jubeldejubel

 Okee, na de emotie van de vorige blog dan nu wel tijd voor leuks, niet? Daarom hierbij gewoon even wat leuke wat-er-gebeurt-als-je-veel-afvalt anekdotes van deze week.

1) Er kwam een blazer binnen van Vinted. Ja, ik weet het, ik heb echt een Vintedprobleem, maar goed, ik had dan ook een hele nieuwe garderobe nodig, dat telt ergens voor, toch? Ben pakte het pakje uit en hield de blazer omhoog.
"Oh. Um." bromde hij. "Are you going to fit this? It looks really small."
Nou moet je weten dat Ben mijn grootste steun is, hé. Hij vond me mooi zoals ik was en zoals ik nu ben. Het maakt hem oprecht geen bal uit of ik dik ben of dun behalve dan natuurlijk dat hij heel blij voor me is dat ik me zo goed voel. Hij zei het dan ook uit oprechte twijfel. 
Ik pakte het jasje en trok het aan. 
Het paste alsof het voor me gemaakt is. 

2) Ik kocht twee bikini's en sorry, die foto deel ik niet in het openbaar maar ik stuurde ze naar mijn moeder en een paar goede vriendinnen met de vraag: "kan ik zo gezien worden?"
Iedereen reageerde van ja, maar mijn moeder zei iets wat zó binnenkwam.
"Oh mijn lieve schat wat een domme vraag, je ziet er geweldig uit, je ziet niet dat er bijna 40 kg weg is zo mooi is je vel hersteld"
Iets in mij stopte even. Wacht. Even. BIJNA 40 KG?! Oh ja! 37 kg is inderdaad bijna 40. Dat voelde in ene als zó veel! 

3) Ik ging met lieve vriendin en duopartner J naar de Lien en Giel winkel in Haarlem. Het (ethische jurkjes) merk houdt op, wat wij heel jammer vinden, en hield een clearing sale. Laatste kans om allerlei enkele jurkjes uit oude collecties nog op te kop te tikken met veel korting.
Nou was het wachten in de rij en dan in de winkel zoeken sowieso een ervaring an sich, maar dat ik gewoon alle jurkjes maat S kon pakken en daarvan ook nog wist (je kon niet passen) dat ze me zouden passen was echt erg tof. 

Ja, met nat haar en met zonder bril en zo want na zo'n chaotische winkel met vier miljoen prikkels wil ik thuis graag even douchen, zeg maar ;-)

4) Gisterenavond zat ik opgevouwen in mijn stoel en mijn hand wreef zonder nadenken over de achterkant van mijn bovenbeen. 
Wacht.
Stop even.

Hold the presses.
Hier zat een bult van vet*. Echt, ik weet het heel zeker, aan beide kanten, al jaren. Waar is de bult gebleven? Ik voelde nog maar eens, maar hij is echt weg, op. Verdwenen. Been is gewoon been. 

5) De altijd al enorm aardige meneer van de opticiën is duidelijk onder de indruk van de transformatie. Eerst heeft hij me opgenomen met grote ogen en zich afgevraagd of ik het echt wel ben. Intussen vertelt hij dat hij zelf ooit18 kilo afviel door minder broodjes bal te eten en over zijn maat, die veel is afgevallen met een televisieprogramma. Ik hou van dit soort gesprekken want je merkt hoezeer het leeft bij mensen en ik hou ervan om oprecht met mensen te verbinden. Hij kijkt met glimmende ogen Ben aan en stelt voor dat die het ook wel erg leuk zal vinden, zo'n andere vrouw. 
Zoals al gezegd kan het Ben wat dat betreft geen broodje bal schelen, gelukkig, maar toch reageert die gepast enthousiast <3. 

De aardige meneer kijkt me nog maar eens recht aan en zegt:
"Je ziet er heel goed uit!"

