Rooster or a hen?

It sidled right up to me as we sat and drank orange juice on the terrace, away from the heaters where people flocked. Maybe it liked the calm too? I greeted it in friendly tones and asked it:
"Are you a rooster or a hen?"
I mean, who knows with these white chickens? They all have red bits on faces and red beard-like growths. 
The chicken looked me right in the eye and seemed to take a deep inhale. Then it bellowed,  unimaginable decibels emanating from the small animal. 

"COCKADOODLEDOO!!!!!!"

Even the people at the tables by the heaters laughed.

 

De eerste keer

 Als kind wilde ik graag viool spelen, maar helaas is dat een van de zeer weinige dingen die mijn moeder ooit heeft geveto'd. Toen ik op het conservatorium zat besloot ik daarom dat ik een viool zou kopen, en zo geschiedde. Maar ik had geen lessen, geen bronnen om iets van te leren en daarom hing de viool ruim 20 jaar ongebruikt aan de wand. 

Tot bijna twee jaar geleden. Ik kijk graag naar het YouTube kanaal van TwosetViolin, en steeds vaker betrapte ik me erop dat ik de viool zat te bekijken, die daar werkeloos hing te hangen boven de piano. Wat nou, als toch? Als ik misschien toch zou leren spelen? Misschien, gewoon tien minuten per dag of zo? Dat is uiteindelijk tien minuten meer dan geen minuten? 
De A-snaar was al jaren daarvoor gebroken, dus ik kón niet eens beginnen, totdat ik met viool naar de muziekwinkel toog en snaren kocht. Een nieuw hoofdstuk begon. Nu echt. En nu had ik wel bronnen, want YouTube, en na een poosje besloot ik ook les te nemen. Nog een poosje later kwam er een "nieuwe" viool, maar dat is een verhaal voor een andere blog. 
Ik deed dit alles, geheel tegen mijn gewoontes in, alleen voor mezelf en voor niemand anders. Ik was ook eigenlijk helemaal niet van plan om ooit voor anderen te spelen. Het is lastig weet je, als je al musicus bent, om een nieuw instrument te leren bespelen. Natuurlijk heb je een voorsprong, maar je hebt ook oren. En er is, al helemaal bij de viool waar letterlijk één millimeter ernaast retevals is, een discrepantie tussen hoe je wilt dat het klinkt en hoe het klinkt. Toch genoot ik ervan, héél hard. Het werden puntjes van licht, die oefensessies op de viool die natuurlijk veel langer waren dan de tien minuten die ik aan mezelf beloofd had, en ondanks dat mijn lijf er enorm aan moest wennen en zich steeds bezeerde zette ik door. 

Zo langzamerhand kwam het besef dat het misschien toch wel leuk was om ooit voor publiek te spelen. Maar waar dan? En wanneer? En op welk punt? Overal waar ik concerteer ben ik als professional, zelfs in concerten die ik zelf bestuur en/of waar ik ook piano of fluit speel. Het is niet een omstandigheid waarin je dingen eenvoudig even kunt uitproberen. Het moet gewoon goed zijn, of in elk geval "goed genoeg." En die lat... die leg ik voor mezelf nogal hoog. 
Het was een interessante Catch 22, want wat is goed genoeg? En hoe kun je leren uitvoeren, als je pas kunt uitvoeren áls het "goed genoeg" is? 
Ik wist wel dat ik graag als eerste publieke stuk "Méditation" van Massenet wilde spelen. Het is een belangrijk stuk voor onze familie en ik vond het mooie symboliek om daarmee te beginnen. Maar daarmee maakte ik het mezelf niet makkelijker, want het is een prachtig stuk maar ook kwetsbaar. 
Zo dubde ik wat verder, tot afgelopen vrijdag. 

We gingen naar Den Haag, want we moesten naar vioolbouwer Bouwman voor de viool van Sophie. Mijn viool was ook mee, en Sophie bleek een kleinere viool nodig te hebben, dus voordat we het wisten moesten we straks op de terugweg drie violen ophalen bij Bouwman. 
Mijn moeder wilde vervolgens graag naar het Boeddhawinkeltje, en daar vertelde ze aan de vriendelijke mevrouw dat we straks die violen moesten halen. De mevrouw van het winkeltje was direct enorm enthousiast. 
"Speelt u viool?"
"Nee, mijn dochter speelt viool."
"Ooo! Krijgen we straks een concert?"
Ik glimlachte maar wat en we gingen verder. 

