Een weekend met een dikke gouden rand

Wat hebben wíj een fijn weekend gehad!! Niet evident dit jaar, waarin Leuke Dingen Doen niet vanzelfsprekend is geweest, dus we hebben echt met volle teugen genoten.

Gisteren gingen we met z´n vieren op de fiets naar het centrum. Ik hou enorm van fietsen en het was er heerlijk weer voor. We parkeerden in Overstad en liepen over de brug naar de markt. We hebben op zich niet zoveel bijzonders gedaan, gewoon rondgelopen in het zonnetje en in wat winkels gekeken.

Alkmaar heeft sinds een jaar een Dille en Kamille. Oh wat is dat een fijne aanvulling op het winkelaanbod! Vroeger gingen we er al graag heen toen de dichtsbijzijnde in Haarlem was. Ik vond er een prachtig vilten pot-achtig ding waar de Lyra potloden echt geweldig leuk in passen! 

Super toch?

Verder gingen we een blokfluit kopen voor mijn moeder in Spanjaard. De klas van Sophie krijgt sinds afgelopen week blokfluitles op de alt, en mijn moeder is meerdere malen uitgenodigd mee te doen.
We kochten een map voor Sophie voor haar nieuwe muziek (hierover later meer!)

Niks bijzonders dus eigenlijk, maar enorm genieten voor ons!

En kijk eens wat ik van mijn moeder kreeg?

Mijn lieve moeder heeft het niet makkelijk. Ze is net weer geopereerd, dit keer aan een ontsteking in haar hand, en ze zijn erachter gekomen dat het helemaal niet goed gaat met haar reuma en haar afweer. Dit betekent dat ze sinds deze week enorm heftige medicijnen moet nemen met hele gemene bijwerkingen. Niet alleen dat: ze zal ze de rest van haar leven moeten nemen.
Onze manier van met dingen omgaan is vooral kijken naar wat er wél kan, en positief zijn. Ongeneeslijk positief, dat zijn we. Dus ik vond het enorm belangrijk dat we na deze rotweek voor haar een écht goed, fijn weekend hadden.

Vandaag was er een Oogst- en pompoenfair op camping de Kolibrie in Warmenhuizen. De laatste openluchtmarkt voor dit jaar denk ik!

Het is een erg leuk opgezette markt, die zich verspreidt over de twee centrale grasvelden. Je loopt dus over het gras langs leuke kraampjes. Er was een kraampje met Bunzlau Castle servies (my favourite!),verschillende kraampjes met wollen producten, allerlei kookproducenten, houten tuinmeubelen.. allerlei artisanale dingen. Het zonnetje deed ook nog gezellig mee en zodra die er was kon de jas nog lekker even uit.

Sophie werd geschminkt als konijn (mét grijze vlekken natuurlijk) en er was verrassend genoeg ook nog echt goeie muziek in de vorm van een Iers-achtige band. We zaten lekker op het grasveld met een blikje appelsap en Ben houdt dus zóveel van zijn dochter dat hij bereid is tot in het openbaar wild dansen:

Kortom: met recht een weekend met een gouden rand!

Ik heb nogal de neiging om zoveel te doen als ik maar enigszins kan gedurende de week. Dit is de andere kant van ongeneeslijk positief zijn ;-)
Eigenlijk is dat helemaal niet handig en ik heb daar deze week nog eens goed over nagedacht. Ik had namelijk een rustigere week, en wat gebeurde er? Ik kon twee dagen in het weekend iets leuks doen met mijn gezin. Misschien doe ik er verstandiger aan doordeweeks toch nog maar even niet teveel hooi op mijn vork te nemen, want als ik niks kan in het weekend, kunnen zij dat ook niet!
Uiteindelijk is mijn gezin het allerbelangrijkste en mag dat altijd de eerste prioriteit zijn.

Dat er nog maar veel van zulke fijne weekenden volgen mogen :-)

Heb je een auto nodig?

In 2003 kochten wij onze eerste auto. Ik had al een heel poosje mijn rijbewijs (en Ben al eeuwen), maar we woonden in Delft vlakbij het station dus er was niet veel noodzaak.

Maar oooh, wat was ik blij met de auto. Het was een Punto´tje, die we Tuutje doopten. Het stond zelfs op de achterkant in blauwe letters. Dit tot groot vermaak van de buurman, die me vertelde dat het goed was dat hij geen twintiger meer was: dan had hij ´s-nachts van de eerste u een r gemaakt.
Ik reed er met heel veel plezier in.

Na de Punto kwamen twee vreselijke pech-auto´s, die we respectievelijk Fiat Misericordia (musicussengrapje) en Behemoth noemden. De ANWB stuurde ons zelfs een brief dat we volgende keer dat ze kwamen extra moesten betalen....
We gingen naar een garage die we vertrouwden en zeiden: ¨We willen een auto die het altijd doet! En daar was onze Ford Focus.
Het was een fijne auto, die ons altijd overal naartoe bracht en het inderdaad altijd deed.
En zolang Ben in Amsterdam werkte was het ook echt wel erg fijn om een auto te hebben.

Maar toen ging Ben in Alkmaar werken. Ik kon weer steeds meer met de fiets doen. En de auto stond wel heel erg veel voor de deur. Zonde, dus! Al helemaal een auto op diesel, die hartstikke duur was in wegenbelasting. Er werd druk nagedacht. Zowel uit groene overwegingen als uit financiële.

Uiteindelijk besloten we vorig jaar herfst dat we gingen proberen of we het zonder konden redden en verkochten de auto.
Het was een raar gevoel om hem weg te zien rijden en de lege plek naast ons huis te zien waar hij altijd stond! Voor het eerst in bijna 15 jaar hadden we geen auto.

En ik moet zeggen, het ging best wel. Als ik helemaal gezond was kon het zelfs vrij gemakkelijk, want zowat alles kan dan op de fiets.
Maar ik miste hem wel. En toen mijn moeder aan het begin van dit jaar ziek werd met alle zorgen van dien ging het echt niet. Ik greep té vaak mis, waardoor ik dan weer moest terugvallen op vriendinnen voor bijvoorbeeld het halen van Sophie.
Dus kwam er weer een auto. Dit keer eentje op benzine: we rijden niet heel veel kilometers dus dat is dan handiger qua wegenbelasting. Het is een oudje: hij is uit 2005. Maar hij is superfijn!

We zijn er dan ook echt enorm blij mee. De vrijheid en veiligheid die het biedt dat hij er simpelweg staat en we hem altijd kunnen pakken is op dit moment de kosten waard.

Maar..... als ik nou nog wat meer herstel en weer alles op de fiets kan? Dan zou ik zeker overwegen om het zonder te doen. Ik zie best veel auto´s in deze Vinex-buurt eigenlijk alleen maar gebruikt worden voor boodschappen en eigenlijk is dat toch hartstikke zonde?
Ik zou het ook wel tof vinden als er goede deelinitiatieven komen. Maar ik ben er niet echt de aangewezen persoon voor om het op te zetten ;-)

Voorlopig mag ´ie dus fijn bij ons blijven, onze ¨nieuwe¨ tuut. We doen wel nog altijd zoveel mogelijk te voet of met de fiets. Maar voor de extraatjes en het gemak? Voor nu: heel blij met de auto voor de deur!

Grappige Echtgenoot

Ben is echt heel erg grappig. Dat vind ik niet alleen, dat vinden andere mensen ook ;-)
In Februari zijn we 20 jaar bij elkaar, en ik moet nog steeds zowat elke dag wel een keer hardop om hem lachen.