6) Vroeger was ik kind aan huis bij de wolwinkel maar nu was ik er om allerlei redenen al een poos niet geweest. De mevrouw, die me goed kent, valt zo ongeveer van haar stoel zodra we binnenlopen. 
"Wacht, waar is de rest van jou gebleven?" Een leuk gesprek volgt. 
En sorry hoor, maar this shit never gets old ;-)

*Voor mensen die denken dat vet zich keurig netjes in egale laagjes over je lichaam verspreidt: think again. Is nie zo ;-)

Als het mis gaat

 Ik heb echt even goed moeten nadenken, hoor, of ik dit ging posten. Maar als je dan toch open wilt zijn, wilt delen, hoopt en merkt dat mensen iets aan je ervaringen hebben, dan hoort dit er ook bij. Alleen je triomfen delen en niet je worstelingen gebeurt al teveel in de wereld ;-).
Laat ik dus maar beginnen met iets hardop te zeggen wat ik volgens mij niet eerder en plein public heb gezegd: als tiener had ik absoluut, en om verschillende bijzonder goede redenen, een eetstoornis. Ik zal er niet te diep op ingaan omdat ik niemand wil triggeren, maar het is voor de rest van dit blog wel belangrijke informatie. 
Ik viel na mijn zestiende af en later nog meer toen ik stopte met het eten van dingen waar ik allergisch voor was en mijn spijsvertering beter werkte, ik "overwon" de eetstoornis en was slank, totdat ik zwanger werd en mijn spijsvertering ermee uit schee. Dus het is al lang, lang geleden. Maar dat betekent niet dat het "monster" weg is. Het is ook meteen waarom ik zo ontzettend blij ben met hoe het nu gaat. Tuurlijk, ook om de kilo's maar naast mijn gezondheid vooral om de rust. Ik hoef niet meer te worstelen. 

Tot eergisteren, toen er in ene iets onverwachts gebeurde. Ik at die middag pistachenootjes en dat op zichzelf is al helemaal geweldig. Ik kan er namelijk weer tegen, geen reacties van mijn buik, en ze zijn supergezond. Ze passen ook prima in mijn rustige eetpatroon. Maar ze zitten natuurlijk wel boordevol (gezonde) vetten dus we hoeven het ook weer niet te overdrijven. 
In de vriezer lag al maanden glutenvrij supergezond brood van Yam. Dat is gemaakt van havermeel en rijstzuurdesem en zondere verdere zooi, maar ondanks dat had ik het tot dan toe nooit aangedurfd omdat mijn buik nog zo herstellende is/was. Maar het gaat nu zo goed dat ik dacht: ik probeer het! Gewoon, twee sneetjes. 

Ik deed de twee sneetjes in de toaster en wachtte tot ze eruit sprongen. Toen dacht ik: joh, go big or go home, dus ik durfde er ook nog hummus op te doen (hummus is gemaakt van peulvruchten, ook een "soms vindt mijn buik het goed soms niet" ingrediënt). 
En toen waren ze zomaar op. En toen wilde ik meer, en voordat ik het wist at ik nog drie sneetjes met vegan boter en een dikke laag hummus, en toen schreef ik toch maar even op hoeveel ik tot dan toe had gegeten die dag: 1400 kcal om 3 uur. Mijn gemiddelde is van nature als ik gewoon rustig eet waar mijn lijf om vraagt zo ongeveer 1450* per dag, soms wat hoger soms wat lager. Ik heb dan geen honger, en mijn systeem voelt zich prettig. 

Nu hoor ik mensen denken: geen probleem, toch? Je kunt toch best af en toe uit de band springen? Maar het probleem is dus dat dat eigenlijk niet kan. Tenminste niet op deze manier en niet zonder gevolgen want direct was dat nare gevoel terug. Eten! Geef me eten! Eten! Geef me! Terwijl ik heel zeker wist dat ik (te) vol zat en echt geen honger had. Maakt niet uit, het monster wil meer en meer en meer en voor je het weet zit je vast en eet je alleen nog maar de verkeerde dingen en spiraal je de verkeerde kant op.
Die worsteling is echt, echt, echt niet leuk. 
Ik weet ook het tegengif, namelijk simpelweg niet eten tot je wél weer echt honger hebt. Dan zakt het weg. Uiteindelijk. En dat lukte me. Natuurlijk lukte me dat, ik heb uiteindelijk intussen al heel veel jaren ervaring met dat monster. Maar het voelde zwaar k*t.
Het voelde ook alsof ik mezelf strafte. 
Ik at die dag uiteindelijk niet teveel calorieën, ik geloof 1650, en eigenlijk gaat het daar ook niet om. Maar gisteren was het monster er nog steeds. De hele dag had ik trek in van alles. Betekent dat dan dat ik normaliter te weinig eet? Nee. Ik had geen honger. Maar als je eenmaal in die cyclus zit houdt het pas op als je tjokvol zit. 
Tjokvol zitten is niet fijn. Niet lekker zijn van eten is niet fijn. Gezond zijn en je prettig voelen is wel fijn.  

