.

Christmas pudding is een gestoomde soort cake. In Nederland kennen we zoiets helemaal niet, maar in Engeland is het vrij veel voorkomend: een cakemix, die je in een kom au bain marie urenlang stoomt, totdat je een ¨pudding¨ hebt, die qua structuur heel anders is dan iets wat in de oven gebakken is.

In Christmas pudding gaat donkere suiker, boter, heel veel gedroogd fruit (kersen, ananas, cranberries, rozijnen natuurlijk, dadels, vijgen etc.) en iets wat ¨mixed peel¨ heet. Dat is geconfijte schil van citrusvruchten. Verder gaat er behoorlijk wat cognac in.
Op dit moment staat de hele eettafel vol met allerlei verpakkingen van gedroogd fruit. Hij heeft dat fruit gisteren al geweekt in cognac, om vandaag gebruikt te worden.

Als de pudding klaar is, gaat ´ie ¨rijpen¨. Dat is blijkbaar Heel Erg Belangrijk. Hoe langer van tevoren je de pudding maakt, hoe dieper de smaakt wordt. Af en toe kun je hem ¨voeren*¨ met alcohol.
Na het eten op eerste Kerstdag komt de pudding op tafel en dan gaan de lichten uit. De pudding krijgt nog een beetje alcohol en wordt dan aangestoken! Een groots moment voor vooral de kinderen. En pas als hij weer uit is, wordt hij in porties verdeeld.

*Ben´s oma, die luistert naar de naam Fred** (om uit te leggen waarom heb ik een ander blog nodig, maar ¨Fred¨ staat zeg maar níet op haar geboortecertificaat) had eens de pudding zó vaak en overvloedig gevoerd dat, toen die werd aangestoken, hij nooit meer wilde doven!!

**De eerste keer dat ik in Engeland kwam, vroeg ik beleefd aan Ben´s oma hoe ze wilde dat ik haar zou noemen. Het antwoord? ¨You might as well call me Fred, everyone else does!¨

Okee, tot zover de pudding. Dan is er ook nog Christmas Cake. De cake wordt gebakken zoals een gewone taart. De ingrediënten lijken erg op die van de pudding, maar hij gaat vervolgens in de oven.
Ook deze cake wordt gevoerd met alcohol. En zo rond Kerstmis gaat de cake in een tupperware bak, waar vervolgens iedereen die er zin in heeft steeds een stukje cake af kan snijden.

En dan is er nog mincemeat! Ja, dat is vertaald: gehakt. Van deze mincemeat worden mince pies gemaakt. En er zit geen gram gehakt in (het schijnt dat in vroeger tijden dat wél zo was, later werden ze zoet, maar de naam bleef). Mincemeat maak je ook ver van tevoren. Er zit wederom gedroogd fruit en alcohol in, en een soort vet dat luistert naar de naam ¨suet¨.
De dagen vóór Kerstmis wordt er dan bladerdeeg gemaakt en daarin gaat de mincemeat.

Tijdens het Kerstdiner wordt er altijd kalkoen geserveerd. De kalkoen wordt gevuld, en die stuffing is erg populair.  Ook zijn er meestal geroosterde groenten, zoals aardappels, pastinaken, wortels. Spruitjes horen er ook bij.
En er wordt ¨bread sauce¨ geserveerd. Dit is een saus gemaakt, ja, je gelóóft het niet, van brood. Brood wordt gekookt in room, met ui en kruidnagel.

Hier in Nederland maken we een voor ons goeie en vanzelfsprekende mengeling van de twee culturen. Ben is vegetarisch, dus hij maakt meestal ¨nut loaf¨, wat een vegetarische versie is van meat loaf. Verder doen we eigenlijk gewoon waar we zin in hebben. Er hoeft dus zeker niet persé kalkoen te zijn. 

Kadootjes doen ze in Engeland op Kerstochtend, maar wij houden het altijd op Kerstavond.

Kerstmis is mijn allerfavorietste feest. Zó gezellig, liefdevol en knus.
En deze dag, kookdag, is daar een mooi voor¨proefje¨ van! We zetten vaak vast een Kerst-cd op en zijn even hélemaal in de sfeer. Ben loopt rond met pollepels en zakken fruit, en neuriet en is hélemaal in z´n hum.
Genieten met een hoofdletter G :)

Nagedachtenis aan mijn vader

Op 13 november was hij jarig. Dinsdag zou hij 74 geworden zijn.

Het is intussen alweer twee jaar geleden dat hij overleed en eindelijk de rust vond die hij al zo lang zo hard verdiende. En met ons, met ons gaat het best goed.
Gelukkig heb ik een onwijs sterke mamma, die het leven ook alleen heel goed aankan. En zijn we samen sterk.

Al sinds jaren hadden we de gewoonte om rond deze tijd naar de Zwarte Markt te gaan in Beverwijk. Dat komt omdat Ben uit Engeland komt, en hij altijd traditionele Engelse gerechten voor Kerstmis maakt.

Zo maakt hij Christmas pudding, een soort cake maar dan gestoomd, vol gedroogd fruit en alcohol.
Christmas cake, eigenlijk hetzelfde maar dan uit de oven.
Mince pies: kleine gebakjes met, je raadt het nooit: gedroogd fruit en alcohol.

Zien er meer mensen een thema hier?

Op de Zwarte Markt vind je gewéldige kraampjes vol met allerlei soorten gedroogd fruit en noten. Dus vandaar dat we er elk jaar rond deze tijd een keer te vinden zijn. Mijn vader vond het er hélemaal geweldig, hij genoot volop van alle kraampjes: het was echt een van zijn favoriete uitjes.

In het jaar dat mijn vader stierf (in juni) stelde ik voor om op zijn verjaardag naar de Zwarte Markt te gaan, om zo zijn verjaardag toch een beetje met hem te vieren. Tuurlijk was het beladen, maar zoals we altijd doen en deden: we gedenken hem door het leven écht te leven.
En zo werd een traditie geboren. Dit jaar gingen we de derde keer met hem in ons hart naar Beverwijk.

We kwamen aan, en waren nog niet eens binnen, we stonden bij het kraampje voor de ingang. En daar begon de muziek. ¨Afscheid nemen bestaat niet¨ van Marco Borsato.
Mijn moeder en ik keken elkaar eens aan en zuchtten en slikten eens goed.

Vervolgens liepen we naar binnen en we hadden het góed.
We kochten fruit, we dronken kleine glaasjes heerlijke Turkse thee.

Goed geleefd hebben we vandaag, pap! Dank je wel voor de mooie herinneringen en het mooie lied.

Afscheid nemen bestaat niet
Ik ga wel weg maar verlaat je niet
M'n lief je moet me geloven, al doet het pijn.