Het leek me leuk om zo af en toe eens wat van zijn beste opmerkingen te delen. Ik schrijf ze in het Engels, want hij is ten slotte Engels. Maar ik zal ook een poging tot vertalen doen waar dat werkt, ter uwer leesgemak ende vermaak :-)

* Ben says: ¨I don´t know any Italian! Just ´ciao´. And ´bastardo´¨.
He´s silent for a second and then adds: ¨It´s Italian for ´referee´¨

Ben zegt: ¨ik spreek geen Italiaans! Alleen maar ´ciao´. En ´bastardo´¨. 
Hij is even stil en voegt dan toe: ¨Dat is Italiaans voor ´scheidsrechter´¨

* Last night he´s holding a whole monologue about the fly he just killed, knowing full well I´ll find it disgusting and a little sad. Then he says: ¨And do you know what the last thing that went through its mind was?¨
Despite myself I say: ¨what?¨
¨Its arse¨

Gisterenavond houdt hij een hele monoloog over de vlieg die hij zojuist heeft vermoord, heel goed wetende dat ik het ranzig zal vinden en een beetje zielig. Dan zegt hij: ¨En weet je wat het laatste was wat hem door z´n hoofd schoot?¨
Ik kan het niet helpen en zeg: ¨wat?¨
¨Zijn kont¨

*I´m singing ¨love me do¨. Ben asks why. I explain I was doing one of those Facebook tests: which Beatles song are you. I say: ¨I´ll give you ONE guess as to which song I am!¨
¨Errr.... I am the walrus?¨

Ik zing ¨love me do¨. Ben vraagt waarom. Ik leg uit dat ik één van die Facebook testjes had gedaan: welk Beatles liedje ben je? Ik zeg: ¨je mag één keer raden welk liedje ik ben!
¨Ehh.... I am the walrus?¨

Is de nieuwe generatie kinderen accepterender?

Weet je wat ik echt geweldig vind? Sophie bevindt zich op veel vlakken in zó´n andere omgeving dan ik als kind.

Als kind hield ik al veel van klassieke muziek. Ook zong ik graag musicalliedjes en zo. Dit leverde me bij mijn klasgenoten vooral veel geplaag en gespot op. Ik weet nog goed de keer dat ik hardop uitgelachen werd door de zaal tijdens een open podium toen ik ¨I still believe¨ uit Miss Saigon zong. Zoiets vergeet een mens niet snel.
Waar ik ook was, het was vooral iets héél stoms, dat ik hield van zingen.

Hoe anders is dit voor Sophie! Op de Vrije School wordt sowieso veel gezongen en gemusiceerd. Maar zij wordt juist betrokken in het hele proces! Laatst bijvoorbeeld, kon de juf niet op de tekst komen van het liedje over het nijlpaard. Ze weet dat Sophie die tekst nog wel zal weten, dus vraagt ze Sophie om voor de klas te komen en het liedje te zingen: en de hele klas zingt mee! Ook wordt ze ingezet als aanvoerster als er een tweede stem gezongen moet worden met een deel van de klas.
Sowieso vinden de andere kinderen het maar wat leuk als Sophie muziek maakt.

Ook zie ik het bij tieners die musiceren. Klasgenoten vinden het eigenlijk best interessant en leuk.
En eigenlijk heb ik het gevoel dat het er dat het binnen de speeltuinen ook een stuk minder hard aan toe gaat dan vroeger. Tuurlijk wordt er nog altijd geplaagd. En dat vind ik afschuwelijk. Maar ik herinner me toch hele andere taferelen van verregaand gejen tegen kinderen die afweken. Zoals het arme meisje dat naar de LOM moest bij ons op school. Leuk filmpje met jeugdsentiment over zuks: Kinderen voor Kinderen lom kind. Ik heb toch het positieve gevoel dat dat nu anders gaat....

Zou dat nou gewoon een verandering zijn van mentaliteit, over de tijd? Zouden ze sensitiever zijn geworden met z´n allen? Helpen alle pestprotocollen? Of is het zo dat er een andere mentaliteit bestaat binnen de Vrije School, en de tieners toevallig mazzel hebben? Of misschien zijn ze in Alkmaar aardiger in het algemeen?
Ik hoop echt dat het het eerste is, en deze nieuwe generatie kinderen accepterender en nieuwsgieriger zijn naar elkaar en hun verschillen. Dat lijkt me een fijne toekomstvisie!

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen!

Kun Je Een Kind Opvoeden Zonder Schermpjes?

Gisterenavond was er op school een ouderavond over dit thema: Kinderen en Mediawijsheid.
Er werd veel verteld over onder andere de gevaren van internet. Ook werd er duidelijk hoeveel kinderen er grote hoeveelheden tijd achter een scherm besteden, en dat er zelfs veel kinderen games/MMO´s spelen waarbij je kunt chatten met vreemden.

Als ik zo eens hoor wat mensen erover zeggen dan heb ik het idee dat velen denken dat veel achter een scherm zitten en gamen nu eenmaal bij deze tijd hoort. Daar ben ik het persoonlijk niet mee eens.

Je ziet ze veel. Gezinnen waarbij de avond doorgebracht wordt: samen, maar ieder met een eigen scherm voor de neus. Kinderen die zichzelf nog geen twee seconden kunnen vermaken. Die in de auto en waar dan ook verder direct een scherm voor zich moeten hebben. En hoewel ik echt wel het gemak daarvan snap, heb ik zelf een andere keuze gemaakt. Vandaar dit artikel voor iedereen die zich afvraagt: kun je een kind ook (bijna) zonder schermen opvoeden?

Als peuter vond ik het simpel. Gewoon geen schermen. Kind weet sowieso niet dat die optie er wél is. Enige uitzondering was een puzzelspelletje waarbij ze af en toe eens op mijn telefoon een puzzel mocht maken.
Sophie was als kleuter echt best intensief. Ze is enig kind en deed daardoor een groot speelberoep op (vooral) mij. Verder is ze prikkelgevoelig, dus was de kleuterklas geen eenvoudige omgeving, wat resulteerde in een zeer hyper kind. Toen moest ik er hele bewuste keuzes in maken om dat niet met schermen op te lossen, maar met haar te blijven spelen, én haar te blijven leren hoe ze zichzelf kan vermaken. Dat deed ik door haar bijvoorbeeld op de klok aan te wijzen tot waar de grote wijzer moest lopen voordat we weer iets anders gingen doen dan bijvoorbeeld kleuren, of zelf spelen. Ze hield enorm van kleuren en deed dat dan ook veel.
Gelukkig wordt er in deze buurt veel buitengespeeld, dus dat was ook vast onderdeel van de dag. We gingen vaak naar de speeltuin in het park. Ook hadden we een abonnement op Ballorig. Dat kost maar €6 per maand en dan kun je zo vaak als je wilt naar de binnenspeeltuin.

Toen ze naar groep drie ging werd het weer makkelijker. Ze leerde heel snel lezen en las al snel hele boeken. Dat scheelde een stuk. In de afgelopen jaren vraagt ze af en toe wel om een spelletje.
Zo wilde ze graag Starstable spelen, want dat had ze bij een klasgenootje gezien. Dat is het enige waar ik echt ¨nee¨ op heb gezegd. Ik heb uitgelegd dat dat soort spelletjes enorm verslavend is, omdat het je als het ware dwingt elke dag (meerdere keren) terug te komen om je paard in leven te houden. Ik heb uitgelegd wat dat met sommige kinderen doet. Ze snapte het en accepteerde.
Andere dingen mogen wel. Zo staat er bijvoorbeeld Zuma op mijn telefoon, en een bubble shooter. Heel af en toe doet ze zoiets. Nu wilde ze een spelletje dat ¨Girl´s hairsalon¨ heet, waar je het haar van een digitaal meisje kunt knippen en kleuren. Prima. Maar als ze het doet: een paar minuutjes. Daarna gaan we weer lekker spelen, buiten spelen, lezen, iets creatiefs doen, muziek maken, spelletjes spelen, wandelen in het park.

Want dat is in mijn ogen de onbezorgde kindertijd die ik haar zo gun.

