Jongens, jongens, jongens, wat een ongelooflijk mooie, ontroerende, lieve en fijne reacties kreeg ik op de blog van gisteren. Ik ben er echt door geraakt!
Één van de mooiste reacties was van de schoolgenoot, iets ouder dan ik, op Facebook, die zich herinnerde dat ik daar binnenkwam als 9-jarig meisje met mijn enorme schooltas op wieltjes. Hij vertelde dat ook hij daar wel om had gelachen. Dat is gewoon wat ze deden.
Ik wist dat echt niet meer. Neem ´m ook zeker niks kwalijk. Maar weet je? Ik wist nog heel erg goed dat ik, jaren later, tijdens een concertreis een keer goed ziek was terwijl er een excursie zou komen. Ik zat (bijna letterlijk) in de shit ;-)
Iemand bood me aan in haar hotelkamer te mogen blijven. En hij, hij bood aan bij me te blijven. Hij zat die dag met mij op de hotelkamer, terwijl ik heen en weer rende naar de wc. En toen ik me wat beter voelde ging hij met me door de straten van Athene op zoek naar choriatiki.
Kijk, dát vergeet ik dus nooit meer. Dat is toch echte liefdevolheid?
En dat is voor mij een grote kern, als ik er zo eens over nadenk. Ik geloof dat dingen niet zomaar gebeuren. Hoewel mijn pad lastig was, was het wel mijn pad. En waar ik nu sta, dat heb ik daar mede aan te danken.
Wat ik nu kan, de mensen die ik nu zelf mag helpen, het luisterend oor dat ik zelf kan bieden, de duwtjes die ik mensen mag geven op hún unieke pad, binnen de zang en daarbuiten... dat is iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Zoals mensen precies op het juiste moment in míjn leven kwamen en míj een duwtje gaven. Het is één van de belangrijkste dingen die ik hier doe in dit leven.
Oprah Winfrey zei een keer iets wat me zó enorm bij bleef. Ze zei: ¨It´s about giving up hope that the past could have been any different¨. En zo is het!
Voor mijn kind wil ik iets anders, absoluut! En voor alle andere kinderen ook. Maar voor mij was dit wat het was. Het is niet anders dan dat. En waar ik nu ben? Nou, da´s echt best een heel goeie plek.
Dus leef ik in positiviteit. Dus kijk ik naar wat er allemaal fijn en goed is, in plaats van alleen maar naar wat er beter zou kunnen. Betekent dat dat er nooit iets moeilijk is? Tuurlijk niet. Maar ik heb wel een keuze naar hoe ik naar dingen kijk. Hoe ik reageer op omstandigheden. Om te genieten én om te werken aan mezelf, mijn gezondheid, mijn eigen ontwikkeling.
Die kracht van binnen, die is vast een stuk aangeboren. Maar ik denk ook aangeleerd. Door een lijn sterke vrouwen voor mij. En door mijn eigen leven.
Dus leef ik in bewustzijn, en in dankbaarheid.
En dit is precies waarom ik, ondanks het feit dat ik de blog van gisteren al een maand of twee geleden had geschreven en nog altijd niet op ¨publish¨ had durven drukken, die knop gisteren indrukte. Want als ik wil dat anderen zich herkennen kunnen, als ik wil dat anderen dingen kunnen begrijpen, maar ook herkenning kunnen vinden en hopelijk vertrouwen kunnen vinden, als ik wellicht een verschil kan maken: dan is het het waard om zelf met de billen bloot te gaan. Figuurlijk dan hè. Dat is namelijk echt een stuk meer aan te raden online ;-)
Kortom: dank jullie wel voor alle liefde. En right back atcha!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat je een bericht achterlaat :)