Zo is er plotseklaps alweer bijna een einde gekomen aan de zomervakantie!
En ik kan met heel m´n hart zeggen: het was geweldig.
Zoals hier te lezen viel was het eerste half jaar van 2018 echt heftig voor ons gezin, dus we waren hard toe aan rust en léuke dingen. En dat is gelukt!!
We besloten om niet weg te gaan met de caravan dit jaar, doordat Ben met z´n herstellende arm nog geen caravan kan mannen. En omdat ik niet zeker wist hoe mijn buik het zou doen: bij een pijnaanval was ik liever thuis dan in een caravan met bijbehorende toiletvoorzieningen ;).
Maar dat kon de pret niet drukken, want we zijn dol op ons huis en er is in Alkmaar en omgeving zat genoeg te doen.
Sophie is de laatste tijd steeds closer geworden met haar beste vriendin I, die 100 meter bij ons vandaan woont. Het werd al snel een gewoonte dat I haar om half 11 ophaalde en de meiden dan vervolgens de hele dag samen waren. I ging vaak met ons mee en Sophie ging op haar beurt met I mee, bijvoorbeeld naar het zwembad. Ook mochten ze wel 3 keer logeren. Vriendin N was ook twee weken in de buurt en zelfs met drie meiden was het één en al peis en vree.
We hebben vele heerlijke rustige ochtendjes samen doorgebracht, Sophietje en ik. Lekker spelletjes spelen, kletsen, mediteren, rommelen in huis en blokfluiten. Ben was heerlijk bijna drie weken vrij en oh, wat was het fijn om zoveel tijd als gezin te hebben.
We zijn naar de Batavier geweest en hebben daar gemidgetgolfd, hebben de kerk beklommen, hebben heerlijk in het bos gelopen, gingen de stad in, lazen boeken, liepen over het strand, bezochten marktjes en liepen en speelden veel heerlijk in het park. Ons huis is echt ideaal gelegen: het ligt vlak naast een groot park met veel voorzieningen, zoals een houten speeltuin, een hoge glijbaan, een klimspin, tennisbanen, sportvelden en veel mooie wandelmogelijkheden. En als je naar het winkelcentrum vlakbij wilt kun je ook nog door dat park erheen lopen.
Al met al hebben we een heel fijne, relaxte, harmonische, góede vakantie gehad. Ik kijk met een enorm tevreden en dankbaar gevoel terug op de afgelopen 6 weken. Ik durf zelfs te zeggen dat het mijn favoriete zomervakantie als moeder ooit was! Er is een hoop te zeggen voor zo´n staycation, al helemaal als je huismus bent :). Ik word gewoon, heel cheesy, blij van gezinstijd.
En nu wordt het de komende weken ook nog mooi weer... hoe fijn is dat? Dus we verlengen de pret gewoon nog een beetje na schooltijd!
Wat hebben jullie gedaan in de zomervakantie?
vrijdag 31 augustus 2018
dinsdag 28 augustus 2018
We Zijn In Ene Vijftien Jaar Getrouwd
Echt. Seriously. Wanneer is dat gebeurd? Het was toch nog maar een half jaar geleden dat we 12,5 jaar getrouwd waren?
Maar vandaag was het toch in ene 2018. Vijftien jaar geleden woonden we al anderhalf jaar samen op een bovenwoninkje. We hadden het er goed.
Ben is niet zo van de romantische. Sprak zij met groot gevoel voor understatement.
Toen we gingen samenwonen was dat eigenlijk helemaal niet de bedoeling. Ben kocht een huis, ik woonde nog thuis, en ik was van plan deels daar en deels thuis te wonen. Mijn ouders kenden mij langer dan vandaag, en wisten hoe honkvast ik was. Dus mijn vader, de man van de Verstandige Financiële Beslissingen, sprak dat ik me beter daar in kon schrijven. Beter, omdat ik dan uitwonende stufi kreeg.
Zo gezegd zo gedaan. Natuurlijk ben ik na de eerste nacht nooit meer thuis gekomen. Mijn spullen verhuisden langzamerhand allemaal en na een paar maanden zei ik tegen Ben: misschien moet je me eens officieel vragen of ik bij je wil wonen. Hij snapte het punt niet zo maar zei gewillig: ¨So, you wanna live here then?¨
Zo ging het met trouwen eigenlijk ook. Ik was nog hartstikke jong, 22. Maar we waren al 3,5 jaar samen en hadden ¨for better or worse, in sickness or in health¨ allang bewezen. En ik was vooral chronologisch 22. In mijn wezen ben ik geboren van middelbare leeftijd ;-)
Mijn vader, wederom, sprak: wat gebeurt er met je als Ben iets overkomt? Je hebt nergens recht op, want je bent niks officieels van elkaar.
Hij vond dat we óf een testament moesten laten opstellen, óf een samenlevingscontract, óf trouwen.
Dus zo begonnen we er eens over te praten. Voor mij veranderde er eigenlijk gevoelsmatig niet zo veel. We woonden al samen, waren committed aan elkaar. We hadden het er een aantal keer over en ons gevoel ging toch langzamerhand richting trouwen. Dus daar kwam het aanzoek, in onze woonkamer, tijdens één van die gesprekken, tussen neus en lippen door: ¨Well, do you wanna get married then?¨
Oh de romantiek. Oh de passie...
Ik zei toch maar ja. Hahaha. Daarna smste ik mijn ouders, die in Spanje waren: ¨We gaan trouwen¨.
Ik kreeg een smsje terug van mijn vader: ¨Ik ben uit mijn rolstoel gevallen¨.
En zo trouwden we 4 maanden later in Delft. Ik in een geleende jurk, Ben in z´n gewone pak. In de kerk van mijn oude middelbare school door de door ons nog altijd zo geliefde pater Jezuïet. Muziek te over, van mijn koor en van conservatoriumvriendinnen. Voor het feest hadden we een simpel zaaltje gehuurd. Al onze familie en vrienden waren om ons heen en iedereen nam wat te eten mee. Het was geweldig. En nu, 15 jaar later, zijn we samen plús eentje erbij, heel ergens anders, nog steeds een team en durf ik te zeggen dat het nu nog beter is dan toen.
Leve de liefde :)
Maar vandaag was het toch in ene 2018. Vijftien jaar geleden woonden we al anderhalf jaar samen op een bovenwoninkje. We hadden het er goed.
Ben is niet zo van de romantische. Sprak zij met groot gevoel voor understatement.
Toen we gingen samenwonen was dat eigenlijk helemaal niet de bedoeling. Ben kocht een huis, ik woonde nog thuis, en ik was van plan deels daar en deels thuis te wonen. Mijn ouders kenden mij langer dan vandaag, en wisten hoe honkvast ik was. Dus mijn vader, de man van de Verstandige Financiële Beslissingen, sprak dat ik me beter daar in kon schrijven. Beter, omdat ik dan uitwonende stufi kreeg.
Zo gezegd zo gedaan. Natuurlijk ben ik na de eerste nacht nooit meer thuis gekomen. Mijn spullen verhuisden langzamerhand allemaal en na een paar maanden zei ik tegen Ben: misschien moet je me eens officieel vragen of ik bij je wil wonen. Hij snapte het punt niet zo maar zei gewillig: ¨So, you wanna live here then?¨
Zo ging het met trouwen eigenlijk ook. Ik was nog hartstikke jong, 22. Maar we waren al 3,5 jaar samen en hadden ¨for better or worse, in sickness or in health¨ allang bewezen. En ik was vooral chronologisch 22. In mijn wezen ben ik geboren van middelbare leeftijd ;-)
Mijn vader, wederom, sprak: wat gebeurt er met je als Ben iets overkomt? Je hebt nergens recht op, want je bent niks officieels van elkaar.
Hij vond dat we óf een testament moesten laten opstellen, óf een samenlevingscontract, óf trouwen.
Dus zo begonnen we er eens over te praten. Voor mij veranderde er eigenlijk gevoelsmatig niet zo veel. We woonden al samen, waren committed aan elkaar. We hadden het er een aantal keer over en ons gevoel ging toch langzamerhand richting trouwen. Dus daar kwam het aanzoek, in onze woonkamer, tijdens één van die gesprekken, tussen neus en lippen door: ¨Well, do you wanna get married then?¨
Oh de romantiek. Oh de passie...
Ik zei toch maar ja. Hahaha. Daarna smste ik mijn ouders, die in Spanje waren: ¨We gaan trouwen¨.
Ik kreeg een smsje terug van mijn vader: ¨Ik ben uit mijn rolstoel gevallen¨.
En zo trouwden we 4 maanden later in Delft. Ik in een geleende jurk, Ben in z´n gewone pak. In de kerk van mijn oude middelbare school door de door ons nog altijd zo geliefde pater Jezuïet. Muziek te over, van mijn koor en van conservatoriumvriendinnen. Voor het feest hadden we een simpel zaaltje gehuurd. Al onze familie en vrienden waren om ons heen en iedereen nam wat te eten mee. Het was geweldig. En nu, 15 jaar later, zijn we samen plús eentje erbij, heel ergens anders, nog steeds een team en durf ik te zeggen dat het nu nog beter is dan toen.
Leve de liefde :)
maandag 27 augustus 2018
Eenvoudig zelf maken: Vegan Suikervrije Anijsmelk
Regelmatig hoor ik van mensen dat ze anijsmelk toch zo heerlijk vinden.
Maar anijsmelk is niet bijster gezond. Die staafjes die je in de supermarkt kan kopen bestaan uit twee dingen: suiker en anijsextract. Das al.
Dus als je nou graag wél anijsmelk drinkt maar liever niet (teveel) zuivel en suiker dan volgt hier een Zeer Ingewikkeld Recept.
Je hebt namelijk wel twee hele ingrediënten nodig:
- Rijstmelk, of een andere plantaardige melk.
- Anijszaad (dit koop ik altijd bij de Ekoplaza, daar koop je voor weinig een heel zakje. Maar in toko´s (en wellicht de supermarkt?) zul je het zeker ook kunnen vinden.)
Je doet een mok melk en een theelepel anijszaad in een pan en dat laat je op een zacht vuurtje verwarmen, tot vlak onder het kookpunt. Zachtjes verwarmen, zodat de anijs de kans krijgt z´n heerlijke smaak te verspreiden.
Dan giet je de melk door een zeetheefje theezeefje terug in je mok. Klaar! Geniet ze :)
N.B. 1) Mocht je geen theezeefje hebben kun je ook een thee-ei gebruiken in de pan. Of heel voorzichtig gieten ;)
N.B. 2) En als je wel graag zuivel wilt kun je natuurlijk ook gewone melk gebruiken. Omdat die minder zoet is zou ik dan wat honing toevoegen voor de zoete smaak.
zondag 26 augustus 2018
Roots Market, Kunstmarkt Bergen aan Zee, en mama is een eikeltje
Vanmorgen keek ik eens op mijn telefoon of er vandaag nog een Roots Market was.
De markten, in Noord Holland, zijn begonnen als bio-markten maar intussen uitgegroeid tot meer braderie-achtige markten met een gezellige sfeer en allerlei verschillende dingen. Er zijn nog altijd bio spullen maar ook ¨gewone¨ snuisterijen, sieraden, dingen met edelstenen, tassen... van alles dus.
Wij vinden het echt heerlijk om naar markten te gaan. Dus, op mijn telefoon kijkend, zag ik: Roots Market bij Camping Bakkum! Leuk! Dus ik trommelde mijn gezin en mijn moeder op, die allemaal ook wilden, en we reden heen. Oh jongens, het is daar zo mooi in Bakkum. Echt van dat prachtige duinlandschap met bos en hei. We gaan er ook graag wandelen in het bos.
Onderweg kwam er van de achterbank: ¨Mama, ik ben niet zo lekker¨. We stopten even en wandelden even een stukje. Te weinig gegeten, dus wat wagenziek, was de conclusie.
We parkeerden bij het bezoekerscentrum en liepen een heerlijk stukje door het bos naar de camping. En daar zochten we naar de markt. Maar waar we ook keken: geen markt.
¨Huh? Hij was toch vorige keer hier?¨ klonk het voorzichtig.
¨Was het wel vandaag?¨ vroeg mijn moeder. ¨Ja, er stond 25 augustus, en dat is het vandaag toch echt¨, zei ik nog vol zelfvertrouwen. En toen klonk het in koor om me heen: ¨het is 26 augustus!¨
....
Dit was een van mijn blondere acties.
Op de weg terug naar de auto deed ik twee dingen. Ik pakte een eikel van de grond, draaide me om naar Ben en sprak: ¨Well, I picked myself up and dusted myself off!¨ terwijl ik het eikeltje omhoog hield.
En ik zocht of er misschien een andere markt was, VANDAAG. En die was er! Namelijk de kunstmarkt in Bergen aan Zee.
Sophie vond de weg erheen niet zo fijn en eenmaal in Bergen bleek dat ze zich gewoon echt niet helemaal lekker voelde. Dus gingen Ben en Sophie even op het strand lopen en een frisse neus halen, terwijl mijn moeder en ik snel een sprintje trokken over de markt. Die wel echt leuk is. Klein vandaag, maar leuk.
Ik kocht een gave armband, van glas en verzilverd koper:
En we kwamen bij een standje met leuke kommetjes. Maar ik had twee jaar geleden al zo´n kommetje gekocht, en daarvan was het glazuur gaan barsten, waardoor het aardewerk bruinig werd eromheen.
Toen ik dat tussen neus en lippen door tegen mijn moeder zei, gaf de mevrouw van de kommetjes me toch zeker zomaar een nieuw kommetje! Ik zei dat dat echt niet hoefde, omdat het al best een poosje terug was, maar daar wilde ze niets van horen en ze pakte ´m in.
Is me dat even superservice?
Sophie voelde zich intussen wel weer wat opgeklaard, dus we gingen gauw in de auto naar huis.
En nu zit mevrouw prinsheerlijk verwend op bed Youtubefilmpjes te kijken op de tablet en anijsmelk te drinken :)
De markten, in Noord Holland, zijn begonnen als bio-markten maar intussen uitgegroeid tot meer braderie-achtige markten met een gezellige sfeer en allerlei verschillende dingen. Er zijn nog altijd bio spullen maar ook ¨gewone¨ snuisterijen, sieraden, dingen met edelstenen, tassen... van alles dus.
