Over anjers en de gang

De afgelopen weken was ik goed ziek. Een enorm onaardig virus drong mijn hoofd en longen binnen en reduceerde mij tot een hoestend en stikkend hoopje mens, wanhopig pogend enigzins functioneel te blijven en te laveren tussen alle verantwoordelijkheden.
Het goede nieuws is dat ik antibiotica heb weten te voorkomen! Yeah! Go me!

En nog meer goed nieuws is dat ik me een heel stuk beter voel. Er wordt nog goed gehoest en de stem is nog niet je-van-het maar hee, het is al heel wat.

Als ik ziek ben geweest krijg ik altijd een moment waarop alles. Schoon. Moet. Nu.
Ik had de afgelopen dagen al een hoop geruimd in huis, maar vanmorgen was ik er helemaal klaar mee.
De bedden zijn afgehaald en de was draait. Alle kleren die ik nog kon vinden zijn in de was. Ik rauste door de woonkamer, ruimde troepjes op, stak een lekker wierrookje aan en deed kaarsjes aan. Als het buiten guur en donker is, mag het binnen warm en gezellig zijn.

Het bosje trosanjertjes dat ik gisteren kocht is lieflijk verdeeld over verschillende kleine vaasjes op de eettafel, koffietafel en piano.

En toen liet ik mijn blik vallen op de gang.

We hebben een beetje een lastige verhouding met de gang. Het schijnt, dat als je je huis vergelijkt met je lijf, je daaraan goed kunt zien waar je stagneert. Heb je bijvoorbeeld altijd troep in je keuken, zou dat iets te maken hebben met voeding.
Ik weet niet of het allemaal zo is, maar feit blijft dat de gang bij ons snel een zooitje bleef worden, en de gang staat, las ik, voor je verleden. Heh. Ahem. Ook kom je er natuurlijk door naar binnen, en andere mensen die je huis in komen ook, het is daarom zonder meer fijn als dat een prettige ruimte is. Als je al binnenkomt in een zooitje...

Ik had daarom de laatste tijd met zachte hand mijn huisgenoten aangespoord om iets minder enthousiast hun schoenensloffenjassentassenmutsenhandschoenen te laten slingeren.
De plankjes waren afgestoft, spulletjes waren weggedaan.
Ik had een lief zeepstenen Boeddhaatje besteld, die deze week binnen was gekomen.

En toen deed ik vanmorgen dit:

De vuursteentjes vond ik op het strand. 

En Anke zag, dat het goed was ;-)

Waarom Ik Geen Nieuws Kijk

Op de middelbare school kregen we bij Maatschappijleer elke week een zogenaamde ¨Nieuwsquiz¨.

Ik had altijd een één, want ik keek nooit nieuws. Ik was toen al een groot fan van het Kinderen voor Kinderenliedje: Als ik de baas zou zijn van het journaal. Ik vond het journaal vooral erg sensationalistisch en negatief.

Intussen is er niet heel veel veranderd, en zou ik nog altijd die één halen voor de nieuwsquiz. Maar ik kan die mening net wat beter onderbouwen dan toen ik 14 was.

Weet je? Als ik het journaal kijk, zie ik veel negativiteit. Positieve dingen worden bijna niet belicht. Redacteuren bepalen wat wel en wat juist níet nieuws is. Hoe beter voor de kijkcijfers het is hoe meer het blijkbaar ¨nieuws¨ is. Drama sells. Ik word er niet blij van. Rampen in landen die we kennen: die zijn vreselijk!! Rampen in landen waar we nooit van gehoord hebben? Ook al gaan er 1000 keer zoveel mensen dood? Die doen er een stuk minder toe.

Ik word er bezorgd van, van nieuws kijken. Onrustig. Ik ga me zorgen maken over de wereld.

En wat helpt dat? Wie wordt daar beter van? Draag ik dan bij aan een betere wereld, omdat ik me zorgen maak?
Ik denk van niet.
Sterker nog.... ik denk dat ik veel meer bijdraag aan de wereld als ik blij ben. Als ik probeer goed te doen in mijn eigen wereld. Als ik positiviteit, blijdschap en liefde uitdraag.

Ik geloof dat, als ik dat doe, dat een positief effect heeft op de mensen om míj heen, die vervolgens een positiever effect hebben op de wereld om hén heen, en zo gaat het rippeleffect door.
Andersom werkt dat rippeleffect natuurlijk ook... en díe rippels vermijd ik graag.

