Ik wil het graag met jullie delen :-)
Vorig jaar liep ik in het donker langs het kanaal. Ik ga erg graag wandelen langs het kanaal. Het is er prachtig, en er zijn verschillende ijkpunten om te bereiken. Loop ik vandaag tot de vlotbrug? Tot de postbus? Tot de brug? Tot het tehuis? Of zelfs helemaal tot de molen?
Het is een vrij veilige weg. Er is redelijk veel verkeer en alles is verlicht. Maar als het donker is ben je als vrouw alleen toch altijd op je hoede.
Die avond zag ik, bij de botenoversteekplaats, op het gras onder me een jongen zitten. Hij was helemaal in het zwart gekleed en hij keek op zijn telefoon. Ik kon alleen zijn achterkant zien. Ik voelde een mengeling van angst (wat doet hij? Wat wil hij?) en ongerustheid. Is hij okee?
Ik liep door, hopend dat hij weg zou zijn als ik straks terug kwam.
Ik weet niet meer welk ijkpunt ik die dag bereikte, maar toen ik terugkwam zat hij er nog steeds. Intussen zat hij met zijn hoofd op zijn knieën. Dus won de ongerustheid het van de angst en ik vroeg hardop: ¨Gaat het goed daar beneden?¨
Hij keek op. Ik zag een jong, vriendelijk gezicht. ¨Ja hoor!¨ zei hij. ¨Ik zit hier met een egel¨...
De hele weg naar huis moest ik glimlachen. Zo lief. Hij zat er met een egel.
Goeie plek om te wandelen, niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat je een bericht achterlaat :)