Negen pakken maandverband

 De Etos had een aanbieding: Yoni maandverband, 3 voor 2. Dus na het lesgeven liep ik met een lege tote die kant op. Eerst even langs de opticiën, zodat mijn bril weer goed zou zitten, en even gauw door de Albert Heijn voor kiwi's en kipfilet. Ja, het is echt living the wild life, hier! 

Bij de Etos liep ik direct naar het juiste schap maar daar bevond zich welgeteld één pakje Yoni verband. Gelukkig stond er een aardig meisje van de Etos bij het schap, dus ik vroeg haar of ze toevallig nog ergens meer had. Nou, misschien wel. Ze scande mijn ene pakje en concludeerde dat er inderdaad nog meer moesten zijn. Krat na krat werd van de stapel kratten getild, maar ze vond geen maandverband. Althans, maandverband te óver want alle kratten zaten er vol mee in alle soorten en maten, maar net niet die ik wilde. Ik maakte maar even een praatje over dat je vast wel spierballen kweekte van al dat tillen. Ja, dat klopte, maar na twee stapels biceptraining zei ze een beetje opgelaten dat ze nog even achter ging kijken. Ik glimlachte en zei maar gauw dat dat fijn was en dat ik helemaal geen haast had, hoor. En dat ik er, als ze er waren, wel zes pakjes in totaal wilde.

Zonder verband kwam ze terug. Het was een raadsel. Ik vroeg of ik dit ene pakje wel mocht meenemen voor de aanbiedingsprijs. Dat wist ze niet, dat moest ik even vóór vragen.

Vóór stonden twee dames bij het tandpastaschap en ik stelde ze de vraag. 
"Mag ik hem eerst even scannen?" sprak de ene vrouw en nam het pakje van me over. "Hm. Negen pakken is wel erg veel om kwijt te zijn. Ik ga even kijken."
Daar stond ik, met mijn ene pakje Yoni dat ze me terug had gegeven, een beetje om me heen te kijken en vooral niet veel nuttigs te doen. Ha ha. Het werd een hele sage, zo. De mevrouw kwam terug. "Misschien zit het in de bak buiten. Wacht even."
Maar nee, ze kwam met lege handen weer binnen. Kijk, intussen vraag ik me dus ook af waar die negen hele pakken maandverband zijn gebleven, jij niet? Hebben ze zich verborgen in een of andere andere kist? Verdwaald tussen de pleisters, shampoo of babydoekjes? Of zijn ze gestolen? Maar dan... alle negen? Plus, er zijn ongetwijfeld makkelijkere dingen om mee te nemen in je broekzak? Niet dat ik verder expert ben of zo. Ik draag altijd jurkjes dus ik heb nooit broekzakken.
De mevrouw, die duidelijk half en half verwachtte dat ik het heel vervelend zou vinden (wat voor mij extra aanleiding is om zo leuk mogelijk te doen want kan zij het verder helpen?) legde uit dat ik ze ook volgende week kon ophalen. Dat vond ik prima, maar mocht ik dan wel vast dit pakje meenemen? (ik bedoel, intussen drentelde ik er al zeker vijf minuten mee door de drogist. Je gaat je toch hechten aan zo'n stuk blauw karton, niet waar?) 
"Ja, hoor." zei ze, en keek een beetje moeilijk. "U wilde er zes, he? Vindt u het heel vervelend om de eerste drie dan al te betalen?"
Nee hoor, helemaal niet vervelend, ik vond het sowieso prima om vast te betalen. 
"Oh, het is zo'n chaos hier vandaag." zei ze half tegen mij terwijl ze in in een la in een bakje met zeker vijf scharen zocht, en toen tegen de collega bij de tandpasta: "Heb jij de pen gezien?"
"Je hebt in elk geval genoeg scharen." merkte ik op. 
Ze moest lachen, pakte de pen waar de collega haar op wees en schreef mijn naam op in een boekje, de hoeveelheid en dat ik er nog vijf mocht ophalen. "Misschien wordt u morgen al gebeld, hoor! Anders volgende week."
Ik bedankte haar hartelijk, zei nog maar eens dat ik geen haast had (ik heb nou dat ene pakje, he. Ik noem hem Remi) en wenste haar een fijne dag. 