Dus daarom leef ik soms onder een steen. Als ik er iets aan kon dóen? Als het nut zou hebben, de wereld zou helpen? Dan keek ik elke dag.

Maar dat kan ik niet. Het enige dat ik kan doen, is een zo goed mogelijk mens zijn. En dat probeer ik.

Ik denk dat de constante stroom nieuws die mensen tot zich kunnen nemen weinig goeds bijdraagt.
Hier een mooi artikel daarover: www.theguardian.com
In mijn eigen leven kan ik dit in elk geval volledig onderschrijven.

En daarom mag ik misschien, vanuit mijn eigen gezellige podiumpje, een klein pleidooi houden voor aandacht hier, nu, met de mensen om jóu heen, in de wereld waarin jíj leeft, waar je echt iets goeds kunt doen voor de wereld.

Peace out ;-)

Ziekenboeg, humorvolle dozen en grappige kinderen

Op dinsdagochtend kreeg ik het welbekende gevoel achterin mijn neus. Ah nee! En ik had nog wel een goeie winning streak: de laatste maanden heb ik alle virussen eruit gekickt voordat ze me ziek konden maken. 

Maar nu was het toch virus 1- Anke 0. 

Die avond begon Sophie te hoesten en de volgende ochtend meldde ze met een klein stemmetje dat ze misschien liever niet naar school wilde. 

Intussen wist ik ook al, na een uitermate prettige nacht, dat ik echt ziek was. Oh oh. 

Niet getreurd, we settelden ons lekker saampjes met een dekentje op de bank. Ben kon gelukkig thuis werken, dus ook mama mocht ziek zijn. 

Als we ons wat beter voelden speelden we Jenga. En verder keken we alle afleveringen van Strictly Come Dancing die Sophie nog niet had gezien. Sophie las twee boeken. Ik poogde eindelijk te leren om klaprozen te tekenen (ja, je kunt maar een gebrek hebben hè, je zult toch geen klaprozen kunnen tekenen??)

Het was gezellig! 

Zo gingen de afgelopen dagen voorbij, en hoewel ziek zijn ook in ons huis stom is was het wel echt hartstikke fijn om even volledig onverdeelde tijd met mijn dochter te hebben! Je hoeft niks, je wilt niks... gewoon lekker samen zijn. 

Op woensdagavond bestelden we een vaasje bloemen. Gewoon een keer, doen we eigenlijk nooit, maar er zat zo´n gave vierkante glazen vaas met patronen er in bij, dat ik voor de bijl ging. 

Dus op donderdag ging de bel. Yeah! Bloemen! 

Ik maakte de enorme doos open en... haalde er een rond vaasje uit met hele andere patronen. 

Oeps. Aangezien ik niet zo lekker praatte (*voeg hier grap naar keuze in*) bood mijn moeder aan om het bedrijf op te bellen. 

Zij boden excuses aan en beloofden om de dag erna nogmaals bloemen te bezorgen. 

Sophie was intussen helemaal blij. Want er was een gigantische doos! En deze doos bleek uitstekend een hele Sophie te kunnen bevatten en zorgde voor een grote hoeveelheid vermaak ende plezier. 

Dus toen de volgende dag de bel weer ging, was Sophie ook meteen blij. Want er kwam een tweede doos. 

Ik maakte de nieuwe enorme doos open en.... haalde er nog een rond vaasje uit. 

Sophie keek het eens aan. Haar gezicht lichtte helemaal op. ¨IK KRIJG NÓG EEN DOOS!!!!¨ klonk het toen luid.

Gelukkig doen haar schattigheid en humor het nog prima!

(Het was trouwens niet zo. Er bleken geen vierkante vazen meer. First world problems ;-). Iemand nog behoefte aan een rond vaasje met wafelpatroon?)

Hoe Doe Je Sint Maarten Met Allergieën?

Sophie is echt he-le-maal waus van Sint-Maarten.

Hier in onze buurt wordt het (gelukkig!) uitbundig gevierd. Grote groepen kinderen trekken door de straten met hun lantarens, zingen liedjes en alles verloopt gezellig en gemoedelijk. 

Op de Vrije School wordt het ook vrij groots gevierd. Elk jaar mogen de kinderen op school hun pompoen versieren en de lagere klassen trekken mét lichtjes door de school. 

