Het eerste wat we kregen was het kraamkado van mijn ouders: een prachtige Easy Walker wandelwagen. Het was Kerstmis. Ik was hartstikke ziek maar verder zag je nog niks.
Ik kan me zo goed herinneren hoe ik naar die wagen keek en er wat emotioneel van werd. Nu was het een nieuw ding wat ik helemaal niet kende, straks zou ik dat ding elke dag gebruiken. Jarenlang. Het zou gewoon worden. En op dat moment overweldigde dat besef mij nog een beetje. Toen de anderen even naar boven gingen (ik weet allang niet meer waarom) liep ik naar de wagen toe, pakte het handvat en reed wat heen en weer. Traantjes welden op in mijn ogen. Het was het eerste tastbare baby-item.
Er bestaat een foto van dat moment. Je ziet in mijn ogen de verwondering, de verwarring en de ontroering.
Overigens, tot Sophie geboren werd kon ik me nog steeds eigenlijk niet voorstellen dat ik een kind kreeg. Mijn eerste opmerking was dan ook toen ze eruit was: "Oh mijn God, er is gewoon echt een baby!". Maar dat terzijde.
We namen haar mee naar huis en de eerste weken sliep ze in de reiswieg, zodat we haar vlak naast mama's bed konden zetten en omdat het ledikant nog zo groot was voor haar!
Jarenlang was de buggy de vaste metgezel. Ik leefde maanden met een neergeklapte achterbank, omdat alleen zo de reiswieg mee kon. Onsterfelijk werd het moment dat een nogal onnozele bakker vroeg "Kan ze wel ademen in dat ding?" toen de regenkap erop zat. ("Nee meneer, ik laat mijn kind rustig stikken...")
We liepen kilometers om haar in slaap te krijgen toen ze heel klein was en veel huilde.
We wandelden door bossen, steden en velden. Haken werden aan de zijkant gehangen zodat er een belachelijke hoeveelheid boodschappen aan paste. Hij werd, inderdaad, gewoon. Sterker nog, toen Sophie er niet meer in ging moest ik erg wennen aan het weer zelf dragen van al die spullen!
En nu is die baby bijna vier. Ze gaat bijna naar school. Ze zit allang niet meer in de wagen. We hadden hem nog een poosje bewaard, voor het geval ze een keertje ziekig zou zijn en niet ver zou kunnen lopen. Maar de tijd was rijp: ik zette hem op Marktplaats. Ik zette Sophie nog een keer in de wagen bij wijze van afscheid en maakte een foto van haar in de reiswieg, waar ze natuurlijk aan alle kanten uit stulpte.
Snel kwam er een bieding voor de vraagprijs en vandaag om vijf uur zou 'ie worden opgehaald.
En zo stond ik, vanmiddag om kwart voor vijf, met de buggy in de woonkamer. Net als vierenhalf jaar geleden. Ik reed hem een beetje heen en weer. Tranen kwamen in mijn ogen. Mijn baby gaat naar school. Het einde van een tijdperk.
Ben maakte nog snel een foto. Geen verwarring dit keer in mijn ogen, geen verwondering. Wel ontroering en een portie melancholie.
Om vijf uur ging de bel. Een aardige mevrouw nam hem mee voor haar dochtertje. Ik gaf hem aan haar en keek haar na door eerst het eerste keukenraam, toen door het tweede. De wagen zijn nieuwe bewoonstertje tegemoet, de oude bewoonster haar eigen toekomst tegemoet.
hihihihi herkenbaar hoor :-)
BeantwoordenVerwijderenHihi! Die mama's ook! Leuk dat je meeleest!
Verwijderen