Ik wil dat je me los laat
en dat je morgen weer verder gaat
Maar als je eenzaam of bang bent
zal ik er zijn

Kom als de wind die je voelt en de regen
Volg wat je doet als het licht van de maan
zoek me in alles dan kom je me tegen
Fluister mijn naam...en ik kom eraan

Zie...wat onzichtbaar is
Wat je gelooft is waar
Open je ogen maar en
dan zal ik bij je zijn
Alles wat jij moet doen
is mij op mijn woord geloven

Afscheid nemen bestaat niet

'k kom als de wind die je voelt en de regen!
Volg wat je doet als het licht van de maan!
zoek me in alles dan kom je me tegen!
Fluister mijn naam...en ik kom eraan!

Hoe vaak eet je per ongeluk een insect?

Gisteren. Begin van de middag. Ik warm wat rijst op uit de koelkast, doe er tonijn bij en pak de ijsbergsla uit de koelkast.

IJsbergsla is lang houdbaar: deze sla ligt denk ik al een week in de groentela. De buitenste bladeren zijn al opgegeten.
Ik pak er bladeren af en begin ze te snijden, als opeens mijn blik valt op een donkerder plekje.
Denkend dat dat misschien een stukje niet-zo-blije-sla is kijk ik er even naar.

Het is een dode rups. Waaaah!!! Ik had gewoon bijna een dode rups gegeten!

Ik snij het stukje sla mét rups ertussenuit en laat het liggen op het aanrecht. Ik check de rest van de sla extra zorgvuldig en was het even nogmaals, voor ik het snij.

Als ik na het eten terugloop naar de keuken werp ik een blik op het stukje sla met de rups.
De dode rups is intussen helemaal niet meer dood, maar wriemelt rond en probeert aan de wandel te gaan.

Lekker dan.

Ik moet meteen terugdenken aan de smoothie die ik vorig jaar maakte. Het was een heerlijke chocoladesmoothie, gemaakt van banaan, avocado, rauwe cacao en dadel.

Het was lekker weer, dus ik had een poosje in de tuin gezeten mét smoothie, en die daarna weer mee naar binnen genomen.

Toen ik een poosje later het laatste beetje dronk, zat er helemaal onderin de beker een stukje dadel. Dat gebeurt wel vaker, want dan heeft de blender zo´n stukje gemist.
Ik zoog het op door het rietje en kauwde erop.

Maar toen zei het stukje dadel ¨krak¨ tussen mijn tanden.... en toen had het in ene pootjes....

Waaaaah!!

Nadat ik de spin had uitgespuugd heb ik twee keer mijn tanden gepoetst...

Dus toen vroeg ik me zomaar af: hoe vaak in ons leven zouden we eigenlijk een insect eten, zonder het door te hebben?

Zat hier een insect in, zonder dat ik dat wist?

The morning after.

Jongens, jongens, jongens, wat een ongelooflijk mooie, ontroerende, lieve en fijne reacties kreeg ik op de blog van gisteren. Ik ben er echt door geraakt!

Één van de mooiste reacties was van de schoolgenoot, iets ouder dan ik, op Facebook, die zich herinnerde dat ik daar binnenkwam als 9-jarig meisje met mijn enorme schooltas op wieltjes. Hij vertelde dat ook hij daar wel om had gelachen. Dat is gewoon wat ze deden.
Ik wist dat echt niet meer. Neem ´m ook zeker niks kwalijk. Maar weet je? Ik wist nog heel erg goed dat ik, jaren later, tijdens een concertreis een keer goed ziek was terwijl er een excursie zou komen. Ik zat (bijna letterlijk) in de shit ;-)
Iemand bood me aan in haar hotelkamer te mogen blijven. En hij, hij bood aan bij me te blijven. Hij zat die dag met mij op de hotelkamer, terwijl ik heen en weer rende naar de wc. En toen ik me wat beter voelde ging hij met me door de straten van Athene op zoek naar choriatiki.
Kijk, dát vergeet ik dus nooit meer. Dat is toch echte liefdevolheid?

En dat is voor mij een grote kern, als ik er zo eens over nadenk. Ik geloof dat dingen niet zomaar gebeuren. Hoewel mijn pad lastig was, was het wel mijn pad. En waar ik nu sta, dat heb ik daar mede aan te danken.

Wat ik nu kan, de mensen die ik nu zelf mag helpen, het luisterend oor dat ik zelf kan bieden, de duwtjes die ik mensen mag geven op hún unieke pad, binnen de zang en daarbuiten... dat is iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Zoals mensen precies op het juiste moment in míjn leven kwamen en míj een duwtje gaven. Het is één van de belangrijkste dingen die ik hier doe in dit leven.

Oprah Winfrey zei een keer iets wat me zó enorm bij bleef. Ze zei: ¨It´s about giving up hope that the past could have been any different¨. En zo is het!
Voor mijn kind wil ik iets anders, absoluut! En voor alle andere kinderen ook. Maar voor mij was dit wat het was. Het is niet anders dan dat. En waar ik nu ben? Nou, da´s echt best een heel goeie plek.

Dus leef ik in positiviteit. Dus kijk ik naar wat er allemaal fijn en goed is, in plaats van alleen maar naar wat er beter zou kunnen. Betekent dat dat er nooit iets moeilijk is? Tuurlijk niet. Maar ik heb wel een keuze naar hoe ik naar dingen kijk. Hoe ik reageer op omstandigheden. Om te genieten én om te werken aan mezelf, mijn gezondheid, mijn eigen ontwikkeling.

Die kracht van binnen, die is vast een stuk aangeboren. Maar ik denk ook aangeleerd. Door een lijn sterke vrouwen voor mij. En door mijn eigen leven.

Dus leef ik in bewustzijn, en in dankbaarheid.

En dit is precies waarom ik, ondanks het feit dat ik de blog van gisteren al een maand of twee geleden had geschreven en nog altijd niet op ¨publish¨ had durven drukken, die knop gisteren indrukte. Want als ik wil dat anderen zich herkennen kunnen, als ik wil dat anderen dingen kunnen begrijpen, maar ook herkenning kunnen vinden en hopelijk vertrouwen kunnen vinden, als ik wellicht een verschil kan maken: dan is het het waard om zelf met de billen bloot te gaan. Figuurlijk dan hè. Dat is namelijk echt een stuk meer aan te raden online ;-)

Kortom: dank jullie wel voor alle liefde. En right back atcha!

Hoogbegaafd: mijn verhaal

Zo. Da´s nog eens even een titel hè?

