Jongens, wat een mazzel...

 Dit jaar zijn wij met Kerstmis naar Engeland gegaan. Ben's familie komt daar natuurlijk vandaan, en we waren er al veel te lang niet met Kerst geweest. We besloten om dit keer niet te vliegen, maar te rijden. Groener, en het leek ons handig om de auto daar te hebben.

Nou, ik kan je vertellen dat dat dus best een eindje is. Zijn familie woont namelijk in het zuidelijkste puntje van Devon. Na de Channel Tunnel is dat nog zeker vijf uur rijden. 

Kerstmis was heel erg fijn. We hebben alle familie gezien, gezellig gegeten en spelletjes gedaan, gewandeld op kliffen bij windkracht zeven en in het prachtige estuarium in de buurt. Voldaan gingen we eergisteren weer op de terugweg. 

En ik had al zo'n gevoel. Ken je dat, zo'n gevoel dat lichtjes aan de deur klopt? De dag ervoor al. "Ben, waarom maakt de motor dat geluid als 'ie stationair loopt?" Ik maakte me zorgen om de auto - die op de heenweg probleemloos naar Devon reed - zonder duidelijke reden. 
Tot die ochtend. Ik zou het eerste stuk rijden en draaide de sleutel om. Een zielig hinnikje was alles wat ik kreeg. En ook al wist ik heus direct dat de accu leeg was poogde ik het toch nogmaals. 
Hinnik. 
Yep. Accu leeg. Ik keek Ben verschrikt aan en die zei rustig dat hij tijdens het laden blijkbaar het groot licht nog aan had gehad van de avond ervoor. De wegen daar zijn namelijk zo: 

Okee. Ik was niet gerustgesteld maar vol goede moed gingen we proberen de auto te pushstarten. Ben en Sophie duwden de auto naar achteren, ik kreeg hem met moeite gedraaid, en ik kon de heuvel afrollen. In z'n twee, koppeling op laten komen maar ik kreeg alleen een nieuw hinnikje. Maar ik was nog niet onderaan, ik had nog een kans! In z'n twee, koppeling op laten komen en ja! De auto startte. Stap één was genomen. Snel klommen Ben en Sophie in de auto en we gingen op weg over de smalle, kronkelende landweggetjes tussen hoge wallen, waar de bomen die alles al eerder gezien hadden hun takken lui boven de auto uitstrekten. Pas na het eerste benzinestation - waar de auto uit moest natuurlijk en daarna gelukkig probleemloos startte - werd ik er wat geruster op. Maar we moesten een eindje, he, door vier landen heen én een tunnel. Voor de zekerheid hield ik de lampen zolang het licht was maar uit. 

Het duurde eeuwen. Overal was file. De Chunnel bleek enorme vertragingen te hebben en uiteindelijk reden we pas om half 7 Frankrijk binnen, intussen met Ben achter het stuur. We gingen nog maar eens tanken - natuurlijk nog in België, we zijn wel goed maar niet gek - en om 11 uur kwamen we dan eindelijk thuis aan, zo'n 14 uur nadat we vertrokken waren. Ben zette de auto even voor de deur om uit te laden. Opgelucht trok ik koffers mee naar binnen en begon meteen de beneden- en keukenspullen uit te pakken. 
Toen kwam Ben binnen. 
"Well." sprak hij op serieuze toon. "We'll have to push the car into its spot."

Ja dames en heren, jongens en meisjes. De accu was wel degelijk stuk, want twee minuten knipperen had die al leeg gemaakt. We hadden op elk moment stil kunnen staan als we startten. In de Channel tunnel, bijvoorbeeld, of langs de weg in het pikkedonker in België. In plaats daarvan was het gewoon bij ons thuis, veilig voor de deur. 

........ (deze puntjes laat ik hier even staan voor dramatisch effect ;-).) 

Gisteren pushstartten we de auto nogmaals en Ben reed naar de garage, waar inderdaad gelukkig niets meer dan een kaduuke accu aan de hand bleek. 

Okee maar even he, hoeveel engeltjes hadden wij op onze schouders? 

Estuarium

Als je een gezond gewicht hebt

 Ik ga niet uitgebreid bloggen want kerstdrukte en zo maar... de dag die je hoopte dat zou komen is vandaag dan echt... gekomen. 

Ik val de laatste tijd niet meer zo snel af. Logisch ook na zoveel kilo's. Maar toch nog wel een beetje, en deze week een beetje meer want mijn buik deed niet zo gezellig. En zo kwam het dat ik vanmorgen op de weegschaal stond en het laatste beetje (en dus dat beetje meer) er zomaar in ene toch af is. 

En zo kwam het dat ik dit zag: 

Cue een moment of tien van ongebreidelde vreugde. 

Kijk. Tuurlijk had de fysio me 5 kilo geleden al verteld dat mijn visceraal vet prachtig gezond was. Natuurlijk weet ik dat mijn tailleomtrek al een poosje prima is. Natuurlijk weet ik dat ik toch wat vel over heb en dat dat ook wat weegt en dat ik veel gespierder ben dan vroeger dus dat ik eigenlijk er al was. Heus. Tuurlijk. Ik wist het allemaal maar nee, nee. Nee. Zo werkt het niet. Je wilt gewoon toch dat getal. 

Nou, vandaag is het dus zover. Ik heb officieel een gezond gewicht. Na 15 jaar. 

Het is me toch wat?

Wat hebben een park en een pretzel met elkaar te maken?

Toen we zochten naar een huis in Alkmaar, way back when in 2010, ging ik meestal eerst alleen kijken naar de huizen die we vonden op Funda. Ben werkte toen namelijk fulltime in Amsterdam, en zijn dagen met reis/filetijd waren lang, zijn vakantiedagen zeldzaam. Dus ik nam (toen nog baby) Sophie mee en ging allerlei huizen langs om een voorselectie te maken. Als het dan een tof huis was gingen we later met z'n allen kijken. 

Tot ik bij dit huis binnenkwam. Een fijn huis, goed ingedeeld, maar wat de deal eigenlijk direct sealde was het uitzicht over het water en een groenpartij aan de overkant. Wat een oase! Niet veel later gingen we met z'n allen - inclusief mijn ouders - kijken en was het snel beklonken.

Wat we toen echter nog niet wisten was hoe handig de locatie was! Pas toen we aan het klussen waren, en ik met Sophie in de kinderwagen naar het winkelcentrum in de buurt liep (ik wist alleen nog maar dat het bestond en liep er met behulp van Google Maps heen), ontdekte ik hoe prachtig het park is dat naast ons huis ligt. 

In de jaren er na ontdekte ik elk plekje van het park en intussen is het zo ongeveer mijn tweede thuis. Ik wandel graag en veel; gemiddeld zo'n 7-9 km per dag, tegenwoordig. Ik heb dan ook meerdere vaste routes door het park, waarvan de drie belangrijkste zijn:
*The Circle. Je loopt het park in en... loopt een rondje. Hoe kom ik op de naam, he? De originaliteit spat ervan af! 
*The Pretzel. Je loopt het park in, loopt de helft van het rondje, dan een rondje er aan vast, dan terug. Zie je een thema hier, qua naamgeving?
*The Full Pretzel. Tja. What can I say. Ik ontdekte dat je het tweede rondje van the Pretzel kunt uitbreiden naar de verste uithoek van het park. Intussen zit je dan al meanderend op ruim vijf kilometer. 

Nu ja, daar ben ik dus vrijwel elke dag te vinden, zomer en winter, regen of zon. Maar ik zal eerlijk zijn: ik ben echt wel een zomerkind... ik prefereer de warmte en ik prefereer de zon.
Zo buiten leer je de seizoenen eigenlijk nog beter kennen. Je leert dat, als het regent, het meestal niet constant regent en je best tussen de buien door kunt lopen. (Meestal dan... natuurlijk kom ik ook wel eens terug als verzopen kat). Je leert dat wind, hoewel vervelend, tussen de bomen doorgaans wel meevalt. Je leert hoeveel laagjes je nodig hebt om warm te blijven in welke temperatuur.
En het grootste wat je leert is de schoonheid van elk seizoen. In de winter is dat het licht. Oh, het licht, dat prachtige licht dat door kale takken schijnt. 

Van de week had ik mazzel. Ik ging -dik ingepakt- vrij vroeg lopen, want ik moest boodschappen doen voor de lunch met een lieve vriendin. Het was werkelijk prachtig buiten. Etherisch, hauntingly beautiful zoals ze in het Engels zo mooi zeggen. Ik genoot -heen en weer- met volle teugen. 

Ik deed de boodschappen, ruimde ze weer thuis weg, keek nog eens naar buiten en wat denk je? Mist. Dikke, dikke mist lag als een wattendeken over de bomen aan de overkant, die ik nog amper kon zien. 
Had ik even poepmazzel gehad?

 

Waarom "Mij maken die kilo's niks uit!" eigenlijk niet zo'n aardige opmerking is.

Dit is best een beladen onderwerp, maar ik wil er toch een keer over schrijven. 