Zo zijn we dus in de huidige situatie beland. Sophie is negen en ik kan er heel relaxed mee omgaan, want ze gaat er zelf verstandig mee om en taalt grotendeels niet naar schermen.
Wil ze met een vriendinnetje een video op YouTube opzoeken over een loombandje, of over hoe je een eenhoorn tekent? Tuurlijk joh. Wil ze muziekvideo´s kijken en karaoke meezingen? Ja hoor, geen punt.
Vloggers kijkt ze soms ook wel. Ik ben niet zo´n fan, maar ja... intussen is ze negen en heeft zelf ook een duidelijke mening. Alles altijd maar even. En als ik zeg dat het klaar is, gaat ze rustig iets anders doen.
Spelletjes speelt ze eigenlijk vrijwel nooit. Ze speelt meestal lekker buiten met haar BFF. En binnen verzinnen ze hele fantasiespelletjes. Daar word ik dus erg blij van.
In de auto zingen we liedjes, spelen we ¨welk dier heb ik in mijn hoofd?¨ of kijken we uit het raam naar het landschap.
Ze is een boekenwurm, mede omdat ze de kans had dat te ontwikkelen. Als ik de tijd eerder had opgevuld met schermen, had ze denk ik nooit zo genoten van het lezen.

Ik hoef er niet meer mijn best voor te doen, voor die scherm-arme opvoeding.
In mijn beleving was het belangrijkste punt om daar te komen, hoe we er in haar vroege jeugd mee omgingen. Dat ze heeft geleerd om zichzelf te vermaken, zelfs als dat soms voor ons intensief was. Ik denk dat het ongelooflijk belangrijk is dat een kind niet altijd vermaak simpelweg klaar heeft staan, maar leert om na te denken: wat wil ik nu gaan doen? Dat het de kans heeft om zich af en toe eens flink te vervelen en van daaruit tot interesses te komen.

Voor de toekomst zijn onze plannen duidelijk omlijnd.

• Sophie mag een smartphone als ze twaalf wordt. Aan de hoeveelheid tijd die ze daarop mag besteden zal een limiet zitten. Ik vind zelf het minder erg als ze tijd besteedt aan appen met vriendinnen (want: sociale contacten, en laten we wel wezen, zo onderhoud ik zelf ook vaak het contact met mijn vriendinnen) dan het spelen van spelletjes. Op dit moment heeft ze geen ¨eigen¨ elektronica.

• Een computer op haar kamer gaat niet gebeuren. Ik heb teveel enge verhalen gehoord van kinderen die verleid worden door nare mannen die zich voordoen als kind van dezelfde leeftijd. En ik wil een beetje controle houden over wat ze doet en wat ze ziet. De internets is geen eenduidig fijne plek, laten we wel wezen. 

• Zelf moeten we het goede voorbeeld geven. Dit betekent in de praktijk dat ik poog om mijn eigen telefoon zo veel mogelijk met rust te laten als ik hier ben met Sophie.

• We blijven altijd in gesprek over deze dingen: verbieden werkt, zeker bij oudere kinderen, veel minder goed dan uitleg, begrip en kennis. We leren haar waar je op moet letten en wat de gevaren zijn. Ik heb de grote mazzel dat ik met een IT´er getrouwd ben, dus ze zal ons niet snel te slim af zijn. Maar ik heb de grote hoop dat dat ook niet nodig is. Dat met kennis en vertrouwen ze zelf slim en verstandig om zal gaan met media: nu en in de toekomst. 

N.B. Dit artikel gaat over hoe wíj het hebben aangepakt in ónze visie, die zegt: weinig scherm, veel De Rest, en hoop hiermee een resource te zijn voor andere ouders die hier over nadenken. 

Ik oordeel hiermee absoluut niet over ouders die een andere keuze maken. Ook besef ik me dat het ene kind schermgevoeliger is dan het andere. We moeten uiteindelijk allemaal onze eigen lijn uitzetten en de balans vinden met onze eigen kinderen.

N.B. 2: Sophie leest net mijn blog, ze mag alles wat ik schrijf lezen en al helemaal als het (mede) over haar gaat, en voegt toe: ¨Ik ben eigenlijk wel blij dat ik niet mijn eigen elektronica heb¨
Ik vraag waarom. ¨Omdat, als je zoiets krijgt als kind van negen, dan wil je er de hele tijd op, en dat wil ik dus juist niet!¨

Bewust Leven: Besparen Op Gas

Een aantal jaar schreef ik er al eens over. Zuinigheid versus Comfort

Ik was, en wellicht is het gebruik van het woord ¨was¨ een spoiler, een enorme koukleum.
In huis was het doorgaans 22 graden, en dan ging het nét. Met als gevolg dat ik het altijd op andere plekken, waar ik ook kwam, steenkoud had. En zelfs in de zomer meestal met een fleecetrui aan liep.
Kamperen wilde ik niet als het niet steeds boven de 20 graden was, want anders zou ik bevriezen. Ik had altijd een kruik achterin de auto, zodat ik die als ik elders was kon vullen om weer op te warmen.

In dat blog kreeg ik de tip om steeds de thermostaat een half graadje lager te zetten en die tip bleef me bij. Dus een paar jaar geleden ben ik dat gaan proberen. Zo heb ik het gedaan:

• Elke keer de thermostaat een klein beetje lager zetten, totdat je het nét niet koud hebt.
• Investeren in dikke vesten en overheerlijke yakwollen poncho´s.
• Dus: laagjes aan. Laagjes isoleren de lucht, dus je hebt het er veel warmer mee.
• Een kruik gebruiken bij het koud hebben: dat werkt veel beter en sneller dan de thermostaat hoger zetten. 

En weet je wat? Het viel echt alles mee! Ik merkte dat ik langzamerhand goed wende aan een lagere temperatuur. Waar eerst 19 graden al echt best koud was, merkte ik dat ik langzamerhand wende aan 18,5, aan 18 en overdag zelfs ook wel aan 17,5 graad. 

En weet je wat nummer twee? Ik ben zó blij dat ik het gedaan heb. Ik heb het nu namelijk eigenlijk bijna nooit meer koud! Ik kan weer lekker t-shirts en jurkjes dragen in de zomer. Bij andere mensen heb ik het nooit koud, eerder warm. En aangezien ik laagjes draag kan er makkelijk eentje uit. 

De enige momenten dat ik het nog wel koud heb is als ik erg moe ben: vaak aan het einde van de middag. Maar ik weet dat ik het vroeger dan ook koud had (beroemd is de anekdote dat ik in een fleecetrui en onder een dekentje zat terwijl het 28 graden was), dus dat ligt aan mijn lijf en niet aan de omgevingstemperatuur. Dan maak ik een lekkere kruik, kruip heerlijk met een boek onder een wollen dekentje en heb het zo weer warm. 

Intussen betalen we al jaren voor een hoekhuis €100 per maand aan gas, water en licht. 

Een enorm verschil met vroeger.

Dus: mijzelf wennen aan een lagere binnentemperatuur zorgde er enigszins paradoxaal voor dat al mijn koukleumproblemen verdwenen..... als sneeuw voor de zon! 

Hoe kom je bij Klassieke muziek?

Ik las net een interessante vraag op Facebook. ¨Wat is jouw eerste herinnering aan klassieke muziek?¨

Ik dacht er eens over na en wilde er wel eens iets over schrijven. 

Op het conservatorium (de HBO opleiding waar je wordt opgeleid tot musicus. Je kunt er zang studeren, dans, en alle mogelijke instrumenten. Ook compositie, percussie, geluid, muziekdocent etc.. Je moet auditeren voor het conservatorium en daarbij voldoende talent en basisniveau laten zien om te worden toegelaten) vind je veel mensen die kinderen-van-musici zijn. Die zijn opgegroeid met klassieke muziek en hebben vaak al veel kennis van stukken, componisten, stijlperiodes enzo. 

Dat had ik niet. Ik kwam met klassieke muziek in aanraking omdat ik een walkman en een bandje met de walsen van Strauss kreeg toen ik zeven was. Mijn moeder was vroeger danseres dus had wel een achtergrond met klassieke muziek, maar bij ons thuis werd er altijd Sky Radio geluisterd (ik heb dus wel een gedegen kennis van middle of the road popmuziek uit de jaren ´70 en ´80 ;-)).
Wel luisterden we elk jaar naar het Nieuwjaarsconcert en dát vond ik gaaf. Lekkere broodjes eten als brunch, terwijl je kijkt en luistert naar de Wiener Philharmoniker.

