Hai pap.

 Hai pap. 

Sjonge. Het is alweer je zevende verjaardag die we zonder jou vieren. Hoe gaat het met je? Ik heb zo het gevoel dat het je prima bevalt, vrij zijn, wie weet zelfs wel opnieuw beginnen met een schoon, gezond lijf. 
Ik hoop het zo. 

Hier gaat het goed, heus. Met ups en downs, zou jij zeggen. Maar we hebben ons met z'n allen aan de belofte die we je deden voordat je wegging gehouden: we zorgen goed voor elkaar. 

Mamma is sterk, en heeft zo'n mooi leven voor zichzelf opgebouwd in de afgelopen jaren. Gisteren waren we met z'n vieren, voor jouw verjaardag, en aten (nou ja, mamma, Ben en Sophie aten) pitta's met shoarma en sojayoghurtsaus. 
Die laatste had jij vast helemaal niks gevonden. Veel te gezond. 

Rond deze tijd van het jaar denk ik altijd terug aan je laatste maanden. Hoe je hier zo hulpeloos was toen we de tegels in de tuin legden en jij niet meer kon helpen, niet meer kon begrijpen hoe het moest. Hoe het was toen je stierf, wij met z'n drietjes om je heen. 

Maar eigenlijk kan ik beter denken aan de andere dingen. Hoe je alles maakte, werkelijk alles. Hoe we zongen, samen als gezin, jij op gitaar. Met liefde gedenken. 

Ik hoop dat je rust hebt, pap, waar je ook bent. Of mooie, nieuwe avonturen beleeft. Dat je blij bent, en hebt verwerkt wat je hier is gebeurd. Wij gaan door met wat we doen, ontwikkelen ons, leren, leven. Met elkaar. 

Hou tot altijd van je,

Anke