Hyperacusis: als je oor een probleem heeft en je musicus bent deel 2

 Ik heb besloten om open te delen over het proces waar ik een week of zes geleden ingeworpen werd. Omdat het zo waardevol is als mensen dat durven. Omdat het goed is als mensen meer weten of kunnen vinden over dingen waar ze zelf of hun geliefden misschien wel ooit tegenaan lopen. Omdat we allemaal mensen zijn en ook moeilijke dingen erbij horen.   

Mocht je deel 1 nog niet hebben gelezen, dan kan dat hier.

Tien dagen. Dat werd mijn doel. Ik had geen enkel idee of wat ik deed goed was, of elke les die ik gaf het probleem misschien wel verergerde. Ik zei tegen Ben: ik hoop niet dat ik later terugkijk op deze weken en zeg: "had ik maar..."
Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en mijn werk is echt mijn passie, dus ik deed mijn oordoppen in en gaf toch les. Verder was ik grotendeels in stilte, ik kon nergens heen want alles was te luid. Echt. Serieus. We hebben niet door hoe *luid* het leven is! Winkelwagentjes. Achtergrondmuziek. Vakkenvullers die pallets op elkaar gooien. Bakkerij-afdelingen die in ene een brood beginnen te snijden terwijl jij vlakbij staat. Mensen die luidkeels met elkaar in gesprek zijn. Allemaal dingen waar je nooit over hebt nagedacht en nu onverdraaglijk waren. Ik moest Ben vragen om aan de tafel te gaan zitten als hij met zijn Rubik's kubus zat te spelen. Vaatwasser uitruimen en afwassen werd óf door mij gedaan (verwachte geluiden zijn makkelijker dan onverwachte) óf als ik niet in de kamer was. Ik kon geen muziek luisteren, video's kijken of TV kijken. 

Maar de tijd ging natuurlijk toch voorbij, zoals tijd doet, en langzamerhand ging het een klein beetje beter. Het werd tien dagen later en ik ging samen met Ben naar de KNO arts in Voorburg. 
Een bijzonder vriendelijke vrouwelijke arts riep me binnen, een goeie ook gezien haar prijs van "beste thesis" die ze won bij haar afstuderen. Ze vroeg naar mijn verhaal, keek in mijn oren en keek me aan met ogen vol sympathie. 
"Ik wou dat ik gewoon een propje weg kon halen en dat het dan over was, maar dat is niet zo. Maar ik denk wel dat het zal verbeteren. Geen garanties natuurlijk, maar ik hoop dat je over zes weken alweer op een ander punt bent." 
Met een officiële diagnose hyperacusis, het advies door te gaan zoals ik deed (beschermen bij harde geluiden, verder zo min mogelijk beschermen want anders wordt het alleen maar erger) en een verwijzing naar het audiologisch centrum hier vlakbij stond ik weer buiten. Opgelucht, maar toch ook nog vol twijfel. 

De opluchting was alleen van korte duur, want de dag er na werd een dramadag en ik werd almaar duizeliger en duizeliger. Ik moest me soms vasthouden om niet om te vallen en werd hartstikke misselijk van de draaierigheid. De hyperacusis werd nog erger dan in het begin en nadat ik met meer dan een beetje paniek het audiologisch centrum had gebeld voor een afspraak bleek dat de wachttijd daar minstens een half jaar was. 
Een half jaar. Vertwijfeld keek ik de telefoon aan. Na een half jaar is het hetzij vanzelf over gegaan, hetzij kan ik niks meer. De zeer vriendelijke assistente aan de andere kant van de lijn begreep me volkomen en stelde voor dat ik de KNO arts zou bellen om te vragen of zij kon bemiddelen omdat het gezien mijn beroep toch wel wat spoed behoefde. Ook bood ze aan dat ik anderhalve week later een telefonische afspraak kon krijgen van tien minuten met een medewerker om in elk geval wat tips and tricks te krijgen. Ik was haar zo dankbaar! Af en toe vind je in de muur van "er kan niks" toch iemand die bereid is net even een stapje voor je te zetten. Ik belde de KNO arts, maar ik kwam een dagenlange muur tegen van assistentes die zeiden dat ze het na zouden vragen en dan terugbelden en het niet hadden nagevraagd, dan beloofden het na te vragen en weer terugbelden en het niet hadden nagevraagd, da capo ad infinitum. Ik voelde me zo moedeloos en ik bereidde me voor op een half jaar wachten.

Tot na het weekend. De KNO afdeling belde op maandagochtend en vertelde dat de arts had gebeld met het audiologisch centrum en zij contact op zouden nemen voor een afspraak. De hemel brak open en engelen zongen alleluia. 

En echt, jongens. Als je toch niet voor jezelf (en je dierbaren!) kunt opkomen, dan heb je een nog veel groter probleem. Godzijdank kan ik vrij goed kletsen (zou niet weten van wie ik dat heb, mam ;-)), en ook al heb ik een grondige hekel aan telefoneren en dingen regelen, kán ik het wel en blijken er dan toch wegen te zijn. Hoe ouder ik word hoe meer ik besef dat ik daarmee flink heb gemazzeld. 

Ik had in elk geval weer iets om naar toe te werken. Nu was het weer afwachten: in eerste instantie op de telefonische afspraak. 

Als je oor een probleem heeft, en je musicus bent

 Het is hier stil, heel stil geweest, en met reden. Ik heb nagedacht of ik dit wel wil delen, maar uiteindelijk is het leven niet alleen maar zonneschijn én dit is een vrij onbekend onderwerp waar meer mensen mee dealen dan men denkt. Bewustzijn doet ertoe, dus ik begin vandaag toch maar met deel één van de afgelopen tijd. 

Zo'n vijf weken geleden gaf ik op maandag zangles, en op dinsdag gingen we even de stad in, want ik wilde graag naar Rituals. Nu was het toevallig Alkmaar's ontzet, en dat is hier best een big deal, de dag waarop de Alkmaarders de Spanjaarden plegen te verjagen met veel bier. Wij niet, hoor. Wij gingen gewoon even de stad in. 
Op het Canadaplein was een poppodium. Een plek die ik normaal gesproken zo snel mogelijk voorbij wandel want klassiek musicus hè en die dingen zijn *luid*! Maar deze keer trad er een Braziliaans trio op van viool, gitaar en drums en ik hoorde direct dat de violist klassiek geschoold én steengoed was. We stonden dan ook een poosje te luisteren en het was supertof. Natuurlijk vond mijn oor dat niet zo leuk. Dat linkeroor, dat al een tijdje last had van harde geluiden. Het plopte soms en was sponzig bij het klaren. Ik negeerde het even, en deed er toen een stukje van een papieren zakdoekje in. Toen ging het wel. 

Supergezellig, was het. We liepen nog gauw even naar Rituals en gingen toen terug naar huis en daarmee was het verhaal af.

Behalve... dat het niet af was. Die nacht deed mijn linkeroor veel pijn en in de ochtend plopte het steeds, alsof je steeds een tunnel in en uit rijdt. Maar erger was dat in ene alle geluiden enorm luid waren. De koelkast, die me normaal nooit opviel, was zo luid dat ik hem niet kon verdragen. Ik ging wandelen en de kraaien kraaiden zoals altijd, maar klonken als een boormachine in mijn schedel. Ongerust belde ik de huisarts en maakte een afspraak voor vrijdag. 

Intussen was ik natuurlijk niet achterlijk en googlede op de symptomen. Al heel snel was er eigenlijk maar één conclusie mogelijk: hyperacusis. Een aandoening waarbij als het ware het filter stuk is in je hersenen, zodat gewone geluiden enorm luid worden. Ik werd lid van een Facebook groep en leerde meer, maar ook werden me daar stevig de stuipen op het lijf gejaagd. (pro tip: die groepen zijn handig voor kennis maar het zijn wel altijd de allerheftigste gevallen die er posten... muten is een optie *just saying*).
Op vrijdag sprak de huisarts over gehoorschade en stuurde me naar de KNO. De telefoniste die ik vervolgens aan de telefoon kreeg zei: je kunt terecht op 10 december. 

Serieus. Tien december? Dat was bijna twee maanden! De moed zakte me in de schoenen en intussen moest ik wel blind beslissingen nemen. Ging ik lesgeven? Kon dat nog? Zou ik daarmee meer beschadigen? Een toekomst zonder muziek staarde me aan vanuit een onbekend gat en ik vroeg me af wat ik dan nog zou zijn. Het enige dat ik wilde was de tijd terugdraaien, een paar daagjes maar, tot voor die maandag, tot voor dat poppodium. Ook al zeiden mensen om me heen (en terecht) dat het dan wel op een ander moment zou zijn gekomen. 

Het waren donkere dagen. 