Ik vind het een tópfeest. Schattig, lief, gezellig, gemoedelijk, goedaardig. (Ik schreef al eerder dat ik Amerikaanse neef Hallowe´en niet zo´n succes vind)

Maar, Sophie kan niet goed tegen suiker, tarwe en melk. Groot onderdeel van veel van het snoep natuurlijk! Dus vanaf dat ze voor het eerst ging lopen, ik meen dat ze drie was, heb ik daarvoor de volgende oplossing bedacht: zij gaat lekker lopen zo lang ze wil, ze levert het snoep in en krijgt daarvoor in ruil een kado.

Intussen betekent dit van schrik dat ze eigenlijk aan alle kanten spekkoper is. Want? Veel huizen bieden ook iets gezonds aan, zoals een mandarijn of een appel, of iets dat ze wel mag, zoals een pakje rozijntjes of een zakje naturel chips. Én er zijn voldoende buren die weten waar ze tegen kan en al iets voor haar apart houden. Hoe lief is dat?
Plus, dat ze alles van chocola gretig aan papa geeft, want ze weet dat die daar heel blij van wordt.
Én.... de kinderen op school weten intussen dat Sophie de dag ná Sint Maarten op school komt met een zak snoep om uit te delen. Geluk alom ;-)

Zondag ging ze lopen met BFF I. Ze had haar een mooi Sint Maartenliedje geleerd van de Vrije School. Natuurlijk kregen ze daardoor overal complimenten, want het is ook wel leuk iets anders te horen dan ¨elf november is de dag...¨
Helemaal blij en gelukkig waren ze.

Sophie kreeg van de oma van een vriendinnetje zelfs een heel zakje suikervrije drop. Zei ik al iets over spekkoper?

Dit was de buit:

 De Dingen Die Sophie Mag

 Chocola Voor Spekkoper Papa

Snoep voor Spekkoper Klasgenootjes

Sophie vindt geloof ik Sint Maarten zelfs léuker dan Sinterklaas. Iets met een combinatie van mooie liedjes zingen, buiten mogen lopen in het donker, lekkers, gezelligheid én kado´s... 

Dit jaar kreeg ze trouwens heerlijk ruikende gezichtsolie. Dat zegt een hoop over hoe groot ze al wordt! 

Engelse Kerst-tradities

Of: wat er gebeurt als je trouwt met een Engelsman ;)

De tradities op het gebied van eten zijn in Engeland echt best heel anders dan hier. Dus toen wij een stel werden, zo´n honderd jaar geleden, kwam ik daar pas voor het eerst mee in aanraking.

Het duurde een paar jaar, intussen woonden we samen, voordat Ben zelf allerlei traditionele dingen ging maken. Ik weet nog goed dat ik hem vroeg wat ik dan moest doen om te helpen. Zijn antwoord? ¨Sit on the work surface (aanrecht) looking pretty!¨

Uit pure nostalgie ga ik nog altijd op deze dag even op het aanrecht zitten.

Want vandaag is het Kerst-kook-dag!

Ik stipte het gisteren al een beetje aan: Ben maakt Christmas pudding en Christmas cake. Natuurlijk kun je die in Engeland kant en klaar kopen, maar je kunt ze ook zelf maken! En da´s veel leuker en gezelliger.

Christmas pudding is een gestoomde soort cake. In Nederland kennen we zoiets helemaal niet, maar in Engeland is het vrij veel voorkomend: een cakemix, die je in een kom au bain marie urenlang stoomt, totdat je een ¨pudding¨ hebt, die qua structuur heel anders is dan iets wat in de oven gebakken is.

In Christmas pudding gaat donkere suiker, boter, heel veel gedroogd fruit (kersen, ananas, cranberries, rozijnen natuurlijk, dadels, vijgen etc.) en iets wat ¨mixed peel¨ heet. Dat is geconfijte schil van citrusvruchten. Verder gaat er behoorlijk wat cognac in.
Op dit moment staat de hele eettafel vol met allerlei verpakkingen van gedroogd fruit. Hij heeft dat fruit gisteren al geweekt in cognac, om vandaag gebruikt te worden.

Als de pudding klaar is, gaat ´ie ¨rijpen¨. Dat is blijkbaar Heel Erg Belangrijk. Hoe langer van tevoren je de pudding maakt, hoe dieper de smaakt wordt. Af en toe kun je hem ¨voeren*¨ met alcohol.
Na het eten op eerste Kerstdag komt de pudding op tafel en dan gaan de lichten uit. De pudding krijgt nog een beetje alcohol en wordt dan aangestoken! Een groots moment voor vooral de kinderen. En pas als hij weer uit is, wordt hij in porties verdeeld.