Gisteren staarde ik het monster recht in het gezicht. Het brood was goed gegaan: geen fysieke reactie (hoera hoera!) dus ik nam het weer. Vier sneetjes, voor de lunch. Deze keer maakte ik wél een bewuste keuze, eentje waar ik blij van werd. Ik koos om er wat vegan mayo op te doen, en heerlijke augurk vol probiotica van de biomarkt. Cherrytomaatjes, en wat van de preikiemen die ik vorige week twee keer per dag spoelde terwijl ze groeiden en de weckpot steeds meer vulden en die sindsdien blij in de koelkast staan. Royale plakken gerookte kip. Extra tomaatjes ernaast. 
Ik genoot enorm van de heerlijke lunch. Zonder schuld, zonder gedoe, puur gezond genieten van eten. En natuurlijk was de strijd na die lunch nog niet voorbij en vandaag nog steeds niet maar ik ben nu sterker, weet je.  

Ik zeg het vaak tegen mijn leerlingen als ze moeten zoeken, als hun stem het die dag niet zo lekker doet, als iets niet lukt. Het geeft niet, want elke keer als je iets opnieuw vindt beklijft het meer. 
Probeer om juist de zoektocht te waarderen, er om te glimlachen. Doe het met liefde, in plaats van oordeel. 
Zou dit hetzelfde werken? 

Helemaal niet zielig, toch?

*Belangrijke disclaimer: deze hoeveelheid calorieën is lager dan de hoeveelheid die een "gemiddelde" vrouw nodig heeft. Het is zeker niet bedoeld als leidraad en ik zou niemand aanraden dit getal als standaard te zien. Het is simpelweg wat míjn specifieke lijf momenteel fijn vindt, het is een gemiddelde dat vanzelf ontstaat als ik rustig eet wat míjn lijf me vraagt. Lijven die te zwaar zijn geweest en veel hebben gediëet hebben nu eenmaal vaak een lagere verbranding en ik ben ook nog smal gebouwd met smalle taille, polsjes en enkeltjes.
Ik zou dus vooral uitnodigen om goed te luisteren naar je eigen lichaam en keuzes alleen daarop te baseren <3

Kleine meisjes worden...

 Wat is dit jaar ontzettend niet te geloven bizar snel gegaan! Zwaaide ik niet gisteren een nieuwe tweedeklasser uit? Sterker nog, zat ik niet eergisteren met enigzins vochtige ogen met een fruitsalade in mijn hand op het speelplein van de basisschool afscheid te nemen van ouders die ik zes jaar regelmatig had gesproken en waar ik nu zomaar voor altijd afscheid van nam? 

Nou, het schijnt dus dat de laatste cijfers binnen zijn en ze comfortabel over is naar de derde klas van het Murmellius Gymnasium. 
Ik herhaal. 
DE DERDE KLAS.
Wanneer is dit in Hemelsnaam gebeurd? 

Het meisje dat eergisteren naar de middelbare school ging is getransformeerd in een jongedame met vormen en meningen en liefde en ad-remmigheid en humor en muzikaliteit en eigenwijzigheid en chaos en empathie en...
Nou ja. I could go on. 
Nu is ze een weekje in Engeland, bij mijn schoonouders. Alle kleindochters zijn er en hoewel ze hier weggaan heftig vond heeft ze het er natuurlijk heerlijk! Ze eet, en eet, en eet, en supt, en zwemt, en eet nog wat meer, en gamet wat (doen we thuis nooit dus dat is natuurlijk een ervaring an sich) en ze gaan naar een theatervoorstelling in het oude Minack theater dat uit een heuvel is gehouwen en ze kletst en gaat naar een boekenwinkel en had ik al gezegd dat ze eet en eet? 

