Ik vraag aan Ben: heeft Sophie haar opname mee?
Sophie heeft haar opname niet mee. Shit. Zucht.
Vandaag is het kerstontbijt op Sophie´s school. Een heerlijke vrije school met een fijne juf. Ze wil graag ¨jingle bell rock¨ zingen. Ik heb besloten niet te begeleiden, want er zijn al zeker acht kinderen die ¨iets¨ willen doen. Hoef ik daar toch met mijn grote neus niet tussen te gaan zitten? Sophie zal zingen met de opname die ze ook gebruikt als ze op straat zingt. Maar, die heeft ze dus nu niet mee.
Ik besluit om toch maar de opname met pianobegeleiding naar school te brengen. Ook al had ze er natuurlijk zelf aan horen te denken, weet ik dat ze enorm teleurgesteld zal zijn als ze niet kan zingen (of a capella moet zingen).
Tien minuten later loop ik de klas in. Het is er rustig en liefdevol. Alle kinderen hebben mooie kleren aan en zitten aan tafeltjes met bordjes met lekkere broodjes en cake voor hun neus. Ook de rondlopende hulpouders J en E én de juffen zien er mooi uit. Ik steek er maar schamel bij af in mijn fleecetrui en yogabroek, maar hee, ik ben hier dan ook alleen maar om iets af te geven.
Sophie ziet me en vliegt naar me toe. ¨Mama!! Je bent tóch gekomen!¨
Een dikke knuffel later vogelen we samen de minidiscspeler en speaker uit zodat ze kan gaan zingen.
Na haar liedje vraagt J: ¨Ga jij niks zingen?¨
¨Nee¨, leg ik uit, ¨Er zijn al zoveel kinderen die wat willen doen joh.¨
J is het er niet mee eens en intussen valt E in: er zou toch echt iets gezongen moeten worden.
Mijn moeder, die het vanzelfsprekend eens is met de vorige spreeksters, roept intussen de juf erbij.
¨Juf! Vind je ook niet dat Anke iets moet zingen?¨
Dat doet het. De hele klas begint te roepen: ¨Zingen! Zingen! Zingen!¨
Daar kun je natuurlijk niks meer tegenin brengen, dus de fleecetrui en ik begeven ons naar het keyboard dat op de lessenaar van de juf staat. Ik heb de telefoon van J in mijn handen, waarop ik even snel bladmuziek van Oh holy night heb opgezocht.
Ik ga zitten, zet het volume iets harder, want een Anke maakt meer herrie dan lieve tien-jarige kindjes, en sla het eerste akkoord aan.
Het keyboard begint direct enorm enthousiast en keihard te beatboxen.
Verschrikt trek ik mijn handen ervan af en kijk er verbaasd naar, terwijl het keyboard gezellig doorgaat met zijn ritme. Alle volwassenen en het grootste deel van de kinderen liggen plat van het lachen.
Ik zet het keyboard uit en aan, en dan doet hij het.
Tijdens Oh holy night is het stil. Mijn stem doet het voor geen meter natuurlijk, kom op, het is kwart voor negen ´s-ochtends en ik voel me niet denderend. Maar ik voel aan de sfeer hoe fijn ze het vinden.
Na de solo begeleid ik de hele klas nog even met Jingle Bells en Stille Nacht.
Er volgt een luid applaus en als ik opsta en wegloop van het keyboard krijg ik een dikke knuffel van de juf.
Volgend jaar neem ik geloof ik maar gewoon bladmuziek en een gitaar mee ;)
donderdag 19 december 2019
maandag 30 september 2019
Dansen in de auto
Gisteren zaten we met z´n allen in de auto. Ben reed, het was supergezellig en ik was blij!
Sophie zat achterin Abba te zingen: ¨Honey, honey¨. En aangezien ik volledig normaal en saai en burgerlijk ben, begon ik enthousiast mee te dansen in de auto, inclusief armgebaren. Zie je het voor je?
Dat was niet het leukste. Oh nee. Het leukste was, dat in de auto achter ons, toen er een stoplicht kwam, de chauffeur begon mee te dansen! Ik stak beide handen op onder de achteruitkijkspiegel en applaudiseerde ze enthousiast toe, waarop de passagier mee ging doen. Het was fantástisch.
Mijn gekte maakte zomaar de wereld een klein beetje leuker :D
Sophie zat achterin Abba te zingen: ¨Honey, honey¨. En aangezien ik volledig normaal en saai en burgerlijk ben, begon ik enthousiast mee te dansen in de auto, inclusief armgebaren. Zie je het voor je?
Dat was niet het leukste. Oh nee. Het leukste was, dat in de auto achter ons, toen er een stoplicht kwam, de chauffeur begon mee te dansen! Ik stak beide handen op onder de achteruitkijkspiegel en applaudiseerde ze enthousiast toe, waarop de passagier mee ging doen. Het was fantástisch.
Mijn gekte maakte zomaar de wereld een klein beetje leuker :D
vrijdag 27 september 2019
Mjam: chocoladepasta zonder geraffineerde suiker én vegan
Chocolade is goed voor je. Toch? Vol anti-oxidanten en zo. Toch?
Nou, dan is chocoladepasta vast ook okee ;)
Maar de supermarktversie, die zit vol narigheid. En er is wel een geraffineerde-suiker-vrije optie in Engeland maar die is duur, én in Engeland.
Dus ik ging aan de bak en oh jongens, dit is me lekker. Chocoladerig, en zijdezacht in je mond.
Je hebt nodig voor een goeie pot pasta:
50 gram cacao (fairtrade en bio, heb ik altijd. Ik vind die van Australian erg lekker. Maar alle soorten werken)
50 gram honing
50 gram dadelstroop.
80 gram kokosolie (kamertemperatuur!)
60 gram rijstroom (ik gebruik die van Provamel. Bv te koop bij Ekoplaza. Maar als je niet allergisch of vegan bent kun je natuurlijk ook gewone room gebruiken)
Een snufje zout. Simpelweg omdat alles van chocola lekkerder wordt van een snufje zout. Maar laat het vooral weg als je weinig zout wilt of mag eten: evengoed goddelijk.
Eigenlijk is het vervolgens zo simpel als alles in een kom mikken, goed door elkaar roeren met een spatel en dan in een glazen potje stoppen. De kokosolie maak ik zelf altijd los met een mes: alsof je boter op je brood gaat smeren. Hierdoor wordt het lekker zacht en veel makkelijker te mengen. Een klomp kokosolie gaat lastig zijn! Natuurlijk kun je het ook smelten en dan mengen.
Vervolgens kún je het direct gebruiken, maar als het eenmaal in de koelkast is geweest krijgt het die echte chocopasta consistentie.
Enne, wie het heeft gemaakt mag de kom uitlikken. Toch??
Nou, dan is chocoladepasta vast ook okee ;)
Maar de supermarktversie, die zit vol narigheid. En er is wel een geraffineerde-suiker-vrije optie in Engeland maar die is duur, én in Engeland.
Dus ik ging aan de bak en oh jongens, dit is me lekker. Chocoladerig, en zijdezacht in je mond.
Je hebt nodig voor een goeie pot pasta:
50 gram cacao (fairtrade en bio, heb ik altijd. Ik vind die van Australian erg lekker. Maar alle soorten werken)
50 gram honing
50 gram dadelstroop.
80 gram kokosolie (kamertemperatuur!)
60 gram rijstroom (ik gebruik die van Provamel. Bv te koop bij Ekoplaza. Maar als je niet allergisch of vegan bent kun je natuurlijk ook gewone room gebruiken)
Een snufje zout. Simpelweg omdat alles van chocola lekkerder wordt van een snufje zout. Maar laat het vooral weg als je weinig zout wilt of mag eten: evengoed goddelijk.
Eigenlijk is het vervolgens zo simpel als alles in een kom mikken, goed door elkaar roeren met een spatel en dan in een glazen potje stoppen. De kokosolie maak ik zelf altijd los met een mes: alsof je boter op je brood gaat smeren. Hierdoor wordt het lekker zacht en veel makkelijker te mengen. Een klomp kokosolie gaat lastig zijn! Natuurlijk kun je het ook smelten en dan mengen.
Vervolgens kún je het direct gebruiken, maar als het eenmaal in de koelkast is geweest krijgt het die echte chocopasta consistentie.
Enne, wie het heeft gemaakt mag de kom uitlikken. Toch??
Smakelijk!
woensdag 18 september 2019
Wijsneus in De Tuinen (Sorry, Holland and Barrett)
Kreeg ik een paar weken geleden al verbaasde complimenten in genoemde winkel omdat ik wist hoe je ¨Holland and Barrett¨ uitspreekt (blijkbaar zeggen de meeste mensen ¨holland en barét¨?! Echt?), deed ik er vandaag een schepje bovenop 🙈
Moeder, Sophie en ik waren in de Tuinen en mijn moeder schamperde, terwijl ze de verpakking van de chocoladeletters (ja, breek me daar in September de bek maar helemaal niet over open) bestudeerde: ¨ja hoor, ze noemen rietsuiker ¨natuurlijk¨.
Waarop ik opmerkte: ¨tja, het is wel natuurlijk. Maar dat is curare ook.¨
Dit zorgde ervoor dat het meisje dat net aan het afrekenen was in giechelen uitbarstte. Oeps ;)
Even later aan de kassa kreeg Sophie een proefzakje Manukahoning. Dat is honing met een hoog bestanddeel van het antibacteriële ingrediënt mgo, dat sowieso in honing zit, maar in Manukahoning dus (veel) meer.
Affijn. Het meisje achter de kassa vroeg of Sophie ook wist wat het getal op het zakje betekende en ik legde haar uit dat het de hoeveelheid van genoemd ingrediënt was.
