Als je jezelf niet kunt helpen ;-)

 We zijn op vakantie in een prachtig gebied. Nu ja, tegen de tijd dat je dit leest zijn we alweer thuis, maar terwijl ik dit schrijf zijn we wel degelijk op vakantie in een prachtig gebied ;-)

De camping bevindt zich echt midden in het bos. Eigenlijk loop je over een bospaadje en toevallig staan er wat tenten en caravans. Gisterenavond liep ik met mijn fiets aan de hand zoals elke avond naar het hek om nog even een stukje te fietsen, terwijl ik -vakidioot- heel zachtjes en een octaaf lager Music for a While van Purcell zong. Een man stond aan de andere kant van het hek, te fluiten naar zijn hond die blijkbaar weinig zin had om te komen, want de man floot nog maar eens.

Kijk, een paar jaar geleden had ik hem alleen maar vriendelijk gegroet maar ik word geloof ik steeds ongefilterder, hoe meer ouwe meuk ik opruim in mezelf. Dus voor ik het weet zei ik hardop:
"Ik kom al!"
De man moest lachen en gebaarde naar achteren.
"Ik floot naar de hond."
"Weet ik," glimlachte ik, "maar ik moest even flauw doen."
"Je liep anders mooi te zingen." antwoordde hij. "Het klonk goed!"
Oeps, het was niet de bedoeling dat iemand dat hoorde. Onderschat ik alsnog mijn geoctaveerde sotto voce volume. 
"Het is mijn beroep, dus dat mogen we hopen." glimlachte ik weer.
"Ah!" lachte de enigszins verbaasde man, wiens hond nu dan toch had besloten dat komen een optie was. Ik liep met de fiets langs hem door het hek terwijl de hond en hij de camping op gingen.
"Het klonk goed!" riep hij nog maar eens over zijn schouder.