Op de terugweg waren we, dit keer mét alle violen, terug in het winkeltje. Mijn moeder kocht de armband waarop ze verliefd was geworden. De mevrouw van het winkeltje glimlachte vriendelijk, haar man, die in het hoekje zat, ook. Maar het was de jonge vrouw in de andere hoek die vroeg of mijn vioolkoffer open zou gaan. 
En opeens dacht ik: waarom ook niet? Ik legde de koffer op de grond, haalde de viool eruit en stemde die snel. Toen zette ik zonder verder nadenken Méditation in. Mijn ogen waren dicht, ik was in de muziek, en ik voelde hoe het publiekje meeging, hoe ze erin gezogen werden, erin opgingen, in dit korte moment van magie dat we samen beleefden. Toen ik de laatste noot speelde sprong de mevrouw op en gaf me een solo-staande ovatie. 
Ze vertelde me dat ze als kind zes jaar pianoles had gehad. Het zijn mensen die houden van muziek en graag naar concerten gaan. Mensen zoals ik die bij elk concert in het publiek zie, maar nu in zo'n andere, intieme setting. 

Op de terugweg in de auto zei ik zeker tien keer: "I can't believe I just did that."

De mensen van de winkel wisten helemaal niet dat ze de première kregen, ze wisten niets over mijn weg, mijn twijfel en perfectionisme, niets over wat het moment voor mij betekende. Een moment dat we even deelden, vluchtig, zoals momenten altijd zijn, maar dat ik vanaf nu met me meedraag in mijn hart. 

Crochet pattern: Bucket Hat

 So, welcome all to my first attempt at writing down a pattern! 
My little family and I were walking through a little town called Ede this week and I found a wool shop.
Now. Those of you of a yarny disposition will understand the appeal here. I had to go in. And then, of course, there was some yarn I fell head over heels in love with. It's called Katia Mediterranea, the colours are gorgeous and it is suitable for a 3/3,5 mm hook. I quickly decided I was going to wing a bucket hat.

This bucket hat is suitable for most ladies' heads, I think, and my twelve year old can wear it fine, too. 
I used hook three, which is on the smallish side for the yarn, but makes the fabric of the hat lovely and close and soft. If you use a thinner yarn (like a Catania cotton or something) your hat may wind up somewhat smaller and you may need to add a couple of rows. I would advise measuring along the way to wind up with something that fits you well! 
The whole thing is made in single crochet and is very doable for beginners. It's worked in the round, so you do not join with a sc at the end of the round. 
This pattern is free, feel free to make however many you want, and you can sell the finished product too, although I'd appreciate a credit then. 
Don't take this pattern and post it as your own though. 
Any questions? Feel free to drop me a comment and I'll try to help!  

Abbreviations (US terminology): 

SC - single crochet 
INC - increase 2 sc in 1 
MR - magic ring
FLO - front loop only

Round 1: 6 sc into mr (6)
2: inc 6 times (12)
3: (sc 1, inc) 6 times (18)
4: (sc, inc, sc) 6 times (24)
5: (sc 3, inc) 6 times (30)
6: (sc 2, inc, sc 2) 6 times (36)
7: (sc 5, inc) 6 times (42)
8: (sc 3, inc, sc 3) 6 times (48)
9: (sc 7, inc) 6 times (54)
10: (sc 4, inc, sc 4) 6 times (60)
11: (sc 9, inc) 6 times (66)
12: (sc 5, inc, sc 5) 6 times (72)
13: (sc 11, inc) 6 times (78)
14: (sc 6, inc, sc 6) 6 times (84)
15: (sc 13, inc) 6 times (90)
16: (sc 7, inc, sc 7) 6 times (96)
17: (sc 15, inc) 6 times (102)
18: (sc 8, inc, sc 8) 6 times (108)

Now we have the top of the bucket, which should be around 6,5 inches/ 16 centimeters. If you want it to be smaller you can make two (or four) rounds less. If you do I would be tempted to also make the hat a couple of rounds shorter in the next step. The rest of the pattern would work the same. 
If you want it to be bigger, keep increasing 6 st per round for 2, 4 or 6 rounds. You may also want to make the hat a couple of rounds longer in the next step. The rest of the pattern would work the same. 

Round 19-39: work 1 sc in every sc. 
40: FLO, (3 sc, inc) until end of round
41: 2 sc (3 sc, inc) until end of round, end with 2 sc
43-47: work 1 sc in every sc. 
Work in ends. 

That's it! Your hat is done, enjoy. I hope you love it, do post me a message if you do :-)

Een uitvaart in tijden van corona.

 Kijk, dat zijn dus van die dingen waar je niet zo snel bij stilstaat als je een Engelse man schaakt. De familie is altijd een vliegreis bij je vandaan. 
Normaal is dat al vaak best jammer, dat je niet gewoon even een dagje langs kunt gaan (en vice versa), maar als er dan een pandemie komt is het in ene nóg lastiger. En in de praktijk betekent het dat we de familie al twee jaar niet hebben gezien. Ben heeft ook familie in Canada, waarvoor natuurlijk hetzelfde geldt. 
Maar nu was er nog een extra ding. Ben's lieve, oude grootmoeder overleed een paar weken geleden. Natuurlijk hebben we nog wel gekeken naar de mogelijkheden om toch heen te gaan, maar met verplichte quarantaines en beperkingen overal zetten we dat al gauw uit ons hoofd. 