*Ben´s oma, die luistert naar de naam Fred** (om uit te leggen waarom heb ik een ander blog nodig, maar ¨Fred¨ staat zeg maar níet op haar geboortecertificaat) had eens de pudding zó vaak en overvloedig gevoerd dat, toen die werd aangestoken, hij nooit meer wilde doven!!

**De eerste keer dat ik in Engeland kwam, vroeg ik beleefd aan Ben´s oma hoe ze wilde dat ik haar zou noemen. Het antwoord? ¨You might as well call me Fred, everyone else does!¨

Okee, tot zover de pudding. Dan is er ook nog Christmas Cake. De cake wordt gebakken zoals een gewone taart. De ingrediënten lijken erg op die van de pudding, maar hij gaat vervolgens in de oven.
Ook deze cake wordt gevoerd met alcohol. En zo rond Kerstmis gaat de cake in een tupperware bak, waar vervolgens iedereen die er zin in heeft steeds een stukje cake af kan snijden.

En dan is er nog mincemeat! Ja, dat is vertaald: gehakt. Van deze mincemeat worden mince pies gemaakt. En er zit geen gram gehakt in (het schijnt dat in vroeger tijden dat wél zo was, later werden ze zoet, maar de naam bleef). Mincemeat maak je ook ver van tevoren. Er zit wederom gedroogd fruit en alcohol in, en een soort vet dat luistert naar de naam ¨suet¨.
De dagen vóór Kerstmis wordt er dan bladerdeeg gemaakt en daarin gaat de mincemeat.

Tijdens het Kerstdiner wordt er altijd kalkoen geserveerd. De kalkoen wordt gevuld, en die stuffing is erg populair.  Ook zijn er meestal geroosterde groenten, zoals aardappels, pastinaken, wortels. Spruitjes horen er ook bij.
En er wordt ¨bread sauce¨ geserveerd. Dit is een saus gemaakt, ja, je gelóóft het niet, van brood. Brood wordt gekookt in room, met ui en kruidnagel.

Hier in Nederland maken we een voor ons goeie en vanzelfsprekende mengeling van de twee culturen. Ben is vegetarisch, dus hij maakt meestal ¨nut loaf¨, wat een vegetarische versie is van meat loaf. Verder doen we eigenlijk gewoon waar we zin in hebben. Er hoeft dus zeker niet persé kalkoen te zijn. 

Kadootjes doen ze in Engeland op Kerstochtend, maar wij houden het altijd op Kerstavond.

Kerstmis is mijn allerfavorietste feest. Zó gezellig, liefdevol en knus.
En deze dag, kookdag, is daar een mooi voor¨proefje¨ van! We zetten vaak vast een Kerst-cd op en zijn even hélemaal in de sfeer. Ben loopt rond met pollepels en zakken fruit, en neuriet en is hélemaal in z´n hum.
Genieten met een hoofdletter G :)

Nagedachtenis aan mijn vader

Op 13 november was hij jarig. Dinsdag zou hij 74 geworden zijn.

Het is intussen alweer twee jaar geleden dat hij overleed en eindelijk de rust vond die hij al zo lang zo hard verdiende. En met ons, met ons gaat het best goed.
Gelukkig heb ik een onwijs sterke mamma, die het leven ook alleen heel goed aankan. En zijn we samen sterk.

Al sinds jaren hadden we de gewoonte om rond deze tijd naar de Zwarte Markt te gaan in Beverwijk. Dat komt omdat Ben uit Engeland komt, en hij altijd traditionele Engelse gerechten voor Kerstmis maakt.

Zo maakt hij Christmas pudding, een soort cake maar dan gestoomd, vol gedroogd fruit en alcohol.
Christmas cake, eigenlijk hetzelfde maar dan uit de oven.
Mince pies: kleine gebakjes met, je raadt het nooit: gedroogd fruit en alcohol.

Zien er meer mensen een thema hier?

Op de Zwarte Markt vind je gewéldige kraampjes vol met allerlei soorten gedroogd fruit en noten. Dus vandaar dat we er elk jaar rond deze tijd een keer te vinden zijn. Mijn vader vond het er hélemaal geweldig, hij genoot volop van alle kraampjes: het was echt een van zijn favoriete uitjes.