Ik probeerde les te geven met oordoppen en dat ging met wisselend succes. Er waren dagen dat ik zelfs het fluisterstille geluid van de luchtreiniger niet kon verdragen, dat ik binnensmonds schold op de halsbandparkieten in het park, of die toch niet even fijn hun r*tkop konden houden. Op de brommers die langsreden, of die niet fijn in hun eigen achtertuin konden gaan brommen. Dag na dag dat ik niet langs de weg kon lopen, niet naar winkels kon, zelfs de stem van mijn man amper kon verdragen. Er waren dagen dat het wat beter ging, ik de geluiden thuis in elk geval wat beter aankon, ook al kon ik het huis amper uit. Ik belde en belde en belde en kreeg het voor elkaar om een afspraak te krijgen bij een alternatieve KNO arts, slechts tien dagen later.
 
Tot dan moest ik het zien te overleven. 

Recept: overheerlijke glutenvrije kaas scones

 Wie zegt dat gezond niet overheerlijk en decadent kan zijn?

Voor deze scones heb je nodig:

50 gram havermeel 
15 gram maïzena
75 gram zonnebloemzaden
15 gram lijnzaad
1 eetlepel chiazaad
200 ml water
60 gram geraspte geitenkaas (of een andere soort harde kaas of vegan kaas naar keuze)
Snufje zout en evt peper naar smaak.

Nu volgt het Enorm Ingewikkelde Proces om deze scones te maken. 
Namelijk: je gooit alles bij elkaar in een kom, roert het even om, laat het even een minuutje of twee staan zodat de haver goed geweld is, en klaar is Klara. Of Kees, wat je schikt. We doen hier aan emancipatie ;-)

Je vormt van het mengsel met natte handen (anders plakt het) acht bolletjes, legt die op bakpapier en drukt ze wat plat. Dan mogen ze 20 minuten in de oven op 180°C

That's all! Geniet ervan :-)

Zelf kan ik niet tegen kaas maar mijn Z.H.P. (Zeer Hongerige Puber) eet dus zo 6 van deze scones als ontbijt.

Wat zegt jouw fiets over jou?

 Deze week kwam ik deze vraag meermaals tegen: wat zegt jouw fiets over jou?
Ik vond het een interessante vraag, en eigenlijk ook best een goede. Want volgens mij zeggen onze fietsen inderdaad best veel over ons, als Neerlandsche Mensen.

Nou, laten we eens kijken dan naar de mijne.

Mijn fiets is een racefiets. Een hele goeie (maar intussen niet meer jonge) Koga Myata met futuristische spaken, die ik tweedehands kocht. Hij is precies de goede maat voor mij, namelijk maatje 52 (heel soms fietst mijn Ben van één meter tweeënnegentig er wel eens op en dat ziet er dan ongeveer uit als een clownfietsje). Hij is geel met blauw, in goede staat, geliefd en heeft een stuurtas die van oude banden gemaakt is, waar precies nog wat boodschappen in passen. Hij heeft een los gemonteerd spatbord van de Decathlon want hee, we wonen hier wel in Nederland. Heb je wel eens gezien wat er op een racefiets met je rug gebeurt als het regent en je hebt geen spatbord? 

Tja... de bovenstaande stelling klopt dus, want dit alles zegt inderdaad best veel over mij. Ik ben iemand die sportief is, graag een beetje opschiet en graag het beste van de situatie maakt. Een logge stadsfiets past me niet zo, een e-bike al helemaaaaal niet. Dat vind ik echt iets voor mensen die zelf anders niet meer kunnen fietsen, of die hele lange afstanden afleggen. 
Ik hecht er verder absoluut aan dat dingen van goede kwaliteit zijn, liefst ook nog ethisch geproduceerd, en daarom (en omdat we niet rijk zijn) koop ik graag dingen tweedehands. Liever iets tweedehands dat goed is, dan iets nieuws van mindere kwaliteit dat nieuwe grondstoffen gebruikte.
Praktisch ingesteld ben ik ook. De stuurtas vindt bijvoorbeeld misschien niet iedereen passen op zo'n fiets maar dat maakt me bijzonder weinig uit. Hij is superhandig! Ook heb ik nooit iets specifieks gedragen op de racefiets, behalve op langere ritjes een fietsbroekje onder mijn rok. De fiets heeft al die tijd al van die pedalen waar je speciale schoenen in zou kunnen klikken, maar zulke schoenen heb ik nooit gekocht, en ook heb ik de moeite nooit genomen om er andere pedalen op te zetten. Het gaat immers prima zo :-)
 
Uiteindelijk is het enige aan de fiets dat ik zelf anders zou hebben gekozen de kleur. Geel met blauw? Best leuk, maar liever had ik óf geel, óf blauw gehad. 
Ach, je kunt niet alles hebben ;-). En in de jaren ben ik de kleuren toch wel gaan waarderen. 

Járen, inderdaad, al best een hoop zo plotseling. Ik kocht mijn fiets namelijk via Marktplaats, toen ik nét zwanger was. Zó net zelfs dat ik het zelf nog niet eens wist. We kochten hem in Den Helder, van een vrouw die net een kind had gekregen en zichzelf voorlopig niet zag fietsen. Ik zie het kind nog in de box liggen voor het raam in de voor ons vreemde woonkamer, me afvragend of dat misschien ónze toekomst ook was, zo'n achtënhalve maand vanaf dat moment.
Overigens had die vrouw een beter punt dan ik toen had kunnen bevroeden want het duurde een goeie poos voordat ik zelf weer op pad kon. Ik fietste welgeteld één keer voordat ik spuugziek werd maar de fiets bleef, en toen Sophie een Sophietje was zat ze heel graag in de fietskar die ik aan de zadelpen kon hangen. En later kon ze op de aanhangfiets, waardoor ze zelfs mee kon trappen. 

Vroeger, toen ik mijn fiets net had, kreeg ik nog wel eens opmerkingen van passerende wielrenners als "wat een mooie fiets!" Ik vond dat wel grappig, hoewel het me daar absoluut niet om ging. Voor mij is een fiets geen statussymbool, maar een gebruiksvoorwerp wat me liefst precies past. En dat doet de mijne nu, 16 jaar later, nog altijd! 

Een minstreel mee naar huis

 Van de week ging ik even met mijn moeder naar de stad. Zij is hartstikke herstellende van een nare operatie aan haar pols, dus we deden heel voorzichtig. 
Toch zag ik het al meteen toen we langs de Mient liepen: die doet het niet meer. 
"Zullen we even wat drinken?" stelde ik voor. 
Dat vond ze een goed idee. 
We gingen zitten bij een cafeetje op het Waagplein en bestelden verse gember/sinaasappelthee (ik), en cappuccino met havermelk (zij).
Supergezellig. 
Maar na een poosje waren de drankjes op, en mijn moeder gaf schoorvoetend toe dat ze nog steeds licht in haar hoofd was.
"Zal ik even de auto halen?" vroeg ik. Ze twijfelde even. 
"Doe maar."

Met gezwinde pas liep ik terug naar de auto, door de Magdalenenstraat, waar tot mijn grote verbazing een man zat met een luit.
Een luit! Wie heeft er ooit op straat een zingende man met een luit gezien? Maar hier was er toch echt eentje, met een bordje bij zijn tas waarop stond: 
"Neem een minstreel mee naar huis."
Ik stopte om geld uit mijn portemonnee te halen en intussen luisterde ik naar wat hij zong.
Dowland. Oude muziek, uit de 16e eeuw. Ik kende het stuk: Come Again . 
Hmm, dacht mijn hoofd. Zal ik? Zal ik niet? Ik wierp het munstuk in de tas van de minstreel en keek hem even aan.
De man was intussen echt voor mij aan het zingen, met glimmende ogen een aubade, zijn vingers zelfverzekerd op de dubbele snaren. Zachtjes zong ik een maat mee.
"To see, to hear, to touch, to kiss, to die..."
De ogen van de minstreel sperden zich wijd open. Deze had hij duidelijk even niet zien aankomen. Toen knikte hij enthousiast en zette het couplet nogmaals in. 
Okee, dan. Ik zong mee. Hij genoot duidelijk van het moment. Dus ik keek hem vragend aan en begon spontaan met de laatste strofe. 
"Gentle love, draw forth thy wounding dart..."
Glimmend zong en speelde hij met me mee. De mensen bij de patatkraam naast ons keken hun ogen uit. 

Na de laatste noot glimlachte ik en zei ik hoe bijzonder ik het vond dat hij hier zo zat te zingen, mét luit. Hij bedankte me stralend en ik liep gauw verder, om de auto te halen. 

"Je hebt wel wat gemist!" zei ik mijn arme moeder, toen ik de auto voor zette. 
"Oh?"

"Pret" echo?