Bijna alle opmerkingen die je krijgt als je veel afvalt zijn echt supertof. Lief, prettig, en heel vaak een conversation starter voor gesprekken over gezondheid en het leven die ik heel erg waardevol vind. 
Maar toch krijg je die éne regelmatig. Die éne die stoort, zowel bij mij als bij vriendinnen en kennissen die veel zijn afgevallen. Het zijn de mensen die zeggen, eigenlijk altijd op een klein beetje strenge toon: "Mij maken die kilo's niks uit hoor! Ik vond je sowieso al mooi, of je nou 50 of 150 kilo weegt."

En eigenlijk is dat dus niet zo aardig. 
Stel je even voor dat iemand een anderssoortige prestatie heeft geleverd. Bijvoorbeeld een belangrijk examen heeft gehaald. Zou je dan zeggen: "Ik vond je daarvoor ook al goed, hoor! Mij maakt dat examen niks uit!"
Dat klinkt in ene heel onaardig, toch?
Natuurlijk vond je die persoon daarvoor ook al goed. Stel je voor. Maar daar ging het nu even niet om. 

Bijna alle mensen die veel afvallen doen daar enorm hun best voor en zijn trots op het resultaat. Bijna alle mensen die afvallen horen dan ook graag dat dat zichtbaar is, maar los daarvan is het ook nog eens zo dat de persoon die deze opmerking maakt er eigenlijk vanzelf vanuit gaat dat je alleen af bent gevallen om esthetische redenen. En hoewel dat ergens begrijpelijk is, vooral als dat iemand is die zelf nooit een probleem met gewicht heeft gehad, is dat -sorry- grote onzin. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef is dik zijn gewoon echt niet leuk, dus word je er blij van als je van die beperkingen eindelijk geen last meer hebt. Dat de wereld dan met je meeviert is fijn! 

De kern van het verhaal is: het feit dat je iemand complimenteert met de prestatie die die heeft geleverd betekent niet dat je daarmee de dikkere persoon die ze waren afkeurt. 

N.B. Even voor de zekerheid: opmerkingen als "ik vond je altijd al prachtig, maar je straalt nu zo!" en dergelijke zijn helemaal goed, natuurlijk. En de andere kant van het verhaal: gelukkig heeft niemand tegen mij iets gezegd als "nou, gelukkig maar want je zag er ook echt niet uit." want dat zou wél het afkeuren van wie je was zijn, en ik weet dat dat óók bestaat in de wereld en fatshaming is evenmin aardig. 
Het gaat hier even om een vrij specifieke manier van reageren die  bij mensen die veel afvallen niet zo lekker binnenkomt en die daarom toch een keer beschreven mocht. 

Zo! Dat gezegd hebbende een gezellig fotootje of twee en ik wens jullie allen een superfijne zondag! Glij niet uit! ;-)

Zo'n ontzettend leuk King Louie setje gescoord! Één keer raden waar ;-)

Als je van de trap kunt denderen

 Vroegah, heel, heel lang geleden toen ik aan het conservatorium studeerde, was er een grote, hoge trap van de hal naar de bovenkantine, met vrij ondiepe treden. Mijn medestudenten kennen hem ongetwijfeld nog goed. Ik was een tiener, misschien begin twintig en ik had er op de een of andere manier schik in om zó snel van die trap te rennen dat mijn benen vrijwel stil leken te staan en ik heel goed wist dat ik zéker niet zou kunnen corrigeren, mocht er iets mis gaan. 

Die hoge trap is nu waarschijnlijk al afgebroken want het conservatorium is verhuisd en het oude gebouw wordt gesloopt. Maar ook kon ik al heel lang niet meer zo snel van een trap. 

Kijk, veel slanke mensen denken (en logisch ook, want hoe kun je voelen wat je niet hebt geleefd?) dat afvallen voor jezelf vooral te maken heeft met esthetiek. Daarom zeggen mensen denk ik ook zo vaak: "Ik vond je vroeger ook al mooi!" (daarover ga ik deze week nog bloggen.)
Maar eigenlijk is dat maar een klein stukje. Natuurlijk kan ik niet voor alle dikke mensen praten maar degenen die ik heb gesproken erover en ikzelf zijn het erover eens: 
Dik zijn ZUIGT. 
Echt, het zuigt. 
Je kunt je als je slank bent niet voorstellen hoeveel je inlevert als je echt flink overgewicht hebt. Hoeveel dingen minder makkelijk of vervelender zijn, wat er allemaal pijn doet, hoe het je leven beperkt. 
Dat ik hier aan tafel zit met mijn benen over elkaar, dat ik zojuist heerlijk heb geyogaad en alle houdingen kon, dat ik mezelf tijdens zonnegroeten simpel kan opdrukken?
 Dat is onbetaalbaar en waarschijnlijk ook onuitlegbaar. 

Goed. Terug naar de trap. We waren vorige week in de IKEA, om kastjes te kopen voor onder Sophie's bureau. En ik weet niet of je wel eens in de IKEA in Haarlem geweest bent, maar daar is een hoge, ondiepe trap in drie delen. We liepen ernaartoe om naar beneden te gaan en in een opwelling riep ik naar Sophie, die achter mij liep: "Wie het eerst beneden is!" Voor ik antwoord heb gekregen begin ik al te rennen. Ik bedoel, kom op. Ze is veertien, denk je echt dat ze de uitdaging laat liggen? Ik hoor haar lachen en achter me aan komen terwijl ik de eerste trap af begin te denderen. Mijn voeten vallen zacht op elke trede, alsof het vanzelf gaat. De beweging is vloeiend, een cadans die moeiteloos werkt. 
"I'm going to get you!" roept Sophie achter me. 
"No way!" roep ik terug terwijl ik om een stel, dat op het onderste trapdeel loopt, heen ren. Uitgelaten kom ik op de begane grond aan en steek triomfantelijk mijn armen omhoog. 
Niet omdat ik Sophie heb verslagen, natuurlijk. Maar het gloeit in mijn lijf. 
Ik kan dit. 
Ik kán dit. 

Wauw, wat is het heerlijk om dat te ervaren. 

Als je 40 kilo bent afgevallen

 Het is dus echt zo, vandaag. Ik voelde al een poosje dat ik was afgevallen (daarover heb ik gisteren een blogje geschreven maar dat komt later online, haha, dit moet er nu even uit!) maar vandaag zei de weegschaal het ook. 
-40 kilo. Niet afgerond, niet ongeveer, nee, echt veer-tig kilo. Vanaf juni 2022 tot nu. 

Ik ga dan nu nog maar één keer een voor/na foto delen maar daarna stop ik er denk ik mee. Ik merk namelijk dat ik niet meer steeds bezig wil zijn met dat ik zo dik ben geweest. Mensen om me heen zijn (gelukkig) niet meer steeds heel verbaasd, het wordt gewoon. En voor mij ook, en dat wíl ik ook graag. Mensen die me nu leren kennen kennen me zoals ik nu ben. En dat voelt goed.

Ik zal zeker nog doorschrijven over het proces, dat wel. Natuurlijk. Ik zal zeker blijven praten en misschien wel meer doen met andere mensen en hún proces. Hoe dat vorm gaat krijgen weet ik nog niet goed. 

Maar voor nu ga ik gauw lesgeven en deel ik deze foto met veel liefs voor jullie allemaal: 

 

Als mensen vinden dat je nu wel dun genoeg bent

Okee, laat ik eerlijkheidshalve voorop stellen dat mijn hart elke keer weer een sprongetje maakt als iemand zoiets zegt. 
Wait. What? zegt het hart, zegt mijn binnenste dat nog altijd niet helemaal gewend is aan wat de spiegel me vertelt. Zeggen ze dat nou echt? Over mij? 
Vaak roep ik dan gauw dat ik officieel nog altijd een kilo te zwaar ben. 

En dat is dus een interessante want ik geloof dat ik nu wel ongeveer hetzelfde figuur heb als voordat ik zwanger werd, zo'n 15 jaar geleden. Ik was toen zo'n vijf kilo lichter dan nu. 
En dat kan dus misschien toch wel kloppen. 
Laten we elkaar geen Pietje noemen (behalve als je toevallig Pietje heet, dan mag het ;-)), ik heb natuurlijk wat huid over. Ik heb alsnog mazzel want het valt alles mee, maar aan mijn bovenbenen, bovenarmen en onderbuik zie je gewoon wel dat er 40 kilo minder Anke is. 
En los van dat ik niet kan helpen dat ik daarvan baal weegt die huid natuurlijk ook wat. 

Verder ben ik onnoemelijk veel fitter dan voordat ik zwanger werd. Ik wandel, fiets en yoga dat het een lust heeft, en mijn kuiten en armen worden echt flink gespierd. 
Spieren zijn, zoals we allemaal weten, zwaarder dan vet. Mijn middelomtrek is prachtig gezond, mijn visceraal vet is laag. (Dat is orgaanvet, dat kunnen ze meten met zo'n supersonische weegschaal die ze bv in sportscholen hebben.). Dus dat BMI van 25,5 zegt eigenlijk niet zo heel veel. 
Zegt iedereen.
En iedereen heeft gelijk.

