Als het mis gaat

 Ik heb echt even goed moeten nadenken, hoor, of ik dit ging posten. Maar als je dan toch open wilt zijn, wilt delen, hoopt en merkt dat mensen iets aan je ervaringen hebben, dan hoort dit er ook bij. Alleen je triomfen delen en niet je worstelingen gebeurt al teveel in de wereld ;-).
Laat ik dus maar beginnen met iets hardop te zeggen wat ik volgens mij niet eerder en plein public heb gezegd: als tiener had ik absoluut, en om verschillende bijzonder goede redenen, een eetstoornis. Ik zal er niet te diep op ingaan omdat ik niemand wil triggeren, maar het is voor de rest van dit blog wel belangrijke informatie. 
Ik viel na mijn zestiende af en later nog meer toen ik stopte met het eten van dingen waar ik allergisch voor was en mijn spijsvertering beter werkte, ik "overwon" de eetstoornis en was slank, totdat ik zwanger werd en mijn spijsvertering ermee uit schee. Dus het is al lang, lang geleden. Maar dat betekent niet dat het "monster" weg is. Het is ook meteen waarom ik zo ontzettend blij ben met hoe het nu gaat. Tuurlijk, ook om de kilo's maar naast mijn gezondheid vooral om de rust. Ik hoef niet meer te worstelen. 

Tot eergisteren, toen er in ene iets onverwachts gebeurde. Ik at die middag pistachenootjes en dat op zichzelf is al helemaal geweldig. Ik kan er namelijk weer tegen, geen reacties van mijn buik, en ze zijn supergezond. Ze passen ook prima in mijn rustige eetpatroon. Maar ze zitten natuurlijk wel boordevol (gezonde) vetten dus we hoeven het ook weer niet te overdrijven. 
In de vriezer lag al maanden glutenvrij supergezond brood van Yam. Dat is gemaakt van havermeel en rijstzuurdesem en zondere verdere zooi, maar ondanks dat had ik het tot dan toe nooit aangedurfd omdat mijn buik nog zo herstellende is/was. Maar het gaat nu zo goed dat ik dacht: ik probeer het! Gewoon, twee sneetjes. 

Ik deed de twee sneetjes in de toaster en wachtte tot ze eruit sprongen. Toen dacht ik: joh, go big or go home, dus ik durfde er ook nog hummus op te doen (hummus is gemaakt van peulvruchten, ook een "soms vindt mijn buik het goed soms niet" ingrediënt). 
En toen waren ze zomaar op. En toen wilde ik meer, en voordat ik het wist at ik nog drie sneetjes met vegan boter en een dikke laag hummus, en toen schreef ik toch maar even op hoeveel ik tot dan toe had gegeten die dag: 1400 kcal om 3 uur. Mijn gemiddelde is van nature als ik gewoon rustig eet waar mijn lijf om vraagt zo ongeveer 1450* per dag, soms wat hoger soms wat lager. Ik heb dan geen honger, en mijn systeem voelt zich prettig. 

Nu hoor ik mensen denken: geen probleem, toch? Je kunt toch best af en toe uit de band springen? Maar het probleem is dus dat dat eigenlijk niet kan. Tenminste niet op deze manier en niet zonder gevolgen want direct was dat nare gevoel terug. Eten! Geef me eten! Eten! Geef me! Terwijl ik heel zeker wist dat ik (te) vol zat en echt geen honger had. Maakt niet uit, het monster wil meer en meer en meer en voor je het weet zit je vast en eet je alleen nog maar de verkeerde dingen en spiraal je de verkeerde kant op.
Die worsteling is echt, echt, echt niet leuk. 
Ik weet ook het tegengif, namelijk simpelweg niet eten tot je wél weer echt honger hebt. Dan zakt het weg. Uiteindelijk. En dat lukte me. Natuurlijk lukte me dat, ik heb uiteindelijk intussen al heel veel jaren ervaring met dat monster. Maar het voelde zwaar k*t.
Het voelde ook alsof ik mezelf strafte. 
Ik at die dag uiteindelijk niet teveel calorieën, ik geloof 1650, en eigenlijk gaat het daar ook niet om. Maar gisteren was het monster er nog steeds. De hele dag had ik trek in van alles. Betekent dat dan dat ik normaliter te weinig eet? Nee. Ik had geen honger. Maar als je eenmaal in die cyclus zit houdt het pas op als je tjokvol zit. 
Tjokvol zitten is niet fijn. Niet lekker zijn van eten is niet fijn. Gezond zijn en je prettig voelen is wel fijn.  

Gisteren staarde ik het monster recht in het gezicht. Het brood was goed gegaan: geen fysieke reactie (hoera hoera!) dus ik nam het weer. Vier sneetjes, voor de lunch. Deze keer maakte ik wél een bewuste keuze, eentje waar ik blij van werd. Ik koos om er wat vegan mayo op te doen, en heerlijke augurk vol probiotica van de biomarkt. Cherrytomaatjes, en wat van de preikiemen die ik vorige week twee keer per dag spoelde terwijl ze groeiden en de weckpot steeds meer vulden en die sindsdien blij in de koelkast staan. Royale plakken gerookte kip. Extra tomaatjes ernaast. 
Ik genoot enorm van de heerlijke lunch. Zonder schuld, zonder gedoe, puur gezond genieten van eten. En natuurlijk was de strijd na die lunch nog niet voorbij en vandaag nog steeds niet maar ik ben nu sterker, weet je.  

Ik zeg het vaak tegen mijn leerlingen als ze moeten zoeken, als hun stem het die dag niet zo lekker doet, als iets niet lukt. Het geeft niet, want elke keer als je iets opnieuw vindt beklijft het meer. 
Probeer om juist de zoektocht te waarderen, er om te glimlachen. Doe het met liefde, in plaats van oordeel. 
Zou dit hetzelfde werken? 

Helemaal niet zielig, toch?

*Belangrijke disclaimer: deze hoeveelheid calorieën is lager dan de hoeveelheid die een "gemiddelde" vrouw nodig heeft. Het is zeker niet bedoeld als leidraad en ik zou niemand aanraden dit getal als standaard te zien. Het is simpelweg wat míjn specifieke lijf momenteel fijn vindt, het is een gemiddelde dat vanzelf ontstaat als ik rustig eet wat míjn lijf me vraagt. Lijven die te zwaar zijn geweest en veel hebben gediëet hebben nu eenmaal vaak een lagere verbranding en ik ben ook nog smal gebouwd met smalle taille, polsjes en enkeltjes.
Ik zou dus vooral uitnodigen om goed te luisteren naar je eigen lichaam en keuzes alleen daarop te baseren <3