"Bij jou is alles niet zo moeilijk hè, geloof ik?"

In ene kwam een herinnering boven. 

Ik zal een jaar of 16/17 geweest zijn en we woonden in mijn geliefde ouderlijk huis aan de Dirklangenstraat in Delft. 
Aan de overkant woonde Overbuurvrouw. Dat is wellicht als je het leest best een logische naam, maar zo noemde ik haar ook echt. Altijd. Mijn ouders ook, zelfs. Ze heette Wil, maar ik geloof dat ik dat toen amper doorhad. Ik ging elke week op vrijdagavond bij Overbuurvrouw op de thee en kletste honderduit met deze surrogaat-oma. En elke avond bonste ik op mijn slaapkamerraam tot ze me zag, en dan zwaaiden we elkaar welterusten. 

Op een dag was ik alleen thuis toen de bel ging. Voor de deur stond de -ik meen, het is lang geleden- schoondochter van Overbuurvrouw, met een jonge baby. Ze was enigszins in paniek, want ze had gedacht dat Overbuurvrouw thuis zou zijn om op de baby te passen terwijl zij naar haar belangrijke afspraak ging. 
Ik nodigde haar binnen en probeerde Overbuurvrouw te bellen, geloof ik. Dit was nog in het tijdperk vóór mobiele telefoons, toen dinosaurussen en ammonieten de aarde bevolkten. Ze was er echt niet. 
Ik zei tegen de schoondochter dat ze de baby best even bij mij mocht laten. Ze wist natuurlijk wel wie ik was, van Overbuurvrouw. Ze keek me dankbaar aan en begon de baby te installeren. 
"In principe heeft 'ie niks nodig, hij gaat gewoon liggen en een beetje voor zich uit kijken." zei ze, terwijl ze de baby neerlegde op een dekentje en een luiertas ernaast legde, voor-het-geval-dat. "Ik ben over minder dan een uur weer terug."
Toen ze bijna wegging keek ze nog even om en zei, met een blik in haar ogen die ik nooit meer vergeten ben; 
"Bij jou is alles niet zo moeilijk hè, geloof ik?"
Ik glimlachte maar een beetje en zwaaide haar uit. 

Ik weet nog dat het me blij maakte, die opmerking. Dat ik het fijn vond om gezien te worden als iemand waarbij het niet zo moeilijk was, en bij wie je best even je baby kon achterlaten. 
En dat was ik ook, natuurlijk, ook al voelde het voor mij toen allemaal helemaal niet zo makkelijk, het leven. 

Als ik er nu zo aan terugdenk vind ik het eigenlijk best heel bijzonder. Want het klopt op zich best. Hier mag een hele hoop, het is hier Huize de Zoete Inval, en iedereen mag komen zoals die is. 

Toch bijzonder, dat die mevrouw dat zo zei, tegen mijn zestien-jarige zelf. Soms ziet misschien een vreemde iets in je, lang voordat je dat ooit zelf hebt gezien.