Ik vond de walsen helemaal geweldig. Elke avond ging ik onze collie Trix uitlaten en luisterde ik naar mijn bandje op mijn walkman. 

Toen ik wat ouder was kreeg ik dwarsfluitles. Ik bleek talentvol. Ik ging graag spelen op zaterdag in de stad en verdiende daar behoorlijk mee. Zo kocht ik een geluidssetje en daarop kon ik een CD draaien met de pianowalsen van Chopin. Jarenlang luisterde ik er ´s-avonds naar. Nog steeds hebben die Chopin walsen een bijzonder plekje in mijn hart. Mocht je er op Spotify naar willen zoeken: de mooiste vind ik die van de pianist Rubinstein! 

Intussen was ik op de middelbare school begonnen met zingen in het schoolkoor en fluiten in het schoolorkest. Ik zat op het Stanislas College in Delft, en daar hadden en hebben ze een goed schoolkoor- en orkest. 

De lieve pater Jezuïet die mijn klassendocent was nam mij de eerste repetitie mee. Negen jaar oud was ik, bijna tien: een paar maanden ouder dan Sophietje nu. Ik vond het helemaal geweldig en genoot met volle teugen. Een liefde werd op dat moment geboren. 

Toen ik na dat jaar moest kiezen, omdat koor en orkest samen concerten gaven en je op een concert nou eenmaal niet kunt fluiten en zingen tegelijk, koos ik toch voor het koor. Zelfs al deed ik op dat moment al dwarsfluit op de Jong Talent afdeling (een voorbereidend conservatorium voor tieners) op het conservatorium van Rotterdam. 

Vanaf dat moment zong ik ook regelmatig solo´s met het koor en orkest. Het was een enorm waardevolle ervaring, zowel op muzikaal gebied (je ontwikkelt enorm je muzikale oren door koorzang) als op persoonlijk gebied. 

Toen ik 16 was en bijna klaar met het VWO was het tijd om te kiezen. Wat ging ik doen? Natuurlijk heb ik nog wel nagedacht over andere studies. Engels? Psychologie? Aardrijkskunde? Maar mijn hart wist wat ik wilde. Zingen. Ik deed auditie en the rest is history. 

Sophie, die is dus één van die kinderen die kind-van-musicus is. Ze krijgt het met de paplepel ingegoten. En hoewel ze van mij uiteraard volledig zelf mag bepalen wat ze wil, is ze vastbesloten dat ze de muziek in wil. Ik ben benieuwd, over een jaar of acht, of de geschiedenis zich herhaalt! 

foto: Erik Minten

De Jongen Langs De Kant Van De Weg

Facebook gaf mij een herinnering van vorig jaar: het verhaal over de jongen langs de kant van de weg.
Ik wil het graag met jullie delen :-)

Vorig jaar liep ik in het donker langs het kanaal. Ik ga erg graag wandelen langs het kanaal. Het is er prachtig, en er zijn verschillende ijkpunten om te bereiken. Loop ik vandaag tot de vlotbrug? Tot de postbus? Tot de brug? Tot het tehuis? Of zelfs helemaal tot de molen?
Het is een vrij veilige weg. Er is redelijk veel verkeer en alles is verlicht. Maar als het donker is ben je als vrouw alleen toch altijd op je hoede.

Die avond zag ik, bij de botenoversteekplaats, op het gras onder me een jongen zitten. Hij was helemaal in het zwart gekleed en hij keek op zijn telefoon. Ik kon alleen zijn achterkant zien. Ik voelde een mengeling van angst (wat doet hij? Wat wil hij?) en ongerustheid. Is hij okee?
Ik liep door, hopend dat hij weg zou zijn als ik straks terug kwam.

Ik weet niet meer welk ijkpunt ik die dag bereikte, maar toen ik terugkwam zat hij er nog steeds. Intussen zat hij met zijn hoofd op zijn knieën. Dus won de ongerustheid het van de angst en ik vroeg hardop: ¨Gaat het goed daar beneden?¨
Hij keek op. Ik zag een jong, vriendelijk gezicht. ¨Ja hoor!¨ zei hij. ¨Ik zit hier met een egel¨...

De hele weg naar huis moest ik glimlachen. Zo lief. Hij zat er met een egel.

Goeie plek om te wandelen, niet? 

Het glamoureuze leven van een operazangeres

Een poosje geleden werd ik benaderd door de organisatie van een festival rond het Schermereiland in Alkmaar. Of ik wilde komen zingen aan de waterkant bij het pontje dat van het Schermereiland naar het centrum van Alkmaar vaart.

Nou heb ik de laatste tijd, door alle gezondheidsperikelen erg weinig gezongen. Maar aangezien dit lokaal was vond ik dit toch wel erg leuk. Mijn duopartner Janneke was ook aan boord (heh!!)

Vandaag was het zover. Een programmaatje van een half uur. (Dat klinkt eenvoudig hè, een half uurtje zingen? Zeker als je alle regelwerk, studeerwerk en repeteerwerk vergeet, zoals mensen vaak doen ;-))

De bedoeling was dat we óp de pont zouden musiceren. We reden erheen, de bevriende tenor die ik had uitgenodigd om een duet mee te zingen was er net, en aan de overkant van het water stonden Janneke en haar man ook al. Van alle kanten kwamen we samen.

Op de pont stond de piano. Een elektrische, wisten we van tevoren. Even spannend dus: in wat voor situatie kom je? Is de piano speelbaar? Gelukkig! Het was een goeie. We testten even hoe alles werkte en daar gingen we. En het was leuk! De boot vaarde steeds van oever naar oever, af en toe werden we flink door elkaar geschud. Ik heb mijn hakken maar niet aangedaan, mij leek zingen op zwarte gympen te verkiezen boven met galajurk en al het water in vallen. We deden twee aria´s, vervolgens het duet, twee wat lichter repertoire van Gershwin en we eindigden als verrassing met een stuk voor vier handen op de piano. Deze zangeres kan toevallig redelijk geloofwaardig doen alsof ze pianiste is ;). En echt, het ging best goed.

Ik hou wel van gekke situaties: nou, daar viel deze zeker onder.

Het optreden was klaar. We werden bedankt door de organisatie, pakten onze spullen en kijk! Het pontje was weer aan de goede kant. Ik had mijn vest (het was koud!) en sjaal en jas intussen aan gedaan en we liepen nog even naar het centrum.
En daar kan ik dan ook wel van genieten. Ben je op de pont nog de Operazangeres, ben je tien minuten later in de stad gewoon weer een doodgewone mevrouw. Wel eentje met mooi opgestoken haar, dat dan weer wel ;)

Voor het eerst alleen van school naar huis

Daar ging ze dan. Mijn Grote Dochter. Ruim negen is ze en enorm zelfstandig.
Haar reactievermogen doet het meer dan prima, dat is al meerdere keren in het verkeer aangesproken en bewezen.
Een paar weken geleden kochten we een simpel telefoontje voor haar waarmee ze kan bellen in een noodgeval, of als er een speelafspraakje gepland moet worden.

Dus gisteren was het zover. Ze mocht alleen naar huis fietsen vanaf school. Het is een heel veilige route: ze hoeft maar op één rustige weg over te steken en verder heeft ze overal voorrang. Er zijn geen stoplichten, er is één rotonde (waarop ze voorrang heeft) en overal een gescheiden fietspad. We hebben het een aantal keer geoefend, waarbij ze zelf mocht fietsen met een van ons 10 meter achter haar.

Maar toch hè. Maar toch. Jeminee wat is dat spannend. Het slaat nergens op! Toen ik zou oud was als zij ging ik nota bene alléén vanaf Delft met de tram naar Den Haag CS en dan lopend naar het conservatorium! Ik fietste al twee jaar van én naar school, over veel gevaarlijkere kruispunten. Kom op! Maar toch. Och mijn moederhart.