Nou. Dat was dus de sage van de Negen Verloren Pakken Yoni Verband. En Remi. 

Alleen op de wereld...

Gepiepeld!

 Gisteren gingen we naar Den Haag om Panorama Mesdag te bezoeken. Ik was er al eens geweest maar in 1673, zoals een kennis zo mooi sprak. Ben en Sophie waren panorama-maagden. Ik had er zin in! We parkeerden vlakbij Centraal (waarom zijn werkelijk overal tegelijk wegwerkzaamheden? Het is gewoon echt niet leuk meer. Elke rit waar dan ook naartoe sta je in de file, maar dan ook werkelijk overal, en dan kom je eenmaal in Den Haag en is daar ook nog de halve stad afgesloten! Maar goed. Gegrom voorbij ;-) ) en liepen vanaf daar de stad in. Vlakbij de uitgang van de parkeergarage sprak een vrouw me aan. 
"Do you speak English?"
Ja, dat sprak ik wel. Vervolgens vertelde ze me dat ze een alleenstaande moeder was, en geen werk kon vinden, en of ik misschien wilde helpen, misschien door wat spulletjes, misschien wat melk te kopen. 
"Sure." zei ik. Ik bedoel, wat melk kopen is geen punt, toch? 
We liepen met de vrouw naar de Albert Heyn even verderop. Daar binnen wist ze wel erg goed de weg. Intussen had ik haar gevraagd waar ze vandaan kwam, dat bleek Spanje te zijn dus we spraken Spaans met elkaar. Met als nadeel dat Ben en Sophie er natuurlijk geen woord meer van verstonden. 
Terwijl we zo door de supermarkt liepen bekroop me een raar gevoel want ze liep niet naar de melkafdeling. Nee, ze liep naar de babypoedermelk en wees. Die anti-allergische, die moest het zijn. Voor €21 nog wat. 

Ik stond even stil, en daar haakte ik af. Ik ben wel goed, maar niet gek en ik wist 99% zeker dat die melk linea recta weer voor geld zou worden ingeleverd. Dus ik zei: dat kunnen we niet voor je kopen, maar wel iets anders. Bijvoorbeeld gewone melk, of fruit, of brood? 

De sfeer sloeg direct om en ze begon om geld te vragen. Dat had ik oprecht niet bij me maar leek me sowieso geen strak plan. Dus ik herhaalde dat ik best iets anders voor haar kon kopen. 
Ik weet intussen dat ik beter weg had kunnen lopen. 
De sfeer werd nog vervelender. Intussen griste ze een drankje van €3,29 mee en gaf me die en terwijl ik afrekende sprak ze me sissend in het Spaans toe: als ik die melk niet krijgt kan mijn kindje dood gaan, weet je dat wel?

Ik had intussen niet veel meer te zeggen. We liepen naar buiten en lieten het maar, maar het duurde best even voordat de lichte sfeer van ervoor weer terugdaalde. 

Weet je... het was een stomme ervaring maar ik denk dan maar, ze lichtte ons duidelijk op maar ze is ook duidelijk niet in een goede staat. Dus soît. Weer wat geleerd. 

En het panorama was vervolgens echt supertof! Er was een man-met-badge boven bij het panorama die duidelijk enorm veel passie had voor het onderwerp en ons van alles vertelde over het fenomeen. Superinteressant, en vervolgens was de tijdelijke fototentoonstelling beneden ook nog echt prachtig. 
 

Als de vakantie in de soep loopt

 Naar Harskamp, gingen we. Daar is een camping die vroeger Harskamperdennen heette en echt fantastisch was. Het was er rustig en fijn en ruim en het voelde alsof je gewoon over een bospaadje liep en toevallig stonden er dan wat tenten en caravans. We kwamen er al twee keer en beide keren hadden we het er super. Lekker wandelen en fietsen in het bos, een keertje naar Arnhem, naar Burger's Zoo, en je kunt ons toch niet veel blijer krijgen. De laatste keer dat we er waren was de camping nét overgenomen door Huttopia maar daar was op dat moment niet veel van te merken. 