Het is een beladen onderwerp. Er zijn een hoop mensen die het allemaal maar onzin vinden. Er zijn ook een hoop mensen die vinden dat het niet nodig is om labels te plakken. Er zijn helaas een hoop vooroordelen. Een hoop ¨doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg¨.
Maar er zijn ook een hoop mensen die ermee te maken hebben, hetzij zelf, hetzij bij hun kinderen. En wat nou als je simpelweg anders in elkaar steekt dan de rest, omdat je een hoog IQ hebt? En voor die mensen, én wellicht om meer duidelijkheid te scheppen voor de rest, wil ik er toch over schrijven. Daar heb ik vast meer dan één blog voor nodig, maar hee, je moet ergens beginnen ;)

Hoogbegaafd betekent, enigszins simplistisch gesteld, dat je een IQ hebt hoger dan 130. Dit is de hoogste 2% van de bevolking. Dat betekent dan weer dat 2 van de 100 mensen zo´n hoog IQ hebben.

Dit wordt gemeten met een IQ test. En binnen die test zijn een hoop catagorieën. Zo wordt de verbale intelligentie getest, het ruimtelijke inzicht, de snelheid waarmee iemand nadenkt, het geheugen, etcetera. Zo krijg je in zo´n test een hoop informatie.

Soms is het overduidelijk dat iemand hoogbegaafd is en soms een stuk minder. Vaak ook laten kinderen het amper zien, maar heeft het wel een grote impact op ze, waarvan de omvang soms pas als volwassene helemaal naar buiten komt. Ook zijn er grote verschillen in talenten binnen de hoogbegaafden, net zoals bij ¨gewone¨ mensen.

Laat ik maar eens beginnen met mijn eigen verhaal. Ik vind dat een beetje spannend, omdat ik niet persé in dat hokje hoef. Laten we wel wezen, ¨hoogbegaafd¨ is bíjna een vies woord. Maar omdat ik dit een Heel Belangrijk Onderwerp vind is het denk ik belangrijk voor het perspectief om een stukje persoonlijke geschiedenis te gebruiken. Als je wilt dat mensen iets begrijpen, moet je het ook durven uitleggen.

Ik begon met lezen en schrijven toen ik 2,5 was. Natuurlijk heb ik dit stukje van horen zeggen: mijn moeder vertelde me dat ze doorkregen dat ik kon lezen toen ik op weg naar de stacaravan de plaatsnamen van de borden las. Eerst dachten ze nog dat ik die gewoon uit mijn hoofd kende omdat we daar vaak reden. Maar, toen we wat later naar familie in Enkhuizen reden, deed ik het nog.

In de kleuterklas vonden de kinderen het nog hartstikke leuk, dat ik al kon lezen en schrijven. Er werd me vaak verzocht om boeken voor te lezen. Pluk van de Petteflet was een favoriet.
Ik zat trouwens maar een jaar in de kleuterklas, want het jaar erna ging ik naar groep drie. Ik had toen een hele fijne juf, de kinderen in de klas hadden nog weinig door, het ging best goed met me. Op mijn zevende werd ik getest en was ik officieel ¨hoogbegaafd¨.
In groep 5 ging het echt mis. Ik was zeven, de rest van de klas acht of negen, en er waren nul voorzieningen voor kinderen die voorliepen. Je werd gewoon geacht mee te doen met de rest van de klas. Ik had een leraar die me echt helemaal niet begreep en snel boos werd als ik iets deed wat hij eigenwijs vond overkomen. Eerder hoorde ik al niet zo bij de groep maar nu begon het pesten echt.
In groep 6 werd besloten dat ik eigenlijk al naar de middelbare school moest. Ik was 8. Mijn moeder was het hier (Godzijdank) niet mee eens, dus ging ik na groep 6 naar groep 8. En ik was 9 toen ik naar het VWO ging.

Mijn middelbare schooltijd was een hel. Ik was drie jaar jonger dan andere kinderen, ik begreep nog steeds alles veel sneller dan de rest, maar er werd nog altijd niets aangepast: ik moest mijn tijd simpelweg uitzitten. Ik was zo jong, dus ik werd verschrikkelijk gepest. Het waren ontzettend eenzame jaren.
In vier VWO kwam alles tot ontploffing. Ik zat in een afschuwelijke klas, met veel zittenblijvers en herrieschoppers die soms wel 18 jaar oud waren. Ik was 13. Het gepest was schrikbarend. Ik liet mijn boeken dat jaar dicht, tijdens de les verschool ik me in mijn eigen wereld, ik maakte puzzeltjes en gedichten en tekeningen.
Op mijn tussentijdse rapport kreeg ik het voor elkaar om 23 tekorten te hebben. Klassiek onderpresteren, in dit geval om een uitweg te vinden. HallelujaenloofdeHeer: ik bleef zitten en kwam in een prettigere klas. Ik leerde intussen om simpelweg zelf het hardste te lachen om de pesterijen en een grote dikke muur om mezelf heen te zetten.
En zo bleef het tot ik eindexamen deed op mijn 16e.
Ik was natuurlijk enorm beschadigd (ik ga niet in op details wegens te persoonlijk) en het kostte me járen om te leren weer mezelf te kunnen en mogen zijn.

Mijn verhaal is maar één verhaal. Ik ken er vele. Allemaal voorbeelden van wat er gebeurt als je hoogbegaafden niet begeleidt, als je van ze verwacht dat ze ¨gewoon doen¨ net zoals de gemiddelde kinderen.
Terwijl ze simpelweg ánders zijn. En dat dus ook zouden moeten mógen zijn.
Ik heb het in elk geval overleefd en ik ben uiteindelijk redelijk ¨gelukt¨, en dat is allebei niet vanzelfsprekend. Mijn verhaal heeft een happy end.

Degenen die mij kennen, en ik hóóp ook de mensen die meelezen met mijn blogs, weten dat dit mijn verleden is en ver van me af ligt. Ik heb het verwerkt en mijn Leven begon ongeveer rond mijn 23ste. Het verleden maakt je mede tot wie je bent, maar hoeft je tegenwoordige tijd niet te bepalen.
Ik heb de mazzel dat ik een onverbeterlijke optimist ben en een sterke geest heb. Die twee dingen hebben me ver gebracht. En ik had de muziek, waarin ik me kon uiten. Dat heeft me zeker gered.

Ik geloof dat we allemaal ons eigen pad te lopen hebben: een pad dat ons vormt tot wat we nu zijn. En wat en waar ik nu ben, is denk ik precies wat en waar ik moet zijn. Ik ben ontzettend gelukkig met mijn leven, met mijn gezin, met mijn familie en vrienden en ook met de kennis en wijsheid en empathie die zoiets oplevert.
Maar dat neemt niet weg, dat ik het graag andere hb´ers zou willen besparen, zo´n jeugd. En dat is waarom ik deze blogs wil schrijven. Binnenkort verschijnt er weer eentje: over aannames van mensen over hoogbegaafdheid, en waarom die niet kloppen. Lees gezellig mee, zo dramatisch als deze wordt het niet meer ;-)

Groen Shampoo Experiment: Fail

Jaaaren geleden besloot ik dat ik liever geen gewone shampoo meer wilde gebruiken. Natuurlijk: dat wilde ik! Hier volgt het verhaal van hoe dit jammerlijk mislukte. Je kunt niet alleen je successen delen, toch? ;)

Eerst begon ik met baksoda en appelazijn (de zgn. no poo methode). Ik las allerlei positieve verhalen en ik was heel enthousiast. Het schijnt dat je haar dan meer gaat glanzen, dikker wordt en gezonder, en de talgregulatie gaat vanzelf de goeie kant op waardoor het niet meer vet wordt.