En toch, en toch, en toch. Ik zou zo blij worden als dat BMI toch ooit nog onder de 25 komt... ook al weet ik heel goed dat ik niet mag zeuren.
Mag ik dan even, op mijn eigen blog, toch een piepklein beetje zeuren? Ik hoop op nog een paar kilo, al was het alleen maar als buffertje, maar wees gerust: ik ben niet bereid om daarvoor iets te veranderen in een eetpatroon dat megagezond is en goed voor me voelt. Ik ga niet minder eten dan goed voor me is, alleen maar om een weegschaal, no way. Ik deed dit hele proces natuurlijk al nooit voor het afvallen maar voor mijn gezondheid, en dat is in de tijd niet veranderd. Dus in de tussentijd vind ik wat ik in de spiegel zie best okee, en verder wachten we af en we gaan het zien, de komende maanden :-)

Omdat iedereen houdt van voor- en nafoto's ;)

Als je vluchteling bent

 Ik loop het park in, zoals ik elke dag minstens één keer doe. We hebben enorme mazzel dat we naast een prachtig park wonen waar je heel goed een pretzel van 5 kilometer kunt lopen, zo midden in de stad. Naast het park staat een winkelcentrum, het is tien minuten fietsen naar het centrum en met 20 autominuten ben je in het bos. Een betere locatie voor een huis is voor ons zowat niet te bedenken. 

Ik loop over de brug en sla zoals altijd rechtsaf. Even verderop, rechtdoor op het fietspad staan twee jongens met fietsen die op een briefje kijken, en net als ik het pad neem dat van ze wegvoert roept er eentje: "Hello?"
Meteen hoor ik aan de toon dat ze verdwaald zijn, of iets anders nodig hebben. Ik loop naar ze toe en vraag: 
"Are you okay?"
"Doctor." zegt de ene jongen, terwijl hij me het briefje aanreikt. Ze zijn denk ik een jaar of 25, gekleed in casual kleding, eentje breed gebouwd, eentje heel smal. De stem van de jongen die me aansprak is vriendelijk en beleefd, zijn vriend houdt zich verlegen op de achtergrond. Op het briefje staat 'tandarts de Mare.' Ik wijs in de verte en vraag ze in het Engels of ze dat gebouw daar zien, daar moeten ze links en dan rechts, maar in hun hulpeloze gezichten zie ik direct dat ze er geen iota van begrijpen. De jongen laat zijn telefoon zien, waarop regels vol met tekens staan die ík dan weer niet begrijp: een vertaal app. Ik probeer ertegen te praten maar hee, dit schiet niet op. 
"Syria." zegt de jongen dan en mijn hart trekt zich samen. Want verder hoeft hij niks uit te leggen, niet waar? 

"I'll walk you there." besluit ik, en gebaar ze me te volgen. Ik bedoel, ik ga lopen, toch? Even 500 meter de andere kant op is geen punt. Ze volgen me dankbaar en zo lopen we stil, want ik spreek geen woord Syrisch en zij niks anders, met stevige pas richting de Mare.
Maar wacht. De jongen zei 'doctor', maar op het blaadje stond tandarts. Even checken. Dus ik wijs op mijn wang en vraag:
"Dentist?"
De jongen knikt. 

"Centre!" zegt hij blij als de eerste gebouwen in zicht komen. Ze zetten hun fietsen gauw bij de rekken en we lopen de Mare in. Ik hou mijn hand uit voor het papiertje om te checken of we wel naar de goede plek gaan. Er staat dat de afspraak om 9:30 is. Ik kijk subtiel op mijn horloge: het is 9:38. De jongen naast mij, die misschien geen Nederlands spreekt maar beslist niet achterlijk is, grijnst ongemakkelijk. Hij weet dat hij te laat is. 

Je zult toch vluchteling zijn? In een vreemd land waar je niemand kent, waar je de taal niet spreekt, waar je jezelf niet kunt helpen? Het grijpt me naar de keel. De praktijk komt in zicht en ik besluit even mee naar binnen te lopen. Er is ten slotte geen enkele manier waarop ze zelf kunnen uitleggen dat ze het niet konden vinden. 
Achter de balie verschijnt een aardige mevrouw en ik leg snel uit dat ik de jongens in het park heb gevonden, dat ze als het goed is een afspraak hebben, ze verdwaald waren en ik hoop dat dat niet erg is. Ze knikt begrijpend en richt zich op de jongen.
"Mustafa?"
Mustafa knikt ook en ze bedanken me wel drie keer terwijl ik ze succes wens en weer naar buiten loop.

Waar ik vrij ben. Waar ik een huis heb. Waar geen oorlog is. Waar mijn hele gezin samen is. Waar ik de taal spreek, goed opgeleid ben, werk heb dat ik enorm graag doe. 
Stel je toch eens voor dat je dat allemaal achter zou moeten laten omdat je land door oorlog verscheurd wordt? 

Ik loop, weer alleen, het park in langs de andere kant van de Mare. Het is volle herfst, het ruikt aarderig, houterig, de bomen strekken zich kalend boven me uit. Een kleine bonte specht hupt tussen verkleurende bladeren van tak naar tak, zwart wit rood in een palet van oranje en geel. Een vlaamse gaai scheert langs me heen, op zoek naar zijn volgende bes. 

De wereld is voor mij helemaal gewoon. Maar toch moet ik er bijna van huilen. 

Als je voor de gek gehouden wordt

Ding, dong! Rond vijf uur gaat de bel. Ben komt net beneden na het werk en doet de deur open. Een jonge enthousiaste vrouwenstem vraagt wie er zo mooi muziek maakte. 
Het gesprek gaat even door en ik word nieuwsgierig. Is dit een verkoopster? Zo klinkt het wel, en we hebben een sticker boven de bel dat die hier niet welkom zijn. Ik loop naar de kamerdeur en trek die open. 

Een meisje van een jaar of 20 staat voor de deur, jas een beetje open zodat Ben haar waren goed kan zien, en kijkt me aan alsof ze enorm blij is mij te zien.
"Maakte u zulke mooie muziek?"
"Nee, dat was mijn dochter. Maar komt u iets verkopen?"
"Nee hoor, nee." stelt ze gerust. "Ik kom voor een buurtonderzoek. U heeft vast wel gezien dat er in deze buurt een groot project is geweest?" Onschuldig kijkt ze Ben in de ogen. "Dat er met busjes gereden is?"
Ben schudt van nee. Hij blijft rustig maar ik ken hem te goed en voel zijn ongeduld. 
"Oh! Als het goed is heeft u er ook een mailtje over gehad." vervolgt ze. 
"Nee, ik heb helaas geen mail ontvangen." zeg ik. Ben beaamt: nee, geen mails hier. 
"Oh! Goh!" zegt het meisje met de onschuldigste blik van Nederland. "Ik zie hier namelijk dat jullie als énige nog niet mee doen met de prijsverlaging van gas en licht!" Cue een kokette wimperknipper. "Hoe komt dat?"

Ken je die van die aap en die mouw? Nou, die dus. 

"Sorry, ik vertrouw het niet." zeg ik rustig en vriendelijk. "Volgens mij ben je hier om ons een energiecontract aan te smeren en daar hebben we geen interesse in."

Direct valt de onschuldige gezellige act van het meisje af. Haar ogen richten zich al op het volgende huis. 
"In dat geval wens ik u een hele prettige dag." zegt ze op snerpende, boze toon, draait zich om en loopt de voortuin uit.  

Als je met een tijdbom leeft

 Met ernstige ogen keek de MDL (maag-darm-lever) arts me aan. 
"Ik zal je hier nog wel vaker zien met een onsteking." voorspelde ze, molto grave. Ik slikte en zei niets. 

Nee, een scan was nu niet nodig, voegde niets toe. Er was ook verder niks aan te doen behalve afwachten. Stil verliet ik de behandelkamer. Meteen deed mijn buik meer zeer. 

Ik kwam thuis en ging douchen. Ik heb echt een rothekel aan ziekenhuizen en spoel ze dan ook graag meteen van me af. En ik wist, ik wist heel duidelijk dat wat ze zei niet per se de hele waarheid was, maar toch galmden de woorden door me heen. 
Ik zal je hier nog wel vaker zien. 
Ik was ook boos, eigenlijk wel, want is dat nou echt iets handigs om te zeggen tegen een patiënt die niet gebaat is bij stress? Zelfs als je denkt dat wat je zegt waar is, wat voegt dat nou toe voor mij? 

Uit de douche ging ik googlen. Op sites van gerenommeerde ziekenhuizen vond ik getallen. In Nederland zeggen ze: er is 20-25% kans op recidive van diverticulitis. In Amerika spreken ze van 11-16%. In Duitsland ook, en daar voegen ze toe dat de kans op complicaties bij nieuwe ontstekingen steeds kleiner wordt.

Kijk, dat klonk al heel anders dan de molto grave van de MDL.

Want hoe ga je er mee om, als er iets aan de hand is wat kán opspelen? Of dat nu diverticulitis is, of een ontstekingsziekte, of een autoimmuunziekte of wat dan ook?

In het begin vond ik het oprecht lastig. Elk moment kon een aanval me overvallen, en hoe moest ik nou weten of die gewoon weer overging of eindigde in het ziekenhuis? Elk pijntje wordt zo eenvoudig uitvergroot, het is zo makkelijk om angstig te worden. 
En angst helpt nooit. Zelfs niet na maanden, als je een behandelkamer van een MDL uitloopt. 

