Als de vakantie in de soep loopt

 Naar Harskamp, gingen we. Daar is een camping die vroeger Harskamperdennen heette en echt fantastisch was. Het was er rustig en fijn en ruim en het voelde alsof je gewoon over een bospaadje liep en toevallig stonden er dan wat tenten en caravans. We kwamen er al twee keer en beide keren hadden we het er super. Lekker wandelen en fietsen in het bos, een keertje naar Arnhem, naar Burger's Zoo, en je kunt ons toch niet veel blijer krijgen. De laatste keer dat we er waren was de camping nét overgenomen door Huttopia maar daar was op dat moment niet veel van te merken. 

We boekten dus weer, dit keer dus officieel bij Huttopia de Veluwe (aii, wat is dat dúúr geworden! Dubbel zo duur als de camping waar we in de meivakantie heen gingen in België! Maar ja... het was een geweldige camping, toch?) en afgelopen donderdag was het zover: we gingen! Ben had ons minicaravannetje gehaald, we pakten de spullen in (lekker makkelijk, natuurlijk, want de caravan heeft kasten) en we vertrokken rond het middaguur richting Harskamp. 
De reis ging goed! Geen file, geen wegwerkzaamheden die ons in de weg (ha!) zaten dus we waren er al vroeg. Top! 

De plek was in het midden van de camping, maar wel mooi en privé. We hadden bij de boeking heel duidelijk verzocht om een zo rustig mogelijke plek, wegens gezondheid. Ik heb natuurlijk eerder verteld op dit blog over mijn oor en de hyperacusis en hoewel dat gelukkig nog steeds aan het verbeteren is, is het niet weg. Veel drukte en herrie trekt dat oor echt niet. Ja, sprak Huttopia toen, ze zouden ons een rustig plekje geven. 
We zetten op plek 114 de voortent op en het tentje van Sophie, en toen gingen Sophie en ik vast boodschappen doen bij de Plus in het dorp. Ze mocht allerlei lekkers uitkiezen. Lekkere ontbijtgranen, vegan vanilleijs en chocoladepasta. Die ik vervolgens één minuut later prompt liet vallen, toen ik die in de fietsmand probeerde te doen. Strakke actie van Anke, niet? Sophie glimlachte vriendelijk en zei: "You can just put that anywhere."
Leuk, zo'n tiener ;-).
Zonder veel woorden pakte ik de pot van de grond, gooide die (gelukkig waren alle scherven aan de pot blijven plakken) in de vuilnisbak en ging een nieuwe kopen. Joh, we waren in elk geval duidelijk amusant voor de mensen die dichtbij stonden ;-).

Terug op de camping duurde het een paar uur voordat het echt vervelend werd. Er waren namelijk veel krijsende kinderen. Nee, dat zeg ik verkeerd, er waren werkelijk OVERAL krijsende kinderen. Huilende kinderen. Gillende kinderen. Ik hou enorm van kinderen, maar van mij mocht Sophie dus toen ze klein was niet de hele dag op de toppen van haar longen gillen. 
Blijkbaar waren er sinds onze vorige vakantie overal speelveldjes ingericht. Blijkbaar was deze camping intussen gerebrand als een "familiecamping", en blijkbaar is dat een eufemisme voor krijsparadijs. We stonden ook nog aan het pad bij de ingang, dus er was constant verkeer van (luide) mensen. 
Sophie sloot zich op in haar tent met de ritsen dicht en haar koptelefoon op. Ben begroef zich in een boek en ik trok me terug in de caravan, waar het iets meer te harden was. Het geluid leek harder en harder te worden, mijn oor werd gevoeliger en gevoeliger. 
En wat doe je dan als rechtgeaarde Nederlandse vrouw van niet-lullen-maar-poetsen? Dan vind je dus dat je dit gewoon maar moet trekken. 

Totdat ik, intussen was het een uur of half negen, naar buiten liep - ook beseffende dat het heel heet wordt de komende dagen en dat de caravan dan niet meer zo'n relaxte plek is om te verblijven - en toch maar zachtjes aangaf dat ik het wel véél vond. En toen kwam Sophie uit de tent. Ze vond het niet meer leuk. Dát was het moment dat ik naar de receptie liep om te vragen wat er mogelijk was.
 
De mevrouw achter de balie was op zich begripvol, terwijl ik daar stond met mijn vinger tegen mijn linkeroor (want er zijn ook spelletjes in de receptie en er was 400 dB aan gegil binnen in een besloten akoestiek). Zelf vond ze het ook allemaal erg veel en zij had dan niet eens last van haar oor. Ze wilde best kijken naar een ander plekje, maar ze dacht eigenlijk niet dat dat bestond op de camping. Het was nu eenmaal een familiecamping. 
Sophie en ik liepen over de camping om te kijken, over het bospaadje waar we vorige keer stonden en waar het zo fijn was. Het gegil was overal. Her en der stond muziek aan. We keken elkaar aan en wisten dat de mevrouw gelijk had.
Terug op onze plek overlegden we rustig, terwijl ik intussen eigenlijk niet meer goed wist wat nou verstandig was. Dit was toch onze vakantie? Het voelde alsof ik het dan aan het verzieken was voor iedereen. En toen sprak Sophie weer bepalende woorden: "ik wil liever naar huis."

Ben keek ons allebei zo eens aan, schoot toen in actiemodus en hakte daarmee de knoop door. Ik begon wat essentiële zaken bij elkaar te zoeken, want no way dat we alles nog konden inpakken die avond en voor middernacht thuis zijn. Ben zei dat hij de volgende dag alles wel zou komen halen. En zo geschiedde. Om elf uur 's-avonds waren we weer in het huis dat we die ochtend hadden verlaten. 

Gisteren haalde Ben de caravan terwijl Sophie en ik chocolate chip koekjes bakten en lasagne maakten met zelfgemaakte speltlasagnebladen (goed woord voor galgje, wel), zodat hij toch in elk geval kon aanschuiven aan een maaltijd die hij duidelijk heerlijk vond. En nu zit ik op mijn eigen stoel dit blog te typen. 

Joh. Soit. Het is wat het is, we gaan lekker vanuit hier uitstapjes maken, in het bos hier lopen, musea bezoeken. Gelukkig neem je overal jezelf mee en dus hebben we het hier ook hartstikke fijn. 

Maar stom is het wel!