Tot zover de theorie.

Mijn haar doet het gewoon níet. Niet. Niet. Het blijft gewoon vet worden, hoe lang ik het ook probeer. Ook werd het helemaal niet dikker en gezonder. En aan de onderkant ging het snel dood en was het droog. En als klap op de vuurpijl had ik constant jeuk aan mijn hoofdhuid.

Ik probeerde Rassoul modder. Daarvan werd het ontzettend stug. En het bleef vet.
Ik probeerde gewone olijfzeep. Nog nooit zoveel knopen bij elkaar gezien.
Ik probeerde roggemeel. Dat werkte iets beter, maar het bleef, je raadt het nooit: vet.
Ik droeg het van arremoe maar altijd in een knot.

Je kunt in elk geval niet van me zeggen dat ik niet echt committed was!

Uiteindelijk ging ik, moegestreden, toch maar weer shampoo gebruiken, maar dan wel natuurlijke shampoo zónder SLS (Sodium Lauryl Sulphate). Dat ging al een eindje beter. Maar het was nog altijd aan de onderkant droog. En helemaal schoon en vetvrij voelde het ook al niet. En mijn hoofdhuid bleef jeuken.

Tot ik een paar weken geleden bij de Bodyshop kwam. En daar was in ene, ik hoorde nog nét geen engeltjes zingen, hun bananenshampoo, die ik vroeger altijd zooo geweldig vond maar uit het assortiment was gegaan. Daar stond de fles met geel, goddelijk ruikend spul.
Mét SLS.

Oei.

Ik kocht hem toch.
De volgende dag was mijn haar mooier, niet meer zo droog, niet meer vet, en.... de jeuk was weg.

Oei.

En toen kwam de genadeslag. Vorige week werd ons bad opnieuw gekit, dus we moesten bij mijn moeder douchen.
Bij haar was Andrelon shampoo. Andrelon. De antichrist, want helemaal niks bewusts aan.

Mijn haar heeft er in jaren niet zo mooi uitgezien.

Oei.

Dus. Experiment van jaren, is klaar. Het werkt gewoon voor mijn haar echt niet. En dus kies ik voor wat chemicaliën, maar wel mooi, glanzend en gezond lang haar. So sue me ;-)

(ik ben zowaar helemaal hip: ik heb een dip dye: de onderkant is nog rood van de henna. Is helemaaaal niet per ongeluk, is uiteraard volledig zo bedoeld, dat snap je 😁)

Kind Met Muzieksmaak

Ze zit aan tafel. Ze was het hele weekend ziekjes en mag nog even een middagje bijkomen van het virus.

Ze maakt intussen haar huiswerk voor rekenen en vraagt me of ik muziek wil opzetten.

Ik denk: laat ik eens iets nieuws laten horen! Dus ik zoek op Spotify Bon Jovi op. Ik weet namelijk dat ze ¨Always¨ een erg mooi liedje vindt.

Het intro van het nieuwe liedje begint. Ze kijkt op en zegt direct: ¨Living on a prayer?¨

...

Ooookee dan!

She sits at the table. She was poorly the whole weekend, so I´m letting her get her strength back a bit this afternoon.

She´s doing her math homework and asks me if I´ll put on some music.

I´m thinking: let´s let her hear something new! So I look for Bon Jovi on Spotify. I know she really likes the song ¨Always¨.

The intro of the new song begins. She looks up instantly and says: ¨Living on a prayer?¨

...

Alrighty then!

No-Spend Maand

Na de shopping-extravaganza van afgelopen weekend én het feit dat er een ¨lekdetectiebedrijf¨ kwam (hierover later meer), ad €350 ex, zijn we deze week begonnen aan een no-spend maand.

Het idee kreeg ik van bloggers, en ik vond het een pracht-idee.
Zo´n maand is precies wat je denkt. Namelijk een maand waar in je niets uitgeeft, behalve dingen die echt moeten. We mogen dus nog wel eten kopen ;-)
Nou is november een grappige maand om zoiets te proberen, aangezien het bijna sinterkerst wordt. Maar toch.

Ik vind het fijn om bewust om te gaan met wat we uitgeven. Niet omdat we niets mógen, maar omdat het altijd mooi is om je af te vragen wat je je huis in wilt brengen. En omdat je met minder uitgeven ruimte creëert voor andere dingen, zoals zelf bedenken hoeveel je wilt werken.
En omdat ons huis vol zat is en er niet echt nieuwe dingen bij hoeven.
En vooruit, ook omdat de rekening alle tegenslagen van de afgelopen tijd niet erg leuk vond ;)

Onze valkuil is vooral wat ze noemen de ¨latte-factor¨. De latte-factor beschrijft wat er gebeurt als je elke dag een koffie koopt. Het kost steeds maar een paar euro, maar die paar euro per dag is per jaar in ene 1000 euro.
Nou kopen wij geen koffie, maar hebben soms wel de neiging om ¨dingetjes¨ te kopen. Een paar euro hier, een tientje daar... en voor je het weet ben je een eind verder.

Nou, dat gaan we dus deze maanden (want voor het gemak gaan we in december ook nog een beetje door) proberen niet meer te doen.

Deze week heb ik dan ook niets uitgegeven, behalve een paar slimmigheidjes: een paar práchtige nieuwe schaatsen voor Sophie voor sinterklaas, op Marktplaats voor een tientje. Een zakje lego, idem, voor vijf euro. Er is een doorzichtige kubus besteld in China voor een paar euro voor Ben, ook al voor de Sint. Zo spaar ik langzamerhand een mooie jute zak met pakjes bij elkaar.

Maar behalve dat, is de hand even helemaal op de knip, en dat vind ik eigenlijk best fijn. Want het is een positieve manier van kijken: wat heb ik nou echt nodig? En wat niet?

Eten is best duur bij ons, wegens voedselallergieën. Maar ook daar probeer ik eens goed naar te kijken.

Ik hou jullie wel op de hoogte over een paar weken. Kijk, als je het op je blog schrijft... is toch een extra stok achter de deur ;-)

Hebben jullie wel eens zoiets gedaan?

Waarom ik niet zo van Halloween houd

Ben vroeg het me gisteren. Hij weet namelijk best dat het niet mijn ding is, en hij vroeg zich af waarom! Voor hem was het iets waar hij in Engeland mee opgroeide. Niet trick or treating, zoals in Amerika, maar wel dingen als spinnen, spinnenwebben en zo.