 Eerder deze week moest/mocht ik naar het ziekenhuis voor een echo. Ik had laatst al verteld dat het de laatste tijd niet zo denderend ging met mijn buik, toch? Ik zal hier verder niet op de details ingaan, maar er werden op verzoek van de huisarts even een aantal dingen gecheckt. 

Ik had een jurkje aan (natuurlijk) en daaronder een fietsbroekje. Dus toen ik stipt op tijd werd binnengeroepen vertelde de assistente dat ik rustig alles aan mocht houden, dat de jurk alleen omhoog moest. Ze zei nog: 
"Zo handig, in de zomer, als mensen minder kleren aan hebben."
"Snap ik! Ik heb eigenlijk altijd jurkjes aan." glimlachte ik. 
Ik mocht gaan liggen op de tafel, een schoon stuk papier onder me, buik ontbloot, een handdoek op mijn onderbuik gespreid. De dokter kwam al binnen en stelde zich voor. Zonder enige omhaal drukte hij het apparaat op mijn buik. 

"Dit ziet er prima uit." sprak hij al snel. 
"Wat fijn." antwoordde ik. "De huisarts vroeg zich trouwens nog af waarom de aorta zo hevig klopte."
"Ah." sprak de arts. Het was een aardige man, ongeveer van mijn leeftijd. Hij was duidelijk ervaren, te voelen in de zekere, rustige bewegingen van een man die dit al een miljoen keer eerder deed.
"Dit is een compliment..." zei hij toen, duidelijk niet als compliment, maar eerder om zijn volgende opmerking op de juiste manier over te laten komen, "...dat komt omdat u daar niet zoveel vet heeft."
Ik zei niets. Hij ging door met wrijven over mijn buik met het echo-apparaat en vervolgde zijn zin. 
"Bij iemand van uw postuur is dat gewoon."

Bij. Iemand. Van. Uw. Postuur. 

Ik knipperde even met mijn ogen. Natuurlijk was ik me bewust van hoe ik daar lag. Grotendeels decent, op mijn rug, mijn buik is gelukkig vrij goed teruggetrokken na het afvallen, ik wist dat hij waarschijnlijk geen idee had van wat zijn woorden betekenden. Even vroeg ik me af: zal ik aangeven dat het niet altijd zo was? 
Nee, besloot ik toen. Nee. 
Ik glimlachte een beetje, alsof er iets groots helemaal voor mij alleen zichtbaar was. 
"Gelukkig." zei ik. 

Ik weet niet wat het was, aangezien ik best wel weer gewend ben geraakt aan slank zijn. Misschien is het hoe nuchter en objectief hij het zei, simpelweg als een medisch feit, wat me zo raakte. 
Ik mocht opstaan, mijn buik schoonmaken met de handdoek, en het ziekenhuis uit huppelen. 

Voel je je lichter?

 Deze vraag stelde Nicole van het geweldige blog huisvlijt mij laatst in een comment: "voel je je nu ook lichter?"
Ik heb daarop een simpel antwoord:
"OOO! JAAA!"
En óf ik me lichter voel. En het beste voorbeeld daarvan kwam deze week. 

In het park staat een groot klimrek van touwen. Hij wordt in de volksmond de "Klimspin" genoemd, geen idee of hij ook officieel zo heet. Hij wordt enthousiast gebruikt door grote en kleine kinderen. Ik ben er vroeger wel eens een stukje opgeklommen met een veel kleinere Sophie, en dat kon ook wel hoor, maar de openingen zijn wat klein voor volwassenen en het klimmen ging me ook niet denderend af. 

Eergisteren hadden we met mijn moeder, die geopereerd is aan haar pols, afgesproken bij de Klimspin voor een klein rondje door het park. En we hadden een verrassing voor haar mee: ijs van Scoobs and Winston's! Zo kwam het dat ze genoeglijk op het bankje zat en snoepte van haar ijsje met cookies and cream. En zo kwam het dan weer dat Sophie en ik in ene de Klimspin opklommen. 

En dat was dus een compleet non-event. Echt, gewoon geen enkel probleem. Ik zette mijn voet hoog op de touwen en duwde mezelf zonder moeite omhoog. Voor ik het wist stond ik op de top, met Sophie. Te glunderen.

Ja, ik voel me lichter. Veel lichter. Door het verloren gewicht maar natuurlijk ook doordat ik heel veel wandel en fiets. Ik ben fitter dan ooit, en op zo'n moment voel je dat dan plots even zó duidelijk. 

Heerlijk.   

Het grappigste moment kwam toen we weer naar beneden klommen. Een man met twee kinderen kwam net aan en zei tegen de oudste: "Wacht even totdat de meiden beneden zijn."
Oeps. Ik heb maar geen oogcontact gemaakt toen we weg liepen! 

Staycation

 We hebben dit jaar best wat pech te verstouwen gehad. De bom, die ontplofte bij ons huis, met de hele nasleep die daarbij kwam. Aannemers die rijkelijk rekenden. Een dak wat stuk was en helemaal gerepareerd moest, wat veel gedoe en vooral heel veel geld kostte (maar Godzijdank nu wel heel lijkt!). 

We besloten uiteindelijk, na nog wat meer pech voor mijn moeder, die naar viel, om niet op vakantie te gaan, maar een staycation te houden. En hee... we wonen op een geweldige plek. Hoeveel mensen komen er elk jaar op vakantie naar Alkmaar voor de sfeer, de architectuur, de grachtjes, het bos en het strand? Wij wónen daar gewoon, dus we zeuren niet ;-)
We hebben de eerste weken van de vakantie naast een paar leuke uitstapjes vooral veel uitgerust. Iedereen had dat hard nodig na dit jaar. Ik was ook niet zo lekker, zoals ik in het vorige blog beschreef, dus er waren veel rustige dagen in en rond het huis. Ook prima, het is zoals het is, en blijkbaar was dit nu even zo.
Maar ik voel me intussen gelukkig weer stukken beter. Ben is weer z'n opgeruimde zelf. Sophie is heeeelemaal happy met haar vakantie want vindt het heerlijk om te chillen met ons en heeft ontzettend veel leuke dingen gedaan met vriendinnen. En er waren nog een paar vakantiedagen over! Zo gingen we wandelen in de Waterleidingduinen en in de bossen om ons heen, we kochten veel ijsjes (niet voor mij natuurlijk want ik kan erg slecht tegen suiker) bij de nieuwe vegan ijswinkel in Alkmaar, en we gingen vorige week gezellig naar Amsterdam.
Dat was een supergave dag. We parkeerden bij de NDSM werf buiten het betaalde parkeren en namen de pont naar CS. Dat was tof! Vooral toen de boot een golf tegenkwam en alle toeristen op het voordek op een koude douche trakteerde. Iedereen nam het met een lach, en daar hou ik dus van (en het is zomer, he, dus droog werden we ook wel weer) 

Die dag begon trouwens erg leuk. Een jaar of zo geleden kwam er namelijk via Vinted een superleuk zwart-wit geblokt jurkje binnen maar toen ik het aantrok wist ik direct: dit gaat hem dus nooit worden. Zo smal word ik never nooit niet. Het jurkje verhuisde naar Sophie's rek en ik zette hem uit mijn hoofd. 

Maar kijk. Ik had op dat moment nooit verwacht dat ik nu zou zijn waar ik ben. Dus waarom niet? Ik paste het jurkje, dat Sophie natuurlijk nooit draagt want het is helemaal haar stijl niet. 
Wat denk je? Het past me als een handschoen. Het is toch wat? Kon ik 'm mooi aan, mee flaneren in Amsterdam ;-)

Gaan we volgend jaar weer heerlijk naar de Veluwe. Afgesproken?

Tevreden met je gewicht?!

 Ik bevind mij plots in een realiteit die zo onwerkelijk voelt dat het echt even flink moet wennen. Ik had een flare up, afgelopen maand. Daar zijn allerlei potentiële redenen voor en ik weet niet exact hoe en waarom, maar de realiteit was dat ik flink vaak niet lekker was en eten lastig was. En zo kwam het dat ik na drie maanden stabiel zijn in gewicht nu toch in ene mijn uiteindelijke, liefste doel bereikte. 

Een bmi van 22,5 heb ik nu. Bizar, toch? En zo kwam het dat ik zomaar niet meer hoef af te vallen. 
Het is goed zo. 
Mijn gewicht is al een poosje gezond maar nu kan ik voor het eerst ooit zeggen dat ik happy ben met mijn gewicht. 
Hoe bizar is dat?