Natuurlijk stond ze om tien over half één trots in de gang. Helemaal zelf. Hartstikke goed voor haar, dat ze dat vertrouwen van mij krijgt en in zichzelf mag hebben. Het Grote Loslaten gaat verder en verder...
Gelukkig mag ik haar voorlopig ook nog regelmatig ophalen.

Nazomer 2018

Oooh jongens, wat een heerlijkheid is zo´n nazomer.

Rond deze tijd van het jaar kijk ik eens een keertje extra naar de weerapp. Op dit moment staat er dat het nog drie dagen boven de 20 graden wordt, en dan eronder gaat zakken.
Nou heeft de herfst geweldige charmes! Heerlijk een eind in een oranjerood bos banjeren door de vochtige bladeren, om dan thuis lekkere warme (rijst)chocolademelk te maken en op een schaapje te zitten met kind en boek. Zaterdagavond Strictly come dancing kijken op de BBC met een mok hete muntthee met honing. Mooie herfstbladeren en kastanjes zoeken en bijzondere paddenstoelen bekijken (en daar vanaf blijven ;-)). Prachtige luchten. Lekker de kaarsjes en een wierookje aan en het gezellig hebben in huis. Af en toe nog een lekkere warme dag ertussendoor. Geweldig genieten toch?

Maar dit zomerkind geniet ook gewoon wel heel erg nét nog een beetje meer van temperaturen boven de 20 graden en rustig, kalm, bestendig weer.
Net zoals het in december voelt alsof het eeuwig winter zal blijven, voelt het in mei alsof het eeuwig zomer zal blijven: een eindeloze hoeveelheid goed weer ligt voor je. Maar nu weet je: het is bijna klaar. En dat is het moment waarop ik elke zonnestraal nog even wil meepakken, nog even extra het park in ga met mijn zonnejurkje aan (waar nog géén vestje op hoeft!) en heel hard geniet van de zomer.

Het schoolse ritme is alweer twee weken oud en het voelt alweer gewoon. De zomervakantie lijkt al weer een hele poos terug. Het zonnetje komt in de ochtend al niet meer boven de boom aan de overkant. Overal in de natuur voel je: herfst komt eraan! De ochtenden zijn fris en helder.

We hebben een fantastisch mooie zomer gehad. 

Doei, dan ga ik nu gauw even een eindje lopen!

De Lepel Theorie/ The Spoon Theory: leven met een onzichtbare ziekte

Het is alweer een poosje geleden dat ik een ontzettend goed artikel tegenkwam over hoe het werkt als je leeft met een onzichtbare ziekte. Ik heb altijd een beetje moeite met het woord ¨ziekte¨, omdat ik me niet wil identificeren als ¨ik ben ziek¨. Maar goed, voor het makkelijke is het wellicht de beste term.

Deze theorie heet the spoon theory en kun je hier vinden in het Engels. De moeite van het lezen waard!

Zij schrijft in het artikel dat leven met een onzichtbare ziekte is alsof je elke dag een bepaalde hoeveelheid lepels krijgt, en voor elke activiteit die je doet betaal je met lepels. Maar dus niet alleen je werk, of je kinderen. Nee. Je staat op een kleedt je aan: één lepel. Je maakt ontbijt: weer een lepel. Etcetera.
Dit betekent dat je dus altijd keuzes moet maken. Zijn je lepels op maar is de dag niet om? Dan betekent dat dat je dus geen eten meer kunt maken. Punt.
Moet je ergens doorheen poweren? Dat lukt wellicht, maar je betaalt driedubbel met de lepels van morgen.
Ook weet je nooit helemaal zeker hoeveel lepels je hebt. Zomaar in ene kunnen ze allemaal op zijn en heb je een probleem. Of het gaat beter dan je dacht, en je hebt er over! Dat zijn de Hele Fijne Momenten.
Altijd moet je keuzes maken, alles gaat bewust. Als ik dit doe, dan doe ik dat niet. Prioriteiten stellen.

Mensen met een onzichtbare ziekte zie je alleen als het goed met ze gaat. Daarom is het vaak heel eenvoudig om te denken dat het allemaal wel meevalt, dat het eigenlijk prima met ze gaat. Zelfs is het makkelijk om te denken dat ze zich behoorlijk aanstellen, en als ze gewoon even zouden doorzetten het heus wel zou lukken. Je ziet ze na dat doorzetten niet thuis zitten, niet meer in staat om uit de stoel te komen, de trap op te komen, voor hun kind te zorgen.

Laat ik mijn vorige week maar even als voorbeeld nemen. Weten jullie meteen waarom ik de afgelopen dagen niet geblogd heb ;-)

Het voorlaatste weekend voelde ik me heel okee. Zo okee dat ik besloot dat ik het eindelijk aandurfde om naar Utrecht te gaan. Dat wilden we al de hele zomer, omdat onze Swatchhorloges batterijtjes nodig hadden. We gingen, we bleven niet te lang, het was supergezellig. De rest van de dag rustte ik uit en het was goed.
Zondagochtend voelde ik me nog steeds okee, dus ik besloot om toch even de stad in te gaan, ook al kwam er een (voor mij) drukke week aan. Die middag was ik erg moe. Wellicht was mijn keuze dus niet verstandig.
De drukke week begon en er kwam nog een factor bij. Mijn moeder mocht (gelukkig, want ze had veel pijn), geopereerd worden aan haar pees. Een kleine ingreep. Maar natuurlijk wel met de nodige zorg onzerzijds.
En plotseling was mijn drukke week een onmogelijke week. En op woensdagavond was het op.

Jammer genoeg had ik donderdag nog een dag-met-verantwoordelijkheden. Wat doe je dan? Alles afzeggen? Dat kun je niet te vaak doen. Plus dat afzeggen niet echt in mijn persoonlijke woordenboek voorkomt ;-). Dus erdoorheen poweren? Daar gaan we. Maar dan wel op de lepels, je weet het van tevoren, van de komende dagen.

Niemand heeft iets gemerkt hoor, donderdag, van hoe het met me ging. Niemand heeft me gezien dit weekend, want alle lepels waren al op voor de dag begon. Ik zal niet in details treden. Maar het was niet leuk.
Vandaag steek ik heel voorzichtig mijn kopje weer boven het water uit. Rustig aan. Ik heb namelijk dingen te doen en dingen te zingen deze week. Vandaag mag ik opladen, zodat ik kan doen wat ik moet doen de komende dagen.
En dan hoop ik heel hard, dat door het opladen er ook weer voldoende lepels beschikbaar komen, zodat ik ook nog een beetje genieten kan van hetgene doen wat ik echt heel graag doe.

Ik ben een gelukkig mens, maar ik moet toegeven: het leven is écht makkelijker als je je okee voelt. Als je energie hebt. Als je kunt doen wat je graag wilt doen.

Ik leer weer van afgelopen week natuurlijk. Ik ben toch wellicht nog niet zo ver als ik had gehoopt. Het is belangrijk om niet te plannen naar the best case scenario: alleen maar goeie dagen. Maar te plannen op zo´n manier dat alles ook normaal lukt als ik niet zo´n goeie dag heb. Het geeft niet, we leven en we leren. Onwards and upwards! Mijn doel blijft altijd om de hoeveelheid lepels steeds te vergroten en daar werk ik hard voor. En met die instelling knal je soms op de muur ;-)

Dit artikel is geschreven om duidelijker te maken hoe leven met een onzichtbare ziekte in elkaar zit. Wie weet heb je zelf zo´n situatie en biedt het je herkenning. Of heb je iemand om je heen die ermee leeft.