Gelukkig komt ze dinsdag thuis, even ruim een week voor heel veel knuffels want dan gaat ze weer: naar Leuven voor een pianostage. Ontzettend tof. En ontzettend lang, voor deze mama ;-). Voor de jongedame ook, trouwens, maar ook daar zal ze het ongetwijfeld heerlijk krijgen. Ze mag zich negen dagen lang onderdompelen in de muziek, krijgt elke dag les van concertpianisten, er zijn workshops clavecimbel en fortepiano en quatre mains en weet ik het wat nog meer. 

Ik gooi er van schrik maar even twee cliché's tegenaan, die natuurlijk niet vanzelf cliché's zijn geworden:
* Kleine meisjes worden groot
* The days are long but the years are short.

Had ik ooit kunnen bedenken hoe waar die waren toen ik haar naar de basisschool bracht? 

september 2022 - september 2021 

"Wat knap!"

 Het is iets wat mensen op het moment heel vaak tegen me zeggen, en natuurlijk is dat hartstikke fijn om te horen. Sowieso waardeer ik het erg als mensen de moeite nemen en het aandurven om er iets over te op te merken, sterker nog, ik heb zó veel gesprekken met mensen op het moment die beginnen over mijn gewichtsverlies maar eigenlijk vervolgens vooral gaan over hún ervaringen met eten en gezondheid, dat mij lijkt dat er meer mensen wél last hebben van hun buik dan niet. Ik vind zulke gesprekken dusdanig waardevol dat ik nog hard nadenk over hoe ik dat verder vorm wil geven in mijn leven. 

Maar goed. "Wat knap.", dus, en gek genoeg verbaast iets in mij die zin elke keer weer. 
Voor mij voelt het namelijk niet als knap. 
Natuurlijk snap ik, rationeel gezien, dat ik veel ben afgevallen en dat ik daar veel voor heb gedaan, maar dat voelt als een bevrijding, niet als een opoffering. 

Ruim een jaar geleden was mijn buik zo ongezond dat ik er altijd last van had. Dat ik leefde op dingen zonder vezels, want van alle vezels kreeg ik buikpijn, dus eigenlijk at ik vooral witte rijst en kip. Heel vaak wilde ik gewoon níet eten. Ik bedacht me dan allerlei dingen die ik zou kunnen eten, alleen om te concluderen dat ik ze echt niet wilde. En toch kwam ik steeds maar meer aan.  
Ik kan je vertellen dat dat niet het meest inspirerende leven is.
Ik moest vaak, heel vaak naar de wc, soms op de onhandigste momenten. Ik had een angst voor honger en een deel van mij zocht naar vol zitten, omdat dat gevoel van volheid die angst verdreef. 

Nu zijn mensen soms bezorgd om me en zeggen me toch vooral niet teveel af te vallen en ook dat waardeer ik enorm. Maar weet je? Ik heb nog nooit zo'n gezonde relatie gehad met eten als nu. 
Ja, ik schrijf nog altijd alles op wat ik gegeten heb, aan het einde van de dag, zodat ik een overzicht bewaar. Zodat ik weet of mijn macro's (koolhydraten, eiwitten, vetten etc.) ongeveer kloppen. Het geeft me rust om zeker te weten dat ik het juiste doe voor mijn lijf, om daar niet over te hoeven twijfelen. Ik hoef er niet meer steeds over na te denken, ik hoef me geen seconde schuldig te voelen. 

Tuurlijk, ik weeg intussen 36 kilo minder en ik kan niet uitleggen hoe blij ik daarmee ben, maar eigenlijk zijn die kilo's altijd een (bijzonder enorm welkome) bijzaak geweest. De hoofdzaak is hoe ik me voel. De hoofdzaak is dat ik van alles kan eten. Allerlei soorten groenten in prima hoeveelheden. Fruit. Allerlei dingen die ik alláng niet meer kon verteren, ik kan er weer tegen. Gele linzenspaghetti (aanrader trouwens, overheerlijk) met groente en "kaas" saus waar helemaal geen kaas in zit (ik post wel een keer een recept). Tomaten en paprika's en hummus en aardappels en meloen en kiwi. Ik kan rustig de deur uitlopen zonder bang te zijn dat ik naar de wc moet, of honger krijg, of niet lekker word. Alles smaakt heerlijk en ik heb VRIJHEID, een vrijheid die ik nooit gedacht had ooit weer te krijgen.