Voor mij zijn er hierin, nadat er tijd en reflectie overheen is gegaan, een aantal conclusies die ik wel graag wil delen.

1) Knowledge is power. Zoals boven: het is niet zó dramatisch als de arts zei. Het helpt mij om de cijfers te weten. Maximaal 25% en dat zijn niet allemaal mensen die zoveel doen om gezond te blijven als ik. 

2) Doen wat ik zelf kan. Wat kan ik? Ik kan heel gezond eten, ik kan goed voor mezelf zorgen. Ik kan mediteren en yoga doen en heel veel bewegen en zo goed mogelijk in mijn vel zitten. Ik kan supplementen nemen tegen vervelende bacteriën en naar de osteopaat gaan die mijn organen helpt. 

3) Dan vervolgens helpt het te beseffen dat we nooit garanties hebben. Kijk, het kán dat ondanks al het bovenstaande het toch misgaat. Maar ieder "gezond" mens kan ook (doe maar liever niet hoor) morgen z'n been breken of blindedarmontsteking krijgen. 

4) Zelfs zonder dat ik zo gezond at als nu zat er vier jaar tussen aanvallen. Als ik me nu elke dag druk ga maken over een aanval die misschien nooit, misschien over jaren komt?
Juist, ja. 

5) Uiteindelijk gaat het dus wéér over vertrouwen. Vertrouwen in mijn lijf, maar ook vertrouwen in de rest van het leven. Vertrouwen dat ik elk moment kan nemen zoals het komt, zelf als het moment vervelend is. Vertrouwen ook in iets groters dan mijzelf dat misschien wel beter weet wat ik nodig heb dan ikzelf.

Intussen leef ik wat deze zorgen betreft grotendeels zoals vóórdat al dit gedoe gebeurde. Met bewustzijn, met bewaken (en oprekken ;-)) van de grenzen en veel aandacht. Maar ik geniet en leef meer dan ik in jaren heb gedaan en maak volop plannen. 

Niemand heeft je een morgen beloofd. Dan kunnen we maar beter de angst loslaten en vandaag leven :-)

tijdens een heerlijke wandeling vorig weekend door bos en duinen bij Castricum

 

Glutenvrij makkelijk brood dat wél gezond is (en lekker goedkoop)

Glutenvrije producten. Ja, ze bestaan en gelukkig steeds meer maar ze zijn zelden goed voor je. Brood, bijvoorbeeld, van Schär of AH is grotendeels aardappelzetmeel en maïsmeel. Het gaat niet om voedingswaarde maar om smaakbenadering (zoals zeker in het verleden ook vaak gold voor vegetarische burgers en zo, trouwens. Gelukkig is daar wel ontwikkeling in). Er zitten weinig vezels in en die zetmelen doen weinig goeds voor je. 
Natuurlijk kun je het eten en is het ook lekker, maar de vraag is hoe blij je toch al kwetsbare buik ervan wordt. 
Dan is er het Walhalla van glutenvrij brood, waar zelfs ík tegenkan: Yam desem. Ik vind het lekker (ik kan me voorstellen dat als je zacht witbrood gewend bent het even omschakelen is) en het is écht gezond. Vol vezels, gemaakt van echte ingrediënten en zuurdesem. 

Het kost ook 6 euro per minibroodje. 

Kijk, het is heus lekker maar om dat nou dagelijks te doen? 

Goed, zoals ik dus al meldde in de vorige blog ben ik behept met het "hoe moeilijk kan het zijn?" gen. Ik ben dan ook gaan experimenteren in de keuken en ik vind het resulterende onderstaande brood echt súperlekker, supersimpel en... het kost ook nog eens bijna niks! 

Ingrediënten.

500 gram volkoren haver (wij zijn alleen gevoelig voor gluten, niet echt allergisch en kunnen dus gewoon die van de Appie gebruiken in zo'n pak van 69 cent of zo. Maar als je coeliakie hebt, neem dan zeker gecertificeerd glutenvrije haver)
30 gram kokosolie
4 eetlepels vlozaad (psyllium)
4 eetlepels lijnzaad
2 eetlepels chiazaad
1 theelepel zout
475 ml (2 cups) water 

Methode

Je mengt alle ingrediënten door elkaar met een lepel of vork en gooit het hele zooitje in een ingevette ovenschaal. Druk goed aan en laat het dan een half uurtje staan zodat alles goed kan wellen en binden. Dan zet je de schaal in een opgewarmde oven op 180 graden voor 40 minuten

Dat is alles! Laat je brood een half uurtje afkoelen in de ovenschaal en haal dan even een mes langs de randen voordat je het brood er uitstort. Goed afkoelen (Sorry, ik weet dat dat moeilijk is en ik zou liegen als ik zou zeggen dat dat hier vaak lukt maar toch) voor je snijdt anders is het wat kruimelig. 

That's all, folks! Een heerlijk brood vol vezels dat ongeveer een euro kost! 

N.B. 1) Mocht je nou niet alle zaden in huis (willen) hebben kan je ongetwijfeld ook meer van de zaden die je wel hebt gebruiken. Ik heb deze dingen standaard in huis, ze zijn heel gezond en helpen het brood samenhangend te zijn. 

N.B. 2) Het is natuurlijk een vrij zwaar brood vergeleken met tarwebrood, omdat er geen rijsmiddel in zit, dus verwacht geen fluffy brioche. Maar het is zo moeilijk om glutenvrije dingen zónder bovengenoemde zetmelen te laten rijzen dat de aanwezigheid of afwezigheid van gist voor mij bijzonder weinig uitmaakt. De smaak van dit brood is overheerlijk en de textuur vind ik zelf erg prettig. 

N.B. 3) Er zitten dus (joh) geen gluten in en dat betekent dat het vrij snel oud wordt. Ik raad je dan ook aan het brood, eenmaal helemaal afgekoeld, in plakken te snijden en in te vriezen zodat je het per portie kunt gebruiken. 

Mocht je 'm ook maken, laat je me weten wat je vindt? 

Eenvoudig zelf maken: heerlijke en goedkope glutenvrije oat cakes/ havercrackers (drie ingrediënten!)

In Engeland zijn ze een ding: Nairn's Oat Cakes. Superlekker, gezond en makkelijk.
En duur. Echt heel, heel bijzonder duur. Terwijl haver zelf echt hartstikke goedkoop is. 

Ik zag een reel op Facebook, deze week, waarin een vrouw zei: "I've been blessed with the 'How Hard Can It Be' gene."
Ik vond dat nogal herkenbaar want zo doe ik dat ook altijd, met van alles. Hoe moeilijk kan het zijn? Laat ik het gewoon proberen. En intussen maak ik al jaren zelf oat cakes want raad eens? Het is dus inderdaad niet zo moeilijk.
Hierbij geef ik twee recepten, eentje voor gewoon standaard oat cakes en eentje voor net wat lastigere die ik zelf heel erg lekker vind. 

Enjoy!

Makkelijke Oat Cakes met Drie Ingrediënten:

Benodigd: 200 gram havervlokken, ongeveer een kopje water en een half theelepeltje zout. 

Je roert het water en zout door de havervlokken en laat dit even staan zodat de haver welt. Dan maak je je handen nat onder de kraan (dan plakt het deeg niet aan je vingers) en je pakt een balletje van het mengsel. Dit druk je op een bakplaat waarop je bakpapier hebt gelegd en je drukt het balletje plat en enigszins rond. Worden ze zo perfect als die van Nairns? Vast niet. Is dat erg? Ik vind van niet maar je kunt er natuurlijk altijd een steekvorm bijpakken anders ;-)
Vervolgens maak je je handen weer nat en pakt het volgende balletje. Dit doe je totdat het deeg op is. Ik maak er zo'n 10 oat cakes van.  
Ze gaan in de oven op 180 graden, zo'n 12-15 minuten totdat ze een klein beetje beginnen te kleuren. Ze kunnen dan nog wat zacht aanvoelen maar ze worden knapperig als ze afkoelen. 
Dat is alles! 

Recept Voor Nog Steeds Best Hele Makkelijke Oat Cakes Met Iets Meer Ingrediënten: 

160 gram haver
40 gram havermeel
30 gram (al dan niet vegan) boter
1 cup water
half theelepeltje zout

Je smelt de boter en voegt dan alle ingrediënten samen en roert ze goed door elkaar. Daarna is het proces exact hetzelfde: handen nat, balletje, platdrukken, oven. Deze oat cakes smaken (uiteraard) lekker boterig en ze zijn iets zachter. 

Tip 1): ik vind het zelf ook lekker om wat zwarte peper over de oat cakes te doen voor ze de oven in gaan.

Tip 2): haver is van nature glutenvrij. Als je alleen maar gevoelig bent voor gluten is die uit de supermarkt dan meestal ook prima. Alleen is het vaak wel "besmet" met gluten dus bij coeliakie en ernstige allergie is het belangrijk gecertificeerd glutenvrij haver te gebruiken. 

Enjoy! 

Als je man je een hersenschudding bezorgt ;-)

 Okee, deze titel was natuurlijk pure clickbait hoewel niet per sé onwaar. Maar goed, hier dan maar gewoon het verhaal! 