Ik ben namelijk denk ik nog nooit op dit punt geweest. Ik groeide op na Twiggy, zie je, in de tijd van supermodellen als Kate Moss en zo. Dun, dunner, dunst was de mode. Geen curves, graag. In een familie met overgewicht. Dat overgewicht was een schrikbeeld en misschien wel mede daardoor onvermijdelijk. 
Toen ik voor het eerst flink was afgevallen (in twee fases vanaf mijn 17e tot mijn 20e), was ik net zo slank als nu maar alsnog (hoe jammer en volstrekt onnodig dat in retrospect ook is) niet tevreden. Ik had bijna modellenmaten namelijk, ware het niet dat mijn heupen zo'n tien centimeter te breed waren. Dus ook al was ik slank (en bleef ik dat tot na mijn zwangerschap, toen mijn spijsvertering er mee uit schee) en wist ik dat ik slank was, bleef het gevoel van het is goed zo altijd uit.

Tot nu, dus. Kijk, zijn er dingen die ik anders zou willen zien? Natuurlijk. Is mijn huid zo strak als ik zou willen? Natuurlijk niet. Het is zoals het is. Ik heb mijn zandloperfiguur omarmd en dat gewicht... dat is prima zo. 

Had ik al gezegd hoe bizar dit is?

Ik hou al een hele poos niet meer bij wat ik eet in de Food app (ga ik nog over bloggen) op mijn telefoon. Het is niet meer nodig, want ik heb een systeem, het is gewoon geworden, ik weet wat "normaal" is voor me. Maar toch was het even een dingetje om, toen de app laatst vroeg (dat doet hij eens per maand) om een nieuw eetplan, geen nieuw doelgewicht meer in te stellen, maar te klikken op "na het afvallen."
 
Na het afvallen. 

Bizar. 

-51 kg 

Muziek bij de Jumbo?

 Af en toe zit er in het centrum van Alkmaar een man met een viool. Hij ziet eruit alsof hij ergens uit het midden-Oosten vandaan komt, hij spreekt geen Nederlands en speelt vriendelijk glimlachend wat melancholische melodieën op een zeer aftandse viool.
Ik hou van onversterkte straatmuzikanten, zolang ze enigszins kunnen spelen. Ze maken de omgeving gezellig, ze voegen een kwaliteit, een saamhorigheid en sfeer toe aan het geheel. Ik geef ze dan ook vrijwel altijd geld. 

Vorige week liepen we langs de Jumbo in het centrum, en daar was de man met de viool weer. Hij zat op een klein vouwkrukje en speelde een melodie die ik goed ken: Hevenu Shalom Alechem, een vredeswens die ik ongeveer vijfduizend keer heb gedirigeerd in de tijd dat ik kinder-en jongerenkoren dirigeerde. Ik gaf hem wat geld en we liepen door. Zachtjes, zodat alleen Ben me kon horen, zong ik mee. 

Hevenu shalom alechem, hevenu shalom alechem...

Plots zag ik een wat oudere vrouw die even verderop bij haar fiets stond met haar man. Ze had me duidelijk gehoord en normaal is dat mijn teken om mijn mond te houden, maar ze glimlachte blij. Ze kende het, dat zag ik direct. Ik schatte in dat ze vast een koorlid ergens was, wellicht in een kerk. Dus ik zong door. 

Hevenu shalom alechem...

Ze knikte met stralende ogen en plots zong ze met me mee.

Hevenu shalom, shalom, shalom alechem! 

Blij keek ze me aan en we hadden even een klein gesprekje. Haar man voegde toe hoe bijzonder hij dit vond.

En even he, hoe tof is dat? Muziek verbindt, altijd weer, op elk niveau. Zonder muziek had ik niet even met haar gepraat, en was haar dag niet even beter geworden. 

Ik word daar dus heel gelukkig van. 

Wacht. Hóeveel ben je afgevallen?!

 Gisteren liep ik door het park. Ik geloof dat we al eerder vastgesteld hebben dat dat vaker gebeurt ;-)
Ik liep een beetje te mijmeren, zoals een mens dat doet, lopend door een park.
Weet je? Dat ik zoveel ben afgevallen is niet meer iets wat ik de hele tijd vertel tegen mensen die ik ontmoet. Het is ook niet meer steeds een onderwerp. Mensen zijn redelijk gewend aan hoe ik er nu uitzie en hoewel ik er zelf uiteraard wel mee bezig ben is het toch wat op de achtergrond verdwenen, nu ik al een maand of drie stabiel in gewicht was. 
Tot deze week. 
Om redenen waarover ik later nog ga bloggen viel ik deze week in ene weer wat af, waarmee ik zomaar in ene mijn uiteindelijke doelgewicht bereikte. En zo kwam het dan dat ik nu, vanaf juni 2022, 46,4 kilo ben afgevallen (lekker symmetrisch ook, daar houd ik van ;-)). 

Maar gisteren, in mijn geliefde park besefte ik in ene iets anders, terwijl ik zo liep langs het basketbalveld en de zon opsnoof. 
Wacht eens even. Plus 46,4 kilo was niet mijn zwaarst, weet je. Ik was al eerder wat gewicht verloren, in 2017/2018, wat ik in de berekening tijdens het Grote Afvallen eigenlijk nooit meenomen heb. Het besef kwam binnen als een schok.

In 2017 was ik 50 kg zwaarder dan nu. 

Vijf-tig kilogram! Een niet te bevatten hoeveelheid gewicht. Give or take a few is dat 200 pakjes boter. 
Hoe is het mogelijk? Ik kan het me niet meer voorstellen... maar toch is het zo. 
Dat is gewoon vrijwel een hele Sophie. 
Met een schuddend hoofd en een dikke glimlach liep ik naar huis. 

 

 

Goed opgevoed

 Ergens deze week liep ik in het park. Nee, dat zeg ik verkeerd want ik liep elke dag in het park, maar op deze specifieke dag liep ik er ook. Het was best redelijk weer hoewel ik wel een blazer nodig had tegen de net wat te frisse wind. Ik richtte mijn hoofd naar de twijfelende zon en snoof de stralen die tussen de bladeren piepten diep op. 
Toen liep ik langs het basketbalveld. Echt superleuk vind ik dat, dat die voorzieningen er zijn. Het park telt een basketbalveld, meerdere tennisbanen, een callistenicspark, een voetbalveld en meerdere mooie speeltuinen. Het gevoel van community dat ontstaat doordat mensen op die plekken samenkomen vind ik geweldig. Er zijn ook vrijwel altijd mensen aan het basketballen en deze dag was geen uitzondering. 
Twee jonge mannen balden op het asfalt met een net wat oudere man, en die laatste had blijkbaar net gescoord want hij was bijzonder blij met zichzelf. 

"WAT BEN IK GOED!!" brulde hij, en sloeg zichzelf stevig op de borst. "WAT BEN IK GOED!"
Ik glimlachte een beetje, vroeg me af hoeveel Red Bulls hij had gedronken en liep door, richting de kinderboerderij.
Oh joh, die vergeet ik bijna. Er is achterin het park ook nog een kinderboerderij en een kruidentuin. Ik liep door het anti-fiets-hekje en het volgende pad op, de brullende man en zijn vrienden achterlatend. 

Nog geen twintig seconden later kwam er iemand aan op de fiets en stopte pal achter me. Ik draaide me om; het was een jongen van een jaar of 18. Hij keek me aan en vroeg: 
"Gaat het goed?"
Snel bekeek ik de situatie, zoals vrouwen-alleen dat overal ter wereld doen met mannen-alleen. Hij zag er vriendelijk uit. 
"Ja hoor." zeg ik, in het Engels zouden ze zo mooi zeggen: noncommittally. 
"Hadden ze wat tegen u?"
Oh! Joh! Hij heeft het over de brullende man? Och, is hij nou echt gekomen om te checken of ik okee ben?
"Nee, hoor. Hij vond het blijkbaar erg leuk dat hij gescoord had." glimlachte ik. 
"Oh!" zei de jonge man. "Ik dacht: misschien hadden ze het tegen u."
"Hij had het denk ik vooral tegen zichzelf."
"Ah. Maar u bent okee?"
"Zeker." zei ik hem terwijl mijn hart verder smolt. "Maar ik vind het superlief dat je het even bent komen checken."
"Okee!" riep hij en stapte weer op zijn fiets. Snel fietste hij rechtdoor en dan links, terug naar het fietspad. 

Jongens, hoe ontroerend is dit? 

Ken je dat?

 De hele week sliep dit avondmens al nét wat minder dan ze eigenlijk graag zou willen.
Kijk... tegenwoordig heb ik echt veel minder slaap nodig dan vroeger. Hoe meer ik mediteer hoe minder ik slaap: zo'n 6,5 tot 7 uur is nu dikke prima. (Een heel verschil met de begin twintiger van voorheen die het al een hele taak vond om vóór half elf de huisarts te bellen ;-))
Maar goed. Ik werd de laatste twee weken elke keer wel heel erg vroeg wakker, en de dagen dat ik wel nog sliep werd ik wakker van Ben's wekker. Die gaat elke dag om 07:10.
Ik had Ben dan ook op twee bijzonder slaperige avonden gevraagd of hij zijn wekker een half uurtje later wilde zetten, maar natuurlijk waren dat dan nét die ochtenden dat ik uit mezelf heel vroeg wakker was. Ach, dan kon ik hem tenminste met liefdevolle stem wakker maken op de normale tijd. 

