Muzikale families, toen en nu

Mijn vader speelde gitaar. Niet erg goed en ook niet erg subtiel, in alle eerlijkheid. Maar hij deed het wel en genoot ervan.
Hij had een hele ringband met nummers uit de jaren ´50, ´60 en ´70. Dingen als ¨country roads, take me home¨, ¨green green grass of home¨, ¨bluebirds over the white cliffs of Dover¨, ¨are you lonesome tonight¨... je krijgt er een beeld bij.
Hij zong niet erg goed en ook niet erg subtiel, maar vol overgave.
Mijn moeder, die nooit serieus heeft gezongen maar wel enorm muzikaal is, vulde er een haast verlegen tweede stem bij aan. En ik genoot ervan. We zongen vaak ´s-avonds en dan werden er uit de band liedjes gekozen om te zingen.
Hoe ouder ik werd hoe meer derde stemmen ik verzon. En als we op vakantie waren en de gitaar tevoorschijn kwam verzamelde zich een kring mensen om de zingende familie.
Los van het grappige, maar niet enorm nuttige feit dat ik een hoop liedjes uit mijn hoofd ken die de meeste mensen van mijn generatie überhaupt niet kennen, heeft dat liedjes zingen me nog veel meer gebracht. Er was muziek in huis! En we hadden in die muziek samen een passie.

Wat mijn vader trouwens wél heel erg goed kon was het bouwen van dingen. Wat zijn ogen zagen konden zijn handen maken. Zo maakte hij bijvoorbeeld gitaren. En hij bouwde voor kleine Anke een gitaar. Helaas was die Anke er niet zo in geïnteresseerd dus duurde het nog jaren voordat ik uit mezelf gitaar ging spelen. En zijn mooie massief houten gitaar erfde ik van hem en is een van mijn meest geliefde bezittingen.

Die herinneringen, zittend in een kring liedjes zingen die we goed kenden en waar we van hielden... het heeft me zeker gevormd. Het was zo heerlijk dat in het gezin waar ik opgroeide muziek een rol speelde. En nu denk ik er aan terug met liefde en een beetje weemoed.

Intussen hebben we natuurlijk zelf een dochter en die heeft aan muziek geen gebrek. Zij groeit op zoals de mensen waarop ik vroeger een beetje jaloers was op het conservatorium: die de klassieke muziek met de paplepel hadden ingegoten gekregen, die al precies wisten welke componisten welke stijlperiode waren. Voor haar is muziek zo vanzelfsprekend als ademen. Als ze iets wil zingen hoeft ze het maar te vragen en mama heeft het al opgezocht en speelt en zingt het even voor haar, neemt een begeleiding op... voor haar is het normaal.

Vorige week gingen we naar een vriendin, samen in de auto. Sophie vroeg: zullen we liedjes uit Chicago zingen? Die film keken we een paar weken geleden en ze is er heeelemaal weg van dus intussen kent ze alle liedjes. Ze zette cell block tango in en ik viel in. We zongen uit volle borst, zeker toen het tweestemmig werd. De hele weg naar de vriendin toe zongen we liedjes uit Chicago. En toen we er waren zei ze: ¨mama, zingen we op de terugweg ´all that jazz´?¨

Later dacht ik er zo eens over na. Misschien is dit wel onze versie van de kring met de gitaar. Samen in de auto Chicago galmen. Hopelijk kijkt ze er later met net zoveel liefde op terug.