Wij vinden het echt heerlijk om naar markten te gaan. Dus, op mijn telefoon kijkend, zag ik: Roots Market bij Camping Bakkum! Leuk! Dus ik trommelde mijn gezin en mijn moeder op, die allemaal ook wilden, en we reden heen. Oh jongens, het is daar zo mooi in Bakkum. Echt van dat prachtige duinlandschap met bos en hei. We gaan er ook graag wandelen in het bos.
Onderweg kwam er van de achterbank: ¨Mama, ik ben niet zo lekker¨. We stopten even en wandelden even een stukje. Te weinig gegeten, dus wat wagenziek, was de conclusie.
We parkeerden bij het bezoekerscentrum en liepen een heerlijk stukje door het bos naar de camping. En daar zochten we naar de markt. Maar waar we ook keken: geen markt.
¨Huh? Hij was toch vorige keer hier?¨ klonk het voorzichtig.
¨Was het wel vandaag?¨ vroeg mijn moeder. ¨Ja, er stond 25 augustus, en dat is het vandaag toch echt¨, zei ik nog vol zelfvertrouwen. En toen klonk het in koor om me heen: ¨het is 26 augustus!¨
....
Dit was een van mijn blondere acties.
Op de weg terug naar de auto deed ik twee dingen. Ik pakte een eikel van de grond, draaide me om naar Ben en sprak: ¨Well, I picked myself up and dusted myself off!¨ terwijl ik het eikeltje omhoog hield.
En ik zocht of er misschien een andere markt was, VANDAAG. En die was er! Namelijk de kunstmarkt in Bergen aan Zee.
Sophie vond de weg erheen niet zo fijn en eenmaal in Bergen bleek dat ze zich gewoon echt niet helemaal lekker voelde. Dus gingen Ben en Sophie even op het strand lopen en een frisse neus halen, terwijl mijn moeder en ik snel een sprintje trokken over de markt. Die wel echt leuk is. Klein vandaag, maar leuk.
Ik kocht een gave armband, van glas en verzilverd koper:
Toen ik dat tussen neus en lippen door tegen mijn moeder zei, gaf de mevrouw van de kommetjes me toch zeker zomaar een nieuw kommetje! Ik zei dat dat echt niet hoefde, omdat het al best een poosje terug was, maar daar wilde ze niets van horen en ze pakte ´m in.
Is me dat even superservice?
Sophie voelde zich intussen wel weer wat opgeklaard, dus we gingen gauw in de auto naar huis.
En nu zit mevrouw prinsheerlijk verwend op bed Youtubefilmpjes te kijken op de tablet en anijsmelk te drinken :)
vrijdag 24 augustus 2018
Kunnen Kleren Spontaan Ontstaan?
Ze had het al een paar keer gevraagd. ¨Mama, wil je met mij mijn kast opruimen?¨
Hartstikke gaaf dat ze dat zelf graag wilde! Ze is een rasechte rommelkont, dus ze kan het vaak sneller tot een zooitje reduceren dan het mogelijk is op te ruimen.
Vanmorgen was de tijd ervoor, dus we gingen aan de slag.
En echt, ik snap er niks van!! Ik weet dat ik een paar t-shirts voor haar heb gekocht in de zomer. En we hebben 2 broeken gekocht recent. Ze kreeg wat spulletjes van oma´s. Maar ik weet ook heel zeker dat ik verder niets heb gekocht.
Hoe kan het nou toch dat die kast propvol zat??
Okee. Het is geen supergrote kast. De kast zelf vond ik een keer op marktplaats, is stevig en hartstikke schattig. Een echte kinderkledingkast.
Maar dan nog! Er bléven dingen uitkomen. Nu is het zo dat Sophie een van de kleinsten van de klas is. Dus ze is een dankbaar kledingdoorschuifslachtoffertje (leuk galgjewoord!), wat wij heel fijn vinden. Daardoor zijn een gedeelte van de spullen in de kast spullen die van klasgenootjes zijn geweest. En ook is ze smal, waardoor ze kleding lang door kan dragen (en te korte spijkerbroeken knip ik af en zoom ik om: zo heeft ze steeds leuke korte broekjes. Haar benen groeien sneller in de lengte ;-))
Ik ben een grote fan van tweedehands kleding. Je kunt het wassen, dus vies is het niet, en het kost geen verdere grondstoffen! Groener kan niet.
Zelf, maar ik dwaal af, draag ik graag Desigualrokjes. Die dingen kosten een godsvermogen nieuw. Dus koop ik ze graag op Marktplaats. Daar vind je ze voor twee tientjes als nieuw. En Desigual is ook nog een ethisch merk. What´s not to love!
Maar goed. Terug naar Sophie.
Sophie wil graag alles bewaren. En als het te klein is liefst nog als aandenken. Dus ik moest wel met enigszins harde hand een schifting maken, en er ging een grote bak kleding, zelfs mét haar goedvinden, weg.
Alleen is de kast nu nog steeds hartstikke vol..... ben benieuwd of ze het nu netjes weet te houden!
Oh en de volgende stap is dat mijn kast ook maar weer eens moet... want ook daar verschijnen blijkbaar spontaan kleren....
donderdag 23 augustus 2018
Overgewicht: kindertijd
Op mijn vorige blog over overgewicht kwam een lawine aan reacties. Ook was het binnen de kortste keren één van mijn meest gelezen posts. Blijkbaar raakt het iets aan wat voor vele mensen herkenbaar is! Dus wil ik af en toe daar iets over schrijven.
Vandaag wil ik iets vertellen over mijn kindertijd daarin, en daaropvolgend hoe ik daar met mijn eigen dochter mee omga.
Als kind was ik heel smal en heel dun. Ik had zulke dunne beentjes dat wegwerpluiers me zelfs niet pasten (is me verteld, zelf weet ik dat niet meer ;-). En tot mijn puberteit wist ik heel goed wanneer genoeg genoeg was, en stopte ik simpelweg met eten als ik vol was. Wij aten thuis vrij normaal. Soms aardappelen, groente, vlees, elke vrijdag aten we patat, in het weekend werd er wat aangerommeld. We aten ook ¨gewoon¨ wat lekkers, snoep, chips, ijsjes.
Maar mijn moeder had haar hele leven al geworsteld met haar gewicht. En dat wist ik. Ik wist ook dat zij daar een heel sterk gevoel over had. Zij was als kind wat gezet geweest en had dat opgelost door vooral erg weinig te eten. De boodschap was onbewust: dun is goed. Dik is naar. Ook al kon zij daar helemaal niks aan doen, we hebben allemaal zo onze spoken, het heeft me zeker gevormd.
Ik weet nog de keer dat ik vormen begon te krijgen en op vakantie net in een caravan in de spiegel in de slaapkamerdeur kon kijken. Het beviel me eigenlijk wel wat ik zag. Mijn moeder kwam binnen en ik zei dat tegen haar. Haar antwoord was: ¨wel een beetje voluptueus¨. Voluptueus is fout. Dun is goed. Het gaf me een knauw. Naarmate ik in de puberteit kwam kreeg mijn lijf meer behoefte aan eten. Ik at altijd vier boterhammen per dag, maar met die hoeveelheid had ik intussen simpelweg altijd honger. Maar ik voelde niet de ruimte om te vragen om meer te eten. Dat zou een oordeel opleveren. Nadat ik een poosje zes boterhammen had gegeten en toch maar terug ging naar vier vertelde mijn moeder me hoe ontzettend trots ze op me was.
Er is ook een familiehistorie natuurlijk. Een hele familie vol overgewicht. Opa. Ooms. Oma. En intussen worstelt de hele jongere generatie er altijd mee. Sommige mensen worden nu eenmaal een stuk sneller dik dan anderen.
Ik had honger. Dus ging ik op zoek naar eten. En als tiener koop je dan geen volkorenbrood en mager beleg. Nee, dan koop je patat, gebak en snoep. Ik stal zelfs uit mijn moeder´s portemonnee om zo eten te kunnen kopen. Vooral ook in combinatie met een zeer moeilijke tijd op school was een eetprobleem geboren.
Ik neem, voor de duidelijkheid, mijn geweldige moeder absoluut niets kwalijk. Zij heeft er zelf altijd mee geworsteld en heeft haar geschiedenis daarin. Ze heeft haar uiterste best gedaan op haar manier om mij gezond op te laten groeien. Dat die manier voor mij wellicht niet denderend uitpakte is geen schuldvraag, maar gewoon een gevolg. Oprah Winfrey zegt zo mooi: if you know better, you do better. En ik denk dat heel veel vrouwen onbewust hun dochters een boodschap meegeven: dun is goed. Vormen zijn fout. Puur omdat zoveel vrouwen voor de spiegel staan en zuchten en klagen over hoe ze eruit zien. Dochters zijn niet ziende blind en horende doof. Ze zien alles en nemen je voorbeeld over. Hoe jij jezelf ziet heeft een effect op je dochter, of je er nou bewust iets over zegt of niet.
Met Sophie doe ik het dan ook heel anders. Gezond eten vind ik enorm belangrijk, gezien mijn historie van ziekte en allergieën. Ik wens Sophie een gezond leven toe.
Ik geef haar dan ook vrijwel alleen gezonde opties. Maar binnen die opties mag ze altijd zoveel eten als ze maar wil/nodig heeft. En dat kind kán me eten joh! Echt niet te filmen.
Ik probeer haar te leren dat bepaalde dingen niet zo fijn zijn voor je lijf. Snoepjes bijvoorbeeld. Dat het echt niet erg is om af en toe wat (in ons geval wegens allergie sowieso suikervrij en met natuurlijke zoetstoffen) te snoepen maar dat het niet de méést denderende brandstof is voor je lijf. Dat we soms heerlijk zelfgemaakt chocolade ijs maken en daarvan genieten maar niet de hele tijd.
Kortom: ik probeer haar te leren wat ik zelf heb geleerd, namelijk om eten te zien als prettige brandstof, niet als beloning of als straf. En om keuzes te maken gebaseerd op wat lekker én fijn is. We koken graag samen, en Sophietje van 9 vraagt intussen regelmatig of zij eten mag maken. Dan maakt ze doorgaans pasta met tomaten en groente. Ze houdt erg van pasta.
Ze is smal en slank, net als ik was. Ze is enorm atletisch, heeft spieren en een enorme hoeveelheid energie. En ze vindt het duidelijk fijn om slank te zijn. Maar ik probeer die lading eruit te halen. Geen waardeoordelen. Ze mag gewoon zijn wie ze is, zélfs als toch op een gegeven moment de genen haar zouden inhalen en ze zou aankomen. Hopelijk heeft ze genoeg genen van slanke Ben. Want ik zal nooit ontkennen dat dat het leven een enorme stap eenvoudiger maakt.
Ik denk zelf dat het niet gezond is om zuivel te eten. Zuivel is melk voor kalfjes. Ik denk ook niet dat het goed voor je is om geraffineerde suiker te eten. Ik geloof in écht eten, met échte ingrediënten, wat je liefst zelf maakt. Pakjes en zakjes komen er hier dan ook niet in. Ook Echtgenoot, die overal tegen kan, eet weinig suiker en zuivel. We maken alles from scratch. En weet je? Zoveel werk is dat echt niet. En dát hoop ik mijn dochter wel mee te kunnen geven. Dat ze keuzes maakt gebaseerd op wat ze lekker vindt én goed voor is. En daar dan van geniet. En dat ze hopelijk nooit hoeft te dealen met schuldgevoel over eten.
Vandaag wil ik iets vertellen over mijn kindertijd daarin, en daaropvolgend hoe ik daar met mijn eigen dochter mee omga.
Als kind was ik heel smal en heel dun. Ik had zulke dunne beentjes dat wegwerpluiers me zelfs niet pasten (is me verteld, zelf weet ik dat niet meer ;-). En tot mijn puberteit wist ik heel goed wanneer genoeg genoeg was, en stopte ik simpelweg met eten als ik vol was. Wij aten thuis vrij normaal. Soms aardappelen, groente, vlees, elke vrijdag aten we patat, in het weekend werd er wat aangerommeld. We aten ook ¨gewoon¨ wat lekkers, snoep, chips, ijsjes.
Maar mijn moeder had haar hele leven al geworsteld met haar gewicht. En dat wist ik. Ik wist ook dat zij daar een heel sterk gevoel over had. Zij was als kind wat gezet geweest en had dat opgelost door vooral erg weinig te eten. De boodschap was onbewust: dun is goed. Dik is naar. Ook al kon zij daar helemaal niks aan doen, we hebben allemaal zo onze spoken, het heeft me zeker gevormd.
Ik weet nog de keer dat ik vormen begon te krijgen en op vakantie net in een caravan in de spiegel in de slaapkamerdeur kon kijken. Het beviel me eigenlijk wel wat ik zag. Mijn moeder kwam binnen en ik zei dat tegen haar. Haar antwoord was: ¨wel een beetje voluptueus¨. Voluptueus is fout. Dun is goed. Het gaf me een knauw. Naarmate ik in de puberteit kwam kreeg mijn lijf meer behoefte aan eten. Ik at altijd vier boterhammen per dag, maar met die hoeveelheid had ik intussen simpelweg altijd honger. Maar ik voelde niet de ruimte om te vragen om meer te eten. Dat zou een oordeel opleveren. Nadat ik een poosje zes boterhammen had gegeten en toch maar terug ging naar vier vertelde mijn moeder me hoe ontzettend trots ze op me was.
Er is ook een familiehistorie natuurlijk. Een hele familie vol overgewicht. Opa. Ooms. Oma. En intussen worstelt de hele jongere generatie er altijd mee. Sommige mensen worden nu eenmaal een stuk sneller dik dan anderen.
Ik had honger. Dus ging ik op zoek naar eten. En als tiener koop je dan geen volkorenbrood en mager beleg. Nee, dan koop je patat, gebak en snoep. Ik stal zelfs uit mijn moeder´s portemonnee om zo eten te kunnen kopen. Vooral ook in combinatie met een zeer moeilijke tijd op school was een eetprobleem geboren.