Ik probeerde onder woorden te brengen waarom maar dat lukte niet zo goed. Maar vanmorgen las ik een artikel, en daardoor werd het voor mij helderder.

Van oudsher zijn er rond deze tijd feesten die te maken hebben met overledenen. Zo hebben we in de Katholieke kerk het Allerzielen en Allerheiligen. Maar daarvoor nog waren er feesten die te maken hadden met oogst en bescherming.

Samhain

Halloween is voortgekomen uit het Keltische feest Samhain. De Kelten in Ierland en Groot-Brittannië vierden dit feest op 31 oktober op de Keltische variant van oudejaarsdag. Op 1 november eindigde het oogstseizoen en begon de winter, en daarmee het nieuwe jaar. Met de oogst in de graanschuur en het vee in de stal was het tijd voor een feest. Om het einde van het jaar te vieren staken de Kelten grote vreugdevuren aan en voerden zij verschillende rituelen uit, waarbij waarschijnlijk mensen werden geofferd.

Zielen van de overledenen

Naast dit oogstfeest geloofden de Kelten ook dat op Samhain de ‘deur’ naar de onderwereld een klein stukje openstond, waardoor het voor de zielen van de doden, en andere wezens zoals feeën, mogelijk was om naar onze wereld te komen. Om deze zielen te eren werden grote feestmalen gegeven, waarbij plekken vrij werden gehouden voor de overledenen. Naast de zielen van de overledenen konden op deze dag ook slechte wezens als demonen door de deur komen, waar de Kelten zich tegen moesten beschermen door deze slechte wezens af te schrikken. Hier komt waarschijnlijk de traditie vandaan dat mensen zich verkleden op Halloween.

Bron: isgeschiedenis.nl

Later is dit vervolgens overgenomen en aangepast door eerst onze religies en vervolgens onze maatschappij en de commercie.

En daar ligt voor mij het probleem. Waar het van oudsher een feest was om dankbaar te zijn voor de oogst en onze overledenen te eren, is het verworden tot een ¨laten we lol hebben met enge dingen¨.
En dat gaat voor mij volledig voorbij aan de boodschap die het had, en ik vind dat niet zo respectvol.

Ik vind het altijd jammer als de reden, de ziel achter een feest wordt losgelaten en alleen de lol wordt gehouden. Zo ben ik dus ook geen grote fan van carnaval ;-). Ik hou van liefdevolle feesten met betekenis, die je viert met de mensen van wie je houdt.

In die zin zou ik dus een stuk liever Thanksgiving hier overnemen dan Halloween. Wat een prachtige gedachte is dat, een heel feest over dankbaarheid!

Sint Maarten is ook al zo´n schattig feest. Lieve kindjes komen liedjes zingen aan de deur met een lichtje en krijgen daarvoor dan een snoepje. Dat is iets waar ik blij van word :)

Nou ja, vandaar dus.

Een super vakantiedag in Haarlem

We waren echt zó zielig. Echt. Een héél zwáár leven. Mijn moeder en ik moesten namelijk de batterijen van onze telefoons laten vervangen. De mijne moest ongeveer drie keer per dag aan de lader.

Nu is het zo dat momenteel (t/m eind december) het vervangen van een iPhone batterij maar €29 kost in plaats van €89. Nogal de moeite! Zeker als je telefoon, zoals de mijne, elke dag 4 keer moet worden opgeladen ;-).
We wisten dat, hoe vroeger we er waren, hoe groter de kans dat ze ons meteen konden helpen, dus om half tien stond mijn moeder hier voor de deur.

Dus, je snapt, echt meeega zielig, wij met z´n drieën naar Haarlem, waar we van arremoe terwijl we wachtten dan maar gezellig moesten gaan winkelen. Hihi.

Nadat we ons hadden aangemeld bij de Apple Genius bar liepen we de Gierstraat in. Daar is namelijk een superleuk winkeltje, Eef&Co, en daar had ik theemutsen gezien.
Sophie vroeg, op weg ernaartoe: ¨Wat is een theemuts?¨ Mijn moeder antwoordde zonder aarzelen: ¨Ik!¨
Dat dus ;-)

Oei wat is dat een leuk winkeltje. Ten eerste vond ik direct de theemuts (en moest ik alleen nog bedenken welke kleur ik wou, hen die mij kennen weten dat dat nog geen sinecure is..), maar er waren ook nog allemaal andere gave duurzame dingen. Ik kocht drie DDDDD theedoeken (De Doek Die Direct Droogt), en ben benieuwd of die hun belofte waar gaan maken. En ik nam een lamswollen plumeau mee, die ik nu met mijn léven ga beschermen tegen rommelkonten in dit huis.

\

Ja. Ik kocht een groene. Staat mooi bij ons kleed. 

Ja 2: ik kocht blikjes. Oeps ;-)

Het was echt ontzettend gezellig. We liepen de hele stad door (een goeie dag mijnerzijds, met dank aan de osteopaat gisteren, yeah!) en keken af en toe in een winkeltje. Zoals ¨Tea, my dear?¨ in de Kleine Houtstraat. Ook al zo´n ontzettend leuk en origineel winkeltje. Je krijgt er een lekker kopje thee te proeven. En ze hebben dus leuke blikjes 😁

Mijn moeder kocht een práchtige armband bij Ananda (ook in de Gierstraat), en ook iets Waarvan Ik Niets Weet Maar Wat Wellicht Iets Te Maken Heeft Met Eind December. Het is ontzettend jammer, maar Ananda gaat weg, omdat de eigenaren met pensioen gaan en de investeerder die het pand bezit daarop voor de overnamekandidaaat de huur verdriedubbelde. Echt. Leuke mensen die investeerders. 

Natuurlijk liepen we de Lush even binnen. Dat kan gewoon niet anders. Ik kocht er niks, maar ik geniet altijd zo van de heerlijke geuren en de gezelligheid. Het is ook niet zo dat ik niets van Lush in huis heb ;-)

Daarna aten we een haring op de markt en we dronken iets bij Bagels & Beans. 

En zo konden we onze telefoons alweer ophalen en konden we blij en gelukkig terugkijken op een hele fijne vakantiedag. Haarlem is zo´n leuke stad en het gezelschap was natuurlijk ook geweldig. 

¨Vroeger¨, toen Sophie nog niet op school zat, deden we het best regelmatig, zo´n dagje Haarlem. Maar met de regelmaat van school en andere activiteiten komt het nu eigenlijk te weinig voor. Het was dus echt genieten en het voelde helemaal als Vakantie, Jieiehaaa! Getting my life back! 

