Sporten opbouwen na en bij ziekte

Als kind was ik heel smal, heel atletisch en sportief en ik had een oneindige hoeveelheid energie.
Exact zoals Sophie nu dus.

Soms gebeuren er in een mensenleven dingen die je op een zijspoor zetten en verregaande gevolgen hebben, die je wellicht helemaal niet meteen overziet.
Bij mij was dat de meningitis toen ik 11 was. Bacteriële meningitis is een ontsteking aan het hersenvlies die hartstikke dodelijk is. Ik ging er bijna aan onderdoor en het herstel duurde enorm lang.
Zoals ik al eerder schreef kwam ik erna enorm aan. Ook trok mijn linkerbeen, en intussen weet ik dat de latere M.E. klachten er waarschijnlijk ook veel mee te maken hebben. Dit omdat al je organen een enorme oplawaai krijgen, en dat werkt dan lang door. Heb ik me laten vertellen ;)

Dus van een gezonde spring-in-het-veld werd ik een meisje dat niet meer sportte en vooral in haar kamer boeken las. En eigenlijk heb ik er toen ook nooit zo heel hard over nagedacht. Het ging gewoon zo.

Toen ik een jaar of 18 was sportte ik wel veel en dat vond ik echt heerlijk! Maar toen ik 20 was kreeg ik M.E. en jarenlang kon ik niet sporten. Ik hield aan de zwangerschap van Sophie later bekkeninstabiliteit over. Ik deed een yoga-opleiding en die hielp enorm met dat bekken, maar ook daar ging ik constant over mijn grenzen heen dus na een jaar moest ik stoppen.

Nu ben ik sinds een jaar of twee écht aan het opbouwen en dat dat kan heeft twee redenen. Ten eerste de behandelingen van de osteopaat! Ik heb veel meer energie en ik kan dus meer. Maar de tweede reden is dat ik voor het eerst, zo´n twee jaar geleden, mijn gezondheid op de eerste plaats (na mijn gezin natuurlijk, dus eigenlijk de tweede plaats) ben gaan zetten. 

Eerst wandelen. Dát heeft prioriteit. Niet werken als je dat eigenlijk niet kunt. Alleen aannemen wat je zeker aankan. Je schema licht houden zodat er tijd is. Zodat er energie is om te werken aan je gezondheid in plaats van dat je vecht tegen windmolens. Je niks aantrekken van wat een ander kan. Wat je zou móeten kunnen (van jezelf). Wat een ander víndt dat je zou moeten kunnen. Eerlijk luisteren naar jezelf en de balans vinden tussen inspanning en ontspanning. Zodat je doet wat je kunt, niet meer en niet minder dan dat. Jezelf vergelijkt met jezelf en met niemand anders.
Mijn karakter is eigenlijk behoorlijk van de catagorie ¨hoppa, gáán met die banaan¨. En dan ga je gauw over je grenzen heen. Ik heb echt moeten leren om mijn lijf goed te verzorgen en mijn grenzen te respecteren. Daar was ik dus zo´n jaar of 16 mee bezig... (*schudt eens even haar hoofd naar zichzelf*)

En nog trap ik er regelmatig in hoor. Want het blijkt dus dat ik echt enorm van sporten houd!! Zo heerlijk om lekker een eind te fietsen op de hometrainer of de racefiets. Zo heerlijk om te wandelen bij een mooie zonsondergang (maar ook in de zeikregen met je poncho, lekker vechten tegen de elementen!). Zo heerlijk om met mijn gezin naar het park te gaan met een bal. Zo heerlijk om de ¨runner´s high¨, de endorfine rush die je van sporten krijgt, te voelen!
¨Waar ligt de grens?¨ is niet altijd een eenvoudige vraag. En voor veel van de ¨onzichtbare ziektes¨ ook een vraag die elke dag een ander antwoord kent. Maar we leven en we leren, om er maar eens een mooi Anglicisme tegenaan te gooien.
Dus de afgelopen maanden zat ik op de strafbank en ik baalde! Want ik had zoveel opgebouwd!
En nu geniet ik van het weer opbouwen. Ik kijk even niet naar waar ik vorig jaar was rond deze tijd, maar naar waar ik 4 weken geleden was :-). En ik accepteer wat nú kan en geniet.
Ik kocht bij Decathlon zo´n Medicine Ball (een rubberen bal van 5 kg die je bijvoorbeeld kunt stuiteren om je armspieren en kernspieren te trainen), want ik ben behoorlijk afgevallen en ik krijg (shock, horror) kipfilets onder mijn armen!!! Dat vond ik een uitermate goede reden om meer krachttraining te doen...

Vanavond in het park heb ik de bal 100 keer gestuiterd en 20 keer overgegooid/gevangen. En we hebben heerlijk cricket gespeeld. Ik heb met volle teugen genoten. Op de terugweg voelde ik mijn spieren (lekker!!) en mijn bekken voelde als elastiek (oeps...)
Duimen jullie nu mee dat ik de grens vóór ben gebleven?