In het jaar dat mijn vader stierf (in juni) stelde ik voor om op zijn verjaardag naar de Zwarte Markt te gaan, om zo zijn verjaardag toch een beetje met hem te vieren. Tuurlijk was het beladen, maar zoals we altijd doen en deden: we gedenken hem door het leven écht te leven.
En zo werd een traditie geboren. Dit jaar gingen we de derde keer met hem in ons hart naar Beverwijk.

We kwamen aan, en waren nog niet eens binnen, we stonden bij het kraampje voor de ingang. En daar begon de muziek. ¨Afscheid nemen bestaat niet¨ van Marco Borsato.
Mijn moeder en ik keken elkaar eens aan en zuchtten en slikten eens goed.

Vervolgens liepen we naar binnen en we hadden het góed.
We kochten fruit, we dronken kleine glaasjes heerlijke Turkse thee.

Goed geleefd hebben we vandaag, pap! Dank je wel voor de mooie herinneringen en het mooie lied.

Afscheid nemen bestaat niet
Ik ga wel weg maar verlaat je niet
M'n lief je moet me geloven, al doet het pijn.

Ik wil dat je me los laat
en dat je morgen weer verder gaat
Maar als je eenzaam of bang bent
zal ik er zijn

Kom als de wind die je voelt en de regen
Volg wat je doet als het licht van de maan
zoek me in alles dan kom je me tegen
Fluister mijn naam...en ik kom eraan

Zie...wat onzichtbaar is
Wat je gelooft is waar
Open je ogen maar en
dan zal ik bij je zijn
Alles wat jij moet doen
is mij op mijn woord geloven

Afscheid nemen bestaat niet

'k kom als de wind die je voelt en de regen!
Volg wat je doet als het licht van de maan!
zoek me in alles dan kom je me tegen!
Fluister mijn naam...en ik kom eraan!

Hoe vaak eet je per ongeluk een insect?

Gisteren. Begin van de middag. Ik warm wat rijst op uit de koelkast, doe er tonijn bij en pak de ijsbergsla uit de koelkast.

IJsbergsla is lang houdbaar: deze sla ligt denk ik al een week in de groentela. De buitenste bladeren zijn al opgegeten.
Ik pak er bladeren af en begin ze te snijden, als opeens mijn blik valt op een donkerder plekje.
Denkend dat dat misschien een stukje niet-zo-blije-sla is kijk ik er even naar.

Het is een dode rups. Waaaah!!! Ik had gewoon bijna een dode rups gegeten!

Ik snij het stukje sla mét rups ertussenuit en laat het liggen op het aanrecht. Ik check de rest van de sla extra zorgvuldig en was het even nogmaals, voor ik het snij.

Als ik na het eten terugloop naar de keuken werp ik een blik op het stukje sla met de rups.
De dode rups is intussen helemaal niet meer dood, maar wriemelt rond en probeert aan de wandel te gaan.

Lekker dan.

Ik moet meteen terugdenken aan de smoothie die ik vorig jaar maakte. Het was een heerlijke chocoladesmoothie, gemaakt van banaan, avocado, rauwe cacao en dadel.

Het was lekker weer, dus ik had een poosje in de tuin gezeten mét smoothie, en die daarna weer mee naar binnen genomen.

Toen ik een poosje later het laatste beetje dronk, zat er helemaal onderin de beker een stukje dadel. Dat gebeurt wel vaker, want dan heeft de blender zo´n stukje gemist.
Ik zoog het op door het rietje en kauwde erop.

Maar toen zei het stukje dadel ¨krak¨ tussen mijn tanden.... en toen had het in ene pootjes....

Waaaaah!!

Nadat ik de spin had uitgespuugd heb ik twee keer mijn tanden gepoetst...

Dus toen vroeg ik me zomaar af: hoe vaak in ons leven zouden we eigenlijk een insect eten, zonder het door te hebben?

Zat hier een insect in, zonder dat ik dat wist?

The morning after.

Jongens, jongens, jongens, wat een ongelooflijk mooie, ontroerende, lieve en fijne reacties kreeg ik op de blog van gisteren. Ik ben er echt door geraakt!

