Achternagezeten in het park

 Ik loop na een drukke dag, nog net voordat het gaat schemeren, door het park. Zoals zo vaak. Aan het einde van het eerste vrij geïsoleerde pad komt een jongen op de fiets van links en iets in hoe hij me bekijkt bevalt me direct niet. Hij is een jonge man, begin twintig, denk ik, licht getint, bruine jas, lange bakkebaarden. Ik loop door, op de brug, en daar staat hij op zijn telefoon te kijken. Rechts van me is de moerasbrug. Die leidt naar redelijk rustige stukjes. Zal ik wel, zal ik niet? Ik besluit om de brug op te lopen en na tien meter te wachten zodat ik kan zien wat hij doet. Direct komt hij ook de brug op en fietst langs me heen. Ik kijk hem na, om te checken dat hij echt wegfietst. Gelukkig fietst hij inderdaad helemaal door en verdwijnt uit het zicht. 
Pfoe. 
Enigszins gerustgesteld loop ik verder, totdat ik hem aan het einde van de lange brug stil zie staan. 
Shit. Hij kijkt weer op zijn telefoon, maar intussen voel ik me echt niet meer prettig. Ik loop snel weer langs hem heen, verlaat de route die ik had gepland en ga snel maar kalm richting de houten speeltuin. Daar zijn vast andere mensen en daarmee veiligheid. Maar de jongen komt me achterna en spreekt me aan. 
"Meisje? Hoever is Harderwijk vanaf hier?"
Ik bedoel, wat ga je doen? Je kunt niet anders dan antwoorden, toch? Dus ik kijk hem even aan en geef antwoord.
"Nou, wel een eindje."
"Ja, want ik mag daar niet meer heen. Is de tijd van 16:38 juist?"
Intussen weet ik niet meer of hij nou oprecht enorm in de war is, of een bedreiging. Maar ik kan het risico niet lopen. 
"Ja, wel zo ongeveer." zeg ik. Echt no way dat ik mijn telefoon uit mijn zak ga halen op dit moment om het te checken. "Succes, he?"
Ik loop verder naar de speeltuin en ga linea recta naar het fietspad. Daar zijn zeker weten mensen, maar voordat ik het bereik komt hij weer keihard achter me aangefietst. 
"Is hier ook ergens een hotel in de buurt?" vraagt hij dit keer. Hij kijkt naar mij, weer met die blik, en dan om zich heen. Hij weet dat er mensen zijn, hier, en als hij kwaad in de zin had weet hij ook dat zijn kans verkeken is. 
"Ja, die kant op, richting het centrum." zeg ik, en vang de blik van een tegemoet komende vrouw op de fiets. De jongen fietst nu eindelijk weg, in de richting die ik heb gezegd. 

Ik loop gauw naar huis, maar ik blijf de hele weg controleren of hij niet weer achter me opduikt. 

Pfoe. 

Milestone day

I'm just going to write this one in English because I know so many people who don't speak Dutch. And it’s a special day today, because today’s the day the scale told me I’ve lost 20 kg (in a bit over five months.)

Now, as I’ve said before this weightloss is simply a by-product of a ridiculously healthy diet, and you know what? I’ve never been happier to eat than I have been these last months. And even though I wasn’t eating unhealthily or too much before, I’m never going back to how it was. Gone are the days of wondering what the hell I'll eat, because nothing appeals and I don't feel like anything. Gone are the days of wondering if I've eaten enough, or too much, or the right things. And hopefully, God willing, gone are the days of getting sick.  

If I ever lose motivation, really all I'll have to do is look at this before and after photo. Before is just before I got sick. I quite liked the picture then. But now I see pallour despite the warm weather, bags under the eyes, zits on the forehead, overhanging eyelids. In the new photo I see healthy skin, shinier hair, less wrinkles even, (although people might bash me on that one and say I didn't have that many to begin with ;-)), clearer eyes.
I love the food I eat and I love feeling better. So today I celebrate, just a little. 

I have the whole uncropped before photo, btw. And although I definitely look big in it, I've decided that showing that is not what it's about right now. So just the faces, for today <3

Hai pap.

 Hai pap. 

