Achternagezeten in het park

 Ik loop na een drukke dag, nog net voordat het gaat schemeren, door het park. Zoals zo vaak. Aan het einde van het eerste vrij geïsoleerde pad komt een jongen op de fiets van links en iets in hoe hij me bekijkt bevalt me direct niet. Hij is een jonge man, begin twintig, denk ik, licht getint, bruine jas, lange bakkebaarden. Ik loop door, op de brug, en daar staat hij op zijn telefoon te kijken. Rechts van me is de moerasbrug. Die leidt naar redelijk rustige stukjes. Zal ik wel, zal ik niet? Ik besluit om de brug op te lopen en na tien meter te wachten zodat ik kan zien wat hij doet. Direct komt hij ook de brug op en fietst langs me heen. Ik kijk hem na, om te checken dat hij echt wegfietst. Gelukkig fietst hij inderdaad helemaal door en verdwijnt uit het zicht. 
Pfoe. 
Enigszins gerustgesteld loop ik verder, totdat ik hem aan het einde van de lange brug stil zie staan. 
Shit. Hij kijkt weer op zijn telefoon, maar intussen voel ik me echt niet meer prettig. Ik loop snel weer langs hem heen, verlaat de route die ik had gepland en ga snel maar kalm richting de houten speeltuin. Daar zijn vast andere mensen en daarmee veiligheid. Maar de jongen komt me achterna en spreekt me aan. 
"Meisje? Hoever is Harderwijk vanaf hier?"
Ik bedoel, wat ga je doen? Je kunt niet anders dan antwoorden, toch? Dus ik kijk hem even aan en geef antwoord.
"Nou, wel een eindje."
"Ja, want ik mag daar niet meer heen. Is de tijd van 16:38 juist?"
Intussen weet ik niet meer of hij nou oprecht enorm in de war is, of een bedreiging. Maar ik kan het risico niet lopen. 
"Ja, wel zo ongeveer." zeg ik. Echt no way dat ik mijn telefoon uit mijn zak ga halen op dit moment om het te checken. "Succes, he?"
Ik loop verder naar de speeltuin en ga linea recta naar het fietspad. Daar zijn zeker weten mensen, maar voordat ik het bereik komt hij weer keihard achter me aangefietst. 
"Is hier ook ergens een hotel in de buurt?" vraagt hij dit keer. Hij kijkt naar mij, weer met die blik, en dan om zich heen. Hij weet dat er mensen zijn, hier, en als hij kwaad in de zin had weet hij ook dat zijn kans verkeken is. 
"Ja, die kant op, richting het centrum." zeg ik, en vang de blik van een tegemoet komende vrouw op de fiets. De jongen fietst nu eindelijk weg, in de richting die ik heb gezegd. 

Ik loop gauw naar huis, maar ik blijf de hele weg controleren of hij niet weer achter me opduikt. 

Pfoe. 

Milestone day

I'm just going to write this one in English because I know so many people who don't speak Dutch. And it’s a special day today, because today’s the day the scale told me I’ve lost 20 kg (in a bit over five months.)

Now, as I’ve said before this weightloss is simply a by-product of a ridiculously healthy diet, and you know what? I’ve never been happier to eat than I have been these last months. And even though I wasn’t eating unhealthily or too much before, I’m never going back to how it was. Gone are the days of wondering what the hell I'll eat, because nothing appeals and I don't feel like anything. Gone are the days of wondering if I've eaten enough, or too much, or the right things. And hopefully, God willing, gone are the days of getting sick.  

If I ever lose motivation, really all I'll have to do is look at this before and after photo. Before is just before I got sick. I quite liked the picture then. But now I see pallour despite the warm weather, bags under the eyes, zits on the forehead, overhanging eyelids. In the new photo I see healthy skin, shinier hair, less wrinkles even, (although people might bash me on that one and say I didn't have that many to begin with ;-)), clearer eyes.
I love the food I eat and I love feeling better. So today I celebrate, just a little. 

I have the whole uncropped before photo, btw. And although I definitely look big in it, I've decided that showing that is not what it's about right now. So just the faces, for today <3

Hai pap.

 Hai pap. 

Sjonge. Het is alweer je zevende verjaardag die we zonder jou vieren. Hoe gaat het met je? Ik heb zo het gevoel dat het je prima bevalt, vrij zijn, wie weet zelfs wel opnieuw beginnen met een schoon, gezond lijf. 
Ik hoop het zo. 

Hier gaat het goed, heus. Met ups en downs, zou jij zeggen. Maar we hebben ons met z'n allen aan de belofte die we je deden voordat je wegging gehouden: we zorgen goed voor elkaar. 