Één van de mooiste reacties was van de schoolgenoot, iets ouder dan ik, op Facebook, die zich herinnerde dat ik daar binnenkwam als 9-jarig meisje met mijn enorme schooltas op wieltjes. Hij vertelde dat ook hij daar wel om had gelachen. Dat is gewoon wat ze deden.
Ik wist dat echt niet meer. Neem ´m ook zeker niks kwalijk. Maar weet je? Ik wist nog heel erg goed dat ik, jaren later, tijdens een concertreis een keer goed ziek was terwijl er een excursie zou komen. Ik zat (bijna letterlijk) in de shit ;-)
Iemand bood me aan in haar hotelkamer te mogen blijven. En hij, hij bood aan bij me te blijven. Hij zat die dag met mij op de hotelkamer, terwijl ik heen en weer rende naar de wc. En toen ik me wat beter voelde ging hij met me door de straten van Athene op zoek naar choriatiki.
Kijk, dát vergeet ik dus nooit meer. Dat is toch echte liefdevolheid?

En dat is voor mij een grote kern, als ik er zo eens over nadenk. Ik geloof dat dingen niet zomaar gebeuren. Hoewel mijn pad lastig was, was het wel mijn pad. En waar ik nu sta, dat heb ik daar mede aan te danken.

Wat ik nu kan, de mensen die ik nu zelf mag helpen, het luisterend oor dat ik zelf kan bieden, de duwtjes die ik mensen mag geven op hún unieke pad, binnen de zang en daarbuiten... dat is iets waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Zoals mensen precies op het juiste moment in míjn leven kwamen en míj een duwtje gaven. Het is één van de belangrijkste dingen die ik hier doe in dit leven.

Oprah Winfrey zei een keer iets wat me zó enorm bij bleef. Ze zei: ¨It´s about giving up hope that the past could have been any different¨. En zo is het!
Voor mijn kind wil ik iets anders, absoluut! En voor alle andere kinderen ook. Maar voor mij was dit wat het was. Het is niet anders dan dat. En waar ik nu ben? Nou, da´s echt best een heel goeie plek.

Dus leef ik in positiviteit. Dus kijk ik naar wat er allemaal fijn en goed is, in plaats van alleen maar naar wat er beter zou kunnen. Betekent dat dat er nooit iets moeilijk is? Tuurlijk niet. Maar ik heb wel een keuze naar hoe ik naar dingen kijk. Hoe ik reageer op omstandigheden. Om te genieten én om te werken aan mezelf, mijn gezondheid, mijn eigen ontwikkeling.

Die kracht van binnen, die is vast een stuk aangeboren. Maar ik denk ook aangeleerd. Door een lijn sterke vrouwen voor mij. En door mijn eigen leven.

Dus leef ik in bewustzijn, en in dankbaarheid.

En dit is precies waarom ik, ondanks het feit dat ik de blog van gisteren al een maand of twee geleden had geschreven en nog altijd niet op ¨publish¨ had durven drukken, die knop gisteren indrukte. Want als ik wil dat anderen zich herkennen kunnen, als ik wil dat anderen dingen kunnen begrijpen, maar ook herkenning kunnen vinden en hopelijk vertrouwen kunnen vinden, als ik wellicht een verschil kan maken: dan is het het waard om zelf met de billen bloot te gaan. Figuurlijk dan hè. Dat is namelijk echt een stuk meer aan te raden online ;-)

Kortom: dank jullie wel voor alle liefde. En right back atcha!

Hoogbegaafd: mijn verhaal

Zo. Da´s nog eens even een titel hè?

Het is een beladen onderwerp. Er zijn een hoop mensen die het allemaal maar onzin vinden. Er zijn ook een hoop mensen die vinden dat het niet nodig is om labels te plakken. Er zijn helaas een hoop vooroordelen. Een hoop ¨doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg¨.
Maar er zijn ook een hoop mensen die ermee te maken hebben, hetzij zelf, hetzij bij hun kinderen. En wat nou als je simpelweg anders in elkaar steekt dan de rest, omdat je een hoog IQ hebt? En voor die mensen, én wellicht om meer duidelijkheid te scheppen voor de rest, wil ik er toch over schrijven. Daar heb ik vast meer dan één blog voor nodig, maar hee, je moet ergens beginnen ;)

Hoogbegaafd betekent, enigszins simplistisch gesteld, dat je een IQ hebt hoger dan 130. Dit is de hoogste 2% van de bevolking. Dat betekent dan weer dat 2 van de 100 mensen zo´n hoog IQ hebben.

Dit wordt gemeten met een IQ test. En binnen die test zijn een hoop catagorieën. Zo wordt de verbale intelligentie getest, het ruimtelijke inzicht, de snelheid waarmee iemand nadenkt, het geheugen, etcetera. Zo krijg je in zo´n test een hoop informatie.