Wij hebben al honderd jaar onze prachtige le Creusetpannen op de koelkast staan. Ze staan daar prima, uit de weg, en het staat ook nog eens mooi. 
Gisteravond trok ik de koelkast open, en er viel pardoes een pan op mijn hoofd. 

Oeps. 

Blijkbaar was hij na het afwassen net niet helemaal goed teruggezet. Het was even flink schrikken en ik ging ook best even uit mijn spreekwoordelijke plaat, en toen was het inventariseren. Okee. Ik ben niet 'out' gegaan. Ik heb geen geheugenverlies. Ik ben wel misselijk. Mijn hoofd doet (gek he, heb je wel eens zo'n pan getild?) wel enorm zeer. 
Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat ik wel gewoon kon gaan slapen. Nou, dat 'gewoon' lukte niet helemaal, ik schrok steeds misselijk en met bonzend hart wakker, maar toen het ochtend werd leefde ik nog, dus ik noem dat een succes. 

Vanmorgen belde ik toch maar even de huisarts. Een bijzonder onbehulpzame assistente vertelde me dat ik wel het kon aankijken, en toen ik vroeg of ik mocht bewegen, wandelen, fietsen, sprak ze:
"op geleide van de klachten."

Ja. Daar kan ik dus precies helemaal niks mee. 

Maar er was een geluk bij een ongeluk. Toen ik namelijk vanmorgen na de huisarts de fysio belde, om aan te geven dat het waarschijnlijk niet zo nuttig was dat ik zou komen, bleek dat fysiotherapeut L toevallig de hersenletselspecialist van de praktijk is. Ik mocht dus toch komen en mijn moeder was zo lief om mee te gaan. 

L bleek (het was de eerste keer dat ik hem ontmoette) een kundige man. Hij deed allerlei tests om te checken of alles het nog deed.
Alles deed het nog. Godzijdank. 
De conclusie van L: lichte hersenschudding. Ja, ik mag bewegen, graag zelfs, maar tot vijf procent vóór de grens (wat natuurlijk echt mijn grootste hobby is, dat moge duidelijk zijn ;-)) Waarschijnlijk gaat het binnen de komende weken beter. Ik hoop stiekum op nog wat sneller dan een paar weken, goed? 

Overigens hebben we natuurlijk ook nog humor toegevoegd aan de situatie, want hoe lang kennen jullie me nu? L pakte op een gegeven moment een grote stemvork en zette die op mijn schedel. 
"Wat hoor je?" vroeg hij. 
"Een A, klein octaaf." antwoordde ik. En voegde direct lachend toe: "Dat is waarschijnlijk niet het meest gegeven antwoord?"

De gele schuldige

Het gaat intussen alleszins redelijk met me, gezien het feit dat, zoals vriendin J treffend sprak, ik zomaar een pan op mijn pan had. Ik kan bijvoorbeeld best even gauw dit verhaal typen en zolang ik alles rustig aan doe functioneer ik heel behoorlijk. Ik blijf wel steeds misselijk, dat is een beetje jammer, en mijn hoofd is wattig, wat traag en natuurlijk pijnlijk. Maar hee... dit had ook heel anders kunnen aflopen! 

Hopelijk gaat het snel weer helemaal prima en kunnen we later nog eens glimlachen over de keer dat Ben me een hersenschudding gaf!

Kokosolie als oogcrème?

Degenen die hier al een poosje meelezen weten dat ik erg graag "groen" leef. Tweedehands ethische kleding, zelf wasmiddel maken (echt de grootste aanrader van vandaag), zoveel mogelijk bio kopen, bewust omgaan met energie en water, etc. etc. Daar hoort uiteraard ook natuurlijke cosmetica bij. 
Ondanks dat bevond ik mij een poosje geleden in de gewone parfumerie, op zoek naar een goede oogcrème. Ik vond namelijk dat ik wat lijntjes kreeg en wat wallen, en de huid rondom mijn ogen is vaak best droog, terwijl ik voor de rest van mijn gezicht alleen maar een lik simpele lichte crème gebruik en verder eigenlijk niks. 

Ik kreeg van een aardige mevrouw met veel make up op haar gezicht een crème opgesmeerd, een heule dure, en ik kreeg ook een testertje mee. Thuis keek ik wel even naar de ingrediëntenlijst uiteraard, en het bleek dat de crème vooral bestond uit parrafinum liquidum (oftewel vaseline, oftewel wat overblijft van de aardolie nadat alle benzine en zo eruit gehaald is). Ik ben geen fan, maar hee! De wallen leken wel minder, dus ik ging het in elk geval een poosje proberen.

Tot twee dagen later. Ik werd wakker alsof er ballonnen onder mijn oogleden waren ingebracht en opgeblazen. Ik kon mijn ogen amper open doen, zo opgezwollen waren ze. Een allergische reactie, duidelijk. 
Aargh!
Zodra ik weer enigszins uit mijn ogen kon kijken ging ik naarstig op zoek naar een oplossing. Ik wilde natuurlijk tóch nog altijd iets voor die wallen en lijntjes, en ik wilde geen ballonnen meer. Intussen ging het de dagen er na steeds wel wat beter maar de huid werd (zoals je waarschijnlijk weet als je zelf wel eens zo'n reactie had) droog en schilferig. Een serum van de Body Shop bracht jammer genoeg geen soelaas. 

En toen nam mijn innerlijke groenerd het eindelijk over. Ik heb al eerder kokosolie met succes gebruikt voor andere dingen. Dus waarom niet? Ik smeerde 's-avonds een beetje kokosolie op mijn oogleden én een beetje frambozenzalf.
Deze. Is echt superfijne zalf, trouwens. Hij schijnt zelfs een natuurlijke SPF te hebben, maar ik heb geen aandelen of zo. 
Gesmeerd en wel ging ik naar bed. En... tromgeroffel... de volgende dag was de reactie weg en de lijntjes en wallen waren minstens zoveel beter als met de dure crème. 

Duidelijk verhaal, toch? Ik kocht voor acht euro een prachtige enorme pot met biologische kokosolie, die ook nog eens heerlijk ruikt, en ik keek niet meer om naar dure crèmes. 
Waarom uiteindelijk moeilijk doen als het ook makkelijk, gezonder en beterder voor de wereld kan?

N.B.. Het gaat zonder zeggen (om er maar eens een mooi Anglicisme in te gooien) dat mocht jij dit ook willen proberen je het niet ín je oog moet smeren, he? Geen idee, hoor, maar ik heb het verder niet dermatologisch getest of zo ;). Ik weet wel dat ik dit intussen al maanden doe zonder problemen.

Als je (al wel) jarig bent

 In de kamer waar ik type hangen slingers, er staat een chocoladetaart* op de kleine tafel en om mijn pols prijkt een prachtig Swatch-horloge dat ik kreeg van mijn lieve gezinnetje, vanmorgen op bed.
Nou had ik het in de titel al gezegd dus sorry, er zijn geen punten meer te verdienen met raden dat ik vandaag jarig ben ;-)

Drie en veertig. Ik snap eigenlijk niet zo goed hoe dat kan. Tuurlijk, uren, dagen en daarmee jaren verstrijken en elk jaar komt er onvermijdelijk eentje bij, maar zo snel? Was ik niet net nog dertig? Maar goed, mijn bouwjaar liegt niet. 

Ik vind het leuk, om jarig te zijn, ook al vier ik het nooit meer. Voor een feestje ben ik gewoonweg wat te introvert, ik word blijer van mijn gezin, van iets leuks doen met een vriendin, van lieve mensen die lieve dingen voor je doen waarmee ze laten zien: ik geef om jou. Het markeren van overgangen, het even stilstaan bij iets, maakt het leven bijzonder.

Eigenlijk vind ik het nog leuker als Sophie jarig is. Eindeloos kadootjes verzamelen omdat zij echt de leukste en dankbaarste persoon is om voor te shoppen, voorbereiden, en uiteindelijk het "wakker maken" (wat natuurlijk nooit écht gebeurt want ze wordt van de spanning vanzelf vroeg wakker) op de dag zelf. Ze is vol verwondering, vol dankbaarheid. Ze is nog jong genoeg om puur te zijn, intussen wel te weten van de wereld en de narigheden die daar ook in bestaan maar ze is nog veilig, omarmd door ons, gelukkig in de wetenschap dat het allemaal nog niet op haar schouders rust. Of misschien blijft ze altijd wel zo veilig, omdat haar pad heel anders is dan het mijne, omdat haar wereld tot nog toe ook echt veilig is geweest?

Zouden wij dat dan ook kunnen, zelfs als volwassenen, zelfs met welke rugzak we ook dragen? Zoals de Beatles zo mooi zongen: don't carry the world upon your shoulder? 
Ik weet in elk geval dat ik daar niet heel erg goed in ben (cue the maniacal laughter from the people who know me well) maar het is wel mijn voornemen voor dit nieuwe jaar. Laat los! Geniet! Vertrouw! Wat nou als níet alles op het punt staat mis te gaan, omdat de meeste dingen gewoon goed gaan en goed komen? En sterker nog... wat nou als, zelfs als het wel "mis" gaat, zelfs als je verdrietig bent of pijn, ziek en zeer hebt, je dat ook neemt zoals het komt? Omdat het cliché waar is en de mens het meest lijdt onder het lijden dat hij vreest? Omdat dit moment het enige is dat echt bestaat?