Mamma is sterk, en heeft zo'n mooi leven voor zichzelf opgebouwd in de afgelopen jaren. Gisteren waren we met z'n vieren, voor jouw verjaardag, en aten (nou ja, mamma, Ben en Sophie aten) pitta's met shoarma en sojayoghurtsaus. 
Die laatste had jij vast helemaal niks gevonden. Veel te gezond. 

Rond deze tijd van het jaar denk ik altijd terug aan je laatste maanden. Hoe je hier zo hulpeloos was toen we de tegels in de tuin legden en jij niet meer kon helpen, niet meer kon begrijpen hoe het moest. Hoe het was toen je stierf, wij met z'n drietjes om je heen. 

Maar eigenlijk kan ik beter denken aan de andere dingen. Hoe je alles maakte, werkelijk alles. Hoe we zongen, samen als gezin, jij op gitaar. Met liefde gedenken. 

Ik hoop dat je rust hebt, pap, waar je ook bent. Of mooie, nieuwe avonturen beleeft. Dat je blij bent, en hebt verwerkt wat je hier is gebeurd. Wij gaan door met wat we doen, ontwikkelen ons, leren, leven. Met elkaar. 

Hou tot altijd van je,

Anke

IJs?

 We waren vanmiddag even in de stad met mijn moeder. Ontzettend gezellig, en geheel per ongeluk was het de intocht van Sinterklaas en geheel per ongeluk waren we in de Pippoos toen de optocht langskwam dus stonden we langs de lijn. 
Het was echt leuk, niet te hard en niet te druk, aan die kant van de Langestraat. Met gezellige jonglerende Pieten, een showband, majorettes en een Sint op een paard die door de helft van het gezelschap helemaal gemist werd.

Wat een mazzeltje, toch? (Dat we er waren, niet dat ze de Sint misten ;-))

Toen liepen we door, en ik moest nieuwe cacao. De biologische cacao van Australian vind ik het lekkerste, maar die hebben ze niet meer in de AH, dus ik wilde naar de winkel, naast de Mient. En ja. Daar verkopen ze ook ijs. Het was er ook echt een dag voor. 
Sophie, Ben en mijn moeder bestelden hun ijsjes en ik liep naar buiten, lekker genietend van het zonnetje op de heuvel. En even, héél even voelde ik me een beetje sneu dat ik geen ijsje kon eten. 

Kijk, in de eerste helft van dit jaar at ik heel even soms wat suiker. Voor het eerst in 20jaar, want ik kon er al nooit goed tegen. Dus had ik ook een paar keer een vegan ijsje meegegeten. Gezellig. En op zich ook wel lekker. Maar we weten allemaal wat er gebeurd is en nu is suiker echt een afgesloten hoofdstuk. 
Daar stond ik, in het zonnetje in mijn mooie leren jasje, dat ik sinds kort voor het eerst in een jaar of 8 weer pas. En toen was ik in ene zo blij! 
Blij met het jasje. Blij met hoeveel beter ik me voel. Blij met dat mijn haar en huid er beter uit zien. Hoe mijn jurkjes me staan. Dat ik gisteren zoete aardappel heb gegeten en daar geen last van kreeg en mijn eet-wereld weer groter wordt. Dat ik een hele drukke week had, dat ik gisteren zonder moeite naar vioolles heen en weer reed en weer gewoon functioneer. 

Echt hoor, geen ijsje in de wereld zou dat ooit waard kunnen zijn. 

(N.B. ik snap dat "normale" mensen heus af en toe een ijsje kunnen eten. Voor mij werkt dat niet zo (klik). Geeft oprecht niks. Ik haalde een smoothie bij Kropsla. Maar die vond ik veel te zoet dus ik gaf de helft aan Sophie. Haha. Er zijn wat dingen veranderd, de afgelopen 5 maanden...)

Oh, enne: -19 kg. 

Vegan Banoffee Pie (gluten free/only natural sugars)

For English: see underneath photo.  

Weten jullie nog wat ik schreef, op mijn verjaardag, dat ik geen taart wilde en in plaats daarvan een laagje haver zou afwisselen met banaan zodat er iets was waar een kaarsje in kon?
Nou... ik stond die ochtend dus in de keuken en gooide wat dingen bij elkaar en volledig per ongeluk werd dat ZO verschrikkelijk lekker dat ik bij deze een nieuw recept te delen heb. 