Ik neem, voor de duidelijkheid, mijn geweldige moeder absoluut niets kwalijk. Zij heeft er zelf altijd mee geworsteld en heeft haar geschiedenis daarin. Ze heeft haar uiterste best gedaan op haar manier om mij gezond op te laten groeien. Dat die manier voor mij wellicht niet denderend uitpakte is geen schuldvraag, maar gewoon een gevolg. Oprah Winfrey zegt zo mooi: if you know better, you do better. En ik denk dat heel veel vrouwen onbewust hun dochters een boodschap meegeven: dun is goed. Vormen zijn fout. Puur omdat zoveel vrouwen voor de spiegel staan en zuchten en klagen over hoe ze eruit zien. Dochters zijn niet ziende blind en horende doof. Ze zien alles en nemen je voorbeeld over. Hoe jij jezelf ziet heeft een effect op je dochter, of je er nou bewust iets over zegt of niet.
Met Sophie doe ik het dan ook heel anders. Gezond eten vind ik enorm belangrijk, gezien mijn historie van ziekte en allergieën. Ik wens Sophie een gezond leven toe.
Ik geef haar dan ook vrijwel alleen gezonde opties. Maar binnen die opties mag ze altijd zoveel eten als ze maar wil/nodig heeft. En dat kind kán me eten joh! Echt niet te filmen.
Ik probeer haar te leren dat bepaalde dingen niet zo fijn zijn voor je lijf. Snoepjes bijvoorbeeld. Dat het echt niet erg is om af en toe wat (in ons geval wegens allergie sowieso suikervrij en met natuurlijke zoetstoffen) te snoepen maar dat het niet de méést denderende brandstof is voor je lijf. Dat we soms heerlijk zelfgemaakt chocolade ijs maken en daarvan genieten maar niet de hele tijd.
Kortom: ik probeer haar te leren wat ik zelf heb geleerd, namelijk om eten te zien als prettige brandstof, niet als beloning of als straf. En om keuzes te maken gebaseerd op wat lekker én fijn is. We koken graag samen, en Sophietje van 9 vraagt intussen regelmatig of zij eten mag maken. Dan maakt ze doorgaans pasta met tomaten en groente. Ze houdt erg van pasta.
Ze is smal en slank, net als ik was. Ze is enorm atletisch, heeft spieren en een enorme hoeveelheid energie. En ze vindt het duidelijk fijn om slank te zijn. Maar ik probeer die lading eruit te halen. Geen waardeoordelen. Ze mag gewoon zijn wie ze is, zélfs als toch op een gegeven moment de genen haar zouden inhalen en ze zou aankomen. Hopelijk heeft ze genoeg genen van slanke Ben. Want ik zal nooit ontkennen dat dat het leven een enorme stap eenvoudiger maakt.
Ik denk zelf dat het niet gezond is om zuivel te eten. Zuivel is melk voor kalfjes. Ik denk ook niet dat het goed voor je is om geraffineerde suiker te eten. Ik geloof in écht eten, met échte ingrediënten, wat je liefst zelf maakt. Pakjes en zakjes komen er hier dan ook niet in. Ook Echtgenoot, die overal tegen kan, eet weinig suiker en zuivel. We maken alles from scratch. En weet je? Zoveel werk is dat echt niet. En dát hoop ik mijn dochter wel mee te kunnen geven. Dat ze keuzes maakt gebaseerd op wat ze lekker vindt én goed voor is. En daar dan van geniet. En dat ze hopelijk nooit hoeft te dealen met schuldgevoel over eten.
woensdag 22 augustus 2018
Duurzaam leven: de Buyere koekenpannen
Het is alweer jaaaaaren geleden dat we zochten naar een duurzame pan, met een klein budget.
Ik wilde echt geen Teflon meer. Teflon is hartstikke giftig, zowel tijdens het verhitten als tijdens het produceren. De allergiftigste stoffen mogen er nu niet meer in zitten, maar de rest zit er nog wel in.
Plus dat zo´n pan vrij snel beschadigt. Dus duurzaam is het ook al niet.
Nu zijn er prachtige roestvrijstalen koekenpannen te koop, maar die kosten ook meteen een Godsvermogen. En we hadden geen Godsvermogen in de portemonnee.
Toen kwamen we in de kookwinkel de pannen tegen van de Buyere, en ik kan er niet genoeg positiefs over zeggen.
Ik wilde echt geen Teflon meer. Teflon is hartstikke giftig, zowel tijdens het verhitten als tijdens het produceren. De allergiftigste stoffen mogen er nu niet meer in zitten, maar de rest zit er nog wel in.
Plus dat zo´n pan vrij snel beschadigt. Dus duurzaam is het ook al niet.
Nu zijn er prachtige roestvrijstalen koekenpannen te koop, maar die kosten ook meteen een Godsvermogen. En we hadden geen Godsvermogen in de portemonnee.
Toen kwamen we in de kookwinkel de pannen tegen van de Buyere, en ik kan er niet genoeg positiefs over zeggen.
Deze pannen zijn simpelweg geweldig. Ze zijn van plaatstaal gemaakt, dus ze zijn volledig onverwoestbaar. Ze zijn goeie anti-aanbakpannen (en worden met de tijd steeds beter). Zelfs pannenkoeken bakken we er moeiteloos in. Ze zijn helemaal gifvrij. Je kunt er met alles in prikken. Metalen spatels? Ja hoor. Messen? Kom maar op.
We hebben er twee: eentje voor mij en eentje voor Ben. In die van Ben mogen dingen als kaas en ei en zo, waar ik niet tegen kan. We hebben ze al een jaar of 10 en ze zijn nog net zo goed.
Ze zijn wel vrij zwaar, dat is het enige nadeel wat ik kan bedenken. Maar dat vind ik een kleine prijs voor een pan van €30 die een leven lang meegaat :-). En is tegelijk een voordeel omdat de warmte heel gelijkmatig verdeeld wordt en de pan dus supergoed bakt.
Ik krijg overigens niks voor het schrijven over producten en plaats ook geen affiliate links. Ik schrijf gewoon over dingen waar ik zelf enthousiast van word!
zaterdag 18 augustus 2018
Klim naar de Hemel in Alkmaar
In de lente begon de bouw en we stonden erbij en keken ernaar. Een enorme stellage verscheen stukje bij beetje op en boven de Grote Kerk in Alkmaar, die dit jaar 500 jaar bestaat. Wat tof!!! Meteen wisten we dat we, als ik genoeg hersteld was, zeker een bezoekje wilden brengen aan deze unieke attractie!
Ben zegt dat ´ie hoogtevrees heeft. Nou moet ik zeggen dat ik daar in z´n leven weinig van merk. Zo heb ik foto´s gezien van een Ben, op het randje van Ayer´s Rock. En maakte ik mee dat hij Sophie volledig in paniek bracht door óp het hek te gaan staan bij een hoge klif op Lanzarote.
Ik was altijd een echte berggeit, die mezelf behoorlijk in de problemen bracht met een aantal volwassenen, door als tiener via de stadsmuur van Delft, zó het dak van Molen de Roos op te klimmen en prinsheerlijk in een koofje onder te omloop te gaan zitten. Ook de hoge populieren vond ik geweldig klimmateriaal. Maar vorig jaar in het Openluchtmuseum in Arnhem beklommen we een molen met een omloop van planken en toen vond ik die in ene best spannend!
Van de week waren we met mijn moeder in de stad. Het was perfect weer. Ik voelde me okee. Zij ook. Ik zag de kerk en dacht: hóp!
We kochten kaartjes en mijn moeder mocht het eerste stukje met de lift. Ik ging met haar mee. Sophie en Ben renden de grote trap op en Sophie zwaaide op elke verdieping enthousiast.
We stapten uit op het plateau. Het is een groot houten plateau, wat rond de kerk loopt. Hierop loop je eigenlijk gewoon alsof je op een verdieping loopt. Ik keek even over de rand. Whooeei, da´s best hoog. Maar wat gaaf! Het is net of je in het reuzenrad zit op de kermis: je kunt al meteen over de hele stad kijken.
¨Kom!¨ Sprak ik dapper. ¨Gaan we eerst naar boven!¨ Ik liep met Sophie vooruit. Toch best een beetje spannend....
Op een gegeven moment kwam een ietwat bleek uitziende man naar beneden die de reling stevig vasthield. Ik liep naar boven uiteraard aan de rechterkant van de trap, maar ik zag meteen aan de man dat hij niet naar de buitenkant van de trap, naast de diepte, wilde. Dus ik bewoog naar links en liet hem er langs. Hij zuchtte en keek me aan en zei vanuit z´n tenen: ¨dank je¨! Arme meneer.
We liepen verder omhoog. Ik moest even goed ademen om zelf relaxed te blijven. Sophietje vond het geloof ik ook een beetje spannend. Het spannendste vond ik nog wel dat de open metalen treden onder je wat doorbuigen!! Helemaal fijn als er een tweede volwassene op stapt...
Helemaal boven is er een soort brug naar de kerktoren, die gemaakt is van een gelijkende soort open metalen platen, die aan elkaar zitten geklonken en die doorbuigen. Dit vond ik wel echt spannend, en mijn moeder ook. Ik moest erg lachen om mezelf, want je wilt dus automatisch de reling aan de zijkant vasthouden. Alsof dat helpt als de hele stellage zou instorten... uhuh...
Genoemde Ben met ¨hoogtevrees¨ was eigenlijk de enige die nergens last van had. Maar goed, we liepen eroverheen en kwamen aan bij de toren. En tot onze grote verrassing was daar de beiaardier aan het spelen! Hoe tof was dat! We hebben een hele poos staan kijken en ik kon het niet laten: ik raakte even de klok aan. Dus als straks de stellage weg is en ik naar boven kijk naar de klok weet ik: die heb ik aangeraakt! Je kunt een heel rondje om de toren lopen.
Met een ietsiepietsie (angst)haas(t) liepen we vervolgens weer naar beneden, naar het veilige platform. Daar kun je ook nog de kerk in, via een deur die normaal gesproken een raam is! Daar is een brug gemaakt, van waaruit je de prachtige plafondschilderingen van de kerk kunt zien. Echt heel, heel gaaf. Als je naar beneden kijkt zie je diep onder je de stoelen in de kerk en helemaal aan de andere kant zie je dat je hoger bent dan het orgel.
We liepen nog even over het platform en daarna gingen we met de trap naar beneden.
Eenmaal beneden had ik wél een beetje knikkende knietjes, maar we waren allemaal heel enthousiast en erg blij dat we het gedaan en gezien hadden!
En nu moet ik eigenlijk de komende tijd even wat molens en andere hoogtes opzoeken, want het slaat natuurlijk helemaal nergens op, dat ik het in ene spannend vond. Angsten zijn er om overwonnen te worden, toch? ;-)
Je kunt de kerk nog op tot 8 oktober dit jaar. Kaartjes kosten aan de kassa €9,50 voor mensen vanaf 6 jaar. Online zijn ze een euro goedkoper en reserveer je voor een specifieke tijd. Wij vonden het fijner om simpelweg aan te kunnen komen waaien.
Zie voor openingstijden en verdere info https://klimnaardehemel.nl/
De kaartjes zijn best prijzig voor een uurtje, maar als je bedenkt dat het opbouwen zo´n 6 ton kostte redelijk. En het is een unieke en gave ervaring, dus wij vonden het het absoluut waard!
Ben zegt dat ´ie hoogtevrees heeft. Nou moet ik zeggen dat ik daar in z´n leven weinig van merk. Zo heb ik foto´s gezien van een Ben, op het randje van Ayer´s Rock. En maakte ik mee dat hij Sophie volledig in paniek bracht door óp het hek te gaan staan bij een hoge klif op Lanzarote.
Ik was altijd een echte berggeit, die mezelf behoorlijk in de problemen bracht met een aantal volwassenen, door als tiener via de stadsmuur van Delft, zó het dak van Molen de Roos op te klimmen en prinsheerlijk in een koofje onder te omloop te gaan zitten. Ook de hoge populieren vond ik geweldig klimmateriaal. Maar vorig jaar in het Openluchtmuseum in Arnhem beklommen we een molen met een omloop van planken en toen vond ik die in ene best spannend!
Van de week waren we met mijn moeder in de stad. Het was perfect weer. Ik voelde me okee. Zij ook. Ik zag de kerk en dacht: hóp!
We kochten kaartjes en mijn moeder mocht het eerste stukje met de lift. Ik ging met haar mee. Sophie en Ben renden de grote trap op en Sophie zwaaide op elke verdieping enthousiast.
We stapten uit op het plateau. Het is een groot houten plateau, wat rond de kerk loopt. Hierop loop je eigenlijk gewoon alsof je op een verdieping loopt. Ik keek even over de rand. Whooeei, da´s best hoog. Maar wat gaaf! Het is net of je in het reuzenrad zit op de kermis: je kunt al meteen over de hele stad kijken.
¨Kom!¨ Sprak ik dapper. ¨Gaan we eerst naar boven!¨ Ik liep met Sophie vooruit. Toch best een beetje spannend....
Op een gegeven moment kwam een ietwat bleek uitziende man naar beneden die de reling stevig vasthield. Ik liep naar boven uiteraard aan de rechterkant van de trap, maar ik zag meteen aan de man dat hij niet naar de buitenkant van de trap, naast de diepte, wilde. Dus ik bewoog naar links en liet hem er langs. Hij zuchtte en keek me aan en zei vanuit z´n tenen: ¨dank je¨! Arme meneer.
We liepen verder omhoog. Ik moest even goed ademen om zelf relaxed te blijven. Sophietje vond het geloof ik ook een beetje spannend. Het spannendste vond ik nog wel dat de open metalen treden onder je wat doorbuigen!! Helemaal fijn als er een tweede volwassene op stapt...
Helemaal boven is er een soort brug naar de kerktoren, die gemaakt is van een gelijkende soort open metalen platen, die aan elkaar zitten geklonken en die doorbuigen. Dit vond ik wel echt spannend, en mijn moeder ook. Ik moest erg lachen om mezelf, want je wilt dus automatisch de reling aan de zijkant vasthouden. Alsof dat helpt als de hele stellage zou instorten... uhuh...
Genoemde Ben met ¨hoogtevrees¨ was eigenlijk de enige die nergens last van had. Maar goed, we liepen eroverheen en kwamen aan bij de toren. En tot onze grote verrassing was daar de beiaardier aan het spelen! Hoe tof was dat! We hebben een hele poos staan kijken en ik kon het niet laten: ik raakte even de klok aan. Dus als straks de stellage weg is en ik naar boven kijk naar de klok weet ik: die heb ik aangeraakt! Je kunt een heel rondje om de toren lopen.
