Maar vandaag was het toch in ene 2018. Vijftien jaar geleden woonden we al anderhalf jaar samen op een bovenwoninkje. We hadden het er goed.
Ben is niet zo van de romantische. Sprak zij met groot gevoel voor understatement.
Toen we gingen samenwonen was dat eigenlijk helemaal niet de bedoeling. Ben kocht een huis, ik woonde nog thuis, en ik was van plan deels daar en deels thuis te wonen. Mijn ouders kenden mij langer dan vandaag, en wisten hoe honkvast ik was. Dus mijn vader, de man van de Verstandige Financiële Beslissingen, sprak dat ik me beter daar in kon schrijven. Beter, omdat ik dan uitwonende stufi kreeg.
Zo gezegd zo gedaan. Natuurlijk ben ik na de eerste nacht nooit meer thuis gekomen. Mijn spullen verhuisden langzamerhand allemaal en na een paar maanden zei ik tegen Ben: misschien moet je me eens officieel vragen of ik bij je wil wonen. Hij snapte het punt niet zo maar zei gewillig: ¨So, you wanna live here then?¨
Zo ging het met trouwen eigenlijk ook. Ik was nog hartstikke jong, 22. Maar we waren al 3,5 jaar samen en hadden ¨for better or worse, in sickness or in health¨ allang bewezen. En ik was vooral chronologisch 22. In mijn wezen ben ik geboren van middelbare leeftijd ;-)
Mijn vader, wederom, sprak: wat gebeurt er met je als Ben iets overkomt? Je hebt nergens recht op, want je bent niks officieels van elkaar.
Hij vond dat we óf een testament moesten laten opstellen, óf een samenlevingscontract, óf trouwen.
Dus zo begonnen we er eens over te praten. Voor mij veranderde er eigenlijk gevoelsmatig niet zo veel. We woonden al samen, waren committed aan elkaar. We hadden het er een aantal keer over en ons gevoel ging toch langzamerhand richting trouwen. Dus daar kwam het aanzoek, in onze woonkamer, tijdens één van die gesprekken, tussen neus en lippen door: ¨Well, do you wanna get married then?¨
Oh de romantiek. Oh de passie...
Ik zei toch maar ja. Hahaha. Daarna smste ik mijn ouders, die in Spanje waren: ¨We gaan trouwen¨.
Ik kreeg een smsje terug van mijn vader: ¨Ik ben uit mijn rolstoel gevallen¨.
En zo trouwden we 4 maanden later in Delft. Ik in een geleende jurk, Ben in z´n gewone pak. In de kerk van mijn oude middelbare school door de door ons nog altijd zo geliefde pater Jezuïet. Muziek te over, van mijn koor en van conservatoriumvriendinnen. Voor het feest hadden we een simpel zaaltje gehuurd. Al onze familie en vrienden waren om ons heen en iedereen nam wat te eten mee. Het was geweldig. En nu, 15 jaar later, zijn we samen plús eentje erbij, heel ergens anders, nog steeds een team en durf ik te zeggen dat het nu nog beter is dan toen.
Leve de liefde :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat je een bericht achterlaat :)