2018 tot nu toe: een uitdaging!

De eerste helft van 2018 was bijzonder intens hier. Ik zal er even in sneltreinvaart wat over vertellen.
Het begon in Lanzarote. We hadden een geweldige vakantie!! Ik voelde me hartstikke goed, we liepen over een lavaveld, mijn lijf deed het, het was top!! We wilden eigenlijk niet weg en gezien wat erna allemaal gebeurde hadden we beter kunnen blijven ;-)

In Februari kreeg mijn moeder griep. Ik had haar ´s-middags gezien en toen was ze nog wel op, maar ze was duidelijk ziek. Die avond zei ze: ¨bel straks maar niet meer hoor, ik ga naar bed¨. Ik drukte haar op het hart om vooral te bellen als het niet ging.
De volgende ochtend had ik nog niks gehoord, dus ik wachtte even af tot ze redelijkerwijs wakker zou zijn en appte haar. En toen bleek dat het echt heel erg slecht ging. Ze lag te vechten voor adem. Ik belde direct de HAP. En hoewel die er niet heel happig (heh. Toch nog even een woordgrapje) op waren stuurden ze meteen iemand langs. Die vervolgens meteen de ambulance belde. Ben ging met haar mee, ik bleef hier met een eveneens goed zieke Sophie. Longontsteking sepsis, zo bleek. Haar longen waren helemaal gevuld. Ze is door het oog van de naald gekropen. Een uurtje later was het over geweest.
Ze lag een week op de IC. Een enorm heftige tijd. Gelukkig kwam ze erdoorheen en hoewel ze nog altijd geen 100% is doet ze het weer redelijk.

Ik kreeg, nadat ze thuis was, een enorme buikpijnaanval. Ik wist niet waar ik het zoeken moest van de pijn. Gelukkig trok de pijn na een paar dagen weg. Ik belde de huisarts, die vond dat ik toch even naar de MDL arts moest.
Ik ging erheen, maar hij nam het niet erg serieus en dacht dat het vast gewoon prikkelbare darmen waren.

Een paar weken later was ik boven muziek aan het maken en in ene besefte ik me dat Ben nog niet thuis was. Ik pakte mijn telefoon en daarop stond een bericht. Hij was aangereden door een auto en zijn arm was gebroken. Ik schrok me een ongeluk, regelde iemand die Sophie meenam uit school en racete naar de EHBO.
Daar lag ´ie. Z´n arm in een gekke hoek. De chirurg kwam erbij en bracht vervelend nieuws: het moest geopereerd.
Uiteindelijk moest ik toch maar naar huis en daar bleef ´ie achter. Voor het eerst in een ziekenhuis. Het wachten begon op de operatie. Gelukkig gebeurde dat de volgende ochtend en mocht hij de dag erna naar huis. De enorm lieve vriendin, wier dochter een vriendin is van Sophie, die Sophie mee had genomen vroeg of ze ook mocht blijven slapen. De twee meisjes waren helemaal blij en Sophie miste gelukkig alle stress en narigheid. Intussen is ´ie redelijk hersteld, alleen blijkt helaas dat er een bot in z´n pols toch niet goed zit en moet hij waarschijnlijk in september toch opnieuw worden geopereerd. Zo balen!

Ben´s gips was er nét af, het was begin april, toen ik weer een buikpijnaanval kreeg. 4 dagen lang had ik enorme pijn maar ik dacht steeds, tja, prikkelbare darmen. Uiteindelijk kreeg ik ook koorts dus moest ik toch maar naar de HAP. Daar aangekomen mocht ik meteen door naar het ziekenhuis en werd ik opgenomen, met het vermoeden van PID (ontsteking van het kleine bekken). Ik kreeg antibiotica via het infuus en dat hielp, maar ze hebben nooit kunnen vinden wat er nou precies aan ten oorzaak lag. Eerlijk gezegd hebben ze ook niet erg veel gedaan om dat te onderzoeken.
Na twee dagen mocht ik naar huis met een recept antibiotica. En ik dacht: nu begint mijn herstel. Alleen viel dat behoorlijk tegen. Na de kuur begon de buikpijn al snel weer, en zo begonnen drie maanden van buikpijnaanvallen, HAP bezoekjes, EHBO bezoekjes, en vooral heel veel heen- en weer gepingpong van dokters die allemaal zeiden: ¨tja, ik kan eigenlijk niks vinden¨.
Ik werd er moedeloos van. Mijn hele leven stond stil en ik was hartstikke ziek.
Twee weken geleden had ik weer ontzettende buikpijn en zaten we (mijn moeder is steeds mee gegaan, zo ontzettend fijn!) weer vijf uur bij de EHBO. En de chirurg daar besloot me gauw in te plannen voor een MRI.