We liepen nog even over het platform en daarna gingen we met de trap naar beneden.
Eenmaal beneden had ik wél een beetje knikkende knietjes, maar we waren allemaal heel enthousiast en erg blij dat we het gedaan en gezien hadden!
En nu moet ik eigenlijk de komende tijd even wat molens en andere hoogtes opzoeken, want het slaat natuurlijk helemaal nergens op, dat ik het in ene spannend vond. Angsten zijn er om overwonnen te worden, toch? ;-)
Je kunt de kerk nog op tot 8 oktober dit jaar. Kaartjes kosten aan de kassa €9,50 voor mensen vanaf 6 jaar. Online zijn ze een euro goedkoper en reserveer je voor een specifieke tijd. Wij vonden het fijner om simpelweg aan te kunnen komen waaien.
Zie voor openingstijden en verdere info https://klimnaardehemel.nl/
De kaartjes zijn best prijzig voor een uurtje, maar als je bedenkt dat het opbouwen zo´n 6 ton kostte redelijk. En het is een unieke en gave ervaring, dus wij vonden het het absoluut waard!
woensdag 15 augustus 2018
Huismus
Ik heb iets te bekennen. Ik ben een echte huismus. Ik was als kind al honkvast hoor, ik wilde altijd naar dezelfde pizzeria, waarvan ik zeker wist dat ik de pizza daar zo lekker vond, en ik hoefde niet zo hard de wereld rond te reizen. Ik las graag boeken op bed in mijn kamer. Dus het is niet geheel onverwacht.
Vandaag is Ben weer aan het werk gegaan en ik ben alleen thuis met Sophie, die vakantie heeft.
Het heuglijke feit wil, dat ik me weer okee voel na mijn terugslag van het weekend (die veroorzaakt lijkt doordat de supplementen van de orthomoleculaire voedingsspecialiste de werking van de kruiden van de acupuncturist ondermijnden, maar dat terzijde).
En dat is dus zo genieten hè.
Ik werd wakker om zeven uur maar ik stond lui pas op om acht. Beneden met een kopje muntthee ben ik blogjes gaan schrijven, en ik heb er zelfs op voorraad nu! Sophie kwam pas om half tien beneden. Na haar ontbijt (mama is niet zo goed in ontbijten) zijn we bananen gaan kopen met Sophie´s Beste Vriendin In De Wereld I. I is een schatje.
Zo lekker, lopen naar de winkels, door het mooie park. Het zonnetje scheen lekker, er was een koel briesje. De meiden liepen gezellig te kletsen. Af en toe werd ik in het gesprek betrokken. We bespraken alles van ztringz, ja, google zelf ff, nieuwe rage, tot dode opa´s.
Terug met de bananen en de uien, waar ik gelukkig in de winkel nog aan dacht, heb ik meteen alles opgeruimd. En daarna ben ik vast preisoep gaan maken voor het avondeten. Ik wil graag zelf koken, en ik weet dat ik vaak moe word aan het einde van de dag. Dus bevalt het me uitstekend om eerder te koken.
De preisoep staat nu lekker te garen in de hooimadam
De ballen zijn al gerold en staan te wachten in de koelkast, dus straks hoef ik alleen maar te staafmixeren en de ballen erin te gooien.
Toen maakte ik nog een paar porties heerlijke glutenvrije pasta met gerookte kip voor o.a. de lunch/ontbijt. Ik eet nog steeds heel licht verteerbaar. Dus een broodje kaas zit er niet in ;-). Maar zeg nou zelf, echt zielig ben ik niet toch?
Vandaag is Ben weer aan het werk gegaan en ik ben alleen thuis met Sophie, die vakantie heeft.
Het heuglijke feit wil, dat ik me weer okee voel na mijn terugslag van het weekend (die veroorzaakt lijkt doordat de supplementen van de orthomoleculaire voedingsspecialiste de werking van de kruiden van de acupuncturist ondermijnden, maar dat terzijde).
En dat is dus zo genieten hè.
Ik werd wakker om zeven uur maar ik stond lui pas op om acht. Beneden met een kopje muntthee ben ik blogjes gaan schrijven, en ik heb er zelfs op voorraad nu! Sophie kwam pas om half tien beneden. Na haar ontbijt (mama is niet zo goed in ontbijten) zijn we bananen gaan kopen met Sophie´s Beste Vriendin In De Wereld I. I is een schatje.
Zo lekker, lopen naar de winkels, door het mooie park. Het zonnetje scheen lekker, er was een koel briesje. De meiden liepen gezellig te kletsen. Af en toe werd ik in het gesprek betrokken. We bespraken alles van ztringz, ja, google zelf ff, nieuwe rage, tot dode opa´s.
Terug met de bananen en de uien, waar ik gelukkig in de winkel nog aan dacht, heb ik meteen alles opgeruimd. En daarna ben ik vast preisoep gaan maken voor het avondeten. Ik wil graag zelf koken, en ik weet dat ik vaak moe word aan het einde van de dag. Dus bevalt het me uitstekend om eerder te koken.
De preisoep staat nu lekker te garen in de hooimadam
De ballen zijn al gerold en staan te wachten in de koelkast, dus straks hoef ik alleen maar te staafmixeren en de ballen erin te gooien.
Toen maakte ik nog een paar porties heerlijke glutenvrije pasta met gerookte kip voor o.a. de lunch/ontbijt. Ik eet nog steeds heel licht verteerbaar. Dus een broodje kaas zit er niet in ;-). Maar zeg nou zelf, echt zielig ben ik niet toch?
Ik denk dat het me zelfs lukt om alles zo nog af te wassen. Echt jongens, ik snap dat het dus niet voor iedereen te snappen valt dit, maar het hebben van energie is echt ZO fijn!! En dingen kunnen is niet vanzelfsprekend.
En daarom geniet ik dus zo enorm van het doen van al deze volstrekt normale, en toch zo bijzondere dingen.
Ik geniet met volle teugen van het heerlijke kind wat hier met mij mag wonen en van alles wat zij meeneemt (behalve wanneer ik haar even achter het behang plak), van de zon op mijn gezicht, van de ruisende blaadjes, van de geuren van het eten, van huiselijk, van LEVEN.
Blogs op voorraad! Heh, dan druk ik toch gewoon op ¨publiceer¨ joh voor blog nummer twee vandaag. YOLO en zo.
Duurzaam leven: bamboe rietjes
Rietjes. Het was nogal een zoektocht voor me.
Rietjes zijn namelijk zogenaamd ¨single use plastic¨. Superhysterischmegadubbelonverantwoord dus. (Wordt trouwens ook verboden hè, binnen de E.U., over een paar jaar. Goed zo E.U.!)
Maar we houden hier zo van onze smoothies! En die drinken zo fijn door zo´n lekker dik rietje!
Dus kocht ik een paar jaar geleden siliconen rietjes bij Greenjump. En op zich waren ze fijn, want ze waren lekker flexibel en ze konden in de vaatwasser. Maar jammer genoeg vond ik ze wel een smaakje afgeven. Zeker als de smoothie een poosje stond proefde ik het rietje. En nog even los van dat ik dat vies vind, vraag ik me dan ook af of er écht geen stofjes in je drinken komen.
RVS rietjes zijn ook een optie. Maar ze zijn zo hard en metalig. Ik drink ook niet graag uit rvs om dezelfde reden.
Maar toen! Op een Facebook post van Soepp, een geweldig vega(n) restaurantje in Alkmaar, boden ze bamboe rietjes aan. De volgende dag ging ik ze kopen. Ze zijn niet goedkoop, ik betaalde €9,50 voor een setje van twee dikke, één dunne en een korte, mét borsteltje (het standaard setje is €7,50 met een dikke, een dunne, een korte en een borsteltje. Ik kocht er voor €2 een dikke bij). Online zijn ze wel wat goedkoper te krijgen (bijvoorbeeld bij Greenjump, of hier), maar zelf ben ik wel erg blij met de combi.
De dikke gaan in de smoothie, de dunne is voor iets gewoons te drinken en de korte vind ik erg fijn voor in een klein picardi-glas. Bijvoorbeeld voor koud geworden thee (ik doe niet zo moeilijk, ik noem het ice tea en drink het gewoon op ;-)) of water. Drinkt gewoon net even leuker.
Na gebruik borstel ik ze even door met wat afwasmiddel en dan mogen ze terug in de beker.
Ik weet nog niet hoe lang ze het doen, ooit zal ik daar wel een update over schrijven.
Geen smaakjes, niet te hard, duurzaam (de bamboe groeit gewoon weer verder als er een eindje is afgeknipt): tot nu toe ben ik fan!
Rietjes zijn namelijk zogenaamd ¨single use plastic¨. Superhysterischmegadubbelonverantwoord dus. (Wordt trouwens ook verboden hè, binnen de E.U., over een paar jaar. Goed zo E.U.!)
Maar we houden hier zo van onze smoothies! En die drinken zo fijn door zo´n lekker dik rietje!
Dus kocht ik een paar jaar geleden siliconen rietjes bij Greenjump. En op zich waren ze fijn, want ze waren lekker flexibel en ze konden in de vaatwasser. Maar jammer genoeg vond ik ze wel een smaakje afgeven. Zeker als de smoothie een poosje stond proefde ik het rietje. En nog even los van dat ik dat vies vind, vraag ik me dan ook af of er écht geen stofjes in je drinken komen.
RVS rietjes zijn ook een optie. Maar ze zijn zo hard en metalig. Ik drink ook niet graag uit rvs om dezelfde reden.
Maar toen! Op een Facebook post van Soepp, een geweldig vega(n) restaurantje in Alkmaar, boden ze bamboe rietjes aan. De volgende dag ging ik ze kopen. Ze zijn niet goedkoop, ik betaalde €9,50 voor een setje van twee dikke, één dunne en een korte, mét borsteltje (het standaard setje is €7,50 met een dikke, een dunne, een korte en een borsteltje. Ik kocht er voor €2 een dikke bij). Online zijn ze wel wat goedkoper te krijgen (bijvoorbeeld bij Greenjump, of hier), maar zelf ben ik wel erg blij met de combi.
Staat ook nog gezellig, toch?
(Ja, er staat ook een zoethoutstokje in. Superleuk in de muntthee!)
De dikke gaan in de smoothie, de dunne is voor iets gewoons te drinken en de korte vind ik erg fijn voor in een klein picardi-glas. Bijvoorbeeld voor koud geworden thee (ik doe niet zo moeilijk, ik noem het ice tea en drink het gewoon op ;-)) of water. Drinkt gewoon net even leuker.
Na gebruik borstel ik ze even door met wat afwasmiddel en dan mogen ze terug in de beker.
Ik weet nog niet hoe lang ze het doen, ooit zal ik daar wel een update over schrijven.
Geen smaakjes, niet te hard, duurzaam (de bamboe groeit gewoon weer verder als er een eindje is afgeknipt): tot nu toe ben ik fan!
dinsdag 14 augustus 2018
Bio schoonmaken: zelf wasmiddel maken met Marseillezeep.
Sinds een jaar of zes maak ik zelf wasmiddel. En ik ben er nog altijd zeer enthousiast over! Het bespaart ons (we gebruikten vroeger Neutral wegens allergie) wel €200,- per jaar én we dragen bij aan een beter milieu, zowel door de milieuvriendelijkheid van het wasmiddel als door het feit dat we geen verpakkingsmateriaal meer gebruiken.
Onze was is net zo schoon als die altijd was, alleen wel veel zachter en ik heb het idee dat de kleren langer mooi blijven.
Hier is het recept!
Nodig:
*80 gram marseillezeep (je kunt het in vlokken kopen of gewoon zelf raspen. Je hebt die met palmolie nodig. De versie met alleen olijfolie blijft namelijk heel waterig)
*80-100 gram soda (voor donkere was zou meer soda in principe kunnen bleken maar ik heb dit nooit gemerkt). Soda is een soort zout en dan ook zeer onschadelijk, maar werkt wel antiseptisch en zorgt ervoor dat de zeep beter werkt.
*evt. 2 eetlepels borax (een alkalide die de zeep beter laat werken. Dit hoeft niet persé. Ik stopte het er vroeger in maar intussen eigenlijk nooit meer. Maar je kunt het bij de drogist voor weinig kopen als je het erin wilt).
*5 liter water.
Verhit 1 liter water in een grote pan samen met de geraspte zeep. Roer totdat de zeep helemaal is opgelost. Voeg dan de soda (en evt. borax) toe: die lost snel op. Voeg vervolgens 4 liter heet water (kan gewoon uit de kraan) toe en stop het wasmiddel in flessen met grote opening. Het wordt namelijk als het afkoelt vrij dik, ongeveer net zoals behangplaksel. Ik heb zelf twee grote glazen flessen van drie liter per stuk bij de Action gekocht omdat ik liever geen plastic gebruik waar dat niet echt hoeft.
Bij elke was doe je een doseerbolletje vol tussen je wasgoed of in de zeeplade. Zelf doe ik dan bij witte- of kookwas nog een handje soda in het zeepbakje (maar ik ben een beetje smetvrezerig over overlevende bacteriën, ik deed dat ook al bij het "gewone" wasmiddel ;-))
In het wasverzachterbakje gaat een scheut gewone schoonmaakazijn. Kost bijna niks en werkt geweldig. De geur van azijn ruik je niet meer als je de wasmachine openmaakt. Zorgt er en passant nog even voor dat je nooit last hebt van kalk in je machine!
Voor een lekker luchtje kun je wat druppels etherische olie toevoegen, of je kunt marseillezeep met een geurtje gebruiken. Zelf heb ik bijvoorbeeld wel lavendelzeep gebruikt, maar mijn favoriet is de gewone ouderwetse Sunlightzeep! Die heeft een heerlijk subtiele citroengeur die je mild blijft ruiken als het eenmaal wasmiddel is geworden. De kleren ruiken gewoon nergens naar. En dat vind ik fijn, want ik weet dat kleren die naar iets ruiken dús chemisch parfum in zich hebben, anders geurden ze niet ;-)
Het lijkt even een gedoe maar het is minder werk dan een pan soep maken (of naar de winkel moeten om vergeten wasmiddel te halen) en hiermee heb je voor zeker 2 of 3 maanden genoeg milieuvriendelijke zeep die ontzettend zacht is voor de huid.