Drie porties jaloezie

Een paar weken geleden hadden de buren opeens nieuwe jaloezieën voor hun voorramen. En ik vond ze mooi! Dus toen ik de buurvrouw sprak vroeg ik waar ze vandaan waren gekomen en ze vertelde dat ze ze bij de Kwantum hadden gekocht voor weinig.

Ik was daarna al eens gaan kijken bij de Kwantum, maar had nog niets besloten of gekocht, ook al omdat ik zo slim was om níet van tevoren de maat te nemen. Maar mijn timmermansogen bleken prima te werken: ik had in de winkel geraden dat we een 60 centimeter en een 100 centimeter nodig hadden, en dat bleek exact te kloppen. Tien punten voor Anke ;-) 

En toen wilde mijn moeder zaterdag even naar de Leen Bakker voor een stoel, en daarnaast zit in Alkmaar, ja je raadt het nooit... de Kwantum.
We bekeken de jaloezieën, en wat me er zo ideaal aan leek was dat ze wat breder waren dan de Luxaflex die we hadden, waarvan het schoonmaken namelijk echt een crime was. Deze jaloezieën waren 5 centimeter breed en hadden een brede verticale band. Makkelijker schoonmaken, én makkelijker om het raam erachter te openen.

Wit was onze natuurlijkste keuze (de buren hebben lichtgrijs, ik ben niet zo van het lichtgrijs persoonlijk). Maar... het is de keuken hè. Wit en spetters: niet een heel fijne combi.

Grijs dan? Hmmm... zie boven, niet zo ons ding. Maar er was ook antracietgrijs. Ik hou wel van antraciet, het is een warme kleur, en duidelijk niet zo besmettelijk. Ben dacht eens diep na en vond ook: antraciet.

Dus plotseling, op zaterdagmiddag, stonden we jaloezieën op te hangen in de keuken. Één van de twee ramen maar, helaas, de andere maat moest besteld worden.

Die avond keken we eens naar onze nieuwe jaloeziën en we werden er blij van! Het geeft een beetje de indruk van zo´n mooi luik aan een huis.

Gisteren, zondag, waren we vrij. En toen gebeurde er een typische Anke-actie. We waren namelijk bezig om de woonkamer goed schoon te maken, mijn moeder was er toevallig ook, mét hondje, en toen dacht ik: joh, moeten we misschien de ramen van de woonkamer ook eens vervangen? Geen overbodige luxe, de oude Luxaflex zag er echt níet meer uit:

Gelukkig is mijn moeder precies hetzelfde als ik: gáán met die banaan. Dus zij begon met helpen stoffen, terwijl Ben zich naar de Kwantum spoedde voor drie porties jaloezie.

En zo hadden we aan het einde van de middag plotseling prachtige raambedekking, waar we gisteravond echt met z´n tweetjes van hebben zitten genieten:

Kijk, zo gaat het nou altijd hier. Ben wordt af en toe helemaal gestoord van ons. Maar niet van het resultaat! ;-)
Nu dus even afwachten tot de laatste binnen is, zodat alle ramen weer mooi bij elkaar passen.
(Je zult meteen begrijpen dat ik dat echt helemáál niet jammer vind, want ik ben altijd enorm geduldig en neem uitgebreid de tijd voor alles... uhuh....)

Piano´s Die Niet Uit Kunnen

Sophie´s vriendin zit achter de piano in de woonkamer en slaat een toets aan.
¨Oh ja!¨ zegt ze. ¨Deze is altijd aan!¨
Ik kijk haar enigszins verbaasd aan en zeg tegen haar dat deze piano niet uit kan.

Ze kijkt me verbijsterd aan. ¨Maar gaat ´ie niet op dan?¨

De elektronische generatie...

Anti-ziekjes yummy smoothie

Ik was al helemaal trots op mezelf, want hoewel ik al de hele week een beetje snuffelig was kickte ik het schoolvirus tot nu toe heel aardig.
Maar na een paar wat te drukke dagen moest ik gisterenavond toch toegeven: ik voel me echt niet zo lekker.
Ik had vandaag zelfs nog wel een superleuke afspraak met een vriendin-die-ik-al-veel-te-lang-niet-gezien-heb, maar die ging ik maar even niet blootstellen aan de bacillen.

Dus ik doe vandaag heel lief voor mezelf en heb wat extra virus-killende-weerstand-verhogende dingen toegevoegd aan een overheerlijke smoothie.

Ook maken?

Je neemt voor een goeie grote smoothie (of twee gewone glazen):

* Een banaan;
* 200 ml (plantaardige) melk, ik gebruik rijstmelk;
* Bevroren fruit. Ik had kersen, perzik en mango. Maar je kunt er echt alles in mikken. (Probeer vooral ook eens avocado! Supergezond en maakt het heerlijk cremig);
* Een goeie dobbelsteen verse gember (ik had een vierkante centimeter. Verse gember is echt een mega-simpel ding om in huis te hebben. Het blijft namelijk eeuwen goed);
* Een halve theelepel vitamine C poeder (ik heb gewoon een grote pot voor weinig van de Tuinen. Ik denk dat het erg belangrijk is goeie kwaliteit vitamines te kopen, maar in het geval van vitamine C is het simpelweg ascorbinezuur. Kan niet zoveel aan mis dus);
* Evt. een kwart theelepel kaneel.
(Als je melk gebruikt die niet zoet is zou je wat honing kunnen toevoegen. Rijstmelk is van zichzelf al zoet)

Bevroren fruit hebben ze tegenwoordig in de supermarkten zo ontzettend handig in kartonnen pakjes. Ik ben fan!

Je mikt alles in de blender, laat even draaien en drinkt!

Gember is goed voor je weerstand, heb ik me laten vertellen. Honing is geweldig voor je keel en doodt nare beestjes, wat kaneel óók doet. Kaneel is ook nog eens goed voor je bloedsuikerspiegel.
En vitamine C werkt echt geweldig tegen virussen. En het leuke is dat je een teveel gewoon uitplast, dus kan je rustig doordrinken. Ik las een artikel van een epidemioloog die vertelde dat bij een eventuele pandemie vitamine C momenteel het meest effectieve medicijn zou zijn.*
Doordat er (plantaardige) melk inzit krijgt je een veel evenwichtigere afgifte van de suiker uit het fruit.
Omdat je het hele fruit gebruikt (en geen sappen) krijg je alle goeie stofjes eruit direct in je lijf!

En ook niet onbelangrijk: het is zo lekker, dat ik niet eens meer smoothies koop in de stad. Deze zijn veel lekkerder namelijk.
Oh en wil je liever ijs? Bevries dan de banaan eerst, dan heb je soft ijs :)

 Smakelijk!



*Ik ben zelf geen dokter of wetenschapper hè, ik herhaal hier alleen wat ik zelf heb gelezen/geleerd. Ik zou het dan ook niet als hard advies nemen in plaats van je eigen dokter, maar gewoon als raad. Ik heb vandaag even geen bronnen-opzoek-puf maar Google is je vriend ;)

Help, hebben we ons konijn overvoerd?