We boekten dus weer, dit keer dus officieel bij Huttopia de Veluwe (aii, wat is dat dúúr geworden! Dubbel zo duur als de camping waar we in de meivakantie heen gingen in België! Maar ja... het was een geweldige camping, toch?) en afgelopen donderdag was het zover: we gingen! Ben had ons minicaravannetje gehaald, we pakten de spullen in (lekker makkelijk, natuurlijk, want de caravan heeft kasten) en we vertrokken rond het middaguur richting Harskamp. 
De reis ging goed! Geen file, geen wegwerkzaamheden die ons in de weg (ha!) zaten dus we waren er al vroeg. Top! 

De plek was in het midden van de camping, maar wel mooi en privé. We hadden bij de boeking heel duidelijk verzocht om een zo rustig mogelijke plek, wegens gezondheid. Ik heb natuurlijk eerder verteld op dit blog over mijn oor en de hyperacusis en hoewel dat gelukkig nog steeds aan het verbeteren is, is het niet weg. Veel drukte en herrie trekt dat oor echt niet. Ja, sprak Huttopia toen, ze zouden ons een rustig plekje geven. 
We zetten op plek 114 de voortent op en het tentje van Sophie, en toen gingen Sophie en ik vast boodschappen doen bij de Plus in het dorp. Ze mocht allerlei lekkers uitkiezen. Lekkere ontbijtgranen, vegan vanilleijs en chocoladepasta. Die ik vervolgens één minuut later prompt liet vallen, toen ik die in de fietsmand probeerde te doen. Strakke actie van Anke, niet? Sophie glimlachte vriendelijk en zei: "You can just put that anywhere."
Leuk, zo'n tiener ;-).
Zonder veel woorden pakte ik de pot van de grond, gooide die (gelukkig waren alle scherven aan de pot blijven plakken) in de vuilnisbak en ging een nieuwe kopen. Joh, we waren in elk geval duidelijk amusant voor de mensen die dichtbij stonden ;-).

Terug op de camping duurde het een paar uur voordat het echt vervelend werd. Er waren namelijk veel krijsende kinderen. Nee, dat zeg ik verkeerd, er waren werkelijk OVERAL krijsende kinderen. Huilende kinderen. Gillende kinderen. Ik hou enorm van kinderen, maar van mij mocht Sophie dus toen ze klein was niet de hele dag op de toppen van haar longen gillen. 
Blijkbaar waren er sinds onze vorige vakantie overal speelveldjes ingericht. Blijkbaar was deze camping intussen gerebrand als een "familiecamping", en blijkbaar is dat een eufemisme voor krijsparadijs. We stonden ook nog aan het pad bij de ingang, dus er was constant verkeer van (luide) mensen. 
Sophie sloot zich op in haar tent met de ritsen dicht en haar koptelefoon op. Ben begroef zich in een boek en ik trok me terug in de caravan, waar het iets meer te harden was. Het geluid leek harder en harder te worden, mijn oor werd gevoeliger en gevoeliger. 
En wat doe je dan als rechtgeaarde Nederlandse vrouw van niet-lullen-maar-poetsen? Dan vind je dus dat je dit gewoon maar moet trekken. 

Totdat ik, intussen was het een uur of half negen, naar buiten liep - ook beseffende dat het heel heet wordt de komende dagen en dat de caravan dan niet meer zo'n relaxte plek is om te verblijven - en toch maar zachtjes aangaf dat ik het wel véél vond. En toen kwam Sophie uit de tent. Ze vond het niet meer leuk. Dát was het moment dat ik naar de receptie liep om te vragen wat er mogelijk was.
 