Onze was is net zo schoon als die altijd was, alleen wel veel zachter en ik heb het idee dat de kleren langer mooi blijven.
Hier is het recept!
Nodig:
*80 gram marseillezeep (je kunt het in vlokken kopen of gewoon zelf raspen. Je hebt die met palmolie nodig. De versie met alleen olijfolie blijft namelijk heel waterig)
*80-100 gram soda (voor donkere was zou meer soda in principe kunnen bleken maar ik heb dit nooit gemerkt). Soda is een soort zout en dan ook zeer onschadelijk, maar werkt wel antiseptisch en zorgt ervoor dat de zeep beter werkt.
*evt. 2 eetlepels borax (een alkalide die de zeep beter laat werken. Dit hoeft niet persé. Ik stopte het er vroeger in maar intussen eigenlijk nooit meer. Maar je kunt het bij de drogist voor weinig kopen als je het erin wilt).
*5 liter water.
Verhit 1 liter water in een grote pan samen met de geraspte zeep. Roer totdat de zeep helemaal is opgelost. Voeg dan de soda (en evt. borax) toe: die lost snel op. Voeg vervolgens 4 liter heet water (kan gewoon uit de kraan) toe en stop het wasmiddel in flessen met grote opening. Het wordt namelijk als het afkoelt vrij dik, ongeveer net zoals behangplaksel. Ik heb zelf twee grote glazen flessen van drie liter per stuk bij de Action gekocht omdat ik liever geen plastic gebruik waar dat niet echt hoeft.
Bij elke was doe je een doseerbolletje vol tussen je wasgoed of in de zeeplade. Zelf doe ik dan bij witte- of kookwas nog een handje soda in het zeepbakje (maar ik ben een beetje smetvrezerig over overlevende bacteriën, ik deed dat ook al bij het "gewone" wasmiddel ;-))
In het wasverzachterbakje gaat een scheut gewone schoonmaakazijn. Kost bijna niks en werkt geweldig. De geur van azijn ruik je niet meer als je de wasmachine openmaakt. Zorgt er en passant nog even voor dat je nooit last hebt van kalk in je machine!
Voor een lekker luchtje kun je wat druppels etherische olie toevoegen, of je kunt marseillezeep met een geurtje gebruiken. Zelf heb ik bijvoorbeeld wel lavendelzeep gebruikt, maar mijn favoriet is de gewone ouderwetse Sunlightzeep! Die heeft een heerlijk subtiele citroengeur die je mild blijft ruiken als het eenmaal wasmiddel is geworden. De kleren ruiken gewoon nergens naar. En dat vind ik fijn, want ik weet dat kleren die naar iets ruiken dús chemisch parfum in zich hebben, anders geurden ze niet ;-)
Het lijkt even een gedoe maar het is minder werk dan een pan soep maken (of naar de winkel moeten om vergeten wasmiddel te halen) en hiermee heb je voor zeker 2 of 3 maanden genoeg milieuvriendelijke zeep die ontzettend zacht is voor de huid.
In de afgelopen jaren hebben wij ongeveer €8 per jaar uitgegeven aan wasmiddel.
Win-win, toch?
Gevoeligheid als kracht
Als je een olifant zou slaan met je vlakke hand, dan zou die je wellicht verstoord aankijken en weer verder gaan met z´n dag. Als ´ie überhaupt al zou kijken.
Als je een vlinder zou slaan met je vlakke hand, is het einde vlinder.
Goh zeg, wat een stom, waardeloos dier, zo´n vlinder. Die kan niet eens tegen een tikje met een vlakke hand!! Zo´n vlinder moet maar even gauw zich niet zo aanstellen en wat sterker worden. Weerbaarder. Misschien kunnen we de vlinder wel een training geven, zodat ´ie gewoon net zo sterk wordt als de olifant.
Dit is wat er verwacht wordt, toch, van gevoelige kinderen? En gevoelige volwassenen? Sterker worden? Weerbaarder? ¨Gewoon¨ meedraaien in de maatschappij, die veel nadruk legt op sterk en weerbaar? Waarin je gewoon de klappen aan moet kunnen?
Maar die vlinder hè. Die kan vliegen. Die vliegt als een etherische schoonheid door onze zomers. Die helpt om onze bloemen te laten bloeien en ons fruit te bevruchten. Kan een wondertje verrichten door als rups op de wereld te komen en zich dan te verpoppen tot iets heel moois.
En niemand vindt vlinders zwak, toch? Ze zijn anders dan de olifant, maar zowel de olifant als de vlinder hebben hun plaats in onze wereld. Allebei met andere kwaliteiten.
Mijn wens is dat we naar mensen hetzelfde kunnen kijken.
Sommige mensen zijn als olifanten. Ze zijn van nature sterk en weerbaar. Ze kunnen alles eten, zijn niet gauw van slag. Ze zijn ook vaak niet zo empathisch, ze doen gewoon als olifanten hun ding. Ze werken hard en kunnen een hoop aan. Ze hebben volop kwaliteiten die in de westerse huidige, toevallig nogal harde, kapitalistische en op winst gerichte maatschappij, gewaardeerd worden.
Sommige mensen zijn als vlinders. Ze zijn sneller gekwetst, moe, ziek, allergisch. Er wordt ze vaak al jong verteld dat ze sterker moeten zijn. Weerbaarder. Stop die gevoeligheid maar diep weg, want dat is geen handige kwaliteit in onze maatschappij.
Maar juist deze mensen brengen iets met zich mee in de wereld. Wijsheid. Empathie. Liefdevolle aandacht. Begrip. Vrede. Connectie. Muziek. Kunst.
Je hebt ze allebei nodig. De olifant en de vlinder. Samen in balans.
In plaats van naar gevoelige mensen te kijken als zwak, kun je hun gevoeligheid ook als anders zien, als het talent dat het is.
Zonder die gevoeligheid konden ze niet zijn wie ze zijn. En konden ze niet brengen wat ze brengen.
Ik hoop, als je dit leest en je bént een van die gevoelige knijnen, dat dit je mag helpen. Tuurlijk moeten we bestaan in de maatschappij, die hopelijk steeds wat minder hard mag worden. Tuurlijk werken we allemaal aan onszelf en hoe sterker je kunt staan, hoe fijner dat is. Dus mediteer. Zing. Dans. Yoga. Creëer. Geef jezelf wat je nodig hebt. Maar verlies niet uit het oog wat je kwaliteiten zijn. En wat je brengt, gewoon door wíe je bent. Accepteer en hou van wat je bent, mooie vlinder. Dan wordt je gevoeligheid je kracht, in plaats van je valkuil.
Of zoals de Dalai Lama zei, een waarheid als eenolifant koe:
Als je een vlinder zou slaan met je vlakke hand, is het einde vlinder.
Goh zeg, wat een stom, waardeloos dier, zo´n vlinder. Die kan niet eens tegen een tikje met een vlakke hand!! Zo´n vlinder moet maar even gauw zich niet zo aanstellen en wat sterker worden. Weerbaarder. Misschien kunnen we de vlinder wel een training geven, zodat ´ie gewoon net zo sterk wordt als de olifant.
Dit is wat er verwacht wordt, toch, van gevoelige kinderen? En gevoelige volwassenen? Sterker worden? Weerbaarder? ¨Gewoon¨ meedraaien in de maatschappij, die veel nadruk legt op sterk en weerbaar? Waarin je gewoon de klappen aan moet kunnen?
Maar die vlinder hè. Die kan vliegen. Die vliegt als een etherische schoonheid door onze zomers. Die helpt om onze bloemen te laten bloeien en ons fruit te bevruchten. Kan een wondertje verrichten door als rups op de wereld te komen en zich dan te verpoppen tot iets heel moois.
En niemand vindt vlinders zwak, toch? Ze zijn anders dan de olifant, maar zowel de olifant als de vlinder hebben hun plaats in onze wereld. Allebei met andere kwaliteiten.
Mijn wens is dat we naar mensen hetzelfde kunnen kijken.
Sommige mensen zijn als olifanten. Ze zijn van nature sterk en weerbaar. Ze kunnen alles eten, zijn niet gauw van slag. Ze zijn ook vaak niet zo empathisch, ze doen gewoon als olifanten hun ding. Ze werken hard en kunnen een hoop aan. Ze hebben volop kwaliteiten die in de westerse huidige, toevallig nogal harde, kapitalistische en op winst gerichte maatschappij, gewaardeerd worden.
Sommige mensen zijn als vlinders. Ze zijn sneller gekwetst, moe, ziek, allergisch. Er wordt ze vaak al jong verteld dat ze sterker moeten zijn. Weerbaarder. Stop die gevoeligheid maar diep weg, want dat is geen handige kwaliteit in onze maatschappij.
Maar juist deze mensen brengen iets met zich mee in de wereld. Wijsheid. Empathie. Liefdevolle aandacht. Begrip. Vrede. Connectie. Muziek. Kunst.
Je hebt ze allebei nodig. De olifant en de vlinder. Samen in balans.
In plaats van naar gevoelige mensen te kijken als zwak, kun je hun gevoeligheid ook als anders zien, als het talent dat het is.
Zonder die gevoeligheid konden ze niet zijn wie ze zijn. En konden ze niet brengen wat ze brengen.
Ik hoop, als je dit leest en je bént een van die gevoelige knijnen, dat dit je mag helpen. Tuurlijk moeten we bestaan in de maatschappij, die hopelijk steeds wat minder hard mag worden. Tuurlijk werken we allemaal aan onszelf en hoe sterker je kunt staan, hoe fijner dat is. Dus mediteer. Zing. Dans. Yoga. Creëer. Geef jezelf wat je nodig hebt. Maar verlies niet uit het oog wat je kwaliteiten zijn. En wat je brengt, gewoon door wíe je bent. Accepteer en hou van wat je bent, mooie vlinder. Dan wordt je gevoeligheid je kracht, in plaats van je valkuil.
Of zoals de Dalai Lama zei, een waarheid als een
maandag 13 augustus 2018
Zeuren als nationaal tijdsverdrijf
Jaaaa, een blog, kijkend naar de regen buiten, over Nederland´s nummer één tijdsverdrijf: klagen over bijvoorbeeld het weer.
Sowieso zijn Nederlanders bij uitstek goed in klagen over van alles. We staan daar geloof ik ook wel om bekend.
Maar het weer, dus. Is het warm, dan zeuren we dat het te warm is. Is het koud, dan zeuren we dat het te koud is. Regent het, dan... je vat hem al.
En ik snap daar dus echt de ballen van. Ik persoonlijk denk dat het een goede levensfilosofie is om overal zoveel mogelijk van te genieten. Schijnt de zon? Lekker! Regent het? Regenjas aan en lekker vechten tegen die elementen! Wolken? We hebben hier zulke prachtige luchten!
Maar nog even los daarvan, je kunt er ook nog eens helemaal niks aan veranderen.
En als je er niks aan kunt veranderen, kun je het maar beter accepteren :-)
Tuurlijk heb ik ook zo mijn favoriete weer. 23 graden, geen wind, zonnetje. Ooooh wat is dat heerlijk. En ik hou niet erg van wekenlange wind en regen. Maar ergens een voorkeur voor hebben en er de hele tijd over eikelen, dát zijn twee verschillende dingen. Dus trek ik mijn poncho aan en gáán met die banaan, die regen in! Lekker!
Ook wordt er veel geklaagd over hoe slecht we het hebben in Nederland. Op het internet word je om de oren gegooid met ¨waar moet het heen in dit kl*teland¨.
Echt? Serieus?? Nederlanders zijn zo ongeveer de gelukkigste mensen op aarde. We zijn veilig. We hebben een dak boven ons hoofd. Arm zijn betekent hier dat je geen geld hebt om te leven zoals de meesten, niet dat je op straat leeft en wekenlang geen eten hebt. Niet dat dat niet naar is, maar laten we het wel even in perspectief zien.
We wonen in de veiligste tijd ooit. We hebben alle ruimte voor zelfontplooiïng, voor part-time werken. De keuze of we zelf voor onze kinderen zorgen óf een veilig KDV inschakelen. De overheid betaalt nog mee ook. Iedereen mag naar school, leert lezen en schrijven, iedereen mag een vak leren en krijgt kánsen. Iedereen heeft in elk geval een kans om te studeren. We zijn vrij om te zijn wie we zijn, te geloven wat we geloven, te zeggen wat we vinden. Als je ziek wordt heb je een van de beste gezondheidszorgen ter wereld tot je beschikking.
Waar komt dat collectieve gevoel van ontevredenheid toch vandaan, als je aan alle kanten zo kunt bewijzen dat we het hartstikke goed hebben? Onderbuikgevoelens spreken, in plaats van werkelijkheidszin. En dán denk ik soms: waar moet het heen met deze egoïstische wereld?
Gelukkig hebben we allemaal de keuze met wie we ons omringen en heb ik de enorme mazzel om een cirkel geweldig fijne, liefdevolle, geweldige mensen om me heen te hebben die net zo positief in het leven staan als ik. En ik geloof dat je met zo´n levenshouding, op je eigen manier, bijdraagt tot een betere wereld. Als een steen die je in het water werpt, gaan de golven van jouw positiviteit lange tijd door.
Sowieso zijn Nederlanders bij uitstek goed in klagen over van alles. We staan daar geloof ik ook wel om bekend.
Maar het weer, dus. Is het warm, dan zeuren we dat het te warm is. Is het koud, dan zeuren we dat het te koud is. Regent het, dan... je vat hem al.
En ik snap daar dus echt de ballen van. Ik persoonlijk denk dat het een goede levensfilosofie is om overal zoveel mogelijk van te genieten. Schijnt de zon? Lekker! Regent het? Regenjas aan en lekker vechten tegen die elementen! Wolken? We hebben hier zulke prachtige luchten!
Maar nog even los daarvan, je kunt er ook nog eens helemaal niks aan veranderen.
En als je er niks aan kunt veranderen, kun je het maar beter accepteren :-)
Tuurlijk heb ik ook zo mijn favoriete weer. 23 graden, geen wind, zonnetje. Ooooh wat is dat heerlijk. En ik hou niet erg van wekenlange wind en regen. Maar ergens een voorkeur voor hebben en er de hele tijd over eikelen, dát zijn twee verschillende dingen. Dus trek ik mijn poncho aan en gáán met die banaan, die regen in! Lekker!