Het meisje lachte: ¨jij kunt hier wel komen werken!¨
Vervolgens ging ik afrekenen en zei, voordat ze het vroeg, mijn postcode, zodat ze de klantenpas kon opzoeken. Meisje: ¨Je kunt hier echt wel komen werken!¨
Ik: ¨En ik wil geen Healthy*¨.
Het was leuk :)
*tijdschrift dat H&B verkoopt. De arme kassières moeten aan elke klant vragen: ¨Wilt u de Healthy?¨
Moeder, Sophie en ik waren in de Tuinen en mijn moeder schamperde, terwijl ze de verpakking van de chocoladeletters (ja, breek me daar in September de bek maar helemaal niet over open) bestudeerde: ¨ja hoor, ze noemen rietsuiker ¨natuurlijk¨.
Waarop ik opmerkte: ¨tja, het is wel natuurlijk. Maar dat is curare ook.¨
Dit zorgde ervoor dat het meisje dat net aan het afrekenen was in giechelen uitbarstte. Oeps ;)
Even later aan de kassa kreeg Sophie een proefzakje Manukahoning. Dat is honing met een hoog bestanddeel van het antibacteriële ingrediënt mgo, dat sowieso in honing zit, maar in Manukahoning dus (veel) meer.
Affijn. Het meisje achter de kassa vroeg of Sophie ook wist wat het getal op het zakje betekende en ik legde haar uit dat het de hoeveelheid van genoemd ingrediënt was.
Het meisje lachte: ¨jij kunt hier wel komen werken!¨
Vervolgens ging ik afrekenen en zei, voordat ze het vroeg, mijn postcode, zodat ze de klantenpas kon opzoeken. Meisje: ¨Je kunt hier echt wel komen werken!¨
Ik: ¨En ik wil geen Healthy*¨.
Het was leuk :)
*tijdschrift dat H&B verkoopt. De arme kassières moeten aan elke klant vragen: ¨Wilt u de Healthy?¨
zaterdag 7 september 2019
Negenendertig
Allereerst even een mededeling van huishoudelijke aard.
Klaar voor?
Komt ´ie:
NEGENENDERTIG IS NÍET BIJNA VEERTIG!!
Dank u wel. Nu dat duidelijk is zal ik vertellen over deze heerlijke dag :)
Vanmorgen kreeg ik op bed hele lieve kadootjes. Sophie had een mooie citrien gekocht bij de stenenwinkel, en had die in vier verschillende papiertjes ingepakt, met lieve briefjes erbij.
Van Ben kreeg ik een prachtige mok met stippen van Bunzlau.
Beneden waren slingers en taart, die we gisteren al hadden gebakken.
Na een heerlijk, gezellig, knus, rustig ochtendje kwam mijn moeder, van wie ik prachtige oorbelletjes kreeg, en togen we naar de stad. Ik moest schoenen.
Nou moet je weten, dat die schoenen intussen een drama in 24 aktes zijn geworden, waarvan ik jullie de eerste 18 zal besparen ;)
In elk geval moesten er hoognodig schoenen komen voor lastige en pijnlijke en smalle voetjes.
Hoe gaat dat? Nou: zo!
Je gaat naar winkel één, en daar haalt de alleraardigste jongeman-die-net-begonnen-is-met-zijn-studie-Duits 100 paren schoenen*, waarvan er eentje lekker zit maar omdat je daar echt je voeten doorheen kunt zien zijn ze niet voor gewoon te gebruiken, dus je gaat verder naar winkel twee:
Bij winkel twee maakt de alleraardigste meneer een scan van mijn voeten en haalt dan 100 paren schoenen*. Waarvan er eentje geweldige zolen en eentje een geweldige pasvorm heeft maar niet één allebei tegelijk.
Dus je gaat verder.
Dan ga je nog naar Decathlon, waar je twee paar schoenen past maar dan direct concludeert dat dat niks wordt.
Dus dan besluit je nog even één tel naar Bever te gaan en vraagt daar aan de op zich aardige maar wel druk bezette jongeman naar schoenen met zachte zolen maar wel stevigheid.
En daar zie je dan één paar, dat zelfs afgeprijsd is, dat er goed uitziet EN dat, eenmaal aan, blijkt te werken aan je voeten. De hemel ging open, engelen zongen, de stralen schenen op ons aangezicht.
Anke heeft schoenen.
Intussen was het ook gewoon hartstikke supergezellig. En ik kreeg prachtige gladiolen :)
Ik kocht kip en ingrediënten voor een vegetarisch hoogstandje, en thuisgekomen schoof dat allemaal de oven in. We aten met z´n viertjes, zoals vanouds, toen ik als kind altijd kip-uit-de-oven wou eten op mijn verjaardag.
Echt, jongens, ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst zo´n fijne verjaardag heb gehad.
En dan is straks ook nog de eerste aflevering van Strictly Come Dancing.
Het leven is goed!! (niet altijd hoor. Vandaag wel! Heel!)
Hier zou het nou echt heel leuk zijn om een foto in te voegen. Maar weet je? Ik had het veel te druk met genieten om foto´s te maken. Dus moet je je zo maar een voorstelling maken!
*Ik ben een groot gelover in de kracht van de hyperbool
Klaar voor?
Komt ´ie:
NEGENENDERTIG IS NÍET BIJNA VEERTIG!!
Dank u wel. Nu dat duidelijk is zal ik vertellen over deze heerlijke dag :)
Vanmorgen kreeg ik op bed hele lieve kadootjes. Sophie had een mooie citrien gekocht bij de stenenwinkel, en had die in vier verschillende papiertjes ingepakt, met lieve briefjes erbij.
Van Ben kreeg ik een prachtige mok met stippen van Bunzlau.
Beneden waren slingers en taart, die we gisteren al hadden gebakken.
Na een heerlijk, gezellig, knus, rustig ochtendje kwam mijn moeder, van wie ik prachtige oorbelletjes kreeg, en togen we naar de stad. Ik moest schoenen.
Nou moet je weten, dat die schoenen intussen een drama in 24 aktes zijn geworden, waarvan ik jullie de eerste 18 zal besparen ;)
In elk geval moesten er hoognodig schoenen komen voor lastige en pijnlijke en smalle voetjes.
Hoe gaat dat? Nou: zo!
Je gaat naar winkel één, en daar haalt de alleraardigste jongeman-die-net-begonnen-is-met-zijn-studie-Duits 100 paren schoenen*, waarvan er eentje lekker zit maar omdat je daar echt je voeten doorheen kunt zien zijn ze niet voor gewoon te gebruiken, dus je gaat verder naar winkel twee:
Bij winkel twee maakt de alleraardigste meneer een scan van mijn voeten en haalt dan 100 paren schoenen*. Waarvan er eentje geweldige zolen en eentje een geweldige pasvorm heeft maar niet één allebei tegelijk.
Dus je gaat verder.
Dan ga je nog naar Decathlon, waar je twee paar schoenen past maar dan direct concludeert dat dat niks wordt.
Dus dan besluit je nog even één tel naar Bever te gaan en vraagt daar aan de op zich aardige maar wel druk bezette jongeman naar schoenen met zachte zolen maar wel stevigheid.
En daar zie je dan één paar, dat zelfs afgeprijsd is, dat er goed uitziet EN dat, eenmaal aan, blijkt te werken aan je voeten. De hemel ging open, engelen zongen, de stralen schenen op ons aangezicht.
Anke heeft schoenen.
Intussen was het ook gewoon hartstikke supergezellig. En ik kreeg prachtige gladiolen :)
Ik kocht kip en ingrediënten voor een vegetarisch hoogstandje, en thuisgekomen schoof dat allemaal de oven in. We aten met z´n viertjes, zoals vanouds, toen ik als kind altijd kip-uit-de-oven wou eten op mijn verjaardag.
Echt, jongens, ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst zo´n fijne verjaardag heb gehad.
En dan is straks ook nog de eerste aflevering van Strictly Come Dancing.
Het leven is goed!! (niet altijd hoor. Vandaag wel! Heel!)
Hier zou het nou echt heel leuk zijn om een foto in te voegen. Maar weet je? Ik had het veel te druk met genieten om foto´s te maken. Dus moet je je zo maar een voorstelling maken!
*Ik ben een groot gelover in de kracht van de hyperbool
vrijdag 23 augustus 2019
Humor!
Zo heerlijk gelachen vandaag.
We waren in de Lidl, met een paar blikjes tonijn.
De mevrouw achter de kassa probeerde die te scannen, maar het stapeltje brak in twee en de blikjes rolden over de kassa. Eentje kreeg het voor elkaar te landen ín het prullenbakje bij haar voeten.
Zegt de mevrouw: ¨tja, het is wilde tonijn!¨
Vanmorgen gaf ik les aan J. Ik gaf haar een opdracht mee en wilde erbij zeggen dat ik nieuwsgierig was naar wat ze ervan zou maken.
Dat kon ik op twee manieren zeggen. ¨Ik ben benieuwd naar..." of ¨Ik vind het interessant hoe...¨
Helaas. mijn hoofd husselde spontaan en het werd: ¨Ik ben interessant...¨
Een dag niet gelachen, een dag niet geleefd, toch?
We waren in de Lidl, met een paar blikjes tonijn.
De mevrouw achter de kassa probeerde die te scannen, maar het stapeltje brak in twee en de blikjes rolden over de kassa. Eentje kreeg het voor elkaar te landen ín het prullenbakje bij haar voeten.
Zegt de mevrouw: ¨tja, het is wilde tonijn!¨
Vanmorgen gaf ik les aan J. Ik gaf haar een opdracht mee en wilde erbij zeggen dat ik nieuwsgierig was naar wat ze ervan zou maken.
Dat kon ik op twee manieren zeggen. ¨Ik ben benieuwd naar..." of ¨Ik vind het interessant hoe...¨
Helaas. mijn hoofd husselde spontaan en het werd: ¨Ik ben interessant...¨
Een dag niet gelachen, een dag niet geleefd, toch?
woensdag 14 augustus 2019
Supergezond: ontbijten met chocolademousse! (vegan)
En waarom niet? Hihi.
