Jongens, wat een mazzel...

 Dit jaar zijn wij met Kerstmis naar Engeland gegaan. Ben's familie komt daar natuurlijk vandaan, en we waren er al veel te lang niet met Kerst geweest. We besloten om dit keer niet te vliegen, maar te rijden. Groener, en het leek ons handig om de auto daar te hebben.

Nou, ik kan je vertellen dat dat dus best een eindje is. Zijn familie woont namelijk in het zuidelijkste puntje van Devon. Na de Channel Tunnel is dat nog zeker vijf uur rijden. 

Kerstmis was heel erg fijn. We hebben alle familie gezien, gezellig gegeten en spelletjes gedaan, gewandeld op kliffen bij windkracht zeven en in het prachtige estuarium in de buurt. Voldaan gingen we eergisteren weer op de terugweg. 

En ik had al zo'n gevoel. Ken je dat, zo'n gevoel dat lichtjes aan de deur klopt? De dag ervoor al. "Ben, waarom maakt de motor dat geluid als 'ie stationair loopt?" Ik maakte me zorgen om de auto - die op de heenweg probleemloos naar Devon reed - zonder duidelijke reden. 
Tot die ochtend. Ik zou het eerste stuk rijden en draaide de sleutel om. Een zielig hinnikje was alles wat ik kreeg. En ook al wist ik heus direct dat de accu leeg was poogde ik het toch nogmaals. 
Hinnik. 
Yep. Accu leeg. Ik keek Ben verschrikt aan en die zei rustig dat hij tijdens het laden blijkbaar het groot licht nog aan had gehad van de avond ervoor. De wegen daar zijn namelijk zo: 

Okee. Ik was niet gerustgesteld maar vol goede moed gingen we proberen de auto te pushstarten. Ben en Sophie duwden de auto naar achteren, ik kreeg hem met moeite gedraaid, en ik kon de heuvel afrollen. In z'n twee, koppeling op laten komen maar ik kreeg alleen een nieuw hinnikje. Maar ik was nog niet onderaan, ik had nog een kans! In z'n twee, koppeling op laten komen en ja! De auto startte. Stap één was genomen. Snel klommen Ben en Sophie in de auto en we gingen op weg over de smalle, kronkelende landweggetjes tussen hoge wallen, waar de bomen die alles al eerder gezien hadden hun takken lui boven de auto uitstrekten. Pas na het eerste benzinestation - waar de auto uit moest natuurlijk en daarna gelukkig probleemloos startte - werd ik er wat geruster op. Maar we moesten een eindje, he, door vier landen heen én een tunnel. Voor de zekerheid hield ik de lampen zolang het licht was maar uit. 

Het duurde eeuwen. Overal was file. De Chunnel bleek enorme vertragingen te hebben en uiteindelijk reden we pas om half 7 Frankrijk binnen, intussen met Ben achter het stuur. We gingen nog maar eens tanken - natuurlijk nog in België, we zijn wel goed maar niet gek - en om 11 uur kwamen we dan eindelijk thuis aan, zo'n 14 uur nadat we vertrokken waren. Ben zette de auto even voor de deur om uit te laden. Opgelucht trok ik koffers mee naar binnen en begon meteen de beneden- en keukenspullen uit te pakken. 
Toen kwam Ben binnen. 
"Well." sprak hij op serieuze toon. "We'll have to push the car into its spot."

Ja dames en heren, jongens en meisjes. De accu was wel degelijk stuk, want twee minuten knipperen had die al leeg gemaakt. We hadden op elk moment stil kunnen staan als we startten. In de Channel tunnel, bijvoorbeeld, of langs de weg in het pikkedonker in België. In plaats daarvan was het gewoon bij ons thuis, veilig voor de deur. 

........ (deze puntjes laat ik hier even staan voor dramatisch effect ;-).) 

Gisteren pushstartten we de auto nogmaals en Ben reed naar de garage, waar inderdaad gelukkig niets meer dan een kaduuke accu aan de hand bleek. 

Okee maar even he, hoeveel engeltjes hadden wij op onze schouders? 

Estuarium