Na al deze korte nachten keek ik uit naar vanmorgen. Het is zaterdag! Er staat geen wekker! Ik kan zo lang slapen als mijn lijf wil!  

Nou, je raadt het al he? Hoe laat werd ik uit mezelf wakker?
Juist, ja. 

  

Muggen in de kamer

Het is avond en Ben en ik zitten in de woonkamer te lezen. Het schemert al een beetje buiten, en Sophie is net weltrusten gekust. Dan klinkt een zachte, melodieuze stem van boven:
"Mozzie!"
Lieve Ben staat op en sjokt naar boven om het probleem op te lossen. Dit kan wel even duren, weet ik uit ervaring. Maar nog geen vijf seconden later hoor ik weer voetstappen op de trap. Verbaasd kijk ik op. 
Ben loopt binnen en strekt zijn hand uit. Op zijn vinger een dode mug. 
"This is Flatso." zegt hij. "The world's least stealthy mozzie."

Ik schiet uiteraard in de lach, terwijl hij naar het notitieblokje achter de TV loopt. Een minuut later krijg ik een briefje in mijn handen gedrukt.

Just another day in the Hillier household...

Humor in de HEMA

 Ik heb nog even tijd voordat de leerling komt dus ik loop gauw nog even naar de Mare. Ik moet een pakketje wegbrengen voor Vinted, ik moet zilvervliesrijst, kaneel en fruit halen en ik moet bij de HEMA nieuwe kledinghangers. Vraag me maar niet waarom ;-)

Ik loop in de winkel doelgericht naar waar de hangers leven maar voordat ik daar aankom zie ik ze al op een onverwachte plaats: ze hangen vandaag op een aparte stelling en blijken in de aanbieding. Result! 
Twee pakken hangers, één meer dan ik van plan was (zie hier waarom aanbiedingen werken ;-)) worden schielijk naar de kassa gedragen en daar leg ik ze neer. De jongen achter de kassa wenst me goedemorgen en scant dan de hangers. 
"Heeft u alles kunnen vinden?" vraagt hij. 
"Zeker! Zelfs heel makkelijk, want ze hingen vlakbij."
"Mooi." zegt hij. Met een grijns pakt hij een van de pakken hangers op en wiebelt die heen en weer. "En... als u nou niet alles had kunnen vinden, kon u nog even in de winkel rondhangen."

Ik lach hartelijk met hem mee en echt he, hier hou ik zo van. Het kost niks om er een beetje lol in te hebben, toch? Hij een glimlach, ik een glimlach en zo maken we de wereld weer een klein beetje gezelliger. 
Ik loop naar buiten, in elke hand een pak hangers, die natuurlijk niet in de rugzak passen. Het miezert een beetje maar ik glimlach nog altijd. 

Wat heb ik nou aan mijn kont hangen?!

Dit blogje is er eentje in de catagorie: lekker belangrijk, maar wel vermakelijk.
Zoals ik laatst al vertelde: ik draag al jaren en jaren altijd jurkjes. Hooguit thuis draag ik een yogabroek en fleecetrui, maar in het openbaar nooit iets anders dan jurkjes. Maar... er is het een en ander veranderd in mij de afgelopen twee jaar en tja, het kon natuurlijk eigenlijk niet uitblijven, he? Het begon ermee dat ik laatst een broekpak aantrok in een winkel. Hij stond superleuk maar lag nogal buiten mijn budget. Toen vond ik er eentje op Vinted en een poosje later liep ik dus in een jumpsuit door de stad. 
Een bizarre ervaring want wie weet er verder, behalve de mensen waarmee je bent, dat het de eerste keer is dat je een (soort) broek aan hebt in meer dan een decade?

En natuurlijk ging het van daaruit verder. Van verschillende kanten kwamen jeans mijn kant op, om eens te passen, en joh, het staat zo leuk, probeer het eens...
Kijk. Ik ga geen spijkerbroekendraagster worden, denk ik. Ik voel me er nogal opgesloten in en ik hou van de soepelheid en prettigheid van mijn jurkjes. Maar zo kwam het dus wel dat ik vorige week in een spijkerbroek door de stad liep. 
Ja, echt. 
En er is nog bewijs van ook: 

Het t shirt is van Sophie: zelf heb ik nog geen shirts die me passen ;-). De riem hebben we gauw even op de markt gekocht want in alle eerlijkheid is de broek zeker een maat te groot zodat ik me íets minder opgesloten voel.

Het was een bijzonder iets waar ik echt wel van genoten heb, vooral door het haast stiekeme incognito gevoel dat iedereen het heel normaal vindt wat ik aan heb behalve ikzelf. Maar thuis trok ik hem toch gauw uit en een lekker soepel jurkje aan. Haha.
In conclusie: een gewoonte zal het denk ik niet worden maar toch was het leuk. En wie weet? Doe ik af en toe voor de leuk een broek aan, zoals de meeste vrouwen juist andersom voor bijzondere gelegenheden een jurkje aandoen? 

Het Platbrood Waar Iedereen Het Recept Van Wil (glutenvrij en vegan)

Dit is denk ik mijn populairste recept ever. Supersnel en makkelijk te maken! Al meerdere vriendinnen hebben er hier van gesmuld en iedereen wil direct het recept. Nou, bij deze ;-)

Ingrediënten:

95 gram havermeel*
5 gram boekweitmeel (het kan zonder maar mét bindt hij net wat beter)
10 gram Vioblock vegan boter (of echte boter natuurlijk)
100 ml rijstroom (ik heb altijd die van Provamel)
zout/peper naar smaak
Optioneel: zaadjes.

Methode:

Terwijl de oven voorverwarmt op 200 graden voeg je alles samen en garde't het door elkaar met genoeg water tot het de consistentie van pannenkoekbeslag heeft. Dan voeg je de rijstroom en zout naar smaak toe. Je spreidt het geheel dun uit op een bakplaat op bakpapier. Zelf vind ik het lekker om er vervolgens copieuze hoeveelheden zwarte peper overheen te malen, maar ook kun je er sesamzaadjes, maanzaadjes etc. over verspreiden.
Je smelt de boter in een pannetje en giet die dan egaal over het platbrood. 
Het geheel mag dan ongeveer 15 minuten in de oven tot het brood goudbruin en overheerlijk geworden is en klaar is je heerlijke, gezonde platbrood! 

*Havermeel is een supergezond meel. Ter vergelijking: in volkoren tarwemeel zit 7 gram vezels per 100 gram. In havermeel maar liefst 10 gram! Enorm goed voor je dus. Haver is van zichzelf glutenvrij maar wordt snel kruisbesmet, dus als je, zoals wij, alleen maar gevoelig bent voor gluten kun je prima "gewoon" havermeel kopen. Als je echt allergisch bent voor gluten is een gecertificeerd glutenvrij meel noodzakelijk. 

Effe niet zo lekker in de wedstrijd

Zit ik. En dan twijfel ik dus he, wil ik dit wel delen? Ik schrijf ten slotte niet anoniem. Maar... als ik iets wil delen met mensen, wellicht zelfs iets betekenen voor mensen dan hoort dit er ook bij.
Ongenaakbaar zijn is niet het doel, uiteindelijk, want wie heeft daar wat aan?

Gisteren was sowieso een intensieve dag, zoals er de laatste tijd vele intensieve dagen zijn waarbij veel verbouwd/hersteld wordt aan ons huis. Gisterenochtend vroeg kwam de voeger wat voegen herstellen en de gevel opnieuw impregneren. Heel veel herrie, natuurlijk, en dus hadden we afgesproken dat Ben thuis zijn zolder zou opruimen (want op dinsdag komen mannen voor het dak dus alle "zooi" moet weg) en Sophie en ik met mijn moeder naar Haarlem zouden gaan. 

Ik trok een leuk jurkje aan. Ik word blij, heel blij van jurkjes en ik word er ook heel blij van dat ik me nu góed voel in de jurkjes. Maar daarbij ligt wel perfectionisme op de loer. 
We kwamen aan in Haarlem en ik zag al snel in winkelruiten dat je kon zien waar de rand van mijn ondergoed zat. 
Kijk. Ik ben vijfenveertig kilo afgevallen. Die huid is niet zo strak als 'ie was, en vooral niet zo strak als ik graag zou willen dat 'ie zou zijn.
Laatst zag ik een YouTube video van iemand die nog veel meer was afgevallen dan ik en werkelijk overal los vel had. Die zei daarover:
"I accept that it's there. But I don't have to like that it's there."
Nou, op goeie dagen sta ik er, met mijn light-versie, ook zo in. 
Op slechte dagen zoals gisteren probeer ik aan ondergoed te sjorren, maar blijf het zien in elke winkelruit. Besluit al half om dit blijkbaar te soepele aansluitende jurkje dan maar te verkopen. Of moet ik soms toch aan de shapewear? Lijkt me met mijn aversie voor strakke kleding echt de hel, ook al heb ik het nooit geprobeerd. 