Je hebt nodig voor één taartje:

15 gram fijne havervlokken (haver is van zichzelf glutenvrij, maar kan wel kruisbesmet zijn met gluten. Neem daarom in geval van heftige glutenallergie natuurlijk de gegarandeerd glutenvrij versie)
een halve banaan
2 kleine dadels in kleine stukjes gesneden
10 gram dadelstroop
5 gram vioblock (of gewone boter als je niet vegan eet en je tegen boter kunt)
25 ml rijstroom (ik heb altijd die van provamel, te koop bij Ekoplaza)
1 tl cacaopoeder

Bereiding:

Meng de havervlokken goed met de zachte boter en de dadelstroop. Doe dan de helft van de havervlokken in een klein glas of bakje. Daarbovenop leg je de helft van de halve banaan in plakjes en drukt het even goed aan. Daarop leg je de helft van de dadelstukjes. Verstuif een halve theelepel cacao over de dadelstukjes. (Tip: als je de cacao in een theezeefje of thee ei doet is dat heel makkelijk!) Dan volgt de rest van de havervlokken, weer gevolgd door de rest van de banaan in plakjes. Op dit punt kun je het even goed stevig aandrukken. 
Giet nu de rijstroom over het geheel heen. Verstuif de rest van de cacao over het taartje en voeg ten slotte de laatste stukjes dadel toe.

Zet minstens 1,5 uur in de koelkast. Gedurende deze tijd maakt de rijstroom magie met de havervlokken. Sorry. Ik weet dat het moeilijk is om te wachten. Ik vond het bijzonder moeilijk om te wachten ;-)

Serveer in het glas en eet smakelijk!

In dit recept zitten ongeveer 200 kcal, en zo'n 5 gram vezels. 

English

I kind of lucked into this recipe by trying to make something easy and healthy for my birthday. This is SO delicious that I had to share the recipe! 

You'll need per individual banoffee:

15 grams of fine oats (oats are naturally gluten free, but can be cross contaminated with gluten. So if you have a serious gluten allergy please take guaranteed gluten free oats)
half a banana
2 small dates, cut in small pieces
10 grams of date syrup
5 grams of (vegan) butter
25 ml of rice cream (I use provamel)
1 teaspoon of ocoa powder

What to do:

Mix the oats with the date syrup and the soft butter. Put half of them in a nice glass or small bowl and put half of your half banana in slices on top. Press it into the glass, then put half the dates on top and dust with cocoa (tip: if you put cocoa in a tea egg or small sieve it's easy to dust!)
Put the rest of the oats on top, followed by the rest of the banana in slices. Press down well at this stage. Add the rice cream over the top, then add the rest of the dates. 

Now put it in the fridge for at least 1,5 hours. I'm sorry. I know it's hard to wait, but during this time the cream makes its magic with the oat flakes. Then joyfully take it out of the fridge, serve in the glass and enjoy!

One portion contains about 200 kcal and 5 grams of fibre. 

Scenes of a marriage

 Ben has made an origami flamingo. He makes the coolest things out of paper. 
This morning he is mucking around with said flamingo and a cloth of water. He wets the feet and sets them, then manouvres the flamingo in between a vase and a book so it will stay upright.
"Will you please leave the flamingo where it is?" he asks then and I look up in surprise.
"Because I'm known to get up and disrupt flamingos you've just set?"
He doesn't flinch. 
"Yeah, hadn't we talked about that?"

Before I can think of a witty retort the flamingo falls back on the table with a little plop. 

Waarom Ik Geen Taart Wilde Op Mijn Verjaardag

 Ik word vandaag... ja, het is werkelijk niet te geloven. Maar ik word dus 42. The answer to life, the universe, and everything voor degenen onder ons die the Hitchhiker's Guide to the Galaxy kennen. 

Natuurlijk vroeg Ben - hij is de bakker in dit huis - wat voor taart ik wilde. Ik was een paar seconden stil. En toen zei ik: ik wil geen taart. Ja, natuurlijk wil ik wel dat er taart is voor de ándere mensen in huis. Maar zelf wil ik echt liever gewoon niet. 

Waarom niet? Voordat iedereen zich zorgen gaat maken dat ik een eetprobleem ontwikkel zal ik uitleggen waarom. 

Suiker en ik zijn geen vriendjes. Gewoon echt niet. Eigenlijk al nooit niet. Mijn lijf reageert er niet lekker op, en eigenlijk reageert het als ik het wel eet vooral door er steeds meer van te willen. Ik eet al heel lang geen "gewone" suiker maar ik at bijvoorbeeld wel paaseitjes van Wiloco met kokosbloesemsuiker. Sinds de diverticulitis heb ik die niet meer gehad. 
En wat is er nu gebeurd? Toen we in het park waren laatst, voor een picknick, en Ben had in de supermarkt druiven gepakt, at ik een druif of drie en hield toen op. 
Ik vond ze te zoet. Echt véél te zoet. 
Zo zijn mijn smaakpapillen dus veranderd: ik geniet veel meer van het pure eten dat ik eet, omdat ik mijn smaakpapillen niet wen aan heel zoet eten. Daarom eet ik dat hele zoete dus liever niet. 
Plus, ik vergelijk mezelf wat suiker betreft graag met een alcoholist. Als ik vandaag zo'n paaseitje eet, en dat ene eitje kan heus wel hoor, tuurlijk, maar dan wil ik er morgen weer. En dan niet eentje, maar vier. En de dag er na weer. 