Ook wordt er veel geklaagd over hoe slecht we het hebben in Nederland. Op het internet word je om de oren gegooid met ¨waar moet het heen in dit kl*teland¨.
Echt? Serieus?? Nederlanders zijn zo ongeveer de gelukkigste mensen op aarde. We zijn veilig. We hebben een dak boven ons hoofd. Arm zijn betekent hier dat je geen geld hebt om te leven zoals de meesten, niet dat je op straat leeft en wekenlang geen eten hebt. Niet dat dat niet naar is, maar laten we het wel even in perspectief zien.
We wonen in de veiligste tijd ooit. We hebben alle ruimte voor zelfontplooiïng, voor part-time werken. De keuze of we zelf voor onze kinderen zorgen óf een veilig KDV inschakelen. De overheid betaalt nog mee ook. Iedereen mag naar school, leert lezen en schrijven, iedereen mag een vak leren en krijgt kánsen. Iedereen heeft in elk geval een kans om te studeren. We zijn vrij om te zijn wie we zijn, te geloven wat we geloven, te zeggen wat we vinden. Als je ziek wordt heb je een van de beste gezondheidszorgen ter wereld tot je beschikking.
Waar komt dat collectieve gevoel van ontevredenheid toch vandaan, als je aan alle kanten zo kunt bewijzen dat we het hartstikke goed hebben? Onderbuikgevoelens spreken, in plaats van werkelijkheidszin. En dán denk ik soms: waar moet het heen met deze egoïstische wereld?
Gelukkig hebben we allemaal de keuze met wie we ons omringen en heb ik de enorme mazzel om een cirkel geweldig fijne, liefdevolle, geweldige mensen om me heen te hebben die net zo positief in het leven staan als ik. En ik geloof dat je met zo´n levenshouding, op je eigen manier, bijdraagt tot een betere wereld. Als een steen die je in het water werpt, gaan de golven van jouw positiviteit lange tijd door.
zondag 12 augustus 2018
Speak Your Truth: Spreek/leef je eigen waarheid.
In april, toen ik uit het ziekenhuis kwam, (zie deze blog voor meer daarover), ben ik al snel in meditatie
op zoek gegaan naar ¨Waarom gebeurt dit nu? Wat heeft dit me te vertellen?¨
Ik geloof namelijk dat dingen niet zomaar gebeuren en dat dit soort ziekteprocessen vaak een diepere betekenis hebben dan alleen je lijf. En meditatie is een manier om in contact te komen, los van je ratio, met je innerlijke weten. Nou ga ik, sorry, niet veel vertellen over waar dit proces dan voor mij over ging/gaat. Dat is ietsje te persoonlijk voor een blog. Maar wel vertel ik een heel belangrijk punt eruit, namelijk: Speak Your Truth. Spreek je waarheid. Wees echt, wees wat en wie je bent, zonder dat je je bezig houdt met wat anderen van je vinden.
En dat is nogal een Ding. Ik ben namelijk een gepest kind. En gepeste kinderen zijn vaak meesters in aanpassen. Ik weet feilloos, zonder onecht te zijn, precies bij elke persoon dát stukje van me te laten zien dat bij die persoon past. Ik zal niet snel iets zeggen over iets waarvan ik vermoed dat zij het er niet mee eens zal zijn. Of waar zij niets mee zal kunnen. Ik ben heel behoedzaam om maar niets verkeerds te zeggen of te doen.
Dus eigenlijk ben ik steeds aan het denken: ¨wat wil de ander horen?¨ In plaats van: ¨Wat wil ik zeggen?¨
Nou. Het punt om dat los te laten is dus nu ;-)
Affijn. Mijn lieve vriendin H las vorige week mijn blog over gezondheid en ze zei tegen me ¨weet je nog dat je vroeger helemaal niet wilde dat ik daar iets openbaar over zou zeggen, omdat je niet wilde dat iemand het wist? En weet je nog hoe lang het duurde voor je tegen mij er open over was?¨
Wat een eye opener, H! Want dat klopt. Oef, wat ben ik een hoop jaren krampachtig bezig geweest vooral niemand te laten merken dat het soms niet goed me me ging. Want anders zouden ze me vast niet meer inhuren en me ook al niet meer aardig vinden.
Mensen hebben sowieso vaak maar heel beperkt geduld met dingen. Je mag best even klagen hoor, maar éventjes maar. Daarna moet je weer gewoon gaan doen. En op professioneel vlak is dat ook helemaal terecht. Op persoonlijk vlak sta ik er zelf anders in voor de mensen om me heen ;-)
Natuurlijk ben ik altijd al mijn verantwoordelijkheden nagekomen. Een artiest is een artiest. Altijd. The show must go on. Dus wat er ook gebeurt: op dat podium sta je. In de tijd dat ik nog regelmatig omviel heb ik wel in de pauze plat gelegen en ben na de pauze weer op gegaan. Niemand die iets aan me heeft gemerkt.
Dus deed ik jarenlang de grote niets-aan-de-hand-show.
Kijk, en dát... dat is voorbij. Ik heb het gewoon echt niet meer in me om steeds te doen of alles okee is. Om eigenlijk te liegen over hoe het met me gaat. Maar ook niet om dingen te doen ¨omdat dat zo hoort¨ of omdat andere mensen die dingen graag zouden willen doen. Ik wil vooral doen wat voor mij en mijn gezin goed is en goed voelt.
Dat is dus ongeveer wat voor mij Speak Your Truth betekent.
Het betekent niet dat je je verantwoordelijkheden niet nakomt en het betekent al helemaal niet dat je in een slachtofferrol gaat zitten. Asjeblieft zeg, dat heb ik genoeg mensen zien doen in mijn leven.
Nee, als ik iets beloof te doen dan gá ik daarvoor! Met volle passie! Op mij kun je rekenen. Als ik zeg dat ik het doe, dan doe ik het ook.
Maar ik denk wel veel beter na over óf ik iets ga doen. Wanneer ik het ga doen. Hoevéél ik ga doen. Of ik dan nog voldoende over heb om de moeder te zijn die ik graag wil zijn. De echtgenote die ik graag wil zijn. De dochter die ik graag wil zijn.
Door wat H opmerkte besefte ik me hoezeer ik daarin veranderd ben. Wat een ander vindt of oordeelt, dat ligt bij een ander. Ik kan alleen maar vanuit mijn waarheid en mijn hart kiezen voor wat juist is. Of dat nu voor mij of voor een ander is.
Dank je H :)
zaterdag 11 augustus 2018
Blokfluit
Mijn kind is soms echt hilarisch.
Kijk, ze is echt megadubbelnietnormaalhysterisch muzikaal. (Kan me echt níet voorstellen van wie ze dat heeft). Dus zodra ze iets wil, kan ze dat prima. Maar de wil om te óefenen... díe is nog een beetje lastig voor de 9-jarige.
Maar toen voor de vakantie de juf die het schoolorkest dirigeert de klas inkwam, om te vragen welke kinderen er allemaal instrumenten bespeelden, besloot Sophie om haar vinger op te steken en te zeggen dat ze blokfluit kon spelen.
De werkelijkheidszin van 9-jarigen is nog niet altijd perfect. Sophie kon namelijk met wat fantasie 4 noten spelen.
Hysterisch. Maar ik zou ik niet zijn (weet je nog van ¨gaan met die banaan?¨) als ik het niet helemaal geweldig vond.
Ze heeft zichzelf opgegeven, dus nu heeft ze een doel! Ze had 6 weken om te leren inderdaad goed genoeg blokfluit te spelen. En dat doet ze dus! Ze oefent netjes (nog niet helemaal) elke dag en springt vooruit. En zo zitten we intussen dan regelmatig genoeglijk samen kinderliedjes te spelen. Mama verzint elke keer een nieuwe tweede stem en ik hóór haar muzikale inzicht groeien.
Als ze zo doorgaat komt het helemaal goed met dat orkest :-)
Kijk, ze is echt megadubbelnietnormaalhysterisch muzikaal. (Kan me echt níet voorstellen van wie ze dat heeft). Dus zodra ze iets wil, kan ze dat prima. Maar de wil om te óefenen... díe is nog een beetje lastig voor de 9-jarige.
Maar toen voor de vakantie de juf die het schoolorkest dirigeert de klas inkwam, om te vragen welke kinderen er allemaal instrumenten bespeelden, besloot Sophie om haar vinger op te steken en te zeggen dat ze blokfluit kon spelen.
De werkelijkheidszin van 9-jarigen is nog niet altijd perfect. Sophie kon namelijk met wat fantasie 4 noten spelen.
Hysterisch. Maar ik zou ik niet zijn (weet je nog van ¨gaan met die banaan?¨) als ik het niet helemaal geweldig vond.
Ze heeft zichzelf opgegeven, dus nu heeft ze een doel! Ze had 6 weken om te leren inderdaad goed genoeg blokfluit te spelen. En dat doet ze dus! Ze oefent netjes (nog niet helemaal) elke dag en springt vooruit. En zo zitten we intussen dan regelmatig genoeglijk samen kinderliedjes te spelen. Mama verzint elke keer een nieuwe tweede stem en ik hóór haar muzikale inzicht groeien.
Als ze zo doorgaat komt het helemaal goed met dat orkest :-)
vrijdag 10 augustus 2018
Opgelicht!
Jahaaa, soms is er meer dan rozengeur en maneschijn ;)
Sinds een aantal jaar hebben wij last van vocht in huis. Dat uitte zich vooral in schimmel op de muur en de geur van vocht in de kast. Daar hebben we natuurlijk voor naar een oplossing gezocht!
Zo hebben we het dak laten nakijken en we hebben een nieuw ventilatiesysteem laten installeren.
En ook hebben we een paar jaar geleden de gevel opnieuw laten voegen. We hadden daarvoor een voeger gezocht via werkspot.nl. We hadden een aantal offertes gekregen en zijn voor de goedkoopste gegaan.
Nadat hij gevoegd had en betaald was vroeg de voegmeneer Ben om een site voor hem te bouwen.
Dat deed Ben, voor een vriendenprijsje natuurlijk.
Maar nadat de site opgeleverd was, weigerde de meneer te betalen. Na heel veel telefoontjes (die niet meer opgenomen werden), haalde B de site offline. Meneer durfde toen zelfs nog te dreigen met advocaten als de site niet weer online gezet werd.
Fast forward een paar jaar. We kregen weer last van vocht. De kast stonk weer. Bezorgd lieten we er mensen naar kijken en toen kwam het. Er was dusdanig slecht gevoegd dat alle nieuwe voegmeneren er hoofdschuddend naar stonden te kijken. Je kon de voegen er zo met je nagel tussen vandaan halen.
We zijn dubbel opgelicht. Zo zonde.
Maar ja, hee, je kunt er onwijs moeilijk en verdrietig over doen maar het ís toch niet anders. Typisch gevalletje ¨helaas, pindakaas¨. Dus met frisse moed verder. We lieten nieuwe offertes maken, maar het beste gevoel hadden we bij de voegmeneer wiens busje ik ¨toevallig¨ op straat zag.
Dus nu is die meneer weer aan het uithakken. Gelukkig is ´ie nu bijna klaar met de ongelooflijke ****herrie :)
Ik ben vandaag niet helemaal lekker. Beetje druk allemaal zo, en ik ben natuurlijk nog aan het herstellen. Dan komt de buikpijn en malaise weer een beetje terug. Zo langzamerhand leer ik dat ik mezelf met liefde mag behandelen, mag doen wat goed voelt en de tijd mag nemen. Dus ik verschans me tijdens het voegen vandaag lekker in de slaapkamer, in kleermakerszit op het bed, met mijn Bose Noise-reducing headphones, mijn haakwerkje, af en aan mijn lieve kind én mijn laptop! Heb ik tenminste weer wat te bloggen joh ;-)
Sinds een aantal jaar hebben wij last van vocht in huis. Dat uitte zich vooral in schimmel op de muur en de geur van vocht in de kast. Daar hebben we natuurlijk voor naar een oplossing gezocht!
Zo hebben we het dak laten nakijken en we hebben een nieuw ventilatiesysteem laten installeren.
En ook hebben we een paar jaar geleden de gevel opnieuw laten voegen. We hadden daarvoor een voeger gezocht via werkspot.nl. We hadden een aantal offertes gekregen en zijn voor de goedkoopste gegaan.
Nadat hij gevoegd had en betaald was vroeg de voegmeneer Ben om een site voor hem te bouwen.
Dat deed Ben, voor een vriendenprijsje natuurlijk.
Maar nadat de site opgeleverd was, weigerde de meneer te betalen. Na heel veel telefoontjes (die niet meer opgenomen werden), haalde B de site offline. Meneer durfde toen zelfs nog te dreigen met advocaten als de site niet weer online gezet werd.
Fast forward een paar jaar. We kregen weer last van vocht. De kast stonk weer. Bezorgd lieten we er mensen naar kijken en toen kwam het. Er was dusdanig slecht gevoegd dat alle nieuwe voegmeneren er hoofdschuddend naar stonden te kijken. Je kon de voegen er zo met je nagel tussen vandaan halen.
We zijn dubbel opgelicht. Zo zonde.
Maar ja, hee, je kunt er onwijs moeilijk en verdrietig over doen maar het ís toch niet anders. Typisch gevalletje ¨helaas, pindakaas¨. Dus met frisse moed verder. We lieten nieuwe offertes maken, maar het beste gevoel hadden we bij de voegmeneer wiens busje ik ¨toevallig¨ op straat zag.
Dus nu is die meneer weer aan het uithakken. Gelukkig is ´ie nu bijna klaar met de ongelooflijke ****herrie :)
Ik ben vandaag niet helemaal lekker. Beetje druk allemaal zo, en ik ben natuurlijk nog aan het herstellen. Dan komt de buikpijn en malaise weer een beetje terug. Zo langzamerhand leer ik dat ik mezelf met liefde mag behandelen, mag doen wat goed voelt en de tijd mag nemen. Dus ik verschans me tijdens het voegen vandaag lekker in de slaapkamer, in kleermakerszit op het bed, met mijn Bose Noise-reducing headphones, mijn haakwerkje, af en aan mijn lieve kind én mijn laptop! Heb ik tenminste weer wat te bloggen joh ;-)
dinsdag 7 augustus 2018
Dingen Doen Die Je Stom Vindt.