Mijn moeder, die naast me liep, snapte werkelijk niet waar ik het over had. Sophie ook niet. Lieve vriendin F zei op whatsapp dat werkelijk alle vrouwen die in haar winkel komen dit hebben dus waar zeur je over?

Ze hebben allemaal gelijk. En toch. En toch. En toch.
En weet je? Ik stoor me dan dus ontzettend aan mezelf. Want mág het misschien? Mag je zien aan mijn lijf dat het een geschiedenis heeft? En mag ik dat dan liefdevol accepteren? Waar hebben we het hier nou helemaal over? Hoe oppervlakkig, niets hiervan is van levensbelang, veel liever hou ik me bezig met dingen die er écht toe doen.

Vandaag heb ik overigens hetzelfde model jurkje aan in een andere kleur. Gewoon, omdat ik niet wil weglopen. Niet wil buigen voor een onhaalbaar ideaal in mijn eigen hoofd, van mijn eigen ego. En met een korte legging aan is het "probleem" redelijk opgelost. Ik ga het jurkje van gisteren voor nu dan ook nog niet verkopen want hij is wel echt leuk en de kleur is geweldig:

Later die dag, in het bos

Liever werk ik aan mezelf en aan oprechte acceptatie van mezelf, dan dat ik me vanaf nu alleen nog hul in A-lijn jurkjes. Zoals lieve vriendin J altijd zegt over mijn bovenarmen waarvan ik ook vind dat er vel over is: áls mensen al zouden zien dat daar wat vel zit en ze zóuden er al over nadenken denken ze alleen maar: goh, die is vast veel afgevallen. 

En ze heeft een punt. Denk ik. 

En dan mag die acceptatie misschien wel niet alleen voor het jurkje an sich gelden, maar vooral ook voor de worsteling die ik, ook alleen maar een mens, soms kan ervaren. 

We're not in Kansas anymore

 Ik ken Den Haag goed. Ooit studeerde ik er, aan het conservatorium. Ik groeide vlakbij op, in Delft, en in de weekends fietsten we graag naar Den Haag om te shoppen. 
Intussen komen we er niet zo vaak meer maar vandaag parkeren we weer eens op het Plein. 
We hebben een getalenteerde dochter. Nee, dat is geen opschepperij, of aandachttrekkerij. Dat is simpelweg hoe het is en met dat feit komen allerlei andere dingen mee. Gave dingen, soms ingewikkelde dingen. 
Muziek is haar passie. Niet geheel onverwacht, natuurlijk, gezien mijn beroep en hoe ze opgroeit maar dat ze zó muzikaal zou zijn wisten we van tevoren ook niet.

Zo komt het dat we onderweg zijn, want vandaag heeft ze een quatre mains pianorepetitie met de piepjonge winnares van een belangrijk concours en haar docente, voor een concert binnenkort. We besloten om van te voren een rondje te lopen en misschien even naar het Mauritshuis te gaan. Ik kan dat tegenwoordig, weet je, gewoon meerdere dingen op één dag doen (*doet een vreugdedansje*). 
Eerst lopen we een rondje door de stad en ik zoek intussen de info van het Mauritshuis. 
Oh, nee. Ook daar tegenwoordig de ellendige tijdssloten, een nare erfenis van de coronatijd die de musea maar wat graag op hun plaats houden. En uitverkocht, natuurlijk. 
Nou, dan maar een rondje extra door het centrum, heus niet zielig. Ben gaat met mijn moeder kijken in de camerawinkel terwijl Sophie en ik haringen kopen bij de Jumbo. We lopen de Lush in, de Sostrene Grene, Ananda, Dille en Kamille. Dan gaan mijn moeder en Ben koffie drinken terwijl ik met Sophie door de ambassadebuurt loop richting de repetitie. Ze kijkt haar ogen uit en stelt allerlei vragen. 
Wat is diplomatieke onschendbaarheid? Waarom bestaat dat eigenlijk? Waarom hebben diplomaten niet een gewoon nummerbord maar eentje die begint met CD? Wat kost een huis hier? De bomen in nieuw groen strekken zich rustig boven ons uit terwijl we lopen en praten. 
Voor een statig gebouw net voorbij de ambassades houden we stil. Het is druk buiten, auto's rijden af en aan door de straat, het ruikt naar grote stad. De deur gaat open en binnen ademt alles rust. 

Een prachtig, ruim appartement waarin bijna niets staat behalve een vleugel en een enorme bank. Een meisje, en een docente. 
"Oh, you look so alike!" zegt die. "I thought a little girl and her mother, but you're like sisters!"
Nou, bedankt. Altijd leuk zo'n kleine ego boost, zeg ik geen nee tegen hoor ;)
De repetitie begint, beide meisjes op één pianokruk, eentje groot, eentje klein. En ik zit op de bank en luister toe. 
Het niveau is hoog, zo hoog. Dit meisje waarmee Sophie repeteert is een toptalent, ontzettend bijzonder. De partij die ze speelt in deze stukken is niet zo moeilijk maar de manier waarop... nou, ik wou dat ik het zo kon spelen en ik denk dat dat voor velen geldt. De kleuren die ze uit de piano tovert, de helderheid van de snelle noten, zó clean, zó gelijkmatig. De volwassen muzikaliteit. Niet te filmen. De docente is streng maar vriendelijk en echt heel goed. Ik app naar mijn lieve duopartner J:
"Well, we're not in Kansas anymore."

En weet je? Sophie houdt zich nog staande ook in deze wereld. "You feel good, you play good ensemble." zegt de docente. De les gaat ook goed: het resultaat wordt beter en beter. 

Na drie kwartier zijn ze klaar. We praten nog even na en ik leg wat dingen uit over het aankomende concert. Ze vraagt hoe lang Sophie speelt en ik zal niet liegen, het is leuk om haar verbazing te zien als ik antwoord geef en weet je? 
Ik ben zo trots als een pauw. 
Niet eens zozeer om wat ze kan of hoe lang ze speelt maar veel meer om wat ze dóet. Dat ze het werk heeft gedaan. Dat ze niet onderuit ging maar goed werkte, dat ze alles absorbeerde en echt les nam. 

We lopen weer naar buiten, terug richting het Plein. Sophie zit vol verhalen, ze is in de zevende hemel. 
En ik? Ik vond het een topdag. 

Als je fluit raar doet ;-)

 Nou, dan heb je dus een probleem! 

Volgende week geef ik een concert in Alkmaar, superleuk, waarin ik duizendpoot speel. Zingen, piano spelen, viool en dwarsfluit in één concert. Oh, en regelnicht. Die speel ik ook. Wát een werk is zoiets toch altijd, maar goed, dit blog ging over de fluit. 

Mijn dwarsfluit speelde in ene geen goede hoge F meer. De E wel hoor, geen punt. G, geen punt. Maar de F wilde niet aanspreken. Nou wist ik wel dat dat hoogstwaarschijnlijk een reparatie was van een paar seconden als je weet wat je doet, maar ja, tot die catagorie mensen behoor ik uiteraard niet. Dus vandaag moesten we naar Edam, naar de winkel waar mijn fluit geboren werd. 
Joh, wát een dráma dat dat zomaar moest, in prachtig weer met een Ben die de middag vrij had, Sophie en mijn moeder naar één van Nederland's meest pittoreske dorpjes. Ik heb echt een heeeel zwaaarrrr leven. Arremoe. 

Vanmorgen moest ik wel eerst lesgeven, Ben moest werken en daarna konden we weg. En het was een beetje spannend wat ik had de afgelopen dagen toch weer een buikaanval gehad. Gelukkig zijn die de laatste tijd mild, heb ik alles wat op de planning stond gewoon kunnen doen en ging het vandaag weer wat beter. Dus ondanks de spannendheid gingen we toch. 

In Edam aangekomen liepen we de winkel in en ik legde uit waarom ik kwam. Ik pakte de fluit uit en liet het probleem horen. De reparatiemevrouw pakte vervolgens kordaat de fluit en een schroevendraaier, draaide een schroefje aan en gaf de fluit terug. 

Opgelost. 

Letterlijk in vijf seconden. 

Nou, toen waren we dus vrij ;-)

Ben, Sophie en mijn moeder aten ijs van de geweldige Gelateria in Edam. 