Ik ben sinds een poosje bezig om heel secuur bij te houden hoeveel koolhydraten/eiwitten/vezels/vetten etc. ik binnenkrijg. Ik heb nu eenmaal een lijf dat niet zo eenvoudig gewicht verliest, en zelfs prima kan aankomen zonder veel calorieën te eten. Plus lastige darmen, die het niet zo leuk vinden als er in ene een stoot vezels binnenkomt (vast herkenbaar voor de IBS´ers die dit lezen!)
Dusch! Rustig vezels opbouwen, en eens bekijken welke combinatie van koolhydraten/eiwitten en zo voor mij goed werkt, is het devies.
Één van de ontbijtjes die daar enorm goed bij past is dit overheerlijke recept.
Avocado zit vol goede vetten, én, wat ik niet wist: propvol vezels!
Banaan zit vol goeie stofjes zoals vezels, kalium, en natuurlijk allerlei vitaminen.
Door deze combinatie van vezels, goede vetten en suikers (kijk, fruit moet je tóch eten hè, zo heb je meteen de helft binnen!) kun je er lang op lopen, je krijgt geen ¨dip¨. Ik heb zelf niet zo´n stabiele bloedsuikerspiegel, dus als ik bv fruit met haver eet krijg ik erg gauw hongerklop. Dat is hier helemaal niet bij, terwijl de vezels hetzelfde zijn en de calorieën zelfs lager.
Cacao is gezond (anti-oxidanten!) en heeft een mild opwekkend effect. En blijkt ook nog eens veel vezels te hebben. Lekker voor in de ochtend dus!
Rauwe cacao is gezonder, maar zelf krijg ik daar iets teveel opwekkends van. Ik gebruik dus gewone fairtrade cacao.
Okee! Here we go! Benodigd voor 2 porties of voor 1 heel hongerig iemand:
1 banaan (plm 100 gram)
plm 120 gram avocado (ik kocht buitenbeentjes! Lieve kleintjes. Maar any avocado will do, zolang ´ie maar rijp is. Je moet er dus geen ruit meer mee kunnen ingooien!)
200 ml rijstmelk (of andere melk, plantaardig of gewone)
Grote dikke eetlepel cacao (15 gram)
Snufje zout. Hoeft niet natuurlijk, maar een klein snufje zout in iets chocoladerigs maakt het gewoon lekkerder.
Je gooit alles in de blender (of in een kom met staafmixer) en klaar is je ontbijt!
Het is trouwens prima te bewaren, dus ik maak het gewoon voor 2 dagen in één keer, als Sophie niet mee-eet (wat mevrouwtje kieskeurig overigens wel altijd erg graag wil ;))
Ik vind het echt HEEL lekker.
Voedingswaarde per portie van plm 250 ml:
Vezels: 7,7
Eiwit: 3,9
Vet: 13,8
Koolhydraten: 24,1
Calorieën: 250
Kijk nou zelf. Luxe ontbijtje, toch?
Ik ben sinds een poosje bezig om heel secuur bij te houden hoeveel koolhydraten/eiwitten/vezels/vetten etc. ik binnenkrijg. Ik heb nu eenmaal een lijf dat niet zo eenvoudig gewicht verliest, en zelfs prima kan aankomen zonder veel calorieën te eten. Plus lastige darmen, die het niet zo leuk vinden als er in ene een stoot vezels binnenkomt (vast herkenbaar voor de IBS´ers die dit lezen!)
Dusch! Rustig vezels opbouwen, en eens bekijken welke combinatie van koolhydraten/eiwitten en zo voor mij goed werkt, is het devies.
Één van de ontbijtjes die daar enorm goed bij past is dit overheerlijke recept.
Avocado zit vol goede vetten, én, wat ik niet wist: propvol vezels!
Banaan zit vol goeie stofjes zoals vezels, kalium, en natuurlijk allerlei vitaminen.
Door deze combinatie van vezels, goede vetten en suikers (kijk, fruit moet je tóch eten hè, zo heb je meteen de helft binnen!) kun je er lang op lopen, je krijgt geen ¨dip¨. Ik heb zelf niet zo´n stabiele bloedsuikerspiegel, dus als ik bv fruit met haver eet krijg ik erg gauw hongerklop. Dat is hier helemaal niet bij, terwijl de vezels hetzelfde zijn en de calorieën zelfs lager.
Cacao is gezond (anti-oxidanten!) en heeft een mild opwekkend effect. En blijkt ook nog eens veel vezels te hebben. Lekker voor in de ochtend dus!
Rauwe cacao is gezonder, maar zelf krijg ik daar iets teveel opwekkends van. Ik gebruik dus gewone fairtrade cacao.
Okee! Here we go! Benodigd voor 2 porties of voor 1 heel hongerig iemand:
1 banaan (plm 100 gram)
plm 120 gram avocado (ik kocht buitenbeentjes! Lieve kleintjes. Maar any avocado will do, zolang ´ie maar rijp is. Je moet er dus geen ruit meer mee kunnen ingooien!)
200 ml rijstmelk (of andere melk, plantaardig of gewone)
Grote dikke eetlepel cacao (15 gram)
Snufje zout. Hoeft niet natuurlijk, maar een klein snufje zout in iets chocoladerigs maakt het gewoon lekkerder.
Je gooit alles in de blender (of in een kom met staafmixer) en klaar is je ontbijt!
Het is trouwens prima te bewaren, dus ik maak het gewoon voor 2 dagen in één keer, als Sophie niet mee-eet (wat mevrouwtje kieskeurig overigens wel altijd erg graag wil ;))
Ik vind het echt HEEL lekker.
Voedingswaarde per portie van plm 250 ml:
Vezels: 7,7
Eiwit: 3,9
Vet: 13,8
Koolhydraten: 24,1
Calorieën: 250
Kijk nou zelf. Luxe ontbijtje, toch?
donderdag 20 juni 2019
Grote Dochter
Was stil hier, de afgelopen weken. Logisch ook, want je blogt toch graag over leuke en interessante dingen, en die waren er niet zoveel. Ik had weer een grote buikpijn/narigheidaanval en heb de afgelopen 2 weken vooral in mijn stoel óf bij de dokter gezeten. Maar hee! Het gaat gelukkig alweer een eind beter en vandaag voelde ik me eindelijk goed genoeg om Iets Leuks te gaan Doen. Hoera!
Don´t it always seem to go, that you don´t know what you´ve got, ´till it´s gone. Echt, als je dit leest en gezond bent? Wees dan nog even extra dankbaar :)
Anyway! Het kwam zo prachtig uit vandaag dat Sophie een studiemiddag had. Dus konden we zomaar op een doordeweekse donderdag samen de stad in.
Ik was alleen met Sophie, dus ik kon me helemaal overgeven aan haar ritme en tempo en interesses.
Zo kwam het dat we eerst een poos doorbrachten in De Houten Trein. Een heerlijke speelgoedwinkel aan een grachtje. Helaas pindakaas voor Sophie, mama vond het niet eens goed dat de hele voorraad Schleichdieren mee ging naar huis ;)
En vervolgens togen we op kledingjacht. Mijn dochter wordt namelijk in ene Heel Groot. En dat zorgt ervoor dat ze mode belangrijk gaat vinden. Dat ze zoekt naar bepaalde dingen die ze mooi vindt, in plaats van dat ze aantrekt wat er toevallig in de kast ligt.
Drie winkels, 25 gepaste tops later en een stralende dochter liep trots met haar tassen door de winkelstraat.
Don´t it always seem to go, that you don´t know what you´ve got, ´till it´s gone. Echt, als je dit leest en gezond bent? Wees dan nog even extra dankbaar :)
Anyway! Het kwam zo prachtig uit vandaag dat Sophie een studiemiddag had. Dus konden we zomaar op een doordeweekse donderdag samen de stad in.
Ik was alleen met Sophie, dus ik kon me helemaal overgeven aan haar ritme en tempo en interesses.
Zo kwam het dat we eerst een poos doorbrachten in De Houten Trein. Een heerlijke speelgoedwinkel aan een grachtje. Helaas pindakaas voor Sophie, mama vond het niet eens goed dat de hele voorraad Schleichdieren mee ging naar huis ;)
En vervolgens togen we op kledingjacht. Mijn dochter wordt namelijk in ene Heel Groot. En dat zorgt ervoor dat ze mode belangrijk gaat vinden. Dat ze zoekt naar bepaalde dingen die ze mooi vindt, in plaats van dat ze aantrekt wat er toevallig in de kast ligt.
Drie winkels, 25 gepaste tops later en een stralende dochter liep trots met haar tassen door de winkelstraat.
Even bij de Ekoplaza een ijsje gehaald, want ook al heb ik een Grote Dochter, een ijsje met een clown en een fluitje? Dat gaat er nog uitermate goed in.
Bij In de soete Suykerbol mocht ze ten slotte nog een zakje suikervrij snoep uitzoeken en de verwennerij was compleet.
Een gelukkig meisje liep naast me naar de Karperton. En haar moeder? Die glom mee, van binnen en van buiten. Wat een heerlijke middag!
maandag 3 juni 2019
En toen was het huis in ene weer leeg!
Dat is altijd zo gek!
Vakanties met een klein kind zijn heerlijk maar natuurlijk best intensief, maar hoe ouder Sophie wordt hoe relaxter, knusser en gezelliger alles is.
En ik ben simpelweg iemand die het blijste is als we allemaal bij elkaar zijn.
