"Ik ben niet zo moeilijk", deel twee

 Ha! Ha! Je moet ook niet over dingen bloggen hè, dan kun je erop wachten dat je het weer tegenkomt ;)

Ik moest even bloed prikken vanmorgen. Nu schijn ik gezegend te zijn met mooie aderen, dus dit is een non-issue, eigenlijk. Zo kwam ik binnen bij Starlet en in de wachtkamer werd net een mevrouw binnengebracht door een verpleegster. Ze spraken Spaans met elkaar. 
Nu wil het geval dat ik een poosje geleden besloot dat ik het leuk vond om Spaans te leren, en begon met Duolingo (een app waarmee je allerlei talen kunt oefenen.) 
Een talenknobbel kan ik niet ontkennen, dus door die app en het kletsen met mijn lieve vriendin uit Costa Rica spreek ik intussen best redelijk Spaans. 
De mevrouw werd alleen gelaten door de verpleegster en zat duidelijk behoorlijk in de rats. Ik glimlachte bemoedigend naar haar, en ze vroeg me in het Spaans of ik Spaans sprak. 
"Si."

Ze vertelde me het hele verhaal waarom ze daar zo zat, en ik hoop zo dat dat dan een beetje helpt, dat als je daar bent, en de taal niet spreekt, en omringd bent met mensen - behalve die ene verpleegster - die je niet begrijpt en die jou niet begrijpen... ik hoop zo dat een vriendelijk gezicht dat je wél begrijpt een beetje helpt, ook al had ik geen idee wat ik kon zeggen om het beter te maken. Dus ik was dankbaar dat ik stomtoevallig de juiste taal sprak op de juiste plaats. 

Ik werd binnengeroepen door een jonge verpleegster met supertof paars haar die mijn armen betastte, besloot tot een ader en daar een naald instopte. Het eerste buisje werd gevuld, maar het tweede buisje glipte uit haar handen en stuiterde weg over de grond. 
Ik zag haar schrikken en denken: "Shit! Wat nu?!" 
Ze keek naar de grond, naar waar het buisje lag, wat ze niet kon oprapen terwijl ze de naald vasthield (en ze mocht hem ook vast niet meer gebruiken vermoed ik) en vervolgens met enig verlangen naar de bak waarin andere, gelijke buisjes lagen. 
"Zal ik hem even vasthouden?" bood ik aan. 
Ze keek verrast op. "Als je dat durft?"
"Ja hoor." zei ik. "Ik ben niet zo moeilijk." 
Ik moest er bijna van glimlachen, door die blog natuurlijk, maar ik hield me in. 
"Nou, dat blijkt wel! Ik weet niet wat ik zou doen in deze situatie." 
Ik pakte voorzichtig de naald over, zij pakte een nieuw buisje, nam de naald weer over en binnen een paar seconden was het gepiept. 

Ik liep naar buiten en moest er toch eventjes om grinniken, dus schreef ik het op. Mogen jullie meegrinniken :)