Habemus Papam

Ofwel: we hebben een nieuwe paus. Hoera.

Ik ben katholiek opgegroeid. Dat wil zeggen: ik deed eerste heilige communie en vormsel, we gingen af en toe naar de kerk en natuurlijk deed ik de muziek op Kerstnachtmissen en Paasmissen. Toch had ik als kind al dingen waar ik het niet zo mee eens was. Zo wilde ik nooit zeggen, in de geloofsbelijdenis: “Ik geloof in de heilige Katholieke Kerk”. Ik vond dat, zo jong al, zo’n onzin! Je kunt toch niet geloven in een gebouw? Je gelooft toch zeker in God? 

De jaren gingen voorbij, mijn spirituele ontwikkeling ging steeds verder, en ik vond steeds minder in de kerk. De katholieke, maar ook alle andere kerken waar ik veelvuldig beroepsmatig kwam. Er was geen inpiratie meer te vinden en ik kwam er eigenlijk alleen nog maar als ik er muziek moest maken. Ik kreeg steeds meer het idee dat heel veel mensen daar vooral geloofden in het verhaal, in de materie. En eigenlijk helemaal geen connectie hadden met het Goddelijke. Ook geloofde ik een aantal belangrijke dingen niet, waarvan de belangrijkste: ik geloof niet dat Jezus de enige weg naar God is. En omdat ik zo bewust bezig ben met dit soort dingen besefte ik me dat ik me eigenlijk geen katholiek meer kon noemen. 

Natuurlijk ben ik het absoluut oneens met de koers die uitgezet wordt door de leiding van de kerk. Ik walg van een paus die het homohuwelijk veroordeelt, laat staan één die het nodig vindt op te merken dat homo’s meer kindermisbruik veroorzaken dan geestelijken. Ik kan het bijna niet typen, zo erg vind ik dat! Toch is dat natuurlijk geen reden om de hele religie te veroordelen. Een aantal van de liefdevolste mensen die ik ooit heb ontmoet zijn katholieke priesters. Die zich hun hele leven belangeloos inzetten voor allen, ongeacht hun geloof, geslacht, kleur of geaardheid. Van alle kerken waar ik ben geweest is de Katholieke kerk de meest liefdevolle met de meest open deuren naar anderen. 

Het is het ego van mensen wat ervoor zorgt dat vreselijke dingen gebeuren en gezegd worden, niet het geloof. Sterker nog, met geloof heeft dit voor mij hoegenaamd niets te maken! 

Geloof is voor mij, simpelweg, dat je gelooft in en je verbindt met iets dat groter is dan wij. Iets wat je “God” kunt noemen, of universum, of Liefde, of Allah, Brahma etc.. Ik denk dat alle religies simpelweg een interpretatie zijn van een waarheid die wij als mensen niet volledig kunnen vatten. 

Leermeesters zijn soms opgestaan die een schat aan wijsheid bij zich droegen. Die zo verbonden waren met God dat ze profeten werden. Maar die wijsheid die vanuit een bepaalde Zeitgeist binnenkomt en wordt opgeschreven, wordt vervolgens tot een vaste vorm. Een vorm die niet meer veranderen kan, niet meegroeien met een veranderende maatschappij. En daar komt ego in. Ego is dat wat materie is en niet geest. Zodra het verankerd is in materie is het statisch geworden. 

Dat betekent niet dat er in de verschillende religies en heilige boeken niet een enorme schat aan wijsheid en inspiratie te vinden is! En ook niet dat religie niet een bepaalde culturele- en gemeenschapsfunctie heeft. Ik noem mijzelf niet meer religieus katholiek. Maar cultureel ben ik wel zo opgegroeid. En ik zie dat voor veel mensen een religie een houvast is, contact met andere mensen betekent. Ik denk ook dat dat misschien wel de belangrijkste functie van een kerk is. 

Geloven en verbonden zijn met iets Goddelijks kun je overal. Wij zijn allemaal verbonden met elkaar en met “boven”. Ik wens een toekomst waarin iedereen de verschillen in opvattingen viert in plaats van afkeurt. Waarin we kunnen leren van elkaar zonder ego. En wie weet dat dan ooit wel alle grenzen, alle opvattingen wegvallen en we met zijn allen in liefde die waarheid zullen kennen. 

In de yoga zeggen ze het zo mooi: “Namaste”. Het is een groet die zoiets betekent als “Het Goddelijke in mij groet het Goddelijke in jou”.