Zonsondergang

Ik wandel in de avond heel graag langs het kanaal. We wonen hier op een hele prettige locatie: met 100 meter wandelen ben je heerlijk in de vrijheid, terwijl 800 meter lopen (door het park) de andere kant op een winkelcentrum is.
Ik wandel graag en veel, maar mijn allerliefste tijd om te lopen is tijdens de zonsondergang. Ik hou van de zonsondergang. Zeker als er wat wolken in de lucht zijn zie je zoveel moois! In de late lente ga ik dus liefst vrij laat, en nu valt de mooiste tijd rond acht uur, half negen.
Vanavond zat ik in mijn stoel en zag ik: roze in de lucht! Ik riep nog even naar Ben: ¨ik ga wandelen hoor!¨ En het was heerlijk. Dus nu wilde ik jullie even mee laten genieten van, in mijn ogen, de mooiste zonsondergang van het jaar :-)

F&@k this Sh*t

Deze kwam ik gisteren tegen en ik vond ´m mooi!! Mag ik effe generaliseren? Ik denk dat vooral vrouwen hier last van hebben. Altijd maar nadenken over wat andere mensen denken. Altijd maar aanpassen aan wat (we denken dat) andere mensen willen. Het heel belangrijk vinden wat ¨ze¨ van ons denken.

En kijk, ik ga niet aanraden om een asociale bitch te worden die alleen maar doet wat ze zelf wil, zonder erover na te denken wat dat met een ander doet. (ja, die mensen bestaan ook natuurlijk...)
Gelukkig hebben we een moreel kompas, empathie, begrip en liefde.

Maar ik denk dat als je je soms net wat meer bezighoudt met wat jíj van iets denkt, wat jíj van iets vindt, waar jíj graag wilt zijn en wat voor jóu het juiste is om te doen... dat dat misschien nog wel eens iets heel moois kan opleveren voor veel mensen. Af en toe nét wat meer F.T.S.!

Ik wens jullie een heerlijk eigenwijze middag ;), dan ga ik nu een thuiskomend kind knuffelen!

Gezond en Overheerlijk Snoepen: Frozen Yoghurt IJsjes (vegan) Recept

Jaaa, de zomer is bijna ten einde. De hoogste tijd voor een recept voor IJSJES. Ja toch?
Ik bedoel, laten we dat zomergevoel nog even vasthouden.

We leven hier in een huis met voedselallergieën. Lastig, soms. Maar als je eenmaal handigheid hebt in het zélf maken prima te doen. Sowieso ben ik geen voorstander van het consumeren van zuivel (melk is krachtvoedsel voor kalfjes) en geraffineerde suiker (met natuurlijk heeft dat niet meer veel te maken).
Dus zo eten we ook nog iets lekkers wat volledig schuldgevoelvrij is.

Dit recept is suikervrij en melkvrij (op uiteraard de natuurlijke suikers uit het fruit na, maar fruit moet je sowieso eten!)
Het is weer zo´n recept waar je ENORM veel ingrediënten voor nodig hebt: wel drie!!

Nodig:

• 1 bakje SoYeah naturel soya yoghurt (of een andere naar keuze). Als je nou wel graag zuivel eet kun je ze natuurlijk net zo goed maken met gewone yoghurt. 
• Bevroren gemixte bessen (je kunt voordelig zakken bessen kopen in de supermarkt). 
• Stevia* (of iets anders zoets. Je kunt het weglaten maar mijn kind gaat daarvan steigeren)            

Extra nodig: een blender en ijsvormpjes. Zonder kun je vast oplossingen bedenken (prakken, bakjes) maar mét is wel fijner. 

In de blender mix je de helft van de yoghurt met een paar handenvol bessen en een paar druppels stevia. Door de andere helft van de yoghurt roer je ook wat stevia.

Dan pak je de ijsvormpjes erbij. Ik vind ze echt een goede investering, vooral als je kinderen hebt. IJsjes blijven altijd een hit en je kunt de vormpjes eeuwig hergebruiken. Ik heb de mijne overgenomen via een lokale Facebook-marktplaats.

Doe eerst een lepel van de bessenyoghurt in het vormpje en dan een lepel van de naturelyoghurt. Of andersom. Leef je uit, maak er wat gezelligs van.

Klaar is Kees! Doe de vormpjes in de vriezer en even later heb je dit:

Smullen maar! 

* Ik ben fan van stevia. Ik word niet zo blij van enge chemische stofjes als aspartaam enzo. Mijn lijf ook niet trouwens, vandaar. Stevia is een plantje. Let wel op dat als je stevia koopt dat je écht stevia koopt. Dat is helaas niet meer eenduidig zo. 

Jarig!

Vandaag ben ik achtendertig jaar geworden. Ja, ik schreef het maar even VOLUIT. Acht. En. Dertig. Dat is toch al best dichtbij de 40! Gelukkig is leeftijd slechts een getal ;-)

(de gehaakte slinger haakte ik van katoen, de vlaggenlijn van batikstof kocht ik via een Antropofische Marktplaats)

En mijn dochter, die is toch zo lief... vanaf dinsdag werd er in de vroege avonden boven druk gesmoesd en gewerkt. Ze hield haar lippen stíjf op elkaar aan wat.

Vanmorgen werd ik ¨wakker¨ gezongen met thee en kadootjes. De zitfiets had ik al eerder gekregen: die heeft me enorm geholpen bij mijn herstel, omdat ik op deze, i.t.t. mijn gewone hometrainer, wel kan zitten en fietsen. Onwijs supermegadubbelblij mee. Maar vanmorgen? Vanmorgen kwam de Echte Liefde.

Een prachtig hart hadden ze gemaakt van papier mâché. Zo ontzettend lief.
En er was nog een pakje. Een kokervormig pakje. Ik kreeg meteen een nog warmer hart want ik snapte wat erin zat. Sophie en ik waren namelijk eerder deze week in de Dille en Kamille met mijn moeder, en daar had ik een poster gezien van dagvlinders, die ik écht heel gaaf vond. Ik had hem laten hangen, wegens genoegspullenenbewustconsumeren.
Maar Sophie had dus erg goed opgelet en aan papa gevraagd om de poster te kopen. Hoe geweldig lief is dat??

Ik voel me een echte geluksvogel!!

Vanmorgen heb ik nog even lesgegeven, net ben ik gezellig vóór de regen uit met mijn moeder (en de mooie maansteenarmband die ik van haar kreeg!) naar het winkelcentrum geweest om een lijst te kopen voor de poster. Straks als Sophie thuis is van school komt mijn moeder langs, Ben is op vrijdagmiddag vrij en hij vond het een uitmuntend idee om brownies te bakken.
Dus we zijn heerlijk allemaal samen en ik vermóed zomaar dat de sjoelbak straks beneden komt. Weet je wat? Dit is een topverjaardag!

Moestuinieren in een stadstuintje

Ik vroeg net aan Ben wat voor titel ik deze blog zou geven. Zijn droge antwoord: ¨Ben likes a nice pear (pair)?¨

Maar goed. De eerste peren zijn rijp!! Echt zo leuk :). Als je je afvraagt waarom die jongen zulke volle broekzakken heeft? Nou, daar zitten dus nog meer peren in.
We hebben al een paar jaar een perenboom en die doet het meestal hartstikke goed. Vorig jaar niet, door de late vorst. Maar dit jaar maakt ´ie dat goed, en hebben we een goede oogst.

En vooral ook leuk is dat de appelbomen het nu ook doen! We hebben er twee, ze hebben nu hun derde jaar, tweede zomer. Vorig jaar hadden we enorme groei maar geen appels. Dit jaar wel! Ik vind het echt leuk om naar buiten te kunnen kijken naar ons stadstuintje, en dat daar dan van alles groeit. We hebben dus appels en peren, we hebben aardbeien en bramen (die groeien langs de schutting) en druiven. De druivenstruik is pas van vorig jaar, maar we hebben nu al drie trossen druiven.