Gelukkig was het chocoladeijs en geen kadootje van een meeuw of zo ;-)

We vonden allemaal leuke bruggetjes (we waren niet de enigen die foto's maakten, wat een blik toeristen was er open getrokken!)

Balletten lukt nog, hoewel... eigenlijk moest die knie nog wat rechter hè? 

Je bent nooit te groot om te knuffelen

Toen gingen we nog even naar het IJsselmeer, en bij de jachthaven kwamen we een sluis tegen, waar toevallig net een boot in voer! Zo kon Sophie heel mooi zien hoe het water zakte en hoe de grote deuren open gingen. Ze vond het wel jammer dat alles automatisch ging en niemand aan het grote rad ging draaien ;-).

En weet je wat nou het allergaafste is op zo'n mooie dag als vandaag? Nog niet zo lang geleden was twee leerlingen op een dag echt al een hele onderneming. Een middagje naar Edam zou vooral alleen het centrum óf alleen het IJsselmeer geweest zijn. Op een goede dag dan, hè? Dat zomaar alles op één (zelfs wat spannende) dag kan is echt ontzettend bijzonder en jongens, ik kon echt niet dankbaarder zijn dan ik ben. 

Dan tot slot nog even de foto van de kitscherigste onderzetters ooit die ik kreeg van mijn moeder en ik kan het niet helpen, ik vind ze echt geweldig...

Gewoon net doen alsof je toerist bent in eigen provincie, toch?

Mocht je in de buurt zijn, wees van harte welkom! 

Beetje uit balans

Ken je dat, dat je nét denkt: nou, volgens mij heb ik hem wel, en dat dan de omstandigheden veranderen?

Nu ja, dat dus. 

Het begon eigenlijk al met de griep in februari, en de daaropvolgende antibiotica waardoor ik drie kilo aan kwam. Ook al ging dat er de weken er na ook weer af, grappig vond ik het niet. 

Toen moesten natuurlijk mijn darmen herstellen van de antibiotica en als onderdeel daarvan nam ik glutamine. Daarover ga ik nog wel bloggen want het helpt als een tierelier. Maar de eerste week hád ik me er toch honger! Niet erg, op zich, en dat ging ook weer weg maar toen kwam de pièce de résistance (cue dramatic music here):

Een artikel

Het lezen van verschillende artikelen (even googlen levert er miljoenen op) vertelde mij dat van de mensen die flink gewicht verliezen maar 5-10% het gewicht er ook afhoudt én ze somberen allemaal dat je spijsvertering blijvend anders blijft dat dan van iemand die geen overgewicht heeft gehad. 
Dit vond ik dus helemaal niet grappig, zelfs niet terwijl ik heel blij ben met hoe ik eet, zeker geen honger lijd, en het eigenlijk gewoon hartstikke goed gaat. . 
Natuurlijk zeiden vrienden en familie, toen ik ze vertelde wat ik had gelezen: ja, maar jij bent niet het meest standaard geval (if such a thing exists). Je was niet te dik omdat je overat, maar omdat je spijsvertering het niet deed.
Ze hebben gelijk. Toch maakt het dat nog altijd... niet grappig.

Ik merk aan mezelf dat het me toch wat heeft gedaan, dat het me onzeker maakt, en dat heeft weer invloed op hoe relaxed je in je eetgedrag staat. Ik vraag me in ene weer af of ik het wel goed doe (is wel zo), of ik teveel eet (is niet zo), en soms kijk ik in de spiegel en zie ik iets veel groters dan er eigenlijk staat. 

Heeft dit blog een mooi afgerond einde en een oplossing? Nee. Nog niet. Vandaag doe ik Intermittent Fasting (daarover moet ik ook nog bloggen! Het is een prachtige tool om je systeem te resetten) en verder blijf ik gewoon doen wat ik deed. Komt de balans dan gewoon weer terug, in de komende dagen? Graag? Please, s'il vous plaît per favore por favor bitte? Dank u wel. 

redelijk in balans hier, toch, op de wortels van de boom? ;-)

Verdraagzaamheid

Sophie weet het heel goed: naar school word je alleen gebracht als het minstens code geel is.

Maar van de week liep ik op een ochtend al vrij vroeg in het park om de hardste wind te ontwijken; het zou namelijk in de middag windkracht zes worden. Sophie had toetsweek dus die was nog thuis, en toen waaide het toch in ene al zó hard dat ik de hand over mijn hart wreef en appte:

I'll take you to school. I'll be there in five. 

Het duurde niet lang voor er antwoord kwam. 

HEHEHEHEH

Denk je dat ze het fijn vond? ;-)

Vijf minuten later zaten we samen in de auto. Ook wel gezellig, vind ik altijd. Lekker nog even kletsen, want zo'n auto is er heel goed in om tijdelijk de hele wereld te worden. En wat heb je verder te doen dan echt even samen zijn? 
De spoorwegovergang op de Kanaal eh... kade? Dijk? Weg? Geen idee maar ik bedoel die bij het station, was dicht en midden op de weg, over de middenberm heen, lag een enorm stuk karton van zeker twee meter lang. Ik heb geen idee hoe lang het er al lag maar het lag daar echt te wachten om gedoe te veroorzaken. Niemand maakte aanstalten om daar even iets aan te doen maar ergens diep in mij woont nog de padvinder van vroeger die elke dag een goede daad behoorde te verrichten ;-). Ik zette de auto toen we eenmaal stilstonden in z'n vrij, deed de handrem er op en sprong uit de auto. Een snelle blik vertelde me dat er aan de andere kant van het fietspad, richting station, een container stond met karton. Daar kwam dit vast uit, dus ik liep daarheen en gooide het karton er weer in. Daarna had ik nog ruim genoeg tijd om terug in de auto te stappen voordat de overgang weer open ging. 

Zonder verder gedoe kwamen we bij school aan en Sophie laadde zichzelf uit. 
"Succes!" wenste ik haar, en ik reed het parkeerterrein weer af. 
Nu is er bij haar school echt een rotrotonde (nee, ik stotter niet ;-)). Natuurlijk heeft verkeer dat al op de rotonde rijdt voorrang, maar het kan daar echt goed druk zijn en voor je het weet staat het aan alle kanten vast. Vóór mij stond een witte bestelauto en die kwam er echt nergens tussen. Dertig, veertig, vijftig auto's reden voorbij en werkelijk níemand dacht: laat ik er even eentje voor laten. Totdat de bestuurder voor me blijkbaar doorhad dat hij anders wel tot Sint-Juttemis kon wachten en een vrij klein gaatje (maar toch, een gaatje) benutte om naar voren te rijden. 

Nou, hij had dus even buiten de bestuurster links van hem gerekend. Briesend gaf ze een dot gas om het gat dicht te rijden, toeterde en zwaaide heftig met haar handen over zoveel brutaliteit terwijl ze hem zowat aantikte met haar neus. 

En even hoor... dit is toch... gewoon niet zo leuk gedrag? Misschien was het de storm hoor maar ik verlangde in ene zo naar een wereld waar we gewoon allemaal voor elkaar zorgen. Waar op zo'n rotonde simpelweg geritst kan worden, als je gewoon even iemand ertussen laat kost het jou misschien drie seconden extra en hoeft er helemaal geen file te ontstaan. Waar je trouwens zelf ook weer wat aan hebt. 
Zo moeilijk kan dat toch nooit zijn? 

Fases van een Levensveranderende Gebeurtenis

 Degenen die al even meelezen weten het: ik ben nogal wat afgevallen de afgelopen 1 3/4 jaar. Om precies te zijn 45 kilo. 

Vijfenveertig kilo. Voor mij is het al zo gewoon geworden dat ik nu weer ben zoals ik voor mijn gevoel altijd hoorde te zijn dat het bijna onvoorstelbaar is.

Er is een foto van mij, van vlak voordat ik diverticulitis kreeg en mijn eetpatroon omgooide, in een jurkje dat ik zo ontzettend mooi en fijn vond. Een jurkje van King Louie, mijn favoriete merk, in het heerlijke stofje Ecovero, je raadt het al: mijn favoriete stofje, in een fijne, zachte kleur. 
Natuurlijk was de jurk in maat XXL intussen veeeel te groot geworden maar ik droeg hem soms toch nog, met een vest erover omdat het anders belachelijk was. 

Tot twee weken geleden. Twee weken geleden zag ik hem plots op Vinted, een maatje of vier/vijf kleiner. Mijn hart sloeg een slag over en ik wist: deze kan ik niet laten schieten. Een paar klikken en de jurk was weer van mij. 
Een paar dagen later kwam hij. Zat als gegoten, dat wist ik al want ik ken het model, en nog altijd zo mooi. Ik hou van dit model, van deze kleur. Ik maakte een snelle foto en ging toen eens vergelijken met hoe het was. 