En weet je? Dáár heb ik dus echt hélemaal geen zin in. Ik heb geen zin in cravings die op me drukken en ik dan moet gaan zitten negeren. Ik wíl namelijk geen zoete dingen eten, dus werkt het beter voor me om het dan helemaal niet te eten. Dan hoef ik ze namelijk ook niet en heb ik ook geen cravings. 

Ik maak strakjes denk ik een klein laagje havervlokken in een soufflébakje met een klein beetje vegan boter en dadelstroop. Daar doe ik dan schijfjes banaan op, bestoven met cacao. Zo is er toch iets waar een kaarsje in kan en ben ik happy ;-)

Blijft het eeuwig zo? Geen idee. Wellicht kom ik wel op een punt dat ik wél af en toe een eitje (enkelvoud) kan eten en dat dat dan genoeg is. Of dat ik een overheerlijke gezonde taart maak met noten en dadels voor de volgende verjaardag. 
Maar totdat ik op dat punt kom hou ik het lekker even zoals het is!

Fijne dag allemaal! 

Ontbijten met chocolademousse, why not?

 In mijn zoektocht naar gezonde opties met veel vezels is dit toch echt wel een topper, hoor. Dus ik dacht: laat ik het delen!

Het recept voor dit ontbijtje is enorm eenvoudig. Je neemt:

* 90 gram avocado (ik koop het gewoon bevroren, dan hoef je je nooit af te vragen of je avocado rijp is ;-))
* 1 banaan (hoeft geen grote te zijn. Size doesn't matter, remember? ;-))
* 8 gram cacao 
* 3 kleine dadels of 1 grote (plm 20 gram. Dadels hebben redelijk wat natuurlijke suikers, maar zitten bomvol vezels, mineralen en andere goede stofjes)

Het enige wat je dan doet is alles met de staafmixer of blender mixen totdat je een mousse hebt: klaar! 

In deze portie zitten plm 320 kcal en ruim 12 gram vezels! Gezien je per dag als vrouw minstens 30 gram vezels binnen wilt krijgen ben je hiermee dus al een heel eind. 
En jongens, het is me toch een partij lékker! 

Enjoy!

 

Wat betekent -12 kg?

 Gewoon, voor de leuk, even een lijstje. 

-12 kg (ja, de afgelopen week ging het door niet zo lekker zijn en dus bijzonder weinig eten weer vrij snel ;-)) en een ander eetpatroon betekent voor mij:

* comfortabel in kleermakerszit zitten (één van mijn favoriete houdingen).

* mijn been in halve kleermakerszit op de stoel leggen en daar niet eens bewust van zijn (ik ben nogal buigzaam ;-)).

* als ik mijn hoofd tegen mijn arm aanleg zit daar geen kussentje meer tussen.

* ik was heel vaak duizelig. Dit, heb ik intussen geleerd, zou kunnen komen door histamine-overschot in de darmen. Raad eens? Duizeligheid is weg. Verschwunden. 

* niet meer 10 keer per dag naar de wc. Het is zéker nog niet allemaal perfect en opgelost, maar het is al wel een stuk overzichtelijker en beter. (Ik zal je de details wederom besparen).

* mijn jurkjes staan me beter (ja sorry, ik snap dat dit subjectief is en zo, maar voor mij voelt het in elk geval zo).

* rust in mijn hoofd over hoe ik eet. Ik weet dat wat ik eet goed is voor me. Dat geeft rust, enorm veel rust. 

* ik voel mijn buik gezonder worden. Aanvallen van buikpijn en narigheid komen nog wel, helaas, maar minder vaak en intensief. 

* ik voel me positief want ik werk op een gezonde manier aan mezelf. Dat voelt fijn. 

* ik kan weer in de boomhouding!! Oh yeah!! Mijn favoriete yogahouding en mijn bovenbeen was te dik dus ik kon mijn hiel niet in het kuiltje van mijn andere bovenbeen zetten... zo fijn dat dit weer kan!

Ik mis vast dingen, maar deze kwamen zo even bovendrijven :-) 

Overgewicht en schuldgevoel

Wauw, wat een bijzondere reacties krijg ik op deze blogs, zowel op Facebook als persoonlijk. Blijkbaar raakt het aan iets voor vele mensen en hoe mooi is dat, dat je dat dan kunt delen? In de afgelopen tijd heb ik een aantal enorme eye-openers mogen meemaken. En omdat we nou toch zo aan het delen zijn, gooi ik ze gewoon de ether in. 