Dus zaten we een paar vrijdagen geleden voor de televisie. De laptop ernaast, die de livestream castte. We zagen de hoofden van de familieleden en degene die achter de microfoon stond. We waren erbij, en toch ook niet. 
We luisterden naar de muziek van Sophie die we hadden opgenomen. We zongen wat onbeholpen mee met een gezang. En toen ging de livestream weer uit. 

We maakten scones met room en jam. Want de familie daar zou ook een "cream tea" doen. En toen gingen we dan maar gewoon door met de dag. Stil. In gedachten verzonken.  

Het zijn rare tijden, waar we in leven. 

Grandma Fred

 The first time I met grandma Fred was in 1999. I was only nineteen years old, Ben and I had been together for ten months and he had taken me to Devon, to meet his family in his mum's chocolate box cottage. I had been amazed upon arrival - after a very long bus ride from London - at how picturesque it was. 
I remember grandma Fred so well, looking so very much like a grandmother, sitting at the dining room table under the beams. I remember timidly asking her what I should call her. She looked me right in the eye and said, in her lovely old-lady tone: 
"You might as well call me Fred. Everyone else does."

Fred. That wasn't on her birth certificate, of course. Her name was Jean, but apparently she always used to say "Right!" in the seventies, back when Right said Fred by Bernard Cribbins was in the charts. Ben's mum christened her Fred and the name, clearly, stuck. After that, at school, Ben would write stuff about his grandma Fred and the teacher would cross out the "m" and put a "p". (No, Mrs. Greene, his spelling is not *that* bad.)

When Ben went on his world tour in 1994 Fred insisted on ironing his underwear before it went in his backpack. 
"Grandma, you know where this is going, right?" he told her, but to no avail. Ironed the undergarments were, before getting rudely scrunched into the pack and winging their way over to Canada. 
Fred was sweet and gentle, and I will never forget how she came to my bachelor exam with Ben's dad, back in 2005. 
She lived through the war, when she was evacuated out of London. She had three children, many grandchildren and great-grandchildren. She lived to be ninety-six years old. A life lived fully. 

Dear Fred, we're going to miss you loads. I am happy for you that you're free now though, no longer constrained by an ever-frailer body. 
I hope you soar. 

We love you. 

"Bent u hier bekend?"

Nietsvermoedend loop ik door het park als ik word aangesproken door een vrouw met een tennistas op haar rug. Naast haar staat haar vriendin met een gelijksoortige tas.
"Bent u hier bekend?" vraagt ze.
Ik twijfel heel even. Kijk, dat park, daar ken ik elke tak zo ongeveer, want ik ben elke dag in weer en wind toch zeker wel een uur aan het wandelen in het Rekerhout. Maar allen die mij redelijk kennen weten hoe goed ik ben in namen onthouden... dus het ad hoc oplepelen van straatnamen is niet echt aan mij besteed.
"Enigszins." zeg ik dan.
"Als het goed is hier ergens nog een tennisbaan, weet u soms waar?"

Kijk. Dít weet ik wel. Hier hoef ik geen enkele naam voor te onthouden. Ik lanceer in een uitleg over hoe ze bij de tennisbanen bij de klimspin kunnen komen.
"Je ziet straks aan je rechterhand een houten speeltuin, daar loop je voorbij. Ongeveer 500 meter en dan zie je de tennisbaan aan je rechterhand."
De dames groeten dankbaar en gaan op weg, maar terwijl ik naar hun tassen kijk die zich van me verwijderen schiet me in ene iets te binnen.
"Wacht even!" roep ik ze toe. "Er is er trouwens nog eentje, daar straks links..."
Ik onderbreek mezelf met een grijns.
"Blijkbaar ben ik hier héél bekend? Maar als je straks op het fietspad linksaf gaat vind je hem vanzelf."

Ik hoop maar dat één van de banen vrij was voor de dames :-)

 

Kaas

 De ochtend is nog vroeg en ik trek het dekbed nog even stevig om me heen. Buiten is het nog pikkedonker, maar Ben is al uit bed en ik hoor dat Sophie haar gordijn ook opendoet.
Zachtjes roep ik haar en wacht af. Dan gaat de slaapkamerdeur open en zachte blote voetjes lopen over de vloer. Ze kruipt naast me in bed. We passen nog altijd als puzzelstukjes in elkaar, ook al is ze al zo groot nu, haar hoofd op mijn bovenarm, mijn armen om haar heen. Het moment is teder en zacht, en ik druk een liefdevolle kus op haar kaaklijn. 

Dan kijkt ze me aan.

"Mama, je adem ruikt naar kaas."

Oh, wat hou ik toch van pubers.