Tweeënvijftig jaar...

Het is prachtig weer. Zoals al weken, eigenlijk. Wat een heerlijke zomer, niet te warm, niet te koud. Het zonnetje schijnt door een paar verdwaalde wolken en ik schuif de net wat te zware boodschappentas iets verder op mijn schouder. Bijna thuis. Op het pad aan het begin van het park komt een oude mevrouw aangeschuifeld achter een rollator. Ze loopt wat waggelend en ze is duidelijk moe. Iets in mij begint met opletten. 
Dan puft de mevrouw, draait de rollator om en gaat er moeizaam op zitten. 
"Hallo mevrouw, gaat het? Kan ik u ergens mee helpen?" zeg ik vriendelijk. 
"Nee hoor, ik moet alleen even zitten."
Ik zie de zweetdruppeltjes op haar voorhoofd en kijk omhoog, naar de felle zon. 
"Is het fijn in de zon, of wilt u even in de schaduw?"
Nee, schudt ze. Ze wil alleen even zitten. En dan begint ze te praten. Over dat ze erg moe is, maar ze wil toch per sé elke dag even lopen. Al is het maar een kilometer. Ze heeft M.S., zie je, al 52 jaar. 
Iets in mij reageert weer, terwijl ik begripvol knik. 

Mijn vader overleed na 31 jaar M.S.. Er is natuurlijk geen enkele manier waarop de aardige mevrouw dat kan weten. 

"Wat goed, zeg." zeg ik dan. "Dat u elke dag gaat lopen. Dat zal zeker helpen om fit te blijven."
Ze knikt en vertelt verder over medicatie, kinderen, het leven. Ik luister en knik her en der.
Tweeënvijftig jaar. Mijn vader zou dit jaar 81 zijn geworden, maar die is intussen al ruim negen jaar niet meer bij ons. 

Ik glimlach naar deze sterke mevrouw die ik helemaal niet ken. Dan staat ze op en we lopen allebei verder.
Wat een bijzondere ontmoeting. 

Hoe vangt je tiener een baan?

Mijn dochter hè, die is dus in ene 16 en zomaar plotseklaps een jonge vrouw. Ik weet ook niet hoe dat nou zo snel gebeurd is (behalve dat ik snap dat 16 na 15 na 14 komt, maar toch...).
Ze heeft nu 8 weken schoolvakantie én geld nodig, dus zo kon het komen dat ze ging denken over een vakantiebaan. Ik stelde voor om een uitzendbureau te bellen, of misschien wat horecazaken in te lopen? De horeca leek haar wel wat en zo kon het komen dat we een paar weken geleden op een maandag samen naar de stad fietsten. 

We parkeerden de fietsen en liepen richting het centrum. "Welk restaurant wil je als eerste proberen?" vroeg ik. 
"Wacht, gaan we het nú doen?" sprak de tiener. 
Ik slikte mijn gegrapte nee, laten we wachten tot de vakantie over is in en stelde voor dat ja, laten we het maar gewoon nú doen ;-)

Na wat wikken en wegen besloot ze dat ze als eerste wilde vragen bij het restaurant waar mijn moeder graag met vrienden gaat eten. We liepen erheen. 
"Wat moet ik dan zeggen?" vroeg ze gespannen. 
"Nou, gewoon iets als hallo, zoeken jullie misschien nog vakantiewerkers?"

Ze knikte en liep naar binnen. Even overwoog ik of ik buiten zou blijven, maar goed, het was de eerste, hè. Hartstikke spannend natuurlijk. Ik verwachtte dat ik bij nog wel wat zaken buiten zou staan die middag, dus ik liep voor deze eerste maar even mee. 
"Hallo, zoeken jullie misschien nog vakantiewerkers?" bracht ze uit tegen de jongen achter de balie, die er niet uitzag als de eigenaar. 
"English?" antwoordde die.
Snel herhaalde ze haar zin in de gevraagde taal en de jongen verwees haar naar de eigenares. Die begroette ons enthousiast en wees ons direct naar een tafeltje. En wilden we wat drinken? Ze kwam zo bij ons. 