Eye-opener één gebeurde al toen ik net thuis was uit het ziekenhuis. Ik had, toen ik naar de eerste hulp werd gestuurd, al een hele dag niet gegeten. Eenmaal daar mócht ik ook niet meer eten, ook niet een klein hapje rijstwafel of een slokje appelsap, omdat ze niet wisten of ik geopereerd moest worden. 
Hoewel ik absoluut geen eetlust had vond ik dat toch bijzonder onplezierig. 
Thuis heb ik hier veel over nagedacht en vooral gereflecteerd en gevoeld en toen begreep ik wat erachter zat. 
Als ik honger had, ervaarde ik daar schuld over. 
Honger is slecht. Je hoort niet te willen eten. Willen eten is zwak. 

Ik zal niet uitweiden over het waarom, zo hier in het openbaar, maar door bepaalde dingen uit mijn jeugd is dit zo gegroeid. En nog meer gegroeid doordat ik overgewicht kreeg. Overgewicht is in onze maatschappij nogal beschimpt, toch? Een teken van zwakte, van gebrek aan wilskracht. 
Dit alles ben ik, eenmaal thuis herstellende, in mezelf aangegaan. Want hee, dat werkt uiteindelijk het beste, niet? In gesprek gaan met dat stukje in mij dat zich zo voelde. Het monster verslaan, wat uiteindelijk geen monster is maar een bang, klein stukje Anke. Ik hoef niet bang te zijn voor honger maar me er ook niet voor te schamen. 

De tweede eye-opener ligt in het verlengde hiervan. Namelijk...
Als ik eigenlijk van binnen vind dat ik niet zou moeten eten/dat niet nodig zou moeten hebben...
Hoe moet ik het eten dan verteren? 

Nou, die moest echt even landen, hoor. Wauw. Dit inzicht verandert alles. Het verandert hoe ik kijk naar voedselallergieën en intoleranties. Naar buikpijn. Met open mond keek ik naar de jaren die achter me liggen en dacht: zo dan! 

En nu vraag ik me dus af he: bij hoeveel mensen geldt dit? Voor hoeveel van jullie liggen er beschimpingen, opmerkingen, narigheden aan dit alles ten grondslag? En wat betekent dat voor je spijsvertering? 

Wat eet ik dan? Buikherstel en afvallen

Ik hoor jullie denken: ja, allemaal leuk en aardig, maar wat eet die vrouw dan eigenlijk? Daar wil ik best wat over vertellen.
Allereerst: zoals ik al zei zijn, voor de gezondheid van de buik, vezels enorm belangrijk. Wij Nederlanders krijgen blijkbaar gemiddeld veel te weinig vezels binnen: zo tussen de 16 en 23. Je wilt eigenlijk als vrouw minstens 30 gram eten. Ik zit intussen op rond de 25-30 gram, maar ik denk eerlijk gezegd dat ik pré-diverticulitis wegens glutenvrij dieet niet eens aan die 16 kwam. 

Goed. Dit verhaal gaat over wat ik zo ongeveer eet. Laat ik daarom meteen disclaimen: dit is wat momenteel goed is voor mij. Dat betekent niet dat het ook goed is voor jou. Of genoeg is voor jou. Of wat dan ook. Los daarvan eet ik momenteel vrij beperkt, doordat ik gevoelig ben voor van alles. Als jij dat niet bent zou ik dus vooral véél meer variëren. Het is meer een handleiding: wat doet Anke nou? 

Mijn belangrijkste "tip", als ik überhaupt zou vinden dat ik die zou moeten geven, is om niet vast te houden aan wat hoort. Dus om 8 uur ontbijt, om 12 uur lunch met elke dag hetzelfde... Dat is ooit zo bedacht, maar moet het dan ook zo? Moet je elke dag brood eten? En moet je elke dag dezelfde hoeveelheid eten? Of kun je volgen waar je lijf om vraagt? 

Heb ik geen honger? Dan eet ik nog niet. Overigens doe ik dat al jaren zo. Wél eten terwijl mijn lijf daar geen zin in heeft is echt geen goed plan voor me. Heb ik juist veel honger? Dan eet ik wat meer. Ik eet een dieet met hoog eiwitgehalte. Mijn lijf doet het daar het beste op en houdt niet zo van koolhydraten. Over de afgelopen 8 weken kom ik ongeveer tot de 1550 kcal gemiddeld. Minimaal 1400, maximaal 1700/1800. Maar het gemiddelde is 1550.
Wat en hoeveel varieert dus, maar er zijn wel bepaalde dingen te beschrijven die ik nu eigenlijk elke dag hetzelfde doe.

Zo ontbijt ik elke ochtend (maar vaak pas vrij laat) met een banaan, geprakt met 2 eetlepels haverzemelen en daarbij 125 gram blauwe bessen of mango (of soms ander fruit als ik dat vers heb). In dit ontbijtje zitten al 7,5 gram vezels. Soms eet ik dan een uurtje later iets van mager eiwit (kip of zo), als ik honger heb. Het is enorm belangrijk om minstens een halve liter water of thee te drinken bij dit ontbijt, liefst meer. Haverzemelen (en andere vezels) nemen water op en dus heeft je darm vocht nodig zodat ze er lekker doorheen gaan en hun goede werk doen.