De volgende dag moest ik ´toevallig´ naar een afspraak met Sophie, en omdat ik nog zó ziek was moest ik wel tegen de mevrouw zeggen wat er in het heel kort gebeurd was. En toen kwam het. Ze vertelde me dat zij in april was opgenomen met hoge ontstekingswaarden in het bloed, maar dat ze nooit hadden kunnen vinden wat er aan de hand was. Dit klonk nogal bekend...
Ze vertelde me dat ze naar een elektro-acupuncturist was gegaan en die had een oorzaak gevonden en behandeld en ze was weer helemaal beter.

Ik kreeg de naam van de acupuncturist, heb hem na de afspraak direct gebeld en mocht meteen, wegens zomertijd, de volgende dag komen. Hij mat me door, constateerde lever-issues en gaf me kruiden.

Een paar dagen later moest ik voor de MRI en naar de chirurg. En daar kwam, na ruim drie maanden, een antwoord. Er was sprake geweest van diverticulitis (een ontsteking van een uitstulping van de dikke darm). Het zou zeer goed kunnen dat er ook sprake was geweest van PID maar dat kunnen ze niet meer zien. Het was vooral jammer dat ze niet eerder een scan was gedaan, vond ze. Dat vond ik ook. Er was niks aan te doen behalve een operatie als het te erg werd.

Uhuh.
Ik gebruik de kruiden nu een week en voel me 1000 keer beter. Het is echt ongelooflijk. Van zó ziek naar weer bijna helemaal okee. Ik heb nog een beetje pijn in de buik soms maar het trekt redelijk weg.

Wat ik nou zo ontzéttend jammer vind is dat de ¨gewone¨ doktoren hier niets mee doen. Ik heb het natuurlijk verteld tegen de MDL arts. Zijn reactie? ¨Ik hoop maar dat je ze niet teveel betaalt¨
Als ik die arts was dan zou ik, als ik een patiënt aanhoorde die een oplossing had gevonden voor iets waar ik zelf geen oplossing voor had, één en al oor zijn. Ik zou graag willen weten wie dat dan was en hoe het werkte. Want wie weet kon ik er wel andere patiënten, die ik ook niet kon helpen, naartoe sturen.

Zo jammer dat hun minds gesloten zijn. Vooral voor al die mensen die in zo´n situatie zitten maar níet toevallig de wegen kunnen vinden.

En dat is dan precies de reden waarom ik dit verhaal deel. Stop niet met zoeken naar een oplossing, zou ik aanraden. Oh, en bel je moeder als je je zorgen maakt. Je weet maar nooit wanneer je haar het leven moet redden ;-).

Hopelijk mag ik op deze weg verder gaan en blijft de lijn stijgen!! In elk geval ben ik enórm dankbaar voor de verbetering en ik geniet met volle teugen van gewoon léven! Heerlijk wandelen, cricket spelen met mijn gezin, naar de stad, even door de IKEA. De gewone dingen, oei, wat zijn die genieten! Ik ben vól dankbaarheid voor mijn fijne gezin, mijn geweldige moeder, de lieve lieve mensen om mee heen. Voor goeie behandelaars. Voor mijn geest die sterk is en altijd overal doorheen komt en zoekt naar wegen. Mijn lijf dat het zwaar had maar toch weet te herstellen. Gewoon, Dankbaar :)