Niets vind ik heerlijker dan het begin van een aantal vrije dagen, waarin ik weet dat Ben niet hoeft te werken en Sophie lekker buiten kan spelen. Heerlijk studderen* met z´n allen. Ben vouwt een dinosaurus voor de verjaardagstraktatie van Sophie terwijl ik iets zit te handwerken. Sophie leest of schrijft in haar dagboek, tekent, speelt piano of danst in het rond. In de middag gaan we lekker even naar een marktje, of we doen een rondje stad, of maken een fijne boswandeling. Of we gaan in het park spelen: we hebben een jeu de boulesset, een cricketset en verschillende ballen. Laatst hebben we nog gevoetbald met de halve buurt! Sophie speelt hele dagen met haar BFF I. Als het lekker weer is ´s-avonds eten we met z´n allen buiten. Voor mij wordt het leven niet veel beter dan dat.
Volgens mij had ik al eerder toegegeven dat ik een huismus ben ;)
Maar dan wel een huismus die graag buiten is.
De afgelopen vier dagen waren zo. Geen afspraken, gewoon relaxed. En het was fijn!
Dus vanmorgen kijk ik eens goed naar het lege huis om me heen.
Ik hoop dat het goed gaat met Sophie, die niet zo´n fijne tijd heeft op school.
Meh. Van mij mogen ze zo wel weer thuis komen. Maar! Het is bijna zomervakantie! Yeah!
*Studderen is een onvertaalbaar West-Fries woord dat ik met plezier in mijn vocabulaire heb opgenomen. Het betekent zoiets als rommelen, rustig aan iets doen, lekker bezig zijn.
Vakanties met een klein kind zijn heerlijk maar natuurlijk best intensief, maar hoe ouder Sophie wordt hoe relaxter, knusser en gezelliger alles is.
En ik ben simpelweg iemand die het blijste is als we allemaal bij elkaar zijn.
Niets vind ik heerlijker dan het begin van een aantal vrije dagen, waarin ik weet dat Ben niet hoeft te werken en Sophie lekker buiten kan spelen. Heerlijk studderen* met z´n allen. Ben vouwt een dinosaurus voor de verjaardagstraktatie van Sophie terwijl ik iets zit te handwerken. Sophie leest of schrijft in haar dagboek, tekent, speelt piano of danst in het rond. In de middag gaan we lekker even naar een marktje, of we doen een rondje stad, of maken een fijne boswandeling. Of we gaan in het park spelen: we hebben een jeu de boulesset, een cricketset en verschillende ballen. Laatst hebben we nog gevoetbald met de halve buurt! Sophie speelt hele dagen met haar BFF I. Als het lekker weer is ´s-avonds eten we met z´n allen buiten. Voor mij wordt het leven niet veel beter dan dat.
Volgens mij had ik al eerder toegegeven dat ik een huismus ben ;)
Maar dan wel een huismus die graag buiten is.
De afgelopen vier dagen waren zo. Geen afspraken, gewoon relaxed. En het was fijn!
Dus vanmorgen kijk ik eens goed naar het lege huis om me heen.
Ik hoop dat het goed gaat met Sophie, die niet zo´n fijne tijd heeft op school.
Meh. Van mij mogen ze zo wel weer thuis komen. Maar! Het is bijna zomervakantie! Yeah!
*Studderen is een onvertaalbaar West-Fries woord dat ik met plezier in mijn vocabulaire heb opgenomen. Het betekent zoiets als rommelen, rustig aan iets doen, lekker bezig zijn.
zondag 2 juni 2019
Oorbellen
Sophie wilde al járenlang gaatjes in haar oren. Maar ik was terughoudend, want ik weet dat piercings en acupunctuurpunten niet altijd vrienden zijn. Dus ik had altijd gezegd: als je 12 bent!
Maar volgende week wordt Sophie tien, en ik zag dat ze het zó graag wilde. Dus ik vroeg aan een bevriende acupuncturiste wat ze ervan vond. En die zei dat het best kon en stuurde me een foto van een oor mét punten, zodat ik wist waar we het beste konden prikken.
Maar hoe? En wanneer? Een plan vormde zich.
Ik hou namelijk erg van verrassingen plannen. Zo plande ik ooit een supriseparty voor Ben en eentje voor mijn moeder toen die 65 werd. En zo hebben ook al eens Sophie´s engelse oma en opa voor de deur gestaan, terwijl zij niet wist dat ze zouden komen (¨We thought we´d come see your concert!). De blik in haar ogen en de blijdschap op haar gezicht, dat is echt goud waard.
Plus, als ik het als verrassing zou doen, bespaarde ik haar het van tevoren zenuwachtig zijn! Can you say ¨win-win¨?
Vorige week reden we nadat Ben klaar was met werken naar de stad, zogenaamd om iets op te halen. We parkeerden op een natuurlijk veel te smal plekje in de Karperton en liepen het centrum in. Sophie vroeg intussen: ¨Wat gaan we eigenlijk ophalen, mama?¨ Ik ontweek het antwoord maar even.
Ik zei nog sneaky tegen Ben: ¨Het is vlakbij de wolwinkel, toch?¨
Toen we langs Lucardi liepen vroeg ik Ben terloops: hebben we tijd om even binnen te kijken?
Ja, dat hadden we wel.
Binnen fluisterde ik tegen de mevrouw: ¨Kunt u vandaag gaatjes schieten?¨. Dat kon!
En toen draaide ik me om en zei hardop tegen Sophie: ¨Zullen we dan nu maar gaatjes schieten?¨
De blik. Jongens. Haar hele gezicht sprong omhoog in verbazing en verrukking. ¨Echt? Nu??¨
Ja, echt nu. Ze mocht oorbellen uitkiezen (Mama, kijk! Holografische!) en ze gaf geen krimp tijdens het schieten.
Toen kwamen opeens de tranen. Van blijdschap. Ze was er sprakeloos van (en hen die Sophie kennen weten hoe bijzonder dat is ;)) en de glimlach is zeker twee dagen niet van haar gezicht verdwenen.
donderdag 30 mei 2019
Over schapen en mensen met een vlek.
Vandaag gingen we met ons gezinnetje en mijn moeder naar de bosfair in Heemstede. Ik had er nog nooit van gehoord, maar vanmorgen vond ik ´m zomaar op hollandsemarkten.nl.
Het was LEUK! Echt heel leuk! Een prachtig bos, en superleuke stands. Alles was fairtrade, of bio, of handgemaakt.
We genoten, we liepen en keken en pasten en lachten. Moeder kocht geweldige bloezen van linnen. Sophie viel voor een ring met labradoriet (en had spaarcentjes).
En toen. Toen kwam ik langs het schapenvel. HET schapenvel.
Het was wit, met een vlek erop! Niet een vieze vlek, nee, het schaap had gewoon een vlek! Zo van, ik ben een wit schaap maar stiekum heb ik wel een zwarte vlek. Ik was op slag verliefd.
De mevrouw van de kraam stond er een beetje bij te glimlachen en ik keek haar vragend aan. Toen legde ze uit: ¨Vanmorgen stond ik te twijfelen of ik hem mee zou nemen, ik was bang dat mensen hem niet zouden willen omdat ´ie een vlek heeft¨.
Leuk he :)
Ik hou wel van schapen met een vlek. Ook van mensen met een vlek trouwens. Een vriendin zei net heel mooi: perfect imperfect. En dat is het! ¨There´s a crack in everything. That´s how the light gets in¨. (Leonard Cohen)
We liepen voor de vorm nog een rondje door maar natuurlijk wist ik al: dit schaap mag mee.
Kijk nou toch:
Het was LEUK! Echt heel leuk! Een prachtig bos, en superleuke stands. Alles was fairtrade, of bio, of handgemaakt.
We genoten, we liepen en keken en pasten en lachten. Moeder kocht geweldige bloezen van linnen. Sophie viel voor een ring met labradoriet (en had spaarcentjes).
En toen. Toen kwam ik langs het schapenvel. HET schapenvel.
Het was wit, met een vlek erop! Niet een vieze vlek, nee, het schaap had gewoon een vlek! Zo van, ik ben een wit schaap maar stiekum heb ik wel een zwarte vlek. Ik was op slag verliefd.
De mevrouw van de kraam stond er een beetje bij te glimlachen en ik keek haar vragend aan. Toen legde ze uit: ¨Vanmorgen stond ik te twijfelen of ik hem mee zou nemen, ik was bang dat mensen hem niet zouden willen omdat ´ie een vlek heeft¨.
Leuk he :)
Ik hou wel van schapen met een vlek. Ook van mensen met een vlek trouwens. Een vriendin zei net heel mooi: perfect imperfect. En dat is het! ¨There´s a crack in everything. That´s how the light gets in¨. (Leonard Cohen)
We liepen voor de vorm nog een rondje door maar natuurlijk wist ik al: dit schaap mag mee.
Kijk nou toch:
En kijk hoe dik!
We liepen heerlijk een rondje door het bos, waar we ons onverwacht in de hilarische situatie bevonden dat elke hond binnen een 100 meter radius direct op onze tas afrende. Op zoek naar het schaap natuurlijk!
Een hoop gekwispel later stapten we blij in de auto weer naar huis.
En thuis? Daar kon ik blij op het zachtste en lekkerste schaap van de wereld zitten!
dinsdag 14 mei 2019
Zelf maken: bijenwasdoeken én bijenwaslunchzakjes
Wat is een bijenwasdoek?
Een bijenwasdoek is een doek behandeld met, je raadt het nooit: bijenwas.
Zo´n doek kun je gebruiken om van alles mee af te dekken en te verpakken. Je gebruikt het in plaats van plasticfolie of alufolie (allebei geen lekkere dingen voor je omgeving).
Je kunt er bijvoorbeeld geweldig kaas mee verpakken, ovenschalen mee afdekken, halve uien in de koelkast bewaren, etc. Je vormt ze eenvoudig met de warmte van je handen naar het product wat erin zit, dus alles blijft knettervers. Je mag er alleen geen vlees in verpakken, want bijenwas smelt natuurlijk dus kun je ze niet met heel heet water afwassen.
