Wacht. Hóeveel ben je afgevallen?!

 Gisteren liep ik door het park. Ik geloof dat we al eerder vastgesteld hebben dat dat vaker gebeurt ;-)
Ik liep een beetje te mijmeren, zoals een mens dat doet, lopend door een park.
Weet je? Dat ik zoveel ben afgevallen is niet meer iets wat ik de hele tijd vertel tegen mensen die ik ontmoet. Het is ook niet meer steeds een onderwerp. Mensen zijn redelijk gewend aan hoe ik er nu uitzie en hoewel ik er zelf uiteraard wel mee bezig ben is het toch wat op de achtergrond verdwenen, nu ik al een maand of drie stabiel in gewicht was. 
Tot deze week. 
Om redenen waarover ik later nog ga bloggen viel ik deze week in ene weer wat af, waarmee ik zomaar in ene mijn uiteindelijke doelgewicht bereikte. En zo kwam het dan dat ik nu, vanaf juni 2022, 46,4 kilo ben afgevallen (lekker symmetrisch ook, daar houd ik van ;-)). 

Maar gisteren, in mijn geliefde park besefte ik in ene iets anders, terwijl ik zo liep langs het basketbalveld en de zon opsnoof. 
Wacht eens even. Plus 46,4 kilo was niet mijn zwaarst, weet je. Ik was al eerder wat gewicht verloren, in 2017/2018, wat ik in de berekening tijdens het Grote Afvallen eigenlijk nooit meenomen heb. Het besef kwam binnen als een schok.

In 2017 was ik 50 kg zwaarder dan nu. 

Vijf-tig kilogram! Een niet te bevatten hoeveelheid gewicht. Give or take a few is dat 200 pakjes boter. 
Hoe is het mogelijk? Ik kan het me niet meer voorstellen... maar toch is het zo. 
Dat is gewoon vrijwel een hele Sophie. 
Met een schuddend hoofd en een dikke glimlach liep ik naar huis. 

 

 

Goed opgevoed

 Ergens deze week liep ik in het park. Nee, dat zeg ik verkeerd want ik liep elke dag in het park, maar op deze specifieke dag liep ik er ook. Het was best redelijk weer hoewel ik wel een blazer nodig had tegen de net wat te frisse wind. Ik richtte mijn hoofd naar de twijfelende zon en snoof de stralen die tussen de bladeren piepten diep op. 
Toen liep ik langs het basketbalveld. Echt superleuk vind ik dat, dat die voorzieningen er zijn. Het park telt een basketbalveld, meerdere tennisbanen, een callistenicspark, een voetbalveld en meerdere mooie speeltuinen. Het gevoel van community dat ontstaat doordat mensen op die plekken samenkomen vind ik geweldig. Er zijn ook vrijwel altijd mensen aan het basketballen en deze dag was geen uitzondering. 
Twee jonge mannen balden op het asfalt met een net wat oudere man, en die laatste had blijkbaar net gescoord want hij was bijzonder blij met zichzelf. 

"WAT BEN IK GOED!!" brulde hij, en sloeg zichzelf stevig op de borst. "WAT BEN IK GOED!"
Ik glimlachte een beetje, vroeg me af hoeveel Red Bulls hij had gedronken en liep door, richting de kinderboerderij.
Oh joh, die vergeet ik bijna. Er is achterin het park ook nog een kinderboerderij en een kruidentuin. Ik liep door het anti-fiets-hekje en het volgende pad op, de brullende man en zijn vrienden achterlatend. 

Nog geen twintig seconden later kwam er iemand aan op de fiets en stopte pal achter me. Ik draaide me om; het was een jongen van een jaar of 18. Hij keek me aan en vroeg: 
"Gaat het goed?"
Snel bekeek ik de situatie, zoals vrouwen-alleen dat overal ter wereld doen met mannen-alleen. Hij zag er vriendelijk uit. 
"Ja hoor." zeg ik, in het Engels zouden ze zo mooi zeggen: noncommittally. 
"Hadden ze wat tegen u?"
Oh! Joh! Hij heeft het over de brullende man? Och, is hij nou echt gekomen om te checken of ik okee ben?
"Nee, hoor. Hij vond het blijkbaar erg leuk dat hij gescoord had." glimlachte ik. 
"Oh!" zei de jonge man. "Ik dacht: misschien hadden ze het tegen u."
"Hij had het denk ik vooral tegen zichzelf."
"Ah. Maar u bent okee?"
"Zeker." zei ik hem terwijl mijn hart verder smolt. "Maar ik vind het superlief dat je het even bent komen checken."
"Okee!" riep hij en stapte weer op zijn fiets. Snel fietste hij rechtdoor en dan links, terug naar het fietspad. 

Jongens, hoe ontroerend is dit? 

Ken je dat?

 De hele week sliep dit avondmens al nét wat minder dan ze eigenlijk graag zou willen.
Kijk... tegenwoordig heb ik echt veel minder slaap nodig dan vroeger. Hoe meer ik mediteer hoe minder ik slaap: zo'n 6,5 tot 7 uur is nu dikke prima. (Een heel verschil met de begin twintiger van voorheen die het al een hele taak vond om vóór half elf de huisarts te bellen ;-))
Maar goed. Ik werd de laatste twee weken elke keer wel heel erg vroeg wakker, en de dagen dat ik wel nog sliep werd ik wakker van Ben's wekker. Die gaat elke dag om 07:10.
Ik had Ben dan ook op twee bijzonder slaperige avonden gevraagd of hij zijn wekker een half uurtje later wilde zetten, maar natuurlijk waren dat dan nét die ochtenden dat ik uit mezelf heel vroeg wakker was. Ach, dan kon ik hem tenminste met liefdevolle stem wakker maken op de normale tijd. 

Na al deze korte nachten keek ik uit naar vanmorgen. Het is zaterdag! Er staat geen wekker! Ik kan zo lang slapen als mijn lijf wil!  

Nou, je raadt het al he? Hoe laat werd ik uit mezelf wakker?
Juist, ja.