Ik ben vrijwel niet meer allergisch, heb geen enkele last van hooikoorts dit jaar, ben de hele winter maar één keer verkouden geweest. Blijkbaar zorgt de gezondheid van mijn darmen ervoor dat álles gezonder wordt. 

Ja, er zijn nog steeds mindere dagen. Maar er zijn zoveel meer goeie dagen, vol energie, en ik geniet er met volle teugen van. 

Dit is dan denk ik ook waarom "wat knap" ergens diep in mij dat effect op me heeft, want voor mij voelt het niet als knap maar als een nieuw begin, een nieuw, beter leven. 

Ik denk dat vrijwel iedereen die afvalt heel graag reacties hoort en eigenlijk maakt het niet veel uit wát je dan zegt. Dit stukje in mij dat aangeraakt wordt door "wat knap" bracht nieuw inzicht. Dank jullie wel dus, dat jullie meeleven, dat jullie erover praten, het niet negeren, dat we zulke mooie gesprekken hebben en dat jullie er om geven.
<3

Milestone day, maar dan echt!

Okee, het is dus heel veel te lang geleden dat ik blogde. Ik bedénk wel steeds onderwerpen hoor, en daar wil ik dan over schrijven, en dan ben ik andere dingen aan het schrijven (het zou kunnen dat ik drie romans tegelijk schrijf) en dan zakt het weer weg.
Maar! Nu wil het geval dat ik een nogal intrinsiek gemotiveerd iemand ben. En ook bijzonder erg veel te perfectionistisch (mocht je me niet kennen, vraag maar aan de mensen om me heen ;-). I'm working on it!)
Dus hier is mijn oplossing: ik beloof bij deze in elk geval elk weekend een blog te posten. En ja, het is me opgevallen dat het vandaag maandag is maar toen had ik het nog niet afgesproken! 

Waarom nou vandaag dan wel? Omdat vandaag een bijzonder bijzondere dag is.     
De dag - vlak nadat ik thuis kwam uit het ziekenhuis vorig jaar - dat ik de app Food installeerde op mijn telefoon werd me om een doel gevraagd en ik zette een doel 36 kilo lager dan mijn startgewicht. Omdat het een mooi rond getal was. Omdat ik vele jaren eerder een langere periode rond dat gewicht was. Omdat ik dacht dat dat het hoogste gewicht was waarbij ik me okee zou kunnen voelen met mijn gewicht. 
Niet dat ik dacht dat ik het zou halen, hoor. Nee. Dat ik het zou halen had ik nooit zien aankomen.
Maar het is dus wel gebeurd. 
Vandaag. 
Vandaag woog ik mijn Eerste Grote Doelgewicht en honderd gram extra minder als fooi. De mijlpaal der mijlpalen.

Ik was helemaal alleen thuis toen ik op de weegschaal stond. Ben op zijn werk, Sophie op school. Stond ik daar in mijn eentje even helemaal stil te zijn. 

De app zei vervolgens droogjes: "je hebt je streefgewicht bereikt. Misschien is het een mooi moment om nieuwe doelen te stellen." Dat deed ik dan dus ook maar, dit keer vijf kilo lager. Ook wel gekend als gezond gewicht, overigens. Maar weet je? Alles wat ik nu nog verlies is een bonus, wat mij betreft. Ik blijf gewoon doen wat ik deed, voor mijn gezondheid, die altijd het uitgangspunt is geweest. Daarover blog ik volgende keer, maar voor nu was dit even het Grote Nieuws.

Ja, natuurlijk wil je nu een voor- en nafoto zien. En daar is het ook wel een mooi moment voor, daar ben ik het wel mee eens, dus here goes:

Zaterdag, in Amsterdam. Ga ik ook nog over bloggen <3 

Ergens een poos geleden, na een concert. Klein verschilletje ;-)