Ietwat beduusd ging ik zitten, en voor ik het wist zat de eigenaresse bij ons aan tafel. Ze keek van Sophie naar mij en vroeg toen of ze even alleen met Sophie kon praten. 
"Ja, natuurlijk!" riep ik uit, terwijl ik al begon met opstaan. Logische vraag, hoor, maar wist ik veel dat dit in ene een heus sollicitatiegesprek zou worden? Maar nee, suste ze, blijf maar zitten, ze ging met Sophie wel even dáár zitten. 

Ik zat vervolgens zo'n 20 minuten aan het tafeltje in de zon een beetje om me heen te kijken en in het wilde weg te scrollen terwijl tien meter verderop een Heel Volwassen Gesprek plaatsvond met mijn kind. Wat een bizarre situatie. Toen kwamen ze beide glunderend terug. Sophie had een baan. 

Intussen is het een paar weken later en is ze er al flink ingeburgerd met blijdschap van beide kanten. Net als bij haar moeder vroeger bevalt de horeca haar prima :-)

Wat een grote doos!

 Een gele auto stopt in mijn ooghoek en ik spring op uit mijn stoel. Jaa! Ik zat al te wachten want een supercoole tumbler wordt vandaag voor drieën gebracht door DHL. De bel gaat terwijl ik naar de deur loop en die open trek. 
Een doos staat voor mijn neus op de grond, de jongen van DHL staat alweer bij zijn gele busje. 
"Hallo!" roept hij. "Ik heb nog een pakje, wacht even."
Een jongen, ergens eind twintig, kort geschoren haar, vriendelijke glimlach. Hij klimt achterin de auto en blijft daar dan. Ik pak de doos maar vast op en zet die binnen op het tafeltje. Terug in de deuropening is de jongen nog altijd in zijn busje. Ik hoor gerommel en dan een pok en een "Au!".
Even overweeg ik of ik hem moet gaan helpen, of zo, maar dan worden er in ene wat pakketjes aan de achterkant uit de auto geworpen. Een klein pakje, iets heel plats en groots waar vast kleding in zit. Een groot, lang pakket balanceert er bovenop en nog altijd komt er geen jongen tevoorschijn. Ik grinnik zachtjes. Ik heb overigens echt geen enkel idee wat er in dat tweede pakket kan zitten, dus ik ben benieuwd. 

Het duurt nog even en dan komt hij eindelijk boven water, in zijn armen de grootste doos op aarde, waarin een andere doos met gulle hoeveelheden tape ondersteboven vastgeplakt zit. Ik kijk hem verbaasd aan. 
"Ik ben benieuwd wat daarin zit." zeg ik. 
"Dat vroeg ik me ook al af!"
Ik bedank hem en draag de enorme doos naar binnen. Ik pak een mes en begin de tape door te snijden. Het duurt even maar dan heb ik hem los en dan valt ook direct het kwartje. 
Joh! Het is de wielklem, die we gisteren(!) via marktplaats kochten voor het caravanwiel, voor als die straks even voor de deur staat! Een vrij flink ding, inderdaad, blijkbaar door iemand met zorg (en snel!) ingepakt in de allergrootste doos die er in de supermarkt te vinden was. 

Briljant. 

Ik loop nog maar even naar buiten, waar de jongen alle pakketjes weer netjes heeft ingepakt en net naar de deur van het busje loopt. 
"Het was een wielklem voor de caravan!" roep ik hem toe. Hij glimlacht breed. 
"Ah! Leuk dat je het nog even zegt!"

Hij stapt in en weg is hij. 

Waren we toch potdikke bijna geflest!

Of in elk geval flink verkeerd voorgelicht. 

