In 2003 kochten wij onze eerste auto. Ik had al een heel poosje mijn rijbewijs (en Ben al eeuwen), maar we woonden in Delft vlakbij het station dus er was niet veel noodzaak.
Maar oooh, wat was ik blij met de auto. Het was een Punto´tje, die we Tuutje doopten. Het stond zelfs op de achterkant in blauwe letters. Dit tot groot vermaak van de buurman, die me vertelde dat het goed was dat hij geen twintiger meer was: dan had hij ´s-nachts van de eerste u een r gemaakt.
Ik reed er met heel veel plezier in.
Na de Punto kwamen twee vreselijke pech-auto´s, die we respectievelijk Fiat Misericordia (musicussengrapje) en Behemoth noemden. De ANWB stuurde ons zelfs een brief dat we volgende keer dat ze kwamen extra moesten betalen....
We gingen naar een garage die we vertrouwden en zeiden: ¨We willen een auto die het altijd doet! En daar was onze Ford Focus.
Het was een fijne auto, die ons altijd overal naartoe bracht en het inderdaad altijd deed.
En zolang Ben in Amsterdam werkte was het ook echt wel erg fijn om een auto te hebben.
Maar toen ging Ben in Alkmaar werken. Ik kon weer steeds meer met de fiets doen. En de auto stond wel heel erg veel voor de deur. Zonde, dus! Al helemaal een auto op diesel, die hartstikke duur was in wegenbelasting. Er werd druk nagedacht. Zowel uit groene overwegingen als uit financiële.
Uiteindelijk besloten we vorig jaar herfst dat we gingen proberen of we het zonder konden redden en verkochten de auto.
Het was een raar gevoel om hem weg te zien rijden en de lege plek naast ons huis te zien waar hij altijd stond! Voor het eerst in bijna 15 jaar hadden we geen auto.
En ik moet zeggen, het ging best wel. Als ik helemaal gezond was kon het zelfs vrij gemakkelijk, want zowat alles kan dan op de fiets.
Maar ik miste hem wel. En toen mijn moeder aan het begin van dit jaar ziek werd met alle zorgen van dien ging het echt niet. Ik greep té vaak mis, waardoor ik dan weer moest terugvallen op vriendinnen voor bijvoorbeeld het halen van Sophie.
Dus kwam er weer een auto. Dit keer eentje op benzine: we rijden niet heel veel kilometers dus dat is dan handiger qua wegenbelasting. Het is een oudje: hij is uit 2005. Maar hij is superfijn!
We zijn er dan ook echt enorm blij mee. De vrijheid en veiligheid die het biedt dat hij er simpelweg staat en we hem altijd kunnen pakken is op dit moment de kosten waard.
Maar..... als ik nou nog wat meer herstel en weer alles op de fiets kan? Dan zou ik zeker overwegen om het zonder te doen. Ik zie best veel auto´s in deze Vinex-buurt eigenlijk alleen maar gebruikt worden voor boodschappen en eigenlijk is dat toch hartstikke zonde?
Ik zou het ook wel tof vinden als er goede deelinitiatieven komen. Maar ik ben er niet echt de aangewezen persoon voor om het op te zetten ;-)
Voorlopig mag ´ie dus fijn bij ons blijven, onze ¨nieuwe¨ tuut. We doen wel nog altijd zoveel mogelijk te voet of met de fiets. Maar voor de extraatjes en het gemak? Voor nu: heel blij met de auto voor de deur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat je een bericht achterlaat :)