De mevrouw achter de balie was op zich begripvol, terwijl ik daar stond met mijn vinger tegen mijn linkeroor (want er zijn ook spelletjes in de receptie en er was 400 dB aan gegil binnen in een besloten akoestiek). Zelf vond ze het ook allemaal erg veel en zij had dan niet eens last van haar oor. Ze wilde best kijken naar een ander plekje, maar ze dacht eigenlijk niet dat dat bestond op de camping. Het was nu eenmaal een familiecamping. 
Sophie en ik liepen over de camping om te kijken, over het bospaadje waar we vorige keer stonden en waar het zo fijn was. Het gegil was overal. Her en der stond muziek aan. We keken elkaar aan en wisten dat de mevrouw gelijk had.
Terug op onze plek overlegden we rustig, terwijl ik intussen eigenlijk niet meer goed wist wat nou verstandig was. Dit was toch onze vakantie? Het voelde alsof ik het dan aan het verzieken was voor iedereen. En toen sprak Sophie weer bepalende woorden: "ik wil liever naar huis."

Ben keek ons allebei zo eens aan, schoot toen in actiemodus en hakte daarmee de knoop door. Ik begon wat essentiële zaken bij elkaar te zoeken, want no way dat we alles nog konden inpakken die avond en voor middernacht thuis zijn. Ben zei dat hij de volgende dag alles wel zou komen halen. En zo geschiedde. Om elf uur 's-avonds waren we weer in het huis dat we die ochtend hadden verlaten. 

Gisteren haalde Ben de caravan terwijl Sophie en ik chocolate chip koekjes bakten en lasagne maakten met zelfgemaakte speltlasagnebladen (goed woord voor galgje, wel), zodat hij toch in elk geval kon aanschuiven aan een maaltijd die hij duidelijk heerlijk vond. En nu zit ik op mijn eigen stoel dit blog te typen. 

Joh. Soit. Het is wat het is, we gaan lekker vanuit hier uitstapjes maken, in het bos hier lopen, musea bezoeken. Gelukkig neem je overal jezelf mee en dus hebben we het hier ook hartstikke fijn. 

Maar stom is het wel! 

Tweeënvijftig jaar...

Het is prachtig weer. Zoals al weken, eigenlijk. Wat een heerlijke zomer, niet te warm, niet te koud. Het zonnetje schijnt door een paar verdwaalde wolken en ik schuif de net wat te zware boodschappentas iets verder op mijn schouder. Bijna thuis. Op het pad aan het begin van het park komt een oude mevrouw aangeschuifeld achter een rollator. Ze loopt wat waggelend en ze is duidelijk moe. Iets in mij begint met opletten. 
Dan puft de mevrouw, draait de rollator om en gaat er moeizaam op zitten. 
"Hallo mevrouw, gaat het? Kan ik u ergens mee helpen?" zeg ik vriendelijk. 
"Nee hoor, ik moet alleen even zitten."
Ik zie de zweetdruppeltjes op haar voorhoofd en kijk omhoog, naar de felle zon. 
"Is het fijn in de zon, of wilt u even in de schaduw?"
Nee, schudt ze. Ze wil alleen even zitten. En dan begint ze te praten. Over dat ze erg moe is, maar ze wil toch per sé elke dag even lopen. Al is het maar een kilometer. Ze heeft M.S., zie je, al 52 jaar. 
Iets in mij reageert weer, terwijl ik begripvol knik. 

Mijn vader overleed na 31 jaar M.S.. Er is natuurlijk geen enkele manier waarop de aardige mevrouw dat kan weten. 

"Wat goed, zeg." zeg ik dan. "Dat u elke dag gaat lopen. Dat zal zeker helpen om fit te blijven."
Ze knikt en vertelt verder over medicatie, kinderen, het leven. Ik luister en knik her en der.
Tweeënvijftig jaar. Mijn vader zou dit jaar 81 zijn geworden, maar die is intussen al ruim negen jaar niet meer bij ons. 

Ik glimlach naar deze sterke mevrouw die ik helemaal niet ken. Dan staat ze op en we lopen allebei verder.
Wat een bijzondere ontmoeting.