"Wat knap!"

 Het is iets wat mensen op het moment heel vaak tegen me zeggen, en natuurlijk is dat hartstikke fijn om te horen. Sowieso waardeer ik het erg als mensen de moeite nemen en het aandurven om er iets over te op te merken, sterker nog, ik heb zó veel gesprekken met mensen op het moment die beginnen over mijn gewichtsverlies maar eigenlijk vervolgens vooral gaan over hún ervaringen met eten en gezondheid, dat mij lijkt dat er meer mensen wél last hebben van hun buik dan niet. Ik vind zulke gesprekken dusdanig waardevol dat ik nog hard nadenk over hoe ik dat verder vorm wil geven in mijn leven. 

Maar goed. "Wat knap.", dus, en gek genoeg verbaast iets in mij die zin elke keer weer. 
Voor mij voelt het namelijk niet als knap. 
Natuurlijk snap ik, rationeel gezien, dat ik veel ben afgevallen en dat ik daar veel voor heb gedaan, maar dat voelt als een bevrijding, niet als een opoffering. 

Ruim een jaar geleden was mijn buik zo ongezond dat ik er altijd last van had. Dat ik leefde op dingen zonder vezels, want van alle vezels kreeg ik buikpijn, dus eigenlijk at ik vooral witte rijst en kip. Heel vaak wilde ik gewoon níet eten. Ik bedacht me dan allerlei dingen die ik zou kunnen eten, alleen om te concluderen dat ik ze echt niet wilde. En toch kwam ik steeds maar meer aan.  
Ik kan je vertellen dat dat niet het meest inspirerende leven is.
Ik moest vaak, heel vaak naar de wc, soms op de onhandigste momenten. Ik had een angst voor honger en een deel van mij zocht naar vol zitten, omdat dat gevoel van volheid die angst verdreef. 

Nu zijn mensen soms bezorgd om me en zeggen me toch vooral niet teveel af te vallen en ook dat waardeer ik enorm. Maar weet je? Ik heb nog nooit zo'n gezonde relatie gehad met eten als nu. 
Ja, ik schrijf nog altijd alles op wat ik gegeten heb, aan het einde van de dag, zodat ik een overzicht bewaar. Zodat ik weet of mijn macro's (koolhydraten, eiwitten, vetten etc.) ongeveer kloppen. Het geeft me rust om zeker te weten dat ik het juiste doe voor mijn lijf, om daar niet over te hoeven twijfelen. Ik hoef er niet meer steeds over na te denken, ik hoef me geen seconde schuldig te voelen. 

Tuurlijk, ik weeg intussen 36 kilo minder en ik kan niet uitleggen hoe blij ik daarmee ben, maar eigenlijk zijn die kilo's altijd een (bijzonder enorm welkome) bijzaak geweest. De hoofdzaak is hoe ik me voel. De hoofdzaak is dat ik van alles kan eten. Allerlei soorten groenten in prima hoeveelheden. Fruit. Allerlei dingen die ik alláng niet meer kon verteren, ik kan er weer tegen. Gele linzenspaghetti (aanrader trouwens, overheerlijk) met groente en "kaas" saus waar helemaal geen kaas in zit (ik post wel een keer een recept). Tomaten en paprika's en hummus en aardappels en meloen en kiwi. Ik kan rustig de deur uitlopen zonder bang te zijn dat ik naar de wc moet, of honger krijg, of niet lekker word. Alles smaakt heerlijk en ik heb VRIJHEID, een vrijheid die ik nooit gedacht had ooit weer te krijgen.

Ik ben vrijwel niet meer allergisch, heb geen enkele last van hooikoorts dit jaar, ben de hele winter maar één keer verkouden geweest. Blijkbaar zorgt de gezondheid van mijn darmen ervoor dat álles gezonder wordt. 

Ja, er zijn nog steeds mindere dagen. Maar er zijn zoveel meer goeie dagen, vol energie, en ik geniet er met volle teugen van. 

Dit is dan denk ik ook waarom "wat knap" ergens diep in mij dat effect op me heeft, want voor mij voelt het niet als knap maar als een nieuw begin, een nieuw, beter leven. 

Ik denk dat vrijwel iedereen die afvalt heel graag reacties hoort en eigenlijk maakt het niet veel uit wát je dan zegt. Dit stukje in mij dat aangeraakt wordt door "wat knap" bracht nieuw inzicht. Dank jullie wel dus, dat jullie meeleven, dat jullie erover praten, het niet negeren, dat we zulke mooie gesprekken hebben en dat jullie er om geven.
<3