Rustdag met mooie lessen

Vandaag heb ik een rustdag. Omdat ik fysiek nog niet helemaal in orde ben (zie vorige blog) heb ik die soms nodig. Dus Sophie is bij mijn moeder aan het spelen, hetgeen zowel kleindochter als oma heel blij maakt. En ik hoefde weinig te doen behalve een hele hoop boodschappen. 

Ik toog naar het winkelcentrum en genoot van de tocht ernaartoe door het park op de fiets.  De zon schijnt zo heerlijk vandaag en het is helemaal niet meer koud! 

In het winkelcentrum liep ik naar de HEMA, de natuurwinkel en de supermarkt. En ik probeerde alle mensen liefdevol waar te nemen. Zonder oordeel over wat dan ook. Ik glimlachte als ik met iemand oogcontact had. 

Toen kwam er een vervelend sms’je binnen. Eigenlijk niet iets om me te druk over te maken maar toch merkte ik dat het die liefdevolle staat wat verstoorde. Wat me vervolgens stoorde omdat ik toch dacht “Kom nou toch, doe niet zo stom, laat het los!” 

Niet oordelen over anderen, maar wel over mezelf dus blijkbaar!

Toen ik eindelijk de laatste boodschappen had was ik behoorlijk moe. Ik had natuurlijk niet voor niets een rustdag. Ik laadde mijn fiets in bleef rustig wachten tot ik mijn fiets kon wegrijden. Een groot aantal mensen liep langs me heen, nors kijkend, niemand die me even de ruimte gaf. En ik betrapte mezelf erop dat ik dacht “Jeetje, niemand geeft ook blijkbaar om wie dan ook dan zichzelf!”. 

Uiteindelijk kon ik mijn fiets pakken. Achter mij hoorde ik opeens “Mevrouw! Mevrouw!”. 

Ik draaide me om en een wat oudere mevrouw in een vrolijk rood fleecevest kwam me gehaast tegemoet en zei: “U heeft uw rijstwafels bij de kassa laten staan!” 

Ik vond dit al erg vriendelijk en maakte me op de fiets terug te zetten, uit te laden en de rijstwafels te gaan halen. Maar de vrouw zei: “Wacht even, als u hier even blijft staan zet ik mijn tas hier en haal ik ze even”. En voor ik verder iets kon zeggen als “nee hoor, doet u geen moeite” zette ze haar tas neer en liep weer naar binnen om mijn rijstwafels te halen. 

Ik was echt ontroerd door haar lieve actie en bedankte haar uitvoerig toen ze terugkwam. 

En daarna keek ik even naar boven, naar het Universum, en dacht: “Bedankt dat U mij laat zien dat ik ongelijk had”.

Thuisgekomen was ik toch een beetje aan het balen. Hoe bewust je je ook bent van hoe goed het gaat, hoe vaak ik een goede dag heb en hoeveel meer ik kan dan vroeger, blijft het soms niet leuk om op een prachtige dag binnen te zitten en niets te doen dan een beetje huishouden en veel rusten. 

En toen klepperde de brievenbus. Ik ging even kijken en er zat een envelop in uit Canada. 

Een nicht van echtgenoot Ben, die ik nog nooit heb gezien en met wie ik via Facebook heel leuk contact heb had me die gestuurd. Ik maakte hem open en erin zat een heel lief briefje en een prachtige zelfgemaakte boekenlegger van kralen, verbonden door een metalen draad. Zomaar, uit het niets. De tranen sprongen in mijn ogen van dankbaarheid voor deze bijna-vreemde, met mij verbonden door een bloedband met de geweldige man met wie ik heb besloten mijn leven te delen, die zomaar op het perfecte moment een perfect kadootje stuurde.