Impromptu Kerstuitvoering

Ik vraag aan Ben: heeft Sophie haar opname mee?

Sophie heeft haar opname niet mee. Shit. Zucht.

Vandaag is het kerstontbijt op Sophie´s school. Een heerlijke vrije school met een fijne juf. Ze wil graag ¨jingle bell rock¨ zingen. Ik heb besloten niet te begeleiden, want er zijn al zeker acht kinderen die ¨iets¨ willen doen. Hoef ik daar toch met mijn grote neus niet tussen te gaan zitten? Sophie zal zingen met de opname die ze ook gebruikt als ze op straat zingt. Maar, die heeft ze dus nu niet mee.

Ik besluit om toch maar de opname met pianobegeleiding naar school te brengen. Ook al had ze er natuurlijk zelf aan horen te denken, weet ik dat ze enorm teleurgesteld zal zijn als ze niet kan zingen (of a capella moet zingen).

Tien minuten later loop ik de klas in. Het is er rustig en liefdevol. Alle kinderen hebben mooie kleren aan en zitten aan tafeltjes met bordjes met lekkere broodjes en cake voor hun neus. Ook de rondlopende hulpouders J en E én de juffen zien er mooi uit. Ik steek er maar schamel bij af in mijn fleecetrui en yogabroek, maar hee, ik ben hier dan ook alleen maar om iets af te geven.

Sophie ziet me en vliegt naar me toe. ¨Mama!! Je bent tóch gekomen!¨
Een dikke knuffel later vogelen we samen de minidiscspeler en speaker uit zodat ze kan gaan zingen.
Na haar liedje vraagt J: ¨Ga jij niks zingen?¨
¨Nee¨, leg ik uit, ¨Er zijn al zoveel kinderen die wat willen doen joh.¨
J is het er niet mee eens en intussen valt E in: er zou toch echt iets gezongen moeten worden.
Mijn moeder, die het vanzelfsprekend eens is met de vorige spreeksters, roept intussen de juf erbij.
¨Juf! Vind je ook niet dat Anke iets moet zingen?¨
Dat doet het. De hele klas begint te roepen: ¨Zingen! Zingen! Zingen!¨

Daar kun je natuurlijk niks meer tegenin brengen, dus de fleecetrui en ik begeven ons naar het keyboard dat op de lessenaar van de juf staat. Ik heb de telefoon van J in mijn handen, waarop ik even snel bladmuziek van Oh holy night heb opgezocht.
Ik ga zitten, zet het volume iets harder, want een Anke maakt meer herrie dan lieve tien-jarige kindjes, en sla het eerste akkoord aan.
Het keyboard begint direct enorm enthousiast en keihard te beatboxen.
Verschrikt trek ik mijn handen ervan af en kijk er verbaasd naar, terwijl het keyboard gezellig doorgaat met zijn ritme. Alle volwassenen en het grootste deel van de kinderen liggen plat van het lachen.

Ik zet het keyboard uit en aan, en dan doet hij het.
Tijdens Oh holy night is het stil. Mijn stem doet het voor geen meter natuurlijk, kom op, het is kwart voor negen ´s-ochtends en ik voel me niet denderend. Maar ik voel aan de sfeer hoe fijn ze het vinden.
Na de solo begeleid ik de hele klas nog even met Jingle Bells en Stille Nacht.

Er volgt een luid applaus en als ik opsta en wegloop van het keyboard krijg ik een dikke knuffel van de juf.

Volgend jaar neem ik geloof ik maar gewoon bladmuziek en een gitaar mee ;)