Vorige week kwam Sophie namelijk thuis met een verontrustende mededeling.
"Mam, mijn sleutel is in mijn slot afgebroken."
Oeps. Dat was niet zo mooi.
Nu duurde het even voor we dit probleem proactief gingen oplossen want er waren ook nog wat andere dingen aan het hoofd (zie vorige blogjes), en dus speelden we sinds die mededeling fietsenstoelendans met twee losse sloten voor drie fietsen. Niet erg handig, kan ik je uit zeer betrouwbare bron mededelen. Maar vandaag gingen we even de stad in, een ijsje voor Ben en Sophie halen bij Scoobs & Winstons. Onderweg zei Ben: zullen we anders even naar de slotenmaker of fietsenmaker? 
Goed idee!
Stop één was de fietsenmaker vlakbij de Jumbo op de Paardenmarkt. Ik vertelde daar dat de sleutel was afgebroken in het slot. De man keek niet eens naar het slot voordat hij zei: kan niet. Die krijg je er niet uit. Moet nieuw slot. 
Oei, wat jammer. En je vertrouwt zo iemand toch op z'n woord, dus we wilden er wel een nieuw slot op laten zetten. Kostte €30 en dat was dan een slot zonder ketting (erg jammer voor haar want die gebruikte ze veel), maar goed. Maar toen besefte de fietsenmaker dat de ketting aan het frame vast zat. Die moest doorgeslepen en daarmee zou het €40 en pas morgen worden. Daarop zei ik dat we dan morgen opnieuw zouden moeten komen (zonder fiets kom je toch net wat minder handig naar Alkmaar Noord terug ;-)). 
Eenmaal buiten stelde ik voor toch even naar de schoenmaker/sleutelmaker in de Hoogstraat te gaan. Die is superaardig, weet ik al, dus waarom niet vragen? Voor de zekerheid? Ik liep naar binnen en vertelde weer over de sleutel. De schoenmaker zei: dat kan ik niet, ik heb het gereedschap niet, maar loop even naar Postma & Postma op de Laat. 

Okee. We waren nou toch onderweg, he? Zo langzamerhand werd het een hele queeste. Wat zo z'n charme heeft, niet? Aangekomen bij Postma & Postma vertelde ik voor de derde keer het verhaal. 
"Dat kan ik niet, maar loop even naar het einde van de straat links. Daar zit een fietsenwinkel."
We liepen weer door, dit keer naar het einde van de Laat en ik wist niet eens dat 'ie daar zat maar ja, hoor! Ricycle, een klein winkeltje waar fietsen aan haken hingen, doemde op aan de linkerkant. We liepen met fiets naar binnen en ik vertelde nog maar eens het verhaal aan een vriendelijke jongen. 
"Heb je een reservesleutel?" zei die. "Anders kan eventueel Postma & Postma er één maken."

Is leuk, toch? Dat ze naar elkaar verwijzen? 

Voor ik het wist nam de andere, ook al superaardige, jongen, de fiets mee en binnen tien seconden had hij die met een schroevendraaier op slot. Daarna nam hij een tangetje terwijl hoop begon te bloeien in mijn borst en ja hoor. Een halve minuut later stak hij de reservesleutel er in en het slot sprong open. 

Dat geloof je toch niet? 

Ik zei: "Je bent de held van de dag! Wat krijg je van me?" Half en half verwachtte ik een de zenuwen want dat is toch wel het geijkte Westfriese antwoord, maar nee, hij glimlachte en zei: "Graag gedaan."

Enigszins beduusd stonden we weer buiten. Met een fiets met werkend slot. En geen €40 lichter. 
Één keer raden waar wij vanaf nu af aan naartoe gaan met fietsproblemen! 

Eigenwijze Nederlanders

 Vorige week kwam er op Too Good To Go (ken je die app? Echt een aanrader! Eten dat op of over de datum is wordt voor 1/3 van de prijs verkocht, en zo red je zowel het milieu als je portemonnee) een "Dolci" pakket bij Mercato Italiano op het industrieterrein in Heiloo. Nu weet ik dat veel van die dolci glutenvrij zijn, want amandelen en abrikozenpitmeel en zo, dus leek het me een leuke traktatie voor Sophie, die geen tarwe verdraagt maar wel middenin het leren voor haar laatste proefwerkweek zat. Ook was het prachtig weer. De winkel is een kilometer of tien bij ons vandaan. Ik voelde me goed. Fietsen? 

Ben was natuurlijk meteen aan boord en we stapten op de fiets. Op de terugweg zouden we nóg een TGTG halen, namelijk een broodbox voor Ben in Oudorp. De ophaaltijden kwamen precies handig uit, maar we hadden niet héél veel marge. Geeft niks, toch? De zon scheen, er was weinig wind, mij kun je toch niet gelukkiger maken, hoor.

