Over schapen en mensen met een vlek.

Vandaag gingen we met ons gezinnetje en mijn moeder naar de bosfair in Heemstede. Ik had er nog nooit van gehoord, maar vanmorgen vond ik ´m zomaar op hollandsemarkten.nl.

Het was LEUK! Echt heel leuk! Een prachtig bos, en superleuke stands. Alles was fairtrade, of bio, of handgemaakt.

We genoten, we liepen en keken en pasten en lachten. Moeder kocht geweldige bloezen van linnen. Sophie viel voor een ring met labradoriet (en had spaarcentjes).
En toen. Toen kwam ik langs het schapenvel. HET schapenvel.

Het was wit, met een vlek erop! Niet een vieze vlek, nee, het schaap had gewoon een vlek! Zo van, ik ben een wit schaap maar stiekum heb ik wel een zwarte vlek. Ik was op slag verliefd.
De mevrouw van de kraam stond er een beetje bij te glimlachen en ik keek haar vragend aan. Toen legde ze uit: ¨Vanmorgen stond ik te twijfelen of ik hem mee zou nemen, ik was bang dat mensen hem niet zouden willen omdat ´ie een vlek heeft¨.
Leuk he :)
Ik hou wel van schapen met een vlek. Ook van mensen met een vlek trouwens. Een vriendin zei net heel mooi: perfect imperfect. En dat is het! ¨There´s a crack in everything. That´s how the light gets in¨. (Leonard Cohen)

 We liepen voor de vorm nog een rondje door maar natuurlijk wist ik al: dit schaap mag mee.

Kijk nou toch:

En kijk hoe dik!

We liepen heerlijk een rondje door het bos, waar we ons onverwacht in de hilarische situatie bevonden dat elke hond binnen een 100 meter radius direct op onze tas afrende. Op zoek naar het schaap natuurlijk! 

Een hoop gekwispel later stapten we blij in de auto weer naar huis. 

En thuis? Daar kon ik blij op het zachtste en lekkerste schaap van de wereld zitten!