Verder eet ik bijvoorbeeld rijstwafels, gemaakt van zilvervliesrijst, met iets van een mager eiwit. Dus kip, kalkoen, tonijn, wat dan ook. 

Tussendoor drink ik vaak een mason jar met Lima havermelk met cacao. Heel lekker, gezond en veeeel vezels (zo'n 5 gram per 450 ml. En maar 220 kcal o.i.d.) En ik eet nog meer fruit. Bijvoorbeeld mandarijnen, of een sinaasappel. Of watermeloen (niet zo heel veel vezels maar ook maar heel weinig calorieën en andere dingen, dus je kunt er vrij veel van eten). 

Als diner eet ik meestal 50 gram volkoren rijst of boekweitcouscous (ik kan geen gluten eten dus eet als granen momenteel alleen rijst en boekweit.), 100 gram bio kip of kalkoen en zo'n 250 tot 300 gram groente. Wortel, broccoli, courgette (let op: die heeft wel minder vezels dus combineer ik meestal met broccoli, die de vezelkoning is), bloemkool, flespompoen, dat soort dingen. Het eten is heerlijk. 50 gram rijst/couscous is de helft van een "normale" portie, maar voor mij is het voldoende. Ik eet het niet eens altijd helemaal op.

Sowieso is dat een interessant gegeven hè: wat is "genoeg?" Het is altijd weer aftasten, voelen, goed in tune zijn om te weten wat "genoeg" is. Of wat te weinig is. Nogmaals; wat voor mij goed is, hoeft dat voor jou niet te zijn en vice versa. Ik ben momenteel erg streng, omdat ik nog op veel voedingsmiddelen reageer. Maar ik hoop dat door mijn buik te helen dat ook steeds beter wordt en er meer voedingsmiddelen toegevoegd kunnen worden. Het onderzoeken wat voor jouw lijf klopt, goed is, je gezond maakt, is een interessante en prachtige zoektocht. Mijn ervaring is ook dat, hoe meer je in een lekkere flow bent met je eten, hoe makkelijker het is om te voelen wat je éigenlijk wilt eten, wat goed voor je is en wat je nodig hebt.

Nu ik zo enorm puur eet is mijn smaak ook veranderd. Een vers geplukte braam is een smaakexplosie in mijn mond. Ik heb geen enkele behoefte aan vet of zoet eten. Zolang ik het niet eet, hoef ik het ook niet. Ik wíl het ook niet, want ik wil mijn lijf geven wat goed is voor mijn lijf. 

Daarom ook: hoewel ik enorm blij ben met het gewichtsverlies is dat absoluut niet de hoofdreden voor dit alles. De hoofdreden is mijn gezondheid. Ik val ook niet enorm snel af. Ik had laatst al op mijn zeepbox staan roepen dat "elk pondje gaat door het mondje" grote onzin is, toch? Het valt ondanks betrekkelijk weinig calorieën niet van me af of zo. Maar met ongeveer 0,5 tot 1 kg per week ben ik "dik" tevreden. Tien kilo is 40 pakjes boter. Ik bedoel: stel je even voor! Ik hoop om zo snel mogelijk nog meer groente te kunnen introduceren en hopelijk op termijn minder afhankelijk te zijn van dierlijk eiwit. 

Ik vind het leuk om hier regelmatig over te schrijven, het lijkt me fijn dingen te delen en wie weet hebben jullie wel dingen terug te delen? Voel je vrij om te reageren! Een dialoog is fijn! 

Oh, enne... mocht je nou hier komen omdat je je gezondheid wilt verbeteren maar je kunt wel tegen alles? Dan kan ik je nog de tip geven om vooral veel peulvruchten te eten. Die zitten vol vezels en andere goede dingen! Ik hoop tot het punt te komen dat ik ze ook weer kan eten :-)

Herstel van darmontsteking en afvallen: het begin.

 Twee maanden geleden werd ik ziek. Nou heb ik sowieso een lastige buik, dus dat ik daar last van heb is niet nieuw, maar dit was wel een stukje heftiger. Lang verhaal kort: ik werd drie dagen opgenomen in het ziekenhuis met een ontsteking aan de dikke (what's in a name) darm; diverticulitis. Een week lang at ik eigenlijk niet tot vrijwel niet. Tot mijn verbijstering (want ik heb vaker dagenlang amper gegeten en viel dan geen gram af of kwam zelfs aan) bleek thuis dat ik enkele kilo's was afgevallen. 