Ook zijn er wat verdwaalde kruiden: salie, rozemarijn, tijm en een enorme hoeveelheid rucola. We hadden ook gele frambozen, maar die waren zo ontzettend aan het woekeren, én haalden het uitzicht op het water weg, dat we die dit jaar eruit hebben getrokken.
Tomaten hebben we geprobeerd, maar eigenlijk zitten we te ver naar het noorden. Een kas zou uitkomst bieden, maar daar is genoemd tuintje dan weer niet groot genoeg voor!
Dit jaar hebben we geen courgettes, komkommers, pompoenen, maar ook die hebben het hier al prima gedaan. Zelfs in een pot kun je zo´n plant houden.

Minder interessant vinden wij dingen als bloemkool ofzo: je bent het halve seizoen bezig om je bloemkoolplant te verzorgen en dan heb je aan het einde van dat alles één héle bloemkool. Voor ons niet de moeite waard.
Wij vinden het in de beperkte ruimte vooral fijn om planten te kweken die niet al te veel werk vergen en wel veel opbrengst hebben. Zoals fruitbomen, of planten die steeds groentes blijven maken, zoals courgette of komkommer.

En dat ís me toch bevredigend, zo´n lekkere sappige appel, verser kan niet, uit je eigen tuin. Genieten!

Volgend jaar willen we zo´n vierkantemetertuintje op heuphoogte bouwen zodat we daar meer kruiden en aardbeien in kunnen verbouwen. Watch this space!

Voor Gevoelige Mensen

Voor gevoelige knijnen is de wereld niet altijd een makkelijke plek.
Wie past bij je? En wie niet? Is het jouw schuld als iemand of iets niet bij je past?

Als niet iedereen je begrijpt kun je je soms eenzaam voelen, alsof je van een andere planeet komt. Alsof je niet begrepen wordt om wie je bent.

Maar het geeft niet. Wat je voelt mag er zijn. Je mag zijn wie je bent, je bent waardevol om wat en wie je bent. Echt. Echt waar.

Vergeet nooit dat je duisternis niet met duisternis kunt bestrijden. In een donkere kamer helpt het om een lichtje aan te steken. En hoe meer lichtjes, hoe lichter de kamer.

Gevoelige konijnen zijn lichtjes in de wereld. Dus hoe feller je brandt, hoe meer goed je doet. Vanzelf al! En hoe beter je je voelt.

Gelukkig onweert het buiten en mag je naar binnen ;-). De herfst komt eraan, bij uitstek de tijd om naar binnen te keren en te genieten van wat de zomer je heeft gebracht.
Mediteer! Dans! Zing! Creëer! Schrijf! Schilder! Verken je binnen en voel je goed met jezelf. Zorg voor jezelf, voor je gezin, geef jezelf wat je nodig hebt. Ga lekker de natuur in, verbind je, grond je.
En dan weet je weer dat er veel mensen zijn zoals jij. Die zich ook soms zo voelen. Het zijn er meer dan je denkt.
Hoe meer je in je kracht staat, hoe meer je aankunt. Hoe beter je kunt zorgen voor de mensen om je heen. En hoe meer je díe mensen vindt die bij je passen.

Darkness cannot drive out darkness;

only light can do that. 

Hate cannot drive out hate;

only love can do that.

Martin Luther King Jr

Supergezond en Glutenvrij: Overheerlijk Haverbrood (Recept)

Glutenvrij brood is best een lastige! Natuurlijk zijn er glutenvrije crackers, glutenvrije pasta, rijstwafels etc... maar soms wil je gewoon graag BROOD. Er is wel erg lekker brood van Schär, maar dat is heul duur. En het grootste ingrediënt is altijd maïsmeel. Maïsmeel heeft als voordeel dat het zich blijkbaar goed laat manipuleren tot iets tarwe-achtigs, maar het is niet het allergezondst. De Glycemische Index* van maïs is best hoog en er zit verder niet zo heel veel goeds voor je in zo´n broodje.

Dus wij hebben geëxperimenteerd, en we hebben echt iets lekkers voor elkaar gekregen! Dit brood is natuurlijk veel steviger dan ¨gewoon¨ supermarktbrood. Het heeft een heerlijke smaak en structuur.  Haver geeft een heel prettige ¨mondervaring¨. En, minstens zo belangrijk: het is hartstikke goed voor je!! Er zitten vezels in, eiwitten, de GI is lager en je kunt er lekker lang op lopen.

Je hebt nodig voor een flink brood:

• Havermeel 700 gram. Wij bestellen dit in bulk, dan is de prijs echt heel goed te doen, bij De Zuidmolen
• Lauwwarm water 500 ml
• Rozijnen (of ander gedroogd fruit) optioneel: 100 gram
• Zout: theelepel. Wij hebben, omdat we vaak brood maken, speciaal Bakkerszout. Daar zit namelijk extra jodium in. Dat koop je ergens waar ze broodbakbenodigdheden verkopen. Maar als je dit nou incidenteel gaat maken zou ik niet te moeilijk doen ;)
• Bakkersgist: theelepel. Dit kun je in de supermarkt in zakjes kopen, maar wij kopen één keer in de zoveel tijd een grote verpakking bij de molen en bewaren dat in de vriezer. Stukken goedkoper.

Je mikt alles bij elkaar in de keukenmachine, of je kneedt het met de hand. Het hoeft niet megalang gekneed te worden, want er zitten toch geen gluten in die je moet activeren ;)

Wij doen het altijd in een rechthoekige ovenschaal. Het kan ook in een cakeblik, of zelfs gewoon als bal. Dan laat je het lekker lang rijzen. Het rijst dus niet heel ver en ook niet heel snel. Dus op een warme plek, afgedekt (anders droogt de bovenkant uit) zeker een aantal uur laten werken die gist.  

Dan zet je de oven aan op 210 graden en als die warm is bak je het brood 40 minuten. Let erop dat de bovenkant niet te bruin wordt: wij doen altijd de tweede ovenbakplaat boven het brood zodat het niet direct onder het element staat. 

En dan heb je dit:

Natuurlijk kan het ook zonder zaden en rozijnen, maar ik vind dat ze echt wat toevoegen in smaak en structuur. Ook geweldig voor kinderen: heb je zomaar glutenvrij krentenbrood!

Glutenvrij brood wordt erg snel oud. Dit omdat, grote verrassing: er geen gluten inzitten! 

Daarom snij ik het brood zodra het afgekoeld is in dunne plakjes en stop ik die in een katoenen broodtas in de vriezer. Daarna kunnen we dan de gewenste hoeveelheid er uithalen en hetzij laten ontdooien, hetzij in de toaster gooien. Lekker makkelijk: altijd vers brood bij hand! 

*Glycemische Index: De glycemische index (GI) is een maat om aan te geven hoe snel koolhydraten in de darm worden verteerd en als glucose in het bloed worden opgenomen.

Producten met een hoge GI zijn bijvoorbeeld gebakken aardappelen, brood, cornflakes en popcorn (Mais dus!). Door een voeding met een lage GI lijkt het risico op chronische ziekten iets verminderd. Bron: voedingscentrum

Kermis Alkmaar 2018: 80 meter vrije val!

Elk jaar is er in Alkmaar een enorme kermis. Die kermis neemt de hele Kanaalkade en Gedempte Nieuwesloot over.

Nou ben ik op zich persoonlijk niet zo heel erg van de kermis, vooral omdat het een echte aanslag op je zintuigen is. Overal herrie, flitsende lichten en veel drukte. Niet echt mijn ideale omgeving ;)
Maar, als je dan een kínd mee hebt, die alles helemaal geweldig vindt, dan wordt het in ene toch een heel ander verhaal. Dus gaan we elk jaar heen.

Toen Sophie twee of drie was ging ze op de draaimolen en mocht ze springen op de trampolines. En elk jaar kwamen er attracties bij die opeens ook voor haar geschikt waren. In het begin hield ik mijn hart vast toen ze in die gekke draaibank ging! Maar ze vond het geweldig, niet eng, en haar buik vond het ook prima.
Intussen is ze 1.35 en durft werkelijk álles. Maar ja, mijn hoofd en buik vinden achtbanen en spring/draaidingen niet meer heel fijn. Het hoofd van mijn moeder ook niet. En Ben gaat spugen van dingen die te hard draaien, wat toch bést een domper is op je algehele kermiservaring ;). Dus ik was mij aan het beraden hoe we dat zouden doen! Het arme kind alleen overal insturen was toch ook niet leuk!

