Als je (al wel) jarig bent

 In de kamer waar ik type hangen slingers, er staat een chocoladetaart* op de kleine tafel en om mijn pols prijkt een prachtig Swatch-horloge dat ik kreeg van mijn lieve gezinnetje, vanmorgen op bed.
Nou had ik het in de titel al gezegd dus sorry, er zijn geen punten meer te verdienen met raden dat ik vandaag jarig ben ;-)

Drie en veertig. Ik snap eigenlijk niet zo goed hoe dat kan. Tuurlijk, uren, dagen en daarmee jaren verstrijken en elk jaar komt er onvermijdelijk eentje bij, maar zo snel? Was ik niet net nog dertig? Maar goed, mijn bouwjaar liegt niet. 

Ik vind het leuk, om jarig te zijn, ook al vier ik het nooit meer. Voor een feestje ben ik gewoonweg wat te introvert, ik word blijer van mijn gezin, van iets leuks doen met een vriendin, van lieve mensen die lieve dingen voor je doen waarmee ze laten zien: ik geef om jou. Het markeren van overgangen, het even stilstaan bij iets, maakt het leven bijzonder.

Eigenlijk vind ik het nog leuker als Sophie jarig is. Eindeloos kadootjes verzamelen omdat zij echt de leukste en dankbaarste persoon is om voor te shoppen, voorbereiden, en uiteindelijk het "wakker maken" (wat natuurlijk nooit écht gebeurt want ze wordt van de spanning vanzelf vroeg wakker) op de dag zelf. Ze is vol verwondering, vol dankbaarheid. Ze is nog jong genoeg om puur te zijn, intussen wel te weten van de wereld en de narigheden die daar ook in bestaan maar ze is nog veilig, omarmd door ons, gelukkig in de wetenschap dat het allemaal nog niet op haar schouders rust. Of misschien blijft ze altijd wel zo veilig, omdat haar pad heel anders is dan het mijne, omdat haar wereld tot nog toe ook echt veilig is geweest?

Zouden wij dat dan ook kunnen, zelfs als volwassenen, zelfs met welke rugzak we ook dragen? Zoals de Beatles zo mooi zongen: don't carry the world upon your shoulder? 
Ik weet in elk geval dat ik daar niet heel erg goed in ben (cue the maniacal laughter from the people who know me well) maar het is wel mijn voornemen voor dit nieuwe jaar. Laat los! Geniet! Vertrouw! Wat nou als níet alles op het punt staat mis te gaan, omdat de meeste dingen gewoon goed gaan en goed komen? En sterker nog... wat nou als, zelfs als het wel "mis" gaat, zelfs als je verdrietig bent of pijn, ziek en zeer hebt, je dat ook neemt zoals het komt? Omdat het cliché waar is en de mens het meest lijdt onder het lijden dat hij vreest? Omdat dit moment het enige is dat echt bestaat?

Leven in vertrouwen, dansen door het leven, dát is mijn voornemen voor dit nieuwe levensjaar. 

Zo. Dan ga ik nu snel lesgeven. Ik wens jullie allemaal een geweldige dag! 

*Chocoladetaart met gluten en suiker, niet voor Anke. Maar dat vindt die helemaal niet erg, ik doe liever "gewoon"