Soms is het overduidelijk dat iemand hoogbegaafd is en soms een stuk minder. Vaak ook laten kinderen het amper zien, maar heeft het wel een grote impact op ze, waarvan de omvang soms pas als volwassene helemaal naar buiten komt. Ook zijn er grote verschillen in talenten binnen de hoogbegaafden, net zoals bij ¨gewone¨ mensen.

Laat ik maar eens beginnen met mijn eigen verhaal. Ik vind dat een beetje spannend, omdat ik niet persé in dat hokje hoef. Laten we wel wezen, ¨hoogbegaafd¨ is bíjna een vies woord. Maar omdat ik dit een Heel Belangrijk Onderwerp vind is het denk ik belangrijk voor het perspectief om een stukje persoonlijke geschiedenis te gebruiken. Als je wilt dat mensen iets begrijpen, moet je het ook durven uitleggen.

Ik begon met lezen en schrijven toen ik 2,5 was. Natuurlijk heb ik dit stukje van horen zeggen: mijn moeder vertelde me dat ze doorkregen dat ik kon lezen toen ik op weg naar de stacaravan de plaatsnamen van de borden las. Eerst dachten ze nog dat ik die gewoon uit mijn hoofd kende omdat we daar vaak reden. Maar, toen we wat later naar familie in Enkhuizen reden, deed ik het nog.

In de kleuterklas vonden de kinderen het nog hartstikke leuk, dat ik al kon lezen en schrijven. Er werd me vaak verzocht om boeken voor te lezen. Pluk van de Petteflet was een favoriet.
Ik zat trouwens maar een jaar in de kleuterklas, want het jaar erna ging ik naar groep drie. Ik had toen een hele fijne juf, de kinderen in de klas hadden nog weinig door, het ging best goed met me. Op mijn zevende werd ik getest en was ik officieel ¨hoogbegaafd¨.
In groep 5 ging het echt mis. Ik was zeven, de rest van de klas acht of negen, en er waren nul voorzieningen voor kinderen die voorliepen. Je werd gewoon geacht mee te doen met de rest van de klas. Ik had een leraar die me echt helemaal niet begreep en snel boos werd als ik iets deed wat hij eigenwijs vond overkomen. Eerder hoorde ik al niet zo bij de groep maar nu begon het pesten echt.
In groep 6 werd besloten dat ik eigenlijk al naar de middelbare school moest. Ik was 8. Mijn moeder was het hier (Godzijdank) niet mee eens, dus ging ik na groep 6 naar groep 8. En ik was 9 toen ik naar het VWO ging.

Mijn middelbare schooltijd was een hel. Ik was drie jaar jonger dan andere kinderen, ik begreep nog steeds alles veel sneller dan de rest, maar er werd nog altijd niets aangepast: ik moest mijn tijd simpelweg uitzitten. Ik was zo jong, dus ik werd verschrikkelijk gepest. Het waren ontzettend eenzame jaren.
In vier VWO kwam alles tot ontploffing. Ik zat in een afschuwelijke klas, met veel zittenblijvers en herrieschoppers die soms wel 18 jaar oud waren. Ik was 13. Het gepest was schrikbarend. Ik liet mijn boeken dat jaar dicht, tijdens de les verschool ik me in mijn eigen wereld, ik maakte puzzeltjes en gedichten en tekeningen.
Op mijn tussentijdse rapport kreeg ik het voor elkaar om 23 tekorten te hebben. Klassiek onderpresteren, in dit geval om een uitweg te vinden. HallelujaenloofdeHeer: ik bleef zitten en kwam in een prettigere klas. Ik leerde intussen om simpelweg zelf het hardste te lachen om de pesterijen en een grote dikke muur om mezelf heen te zetten.
En zo bleef het tot ik eindexamen deed op mijn 16e.
Ik was natuurlijk enorm beschadigd (ik ga niet in op details wegens te persoonlijk) en het kostte me járen om te leren weer mezelf te kunnen en mogen zijn.

Mijn verhaal is maar één verhaal. Ik ken er vele. Allemaal voorbeelden van wat er gebeurt als je hoogbegaafden niet begeleidt, als je van ze verwacht dat ze ¨gewoon doen¨ net zoals de gemiddelde kinderen.
Terwijl ze simpelweg ánders zijn. En dat dus ook zouden moeten mógen zijn.
Ik heb het in elk geval overleefd en ik ben uiteindelijk redelijk ¨gelukt¨, en dat is allebei niet vanzelfsprekend. Mijn verhaal heeft een happy end.