Gisteren was hier Sophie´s Grote vriendin M. Zij is 15 en hartstikke leuk. Dus er ging een gloeilampje boven mijn hoofd branden en ik sprak tot Sophie: ¨Je kunt M wel vragen of ze meewil naar de kermis!¨
Waarop M zei: ¨ik kan vandaag wel?¨
Een half uur later zaten we op de fiets. (Ik ook!! Yeah!! Voor het eerst weer naar de stad gefietst, en zonder pijn!!). Sophie en M zouden lekker de kermis op gaan, mijn moeder en ik deden een klein beetje kermis en dan even lekker een rondje stad. Mijn lieve moeder gaf ze geld mee.

De fietsen in Overstad geparkeerd, liepen we de Gedempte Nieuwesloot op. Op het pleintje bij de Ekoplaza vonden we direct Sophie´s eerste gewilde object: een eng spring- en draaiding. Snel werden er kaartjes gekocht en daar gingen ze! Mini en maxi, lange en korte benen die op en neer zwaaiden. Blije gezichten.

Naast het springding stond de Freefall Tower. Een enorme toren van 90 meter hoog, waar een cirkel met stoelen omhoog ging en dan 80 meter naar beneden viel. En ik stond het zo eens aan te kijken. Het draaide niet hard. Die vrije val leek me wel spannend, maar hee, da´s drie seconden!
M en Sophie kwamen uit het springding en M keek me aan en zei: ¨Ga je mee?¨ En voor ik het wist had ik ja gezegd.

En jongens. Het wás me toch gaaf!!! Eerst gaat ´ie een stukje omhoog. En hij draait rustig een rondje. Dat gaat ´ie een eindje verder omhoog. En dan kiept ´ie de stoelen een eindje naar voren!! Dat vond ik best spannend. Je weet rationeel wel dat het goed gecheckt en veilig zal zijn, maar je voelt toch ergens in je: als ik nu val...
Maar natuurlijk val je niet. En vervolgens kiept ´ie nog een paar keer, draait een paar rondjes en gaat dan helemaal omhoog en oh, oh, oh, het úitzicht. Zo gaaf. Je kunt heel Alkmaar zien, helemaal tot aan de zee, alle velden om de stad heen. Van héél ver onder je hoor je de dramatische muziek en dan aftellen. En daar gingen we. Vrije val. 80 meter. Even héél spannend. Je maag blijft nog even bovenaan de toren. Maar voordat je lijf het echt doorheeft ben je alweer veilig op de grond. Wát tof. We kwamen er helemaal blij uit.
En zo heb ik meteen dat stukje hoogtespanning van laatst aangepakt, toch?

De dames gingen vervolgens samen verder, en later hoorde ik dat ze nog in de draaibank en een huis waarin alles trilt en beweegt waren geweest. Ze hadden het geweldig gehad. En wij ¨groten¨ ook.

Blij fietsten we weer naar huis.

Hoe Vang Je Een Man In De Supermarkt?

Een lezer vroeg me naar aanleiding van mijn Blog over ons jubileum, om ook eens te beschrijven hoe Ben en ik elkaar hebben leren kennen.

En laat dat nou bést een leuk verhaal zijn!

In de vroege lente van 1997 was ik 16, zat in mijn eindexamenjaar VWO en werkte 2 avonden per week achter de kassa bij de C1000 in Delft. Dit was way back when toen het Vesteplein nog een parkeerplaats was en zondagopening nog nieuw was.
Ik vond kassawerk STOM. Geestdodend. Er hing een klok, links van me, en daar speelde ik het ¨hoe lang kan ik níet op de klok kijken¨ spel mee. Dan zat ik te filosoferen hoeveel minuten er voorbij zouden zijn als ik mezelf toestond wél op genoemde klok te kijken.
Het waren er nooit genoeg.

Op een avond hoorde ik achterin de rij mensen Engels praten. Ik hield heel erg van Engels praten, sprak de taal behoorlijk vloeiend en had dan ook meteen interesse. Ze spraken met een grappig Zuid-Engels accent.
Dus toen de man-met-het-accent in kwestie voor mijn neus stond zei ik iets als ¨You must be from the East End!¨
Hij beaamde dat, kletste even, betaalde en ze verdwenen.

Maar, de volgende keer dat ik werkte, stond hij weer voor mijn neus, dit keer alleen. We raakten aan de praat. En zo ontstond een patroon. Zo ongeveer elke keer dat ik werkte kwam hij aan mijn kassa en dan kwam hij met zijn boodschappen naast de kassa staan en kletsten we een half uur. Ik hoorde van alles over hem en hij over mij. Hij bleek te werken voor een bedrijf dat Exact Software heet. Hij was daarheen gestuurd voor een training van drie maanden, maar vervolgens was hem een contract aangeboden voor een half jaar en hij was niet meer vertrokken.
En het allerbijzonderste was nog wel dat deze engelsman letterlijk 100 meter van mijn ouderlijk huis woonde. Ik woonde in de Dirklangenstraat en hij woonde om de hoek op de Oude Delft.

Hij had me al een paar keer om mijn telefoonnummer gevraagd, maar ik hield dat een beetje af. Hij was bést oud, intussen wist ik dat hij 27 was en ik had heus wel door dat hij me leuk vond. Veel later hoorde ik pas dat hij zo ongeveer een hartverzakking had gekregen toen hij hoorde dat ik nog maar 16 was (maar wederom hè, ik ben geboren van middelbare leeftijd ;)).

Toch gaf ik uiteindelijk toe en hij liep op een avond naar huis met mijn telefoonnummer. En weet je wat hij toen deed? Hij kwam de volgende dag naar mijn concert! Ik zong de sopraansolo in het Gloria van Vivaldi. En dit was een tijd dat werkelijk niemand (behalve mijn familie uiteraard) ook maar énige interesse toonde in de klassieke muziek die ik maakte. Dus dat hij meteen kwam en daar zat en naderhand met me kwam socializen: dat leverde hem punten op! De week erop gingen we samen een milkshake drinken.

Maar ik wilde nog niet. Ik heb het gevoel dat ik ergens wel wist: als ik híer aan begin dan is het echt voor het echie. Dus het contact verwaterde.

In het begin van 1999, intussen studeerde ik al een paar jaar aan het conservatorium, verkocht ik ansichtkaarten voor het goede doel in het centrum van Delft. En wie kwam ik tegen? Ben! Ik dacht bij mezelf: ¨Hij koopt zéker kaarten van me!¨ En dat klopte.
En hij nodigde me ook meteen uit om eens iets samen te gaan doen.
Vanaf dat moment gingen we regelmatig samen squashen. Voor mij was het simpelweg een leuke vriendschap. Ik wist heus wel dat hij meer voelde, maar zo voelde ik me niet.
Tot we op een avond, hij zou voor me koken, samen in zijn kamer zaten en hij me foto´s liet zien van zijn wereldreis een paar jaar eerder. Ik keek hem aan, en plotseling was daar de bliksemflits. Oeps!
We moesten nog wat boodschappen doen voor het eten (ik wist nog niet HOE tekenend dat was voor hem, dat hij nog geen boodschappen had gedaan voor de eter die hij zelf had uitgenodigd te komen, hahahahaha) en we liepen naar de supermarkt. Hij strengelde zijn vingers door de mijne. Ik zei tegen hem: ¨If we´re gonna be a couple, I at least want your photograph¨.
Eenmaal thuisgekomen liep hij direct naar zijn fotoalbum en haalde er een foto uit die hij aan mij gaf.

En zo geschiedde.... Dus daarmee is dit het verhaal over hoe je een Engelsman vangt in de C1000!

Oh en het allergrappigste? Nu spreek ik Engels met precies hetzelfde accent wat ik toen zo grappig vond klinken... that joke is on me!!