Leven in vertrouwen, dansen door het leven, dát is mijn voornemen voor dit nieuwe levensjaar. 

Zo. Dan ga ik nu snel lesgeven. Ik wens jullie allemaal een geweldige dag! 

*Chocoladetaart met gluten en suiker, niet voor Anke. Maar dat vindt die helemaal niet erg, ik doe liever "gewoon"

 

Als je een jurkje past

 Ik heb het geloof ik al eerder gezegd: ik heb een Vintedprobleem. Nou mocht er ook wel wat want ik moest natuurlijk een hele nieuwe garderobe. En Sophie kreeg in ene binnen een jaar een volledig ander lijf dus die moest óók een nieuwe garderobe, vandaar dat dit wel een prachtige, ethische en circulaire (en betaalbare!) manier was om dat voor elkaar te krijgen. Maar dan zit je daar dus hè, op een doodgewone avond, terwijl je jurkjesrek intussen vol genoeg is, toch even te kijken. Dan zie je toch een geweldig jurkje van je favoriete merk King Louie, voor maar €7,50 en oooo, voor je het weet is 'ie toch in je winkelmand gevlogen.

Het jurkje kwam, maat M. Maat S en M zijn voor mij van dit merk allebei prima. Zolang het maar een A-lijn is want tja, die heupen die hou ik altijd, hoeveel ik ook afval. Ik paste het jurkje beneden even gauw voor het wassen maar oei... het zag er wel erg klein uit? En ook wel kort?
Oei, het is geen A lijn? Geweldige print en het jurkje is duidelijk nog helemaal nieuw maar dit gaat toch nooit werken? Dan zit 'ie straks strak om mijn heupen en dat gaat we dus écht niet doen. En te kort vind ik ook niet fijn. 
Eigenlijk had ik dit in mijn hoofd al zo op een rijtje zonder dat ik zelfs maar in de spiegel had gekeken. Jammer, gave print maar gaat hem waarschijnlijk niet worden.

Woensdag pakte ik 'm toch van het droogrekje. Bij ons droogde de was op dat moment ongeveer net zo snel als waarschijnlijk ook bij jou - niet dus - omdat de luchtvochtigheid zo hoog was buiten. Hij was dus nog een haartje vochtig op de zoom en het taillebandje. Ach. Kniesoor die daar op let. 
Ik trok hem aan en dat voelde eigenlijk wel prima. Hij zat ook lekker, heerlijk stofje in 100% ecoviscose natuurlijk. Ik liep naar de overloop, waar de grote spiegel is. 
Wait. What? 
Wacht even. Huh? Hij past gewoon.   
Nee, wacht. De spiegel zegt dat hij past en dat hij leuk staat én dat hij nergens strak zit?! 

Ik fluisterde naar Ben die boven werkte, aangezien dochterlief nog sliep (en nog doorsliep terwijl ik dit schreef. Die verdween even later weer naar de volgende vriendin dus laammaarlekkerslapen) en die vond het ook mooi. Een foto later en mijn plan om een ander jurkje aan te doen verdween als sneeuw voor de zon. 

Goh. 

 

Heerlijk en makkelijk powerontbijtje vol vezels

 Ik krijg enorm vaak de vraag: wat eet je dan? Vandaag ga ik wat dieper in op het ontbijt. 

Ik wil graag een aantal dingen:
* veel vezels
* gezond
* lekker
* geen bloedsuikerpieken.

Dat had ik namelijk vroeger, toen ik van een ayurvedische diëtiste havermoutpap moest eten. Ik at dan pap met havermelk en rozijnen en had na een uur gíerende honger echt. Niet te doen. 

Nou, dat kan dus anders. Ik eet eigenlijk elke ochtend: 

Een geprakte rijpe banaan (groene bananen kunnen juist verstoppen),
Een gekopte eetlepel cacaopoeder,
Een dadel in stukjes,
Een vijg in stukjes,
Twee gekopte eetlepels (20 gram) haverzemelen óf een eetlepel (10 gram) chiazaad.
Eventueel een half theelepeltje kaneel. Dit doe ik soms wel, soms niet. 

Alles door elkaar mengen, even een paar minuten laten staan zodat de zemelen of zaden wat zachter worden, en that's all! Ik vind het echt overheerlijk en ik zal even wat van de voordelen opnoemen.

* Afhankelijk van de grootte van bananen en zo zit er zo 15 gram vezels in dit ontbijtje. Dat is al de helft van de aanbevolen hoeveelheid voor een vrouw! 
* Banaan bevat o.a. vitamine B6, kalium, magnesium en calcium, wat goed is voor van alles w.o. de bloeddruk. 
* Cacao zit vol antioxidanten, magnesium en ijzer. 
* Kaneel heeft ontstekingsremmende eigenschappen, naast dat het heerlijk is. 
* Vijg helpt bij het naar de wc gaan.
* Dadels zijn weliswaar zoet maar de Glycemische Index is laag en hij zit vol met goede mineralen. 
* Chiazaad zit vol Omega 3 olie. 
* Ik kan hier rustig uren op lopen: geen enorme pieken en dalen en geen hongerklop. 
* Alle ingrediënten zijn gezond en vol voedingsstoffen. 

Eet smakelijk! 

Als je jezelf niet kunt helpen ;-)

 We zijn op vakantie in een prachtig gebied. Nu ja, tegen de tijd dat je dit leest zijn we alweer thuis, maar terwijl ik dit schrijf zijn we wel degelijk op vakantie in een prachtig gebied ;-)

De camping bevindt zich echt midden in het bos. Eigenlijk loop je over een bospaadje en toevallig staan er wat tenten en caravans. Gisterenavond liep ik met mijn fiets aan de hand zoals elke avond naar het hek om nog even een stukje te fietsen, terwijl ik -vakidioot- heel zachtjes en een octaaf lager Music for a While van Purcell zong. Een man stond aan de andere kant van het hek, te fluiten naar zijn hond die blijkbaar weinig zin had om te komen, want de man floot nog maar eens.

Kijk, een paar jaar geleden had ik hem alleen maar vriendelijk gegroet maar ik word geloof ik steeds ongefilterder, hoe meer ouwe meuk ik opruim in mezelf. Dus voor ik het weet zei ik hardop:
"Ik kom al!"
De man moest lachen en gebaarde naar achteren.
"Ik floot naar de hond."
"Weet ik," glimlachte ik, "maar ik moest even flauw doen."
"Je liep anders mooi te zingen." antwoordde hij. "Het klonk goed!"
Oeps, het was niet de bedoeling dat iemand dat hoorde. Onderschat ik alsnog mijn geoctaveerde sotto voce volume. 
"Het is mijn beroep, dus dat mogen we hopen." glimlachte ik weer.
"Ah!" lachte de enigszins verbaasde man, wiens hond nu dan toch had besloten dat komen een optie was. Ik liep met de fiets langs hem door het hek terwijl de hond en hij de camping op gingen.
"Het klonk goed!" riep hij nog maar eens over zijn schouder. 

Als je een aanval krijgt

 De eerste aanval kreeg ik al toen ik nog aan de antibiotica zat, na het ziekenhuis vorig jaar. Dezelfde symptomen, buikpijn, vijfhonderd keer naar de wc, ik zal jullie de details verder besparen but it ain't pretty. Toen was het een tripje naar het ziekenhuis maar de ontstekingswaarden waren gelukkig niet meer (erg) verhoogd.
Voor het geval - lieve lezer - jij geen dokter, verpleegkundige of ervaringsdeskundige bent: ontstekingswaardes, of CRP, zijn (eiwit)waardes in je bloed waaraan dokters kunnen zien of er ergens in je lijf een ontsteking zit. Normaal horen ze onder de vijf te zijn. Bij mij waren ze al jaren wat verhoogd, zo tussen de 12 en 20, dat noemen ze laaggradige ontstekingen. Daarover ga ik nog wel eens bloggen. De dag dat ik opgenomen werd waren ze 150. 
 
Kijk, westerse dokters kunnen met diverticulitis verder dus gewoon echt he-le-maal niets. Er zijn maar twee dingen die ze kunnen doen: als het echt te erg ontsteekt je opnemen in het ziekenhuis en vol antibiotica pompen, en in het uiterste geval als de ontsteking echt niet onder controle komt opereren en een stoma. Je snapt vast dat er mij behoorlijk wat aan gelegen is die optie te negeren ;-)
De rest van de tijd doen ze niets, nul, nakkes, nada. Zelfs de dingen die ze wél zouden kunnen doen, zoals bijvoorbeeld informatie geven over hoe je kunt proberen het te voorkomen, worden helaas niet gedaan. Afwachten en hopen is het devies.

Ik ben niet zo van het afwachten en hopen.