Degenen die mij kennen, en ik hóóp ook de mensen die meelezen met mijn blogs, weten dat dit mijn verleden is en ver van me af ligt. Ik heb het verwerkt en mijn Leven begon ongeveer rond mijn 23ste. Het verleden maakt je mede tot wie je bent, maar hoeft je tegenwoordige tijd niet te bepalen.
Ik heb de mazzel dat ik een onverbeterlijke optimist ben en een sterke geest heb. Die twee dingen hebben me ver gebracht. En ik had de muziek, waarin ik me kon uiten. Dat heeft me zeker gered.

Ik geloof dat we allemaal ons eigen pad te lopen hebben: een pad dat ons vormt tot wat we nu zijn. En wat en waar ik nu ben, is denk ik precies wat en waar ik moet zijn. Ik ben ontzettend gelukkig met mijn leven, met mijn gezin, met mijn familie en vrienden en ook met de kennis en wijsheid en empathie die zoiets oplevert.
Maar dat neemt niet weg, dat ik het graag andere hb´ers zou willen besparen, zo´n jeugd. En dat is waarom ik deze blogs wil schrijven. Binnenkort verschijnt er weer eentje: over aannames van mensen over hoogbegaafdheid, en waarom die niet kloppen. Lees gezellig mee, zo dramatisch als deze wordt het niet meer ;-)

Groen Shampoo Experiment: Fail

Jaaaren geleden besloot ik dat ik liever geen gewone shampoo meer wilde gebruiken. Natuurlijk: dat wilde ik! Hier volgt het verhaal van hoe dit jammerlijk mislukte. Je kunt niet alleen je successen delen, toch? ;)

Eerst begon ik met baksoda en appelazijn (de zgn. no poo methode). Ik las allerlei positieve verhalen en ik was heel enthousiast. Het schijnt dat je haar dan meer gaat glanzen, dikker wordt en gezonder, en de talgregulatie gaat vanzelf de goeie kant op waardoor het niet meer vet wordt.

Tot zover de theorie.

Mijn haar doet het gewoon níet. Niet. Niet. Het blijft gewoon vet worden, hoe lang ik het ook probeer. Ook werd het helemaal niet dikker en gezonder. En aan de onderkant ging het snel dood en was het droog. En als klap op de vuurpijl had ik constant jeuk aan mijn hoofdhuid.

Ik probeerde Rassoul modder. Daarvan werd het ontzettend stug. En het bleef vet.
Ik probeerde gewone olijfzeep. Nog nooit zoveel knopen bij elkaar gezien.
Ik probeerde roggemeel. Dat werkte iets beter, maar het bleef, je raadt het nooit: vet.
Ik droeg het van arremoe maar altijd in een knot.

Je kunt in elk geval niet van me zeggen dat ik niet echt committed was!

Uiteindelijk ging ik, moegestreden, toch maar weer shampoo gebruiken, maar dan wel natuurlijke shampoo zónder SLS (Sodium Lauryl Sulphate). Dat ging al een eindje beter. Maar het was nog altijd aan de onderkant droog. En helemaal schoon en vetvrij voelde het ook al niet. En mijn hoofdhuid bleef jeuken.

Tot ik een paar weken geleden bij de Bodyshop kwam. En daar was in ene, ik hoorde nog nét geen engeltjes zingen, hun bananenshampoo, die ik vroeger altijd zooo geweldig vond maar uit het assortiment was gegaan. Daar stond de fles met geel, goddelijk ruikend spul.
Mét SLS.

Oei.

Ik kocht hem toch.
De volgende dag was mijn haar mooier, niet meer zo droog, niet meer vet, en.... de jeuk was weg.

Oei.

En toen kwam de genadeslag. Vorige week werd ons bad opnieuw gekit, dus we moesten bij mijn moeder douchen.
Bij haar was Andrelon shampoo. Andrelon. De antichrist, want helemaal niks bewusts aan.

Mijn haar heeft er in jaren niet zo mooi uitgezien.

Oei.

Dus. Experiment van jaren, is klaar. Het werkt gewoon voor mijn haar echt niet. En dus kies ik voor wat chemicaliën, maar wel mooi, glanzend en gezond lang haar. So sue me ;-)

(ik ben zowaar helemaal hip: ik heb een dip dye: de onderkant is nog rood van de henna. Is helemaaaal niet per ongeluk, is uiteraard volledig zo bedoeld, dat snap je 😁)