Okee. Er is wel het een en ander veranderd. 

mei 2022 - begin 2023 - nu

Het is toch wat? Natuurlijk was ik van plan om de "oude" te verkopen op Vinted maar Ben zag mij zo eens kijken van foto naar jurk en terug en sprak wijs: Maybe you should keep this one. You can keep *one* too big dress, right? 
En gelijk heeft hij ook. Hij mag blijven, als herinnering. Hij mag gevouwen in de kast liggen, onderop de stapel, een begeleiding bij de foto die ik zal koesteren. 

Helpen antibiotica tegen virussen?

Deze blog schreef ik een paar weken geleden: intussen ben ik weer helemaal het hennetje ;-)
Maar toch leek het me nog wel een goeie om te delen! 

----- 

Het is bijzonder hoeveel mensen deze blogs lezen. Het is ook altijd weer grappig als je iets tegen iemand begint te vertellen en ze zeggen: "ja, ik las het al op je blog."
Hierom dus voor de hele wereld de update ;-)

Op vorige week zaterdag begon ik me eindelijk beter te voelen. Ik was weer redelijk op de been, ik kon weer redelijk normaal praten, de koorts was weg. Ben was intussen ook ziek geworden en we hadden werklui over de vloer om de schade van de vuurwerkbom te herstellen dus we hielden een rustig weekendje. Op zondag ging het overdag best redelijk en ik dacht: we zijn er zowat doorheen. 
Tot zondagavond. 
Mijn luchtwegen vulden zich met narigheid. Ik kon amper ademhalen. Mijn hartslag schoot weer omhoog. En iets diep in mij zei: oh jee.

Op maandag ging ik naar de huisarts. Die keek naar me, luisterde naar mijn longen en zei dat ik het mocht aankijken. Maar ik werd niet beter. Op woensdag werd een foto gemaakt. En ik werd niet beter. Weet je die vreselijke dag in een fikse verkoudheid of griep, waar je de hele nacht slijm ophoest, niet slaapt, amper kan ademen, je neus zo dicht zit dat zelfs Otrivin niet helpt? Nou, daarin bleef ik hangen. Nachtenlang sliep ik niet en toen kwam de verhoging terug. En ik werd steeds zieker. 

Dus op donderdag had ik een nieuwe afspraak bij de huisarts, om 15:15. Ik zat in mijn stoel de hele middag de klok vooruit te kijken. Ik kon het niet meer ophoesten en ademen werd steeds moeilijker. En je moet weten: ik neem echt helemaal niet graag antibiotica. Maar toen belde de assistente dat de huisarts was weggeroepen naar een spoedvisite en of ik om 16:00 kon komen, en plotseling vocht ik tegen de paniek, omdat ik nog 45 minuten extra moest wachten. En ik wist natuurlijk intussen: dit is bacterieel en mijn lijf krijgt dit niet opgelost. 
De huisarts vond om 4 uur hetzelfde. En ik moest er toch aan geloven. 

Twee uur na de inname van de eerste twee pillen kon ik iets vrijer ademen. Die nacht was nog enorm benauwd maar op vrijdag wist ik al: het slaat aan. De ontstekingssmaak verdween gedurende de dag steeds meer. Ik kon makkelijker lopen en ik begon me weer een beetje mezelf te voelen. Intussen is het zondag en hoewel ik nog altijd veel moet hoesten doe ik het verder weer redelijk. 

In conclusie: helpt antibiotica tegen virussen? Nee. Maar als je een virus hebt zwellen je slijmvliezen op. Dat creëert een omgeving die bacteriën heel prettig vinden. Als je dan dus de pech hebt dat zo'n bacterie zich daar nestelt krijg je precies dit. Je denkt dat je herstelt maar in ene word je steeds zieker. En hierdoor sterven mensen dus aan longontsteking na griep. Griep/influenza is een virus, maar de onsteking komt door een bacterie die er bijkomt. 

Lieve mensen, het heerst enorm en de bacteriën die ontstekingen veroorzaken zijn dit seizoen heel veel aanwezig, dus pas asjeblieft goed op jezelf <3

Hennetje ;-)

Een toevallige ontmoeting

Vorige week liep ik, zoals heel erg vaak, in het park. Plotseling kwam een man van een jaar of 50 me op een fiets tegemoet en sprak me aan. 
"Hallo, mag ik even met je praten?" vroeg hij in het Nederlands, maar met een duidelijk accent. 
Natuurlijk was ik terughoudend, maar vriendelijk, en vroeg waarover. 
"Ik ben op zoek naar mensen die graag muziek willen maken."
Okee. Nu moest ik bijna hardop lachen. 

"Hou je van muziek? Wil je graag muziek maken?" vroeg de man. 
"Ik ben zelfs musicus." antwoordde ik, nog altijd wat afwerend. "Dus ik denk dat ik wel genoeg muziek maak."
De man liet zich echter niet afleiden en liep naast zijn fiets met me mee. Al snel begreep ik dat hij wellicht wat... laten we zeggen 'opener' was dan de meeste Nederlanders, maar ik zag geen kwaad of narigheid in hem. Dus ik vroeg:
"Waar kom je vandaan?"
"Uit Guatemala." sprak hij. "Ik heet Carlos."
Voor de tweede keer in evenzovele minuten moest ik glimlachen. Het is namelijk zo dat ik met Duolingo Spaans heb geleerd. Gewoon, omdat ik dat leuk vond. 
"Ah!" zei ik dan ook. "Podemos hablar Español." (we kunnen Spaans praten)
De ogen vielen zowat uit Carlos' kassen. 
"Oh!" zei hij in het Spaans. "Ik dacht: misschien kan ik je Spaans leren. Maar dat kun je dus al."

We liepen verder. Ik vroeg hem wat over zijn leven, het bleek dat hij aan het conservatorium van New York had gestudeerd: gitaar. En eigenlijk zocht hij voornamelijk leerlingen. Ik nam zijn kaartje aan en beloofde hem te contacten als ik mensen zou tegenkomen die graag gitaar wilden spelen. 

Vervolgens stapte Carlos weer op zijn fiets en ging verder. 
En dat is toch bijzonder? Vind je niet? Toevallig ben ik musicus. Toevallig spreek ik Spaans. Even een leuk contact, op een doordeweekse donderdag. 
Ik hou daarvan.

25 jaar bij elkaar

Vaak vier je als getrouwd stel vooral je trouwdag, en niet de dag dat je een stel werd. Toch? Of ligt dat aan ons?
Okee, misschien moet ik dat anders formuleren.
Sinds wij getrouwd zijn vieren we vooral onze trouwdag en in alle eerlijkheid hebben we zelfs daaraan wel eens alleen maar gedacht omdat mijn moeder appte met: fijne trouwdag! 
Oeps.

Maar vandaag ligt dat toch een beetje anders. 
Ik was jong, echt hartstikke jong nog toen ik Ben ontmoette. (Zie ook Hoe Vang Je Een Man In De Supermarkt?) en nog maar achtien toen we een stel werden.
En dat is dus vandaag vijfentwintig jaar geleden. 
Is dat niet een té bizar idee?

Ik zie ons nóg, voor het eerst hand in hand, terwijl we naar de supermarkt in de Choorstraat liepen om ingrediënten voor het door hem beloofde diner te halen. Hoe groot het moment voelde, zijn grote hand verstrengeld met mijn veel kleinere, want hij is vijfentwintig centimeter langer dan ik. Dat laatste is nooit veranderd, natuurlijk. Veel andere dingen wel. De liefde niet.

Ik zie ons nóg, op de trap in het veredelde studentenhuis waar hij woonde, ik twee treden boven hem zodat we konden kussen zonder dat we kramp kregen in de nek. Ik zie ons fietsen naar de Duinen van Scheveningen of het centrum van Den Haag, de trein nemen van Delft naar Rotterdam op zondag om daar gezellig rond te lopen. Ik zie de bar quiz die we wekelijks bezochten en hoe we op de bonnefooi met een tentje naar Frankrijk gingen om de zonsverduistering te zien. Ik zie ons op reis naar een of andere obscure jeugdherberg waar het een uur lopen was tot de bushalte. We liepen en liepen en namen de trein naar Antwerpen en kochten kant en vogels op de markt (nee hoor, grapje. Geen vogels). 

Ik zie ook nog hoe we samen gingen wonen. Oh, wat hebben we veel ruzie gemaakt dat eerste jaar maar de liefde bleef altijd. De ruzies verdwenen, we vonden een leven samen, verstrengeld zoals onze handen op die eerste avond. We trouwden, verhuisden, kregen een kind, verhuisden weer. De dochter werd een tiener en de man is nog altijd mijn rots. Door geluk en verdriet, door ziekte en gezondheid. Altijd. 
Mijn leven is nog altijd zoveel beter mét hem.  

Lieve Ben, I love you, en ik kijk uit naar de volgende vijfentwintig jaar samen <3.