Je maakt ze schoon met koel water met wat afwasmiddel en dan droog je ze en gebruik je ze steeds weer! Superhandig, groen en nog lekker ruikend ook.
Kijk, nou kún je natuurlijk voor een heuleboel pecunia mooie doeken kopen van bijvoorbeeld Bee´s wraps. En die doen het hartstikke goed. Maar het is een stuk goedkoper, en ik vind zelf leuker en fijner om ze zelf te maken.
Hoe maak je een bijenwasdoek?
Je neemt een vierkant of rechthoekig stuk katoen. Liefst natuurlijk Leuk Katoen. Maakt voor de werking niks uit natuurlijk, maar ik ben zo iemand die er blij van wordt als het er leuk uitziet :)
De doeken van bovengenoemd merk zijn niet gezoomd, maar ik vind ze zelf mooier als je dat wel doet. Het hoeft dus niet, want door de was rafelt het niet.
Je bepaalt je maat, bijvoorbeeld een kleintje voor het bewaren van groentes in de koelkast, een grotere als kaasdoek of een nog grotere als brooddoek.
Je verwarmt de oven op een graad of 70. Dan rasp je bijenwas (of je koopt van tevoren voorgeraspte). Je legt de lap katoen op een ovenschaal en je spreidt er wat van de was op uit. Dan doe je het in de oven tot de was gesmolten is. Dan haal je het uit de oven.
Zelf gebruik ik een oud babyhaarborsteltje om even te kunnen borstelen om zeker te weten dat alles goed bedekt is. Mocht er dan een stukje niet helemaal mooi zijn, kan het rustig weer even terug de oven in.
Dan laat je de doek recht liggend even afkoelen en klaar is je doek!
Hoe maak je een boterhamzakje?
Dit is volgens mij echt mijn eigen uitvinding. In elk geval heb ik ze zelf nooit elders gezien.
Je neemt een lange smalle rechthoek katoen. Bijvoorbeeld 20 bij 40 centimeter. Je maakt er met de naaimachine een klein zoompje in. Dan sla je het onderste deel naar boven tot 3/4 van de doek. En dat zijzoompje naai je aan elkaar. Zo heb je een zakje met een stukje flap, in het bovenste geval krijg je dan een zakje van 20x15 cm met een flap van 10 cm. Met die flap hoef je verder niks te doen want door de was wordt het stevig én vormbaar en dus blijft het netjes dicht als je het gebruikt.
Op dit zakje doe je zoals boven beschreven bijenwas en stopt het in de oven. Eerst de onderkant, dan de bovenkant, alles tegelijk werkt niet. Als je het laat afkoelen moet je natuurlijk zorgen dat de twee stukken stof van het zakje niet aan elkaar kleven.
Dan heb je een heerlijk handig zakje. Er kan bijvoorbeeld een boterham in. Maar ook nootjes of fruit. Of wat dan ook, behalve vlees dus. Het blijft er heerlijk vers in! Ik gebruik ze ook om bijvoorbeeld een stuk kaas in de koelkast te verpakken.
Een bijenwasdoek is een doek behandeld met, je raadt het nooit: bijenwas.
Zo´n doek kun je gebruiken om van alles mee af te dekken en te verpakken. Je gebruikt het in plaats van plasticfolie of alufolie (allebei geen lekkere dingen voor je omgeving).
Je kunt er bijvoorbeeld geweldig kaas mee verpakken, ovenschalen mee afdekken, halve uien in de koelkast bewaren, etc. Je vormt ze eenvoudig met de warmte van je handen naar het product wat erin zit, dus alles blijft knettervers. Je mag er alleen geen vlees in verpakken, want bijenwas smelt natuurlijk dus kun je ze niet met heel heet water afwassen.
Je maakt ze schoon met koel water met wat afwasmiddel en dan droog je ze en gebruik je ze steeds weer! Superhandig, groen en nog lekker ruikend ook.
Kijk, nou kún je natuurlijk voor een heuleboel pecunia mooie doeken kopen van bijvoorbeeld Bee´s wraps. En die doen het hartstikke goed. Maar het is een stuk goedkoper, en ik vind zelf leuker en fijner om ze zelf te maken.
Hoe maak je een bijenwasdoek?
Je neemt een vierkant of rechthoekig stuk katoen. Liefst natuurlijk Leuk Katoen. Maakt voor de werking niks uit natuurlijk, maar ik ben zo iemand die er blij van wordt als het er leuk uitziet :)
De doeken van bovengenoemd merk zijn niet gezoomd, maar ik vind ze zelf mooier als je dat wel doet. Het hoeft dus niet, want door de was rafelt het niet.
Je bepaalt je maat, bijvoorbeeld een kleintje voor het bewaren van groentes in de koelkast, een grotere als kaasdoek of een nog grotere als brooddoek.
Je verwarmt de oven op een graad of 70. Dan rasp je bijenwas (of je koopt van tevoren voorgeraspte). Je legt de lap katoen op een ovenschaal en je spreidt er wat van de was op uit. Dan doe je het in de oven tot de was gesmolten is. Dan haal je het uit de oven.
Zelf gebruik ik een oud babyhaarborsteltje om even te kunnen borstelen om zeker te weten dat alles goed bedekt is. Mocht er dan een stukje niet helemaal mooi zijn, kan het rustig weer even terug de oven in.
Dan laat je de doek recht liggend even afkoelen en klaar is je doek!
Hoe maak je een boterhamzakje?
Dit is volgens mij echt mijn eigen uitvinding. In elk geval heb ik ze zelf nooit elders gezien.
Je neemt een lange smalle rechthoek katoen. Bijvoorbeeld 20 bij 40 centimeter. Je maakt er met de naaimachine een klein zoompje in. Dan sla je het onderste deel naar boven tot 3/4 van de doek. En dat zijzoompje naai je aan elkaar. Zo heb je een zakje met een stukje flap, in het bovenste geval krijg je dan een zakje van 20x15 cm met een flap van 10 cm. Met die flap hoef je verder niks te doen want door de was wordt het stevig én vormbaar en dus blijft het netjes dicht als je het gebruikt.
Op dit zakje doe je zoals boven beschreven bijenwas en stopt het in de oven. Eerst de onderkant, dan de bovenkant, alles tegelijk werkt niet. Als je het laat afkoelen moet je natuurlijk zorgen dat de twee stukken stof van het zakje niet aan elkaar kleven.
Dan heb je een heerlijk handig zakje. Er kan bijvoorbeeld een boterham in. Maar ook nootjes of fruit. Of wat dan ook, behalve vlees dus. Het blijft er heerlijk vers in! Ik gebruik ze ook om bijvoorbeeld een stuk kaas in de koelkast te verpakken.
maandag 29 april 2019
Jaaa, bloggen!
Ik heb er weer helemaal zin in én ruimte voor :)
Het was een intensieve tijd, voornamelijk omdat het op Sophie´s school niet zo goed gaat/ging. Gelukkig zijn er een hoop dingen verbeterd intussen, maar daarover volgt nog wel een blog. Ik moet nog een beetje sudderen op wát ik ga schrijven. Mijn eigen verhaal, dat mag ik delen als dat goed voelt, maar dat van een ander, nou, dat is dus niet aan mij om te delen. Maar, ik denk wel dat het goed en waardevol is om over sommige dingen wél te schrijven. Wordt vervolgd dus ;)
Ik heb gemerkt dat ik alleen maar kan bloggen als mijn hoofd ruimte heeft om te delen. En als dat hoofd al veel andere dingen te doen heeft en te dragen heeft, dan valt het bloggen weg. Geeft niks, komt vanzelf weer terug, en hopelijk leest iedereen weer gezellig mee!
Vandaag liep anders dan gepland (ha! Het leven! L´chaim!) en zo kwam het dat ik nieuwe wandelschoenen ging kopen, in het prettige gezelschap van mijn moeder. Als je veel loopt is het een goed plan om goeie te kopen.
En hoera! Ik kon op de fiets! Het is best een eindje, dus superfijn. Ik fietste vandaag 14 kilometer.
Ik hartje fietsen :). Twee jaar geleden kon ik veel verder, maar hee, we bouwen weer op en ik ben er erg blij mee (mocht je nou nieuw zijn hier en geen idee hebben waarom, van harte welkom en klik dan even hier). Mijn kilometerteller stond vanmorgen op 1400 kilometer en mijn doel is om die aan het eind van de zomer minstens op 2000 te hebben staan.
In de winkel paste ik wel 6 paar schoenen en vond een paar dat echt lekker zit.
Zoek de 10 verschillen:
Het was een intensieve tijd, voornamelijk omdat het op Sophie´s school niet zo goed gaat/ging. Gelukkig zijn er een hoop dingen verbeterd intussen, maar daarover volgt nog wel een blog. Ik moet nog een beetje sudderen op wát ik ga schrijven. Mijn eigen verhaal, dat mag ik delen als dat goed voelt, maar dat van een ander, nou, dat is dus niet aan mij om te delen. Maar, ik denk wel dat het goed en waardevol is om over sommige dingen wél te schrijven. Wordt vervolgd dus ;)
Ik heb gemerkt dat ik alleen maar kan bloggen als mijn hoofd ruimte heeft om te delen. En als dat hoofd al veel andere dingen te doen heeft en te dragen heeft, dan valt het bloggen weg. Geeft niks, komt vanzelf weer terug, en hopelijk leest iedereen weer gezellig mee!
Vandaag liep anders dan gepland (ha! Het leven! L´chaim!) en zo kwam het dat ik nieuwe wandelschoenen ging kopen, in het prettige gezelschap van mijn moeder. Als je veel loopt is het een goed plan om goeie te kopen.
En hoera! Ik kon op de fiets! Het is best een eindje, dus superfijn. Ik fietste vandaag 14 kilometer.