Het was een overheerlijk tochtje, alleen onderbroken door het feit dat mijn geliefde echtgenoot de weg - die hij jarenlang dagelijks fietste want hij wérkte nota bene op datzelfde industrieterrein als waar we nu heen gingen - vergeten was. Dus ietsje later dan gepland reden we op het fietspad van Alkmaar naar Heiloo, langs de afvalverbranding (dat grote rode gebouw wat je al van verre ziet op de A9). 
Toen stond er plots een bord. Afsluiting, omleiding.
Tsja. Wat doe je dan, als Nederlandse fietser? Negeren, toch? Zal wel meevallen, toch? We fietsten door. Nog een bord. We fietsten door. Intussen konden we de gebouwen van het industrieterrein al zien, nog geen 100 meter verderop. We haalden wat voetgangers in en toen... stond er plots een hek. Een echt hek, volledig over het fietspad. Maar het was wel aan één kant opengemaakt. Wat zei ik in de titel ook weer over Nederlanders? Ik keek Ben aan. "Wanna lift it?" "Sure."
Ik stapte over het opengemaakte hek en pakte mijn fiets aan. Ben tilde zijn eigen fiets over het hek en we liepen verder, fietsen aan de hand. De weg was opgebroken maar op het zand kon je prima lopen, en te zien aan de hoeveelheid fietssporen waren we verreweg niet de eersten die dit deden. Wat wandelaars kwamen ons van de andere kant tegemoet en ik moest lachen. 
"We hebben onze eigenwijze Nederlanderbadge weer verdiend!" grapte ik tegen ze, en ook zij moesten lachen. 
Even dacht ik nog, zo'n 50 meter verderop, dat we er écht niet langs konden, want er was een heel gat in de weg waar blijkbaar aan de riolering gewerkt werd o.i.d.. Niet die dag, natuurlijk, want het was zaterdag. Maar je bleek er toch langs te kunnen, vanaf de zijkant, en zo kwamen we veilig bij het hek aan de andere kant, wat zelfs helemaal opengetrokken was zodat we er zó doorheen konden lopen. 

Yep. We zijn ook allemaal zo eigenwijs ;-)

(P.S. de dolci waren inderdaad vrijwel allemaal geschikt voor Sophie en we redden het ook nog om op tijd te zijn bij de volgende box, die letterlijk zo vol met heerlijke broden zat dat de vriezer thuis gillend wegrende!)

Verwikkelingen in de Action

Hoewel ik een rasechte introvert ben die helemaal niet houdt van mensenmassa's, groepen, feesten etc, maar liever lekker thuis en in het park is met mijn gezin of met één vriendin tegelijk, die als het enigszins kan de zelfscankassa's gebruikt zodat ik lekker in mijn eigen bubbel kan blijven, ben ik prima in staat om met wie dan ook te ouweh*eren over niks. Ik ben altijd degene die wordt aangesproken om de weg aan te vragen, die haar talen spreekt dus nog even ergens wat tolkt, die even een verloren kind opvangt en naar de ouders brengt, etc. etc.. 

Gisteren was ik in de Action om een kaarsje te kopen voor mijn arme moeder, die in het ziekenhuis ligt met een ontsteking (zie hier één van de redenen voor het grote gebrek aan actie op dit blog de laatste tijd. Alle positieve gedachten naar haar worden enorm gewaardeerd!) en ik stond aan de kassa. 
Een oudere vrouw kwam plots langs de rij met haar karretje en kwam naast me staan. Ik keek haar vragend aan. 
"Ja." sprak ze hulpeloos, en gebaarde naar de lege tas in haar kar. "Ik heb niks!"
Het ongemak straalde van haar af terwijl ze keek naar de man voor ons, die niks doorhad en dus ook niet opzij stapte. Tja. Wat doe je dan? 
"Mag deze mevrouw er misschien even langs?" sprak ik toen vrolijk. De man keek op en ging direct opzij
"Ja, natuurlijk!"
De mevrouw met het karretje schuifelde erlangs en verdween. 

