Als je kind de muziek in wil

Het is stil, in huis. Alleen de wind waait rond het huis en wat stemmen klinken vanaf de buren, maar verder is alles helemaal stil. Nog heel even. Ben is namelijk onderweg naar Leuven om Sophie op te halen en zo rond negen uur zal ze borrelend van de verhalen de voordeur inlopen.
Mijn kind speelt piano. En ze zingt. En speelt viool. Ze zingt op zaterdagen op straat en begeleidt zichzelf dan op gitaar. Op vrijdag gaat ze naar orkest. Ze is vastbesloten: ze wil na haar middelbare school Zang en Piano studeren aan het conservatorium van Amsterdam. 

Nou is dat allemaal natuurlijk niet helemaal uit de lucht komen vallen. Haar moeder doet of deed namelijk al die dingen ook, waarvan een paar de afgelopen twintig jaar professioneel. Ze groeide in een buik die concerten zong tot 36 weken, werd geboren en na een minuut al toegezongen - want ik ga nou eenmaal spontaan zingen als er écht grote dingen gebeuren. Ze groeit op in een huis vol muziek, en was er totdat ze naar school ging vaak bij als ik studeerde of les gaf. 
Tot zover dus niks heel onverwachts maar toch is het enorm bijzonder om te zien hoe ze muziek ademt, en nog bijzonderder is het dat ik samen met haar muziek mag maken én haar mag begeleiden in haar ontwikkeling.  

Zo kon het komen dat ze naar Leuven wilde. Daar was namelijk deze week in een prachtig gebouw de pianostage, een ruime week van lessen met concertpianisten, concerten, workshops en natuurlijk een hoop plezier met gelijkgestemde tieners. Afgelopen zaterdag bracht Ben haar ernaartoe. Een uur later had ik haar al aan de telefoon. Ze kende niemand, en hoewel er wel kinderen aan het basketballen waren kende ze die niet en ze durfde ook niet te vragen of ze mee mocht doen. Ik vertelde haar dat ze dat heus kon vragen want ze zaten allemaal in hetzelfde schuitje. Toch had ik nog twee keer een sippe Sophie aan de telefoon, en ik kan je vertellen dat je dan toch het liefst in de auto stapt, hoor! (Die nog niet eens thuis was, daar zat Ben nog in ;-))

Nog een uur later kreeg ik dan toch het verlossende appje. 
"I'm good! I made a friend!"
The rest is history. Ze heeft het er heerlijk gehad en de "friend", die ook veertien is, ook van lezen en ballet houdt en ook naar het conservatorium wil, is gebombardeerd tot BPF (Best Piano Friend). Ze heeft elke dag verslag gedaan via whatsapp en voice memo van hoe de pianoles van de dag ging, ze vertelde enthousiast over de workshop clavecimbel en hoe het is om te spelen op een pianoforte (*een vroege vorm van de piano, red ;-)), ze ging uit haar dak over hoe geweldig het teacher concert was, en zo zou ik nog even door kunnen typen maar je ziet het plaatje vast voor je. 

Ik vind haar superstoer, dat ze het hartstikke spannend vond en het toch deed. Dat ze nieuwe vrienden maakte en zich staande hield in zoiets. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ze bij terugkomst alle verhalen heeft verteld! 

Dan nog even voor de leuk een videootje van Brahms Hongaarse dans no 5 voor vier handen. Ze studeerde het in voor de pianostage en we speelden het voor ze wegging samen :-)