Verdraagzaamheid

Sophie weet het heel goed: naar school word je alleen gebracht als het minstens code geel is.

Maar van de week liep ik op een ochtend al vrij vroeg in het park om de hardste wind te ontwijken; het zou namelijk in de middag windkracht zes worden. Sophie had toetsweek dus die was nog thuis, en toen waaide het toch in ene al zó hard dat ik de hand over mijn hart wreef en appte:

I'll take you to school. I'll be there in five. 

Het duurde niet lang voor er antwoord kwam. 

HEHEHEHEH

Denk je dat ze het fijn vond? ;-)

Vijf minuten later zaten we samen in de auto. Ook wel gezellig, vind ik altijd. Lekker nog even kletsen, want zo'n auto is er heel goed in om tijdelijk de hele wereld te worden. En wat heb je verder te doen dan echt even samen zijn? 
De spoorwegovergang op de Kanaal eh... kade? Dijk? Weg? Geen idee maar ik bedoel die bij het station, was dicht en midden op de weg, over de middenberm heen, lag een enorm stuk karton van zeker twee meter lang. Ik heb geen idee hoe lang het er al lag maar het lag daar echt te wachten om gedoe te veroorzaken. Niemand maakte aanstalten om daar even iets aan te doen maar ergens diep in mij woont nog de padvinder van vroeger die elke dag een goede daad behoorde te verrichten ;-). Ik zette de auto toen we eenmaal stilstonden in z'n vrij, deed de handrem er op en sprong uit de auto. Een snelle blik vertelde me dat er aan de andere kant van het fietspad, richting station, een container stond met karton. Daar kwam dit vast uit, dus ik liep daarheen en gooide het karton er weer in. Daarna had ik nog ruim genoeg tijd om terug in de auto te stappen voordat de overgang weer open ging. 

Zonder verder gedoe kwamen we bij school aan en Sophie laadde zichzelf uit. 
"Succes!" wenste ik haar, en ik reed het parkeerterrein weer af. 
Nu is er bij haar school echt een rotrotonde (nee, ik stotter niet ;-)). Natuurlijk heeft verkeer dat al op de rotonde rijdt voorrang, maar het kan daar echt goed druk zijn en voor je het weet staat het aan alle kanten vast. Vóór mij stond een witte bestelauto en die kwam er echt nergens tussen. Dertig, veertig, vijftig auto's reden voorbij en werkelijk níemand dacht: laat ik er even eentje voor laten. Totdat de bestuurder voor me blijkbaar doorhad dat hij anders wel tot Sint-Juttemis kon wachten en een vrij klein gaatje (maar toch, een gaatje) benutte om naar voren te rijden. 

Nou, hij had dus even buiten de bestuurster links van hem gerekend. Briesend gaf ze een dot gas om het gat dicht te rijden, toeterde en zwaaide heftig met haar handen over zoveel brutaliteit terwijl ze hem zowat aantikte met haar neus. 

En even hoor... dit is toch... gewoon niet zo leuk gedrag? Misschien was het de storm hoor maar ik verlangde in ene zo naar een wereld waar we gewoon allemaal voor elkaar zorgen. Waar op zo'n rotonde simpelweg geritst kan worden, als je gewoon even iemand ertussen laat kost het jou misschien drie seconden extra en hoeft er helemaal geen file te ontstaan. Waar je trouwens zelf ook weer wat aan hebt. 
Zo moeilijk kan dat toch nooit zijn?