Ik liep naar buiten maar besefte toen dat ik eigenlijk beter ook een houten plankje had kunnen meenemen, waarop ik dingen zou kunnen lijmen. Okee. Toch maar weer naar binnen. Ik zocht even en vond toen wat ik wilde, en liep weer terug naar de kassa, waar intussen natuurlijk een nieuwe rij stond. Dit keer ging ik in de andere rij staan. Een oudere man drentelde wat rond, een meter voor de wachtenden, dus ik vroeg hem of hij in de rij stond. 
"Eh. Nee, nee. Nog niet."
Ik glimlachte naar hem en ging op mijn plek staan. De man bleef achter mij drentelen, totdat opeens de vrouw die aan het afrekenen was riep: 
"Fred! Fred! Kom je?"
De man stapte naar voren maar ging toen pal naast mij staan en bleef daar ook staan. Intussen begon ik te vermoeden dat deze man in de war was, dus ik zei vriendelijk:
"Gaat u maar, hoor!"
Toen ging de man vlak voor me staan, alsof hij in de rij stond. Tja, wat doe je dan? Het is niet echt aan mij om hem te dirigeren naar zijn vrouw natuurlijk want het is, in de war of niet, een volwassen man. Maar hij stond daar zo hulpeloos en ik wist even niet zo goed wat te doen met de situatie. Totdat mijn plankje al gescand werd en de man in ene zijn portemonnee uit zijn broekzak haalde! Whoa! 
Ik keek in alarm naar zijn vrouw, maar die zei of deed niets. 
"Hier gaat geloof ik iets niet helemaal goed." zei ik toen maar gauw.
Dat deed de vrouw opkijken en ze riep hem weer. Toen liep hij door, vergoeilijkend iets mompelend tegen zichzelf over dat het ook een verwarrende situatie was geweest. Ik betaalde het plankje en liep naar buiten, maar de man spookte nog een poos door mijn gedachten. Had ik anders moeten reageren? Had ik eerder moeten zeggen: Meneer, uw vrouw staat daar, loop daar maar naartoe? Maar ja... wie ben ik om dat te doen? 

Het is nu een dag later, en eigenlijk weet ik het nog altijd niet. 

(goeie compositie ook met die fiets daar maar tja, je bent Nederlander of je bent het niet, toch?)

Pasen 2025: eieren zoeken als je 15 bent?

 Tuurlijk, ik ben hartstikke bevooroordeeld, maar ik vind mijn tiener dus bijzonder leuk. Ze is gezellig, lief en grappig, brengt heel graag tijd door met haar moeder, en we hebben het fijn samen. 
Al sinds ze een klein meisje was verstop ik met Pasen eieren in de kamer en/of tuin. Gewéldig, vond ze dat altijd. Een hoogtepunt. En nu is ze 15 en stond ik in de supermarkt voor paasspekken en stopte ze toch maar weer in het mandje. Natuurlijk is het anders dan toen. Maar toch. 

Goed, zo kwam het dus dat ik op eerste Paasdag in alle vroegte 21 spekken verstopte in de woonkamer (waarom 21? Nou, dat is het getal dat je krijgt als je van plan bent er 20 te verstoppen en dan als je klaar bent met verstoppen toch nog de meest perfecte plek hebt gemist ;-)). Toen Sophie beneden kwam zag ze al gauw het eerste spekje. Oogjes begonnen te glimmen en ze stortte zich enthousiast op de zoektocht. Ik zat mee te genieten in mijn stoel, en later (zoeken is nu niet echt haar grootste talent) wat mee te souffleren voor de laatste spekjes. Natuurlijk was de allerlaatste zó goed zoek dat ik me zelf ook begon af te vragen of ik dan oprecht niet tot 21 kon tellen, maar Ben redde de dag door die te vinden in de blender. Ik pakte een houten barbecuestaafprikkerdinggeval (zo heten die toch?) uit de kast en roosterde het eerste spekje boven het gasfornuis. Het duurde niet lang voor Sophie de kunst van het marshmallow roosteren had geperfectioneerd en ze trots kwam laten zien hoe mooi bruin ze waren, hoe heerlijk zacht van binnen, vóór ze glunderend in haar mond te steken. 

Het was top. 

Maar het mooiste moment was toen ze naar me toekwam, elf spekken achter de kiezen, me een dikke knuffel gaf en op haar rustige toon zei: "good hunt. Thank you."

Ik hou hier zo van. Gewone dingen, opgelicht tot bijzondere dingen. Zo lang zij het tof vindt (en laten we wel wezen, ik zou het zelf ook nog leuk vinden als iemand een speurtocht voor me uitzette dus hee ;-)) ga ik lekker door met mooie momenten creëren <3