Ik hartje fietsen :). Twee jaar geleden kon ik veel verder, maar hee, we bouwen weer op en ik ben er erg blij mee (mocht je nou nieuw zijn hier en geen idee hebben waarom, van harte welkom en klik dan even hier). Mijn kilometerteller stond vanmorgen op 1400 kilometer en mijn doel is om die aan het eind van de zomer minstens op 2000 te hebben staan.
In de winkel paste ik wel 6 paar schoenen en vond een paar dat echt lekker zit.
Zoek de 10 verschillen:
Ik schat dat ik zeker 2000 km heb gelopen op de rechtse (en natuurlijk ook op z´n linkervriendje, dat loopt toch net wat makkelijker). Ze zijn met mee meegegaan naar eilanden en vulkanen. Ze liepen over het strand op Lanzarote en Egmond. Ze namen me mee door bossen, door plassen en gewoon door het park naar de Appie. Nu mogen ze met een welverdiend pensioen. Een vriendin grapte al dat het collectors items waren en een kennis die de foto zag vond dat ze vast zouden stinken. Heus niet. Mijn voeten ruiken naar roosjes, dat snap je vast zo ook!
Hoe dan ook, op naar de volgende 2000. Nieuwe zwarte schoenen zijn maar saai, toch? ;)
zaterdag 16 februari 2019
Geboortegrond
Heel lang geleden dat ik schreef. Alle redenen waaróm dat zo was voelen te intiem om te delen, maar wellicht komt dat in de toekomst nog :)
In elk geval was vandaag: vandaag!!
Vanmorgen werd ik wakker met het beeld van Delft in mijn hoofd. Ik kom uit Delft, ik woonde daar de eerste 27 jaar van mijn leven. En ik voelde me goed!
Ik weet beter dan zo´n beeld te negeren, dus ik riep al snel naar mijn gezin: ¨zullen we naar Delft gaan vandaag?¨
Gezin was enthousiast, anderhalf uur later zaten we in de auto.
In de auto bedacht ik: ¨ooh! We kunnen wel naar de Delftse Pauw!¨ Dat is een Delfts Blauw fabriek waar ik in mijn studententijd een zomer heb gegidst. Superleuk was dat! Dus even later gingen we die kant op.
Vóórdat dat gebeurde bewees mijn Geliefde Echtgenoot nog eens te meer dat hij Echt Geen Richtingsgevoel heeft door, terwijl ik parkeertarieven opzocht op mijn telefoon, op deze overbekende weg een verkeerde afslag te nemen en richting Utrecht te rijden... we kwamen dan ook iets later dan gepland aan. Helaas had intussen een kind op de achterbank al even buikpijn. Kind op de achterbank en mama op de passagiersstoel waren allebei wat ziekjes deze week, dus nog her en der wat misselijk. De combinatie met autorijden was geen goeie. De hele rondleiding hebben we dus niet afgemaakt, maar toch was het ontzéttend leuk om weer te zien, zowel voor mijzelf, als vooral ook voor Sophie!
Vervolgens togen we gauw naar het centrum, zodat we daar bij de Gaper op de markt nux vomica (tegen de misselijkheid) konden kopen. En met die druppels en wat eten binnen deed ze het weer.
We liepen gezellig door het centrum. We staken een kaarsje aan bij de Maria van Jessekerk. We liepen over de Beestenmarkt, en we gingen even bij de HEMA naar binnen, waar ik ook nog een zomer werkte ooit. Ben kocht bij le Papillon spullen voor zijn wijnmaakhobby. En toen liepen we richting het museum wat we wilden bekijken: het Prinsenhof.
Maar daar aangekomen dacht ik in ene: we zijn vlakbij de Dirklangenstraat! De straat waar ik opgroeide en 21 jaar van mijn leven woonde. Sophie wilde het erg graag zien. Ik voelde me nog altijd goed: we gingen op weg.
Toen bleek opeens dat Molen de Roos, vlak naast mijn oude straat, open was! Mag ik even poëtisch doen? We klommen naar boven langs smalle, steile trappetjes, we keken naar de draaiende molensteen en we waagden ons op de omloop van houten planken, waar we, met de wieken zacht zwiepend achter ons, ons vergaapten aan hoe hoog we eigenlijk al waren. Terwijl ik vroeger rustig via de stadsmuur en het dak van het huis van de molenaar omhoog klom en vlak onder de omloop in een rustig hoekje ging zitten (dat mocht niet eens van de molenaar, flauw hè?).
Dan was het eindelijk tijd om de Dirklangenstraat te zien. Bij het juiste nummer wees ik de voordeur aan en.... opeens ging de deur open! Een vriendelijk gezicht stond in de opening. Ik verontschuldigde me en vertelde dat ik het huis liet zien, omdat ik er was opgegroeid.
Voor we het wisten waren we binnen genodigd.
Nou moet je weten, dat ik enorm honkvast ben. Altijd al geweest. Als ik mijn favoriete pizzeria wist, ging ik gewoon altijd daarheen en ik hoefde geen ander uit te proberen. In lijn daarvan, kun je je voorstellen dat dit huis, waar ik mijn eerste 21 jaar woonde, een belangrijke rol in mijn leven had.
Ik wist, dat het volledig verbouwd en uitgebouwd was. Alleen de voorgevel was blijven staan. Dus dat huis, uit mijn herinneringen, bestond niet meer.
Daar waren we, binnen. Ontzéttend aardige mensen met een schattig kindje en een lieve chocoladehond. Het hele huis mochten we zien. De aardige man vertelde honderduit over hoe hij alles eigenhandig had verbouwd. Mijn oude slaapkamer was een luxe badkamer geworden. Ik stond even bewust te staan, daar waar vroeger mijn bed stond.
Weer buiten stonden de tranen van ontroering in mijn ogen. Sophie vroeg: ¨wat is er?¨. Maar ik kon haar meteen geruststellen. Dit waren gewoon emoties, die kwamen vanuit een prachtig moment.
Sophie speelde even in het speeltuintje waar ik zo vaak was. Ik liet haar zien waar we vroeger omhoog klommen en over de poort boven de straat liepen. Waar vroeger populieren stonden, waar ik in klom. Waar ik vroeger langs de lantaarnpaal omhoog kom zodat ik op die tuinmuur daar kon zitten. Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik zo´n klimaap was, maar ik concludeerde wel dat ik toch wat ondeugend was! We sleurden Sophie uit de speeltuin en liepen verder, langs de Oude Delft, waar Ben woonde toen ik hem leerde kennen, en gingen toch nog even binnen bij het Prinsenhof, voordat we teruggingen naar de auto. Wat een prachtdag.
Dankbaarheid. Dat is wat ik nu voel. Dankbaarheid, dat deze dag bestond.Dat ik dit kón vandaag. (Neem het alsjeblieft nooit als vanzelfsprekend aan, als jij zoiets altijd wel kunt. Gezondheid is echt onbetaalbaar!)
Dankbaarheid, omdat ik mocht meemaken wat ik meemaakte, en zien wat ik zag.
En ook dankbaarheid, dat ik blind durf te volgen wat mijn intuïtie me vertelt. Deze dag had ik nóóit willen missen.
In elk geval was vandaag: vandaag!!
Vanmorgen werd ik wakker met het beeld van Delft in mijn hoofd. Ik kom uit Delft, ik woonde daar de eerste 27 jaar van mijn leven. En ik voelde me goed!
Ik weet beter dan zo´n beeld te negeren, dus ik riep al snel naar mijn gezin: ¨zullen we naar Delft gaan vandaag?¨
Gezin was enthousiast, anderhalf uur later zaten we in de auto.
In de auto bedacht ik: ¨ooh! We kunnen wel naar de Delftse Pauw!¨ Dat is een Delfts Blauw fabriek waar ik in mijn studententijd een zomer heb gegidst. Superleuk was dat! Dus even later gingen we die kant op.
Vóórdat dat gebeurde bewees mijn Geliefde Echtgenoot nog eens te meer dat hij Echt Geen Richtingsgevoel heeft door, terwijl ik parkeertarieven opzocht op mijn telefoon, op deze overbekende weg een verkeerde afslag te nemen en richting Utrecht te rijden... we kwamen dan ook iets later dan gepland aan. Helaas had intussen een kind op de achterbank al even buikpijn. Kind op de achterbank en mama op de passagiersstoel waren allebei wat ziekjes deze week, dus nog her en der wat misselijk. De combinatie met autorijden was geen goeie. De hele rondleiding hebben we dus niet afgemaakt, maar toch was het ontzéttend leuk om weer te zien, zowel voor mijzelf, als vooral ook voor Sophie!
Vervolgens togen we gauw naar het centrum, zodat we daar bij de Gaper op de markt nux vomica (tegen de misselijkheid) konden kopen. En met die druppels en wat eten binnen deed ze het weer.
We liepen gezellig door het centrum. We staken een kaarsje aan bij de Maria van Jessekerk. We liepen over de Beestenmarkt, en we gingen even bij de HEMA naar binnen, waar ik ook nog een zomer werkte ooit. Ben kocht bij le Papillon spullen voor zijn wijnmaakhobby. En toen liepen we richting het museum wat we wilden bekijken: het Prinsenhof.
Maar daar aangekomen dacht ik in ene: we zijn vlakbij de Dirklangenstraat! De straat waar ik opgroeide en 21 jaar van mijn leven woonde. Sophie wilde het erg graag zien. Ik voelde me nog altijd goed: we gingen op weg.
Toen bleek opeens dat Molen de Roos, vlak naast mijn oude straat, open was! Mag ik even poëtisch doen? We klommen naar boven langs smalle, steile trappetjes, we keken naar de draaiende molensteen en we waagden ons op de omloop van houten planken, waar we, met de wieken zacht zwiepend achter ons, ons vergaapten aan hoe hoog we eigenlijk al waren. Terwijl ik vroeger rustig via de stadsmuur en het dak van het huis van de molenaar omhoog klom en vlak onder de omloop in een rustig hoekje ging zitten (dat mocht niet eens van de molenaar, flauw hè?).