Ik moet af en toe zo ontzettend lachen om mezelf. Echt waar.
Zoals vanmorgen. Het is namelijk zo, dat we mijn site aan het vernieuwen zijn. Dat is echt uitermate snel en op tijd, gezien het feit dat de site gemaakt werd in 2002 en er eigenlijk nooit iets aan geüpdateted is.
En dat terwijl ik getrouwd ben met een PHP programmeur.....
Het schijnt dat bij de timmerman de plintjes ook niet recht liggen. Laten we het daar maar op houden ;-)
Maar goed. Ik moet dus ook teksten vernieuwen. Schrijven dus. Weet je wel, precies diezelfde activiteit die je doet als je blogt, en wat ik dus zo leuk vind. Uhuh.
Nou moet ik erbij zeggen dat ik een werkelijk anti-talent heb voor mezelf verkopen. Dus dat helpt niet echt mee. Maar dan nog! Kom op! Hoe moeilijk is het om, in plaats van een blog te typen, even een tekst te typen voor je site!
Nou ja, blijkbaar dus zo moeilijk dat ik gisteren maar helemaal niks heb geschreven... en dan moet ik dus Om. Mezelf. Lachen.
Vervolgens heb ik mezelf vanmorgen een metaforische (letterlijk is bést lastig) schop onder mijn kont gegeven en ben gaan typen. Intussen zijn de teksten bij allerlei lieve mensen die mij eerlijke en kritische feedback mogen geven.
Voor mij is die schop toch wel het gene wat het beste werkt tegen allerhande procrastinatie, Woggen, Soggen en Moggen (Meditatie Ontwijkend Gedrag). Niet nadenken, hoppa, gewoon even doen. En dan blij zijn dat het klaar is. Of jezelf nog even liefdevol uitlachen. Of allebei. Mag ook. Want hee, je hebt het wel mooi gedáán. :-D
Zoals vanmorgen. Het is namelijk zo, dat we mijn site aan het vernieuwen zijn. Dat is echt uitermate snel en op tijd, gezien het feit dat de site gemaakt werd in 2002 en er eigenlijk nooit iets aan geüpdateted is.
En dat terwijl ik getrouwd ben met een PHP programmeur.....
Het schijnt dat bij de timmerman de plintjes ook niet recht liggen. Laten we het daar maar op houden ;-)
Maar goed. Ik moet dus ook teksten vernieuwen. Schrijven dus. Weet je wel, precies diezelfde activiteit die je doet als je blogt, en wat ik dus zo leuk vind. Uhuh.
Nou moet ik erbij zeggen dat ik een werkelijk anti-talent heb voor mezelf verkopen. Dus dat helpt niet echt mee. Maar dan nog! Kom op! Hoe moeilijk is het om, in plaats van een blog te typen, even een tekst te typen voor je site!
Nou ja, blijkbaar dus zo moeilijk dat ik gisteren maar helemaal niks heb geschreven... en dan moet ik dus Om. Mezelf. Lachen.
Vervolgens heb ik mezelf vanmorgen een metaforische (letterlijk is bést lastig) schop onder mijn kont gegeven en ben gaan typen. Intussen zijn de teksten bij allerlei lieve mensen die mij eerlijke en kritische feedback mogen geven.
Voor mij is die schop toch wel het gene wat het beste werkt tegen allerhande procrastinatie, Woggen, Soggen en Moggen (Meditatie Ontwijkend Gedrag). Niet nadenken, hoppa, gewoon even doen. En dan blij zijn dat het klaar is. Of jezelf nog even liefdevol uitlachen. Of allebei. Mag ook. Want hee, je hebt het wel mooi gedáán. :-D
zaterdag 4 augustus 2018
Sporten opbouwen na en bij ziekte
Als kind was ik heel smal, heel atletisch en sportief en ik had een oneindige hoeveelheid energie.
Exact zoals Sophie nu dus.
Soms gebeuren er in een mensenleven dingen die je op een zijspoor zetten en verregaande gevolgen hebben, die je wellicht helemaal niet meteen overziet.
Bij mij was dat de meningitis toen ik 11 was. Bacteriële meningitis is een ontsteking aan het hersenvlies die hartstikke dodelijk is. Ik ging er bijna aan onderdoor en het herstel duurde enorm lang.
Zoals ik al eerder schreef kwam ik erna enorm aan. Ook trok mijn linkerbeen, en intussen weet ik dat de latere M.E. klachten er waarschijnlijk ook veel mee te maken hebben. Dit omdat al je organen een enorme oplawaai krijgen, en dat werkt dan lang door. Heb ik me laten vertellen ;)
Dus van een gezonde spring-in-het-veld werd ik een meisje dat niet meer sportte en vooral in haar kamer boeken las. En eigenlijk heb ik er toen ook nooit zo heel hard over nagedacht. Het ging gewoon zo.
Toen ik een jaar of 18 was sportte ik wel veel en dat vond ik echt heerlijk! Maar toen ik 20 was kreeg ik M.E. en jarenlang kon ik niet sporten. Ik hield aan de zwangerschap van Sophie later bekkeninstabiliteit over. Ik deed een yoga-opleiding en die hielp enorm met dat bekken, maar ook daar ging ik constant over mijn grenzen heen dus na een jaar moest ik stoppen.
Nu ben ik sinds een jaar of twee écht aan het opbouwen en dat dat kan heeft twee redenen. Ten eerste de behandelingen van de osteopaat! Ik heb veel meer energie en ik kan dus meer. Maar de tweede reden is dat ik voor het eerst, zo´n twee jaar geleden, mijn gezondheid op de eerste plaats (na mijn gezin natuurlijk, dus eigenlijk de tweede plaats) ben gaan zetten.
Eerst wandelen. Dát heeft prioriteit. Niet werken als je dat eigenlijk niet kunt. Alleen aannemen wat je zeker aankan. Je schema licht houden zodat er tijd is. Zodat er energie is om te werken aan je gezondheid in plaats van dat je vecht tegen windmolens. Je niks aantrekken van wat een ander kan. Wat je zou móeten kunnen (van jezelf). Wat een ander víndt dat je zou moeten kunnen. Eerlijk luisteren naar jezelf en de balans vinden tussen inspanning en ontspanning. Zodat je doet wat je kunt, niet meer en niet minder dan dat. Jezelf vergelijkt met jezelf en met niemand anders.
Mijn karakter is eigenlijk behoorlijk van de catagorie ¨hoppa, gáán met die banaan¨. En dan ga je gauw over je grenzen heen. Ik heb echt moeten leren om mijn lijf goed te verzorgen en mijn grenzen te respecteren. Daar was ik dus zo´n jaar of 16 mee bezig... (*schudt eens even haar hoofd naar zichzelf*)
En nog trap ik er regelmatig in hoor. Want het blijkt dus dat ik echt enorm van sporten houd!! Zo heerlijk om lekker een eind te fietsen op de hometrainer of de racefiets. Zo heerlijk om te wandelen bij een mooie zonsondergang (maar ook in de zeikregen met je poncho, lekker vechten tegen de elementen!). Zo heerlijk om met mijn gezin naar het park te gaan met een bal. Zo heerlijk om de ¨runner´s high¨, de endorfine rush die je van sporten krijgt, te voelen!
¨Waar ligt de grens?¨ is niet altijd een eenvoudige vraag. En voor veel van de ¨onzichtbare ziektes¨ ook een vraag die elke dag een ander antwoord kent. Maar we leven en we leren, om er maar eens een mooi Anglicisme tegenaan te gooien.
Dus de afgelopen maanden zat ik op de strafbank en ik baalde! Want ik had zoveel opgebouwd!
En nu geniet ik van het weer opbouwen. Ik kijk even niet naar waar ik vorig jaar was rond deze tijd, maar naar waar ik 4 weken geleden was :-). En ik accepteer wat nú kan en geniet.
Ik kocht bij Decathlon zo´n Medicine Ball (een rubberen bal van 5 kg die je bijvoorbeeld kunt stuiteren om je armspieren en kernspieren te trainen), want ik ben behoorlijk afgevallen en ik krijg (shock, horror) kipfilets onder mijn armen!!! Dat vond ik een uitermate goede reden om meer krachttraining te doen...
Vanavond in het park heb ik de bal 100 keer gestuiterd en 20 keer overgegooid/gevangen. En we hebben heerlijk cricket gespeeld. Ik heb met volle teugen genoten. Op de terugweg voelde ik mijn spieren (lekker!!) en mijn bekken voelde als elastiek (oeps...)
Duimen jullie nu mee dat ik de grens vóór ben gebleven?
Exact zoals Sophie nu dus.
Soms gebeuren er in een mensenleven dingen die je op een zijspoor zetten en verregaande gevolgen hebben, die je wellicht helemaal niet meteen overziet.
Bij mij was dat de meningitis toen ik 11 was. Bacteriële meningitis is een ontsteking aan het hersenvlies die hartstikke dodelijk is. Ik ging er bijna aan onderdoor en het herstel duurde enorm lang.
Zoals ik al eerder schreef kwam ik erna enorm aan. Ook trok mijn linkerbeen, en intussen weet ik dat de latere M.E. klachten er waarschijnlijk ook veel mee te maken hebben. Dit omdat al je organen een enorme oplawaai krijgen, en dat werkt dan lang door. Heb ik me laten vertellen ;)
Dus van een gezonde spring-in-het-veld werd ik een meisje dat niet meer sportte en vooral in haar kamer boeken las. En eigenlijk heb ik er toen ook nooit zo heel hard over nagedacht. Het ging gewoon zo.
Toen ik een jaar of 18 was sportte ik wel veel en dat vond ik echt heerlijk! Maar toen ik 20 was kreeg ik M.E. en jarenlang kon ik niet sporten. Ik hield aan de zwangerschap van Sophie later bekkeninstabiliteit over. Ik deed een yoga-opleiding en die hielp enorm met dat bekken, maar ook daar ging ik constant over mijn grenzen heen dus na een jaar moest ik stoppen.
Nu ben ik sinds een jaar of twee écht aan het opbouwen en dat dat kan heeft twee redenen. Ten eerste de behandelingen van de osteopaat! Ik heb veel meer energie en ik kan dus meer. Maar de tweede reden is dat ik voor het eerst, zo´n twee jaar geleden, mijn gezondheid op de eerste plaats (na mijn gezin natuurlijk, dus eigenlijk de tweede plaats) ben gaan zetten.
Eerst wandelen. Dát heeft prioriteit. Niet werken als je dat eigenlijk niet kunt. Alleen aannemen wat je zeker aankan. Je schema licht houden zodat er tijd is. Zodat er energie is om te werken aan je gezondheid in plaats van dat je vecht tegen windmolens. Je niks aantrekken van wat een ander kan. Wat je zou móeten kunnen (van jezelf). Wat een ander víndt dat je zou moeten kunnen. Eerlijk luisteren naar jezelf en de balans vinden tussen inspanning en ontspanning. Zodat je doet wat je kunt, niet meer en niet minder dan dat. Jezelf vergelijkt met jezelf en met niemand anders.
Mijn karakter is eigenlijk behoorlijk van de catagorie ¨hoppa, gáán met die banaan¨. En dan ga je gauw over je grenzen heen. Ik heb echt moeten leren om mijn lijf goed te verzorgen en mijn grenzen te respecteren. Daar was ik dus zo´n jaar of 16 mee bezig... (*schudt eens even haar hoofd naar zichzelf*)
En nog trap ik er regelmatig in hoor. Want het blijkt dus dat ik echt enorm van sporten houd!! Zo heerlijk om lekker een eind te fietsen op de hometrainer of de racefiets. Zo heerlijk om te wandelen bij een mooie zonsondergang (maar ook in de zeikregen met je poncho, lekker vechten tegen de elementen!). Zo heerlijk om met mijn gezin naar het park te gaan met een bal. Zo heerlijk om de ¨runner´s high¨, de endorfine rush die je van sporten krijgt, te voelen!
¨Waar ligt de grens?¨ is niet altijd een eenvoudige vraag. En voor veel van de ¨onzichtbare ziektes¨ ook een vraag die elke dag een ander antwoord kent. Maar we leven en we leren, om er maar eens een mooi Anglicisme tegenaan te gooien.
Dus de afgelopen maanden zat ik op de strafbank en ik baalde! Want ik had zoveel opgebouwd!
En nu geniet ik van het weer opbouwen. Ik kijk even niet naar waar ik vorig jaar was rond deze tijd, maar naar waar ik 4 weken geleden was :-). En ik accepteer wat nú kan en geniet.
Ik kocht bij Decathlon zo´n Medicine Ball (een rubberen bal van 5 kg die je bijvoorbeeld kunt stuiteren om je armspieren en kernspieren te trainen), want ik ben behoorlijk afgevallen en ik krijg (shock, horror) kipfilets onder mijn armen!!! Dat vond ik een uitermate goede reden om meer krachttraining te doen...
Vanavond in het park heb ik de bal 100 keer gestuiterd en 20 keer overgegooid/gevangen. En we hebben heerlijk cricket gespeeld. Ik heb met volle teugen genoten. Op de terugweg voelde ik mijn spieren (lekker!!) en mijn bekken voelde als elastiek (oeps...)
Duimen jullie nu mee dat ik de grens vóór ben gebleven?
vrijdag 3 augustus 2018
Echt Eten: Supersimpele Boekweit Chapati (Glutenvrij, melkvrij, vegan, suikervrij)
Het is zo ongelooflijk geweldig om me béter te voelen. Wat onwijs fijn is het om weer te kunnen functioneren. Ik ben nog altijd niet 100%, maar ik kies ervoor om te kijken naar wat ik allemaal weer wél kan in plaats van naar wat ik nog niet kan.
En één van de dingen die ik weer kan is wat normaler eten!! In de ¨zieke¨ maanden kon ik alleen maar wat rijst, wat vlees, wat fruit en wat rijstmelk eten/drinken. Dus stel je voor wat voor wereld er nu open gaat!
Zo stond er net alsontbijt brunch dit op het menu:
Het is een boekweitchapati uit de oven met sla, zelfgemaakte uiensaus, (vega) mayo en gerookte kip.
(De kip roken we meestal zelf maar wegens 1000 graden buiten is ´ie nu gekocht)
En die chapati is overheerlijk dus bij deze deel ik het recept! Deze chapati is VRIJ van een hele hoop dingen: gluten, melk, suiker, dierlijke dingen (ja dat ik er dan zelf kip op stop is even een ander verhaal ;)), maar ook gewoon alle troep die er vaak in eten zit dat je in de supermarkt koopt.