Intussen was ik me, door de ontsteking en alles wat ik daarover opzocht en las, bewust geworden van het feit dat ik veel te weinig vezels binnenkreeg. 
Zoals gezegd, lastige buik, en ik kon daardoor lange tijd niet gemakkelijk veel groente eten. Als ik dat wel deed kreeg ik kramp, en pijn, en gedoe. Ik zal je de details besparen ;-). Dus ik at vrij hulpeloos vaak wat vlees, wat rijstwafels en dergelijke, fruit, een paar veilige groentes en eigenlijk vrij weinig andere dingen. 
Ook was ik de laatste tijd een beetje aan het experimenteren met suiker. Dat had ik daarvoor 20 jaar niet gegeten, en dat dat nu weer redelijk ging was natuurlijk geweldig. Dus af en toe een ijsje (vegan: ik ben niet vegan maar kan niet tegen zuivel) bij een ijssalon, een keer een vegan magnum thuis... en omdat ik natuurlijk wist hoe snel ik aankom schrapte ik dan iets anders. Bijvoorbeeld het avondeten.
Soms wist ik gewoon echt niet meer wat ik moest eten en at ik heel weinig, bijvoorbeeld maar één maaltijd per dag. Zo at ik ongemerkt al een poosje niet teveel, maar eigenlijk ook niet de goede dingen voor mijn lijf. Heb ik daardoor een ontsteking gekregen? We zullen het nooit weten (hopelijk. Als ik toch weer een ontsteking krijg ondanks alles wat ik nu doe is dat een beetje jammer ;-))

Toen ik uit het ziekenhuis kwam heb ik dan ook subiet alles omgegooid. Allereerst heb ik een app gedownload (hij heet simpelweg "food") uit de app store, omdat ik werkelijk geen enkel idee meer had over wat nou te weinig, genoeg of teveel was. Natuurlijk had ik, toen ik eenmaal wat herstelde, veel honger, want zoals iedereen wel weet wil je lijf graag dat alles hetzelfde blijft, dus als je door ziekte kilo's verliest kun je die ook bijzonder snel weer terugvinden. Dat wilde ik uiteraard voorkomen. 
Ik ben serieus gaan letten op vezels, en ben dat heel erg rustig gaan opbouwen. Eerst 50 gram groente. Dan 70. Dan 90. Dan kreeg ik een terugslag en at weer een paar dagen bijna niks. Dan weer beginnen met 70 gram. Etcetera. Het kostte veel tijd, geduld en liefde voor mijn lijf maar ik eet nu zo'n 300 gram groente per dag. Zelfs als ik niet zo lekker ben red ik het nog om groente te eten. En daarnaast eet ik ook nog flink fruit. Ik eet geen andere suikers dan het fruit (en een beetje wat in havermelk zit.) 

Dan is dit misschien het moment om voor de eerste keer heel duidelijk stellen dat niets van wat ik doe met eten alleen bedoeld is om af te vallen. Ik ben slank niet meer of minder waardevol. In liefde naar mijn lijf wil ik werken aan gezondheid, aan het herstel van mijn buik. Dat ik afval is geweldig. Ik ben er enorm blij mee. Maar het is niet waaróm. Het is geen straf.
Het is liefde.
Te lang, véél te lang heb ik me schuldig gevoeld over alles wat ik in mijn mond stopte, hoe gezond ook. Hierover ga ik nog een blog schrijven. Maar ik denk dat dat voor heel veel mensen met overgewicht geldt.
In een ideale wereld wil ik graag tot het punt komen dat ik alleen op gevoel bepaal wat ik eet en hoeveel. Voor nu vind ik het erg prettig dat het tastbaar is. Dat ik kan tellen hoeveel vezels ik heb gegeten. Dat ik weet dat ik de juiste dingen at. Het maakt het rustiger. En dat vind ik geruststellend. 

Werkt dit voor iedereen? Ongetwijfeld niet. Voor mij voorlopig wel :-)

Elk pondje gaat door het mondje? Stierenpoep!

 Echt, de bovenstaande zin wil ik nooit meer horen. Haha. Té erg, té veroordelend, té onwaar. Om er maar even wat anekdotisch bewijs tegenaan te gooien: mijn man en dochter eten, en eten, en eten, en eten. Hoeven nergens op te letten, eten gigantische klodders mayonaise, zoete dingen, brood, kaas, vette dingen, alles kunnen ze eten en toch zijn ze slank. 
Toch denkt de maatschappij: goh, wat knap, dat Ben zo slank blijft. 
Lieve mensen, dat is niet knap. Hij heeft gewoon mazzel. 
Tegelijkertijd woon ik hier. Ik heb geen mazzel. (wat dit betreft dan.) Ik heb zeker niet teveel calorieën gegeten. Maar toch werd ik veel te dik. Door genen, vooral. Wellicht ook door wat emotionele redenen waar ik misschien in een later stadium nog wel over ga bloggen. Maar níet omdat ik schranste. Níet omdat ik teveel at. En ik ken veel teveel mensen waar dit ook zo bij is.