Dan was het eindelijk tijd om de Dirklangenstraat te zien. Bij het juiste nummer wees ik de voordeur aan en.... opeens ging de deur open! Een vriendelijk gezicht stond in de opening. Ik verontschuldigde me en vertelde dat ik het huis liet zien, omdat ik er was opgegroeid.
Voor we het wisten waren we binnen genodigd.
Nou moet je weten, dat ik enorm honkvast ben. Altijd al geweest. Als ik mijn favoriete pizzeria wist, ging ik gewoon altijd daarheen en ik hoefde geen ander uit te proberen. In lijn daarvan, kun je je voorstellen dat dit huis, waar ik mijn eerste 21 jaar woonde, een belangrijke rol in mijn leven had.
Ik wist, dat het volledig verbouwd en uitgebouwd was. Alleen de voorgevel was blijven staan. Dus dat huis, uit mijn herinneringen, bestond niet meer.
Daar waren we, binnen. Ontzéttend aardige mensen met een schattig kindje en een lieve chocoladehond. Het hele huis mochten we zien. De aardige man vertelde honderduit over hoe hij alles eigenhandig had verbouwd. Mijn oude slaapkamer was een luxe badkamer geworden. Ik stond even bewust te staan, daar waar vroeger mijn bed stond.
Weer buiten stonden de tranen van ontroering in mijn ogen. Sophie vroeg: ¨wat is er?¨. Maar ik kon haar meteen geruststellen. Dit waren gewoon emoties, die kwamen vanuit een prachtig moment.
Sophie speelde even in het speeltuintje waar ik zo vaak was. Ik liet haar zien waar we vroeger omhoog klommen en over de poort boven de straat liepen. Waar vroeger populieren stonden, waar ik in klom. Waar ik vroeger langs de lantaarnpaal omhoog kom zodat ik op die tuinmuur daar kon zitten. Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik zo´n klimaap was, maar ik concludeerde wel dat ik toch wat ondeugend was! We sleurden Sophie uit de speeltuin en liepen verder, langs de Oude Delft, waar Ben woonde toen ik hem leerde kennen, en gingen toch nog even binnen bij het Prinsenhof, voordat we teruggingen naar de auto. Wat een prachtdag.
Dankbaarheid. Dat is wat ik nu voel. Dankbaarheid, dat deze dag bestond.Dat ik dit kón vandaag. (Neem het alsjeblieft nooit als vanzelfsprekend aan, als jij zoiets altijd wel kunt. Gezondheid is echt onbetaalbaar!)
Dankbaarheid, omdat ik mocht meemaken wat ik meemaakte, en zien wat ik zag.
En ook dankbaarheid, dat ik blind durf te volgen wat mijn intuïtie me vertelt. Deze dag had ik nóóit willen missen.
donderdag 10 januari 2019
Wortelkanaalbehandeling: wat doen ze dan eigenlijk?
Een wortelkanaalbehandeling is een soort schrikbeeld. Haast een soort spreekwoord zelfs: ¨ik onderga nog liever een wortelkanaalbehandeling dan dat ik dit doe!¨ Het leek mij dan ook jarenlang een absolute nachtmerrie.
Is dat eigenlijk wel terecht?
Mijn vader, vroeger, vertelde dat dit soort dingen zonder verdoving gingen. Kijk, dat lijkt me dus echt een schrikbeeld!
Maar vanuit mijn eigen ervaring, en alle ervaringen van mensen om me heen die ik de afgelopen weken heb gehoord, valt het tegenwoordig met goeie verdoving eigenlijk hartstikke mee.
Daarom, en omdat ik denk dat we vaak geen idee hebben wat ons te wachten staat (en ik vind het fijn om te weten wat me te wachten staat), wilde ik eens op een rijtje zetten: wat gebéurt er dan tijdens zo´n behandeling?
Het eerste en belangrijkste punt is dit: als je eenmaal een WKB nodig hebt heb je doorgaans zo´n last van de tand in kwestie dat je vooral wilt dat die last over is. En is de WKB iets wat je graag over hebt om weer normaal te kunnen eten en zo.
Het tweede belangrijke punt is dat het inderdaad vrijwel geen zeer doet.
Okee. Wat ik dus niet wist is dat een WKB in twee delen gaat.
De eerste behandeling ¨starten ze de WKB op¨. Dit betekent dat, onder verdoving, de kies wordt opengeboord. Ik vond dit erg spannend, maar eigenlijk was het helemaal niet dieper dan bij een vulling al geboord was. Viel mee dus. Vervolgens gaat de tandarts de kanalen van de zenuw zoeken. Dit zijn er drie of vier. Die kanalen lopen bínnen de kies, het gaat dus niet je kaak in ofzo. Die kanalen worden leeggehaald met een soort ragertje. Als eenmaal het weefsel weg is is de zenuw dus ook weg en zou ´ie geen pijn meer moeten kunnen doen.
Als daar nou een fikse ontsteking of andere narigheid zit (zoals dus bij mij was), heb je kans dat ze het niet die dag af kunnen maken maar het even rustig moet worden. Dan volgt er een noodvulling en mag je terugkomen na een paar dagen. Maar ik moet zeggen dat álle andere mensen die ik gesproken heb behalve één, met die ene behandeling klaar waren.
Vervolgens worden de kanaaltjes gevijld. Dit voelt ook echt alsof ze vijlen (pijnloos. Je voelt alleen de beweging). En dan worden de kanalen opgemeten. Waarom weet ik niet. Hier kun je een speldenprik voelen. Ik voelde trouwens de eerste behandeling wel iets maar de tweede behandeling was helemaal pijnvrij.
En dan is de behandeling klaar, krijg je een noodvulling en wachten ze twee weken om alles helemaal rustig te laten worden.
De tweede behandeling vindt dan na 2 of 3 weken plaats. Deze behandeling heb ik zelf niet ondergaan, maar het schijnt peanuts te zijn: er worden stiftjes in de kanaaltjes geplaatst en dan komt de echte vulling erop. Vanaf dan zou je nooit meer last moeten hebben van de kies.
Wat ging er bij mij nou mis? De eerste drie kanalen waren perfect, maar de tandarts kon niet bij het vierde kanaal komen. Tijdens de tweede afspraak van de eerste behandeling kreeg ik daardoor in ene (terwijl ik nog verdoofd was) weer enorme zenuwpijn. Hij kon niet goed verklaren waarom. Eerst dacht hij erover om me door te sturen naar de WKB specialisten in Hoorn. Maar uiteindelijk zei hij: hij moet er gewoon uit. Het is genoeg geweest.
De (geweldige!) assistente is toen uiterst vriendelijk op haar strepen gaan staan bij het ziekenhuis, waardoor ik de volgende dag terecht kon en de zenuwpijn na 2 maanden eindelijk verdween.
Ik ben overigens de enige hoor, van ALLE mensen die ik heb gesproken, waarbij dit is gebeurd.
Al met al: die WKB is inderdaad niet heel erg fijn, maar het is ook echt weer niet het drama dat ik me van tevoren had voorgesteld. Tandheelkunde is echt een ander vak dan 30/40 jaar geleden. Iedereen was ontzettend lief, zorgzaam, en er werd gezorgd dat het pijnloos en comfortabel verliep.
Het lastigste is wellicht de duur: je ligt een poosje in die stoel.
Dat brengt me bij de... *drumroll* Tips van Anke!
* Je ligt er dus een poosje. Mijn lieve vriendin Miranda had me daarvoor gewaarschuwd en zei dat ze een volgende keer muziek mee zou nemen (wellicht is dit dus eigenlijk een tip van Miranda). Ik heb dat gedaan en het was echt heel fijn. Ik luisterde naar Dvorák´s 8e symfonie. En het hielp erg dat ik bewust daarnaar kon luisteren en me daarop kon concentreren. De tandarts vond dit ook geen enkel probleem, maar juist prettig dat ik erover na had gedacht.
* Dit geldt voor alle behandelingen, maar: vraag (als dit niet vanzelf gedaan wordt) om even tijd om de verdoving te laten inwerken. Als het een paar minuten mag inwerken doet het daarna geen pijn meer. Ik geloof dat dit per persoon verschillend is maar bij mij maakt dat echt verschil.
* Een tandarts die je echt vertrouwt is heel wat waard. Wij rijden al weer 8 jaar heen en weer naar de Goorn voor de tandarts, omdat die echt zó fijn is. Voor ons zeker de moeite waard.
There you have it! Weten is vooruitzien (hehe, zoiets toch? ;)), en ik hoop dat dit relaas wat meer duidelijkheid biedt aan hen die wellicht een WKB moeten ondergaan óf er erg bang voor zijn.
Is dat eigenlijk wel terecht?
Mijn vader, vroeger, vertelde dat dit soort dingen zonder verdoving gingen. Kijk, dat lijkt me dus echt een schrikbeeld!
Maar vanuit mijn eigen ervaring, en alle ervaringen van mensen om me heen die ik de afgelopen weken heb gehoord, valt het tegenwoordig met goeie verdoving eigenlijk hartstikke mee.
Daarom, en omdat ik denk dat we vaak geen idee hebben wat ons te wachten staat (en ik vind het fijn om te weten wat me te wachten staat), wilde ik eens op een rijtje zetten: wat gebéurt er dan tijdens zo´n behandeling?
Het eerste en belangrijkste punt is dit: als je eenmaal een WKB nodig hebt heb je doorgaans zo´n last van de tand in kwestie dat je vooral wilt dat die last over is. En is de WKB iets wat je graag over hebt om weer normaal te kunnen eten en zo.
Het tweede belangrijke punt is dat het inderdaad vrijwel geen zeer doet.
Okee. Wat ik dus niet wist is dat een WKB in twee delen gaat.