Laat je niet afschrikken, het is echt heel eenvoudig. In twee minuutjes ben je klaar.
Ingrediënten:
Dan spreid je het uit op bakpapier (bij de Ekoplaza heb je grote rollen heel goed bakpapier wat helemaal niet duurder uitkomt) en je gooit er je eventuele zaadjes overheen. Ik vind het lekker om er nog een beetje olijfolie overheen te druppelen en een beetje peper op te malen. Maar dat hoeft niet (en iets anders kan ook, leef je nogmaals uit)
En één van de dingen die ik weer kan is wat normaler eten!! In de ¨zieke¨ maanden kon ik alleen maar wat rijst, wat vlees, wat fruit en wat rijstmelk eten/drinken. Dus stel je voor wat voor wereld er nu open gaat!
Zo stond er net als
Het is een boekweitchapati uit de oven met sla, zelfgemaakte uiensaus, (vega) mayo en gerookte kip.
(De kip roken we meestal zelf maar wegens 1000 graden buiten is ´ie nu gekocht)
En die chapati is overheerlijk dus bij deze deel ik het recept! Deze chapati is VRIJ van een hele hoop dingen: gluten, melk, suiker, dierlijke dingen (ja dat ik er dan zelf kip op stop is even een ander verhaal ;)), maar ook gewoon alle troep die er vaak in eten zit dat je in de supermarkt koopt.
Laat je niet afschrikken, het is echt heel eenvoudig. In twee minuutjes ben je klaar.
Ingrediënten:
- Boekweitmeel, 100 gram (bij mij is 120 gram 2 porties trouwens, dus je kunt meer of minder doen)
- Olijfolie, eetlepel
- Zout, 1 gram (naar smaak. Ik ben niet zo bang voor zout. Wel GOED zout natuurlijk, uit de zee, met mineralen!)
- Eventueel sesamzaadjes of maanzaadjes of lijnzaadjes... leef je uit!
Vervolgens komt er een Hele Moeilijke Stap. Je mikt meel, olie en zout bij elkaar in een kom en mengt het! Ja, ik weet het, ik vraag een hoop!
Je mengt het met water tot je een soort pannenkoekbeslag hebt.
Dan spreid je het uit op bakpapier (bij de Ekoplaza heb je grote rollen heel goed bakpapier wat helemaal niet duurder uitkomt) en je gooit er je eventuele zaadjes overheen. Ik vind het lekker om er nog een beetje olijfolie overheen te druppelen en een beetje peper op te malen. Maar dat hoeft niet (en iets anders kan ook, leef je nogmaals uit)
Het moet in de oven op een graad of 180 (maar ook dat komt niet nauw) tot het goudbruin is. Ik schat een minuut of 10 maar dat is zo verschillend per oven, let er maar gewoon een beetje op.
Ik heb deze belegd met sla, ui, kip enzo. Maar je kunt er alles op eten wat je wilt. Avocado. Hummus. Lekker tomaatje erbij. Kaas natuurlijk een optie (voor hen die ertegen kunnen).
Boekweit is ook nog eens hartstikke gezond. Het is trouwens enigszins prijzig in de Ekoplaza /Odin maar wij bestellen het in balen online, dan is het heel goed te doen. Duur is sowieso relatief want zelfs al betaalde ik wel €4 in de Odin, voor 16 porties is dat ook weer geen drama :)
Eet smakelijk!
donderdag 2 augustus 2018
O o o hóe blond?
Bijna huilend komt ze binnen. Ze is haar touw kwijt, dat ze gisteren op de braderie heeft gekregen. Het is zo´n regenboogtouwtje wat je kunt gebruiken om met je handen bijzondere knopen te maken. Dé rage van 2018, laat ik me vertellen.
Ze weet zéker dat het touw bij BFF I moet liggen. Maar, ze hebben daar gezocht en het ligt er niet.
I oppert in ene dat het misschien wel in het kastje kan liggen, omdat haar vader daar alles neerlegt wat ´ie vindt. Rennend gaan ze weer zoeken. Maar even later keert ze teleurgesteld terug.
Een vermanend ¨Maar Sophie, let dan ook eens op je spullen¨ klinkt van de kant van de ouders.
¨Misschien heeft het jongetje, dat ook in de speeltuin was, het wel meegenomen!¨ Vreest ze.
Er wordt in haar kamer gezocht en zelfs op zolder, ook al ¨ben ik daar niet geweest mama¨.
Maar nee. Geen touw. Er komen tranen en een kind klimt op schoot.
Na een poosje loopt ze naar de tafel en ik zie dat er iets in haar achterzak zit. ¨Sophie, wat heb je in je zak?¨
Je ziet zowat een gloeilamp boven haar hoofd aangaan. Met grote ogen kijkt ze me aan. ¨Mijn TOUW!!!¨
Ik snap níet van wie ze dit soort dingen heeft ;-)
Ze weet zéker dat het touw bij BFF I moet liggen. Maar, ze hebben daar gezocht en het ligt er niet.
I oppert in ene dat het misschien wel in het kastje kan liggen, omdat haar vader daar alles neerlegt wat ´ie vindt. Rennend gaan ze weer zoeken. Maar even later keert ze teleurgesteld terug.
Een vermanend ¨Maar Sophie, let dan ook eens op je spullen¨ klinkt van de kant van de ouders.
¨Misschien heeft het jongetje, dat ook in de speeltuin was, het wel meegenomen!¨ Vreest ze.
Er wordt in haar kamer gezocht en zelfs op zolder, ook al ¨ben ik daar niet geweest mama¨.
Maar nee. Geen touw. Er komen tranen en een kind klimt op schoot.
Na een poosje loopt ze naar de tafel en ik zie dat er iets in haar achterzak zit. ¨Sophie, wat heb je in je zak?¨
Je ziet zowat een gloeilamp boven haar hoofd aangaan. Met grote ogen kijkt ze me aan. ¨Mijn TOUW!!!¨
Ik snap níet van wie ze dit soort dingen heeft ;-)
woensdag 1 augustus 2018
Over overgewicht en je relatie met eten.
Over overgewicht bestaan een enorme hoeveelheid vooroordelen en de érgste daarvan vind ik dat het ¨simpelweg een kwestie is van minder eten en meer bewegen¨.
Het klopt dat er mensen bestaan die teveel eten. Die fastfood halen en veel suiker binnenkrijgen. Sommigen van die mensen worden (veel) te dik, en als die minder gaan eten en meer gaan bewegen vallen ze af. Maar veel mensen die zo eten worden helemaal niet te dik. En heel, heel veel mensen die te dik zijn eten niet zo.
Alle mensen die denken dat het zo´n simpele kwestie is nodig ik uit om de BBC documentaire ¨Why are thin people not fat¨ te kijken. Daarin zetten ze mensen met ondergewicht op een dieet van 3000 calorieën per dag. De gevolgen zijn zeer interessant (Spoiler: ze worden niet in ene dik!!) Het klopt dat er mensen bestaan die teveel eten. Die fastfood halen en veel suiker binnenkrijgen. Sommigen van die mensen worden (veel) te dik, en als die minder gaan eten en meer gaan bewegen vallen ze af. Maar veel mensen die zo eten worden helemaal niet te dik. En heel, heel veel mensen die te dik zijn eten niet zo.
Als tiener heb ik last gehad van overgewicht. Dit kwam nadat ik op mijn elfde meningitis (hersenvliesontsteking) doormaakte. Ik kwam snel en veel aan. Nu kom ik ook uit een familie vol overgewicht, dus ik heb uitermate slechte overgewichtgenen. Ook werd ik al jaren enorm gepest en waren ¨dikzak¨ en ¨miss Piggy¨ veelgehoorde scheldwoorden, ook al was ik absoluut niet dik. Mijn relatie met eten, die als kind altijd prima was, verslechterde in rap tempo en ik begon vaak te eten totdat ik er misselijk van werd.
Op mijn 16e kreeg ik dat onder controle, en door veel sporten en weinig eten viel ik 20 kilo af.
Toen werd ik ziek, eind 2000. En ik begon aan te komen omdat ik niet meer zo hard kon sporten. En ik werd zieker en zieker. Gelukkig ging ik toen naar een allergiespecialiste en toen ik stopte, op mijn 20ste, met de voedingsmiddelen waar ik op reageerde, viel de rest van het gewicht van me af. Ik was toen behoorlijk ziek. In zes weken viel ik 15 kilo af. Op mijn lichtst woog ik 57 kilo en tot aan mijn zwangerschap (2008/9) woog ik rond de 60 kilo.
Toen ik zwanger werd werd ik heel erg ziek. 8 maanden lang kon ik amper eten, de laatste maanden kon ik niet meer lopen, mijn lijf was óp.
Na de zwangerschap voelde ik me alsof ik uit de gevangenis was vrijgelaten. Ik at nog altijd gezond, precies zoals ervoor, maar toch kwam ik aan en aan en aan. Later bleek dat mijn schildklier daar iets mee te maken had. Zonder dat ik ook maar íets raars deed kwam ik zeker 40 kilo aan.
In 2016 kwam ik onder behandeling bij een geweldige osteopaat en voelde ik me steeds beter. Ik kon veel meer, was en ben enorm gemotiveerd dus liep en fietste veel, nam thyreoïdium (een natuurlijk schildklierhormoon) en eindelijk stabiliseerde het gewicht.
Maar intussen had ik absoluut geen goede relatie met eten. Ik voelde me schuldig over werkelijk alles wat ik at, hoe gezond dat ook was.
Totdat ik er klaar mee was. Ik wist: ik kan hier gewoon niks aan doen. Ik móet eten. En vanaf dat moment heb ik langzaam dat schuldgevoel losgelaten. Ik heb maar één doel wat betreft eten: ik wil mijn lijf geven wat góed voor mijn lijf is, en waar het om vraagt. Ik eet niet als ik niet wil eten. Ik stop met eten als ik genoeg heb (dit vond ik lang erg lastig). Ik wil absoluut niet werken met bepaalde hoeveelheden. Ik wil mezelf niet straffen en niet belonen. Ik wil luisteren naar mijn lijf, dat is alles. Ik ben okee, precies zoals ik ben.
Ik eet uit mezelf, blijkt, niet veel en als je calorieën zóu tellen kom ik zo rond de 1500 per dag uit (de laatste maanden haalde ik dat niet maar gelukkig kan ik nu weer redelijk eten!). Ik heb geen honger meer en geen eetbuien. En ik ben afgelopen jaar 10 kilo afgevallen. Laatst op een zondagochtend gingen we naar Bergen, maar wilde ik niet eten. Dus at ik niet. Toen we in Bergen waren (zo fijn dat ik dat weer kon!!!) met het gezin wilden zij vis en patat. Ik heb een stukje paling en 5 patatjes meegegeten en toen was ik vol. En dat was okee.
Ik heb een hele periode paleo gegeten. Dat deed niet veel. Ik heb voedingsmiddelen gescheiden. Dat deed niet echt iets. Het enige wat echt iets deed was de schuld, de straf en de beloning loslaten.
Toen ik naar een orthomoleculaire voedingsdeskundige ging om mijn darmen te helen, vertelde ik haar dit allemaal omdat ik aan wilde geven hoe ik erin sta. Ik sta heel erg open voor eten als medicijn, als brandstof, wat past bij mijn constitutie, hoe bouw ik dingen op etc.
Ik sta minder open voor dingen waar ik wel tegen kan (wat momenteel niet zoveel is) niet mogen, voor controleren, voor “druk”, voor eten op vaste tijden en in vaste hoeveelheden (het ergste aan de antibiotica vond ik niet de misselijkheid maar het feit dat ik persé moest eten om 8 uur in de ochtend en avond).
Het ligt allemaal nogal gevoelig, zoals je leest.
Ik wil natuurlijk graag afvallen, maar dat verbleekt bij hoe graag ik gezond wil zijn. En wil doen wat goed is voor mijn lijf. Daarin mag mijn EigenWijsheid, die behoorlijk goed snapt wat ik nodig heb op voedingsgebied, er zijn.
En nu deel ik het hier. Omdat ik denk dat er een omvorming zou mogen zijn. Ten eerste van de gedachte dat alle dikke mensen mensen zijn zonder doorzettingsvermogen die veel, vet en zoet eten en niet bewegen of sportief zijn. Moet je voor de grap eens kijken wat echtgenoot Ben, slanke, lange Ben, allemaal in zijn mond stopt. En die komt geen grammetje aan. Knap hè, van hem, dat hij zo slank blijft? Nee. Helemaal niet knap. Hij heeft simpelweg de mazzel dat hij een zeer goede vertering heeft en dus niet dik wordt.
Maar belangrijker, omdat ik hoop dat mensen die dit lezen die worstelen met hun gewicht er misschien iets uit halen. Wie weet helpt het iemand om anders te kijken naar zichzelf, of naar iemand anders. Overigens kon de bovengenoemde voedingsdeskundige alleen maar zeggen dat ik het prima deed qua voeding en kwam haar input vooral in supplementen. Ze zei: ¨als jij zou eten zoals de gemiddelde Nederlander zouden je testresultaten er nog veel slechter uit zien¨. En dat is ook zo. Ik eet zeer gezond en vind gezond en goed eten ook enorm belangrijk. Ik heb alleen de pech dat mijn lijf dat nog niet zo door heeft. Maar zo langzamerhand komen we ergens. En per sé weer 60 kilo wegen, dat heb ik losgelaten. Het zou fijn zijn. Maar gezond zijn is vele malen belangrijker. Ik zal later nog wel eens bloggen over wat ik dan bijvoorbeeld eet en wat ik denk dat gezond is.
Goed, écht eten eten, uit pure, échte grondstoffen. Genieten daarvan. Dáár gaat het mij om.
Een mooi boek om hierover te lezen vond ik ¨The unbearable Lightness¨ van Portia de Rossi. Een werkelijk prachtig autobiografisch boek over een eetprobleem (en oplossing).
Zo, einde aan het Zware Onderwerp. Morgen zal ik bloggen over grappige dingen, I promise!
Ik zou het erg leuk vinden in de comments mee te lezen hoe dit voor jou is!
Anke, 2005
Abonneren op:
Posts (Atom)