Ik dacht al een poosje... is dat beestje niet een beetje dik aan het worden?

Sophie, die stapeldol is op Vlek, is verantwoordelijk voor haar konijn en voert haar heel netjes. Ze krijgt elke dag hooi en mag elke dag loslopen. Alleen dat laatste: dat wil ze de laatste tijd niet zo hard. Ze vindt het wel prima in haar hok, en als het deurtje opengaat komt ze wél gezellig met haar hoofdje bij de ingang knuffelen, maar eruit springen: ho maar.

Een paar dagen geleden besloot ik de keukenweegschaal mee naar boven te nemen. Operatie Wegen Van Het Konijn kon van start.
Vlek houdt niet zo van opgepakt worden (zoals veel konijnen), maar vandaag moest het even. En ze moest ook nog in de bak van de KitchenAid, want dat was toevallig de grootste bak die ik kon vinden waar wel even een konijn in mocht zitten. Gelukkig is het een Heel Lief En Rustig Konijn en bleef ze nog zitten ook.
Ik zette konijn en bak op de keukenweegschaal, woog en verloste het konijn weer. En ik rekende uit. Oei. Ze weegt ruim 1700 gram. Ze hoort zo´n 1200 gram te wegen, toch, volgens de fokster?

Nou vermoed ik dat ze ook gewoon een wat groot uitgevallen mini´tje is, maar toch is dat denk ik wel een stuk teveel.
Dus nu is Vlek op dieet. Ze krijgt minder biks en (zoals altijd) volop hooi en gras. Sophie vond het maar zielig. Maar ze werd er ook bang van: ¨Gaat Vlekje nu dood?¨

Neuh. Vlekje gaat (hopelijk nog lang) niet dood, maar ze moet wel wat minder eten om een gezond konijntje te blijven. En misschien moeten we haar ook maar wat meer aanmoedigen om wél haar hokje uit te komen en rond te springen.

Arme Vlek.

Mediteren, hoe doe je dat?

Ik heb goed nieuws! Mediteren is (*drum roll*): zitten en stil zijn.

Nou, dat moet jij ook kunnen toch?

Kijk, je kunt en mag het zo spiritueel maken als bij jou past. Maar in de basis is dat wat mediteren is. Je zit en je bent stil. En daarmee gebeurt er nogal wat! Laat ik beginnen met een artikel waarin allerlei effecten worden beschreven, gestaafd door wetenschappelijk bewijs: https://www.hetkanwel.net/2015/02/13/14-wetenschappelijke-bewijzen-dat-mediteren-gezond/

Hoe pak je dat dan aan?
Ik raad mensen altijd aan om simpelweg te beginnen. Ik bemerk (sowieso voor mezelf, maar ook voor anderen) dat het fijn is als je er een specifiek plekje voor hebt. Maar als je dat niet wilt of kunt: ook prima.
Zorg er in elk geval voor dat je even comfortabel kunt zitten. Echt waar, je zult merken dat dat steeds makkelijker wordt. Toen ik begon met de Saswitha opleiding voor Yoga en Wijsbegeerte, in 2011, kon ik echt amper  tien minuten in kleermakerszit zitten. Logisch ook, want in de Westerse wereld gaan we al snel op stoelen zitten en ontwennen we het (en ik had erg last van bekkeninstabiliteit). Alles ging me na een poosje pijn doen. Maar al snel werd het makkelijker en nu kan ik eenvoudig langere periodes stil op de grond zitten, zonder enige pijn of ongemak. (Enne: ondanks wat fysio´s hadden gezegd over nooit herstellen kon ik na een jaar yoga-opleiding vrijwel alles weer :))
Dus ik zou zeggen: vertrouw erop en geef je lijf de kans om het te leren.
Ik zit zelf graag op een driedubbelgevouwen stoffen yogamat. Ik zit dan met mijn derrière (mensen die mij kennen weten dat dat deel van mij die naam wel verdient ;)) op het dikkere deel en leg mijn voeten en kuiten op een enkel deel. Je kunt ook een speciaal meditatiekussen kopen (maar eerlijk gezegd vind ik die krengen echt mega-ongemakkelijk zitten). Een gewoon kussentje of opgevouwen deken is dan ook helemaal prima.

Ik hou ervan om een kaarsje aan te steken. Ik hou sowieso van kaarsjes: ze zijn gezellig en ik vind het zelf ook fijn om ermee als het ware een scheiding aan te brengen tussen mijn ruimte en de rest van de wereld. Maar nogmaals: je kunt het zo spiritueel of zo aards maken als je zelf wilt. Doe wat voor jou goed voelt.

Dan ga je zitten, liefst in kleermakerszit, en je doet je ogen dicht.
Nou zijn wij nogal gewend aan Heel Veel Nadenken. Dus ongetwijfeld komen er direct allerlei gedachtes boven, al helemaal in het begin. Dat geeft niks. Je laat ze gewoon komen en je laat ze weer los. Een mooie analogie is om ze te zien alsof ze wolken in de lucht zijn. Je hoeft er geen oordeel over te hebben. Ze komen en ze gaan.
Ik vond het in het begin fijn om een speciale CD op te zetten (haha! Dat zegt wel hoe lang ik dit al doe: intussen zoek je even iets op op spotify...). Ik had er eentje met dolfijnengeluiden en wist ongeveer hoe lang de tracks duurden. Later stopte ik met CD luisteren en hield ik van de stilte.

Veel mensen stellen van tevoren een tijd vast, zetten een wekker of iets dergelijks. Ik heb zelf nooit een tijd gesteld die ik wilde of moest blijven zitten. Ik zat en zit altijd gewoon zo lang als goed voelt, zo lang als het duurt om de staat te bereiken die ik wil bereiken. Een staat van vrede en blijdschap. Hoef ik niet mijn best voor te doen, ik hoef er alleen maar voor te blijven zitten.
Soms is er frustratie. Dat mag er zijn. Boosheid. Verdriet. Het mag er zijn. Het kan harstikke confronterend zijn. Maar je blijft gewoon zitten en ademen. En dan gaat het beter.
Ik heb gemerkt dat het mijn grootste tool is in het verwerken van dingen. Zo zei ik een keer tegen Ben: ¨If you don´t know where to put yourself, put yourself on your yoga mat¨. En dat dat verwerken van dingen vanuit mijn kracht kan komen, in plaats van vanuit machteloosheid.

Hoe langer je dit doet hoe dieper het wordt. Hoe makkelijker het wordt om los te komen van wat ze in yoga zo mooi ¨The monkey mind¨ noemen. Hoe rustiger je hoofd is en hoe beter je kunt voelen.