Zijn er mensen die veel teveel eten en daardoor te dik zijn? Ja. 
Zijn er mensen die veel teveel eten en toch dun zijn? Ja. 
Zijn er mensen die enorm op hun eten letten en slank zijn? Ja. 
Zijn er mensen die enorm op hun eten letten en toch dik zijn? Yep. 
Mocht je nu denken: wat een onzin praat die vrouw, kijk dan eens de BBC documentaire "Why are thin people not fat?" In deze documentaire geven ze een groep te dunne mensen een dieet met veel teveel calorieën. Wat er dan gebeurt is echt enorm verhelderend (spoiler alert: ze worden dus niet in ene dik ;-)) en dus zeg ik het nogmaals, voor de mensen op de achterste rijen:
Elk pondje gaat door het mondje? Stierenpoep! 

Dit allemaal gezegd hebbende ben ik intussen 10 kilo afgevallen. En vandaag deelde ik dat op Facebook. En er vroegen meerdere mensen: hoe deed je dat? Wat is je geheim? 
Om kort te gaan: NIET door minder te eten en meer te bewegen. Bewegen deed ik al heel veel en momenteel zelfs iets minder dan ervoor. Maar wel door heel ánders te eten. En hierover ga ik een aantal blogs schrijven. Wie weet dat ik er iemand mee kan helpen? 

Morgen volgt de volgende! 

Yummy Chunky Chutney Recipe

 In our Too Good To Go bag (something to blog about in the future!) we got three UFO's. (Unidentified Fruity Objects). Were they weirdly pale apples? Or were they weirdly apple shaped quinces? Some hitherto undiscovered fruit we know nothing about? 
Doesn't matter. If it's fruit, it'll make chutney. And I figured you'd like a recipe, because my daughter just pretty much ate her fingers when she tried it!

Ingredients to make one good sized jar: 

Three big cooking apples (yeah, I'll go with apples. But hey, you take anything you like!)
One medium sized onion
A nice big handful of sultanas/raisins
Honey
Apple vinegar or any different type of vinegar
Pepper
Neutral olive oil (or any other oil you prefer)

Chop the fruit and the onion up nice and fine. You don't blender this or anything so the final result will be as chunky as you cut this! Throw the fruit, onion and sultanas in a cooking pan with maybe a tablespoon of olive oil and put it on a low fire. When it's getting warm you add some vinegar. I added just a splash of raspberry vinegar here and I added some apple vinegar at the end (it's probiotic and healthy, so I didn't want to cook it much. If you want to keep this chutney long term, it's probably a good idea to add it now!)
Really, you can't easily go wrong with this, so go to town on it. I'm sure balsamic would be yum too, for instance. I also added a generous grinding of black pepper at this point. Black pepper aids digestion and tastes yummy, but is completely optional. And I added half a tablespoon of honey, because my daughter has a very sweet tooth. 
Now, as long as the fire is low enough you can quite happily walk away from this and come back to stir it every fifteen minutes or so. Simply let it simmer gently until the apple and onion are completely soft, which will take maybe an hour or so. At this point I added a tablespoon or two of apple vinegar, to taste. 

And that's it! Just let it cool and sit it in a nice pot, and Han's your uncle (well, my uncle is Han. I don't know who yours is ;-))

N.B. If you want to keep this long term, make sure your pots are sterilised and use a sterilising method after filling your pot, such as wecking. In our house it will definitely get eaten soon, so I didn't have to worry about that. 

Oorlog en worst

We lopen in de Lidl.
Buiten schijnt de zon blij. Het is lente-achtig, en druk. Mensen hebben haast, om waar te komen? Sommigen duwen, blijkbaar is het onbeleefd-dag vandaag. Ik zoek naar pinda's, naar blikken, naar worst. We laden het mandje vol onbekende producten. Ik gooi paracetamol en ibuprofen bovenop de gedroogde worsten en blikken met fruit en tonijn. Misschien toch iets enigszins gezonds voor ze, straks in de kou. We pakken tampons, tandpasta, zeep. Er trekt een rilling over mijn rug. Wat een gewicht. 

We rijden naar het inzamelpunt met vuilniszakken vol warmte. Jassen, dekens. Sjaals, stevige schoenen. Spullen even snel ingezameld in de straat en eigen kasten. Er staan pijlen op de grond die ons wijzen naar mensen die het in ontvangst nemen. Ik stamel nog iets als veel succes. Wat kun je zeggen?

Want ik mag weer naar huis, naar mijn veilige plek, waar niemand bommen op gooit. Waar de kachel nog aan mag en eten in de koelkast staat, wat ik vers mag bereiden. De worsten niet, die gaan naar kou, naar conflict, naar gevecht. 

Thuis moet ik ervan huilen, want God, wat vind ik het erg. 

Karl Jenkins zei het het mooist: Better is peace, than always war.