Klussen en hoe de geschiedenis zich herhaalt

Ik groeide op in een huis waar alles, maar dan ook werkelijk alles, zelf werd gemaakt en gerepareerd.

Mijn vader is blijkbaar geboren met twee rechterhanden, want in mijn jeugd repareerde hij alles wat op elektriciteit werkte, hij maakte beeldjes van hout en klei, pistolen die aanstekers bleken te zijn van koper, gespen van metaal, telefoons in de vorm van een vleugel, prachtige kunstnaaktfoto's van mijn moeder die hij zelf ontwikkelde in een geknutselde doka en ga zo maar door.
Mijn moeder heeft altijd een ongelooflijk inzicht gehad in hoe dingen in elkaar passen, hoe je dingen plant, wat er nodig is en hoe je iets kunt oplossen. Ze borduurde, haakte, schilderde, maakte onder andere poppen en een ongelooflijke hoeveelheid gebreide truien. Ook heeft ze zelf veel kennis over klussen opgedaan toen ze als jongste telg met haar vader meehielp elektradraden trekken enzovoort.

Dus alle klussen in en om het huis konden ze samen goed oplossen. Mijn moeder bedacht iets, zag het voor zich, en samen voerden ze het uit. Hierbij deed mijn vader vooral het zware werk terwijl mijn moeder, naast een stuk van dat zware werk, alles eromheen deed en ervoor zorgde dat alles ook echt lukte.

Wij waren niet zo handig. Thuis hoefde ik nooit iets te repareren want zodra ik kon zeggen "Het is st.." was het al gemaakt.
Maar langzamerhand, na 3 eigen huizen, na véél klushulp van mijn ouders en de aanschaf van een doe-het-zelfbijbel lukt steeds meer. En intussen doen we eigenlijk alles zelf behalve betegelen. En zelfs dat willen we gaan proberen in de keuken. Zo dachten we dat we niet konden kitten, maar toen het laatst echt moest in de keuken was het helemaal zo moeilijk niet. De schutting, die was omgevallen, dachten we samen niet omhoog te kunnen tillen. Mis: binnen de kortste keren stond hij weer! Nieuwe palen erin, klaar is Kees. En nog steeds, ook al is het fysiek een stuk lastiger voor ze geworden, kunnen we altijd rekenen op de hulp van mijn ouders.

Al een poosje werden wij gek van onze voortuin. Die bestond namelijk voor ongeveer een derde deel uit aarde, en hoewel wij daar vorig jaar een belachelijke hoeveelheid aardappels hebben geoogst waren we het zat dat die aarde door de hele buurt als kattenbak en hondenuitlaatplaats werd gebruikt. 's-Zomers stonk het een uur in de wind als je naar de voordeur liep!
En aangezien je toch geen aardappels meer mag verbouwen de eerste jaren na een oogst (wegens ziektes) en er sowieso teveel schaduw is in de voortuin om veel te verbouwen stelde ik voor te gaan bestraten.

En daar gingen we. Ik zocht op Marktplaats naar tegels en vond uiteindelijk mooie grote grijze die vlakbij gratis op te halen waren. Ik belde met de eigenaar en met Ben. Ben ging ze halen. Ik gaf een zelfgemaakt stuk zeep mee voor de (zwangere) vrouw. Ben reed nog vaker heen en weer en stapelde de tegels op onder het achterraam.
Ik plande hoe we het zouden doen vandaag. Samen brachten we het konijnenhok naar de achtertuin. Ben begon de tegels eruit te halen, terwijl ik met Sophie bezig was. Toen besefte ik me dat het onhandig was om samen boodschappen te doen maar er waren teveel boodschappen voor één fiets dus belde ik mijn ouders of zij toevallig nog naar Alkmaar kwamen.
Samen met mijn moeder deed ik de boodschappen en gingen we naar de bouwmarkt om de juiste beitel te kopen en zakken met ophoogzand.
Thuis gekomen gingen mijn ouders weer naar huis en Ben en ik stampten de grond aan en zorgden dat het waterpas werd. Daarna ging Ben verder met het leggen en keek zeer tegen het beitelen van tegels om ze kleiner te maken op. Dus kwam ik met een idee. We hadden toch nog die leuke gele baksteentjes, die we een keer gratis van de buurman hadden gekregen omdat hij ze over had? Die stenen die Ben persé mee naar huis wilde slepen ook al was het niet genoeg om alles te bestraten? Die tegels die hij beloofd had meteen in de schuur te leggen maar uiteindelijk toch een jaar voor onze voormuur lagen, totdat de konijnen kwamen en de stenen de schuur in dwongen? Díe bakstenen!
Ha! Met wat rekenwerk en een uiterst artistiek Anke-tekeningetje komt het precies uit als we twee rijen tegels, 1 rij bakstenen, twee rijen tegels, 1 rij bakstenen etc. leggen.
Net kwam Ben eindelijk binnen. De held heeft zo'n 9 uur buiten gewerkt. Óók toen het sneeuwde. En tot het laatst heeft hij zorgvuldig alle tegels netjes gelegd zodat ze niet zouden kantelen. De rijen zijn gelegd en er is een pad naar de voordeur. Intussen had ik bedden opgemaakt en Sophie geschrobd en wel in haar schone bed gewerkt. Lekkere falafelburgers gemaakt met avocado en mosterd op turks brood die hij lekker in bad zou kunnen verorberen. Na gedane arbeid is het goed bunkeren.
Hij baalde nog een beetje omdat er  3/4 van een baksteen ruimte over was bij de muur. Een Anke-brainwave later kwam de oplossing. Je kunt een iets dieper geultje graven en een rij bakstenen op hun kant plaatsen tegen de muur aan!

"Ga je lekker even in bad opwarmen?" sprak ik. En dacht terug aan hoe mijn ouders vroeger klusten. Precies, exact zoals wij nu. Hij het grootste deel van het zware werk, veel precisie en geduld en het enorme vermogen tot doorzetten waar een ander (waaronder ikzelf) allang zou opgeven. Hij is net een tank, die jongen, het is ongelooflijk wat hij kan bereiken. En ik de visie, randvoorwaarden, planning, logistiek en de esthetiek. Het één kan niet zonder het ander. Samen zijn we een geweldig team. Wie had dat gedacht zo'n 14 jaar geleden!

En oh ja. Ik ben volledig verslaafd aan haken. En schilderen. En ik hou van borduren. Dank je mam.

En de kosten? €6,- voor zand en €9,- voor een beitel (die we uiteindelijk niet nodig hadden maar die wel in onze gereedschapskist blijft zitten voor de toekomst). Daarom én om het resultaat ga ik de hele avond lekker glimlachen!