Sinds die tijd bleef het gebeuren, in de eerste instantie best heftig. Een aanval kwam opzetten, en ik was dagenlang uitgeschakeld. Gelukkig ging het gedurende het hersteljaar steeds beter en beter en wederom gelukkig kon ik na een paar maanden wel enigszins normaal doorfunctioneren, ook mét aanval.
Wat is er dan precies aan de hand op zo'n moment?
Dat is een bijzonder goede vraag. 
De ene huisarts, die ik eerlijk gezegd wat minder vertrouw dan de andere, is van mening dat alles wat er gebeurt met mijn buik diverticulitis moet zijn, ook als mijn bloedwaardes verder goed zijn. De andere denkt dat er ook meerdere dingen tegelijk aan de hand kunnen zijn maar wát dan is voor haar ook een goede vraag. De MDL arts daarentegen die ik na acht maanden wachten mocht bezoeken keek me enigszins meewarig aan en zei dat ze me nog wel vaker zou zien met een ontsteking.
Kijk, dát is nog eens iets handigs om tegen een patiënt die niet geholpen wordt door stress te zeggen, niet? 

Gelukkig gaat het de afgelopen maanden - dankzij alles wat ik voor mijn gezondheid doe - echt hartstikke goed. Ik functioneer beter en eenvoudiger dan sinds ik twintig was. En ik ben van mezelf nogal positief ingesteld dus eigenlijk ga ik er dan voor het gemak ook altijd vanuit dat het gewoon helemaal over is. Het was toch al maanden geleden. Toch?
Toch? 
Dat helemaal over zijn bleek dus nog niet helemaal waar, vorige week. Waarom kwam het? Ik weet het niet zeker, maar op donderdag werd ik niet lekker. 
Goed niet lekker, zelfs. Gelukkig niet met veel pijn maar wel met die andere gezellige symptomen en ik voelde me uiteindelijk toch ellendig genoeg om even de (vervangende, want ik heb een timingprobleem met huisartsen die op vakantie zijn) arts te bellen om éven CRP te prikken.  
Die huisartsenpraktijk is gelukkig echt ontzettend prettig. De assistente was aan de telefoon heel aardig en vroeg me wat ik liever wilde: de dokter zien en prikken, of alleen prikken?
Erg fijn als je eigen ervaring serieus genomen wordt. Ik koos voor alleen prikken want ik ken het riedeltje intussen: CRP boven de 20: naar de EHBO. CRP onder de 20: uitzieken. Ik mocht meteen komen.

Ik zat nog maar even in de wachtkamer toen ik binnengeroepen werd. De assistente keek me vriendelijk aan.
"Zo. Jij voelt je ellendig." zei ze mild.
En dat was dus zó fijn, he. Je voelt je meteen gezien, én je hoeft meteen niet meer te doen alsof het allemaal best wel gaat. Ze prikte in mijn vinger, maar tja: ook al was het 25 graden buiten had ik op dat moment een fleecetrui aan en was alsnog steenkoud. Wedden dat die vinger dus heus niet ging bloeden? Ze drukte, en drukte nog maar eens maar de vinger keek haar aan met een venijnige blik en leek te zeggen: bloed lekker zelf, of zo.
Gelukkig ben ik niet zo moeilijk, dus ik stelde voor even flink met mijn arm te zwaaien en op mijn hand te blazen en dan te kijken of vinger nummer twee wél gezellig mee wilde werken.
Vinger twee (aan de rechterhand natuurlijk, we moeten nog wel viool kunnen spelen) gaf na gezwaai en geblaas braaf een druppel bloed af en de machine ging spinnen.
De assistente kletste wat met me over de vakantie en het weer en voor ik het wist spuugde de machine een antwoord uit. 

Twee komma negen.

Twee. Komma. Negen. 

Je leest het goed. Niet alleen was er op dat moment geen ontsteking waarneembaar, maar de waardes waren prachtig normaal. Ze zag me reageren, ik legde uit over de laaggradige ontstekingen en we hielden heel even een heel voorzichtig feestje. Toen mocht ik fijn naar huis waar het een paar uur later gelukkig al best weer wat beter ging. Ik ben nog een paar dagen niet zo lekker geweest, en toen deed ik  het weer helemaal. 

Okee. Laten we dan nu met z'n allen afspreken dat dit de laatste aanval was, goed? Ja? Afgesproken?
Maar als het dan tóch ooit nog moet? Dan maar liever zo <3

Hou je er nog heel goed nieuws aan over ook. 

Als je kind de muziek in wil

Het is stil, in huis. Alleen de wind waait rond het huis en wat stemmen klinken vanaf de buren, maar verder is alles helemaal stil. Nog heel even. Ben is namelijk onderweg naar Leuven om Sophie op te halen en zo rond negen uur zal ze borrelend van de verhalen de voordeur inlopen.
Mijn kind speelt piano. En ze zingt. En speelt viool. Ze zingt op zaterdagen op straat en begeleidt zichzelf dan op gitaar. Op vrijdag gaat ze naar orkest. Ze is vastbesloten: ze wil na haar middelbare school Zang en Piano studeren aan het conservatorium van Amsterdam. 

Nou is dat allemaal natuurlijk niet helemaal uit de lucht komen vallen. Haar moeder doet of deed namelijk al die dingen ook, waarvan een paar de afgelopen twintig jaar professioneel. Ze groeide in een buik die concerten zong tot 36 weken, werd geboren en na een minuut al toegezongen - want ik ga nou eenmaal spontaan zingen als er écht grote dingen gebeuren. Ze groeit op in een huis vol muziek, en was er totdat ze naar school ging vaak bij als ik studeerde of les gaf. 
Tot zover dus niks heel onverwachts maar toch is het enorm bijzonder om te zien hoe ze muziek ademt, en nog bijzonderder is het dat ik samen met haar muziek mag maken én haar mag begeleiden in haar ontwikkeling.  

Zo kon het komen dat ze naar Leuven wilde. Daar was namelijk deze week in een prachtig gebouw de pianostage, een ruime week van lessen met concertpianisten, concerten, workshops en natuurlijk een hoop plezier met gelijkgestemde tieners. Afgelopen zaterdag bracht Ben haar ernaartoe. Een uur later had ik haar al aan de telefoon. Ze kende niemand, en hoewel er wel kinderen aan het basketballen waren kende ze die niet en ze durfde ook niet te vragen of ze mee mocht doen. Ik vertelde haar dat ze dat heus kon vragen want ze zaten allemaal in hetzelfde schuitje. Toch had ik nog twee keer een sippe Sophie aan de telefoon, en ik kan je vertellen dat je dan toch het liefst in de auto stapt, hoor! (Die nog niet eens thuis was, daar zat Ben nog in ;-))

Nog een uur later kreeg ik dan toch het verlossende appje. 
"I'm good! I made a friend!"
The rest is history. Ze heeft het er heerlijk gehad en de "friend", die ook veertien is, ook van lezen en ballet houdt en ook naar het conservatorium wil, is gebombardeerd tot BPF (Best Piano Friend). Ze heeft elke dag verslag gedaan via whatsapp en voice memo van hoe de pianoles van de dag ging, ze vertelde enthousiast over de workshop clavecimbel en hoe het is om te spelen op een pianoforte (*een vroege vorm van de piano, red ;-)), ze ging uit haar dak over hoe geweldig het teacher concert was, en zo zou ik nog even door kunnen typen maar je ziet het plaatje vast voor je. 

Ik vind haar superstoer, dat ze het hartstikke spannend vond en het toch deed. Dat ze nieuwe vrienden maakte en zich staande hield in zoiets. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ze bij terugkomst alle verhalen heeft verteld! 

Dan nog even voor de leuk een videootje van Brahms Hongaarse dans no 5 voor vier handen. Ze studeerde het in voor de pianostage en we speelden het voor ze wegging samen :-)

jubeldejubel

 Okee, na de emotie van de vorige blog dan nu wel tijd voor leuks, niet? Daarom hierbij gewoon even wat leuke wat-er-gebeurt-als-je-veel-afvalt anekdotes van deze week.

1) Er kwam een blazer binnen van Vinted. Ja, ik weet het, ik heb echt een Vintedprobleem, maar goed, ik had dan ook een hele nieuwe garderobe nodig, dat telt ergens voor, toch? Ben pakte het pakje uit en hield de blazer omhoog.
"Oh. Um." bromde hij. "Are you going to fit this? It looks really small."
Nou moet je weten dat Ben mijn grootste steun is, hé. Hij vond me mooi zoals ik was en zoals ik nu ben. Het maakt hem oprecht geen bal uit of ik dik ben of dun behalve dan natuurlijk dat hij heel blij voor me is dat ik me zo goed voel. Hij zei het dan ook uit oprechte twijfel. 
Ik pakte het jasje en trok het aan. 
Het paste alsof het voor me gemaakt is. 

2) Ik kocht twee bikini's en sorry, die foto deel ik niet in het openbaar maar ik stuurde ze naar mijn moeder en een paar goede vriendinnen met de vraag: "kan ik zo gezien worden?"
Iedereen reageerde van ja, maar mijn moeder zei iets wat zó binnenkwam.
"Oh mijn lieve schat wat een domme vraag, je ziet er geweldig uit, je ziet niet dat er bijna 40 kg weg is zo mooi is je vel hersteld"
Iets in mij stopte even. Wacht. Even. BIJNA 40 KG?! Oh ja! 37 kg is inderdaad bijna 40. Dat voelde in ene als zó veel! 