Sjonge. Het is alweer je zevende verjaardag die we zonder jou vieren. Hoe gaat het met je? Ik heb zo het gevoel dat het je prima bevalt, vrij zijn, wie weet zelfs wel opnieuw beginnen met een schoon, gezond lijf. 
Ik hoop het zo. 

Hier gaat het goed, heus. Met ups en downs, zou jij zeggen. Maar we hebben ons met z'n allen aan de belofte die we je deden voordat je wegging gehouden: we zorgen goed voor elkaar. 

Mamma is sterk, en heeft zo'n mooi leven voor zichzelf opgebouwd in de afgelopen jaren. Gisteren waren we met z'n vieren, voor jouw verjaardag, en aten (nou ja, mamma, Ben en Sophie aten) pitta's met shoarma en sojayoghurtsaus. 
Die laatste had jij vast helemaal niks gevonden. Veel te gezond. 

Rond deze tijd van het jaar denk ik altijd terug aan je laatste maanden. Hoe je hier zo hulpeloos was toen we de tegels in de tuin legden en jij niet meer kon helpen, niet meer kon begrijpen hoe het moest. Hoe het was toen je stierf, wij met z'n drietjes om je heen. 

Maar eigenlijk kan ik beter denken aan de andere dingen. Hoe je alles maakte, werkelijk alles. Hoe we zongen, samen als gezin, jij op gitaar. Met liefde gedenken. 

Ik hoop dat je rust hebt, pap, waar je ook bent. Of mooie, nieuwe avonturen beleeft. Dat je blij bent, en hebt verwerkt wat je hier is gebeurd. Wij gaan door met wat we doen, ontwikkelen ons, leren, leven. Met elkaar. 

Hou tot altijd van je,

Anke

IJs?

 We waren vanmiddag even in de stad met mijn moeder. Ontzettend gezellig, en geheel per ongeluk was het de intocht van Sinterklaas en geheel per ongeluk waren we in de Pippoos toen de optocht langskwam dus stonden we langs de lijn. 
Het was echt leuk, niet te hard en niet te druk, aan die kant van de Langestraat. Met gezellige jonglerende Pieten, een showband, majorettes en een Sint op een paard die door de helft van het gezelschap helemaal gemist werd.

Wat een mazzeltje, toch? (Dat we er waren, niet dat ze de Sint misten ;-))

Toen liepen we door, en ik moest nieuwe cacao. De biologische cacao van Australian vind ik het lekkerste, maar die hebben ze niet meer in de AH, dus ik wilde naar de winkel, naast de Mient. En ja. Daar verkopen ze ook ijs. Het was er ook echt een dag voor. 
Sophie, Ben en mijn moeder bestelden hun ijsjes en ik liep naar buiten, lekker genietend van het zonnetje op de heuvel. En even, héél even voelde ik me een beetje sneu dat ik geen ijsje kon eten. 

Kijk, in de eerste helft van dit jaar at ik heel even soms wat suiker. Voor het eerst in 20jaar, want ik kon er al nooit goed tegen. Dus had ik ook een paar keer een vegan ijsje meegegeten. Gezellig. En op zich ook wel lekker. Maar we weten allemaal wat er gebeurd is en nu is suiker echt een afgesloten hoofdstuk. 
Daar stond ik, in het zonnetje in mijn mooie leren jasje, dat ik sinds kort voor het eerst in een jaar of 8 weer pas. En toen was ik in ene zo blij! 
Blij met het jasje. Blij met hoeveel beter ik me voel. Blij met dat mijn haar en huid er beter uit zien. Hoe mijn jurkjes me staan. Dat ik gisteren zoete aardappel heb gegeten en daar geen last van kreeg en mijn eet-wereld weer groter wordt. Dat ik een hele drukke week had, dat ik gisteren zonder moeite naar vioolles heen en weer reed en weer gewoon functioneer. 

Echt hoor, geen ijsje in de wereld zou dat ooit waard kunnen zijn. 

(N.B. ik snap dat "normale" mensen heus af en toe een ijsje kunnen eten. Voor mij werkt dat niet zo (klik). Geeft oprecht niks. Ik haalde een smoothie bij Kropsla. Maar die vond ik veel te zoet dus ik gaf de helft aan Sophie. Haha. Er zijn wat dingen veranderd, de afgelopen 5 maanden...)

Oh, enne: -19 kg.