Ik dacht er eens over na en wilde er wel eens iets over schrijven.
Op het conservatorium (de HBO opleiding waar je wordt opgeleid tot musicus. Je kunt er zang studeren, dans, en alle mogelijke instrumenten. Ook compositie, percussie, geluid, muziekdocent etc.. Je moet auditeren voor het conservatorium en daarbij voldoende talent en basisniveau laten zien om te worden toegelaten) vind je veel mensen die kinderen-van-musici zijn. Die zijn opgegroeid met klassieke muziek en hebben vaak al veel kennis van stukken, componisten, stijlperiodes enzo.
Dat had ik niet. Ik kwam met klassieke muziek in aanraking omdat ik een walkman en een bandje met de walsen van Strauss kreeg toen ik zeven was. Mijn moeder was vroeger danseres dus had wel een achtergrond met klassieke muziek, maar bij ons thuis werd er altijd Sky Radio geluisterd (ik heb dus wel een gedegen kennis van middle of the road popmuziek uit de jaren ´70 en ´80 ;-)).
Wel luisterden we elk jaar naar het Nieuwjaarsconcert en dát vond ik gaaf. Lekkere broodjes eten als brunch, terwijl je kijkt en luistert naar de Wiener Philharmoniker.
Wel luisterden we elk jaar naar het Nieuwjaarsconcert en dát vond ik gaaf. Lekkere broodjes eten als brunch, terwijl je kijkt en luistert naar de Wiener Philharmoniker.
Ik vond de walsen helemaal geweldig. Elke avond ging ik onze collie Trix uitlaten en luisterde ik naar mijn bandje op mijn walkman.
Toen ik wat ouder was kreeg ik dwarsfluitles. Ik bleek talentvol. Ik ging graag spelen op zaterdag in de stad en verdiende daar behoorlijk mee. Zo kocht ik een geluidssetje en daarop kon ik een CD draaien met de pianowalsen van Chopin. Jarenlang luisterde ik er ´s-avonds naar. Nog steeds hebben die Chopin walsen een bijzonder plekje in mijn hart. Mocht je er op Spotify naar willen zoeken: de mooiste vind ik die van de pianist Rubinstein!
Intussen was ik op de middelbare school begonnen met zingen in het schoolkoor en fluiten in het schoolorkest. Ik zat op het Stanislas College in Delft, en daar hadden en hebben ze een goed schoolkoor- en orkest.
De lieve pater Jezuïet die mijn klassendocent was nam mij de eerste repetitie mee. Negen jaar oud was ik, bijna tien: een paar maanden ouder dan Sophietje nu. Ik vond het helemaal geweldig en genoot met volle teugen. Een liefde werd op dat moment geboren.
Toen ik na dat jaar moest kiezen, omdat koor en orkest samen concerten gaven en je op een concert nou eenmaal niet kunt fluiten en zingen tegelijk, koos ik toch voor het koor. Zelfs al deed ik op dat moment al dwarsfluit op de Jong Talent afdeling (een voorbereidend conservatorium voor tieners) op het conservatorium van Rotterdam.
Vanaf dat moment zong ik ook regelmatig solo´s met het koor en orkest. Het was een enorm waardevolle ervaring, zowel op muzikaal gebied (je ontwikkelt enorm je muzikale oren door koorzang) als op persoonlijk gebied.
Toen ik 16 was en bijna klaar met het VWO was het tijd om te kiezen. Wat ging ik doen? Natuurlijk heb ik nog wel nagedacht over andere studies. Engels? Psychologie? Aardrijkskunde? Maar mijn hart wist wat ik wilde. Zingen. Ik deed auditie en the rest is history.
Sophie, die is dus één van die kinderen die kind-van-musicus is. Ze krijgt het met de paplepel ingegoten. En hoewel ze van mij uiteraard volledig zelf mag bepalen wat ze wil, is ze vastbesloten dat ze de muziek in wil. Ik ben benieuwd, over een jaar of acht, of de geschiedenis zich herhaalt!
foto: Erik Minten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat je een bericht achterlaat :)