3) Ik ging met lieve vriendin en duopartner J naar de Lien en Giel winkel in Haarlem. Het (ethische jurkjes) merk houdt op, wat wij heel jammer vinden, en hield een clearing sale. Laatste kans om allerlei enkele jurkjes uit oude collecties nog op te kop te tikken met veel korting.
Nou was het wachten in de rij en dan in de winkel zoeken sowieso een ervaring an sich, maar dat ik gewoon alle jurkjes maat S kon pakken en daarvan ook nog wist (je kon niet passen) dat ze me zouden passen was echt erg tof. 

Ja, met nat haar en met zonder bril en zo want na zo'n chaotische winkel met vier miljoen prikkels wil ik thuis graag even douchen, zeg maar ;-)

4) Gisterenavond zat ik opgevouwen in mijn stoel en mijn hand wreef zonder nadenken over de achterkant van mijn bovenbeen. 
Wacht.
Stop even.

Hold the presses.
Hier zat een bult van vet*. Echt, ik weet het heel zeker, aan beide kanten, al jaren. Waar is de bult gebleven? Ik voelde nog maar eens, maar hij is echt weg, op. Verdwenen. Been is gewoon been. 

5) De altijd al enorm aardige meneer van de opticiën is duidelijk onder de indruk van de transformatie. Eerst heeft hij me opgenomen met grote ogen en zich afgevraagd of ik het echt wel ben. Intussen vertelt hij dat hij zelf ooit18 kilo afviel door minder broodjes bal te eten en over zijn maat, die veel is afgevallen met een televisieprogramma. Ik hou van dit soort gesprekken want je merkt hoezeer het leeft bij mensen en ik hou ervan om oprecht met mensen te verbinden. Hij kijkt met glimmende ogen Ben aan en stelt voor dat die het ook wel erg leuk zal vinden, zo'n andere vrouw. 
Zoals al gezegd kan het Ben wat dat betreft geen broodje bal schelen, gelukkig, maar toch reageert die gepast enthousiast <3. 

De aardige meneer kijkt me nog maar eens recht aan en zegt:
"Je ziet er heel goed uit!"

6) Vroeger was ik kind aan huis bij de wolwinkel maar nu was ik er om allerlei redenen al een poos niet geweest. De mevrouw, die me goed kent, valt zo ongeveer van haar stoel zodra we binnenlopen. 
"Wacht, waar is de rest van jou gebleven?" Een leuk gesprek volgt. 
En sorry hoor, maar this shit never gets old ;-)

*Voor mensen die denken dat vet zich keurig netjes in egale laagjes over je lichaam verspreidt: think again. Is nie zo ;-)

Als het mis gaat

 Ik heb echt even goed moeten nadenken, hoor, of ik dit ging posten. Maar als je dan toch open wilt zijn, wilt delen, hoopt en merkt dat mensen iets aan je ervaringen hebben, dan hoort dit er ook bij. Alleen je triomfen delen en niet je worstelingen gebeurt al teveel in de wereld ;-).
Laat ik dus maar beginnen met iets hardop te zeggen wat ik volgens mij niet eerder en plein public heb gezegd: als tiener had ik absoluut, en om verschillende bijzonder goede redenen, een eetstoornis. Ik zal er niet te diep op ingaan omdat ik niemand wil triggeren, maar het is voor de rest van dit blog wel belangrijke informatie. 
Ik viel na mijn zestiende af en later nog meer toen ik stopte met het eten van dingen waar ik allergisch voor was en mijn spijsvertering beter werkte, ik "overwon" de eetstoornis en was slank, totdat ik zwanger werd en mijn spijsvertering ermee uit schee. Dus het is al lang, lang geleden. Maar dat betekent niet dat het "monster" weg is. Het is ook meteen waarom ik zo ontzettend blij ben met hoe het nu gaat. Tuurlijk, ook om de kilo's maar naast mijn gezondheid vooral om de rust. Ik hoef niet meer te worstelen. 

Tot eergisteren, toen er in ene iets onverwachts gebeurde. Ik at die middag pistachenootjes en dat op zichzelf is al helemaal geweldig. Ik kan er namelijk weer tegen, geen reacties van mijn buik, en ze zijn supergezond. Ze passen ook prima in mijn rustige eetpatroon. Maar ze zitten natuurlijk wel boordevol (gezonde) vetten dus we hoeven het ook weer niet te overdrijven. 
In de vriezer lag al maanden glutenvrij supergezond brood van Yam. Dat is gemaakt van havermeel en rijstzuurdesem en zondere verdere zooi, maar ondanks dat had ik het tot dan toe nooit aangedurfd omdat mijn buik nog zo herstellende is/was. Maar het gaat nu zo goed dat ik dacht: ik probeer het! Gewoon, twee sneetjes. 

Ik deed de twee sneetjes in de toaster en wachtte tot ze eruit sprongen. Toen dacht ik: joh, go big or go home, dus ik durfde er ook nog hummus op te doen (hummus is gemaakt van peulvruchten, ook een "soms vindt mijn buik het goed soms niet" ingrediënt). 
En toen waren ze zomaar op. En toen wilde ik meer, en voordat ik het wist at ik nog drie sneetjes met vegan boter en een dikke laag hummus, en toen schreef ik toch maar even op hoeveel ik tot dan toe had gegeten die dag: 1400 kcal om 3 uur. Mijn gemiddelde is van nature als ik gewoon rustig eet waar mijn lijf om vraagt zo ongeveer 1450* per dag, soms wat hoger soms wat lager. Ik heb dan geen honger, en mijn systeem voelt zich prettig. 

Nu hoor ik mensen denken: geen probleem, toch? Je kunt toch best af en toe uit de band springen? Maar het probleem is dus dat dat eigenlijk niet kan. Tenminste niet op deze manier en niet zonder gevolgen want direct was dat nare gevoel terug. Eten! Geef me eten! Eten! Geef me! Terwijl ik heel zeker wist dat ik (te) vol zat en echt geen honger had. Maakt niet uit, het monster wil meer en meer en meer en voor je het weet zit je vast en eet je alleen nog maar de verkeerde dingen en spiraal je de verkeerde kant op.
Die worsteling is echt, echt, echt niet leuk. 
Ik weet ook het tegengif, namelijk simpelweg niet eten tot je wél weer echt honger hebt. Dan zakt het weg. Uiteindelijk. En dat lukte me. Natuurlijk lukte me dat, ik heb uiteindelijk intussen al heel veel jaren ervaring met dat monster. Maar het voelde zwaar k*t.
Het voelde ook alsof ik mezelf strafte. 
Ik at die dag uiteindelijk niet teveel calorieën, ik geloof 1650, en eigenlijk gaat het daar ook niet om. Maar gisteren was het monster er nog steeds. De hele dag had ik trek in van alles. Betekent dat dan dat ik normaliter te weinig eet? Nee. Ik had geen honger. Maar als je eenmaal in die cyclus zit houdt het pas op als je tjokvol zit. 
Tjokvol zitten is niet fijn. Niet lekker zijn van eten is niet fijn. Gezond zijn en je prettig voelen is wel fijn.  

Gisteren staarde ik het monster recht in het gezicht. Het brood was goed gegaan: geen fysieke reactie (hoera hoera!) dus ik nam het weer. Vier sneetjes, voor de lunch. Deze keer maakte ik wél een bewuste keuze, eentje waar ik blij van werd. Ik koos om er wat vegan mayo op te doen, en heerlijke augurk vol probiotica van de biomarkt. Cherrytomaatjes, en wat van de preikiemen die ik vorige week twee keer per dag spoelde terwijl ze groeiden en de weckpot steeds meer vulden en die sindsdien blij in de koelkast staan. Royale plakken gerookte kip. Extra tomaatjes ernaast. 
Ik genoot enorm van de heerlijke lunch. Zonder schuld, zonder gedoe, puur gezond genieten van eten. En natuurlijk was de strijd na die lunch nog niet voorbij en vandaag nog steeds niet maar ik ben nu sterker, weet je.  

Ik zeg het vaak tegen mijn leerlingen als ze moeten zoeken, als hun stem het die dag niet zo lekker doet, als iets niet lukt. Het geeft niet, want elke keer als je iets opnieuw vindt beklijft het meer. 
Probeer om juist de zoektocht te waarderen, er om te glimlachen. Doe het met liefde, in plaats van oordeel. 
Zou dit hetzelfde werken? 

Helemaal niet zielig, toch?

*Belangrijke disclaimer: deze hoeveelheid calorieën is lager dan de hoeveelheid die een "gemiddelde" vrouw nodig heeft. Het is zeker niet bedoeld als leidraad en ik zou niemand aanraden dit getal als standaard te zien. Het is simpelweg wat míjn specifieke lijf momenteel fijn vindt, het is een gemiddelde dat vanzelf ontstaat als ik rustig eet wat míjn lijf me vraagt. Lijven die te zwaar zijn geweest en veel hebben gediëet hebben nu eenmaal vaak een lagere verbranding en ik ben ook nog smal gebouwd met smalle taille, polsjes en enkeltjes.
Ik zou dus vooral uitnodigen om goed te luisteren naar je eigen lichaam en keuzes alleen daarop te baseren <3