De eerste behandeling ¨starten ze de WKB op¨. Dit betekent dat, onder verdoving, de kies wordt opengeboord. Ik vond dit erg spannend, maar eigenlijk was het helemaal niet dieper dan bij een vulling al geboord was. Viel mee dus. Vervolgens gaat de tandarts de kanalen van de zenuw zoeken. Dit zijn er drie of vier. Die kanalen lopen bínnen de kies, het gaat dus niet je kaak in ofzo. Die kanalen worden leeggehaald met een soort ragertje. Als eenmaal het weefsel weg is is de zenuw dus ook weg en zou ´ie geen pijn meer moeten kunnen doen.
Als daar nou een fikse ontsteking of andere narigheid zit (zoals dus bij mij was), heb je kans dat ze het niet die dag af kunnen maken maar het even rustig moet worden. Dan volgt er een noodvulling en mag je terugkomen na een paar dagen. Maar ik moet zeggen dat álle andere mensen die ik gesproken heb behalve één, met die ene behandeling klaar waren.
Vervolgens worden de kanaaltjes gevijld. Dit voelt ook echt alsof ze vijlen (pijnloos. Je voelt alleen de beweging). En dan worden de kanalen opgemeten. Waarom weet ik niet. Hier kun je een speldenprik voelen. Ik voelde trouwens de eerste behandeling wel iets maar de tweede behandeling was helemaal pijnvrij.
En dan is de behandeling klaar, krijg je een noodvulling en wachten ze twee weken om alles helemaal rustig te laten worden.
De tweede behandeling vindt dan na 2 of 3 weken plaats. Deze behandeling heb ik zelf niet ondergaan, maar het schijnt peanuts te zijn: er worden stiftjes in de kanaaltjes geplaatst en dan komt de echte vulling erop. Vanaf dan zou je nooit meer last moeten hebben van de kies.
Wat ging er bij mij nou mis? De eerste drie kanalen waren perfect, maar de tandarts kon niet bij het vierde kanaal komen. Tijdens de tweede afspraak van de eerste behandeling kreeg ik daardoor in ene (terwijl ik nog verdoofd was) weer enorme zenuwpijn. Hij kon niet goed verklaren waarom. Eerst dacht hij erover om me door te sturen naar de WKB specialisten in Hoorn. Maar uiteindelijk zei hij: hij moet er gewoon uit. Het is genoeg geweest.
De (geweldige!) assistente is toen uiterst vriendelijk op haar strepen gaan staan bij het ziekenhuis, waardoor ik de volgende dag terecht kon en de zenuwpijn na 2 maanden eindelijk verdween.
Ik ben overigens de enige hoor, van ALLE mensen die ik heb gesproken, waarbij dit is gebeurd.
Al met al: die WKB is inderdaad niet heel erg fijn, maar het is ook echt weer niet het drama dat ik me van tevoren had voorgesteld. Tandheelkunde is echt een ander vak dan 30/40 jaar geleden. Iedereen was ontzettend lief, zorgzaam, en er werd gezorgd dat het pijnloos en comfortabel verliep.
Het lastigste is wellicht de duur: je ligt een poosje in die stoel.
Dat brengt me bij de... *drumroll* Tips van Anke!
* Je ligt er dus een poosje. Mijn lieve vriendin Miranda had me daarvoor gewaarschuwd en zei dat ze een volgende keer muziek mee zou nemen (wellicht is dit dus eigenlijk een tip van Miranda). Ik heb dat gedaan en het was echt heel fijn. Ik luisterde naar Dvorák´s 8e symfonie. En het hielp erg dat ik bewust daarnaar kon luisteren en me daarop kon concentreren. De tandarts vond dit ook geen enkel probleem, maar juist prettig dat ik erover na had gedacht.
* Dit geldt voor alle behandelingen, maar: vraag (als dit niet vanzelf gedaan wordt) om even tijd om de verdoving te laten inwerken. Als het een paar minuten mag inwerken doet het daarna geen pijn meer. Ik geloof dat dit per persoon verschillend is maar bij mij maakt dat echt verschil.
* Een tandarts die je echt vertrouwt is heel wat waard. Wij rijden al weer 8 jaar heen en weer naar de Goorn voor de tandarts, omdat die echt zó fijn is. Voor ons zeker de moeite waard.
There you have it! Weten is vooruitzien (hehe, zoiets toch? ;)), en ik hoop dat dit relaas wat meer duidelijkheid biedt aan hen die wellicht een WKB moeten ondergaan óf er erg bang voor zijn.
dinsdag 8 januari 2019
Wortelkanaal en kies trekken!
Oh jongens. Het is echt niet dat ik mijn blog vergeten ben hoor. Heus niet.
Maar er is VEEL gebeurd de afgelopen weken! Hele fijne dingen en ook minder fijne dingen. Daar kom ik nog wel op terug.
Maar nu even. Ik had in november al last van mijn kies. Steeds een vervelende zenuwpijn.
Ik ging naar de tandarts. Die dacht dat er een barstje in zat en stelde voor om te boren en er een overkapping op te maken.
De dagen na die behandeling had ik me toch een píjn?! Niet te filmen. Ik ging door de grond! De tandarts stelde voor een week af te wachten, en ik zou afzeggen als het beter ging.
Na de week ging het wel wat beter en de tandarts zei dat het best even kon duren voor de pijn helemaal verdween, dus ik wachtte braaf af.
En ik wachtte nog wat meer af. Het was Kerstmis. Intussen at ik al anderhalve maand alleen zachte dingen.
Uiteindelijk ging het niet meer. De zenuwpijn werd alleen maar erger. Afgelopen vrijdag moest ik dus met spoed voor een wortelkanaalbehandeling.
Vrijdag kwam en de behandeling ook. Alleen bleef het maar bloeden. Dus ze kon het niet afmaken.
Ze zei dat ik vandaag terug mocht komen, dan zou het maximaal een half uur duren en pijnvrij zijn.
Vandaag lag ik weer in de stoel, bij mijn vertrouwde tandarts. Hij maakte drie kanalen schoon, maar kwam steeds niet bij de vierde. En toen kwam de zenuwpijn weer volop terug.
Hij boorde even, ik ging door de grond. Hij werd stiller en serieuzer en sprak toen: ¨ik maak het voor vandaag dicht¨. En ik voelde het aankomen. Dit was niet okee.
Ik mocht rechtop en hij besprak het.
Kies moet eruit.
De assistente was gelukkig alweer zó lief en to the point en regelde direct een afspraak bij de kaakchirurg. Dus nu heb ik morgen om half tien al een afspraak. En daarna een gat in mijn mond.
Had ik al gezegd dat de tandarts nou niet direct mijn hobby is?
Ik heb hem nog wel laten lachen (natuurlijk). Zo zei ik tegen hem, toen hij vertelde dat er inderdaad van alles aan de hand was, dat ik dus toch niet gek was. Hij zei meteen dat hij dat ook nóóit had gedacht.
Waarop ik toch even aangaf dat dat niet de reactie was die ik van de meeste mensen krijg 😁
Ben zei zelfs: ¨Darling, the fact that you were right this time does not prove you are not crazy¨.
Van je man moet je het maar hebben ;)
Hopelijk gaat het morgen allemaal goed, en is het daarna ook echt klaar!
Maar er is VEEL gebeurd de afgelopen weken! Hele fijne dingen en ook minder fijne dingen. Daar kom ik nog wel op terug.
Maar nu even. Ik had in november al last van mijn kies. Steeds een vervelende zenuwpijn.
Ik ging naar de tandarts. Die dacht dat er een barstje in zat en stelde voor om te boren en er een overkapping op te maken.
De dagen na die behandeling had ik me toch een píjn?! Niet te filmen. Ik ging door de grond! De tandarts stelde voor een week af te wachten, en ik zou afzeggen als het beter ging.
Na de week ging het wel wat beter en de tandarts zei dat het best even kon duren voor de pijn helemaal verdween, dus ik wachtte braaf af.
En ik wachtte nog wat meer af. Het was Kerstmis. Intussen at ik al anderhalve maand alleen zachte dingen.
Uiteindelijk ging het niet meer. De zenuwpijn werd alleen maar erger. Afgelopen vrijdag moest ik dus met spoed voor een wortelkanaalbehandeling.
Vrijdag kwam en de behandeling ook. Alleen bleef het maar bloeden. Dus ze kon het niet afmaken.
Ze zei dat ik vandaag terug mocht komen, dan zou het maximaal een half uur duren en pijnvrij zijn.
Vandaag lag ik weer in de stoel, bij mijn vertrouwde tandarts. Hij maakte drie kanalen schoon, maar kwam steeds niet bij de vierde. En toen kwam de zenuwpijn weer volop terug.
Hij boorde even, ik ging door de grond. Hij werd stiller en serieuzer en sprak toen: ¨ik maak het voor vandaag dicht¨. En ik voelde het aankomen. Dit was niet okee.
Ik mocht rechtop en hij besprak het.
Kies moet eruit.
De assistente was gelukkig alweer zó lief en to the point en regelde direct een afspraak bij de kaakchirurg. Dus nu heb ik morgen om half tien al een afspraak. En daarna een gat in mijn mond.
Had ik al gezegd dat de tandarts nou niet direct mijn hobby is?
Ik heb hem nog wel laten lachen (natuurlijk). Zo zei ik tegen hem, toen hij vertelde dat er inderdaad van alles aan de hand was, dat ik dus toch niet gek was. Hij zei meteen dat hij dat ook nóóit had gedacht.
Waarop ik toch even aangaf dat dat niet de reactie was die ik van de meeste mensen krijg 😁
Ben zei zelfs: ¨Darling, the fact that you were right this time does not prove you are not crazy¨.
Van je man moet je het maar hebben ;)
Hopelijk gaat het morgen allemaal goed, en is het daarna ook echt klaar!
Abonneren op:
Posts (Atom)