Wat hebben een park en een pretzel met elkaar te maken?

Toen we zochten naar een huis in Alkmaar, way back when in 2010, ging ik meestal eerst alleen kijken naar de huizen die we vonden op Funda. Ben werkte toen namelijk fulltime in Amsterdam, en zijn dagen met reis/filetijd waren lang, zijn vakantiedagen zeldzaam. Dus ik nam (toen nog baby) Sophie mee en ging allerlei huizen langs om een voorselectie te maken. Als het dan een tof huis was gingen we later met z'n allen kijken. 

Tot ik bij dit huis binnenkwam. Een fijn huis, goed ingedeeld, maar wat de deal eigenlijk direct sealde was het uitzicht over het water en een groenpartij aan de overkant. Wat een oase! Niet veel later gingen we met z'n allen - inclusief mijn ouders - kijken en was het snel beklonken.

Wat we toen echter nog niet wisten was hoe handig de locatie was! Pas toen we aan het klussen waren, en ik met Sophie in de kinderwagen naar het winkelcentrum in de buurt liep (ik wist alleen nog maar dat het bestond en liep er met behulp van Google Maps heen), ontdekte ik hoe prachtig het park is dat naast ons huis ligt. 

In de jaren er na ontdekte ik elk plekje van het park en intussen is het zo ongeveer mijn tweede thuis. Ik wandel graag en veel; gemiddeld zo'n 7-9 km per dag, tegenwoordig. Ik heb dan ook meerdere vaste routes door het park, waarvan de drie belangrijkste zijn:
*The Circle. Je loopt het park in en... loopt een rondje. Hoe kom ik op de naam, he? De originaliteit spat ervan af! 
*The Pretzel. Je loopt het park in, loopt de helft van het rondje, dan een rondje er aan vast, dan terug. Zie je een thema hier, qua naamgeving?
*The Full Pretzel. Tja. What can I say. Ik ontdekte dat je het tweede rondje van the Pretzel kunt uitbreiden naar de verste uithoek van het park. Intussen zit je dan al meanderend op ruim vijf kilometer. 

Nu ja, daar ben ik dus vrijwel elke dag te vinden, zomer en winter, regen of zon. Maar ik zal eerlijk zijn: ik ben echt wel een zomerkind... ik prefereer de warmte en ik prefereer de zon.
Zo buiten leer je de seizoenen eigenlijk nog beter kennen. Je leert dat, als het regent, het meestal niet constant regent en je best tussen de buien door kunt lopen. (Meestal dan... natuurlijk kom ik ook wel eens terug als verzopen kat). Je leert dat wind, hoewel vervelend, tussen de bomen doorgaans wel meevalt. Je leert hoeveel laagjes je nodig hebt om warm te blijven in welke temperatuur.
En het grootste wat je leert is de schoonheid van elk seizoen. In de winter is dat het licht. Oh, het licht, dat prachtige licht dat door kale takken schijnt. 

Van de week had ik mazzel. Ik ging -dik ingepakt- vrij vroeg lopen, want ik moest boodschappen doen voor de lunch met een lieve vriendin. Het was werkelijk prachtig buiten. Etherisch, hauntingly beautiful zoals ze in het Engels zo mooi zeggen. Ik genoot -heen en weer- met volle teugen. 

Ik deed de boodschappen, ruimde ze weer thuis weg, keek nog eens naar buiten en wat denk je? Mist. Dikke, dikke mist lag als een wattendeken over de bomen aan de overkant, die ik nog amper kon zien. 
Had ik even poepmazzel gehad?