Mijn allergrootste tip? Je moet het simpelweg doen. Het kost wat discipline om daadwerkelijk elke dag even te gaan zitten, maar 1 minuut gemediteerd is een stuk meer dan 0 minuten gemediteerd.
Je kunt jezelf eventueel een schopje onder je kont geven door een app te downloaden, zoals Insight Timer. Je kunt een meditatiecursus doen of filmpjes op YouTube opzoeken.
Maar vooral kun je vertrouwen dat als je simpelweg gaat zitten, de rest vanzelf komt.

Er komt vanzelf meer inzicht in hoe dit voor jou is. In wat het je brengt. Het wordt makkelijker om ook buiten de meditatie in een bewuste staat te zijn, waarin je niet de hele tijd gevangene bent van altijd maar terugkomende gedachten (het schijnt dat ongeveer 98% van je gedachten dezelfde zijn als die je gisteren had. Lekker nuttig dus.) Waarin het makkelijker is om bij jezelf te blijven, om rustig te blijven, zelfs als het stormt in de situatie waarin je je bevindt. Het wordt vanzelf makkelijker én duidelijker. En dan zie je ook wat de effecten zijn in je leven.

En stel je nou voor dat je die effecten maar stom vindt? Dan kun je er altijd ook weer mee stoppen ;-)

Wat mij betreft: of je nou een enorm nuchter en aards persoon bent die op zoek is naar wat meer relaxedheid, of je iemand bent die al veel heeft gesoulsearched en op zoek is naar verlichting?
Meditatie is letterlijk voor iedereen. Maak het niet te groot: zitten kunnen we uiteindelijk allemaal toch?
Ik heb ooit een schop onder bovengenoemde derrière gekregen om te beginnen. Wie weet kan ik die schop met dit artikel wel doorgeven :)

Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen!

Persoonlijk: Jaarthema

Een paar jaar geleden las ik op een blog over een jaarthema. Dit was een woord wat een thema beschreef waar ze zich dat jaar vooral op wilde richten.

Ik vond het een mooi idee en zo onstond mijn eerste jaarthema. Of eigenlijk thema´s, want ik koos er voor drie, waarvan er eentje ¨ontspullen¨ was. En dat hebben we echt gedaan dat jaar!

Nou betekent zo´n jaarthema natuurlijk niet dat je na dat jaar per se ophoudt met dat thema, en zo is er in huis nog steeds wel spul wat wellicht weg kan. Maar ons huis is echt heel anders dan een paar jaar geleden. Kasten zijn opgeruimd. De zolder is geen rommelhok meer maar een mooie yogaruimte. Er is een muziekstudio ingericht op de eerste verdieping en Ben heeft een kantoortje gekregen op de voorzolder. Heel veel zakken met spullen hebben het huis verlaten, én er komen er veel minder binnen. (Het schiet natuurlijk niet op om te ontspullen en tegelijkertijd nieuwe zooi te kopen hè)

Afgelopen jaar koos ik voor ¨mild zijn¨. En dan vooral naar mezelf, omdat ik de neiging heb de lat voor mezelf nogal hoog te leggen. Mild zijn in elke situatie. Niet overal meteen op reageren, maar even rustig laten bezinken. Geen paniek, alles komt goed. Zoiets.
Nou, dat heb ik geweten! Er is me heel wat in de schoot geworpen dit jaar. Maar ik mag geloof ik best trots zijn op hoe ik overal mee ben omgegaan, en omga. Ik sta echt op een andere plek dan ik stond.

En zo heeft zich nu al een eerste jaarthema voor volgend jaar aangediend. Namelijk: ¨loslaten¨.
Ja, ik geef het toe. I Am Anke And I Overthink Things.
Leuk hoor, zo´n hoofd dat het goed doet. Maar hoofden hebben doorgaans de antwoorden niet, die hebben harten namelijk in handen.
Je mag echt vertrouwen op je gevoel. Tenminste, het heeft het bij mij nog niet bij het verkeerde eind gehad, terwijl mijn hoofd dat niet kan zeggen ;-)
Maar ook loslaten wat Andere Mensen vinden. Ik mag míjn waarheid leven, en mijn eigen morele kompas volgen. Kiezen voor wat goed is voor mijn gezin, zelfs als iemand anders wellicht een andere keuze zou maken (of zou willen). Zelfs als iemand me misschien anders niet meer aardig vindt.
Niet constant prakkiseren of ik het wel goed (genoeg) heb gedaan. Ik deed mijn best (dat hoef ik niet los te laten van mezelf, perfectionist zal ik wel blijven ;-)) en dat is voldoende. Tuurlijk is het goed om te reflecteren. Maar na het reflecteren: laat het los.
Geen belang hechten aan wat ¨zou moeten¨. Maar alle energie richten op wat er echt toe doet. Mijn gezin, de mensen om me heen, mijzelf.

Dát is wat de afgelopen maanden me veel duidelijker hebben gemaakt. Maar ik weet ook dat het nog veel oefening vermag. Vandaar dat het een jaarthema mag worden.

Ik zou er haast een liedje van gaan zingen. Let it go, let it gooooooo....

Hebben jullie ook een thema, waarmee je aan de slag wilt?

De overheerlijke laatste warme dagen van de herfst

Nooit geniet ik zó erg van mooi weer als in de vroege lente en de late herfst.

De vroege lente, als het nog koud is. Het lijkt alsof de winter eeuwig heeft geduurd, nooit voelde de zomer verder weg. En dan in ene komt daar een warmere dag! Zo´n dag dat je net aan, in je trui, lekker in het zonnetje kunt zitten buiten. Je witte huidje lavend aan het warme licht, dat je maandenlang ontbeerde. Het is de fijnste zon van het jaar!

Dan wordt het echt lente en wordt het warmer, maar nog niet zó warm, dus je kunt lekker in de zon een boekje lezen, of net aan al in je t-shirt in het bos lopen. Heerlijk!

Maar zo´n lente voelt tegelijkertijd ook alsof er nog een oneindige zee aan mooi weer aankomt. Je hebt nog de hele zomer voor je, en nooit voelde de winter verder weg.

Totdat de herfst komt, en je bij elke warme dag weet: dit zou wel eens de allerlaatste kunnen zijn tot volgend jaar lente. De laatste keer dat ik in een jurkje of t-shirt buiten kan lopen voor de lange winter.
Dat zijn de momenten dat ik zoveel mogelijk wil genieten. Nog even een eindje lopen na het eten want het is nog licht. Lekker in de tuin zitten, in de zon die nu niet meer zo fel en warm is.
Álle zonnestraaltjes nog opzuigen, om daarna met een nog even opgewarmd lijf gezellig naar binnen te keren voor de echte herfst, en de gezelligheid van de feestdagen.

Dus vandaag gaan we lekker in de tuin en naar het herfstbos. Ik ben benieuwd met hoeveel blaadjes Sophie thuis komt ;-)